Psyche
alle pijlers
Ik voel me soms zo'n loser
zondag 17 augustus 2008 om 09:57
Ik heb nogal de neiging om mezelf te vergelijken met mensen die het in mijn ogen beter doen dan ik.
Ik heb het bijv. heel sterk op werkgebied. Ik heb op zich best wel een goede baan, bij bedrijf X, maar eigenlijk had ik liever bij bedrijf Y gewerkt. Nu kwam ik erachter dat de ex van een goede vriend van ons bij bedrijf Y werkt. Dat bedrijf waar ik dus had willen werken. Daar kan ik dan echt verdrietig om worden, omdat ik mezelf dan heel stom vind dat ik daar niet ben aangenomen. Dan komt daar nog bij dat zij ook beter tennist dan ik, dan voel ik me dus een dubbele loser.
Dit is maar een voorbeeld, maar zo heb ik er wel meer.
Het is net of anderen het veel beter voor elkaar hebben dan ik. Ze zijn succesvoller, verdienen meer, zien er beter uit, noem maar op.
En dat terwijl ik besef dat anderen mij zeer waarschijnlijk ook zien als iemand die het goed voor elkaar heeft.
Ik begrijp dat het heel zeikerig overkomt dat ik hierover een topic open, maar ik kan me hier dus echt heel rottig over voelen..
Ik heb het bijv. heel sterk op werkgebied. Ik heb op zich best wel een goede baan, bij bedrijf X, maar eigenlijk had ik liever bij bedrijf Y gewerkt. Nu kwam ik erachter dat de ex van een goede vriend van ons bij bedrijf Y werkt. Dat bedrijf waar ik dus had willen werken. Daar kan ik dan echt verdrietig om worden, omdat ik mezelf dan heel stom vind dat ik daar niet ben aangenomen. Dan komt daar nog bij dat zij ook beter tennist dan ik, dan voel ik me dus een dubbele loser.
Dit is maar een voorbeeld, maar zo heb ik er wel meer.
Het is net of anderen het veel beter voor elkaar hebben dan ik. Ze zijn succesvoller, verdienen meer, zien er beter uit, noem maar op.
En dat terwijl ik besef dat anderen mij zeer waarschijnlijk ook zien als iemand die het goed voor elkaar heeft.
Ik begrijp dat het heel zeikerig overkomt dat ik hierover een topic open, maar ik kan me hier dus echt heel rottig over voelen..
zondag 17 augustus 2008 om 10:18
Ik kijk ook vaak genoeg naar mensen die het minder hebben en dan prijs ik me gelukkig. Ik weet dat ik veel positieve dingen heb, maar als ik me met bepaalde mensen vergelijk dan heb ik het erg.
Voornamelijk mensen die ik (vaag) ken. Misschien komt daar ook wel bij dat het juist die mensen zijn die in mijn ogen precies het leven hebben dat ze willen. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, maar ik zou er zo graag achter komen wat het dan is, zodat ik er ook wat aan kan doen, want soms voel ik me zo'n nobody als ik me met hun vergelijk.
Voornamelijk mensen die ik (vaag) ken. Misschien komt daar ook wel bij dat het juist die mensen zijn die in mijn ogen precies het leven hebben dat ze willen. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, maar ik zou er zo graag achter komen wat het dan is, zodat ik er ook wat aan kan doen, want soms voel ik me zo'n nobody als ik me met hun vergelijk.
zondag 17 augustus 2008 om 10:51
Het leven hebben dat ze zelf willen of het leven dat JIJ zou willen ? Dat is namelijk een heel groot verschil ! En je weet helemaal niet of die mensen wel zo tevreden zijn met hun leven . Een leuke baan en een lekker potje tennissen houdt niet in dat je zielsgelukkig bent ; alles valt in het niet bij een slechte relatie , ziekte , rouw , etc .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 17 augustus 2008 om 11:03
Het lijkt vaak maar zo dat mensen alles precies zo voor elkaar hebben als ze willen. De mensen op wie jij jaloers bent zijn misschien niet tevreden met hun relatie, huis, persoonlijkheid, familie, weetikveel. De dingen waarop jij baseert dat ze precies hebben wat ze willen, zijn maar enkele factoren in het geheel! De kans is groter dat ze precies hebben wat jíj zou willen dan dat hun eigen ideaalplaatje vervuld is. Ik kan me wel goed voorstellen dat je daar jaloers op bent, maar het zou volgens mij helpen als je wat minder competitief probeert te denken. Ondanks wat veel mensen beweren, gaat het leven niet over winnaars en losers, maar over mensen die gelukkig zijn en anderen die dat niet zijn!
