Psyche
alle pijlers
ik voel me soms net een alien...
woensdag 20 januari 2010 om 13:29
De laatste dagen heb ik zo'n moeite om met mensen om te gaan! Ik voel me niet gehoord, loop overal tegenaan, wordt voor het blok gezet, voel me eenzaam... Ik kijk echt met een verbaasde, verdrietige blik mijn wereldje in...
Natuurlijk sta ik vooral bij mezelf stil; "Zon, je bent té gevoelig", "mens, maak je niet druk"....
Maar ik vind gewoon ook echt dat er heel veel mensen om me heen vooral met zichzelf bezig zijn.
Ik kan van mezelf zeggen dat ik vriendelijk, sociaal en begripvol ben. Vinden anderen waarschijnlijk ook, want ik zit nu opeens met het vriendje van mijn zoon in huis, die is zijn sleutel vergeten en ik los het wel op?...
Heb hem net van een boterham voorzien en moeders komt hem na 2 uur ophalen. Daaag plannen...
Vriendin gisteren op visite, Ik luister 2 uur vol aandacht naar haar verhaal en op het eind raffel ik in 5 minuten mijn ding af terwijl zij dan opeens wel tijd heeft voor haar zoontje (en eerst was het; "nu even niet, mamma is aan het praten")
Waarschijnlijk zullen jullie zeggen dat ik het zelf in de hand heb...maar dat vind ik juist lastig. Ik hou niet van kwetsen, hou snel mijn smoel..
Ik geloof dus dat ik op 1 of andere cursus moet! Assertiveit ofzo?
Het is geen groot probleem ofzo, maar het doet wel iets met me, ik kan er ook onzeker van worden...en dat vind ik een erg naar gevoel!
Natuurlijk sta ik vooral bij mezelf stil; "Zon, je bent té gevoelig", "mens, maak je niet druk"....
Maar ik vind gewoon ook echt dat er heel veel mensen om me heen vooral met zichzelf bezig zijn.
Ik kan van mezelf zeggen dat ik vriendelijk, sociaal en begripvol ben. Vinden anderen waarschijnlijk ook, want ik zit nu opeens met het vriendje van mijn zoon in huis, die is zijn sleutel vergeten en ik los het wel op?...
Heb hem net van een boterham voorzien en moeders komt hem na 2 uur ophalen. Daaag plannen...
Vriendin gisteren op visite, Ik luister 2 uur vol aandacht naar haar verhaal en op het eind raffel ik in 5 minuten mijn ding af terwijl zij dan opeens wel tijd heeft voor haar zoontje (en eerst was het; "nu even niet, mamma is aan het praten")
Waarschijnlijk zullen jullie zeggen dat ik het zelf in de hand heb...maar dat vind ik juist lastig. Ik hou niet van kwetsen, hou snel mijn smoel..
Ik geloof dus dat ik op 1 of andere cursus moet! Assertiveit ofzo?
Het is geen groot probleem ofzo, maar het doet wel iets met me, ik kan er ook onzeker van worden...en dat vind ik een erg naar gevoel!
woensdag 20 januari 2010 om 13:33
woensdag 20 januari 2010 om 13:41
Dat is ook zo Zonnestraaltje. In die situatie die je schetst zou het een geforceerd gesprek worden en daar zit je ook niet op te wachten. Echter, assertief zijn betekend ook dat je kunt zeggen wat je denkt (zonder de ander daarmee pijn te doen).
Bijvoorbeeld bij het weggaan van je vriendin zeggen: :"Was gezellig! Volgende keer mijn verhaal he?
"
Dan heb je in ieder geval laten weten dat het deze keer wel heel erg alleen over vriendin ging. Of dat direct de oplossing is? Nee. Het zijn stappen. En zeggen wat je denkt is de eerste. Maar daar zal een cursus je allicht verder in helpen.
Bijvoorbeeld bij het weggaan van je vriendin zeggen: :"Was gezellig! Volgende keer mijn verhaal he?
"Dan heb je in ieder geval laten weten dat het deze keer wel heel erg alleen over vriendin ging. Of dat direct de oplossing is? Nee. Het zijn stappen. En zeggen wat je denkt is de eerste. Maar daar zal een cursus je allicht verder in helpen.
woensdag 20 januari 2010 om 13:43
woensdag 20 januari 2010 om 14:04
In de situatie van het vriendje van je zoon laat je het ook gebeuren trouwens. Je zou ook de moeder van het vriendje kunnen zeggen dat je hem een boterham hebt gegeven maar dat je over een half uurtje wel écht weg moet. Je hebt plannen voor jezelf gemaakt en daar mag je je aan houden. Dan leg je het probleem terug daar waar het hoort, namelijk bij de moeder van het vriendje. Zij kan dan een oplossing zoeken. Zij denkt dat het probleem is opgelost doordat jij haar niet anders vertelt. Snap je?
woensdag 20 januari 2010 om 14:10
ja..., maar toch.. Die moeder is een vrouw die de Nederlandse taal niet goed machtig is, dat vriendje belde met z'n vader en heeft hem verteld dat hij bij mijn zoon gaat spelen (via mobiel voordat hij hier binnenkwam) Vader denkt dus dat alles is opgelost tot moeder thuis is.
