Psyche
alle pijlers
Ik voel me zo eenzaam!
zaterdag 21 maart 2009 om 01:19
Moet even mijn verhaal kwijt, misschien dat hier meer mensen zijn in dezelfde situatie.
Ik voel me de laatste paar maanden zo verschrikkelijk eenzaam. Eigenlijk is daar geen echte reden toe. Ik heb een aantal leuke vrienden, ik heb juist de laatste tijd meer contact gezocht met mensen, voor vrienden etentjes gegeven, met iemand koffie wezen drinken, mijn familie maar weer eens opgezocht na de kerst (dat ik daar weinig kom heeft tot reden dat ik al veeldejaars student ben en de lastige vragen over mijn studie wil ontwijken)...
En toch, blijf ik met zo'n vreselijk leeg gevoel zitten. Ik moet toegeven dat mijn leven op 26-jarige leeftijd niet bepaald is wat ik tien jaar geleden voor ogen had. Ik doe nog steeds een poging om mijn studie af te ronden (zie ook het ADD-topic), ik heb een wat suf bijbaantje, omdat ik door vriendjes en onoplettendheid vrienden heb verwaarloosd huppel ik in een uiterste poging tot het houden van sociale contacten nog steeds maar rond op mijn studentenvereniging, ik sport af en toe, en dat is dan wel mijn leventje.
Hoe anders was het tien jaar terug, of zelfs vijf jaar terug. Ik deed van ál-les, commissie hier, clubje daar, hobby dit en dit, ik kende iedereen. Vanzelfsprekend kwam er van studeren niets, nu heb ik van alles afgebouwd, maar lukt studeren me nog niet.
En afgezien van het hele studieverhaal, als dat wel goed zou gaan en ik trotser op mijn leven was, dan vermoed ik dat dat lege en eenzame gevoel er nog zou zijn.
Ik wil zo graag van alles, ik wil reizen, ik wil minister-president worden, ik wil, ik wil, ik wil, maar ondertussen lukt me niets. Zelfs het basale niveau van vrienden maken, maar met name hóuden is me te veel gevraagd blijkbaar.
Ik heb geen echte beste vriend of vriendin, ik zou zo graag iemand hebben die me echt kent, die precies weet wat ik zou voelen of denken, die mijn familie kent, die mij weet te plaatsen. Maar die is er voor mijn gevoel niet. En diep van binnen weet ik wel dat dat komt doordat ik makkelijk mensen verwaarloos. Dat komt misschien weer doordat ik me schaam voor mijn leven en me groot houd tegenover hun succesvolle levens....
Met het oog op een aanstaande middelbareschoolreünie (waar mijn medeklasgenoten vast komen vertellen over hun tweede koophuis en weet ik veel wat, en ik aankom met "ja, ik woon nog steeds daar en daar en ik heb nog steeds geen diploma", dat terwijl ik een van de slimste en meest veelbelovende leerlingen was), wil ik nu, tien jaar later, de dingen wel waarmaken die ik zo graag wil (of nou ja, een eind die richting opkomen
, zie het minister-presidentverhaal 
). Ik wil weer contact opnemen met mijn vrienden van vroeger, en me trots kunnen voelen op wat ik bereikt heb; ik weet van een aantal voormalige vriendinnen dat ze zijn gaan promoveren, of zijn geëmigreerd, echt dingen hebben gedaan; ik wil niet hoeven onderdoen!
Kortom: hoe krijg ik de regie over mijn leven terug c.q. ga ik me minder eenzaam voelen?
Ik voel me de laatste paar maanden zo verschrikkelijk eenzaam. Eigenlijk is daar geen echte reden toe. Ik heb een aantal leuke vrienden, ik heb juist de laatste tijd meer contact gezocht met mensen, voor vrienden etentjes gegeven, met iemand koffie wezen drinken, mijn familie maar weer eens opgezocht na de kerst (dat ik daar weinig kom heeft tot reden dat ik al veeldejaars student ben en de lastige vragen over mijn studie wil ontwijken)...
En toch, blijf ik met zo'n vreselijk leeg gevoel zitten. Ik moet toegeven dat mijn leven op 26-jarige leeftijd niet bepaald is wat ik tien jaar geleden voor ogen had. Ik doe nog steeds een poging om mijn studie af te ronden (zie ook het ADD-topic), ik heb een wat suf bijbaantje, omdat ik door vriendjes en onoplettendheid vrienden heb verwaarloosd huppel ik in een uiterste poging tot het houden van sociale contacten nog steeds maar rond op mijn studentenvereniging, ik sport af en toe, en dat is dan wel mijn leventje.
Hoe anders was het tien jaar terug, of zelfs vijf jaar terug. Ik deed van ál-les, commissie hier, clubje daar, hobby dit en dit, ik kende iedereen. Vanzelfsprekend kwam er van studeren niets, nu heb ik van alles afgebouwd, maar lukt studeren me nog niet.
En afgezien van het hele studieverhaal, als dat wel goed zou gaan en ik trotser op mijn leven was, dan vermoed ik dat dat lege en eenzame gevoel er nog zou zijn.
Ik wil zo graag van alles, ik wil reizen, ik wil minister-president worden, ik wil, ik wil, ik wil, maar ondertussen lukt me niets. Zelfs het basale niveau van vrienden maken, maar met name hóuden is me te veel gevraagd blijkbaar.