eens dus.
zondag 17 augustus 2008 om 11:05
Als je echt wilt weten wat zij goed doen en jij fout, ga dan met die mensen praten en probeer er inderdaad achter te komen hoe zij dat voor elkaar gekregen hebben. Daarnaast kom je er op die manier ook achter of zij inderdaad het leven hebben wat zij willen. Je zal nog versteld staan. Het zal me trouwens niks verbazen als er ook mensen zijn die op dezelfde manier naar jou kijken als jij naar die lui die het volgens jou zo goed voor elkaar hebben. Succes!!
zondag 17 augustus 2008 om 11:07
Er zullen altijd mensen zijn die succesvoller zijn dan jij. Zij zijn succesvoller omdat zij meer talent hebben, doelgerichter zijn, harder werken en misschien meer geluk hebben. Kiezen of delen dus: harder werken aan de doelen die je jezelf stelt of accepteren dat anderen succesvoller zijn. Zielig doen kan altijd nog.
zondag 17 augustus 2008 om 11:27
zondag 17 augustus 2008 om 11:36
Fijn jullie reacties, daar kan ik wat mee. Ik denk dat ik me inderdaad verkijk op andere mensen, dat hun leven niet zo fijn hoeft te zijn als het lijkt.
Als ik naar mezelf kijk alleen al, ik kom altijd vrolijk over, maar vaak ben ik ook verdrietig (mijn vader is nog niet zo lang geleden overleden) maar dat laat ik niet merken aan de buitenwereld.
Aan de ene kant vind ik ook dat het erom draait dat je doet wat je gelukkig maakt en zegt status me helemaal niets, maar anderzijds laat ik me er toch door beinvloeden.
Verder weet ik niet wat ik precies wil in het leven, misschien ben ik daar wel jaloers op, dat die anderen het volgens mij wel weten.
Als ik naar mezelf kijk alleen al, ik kom altijd vrolijk over, maar vaak ben ik ook verdrietig (mijn vader is nog niet zo lang geleden overleden) maar dat laat ik niet merken aan de buitenwereld.
Aan de ene kant vind ik ook dat het erom draait dat je doet wat je gelukkig maakt en zegt status me helemaal niets, maar anderzijds laat ik me er toch door beinvloeden.
Verder weet ik niet wat ik precies wil in het leven, misschien ben ik daar wel jaloers op, dat die anderen het volgens mij wel weten.
zondag 17 augustus 2008 om 12:07
Herken het wel een beetje, maar in de loop der jaren heb ik wel geleerd dat je het toch nooit kunt weten achter ieder huisje schuilt wel een kruisje, en tuurlijk lijkt het soms dat iedereen het zo veel beter heeft goede baan, relatie alle spullen die ze hebben, knapper zijnenz...!! maar als ik puur naar mijzelf kijk, doe ik mij ook veel vrolijker voor en lijkt het ook of ik het best allemaal goed voor elkaar heb enz.. dan dat ik heb/ben, ik lach maar door terwijl ik soms van binnen huil, maar ja dat wil je alemaal niet laten zien aan de buitenwereld in Amerika zijn ze daar ook zo perfeckt en goed in. Het gras bij de buren is altijd groener.
Dus meid voel je niet minder dan een ander want dat ben je niet, wie weet kijkt de overbuurman of vrouw wel naar jou van: die heeft het echt perfeckt voor elkaar dat wil ik ook.
je komt er wel uit hoor, is denk ik ook een beetje een leerproces waar je doorheen moet, maar dat zie je wel in, en je bent dus geen Loser !! gewoon voor de spiegel gaan staan en iedere dag zeggen van: ik mag er zijn en ben geen loser !
Succes.
Dus meid voel je niet minder dan een ander want dat ben je niet, wie weet kijkt de overbuurman of vrouw wel naar jou van: die heeft het echt perfeckt voor elkaar dat wil ik ook.
je komt er wel uit hoor, is denk ik ook een beetje een leerproces waar je doorheen moet, maar dat zie je wel in, en je bent dus geen Loser !! gewoon voor de spiegel gaan staan en iedere dag zeggen van: ik mag er zijn en ben geen loser !