Ik stuur dat jongetje ook niet naar buiten, maar ik snap die ouders niet zo goed.
Als ik mijn kind alleen thuis laat komen (vind ik ze trouwens nog echt te jong voor -> 8 jaar!) En hij heeft geen sleutel, dan ga ik onmiddelijk naar huis of wil de ouders spreken van het vriendje waar hij dan terecht kan.
Ik stuur dat jongetje ook niet naar buiten, maar ik snap die ouders niet zo goed.
Als ik mijn kind alleen thuis laat komen (vind ik ze trouwens nog echt te jong voor -> 8 jaar!) En hij heeft geen sleutel, dan ga ik onmiddelijk naar huis of wil de ouders spreken van het vriendje waar hij dan terecht kan.
woensdag 20 januari 2010 om 14:13
Natuurlijk stuur je het kind niet naar buiten. Maar ik neem toch aan dat je een telefoonnummer hebt van de ouders van de vriendjes van je zoon? Dan zou je kunnen bellen om te zeggen dat hun zoon zichzelf bij jullie heeft uitgenodigd maar dat het niet schikt. Dat je wegmoet. Je laat het gebeuren, dat is wat ik bedoel. Je kunt de ouders van het vriendje niet snappen (dat doe ik ook niet, maar oke) maar je lost het ook niet op. Je bent nou eenmaal zo gebakken dat je de 'oplosser' bent
En dat is géén slechte eigenschap, maar wat ik eerder al zei, je moet jezelf er niet bij vergeten en dat lijk je wel te doen.
En dat is géén slechte eigenschap, maar wat ik eerder al zei, je moet jezelf er niet bij vergeten en dat lijk je wel te doen.
woensdag 20 januari 2010 om 14:23
ja gelijk! En ik heb dan wel geen tandarts afspraak o.i.d., maar wilde wel de middag gebruiken voor andere doeleinden...
Omdat ik geen gerichte afspraak heb laat ik het nu inderdaad maar gebeuren...
Dit is wel iets wat me frustreert. Ik wil dat echt veranderen.
Ik heb het trouwens in mijn OP over de laatste dagen, maar dit speelt natuurlijk al langer, alleen krijg ik er steeds meer "last" van.
Omdat ik geen gerichte afspraak heb laat ik het nu inderdaad maar gebeuren...
Dit is wel iets wat me frustreert. Ik wil dat echt veranderen.
Ik heb het trouwens in mijn OP over de laatste dagen, maar dit speelt natuurlijk al langer, alleen krijg ik er steeds meer "last" van.
woensdag 20 januari 2010 om 14:36
Het feit dat je het herkent is al de helft gewonnen. Klein beginnen en wat Pilous zegt klopt dan echt. Op enig moment gaat het 'eigen' voelen. Maar je zult denk ik wel echt baat hebben bij een coach of een cursus. Om het vanuit jezelf ineens radicaal om te gooien terwijl het van nature niet in je zit is best heel lastig.
donderdag 21 januari 2010 om 22:25
jouw verhaal, ik zou het ook zo opgeschreven kunnen hebben.
denk dat ik precies snap wat je bedoelt. Als dat zo is, betwijfel ik of een assertiviteitscursus iets voor je is hoor. Niet dat je niet voor jezelf mag of moet opkomen. De grens tussen assertiviteit en (verbale) argessiviteit is zo dus. En als anderen het al helemaal niet gewend zijn, dat jij je mond open trekt zullen daar al snel van schrikken.
duidelijk is dat je erg gericht bent op anderen.
omdat je wellicht wat gevoelig bent (en dat is helemaal niet negatief) ben je waarschijnlijk veel beter in staat om gemoedstoestanden van anderen aan te voelen en daarom hou je ook zoveel rekening met ze.
Je hebt altijd recht om voor jezelf op te komen. En als je het nodig vindt om daar bij enorm op de grond te stampen dan moet je dt ook gewoon doen.