Succes.
zondag 17 augustus 2008 om 13:18
Hoi,
Het klinkt misschien wat zweverig, maar ik heb het idee dat het ook wel wat in de tijd zit dat mensen zich zo voelen. Je bent zeker niet de enige! 'Geluk' lijkt een soort statussymbool te zijn geworden. Als je rondkijkt op Hyves bijvoorbeeld, zie je dat veel mensen aan de buitenwereld tonen hoe ontzettend gelukkig ze zijn en hoe ze het getroffen hebben in het leven. Foto's van auto's en huizen, foto's van blije kinderen, blogs over stoere banen, bijzondere reizen naar het buitenland... Iedereen lijkt een te gek cool überhip leven te hebben.
Zoals anderen al zeer terecht hebben opgemerkt... mensen laten hun teleurstellingen over zichzelf en het leven vaak niet zien. Als je die wel ziet ben je vaak al minder jaloers. Ik denk dat het niet voor niets is dat je vooral jaloers bent op mensen die wat verder van je afstaan (ex van goede vriend). Je idealiseert deze mensen waarschijnlijk een beetje.
Over niet weten wat je wilt met je leven, in tegenstelling tot anderen... ook dit is beeldvorming... Er zijn mensen die een missie hebben in het leven, die precies weten wat ze willen. Maar dit is een minderheid. Ik heb (misschien ten onrechte) het idee dat je nog vriij aan het begin van je loopbaan staat... Je hóeft niet te weten wat je wilt in het leven... Als je weet wat je de komende 5 jaar het liefst zou doen of naar zou willen streven is dat al héél wat hoor! Daarnaast is het goed om wat vage dromen te hebben, bijvoorbeeld dat je het leuk zou vinden om kinderen te krijgen, een poos in het buitenland te wonen, bepaald werk te doen etc. Als je dit soort vage dromen hebt kun je namelijk kansen herkennen als ze voorbij komen.
Over 'winners' en 'losers', weet je... die bestaan natuurlijk eigenlijk niet. De echte 'winners' zijn mensen die gelukkig zijn met zichzelf, kunnen genieten van de dingen die ze doen in het leven en die hun dromen kunnen volgen als de kans zich voordoet.
Ik heb zelf 7 jaar gewerkt in Nederland en ook redelijk carriere gemaakt. Ik vond mijn werk tot op zekere hoogte leuk en ik denk ook wel dat mensen die van buitenaf tegen mijn carriere aankeken soms jaloers op me waren. Bijna 2 jaar geleden besloot ik dat het tijd was voor een 'gap year' om me te herorienteren. Mijn werk was leuk, maar zeker niet wat ik het liefste deed... Toen ik besloot om een sabatical te nemen stond ik net op het punt weer promotie te maken... Mijn ego was gestreeld (de persoon die ik op zou volgen was al aan het eind van zijn carriere... en ik zou deze baan nú al krijgen) en het zou echt een superkans zijn... Maar ik wist dat als ik me in die baan zou storten ik zeker de komende 5 jaar weer heel hard aan het werk zou zijn in een baan in een sector waar mijn hart niet ècht bleek te liggen.
Mijn vriend en ik zouden voor een jaar naar een land gaan waar we graag zijn... Mijn vriend kwam hier echter in een baan terecht waarin hij het buitengewoon naar zijn zin heeft. We besloten langer te blijven. Ik ben inmiddels bezig met het opzetten van een bedrijfje, samen met een vriendin van hier. De eerste minisuccesjes zijn geboekt, al heeft het financieel nog niet veel opgeleverd. Het geeft echter wel heel veel voldoening. Ik werk als een gek... net zoals vroeger voor mijn baas, maar dit geeft me een veel lekkerder gevoel. Daarnaast ben ik van plan om als mijn bedrijfje eenmaal op poten staat een studie te gaan doen waar ik al een hele tijd van droom.
Momenteel ben ik supergelukkig... omdat ik doe wat ik graag wil doen en omdat ik iets aan het opbouwen ben (en ik ben iemand die graag dingen opbouwt).
Voordat je jaloers wordt... ;) Wat ik hiermee wil zeggen is niet 'kijk eens hoe gelukkig ik ben.... lekker peuheu ;)', maar zie dat je altijd een andere richting in kan slaan als je niet volledig gelukkig bent met wat je doet... En dat iedere ervaring die je opdoet... en iedere keer dat je jezelf beter leert kennen bruikbaar is in de volgende stap die je zet in je leven. Ik volg nu veel meer mijn hart dan toen ik net was afgestudeerd... Toen liet ik me deels leiden door de zekerheid die mijn baan me bood. Aan de andere kant had ik zoiets als wat ik nu doe niet gekund toen. Omdat ik mezelf niet kende als werkende. Ik had ook niet het lef om zomaar op mensen af te stappen enzo toen... Bovendien maak ik nu gebruik van de kennis en contacten die ik in mijn werk in die 7 jaar heb opgedaan.
Ik heb niet de illusie dat ik nu gelukkig ben met mijn werk voor de rest van mijn leven hoor... of dat ik nu voortaan áltijd mijn hart zal volgen. Want dat kan gewoon niet altijd. Wat ik echter dit jaar heb geleerd is dat het voor mezelf heel waardevol is geweest wat ik in mijn werk in Nederland heb gedaan... al was het het toen niet helemaal... als het het 'ongeveer' is, kan het een prima basis zijn voor een volgende stap die het 'helemaal' is (voor dat moment dan ;).... vaag heh?)
Sorry voor mijn lange posting... als je deze zin nog leest ben je er helemmaal doorgekomen ;) Thanks...
Het klinkt misschien wat zweverig, maar ik heb het idee dat het ook wel wat in de tijd zit dat mensen zich zo voelen. Je bent zeker niet de enige! 'Geluk' lijkt een soort statussymbool te zijn geworden. Als je rondkijkt op Hyves bijvoorbeeld, zie je dat veel mensen aan de buitenwereld tonen hoe ontzettend gelukkig ze zijn en hoe ze het getroffen hebben in het leven. Foto's van auto's en huizen, foto's van blije kinderen, blogs over stoere banen, bijzondere reizen naar het buitenland... Iedereen lijkt een te gek cool überhip leven te hebben.
Zoals anderen al zeer terecht hebben opgemerkt... mensen laten hun teleurstellingen over zichzelf en het leven vaak niet zien. Als je die wel ziet ben je vaak al minder jaloers. Ik denk dat het niet voor niets is dat je vooral jaloers bent op mensen die wat verder van je afstaan (ex van goede vriend). Je idealiseert deze mensen waarschijnlijk een beetje.
Over niet weten wat je wilt met je leven, in tegenstelling tot anderen... ook dit is beeldvorming... Er zijn mensen die een missie hebben in het leven, die precies weten wat ze willen. Maar dit is een minderheid. Ik heb (misschien ten onrechte) het idee dat je nog vriij aan het begin van je loopbaan staat... Je hóeft niet te weten wat je wilt in het leven... Als je weet wat je de komende 5 jaar het liefst zou doen of naar zou willen streven is dat al héél wat hoor! Daarnaast is het goed om wat vage dromen te hebben, bijvoorbeeld dat je het leuk zou vinden om kinderen te krijgen, een poos in het buitenland te wonen, bepaald werk te doen etc. Als je dit soort vage dromen hebt kun je namelijk kansen herkennen als ze voorbij komen.
Over 'winners' en 'losers', weet je... die bestaan natuurlijk eigenlijk niet. De echte 'winners' zijn mensen die gelukkig zijn met zichzelf, kunnen genieten van de dingen die ze doen in het leven en die hun dromen kunnen volgen als de kans zich voordoet.
Ik heb zelf 7 jaar gewerkt in Nederland en ook redelijk carriere gemaakt. Ik vond mijn werk tot op zekere hoogte leuk en ik denk ook wel dat mensen die van buitenaf tegen mijn carriere aankeken soms jaloers op me waren. Bijna 2 jaar geleden besloot ik dat het tijd was voor een 'gap year' om me te herorienteren. Mijn werk was leuk, maar zeker niet wat ik het liefste deed... Toen ik besloot om een sabatical te nemen stond ik net op het punt weer promotie te maken... Mijn ego was gestreeld (de persoon die ik op zou volgen was al aan het eind van zijn carriere... en ik zou deze baan nú al krijgen) en het zou echt een superkans zijn... Maar ik wist dat als ik me in die baan zou storten ik zeker de komende 5 jaar weer heel hard aan het werk zou zijn in een baan in een sector waar mijn hart niet ècht bleek te liggen.
Mijn vriend en ik zouden voor een jaar naar een land gaan waar we graag zijn... Mijn vriend kwam hier echter in een baan terecht waarin hij het buitengewoon naar zijn zin heeft. We besloten langer te blijven. Ik ben inmiddels bezig met het opzetten van een bedrijfje, samen met een vriendin van hier. De eerste minisuccesjes zijn geboekt, al heeft het financieel nog niet veel opgeleverd. Het geeft echter wel heel veel voldoening. Ik werk als een gek... net zoals vroeger voor mijn baas, maar dit geeft me een veel lekkerder gevoel. Daarnaast ben ik van plan om als mijn bedrijfje eenmaal op poten staat een studie te gaan doen waar ik al een hele tijd van droom.