Denk dat je wel meer met jezelf bezig moet zijn. Wat vind jij belangrijk, leuk en niet leuk. Probeer je een beetje te conformeren aan de rest van de wereld en af en toe of vaak, wat je wil, ongegeneerd egoistisch te zijn. Alleen aan je zelf denken. zeg gewoon geen tijd / geen zin en doe waar jij zin in hebt. Uitendelijk is dat wat anderen doen. Gewoon lekker voor zich zelf kiezen. Daarom moet jij voor jezelf kiezen, want niemand anders doet dat.
ehhh weet wel dat het veeeel makkelijker is gezegd dan gedaan. maar er is over nadenken kan altijd....
denk dat ik precies snap wat je bedoelt. Als dat zo is, betwijfel ik of een assertiviteitscursus iets voor je is hoor. Niet dat je niet voor jezelf mag of moet opkomen. De grens tussen assertiviteit en (verbale) argessiviteit is zo dus. En als anderen het al helemaal niet gewend zijn, dat jij je mond open trekt zullen daar al snel van schrikken.
duidelijk is dat je erg gericht bent op anderen.
omdat je wellicht wat gevoelig bent (en dat is helemaal niet negatief) ben je waarschijnlijk veel beter in staat om gemoedstoestanden van anderen aan te voelen en daarom hou je ook zoveel rekening met ze.
Je hebt altijd recht om voor jezelf op te komen. En als je het nodig vindt om daar bij enorm op de grond te stampen dan moet je dt ook gewoon doen.
Denk dat je wel meer met jezelf bezig moet zijn. Wat vind jij belangrijk, leuk en niet leuk. Probeer je een beetje te conformeren aan de rest van de wereld en af en toe of vaak, wat je wil, ongegeneerd egoistisch te zijn. Alleen aan je zelf denken. zeg gewoon geen tijd / geen zin en doe waar jij zin in hebt. Uitendelijk is dat wat anderen doen. Gewoon lekker voor zich zelf kiezen. Daarom moet jij voor jezelf kiezen, want niemand anders doet dat.
ehhh weet wel dat het veeeel makkelijker is gezegd dan gedaan. maar er is over nadenken kan altijd....
vrijdag 22 januari 2010 om 14:39
Maar PoisenIvy, dat wat jij beschrijft ís toch assertiviteit? Assertief zijn betekend niet direct dat je moet gaan stampvoeten om je 'gelijk te krijgen' maar juist voor jezelf opkomen (en dus bedenken wat voor jou belangrijk is) zonder anderen daarmee te schofferen.
Ik zou me er toch een in verdiepen als ik Zonnestraaltje was. Maar dat ben ik
Ik zou me er toch een in verdiepen als ik Zonnestraaltje was. Maar dat ben ik
maandag 25 januari 2010 om 21:50
over warri gesproken ...ehh heb mijn naam weggehaald. niet dat het echt heel erg boeit, maar blijf liever anoniem. Anders zou ik de dingen die ik vertel niet durven vertellen.
dank voor je lieve woorden. op een of andere manier heb ik vaak het gevoel dat het er niet zo toe doet wat ik schrijf...
Het lastige van (hoog)sensitiviteit is dat maar weinig anderen het ook hebben. Het maakt dat jij in staat bent om rekening te houden met gevoelens, die anderen helemaal niet voelen. Je kunt zoveel geven, maar anderen zijn simpelweg niet eens in staat om het terug te geven.
bv jij ziet als iemand zich k..t voelt. Je bent lief en aardig en houdt daar rekening mee. Maar de kans is groot dat anderen iet aanvoelen dat jij je ook wel eens k.. voelt.
Geef wat je wil geven, soms is het niet erg om meer te geven dan te krijgen. maar zoek ook balans en wees waakzaam voor mensen die misbruik van je maken.
ben toch wel nieuwschierig naar jouw - al dan niet warrige- verhaal!
dank voor je lieve woorden. op een of andere manier heb ik vaak het gevoel dat het er niet zo toe doet wat ik schrijf...
Het lastige van (hoog)sensitiviteit is dat maar weinig anderen het ook hebben. Het maakt dat jij in staat bent om rekening te houden met gevoelens, die anderen helemaal niet voelen. Je kunt zoveel geven, maar anderen zijn simpelweg niet eens in staat om het terug te geven.
bv jij ziet als iemand zich k..t voelt. Je bent lief en aardig en houdt daar rekening mee. Maar de kans is groot dat anderen iet aanvoelen dat jij je ook wel eens k.. voelt.
Geef wat je wil geven, soms is het niet erg om meer te geven dan te krijgen. maar zoek ook balans en wees waakzaam voor mensen die misbruik van je maken.
ben toch wel nieuwschierig naar jouw - al dan niet warrige- verhaal!