Momenteel ben ik supergelukkig... omdat ik doe wat ik graag wil doen en omdat ik iets aan het opbouwen ben (en ik ben iemand die graag dingen opbouwt).
Voordat je jaloers wordt... ;) Wat ik hiermee wil zeggen is niet 'kijk eens hoe gelukkig ik ben.... lekker peuheu ;)', maar zie dat je altijd een andere richting in kan slaan als je niet volledig gelukkig bent met wat je doet... En dat iedere ervaring die je opdoet... en iedere keer dat je jezelf beter leert kennen bruikbaar is in de volgende stap die je zet in je leven. Ik volg nu veel meer mijn hart dan toen ik net was afgestudeerd... Toen liet ik me deels leiden door de zekerheid die mijn baan me bood. Aan de andere kant had ik zoiets als wat ik nu doe niet gekund toen. Omdat ik mezelf niet kende als werkende. Ik had ook niet het lef om zomaar op mensen af te stappen enzo toen... Bovendien maak ik nu gebruik van de kennis en contacten die ik in mijn werk in die 7 jaar heb opgedaan.
Ik heb niet de illusie dat ik nu gelukkig ben met mijn werk voor de rest van mijn leven hoor... of dat ik nu voortaan áltijd mijn hart zal volgen. Want dat kan gewoon niet altijd. Wat ik echter dit jaar heb geleerd is dat het voor mezelf heel waardevol is geweest wat ik in mijn werk in Nederland heb gedaan... al was het het toen niet helemaal... als het het 'ongeveer' is, kan het een prima basis zijn voor een volgende stap die het 'helemaal' is (voor dat moment dan ;).... vaag heh?)
Sorry voor mijn lange posting... als je deze zin nog leest ben je er helemmaal doorgekomen ;) Thanks...
zondag 17 augustus 2008 om 13:24
Kijk niet naar waar andere goed in zijn, maar kijk waarin jij goed/beter bent! Houdt rekening met dat anderen ook een hoop dingen hebben die tegenvallen, al laten ze dat wellicht niet allemaal aan de buitenwereld merken.
Focus je niet op de paar happy momenten die ze naar buiten uitstralen, maar leer ook de dingen te zien bij anderen die ze veel minder goed voor elkaar hebben als jij.
Zie bijv. een gezinnetje, denk dan aan de stress die zij hebben om én te blijven werken, én hun kids van hot naar her te rijden, én hun auto's te kunnen betalen én hun vakantie te kunnen houden. En lach in je vuistje als zij in het drukke dure hoogseizoen wegmoeten (want kinderen) terwijl jij de vrijheid hebt om het meest gunstige seizoen voor je vakantie uit te zoeken. Dat soort dingen dus.
Focus je niet op de paar happy momenten die ze naar buiten uitstralen, maar leer ook de dingen te zien bij anderen die ze veel minder goed voor elkaar hebben als jij.
Zie bijv. een gezinnetje, denk dan aan de stress die zij hebben om én te blijven werken, én hun kids van hot naar her te rijden, én hun auto's te kunnen betalen én hun vakantie te kunnen houden. En lach in je vuistje als zij in het drukke dure hoogseizoen wegmoeten (want kinderen) terwijl jij de vrijheid hebt om het meest gunstige seizoen voor je vakantie uit te zoeken. Dat soort dingen dus.
zondag 17 augustus 2008 om 13:56
Wat een goede postings van jullie, geeft me echt stof tot nadenken. Cherrytomaatje, wat goed dat je je hart volgt.
Ik sta niet aan het begin van mijn carriere (ben nu in de 30), maar heb veel verschillende dingen gedaan, altijd zoekende. Ik heb ook veel afwisseling nodig. Ik ben denk ik een beetje een pionier, iets nieuws beginnen vind ik leuk, maar als het eenmaal loopt wil ik weer verder. En dat is met meer dingen, wat jij beschrijft over het buitenland, dat is ook een wens van mij, maar ik vraag me weleens af of het om de juiste redenen is, ik wil altijd een soort van opwinding in mijn leven.
Elninjoo, wat jij schrijft over mensen met een gezinnetje, dat speelt ook mee, weet dus niet of ik wel kinderen wil. Enerzijds lijkt het me wel leuk, maar dat is dan vooral als ik naar die "reclamegezinnen" kijk, anderzijds denk ik dat als ik diep in mijn hart kijk, het niet bij mij past. Ik heb zoveel vrijheid nodig.
Ik kan me voorstellen dat jullie me een enorme zeikerd vinden want sec gezien heb ik niks te klagen natuurlijk. Ik zou alleen willen dat ik wat minder rusteloos zou zijn en door de "confrontaties" met mensen die beter uit de verf komen dan ik, word ik juist rustelozer. Kweetniet hoe ik dat moet uitleggen.
Ik sta niet aan het begin van mijn carriere (ben nu in de 30), maar heb veel verschillende dingen gedaan, altijd zoekende. Ik heb ook veel afwisseling nodig. Ik ben denk ik een beetje een pionier, iets nieuws beginnen vind ik leuk, maar als het eenmaal loopt wil ik weer verder. En dat is met meer dingen, wat jij beschrijft over het buitenland, dat is ook een wens van mij, maar ik vraag me weleens af of het om de juiste redenen is, ik wil altijd een soort van opwinding in mijn leven.
Elninjoo, wat jij schrijft over mensen met een gezinnetje, dat speelt ook mee, weet dus niet of ik wel kinderen wil. Enerzijds lijkt het me wel leuk, maar dat is dan vooral als ik naar die "reclamegezinnen" kijk, anderzijds denk ik dat als ik diep in mijn hart kijk, het niet bij mij past. Ik heb zoveel vrijheid nodig.
Ik kan me voorstellen dat jullie me een enorme zeikerd vinden want sec gezien heb ik niks te klagen natuurlijk. Ik zou alleen willen dat ik wat minder rusteloos zou zijn en door de "confrontaties" met mensen die beter uit de verf komen dan ik, word ik juist rustelozer. Kweetniet hoe ik dat moet uitleggen.
zondag 17 augustus 2008 om 14:44
Ah je bent dus al wat verder 
Waarschijnlijk is het wat projectie dat ik dacht dat je jonger was... Het soort gedachten dat je omschrijft had ik in de eerste 5 jaar van mijn loopbaan.
Maar desalniettemin, ik vind je helemaal geen zeikerd hoor! Ik herken me er wel enigszins in in wat je schrijft. Al heb ik misschien niet zo zeer (meer) de neiging om mezelf te vergelijken met anderen (overigens was er wel een vriendin die aan me vroeg toen ik mijn eerste baan begon, of ik me nou niet 'mislukt' voelde, aangezien ik als academisch geschoolde in een HBO-baan begon... Vond dat toen vrij raar... Ik had niet echt een plan en kon dus ook niet 'mislukken' en bovendien vind ik het gestoord om een 23-jarige 'mislukt' te noemen, omdat ze haar droombaan nog niet gevonden heeft. De betreffende vriendin heeft overigens tot op heden niet gewerkt, omdat ze geen 'passende baan' kan vinden). In die grote enthousiasme als je iets nieuws begint herken ik me helemaal! Gelukkig bijt ik wel door en weet ik mezelf wel 3 of 4 jaar uitdaging te vinden in het werk dat ik doe (vooral door idioot hard te werken en steeds meer werk naar me toe te trekken). Maar ik kan me ook moeilijk voorstellen dat ik langer dan 4 jaar hetzelfde werk zou doen.
Over dat naar het buitenland gaan... Dat deed ik eigenlijk ook vanuit een behoefte aan opwinding in mijn leven hoor! We gingen immers eigenlijk voor een jaartje... En het is opwindend... Maar het is juist die opwinding die me de energie geeft om mijn bedrijfje op te zetten en de andere plannen te maken. Ik vind 'behoefte aan opwinding in het leven' helemaal geen slechte reden om een bepaalde stap te zetten. Het geeft namelijk een heleboel energie, die je weer in positieve dingen om kunt zetten... En zolang je de vrijheid hebt... waarom niet?
Je twijfels over kinderen ken ik ook. Ik(wij) weet het ook nog niet, terwijl we daar echt wel een beslissing over zouden moeten nemen tzt. Ik heb helemaal geen reclamefolder-idee over het hebben van een gezin, maar ik hou gewoon wel veel van kinderen... Tegelijkertijd weet ik bijna niet hoe ik dat moet 'schuiven' tussen alle andere dingen die ik nog zo graag wil doen. We hebben de beslissing in elk geval met een jaar vooruitgeschoven. Als mijn bedrijfje een beetje loopt is alles weer wat beter te overzien..... Als ik aan mezelf over 10 jaar denk (en ik begin 40 ben en geen kids meer kan krijgen), kan ik mezelf zowel gelukkig mét als zonder kinderen voorstellen.... Soms wil ik ze ook ècht heel graag... op andere momenten ben ik weer iets neutraler.... Moeilijk!!
Waarschijnlijk is het wat projectie dat ik dacht dat je jonger was... Het soort gedachten dat je omschrijft had ik in de eerste 5 jaar van mijn loopbaan. Maar desalniettemin, ik vind je helemaal geen zeikerd hoor! Ik herken me er wel enigszins in in wat je schrijft. Al heb ik misschien niet zo zeer (meer) de neiging om mezelf te vergelijken met anderen (overigens was er wel een vriendin die aan me vroeg toen ik mijn eerste baan begon, of ik me nou niet 'mislukt' voelde, aangezien ik als academisch geschoolde in een HBO-baan begon... Vond dat toen vrij raar... Ik had niet echt een plan en kon dus ook niet 'mislukken' en bovendien vind ik het gestoord om een 23-jarige 'mislukt' te noemen, omdat ze haar droombaan nog niet gevonden heeft. De betreffende vriendin heeft overigens tot op heden niet gewerkt, omdat ze geen 'passende baan' kan vinden). In die grote enthousiasme als je iets nieuws begint herken ik me helemaal! Gelukkig bijt ik wel door en weet ik mezelf wel 3 of 4 jaar uitdaging te vinden in het werk dat ik doe (vooral door idioot hard te werken en steeds meer werk naar me toe te trekken). Maar ik kan me ook moeilijk voorstellen dat ik langer dan 4 jaar hetzelfde werk zou doen.
Over dat naar het buitenland gaan... Dat deed ik eigenlijk ook vanuit een behoefte aan opwinding in mijn leven hoor! We gingen immers eigenlijk voor een jaartje... En het is opwindend... Maar het is juist die opwinding die me de energie geeft om mijn bedrijfje op te zetten en de andere plannen te maken. Ik vind 'behoefte aan opwinding in het leven' helemaal geen slechte reden om een bepaalde stap te zetten. Het geeft namelijk een heleboel energie, die je weer in positieve dingen om kunt zetten... En zolang je de vrijheid hebt... waarom niet?
Je twijfels over kinderen ken ik ook. Ik(wij) weet het ook nog niet, terwijl we daar echt wel een beslissing over zouden moeten nemen tzt. Ik heb helemaal geen reclamefolder-idee over het hebben van een gezin, maar ik hou gewoon wel veel van kinderen... Tegelijkertijd weet ik bijna niet hoe ik dat moet 'schuiven' tussen alle andere dingen die ik nog zo graag wil doen. We hebben de beslissing in elk geval met een jaar vooruitgeschoven. Als mijn bedrijfje een beetje loopt is alles weer wat beter te overzien..... Als ik aan mezelf over 10 jaar denk (en ik begin 40 ben en geen kids meer kan krijgen), kan ik mezelf zowel gelukkig mét als zonder kinderen voorstellen.... Soms wil ik ze ook ècht heel graag... op andere momenten ben ik weer iets neutraler.... Moeilijk!!
zondag 17 augustus 2008 om 14:46
annelinde, ik kan je een hand geven hoor, heb precies hetzelfde, niet weten wat je wilt. kinderen of niet, in deze baan blijven of niet. In welke stad wil ik wonen, maar eigenlijk ook naar het buitenland willen. Iemand zei ooit tegen mij, jij hebt gewoon 2 personen in je. het mannetje wil naar het buitenland en alles zien en het vroouwtje wil kinderen en lekker settelen. Het is zoooooooooooo moeilijk, want je kan jezelf sturen, mar ik weet niet welke kant. ik moet ene keuze maken.....tja.....................ook bijna 30 en nog steeds zoekende........ik ga naar het buitenland, dat weet ik wel, ben al aan het sparen.
zondag 17 augustus 2008 om 14:59
Oh ja, trouwens... Zou het niet zo kunnen zijn dat je onder je niveau werkt als werk je steeds maar voor een korte periode kan boeien? De karaktereigenschap van willen pionieren is namelijk helemaal geen slechte, zelfs niet als je al langer in een bepaalde baan zit. Als je die positief inzet kun je steeds weer leuke klussen naar jezelf toetrekken... waardoor je automatisch opklimt (zo is mijn carriere me eigenlijk 'overkomen' )
Misschien moet je ook accepteren dat je gewoon veelzijdig bent en daarvan proberen te genieten. Die mensen naar wie jij zo opkijkt hebben dat misschien helemaal niet. Veelzijdig zijn geeft ook een heleboel vrijheid! Maar het impliceert ook dat je iedere keer je uitdaging weer in andere hoek wilt zoeken. Mensen die meer gefocussed zijn hebben niet die uiteenlopende werkervaringen die jij wel hebt... en dat is toch ook heel wat waard!
Tegenwoordig krijg ik veel energie van mensen die succesvol zijn op een bepaald gebied, vooral als ze een jaar of 10 ouder zijn dan ik.... Ik gebruik ze ter inspiratie. Zelfs als ze hele andere dingen doen dan ik zou willen. Ik verdiep me in hoe ze gekomen zijn waar ze nu zijn... welke idealen ze hadden etc. Vaak zijn het mensen die een zelfde soort karakter hebben als ik. Veel initiatief nemen en genieten van hard werken... èn de behoefte aan afwisseling...
)Misschien moet je ook accepteren dat je gewoon veelzijdig bent en daarvan proberen te genieten. Die mensen naar wie jij zo opkijkt hebben dat misschien helemaal niet. Veelzijdig zijn geeft ook een heleboel vrijheid! Maar het impliceert ook dat je iedere keer je uitdaging weer in andere hoek wilt zoeken. Mensen die meer gefocussed zijn hebben niet die uiteenlopende werkervaringen die jij wel hebt... en dat is toch ook heel wat waard!
Tegenwoordig krijg ik veel energie van mensen die succesvol zijn op een bepaald gebied, vooral als ze een jaar of 10 ouder zijn dan ik.... Ik gebruik ze ter inspiratie. Zelfs als ze hele andere dingen doen dan ik zou willen. Ik verdiep me in hoe ze gekomen zijn waar ze nu zijn... welke idealen ze hadden etc. Vaak zijn het mensen die een zelfde soort karakter hebben als ik. Veel initiatief nemen en genieten van hard werken... èn de behoefte aan afwisseling...
maandag 18 augustus 2008 om 09:22
:
Oh ja, trouwens... Zou het niet zo kunnen zijn dat je onder je niveau werkt als werk je steeds maar voor een korte periode kan boeien? De karaktereigenschap van willen pionieren is namelijk helemaal geen slechte, zelfs niet als je al langer in een bepaalde baan zit. Als je die positief inzet kun je steeds weer leuke klussen naar jezelf toetrekken... waardoor je automatisch opklimt (zo is mijn carriere me eigenlijk 'overkomen'
Misschien moet je ook accepteren dat je gewoon veelzijdig bent en daarvan proberen te genieten. Die mensen naar wie jij zo opkijkt hebben dat misschien helemaal niet. Veelzijdig zijn geeft ook een heleboel vrijheid! Maar het impliceert ook dat je iedere keer je uitdaging weer in andere hoek wilt zoeken. Mensen die meer gefocussed zijn hebben niet die uiteenlopende werkervaringen die jij wel hebt... en dat is toch ook heel wat waard!
Tegenwoordig krijg ik veel energie van mensen die succesvol zijn op een bepaald gebied, vooral als ze een jaar of 10 ouder zijn dan ik.... Ik gebruik ze ter inspiratie. Zelfs als ze hele andere dingen doen dan ik zou willen. Ik verdiep me in hoe ze gekomen zijn waar ze nu zijn... welke idealen ze hadden etc. Vaak zijn het mensen die een zelfde soort karakter hebben als ik. Veel initiatief nemen en genieten van hard werken... èn de behoefte aan afwisseling...
Ja, dat klopt, ik werk onder mijn niveau. Dat heb ik eigenlijk bijna altijd al gedaan, ik ben gewend dat dingen mij makkelijk afgaan.
Ben nu heel erg met zelfreflectie bezig, het maakt best wel wat los bij me hoor, dit topic. Heb zitten denken, stel dat ik een baan bij bedrijf Y krijg, (waar ik het in mijn openingspost over had) word ik daar dan gelukkiger van? Ik denk dat het antwoord nee is. Ik wil nl. niet in deze sector blijven werken. Wat ik dan wel wil, is een ander verhaal. Ik probeer daar mijn hele leven al achter te komen.
Klaarblijkelijk niet op de juiste manier.