Ik heb geen echte beste vriend of vriendin, ik zou zo graag iemand hebben die me echt kent, die precies weet wat ik zou voelen of denken, die mijn familie kent, die mij weet te plaatsen. Maar die is er voor mijn gevoel niet. En diep van binnen weet ik wel dat dat komt doordat ik makkelijk mensen verwaarloos. Dat komt misschien weer doordat ik me schaam voor mijn leven en me groot houd tegenover hun succesvolle levens....Met het oog op een aanstaande middelbareschoolreünie (waar mijn medeklasgenoten vast komen vertellen over hun tweede koophuis en weet ik veel wat, en ik aankom met "ja, ik woon nog steeds daar en daar en ik heb nog steeds geen diploma", dat terwijl ik een van de slimste en meest veelbelovende leerlingen was), wil ik nu, tien jaar later, de dingen wel waarmaken die ik zo graag wil (of nou ja, een eind die richting opkomen
, zie het minister-presidentverhaal ). Ik wil weer contact opnemen met mijn vrienden van vroeger, en me trots kunnen voelen op wat ik bereikt heb; ik weet van een aantal voormalige vriendinnen dat ze zijn gaan promoveren, of zijn geëmigreerd, echt dingen hebben gedaan; ik wil niet hoeven onderdoen!Kortom: hoe krijg ik de regie over mijn leven terug c.q. ga ik me minder eenzaam voelen?
zaterdag 21 maart 2009 om 01:36
Hee Guinnevere,
je bent niet de enige hoor, ik voel me ook eenzaam. Ik had wel een persoon, een beste vriendin; maar die heeft me laten barsten. Juist na alles wat ze al van me wist (moeite met vertrouwen enz).
Nu heb ik het gevoel niemand meer te kunnen vertrouwen. Studie gaat me wel goed af, maar qua geldzaken en uiterlijk bak ik er niks van. Ik wil geen mensen tegenkomen die mij 10 jaar geleden kenden, toen ik nog slank en mooi was.
Ik heb geen tips voor je, maar wil je wel laten weten dat je absoluut niet de enige bent (ook niet de enige die zich afvraagt of zij de enige is). Sterkte!
je bent niet de enige hoor, ik voel me ook eenzaam. Ik had wel een persoon, een beste vriendin; maar die heeft me laten barsten. Juist na alles wat ze al van me wist (moeite met vertrouwen enz).
Nu heb ik het gevoel niemand meer te kunnen vertrouwen. Studie gaat me wel goed af, maar qua geldzaken en uiterlijk bak ik er niks van. Ik wil geen mensen tegenkomen die mij 10 jaar geleden kenden, toen ik nog slank en mooi was.
Ik heb geen tips voor je, maar wil je wel laten weten dat je absoluut niet de enige bent (ook niet de enige die zich afvraagt of zij de enige is). Sterkte!
zaterdag 21 maart 2009 om 08:22
Hoi Guinnevere, tja, lastige vragen allemaal! Misschien heb je hier niet direct wat aan, maar wat mij opvalt is dat je je nogal op de buitenwereld richt... Wat hebben zíj bereikt, hoe 'scoor' jij ten opzichte van hen etc etc. Het gaat zelfs zo ver dat je primaire vraag nu is hoe je zo snel mogelijk je leven meer inhoud kunt geven zodat je op de dag van de reünie met een goed verhaal voor de dag kunt komen. Joehoe...time for a wake up call!!! Als jij wilt dat jouw leven inhoud krijgt, dan doe je dat door je vooral op jezélf te focussen in plaats van op de rest van de wereld. Als jij doet wat jou gelukkig maakt, en met de mensen die jou gelukkig maken, dan ben je er al. Helaas is dat ook weer niet zo makkelijk als het lijkt, want het houdt een zoektocht naar binnen in. Weet jij eigenlijk wel welke mensen bij jou passen, waar je krachten liggen en waar je écht voldoening uit haalt...? Ook zo'n zoektocht zal niet direct de eenzaamheid verhelpen...sterker nog, zo'n zoektocht kan best eenzaam zijn...maar in elk geval nooit doelloos. Succes!
zaterdag 21 maart 2009 om 08:23
Guinnevere,
Misschien moet je eerst eens voor jezelf bedenken wat je ECHT wilt?! Waar wordt je nu echt gelukkig van? Wat mis je nu echt in je leven? Het is totaal niet belangrijk wat een ander in zijn leven bereikt heeft, maar kijk eerst eens goed naar jezelf!
Dan kom je er misschien ook wel achter wat je nu tegenhoudt.
Misschien moet je eerst eens voor jezelf bedenken wat je ECHT wilt?! Waar wordt je nu echt gelukkig van? Wat mis je nu echt in je leven? Het is totaal niet belangrijk wat een ander in zijn leven bereikt heeft, maar kijk eerst eens goed naar jezelf!
Dan kom je er misschien ook wel achter wat je nu tegenhoudt.
zaterdag 21 maart 2009 om 08:25
zaterdag 21 maart 2009 om 09:33
Ik herken wel een deel, het klinkt alsof je van alles wilt, ook talenten hebt, maar verlamd raakt. Verder ben je volgens mij meer bezig met wat de buitenwereld van je denkt dan dat je doet wat je zelf echt wilt. Je wilt een groots en meeslepend leven, fabulous zijn. Maar in plaats daarvan heb je een standaard leventje, waar je ontevreden over bent. Probeer erachter te komen waar je hart ligt en laat los wat je vind dat zou moeten of horen. Je leven is nog niet voorbij, het begint net. Je kan nog zoveel. Besef je dat. Easier said than done, dat weet ik. Ik worstel al jaren met te weinig eigenwaarde en bevestiging zoeken in mijn omgeving, het dus belangrijker vinden wat anderen van jou vinden dan wat je van jezelf vind.
Wat betreft eenzaamheid dat ken ik ook. Op dit moment gaat het ook niet zo goed met me en dan heb ik daar meer last van. Ook omdat ik merk dat t lastig is om echt te delen, ook uit angst voor afwijzing. Beste vrienden liggen niet voor 't oprapen, en als je er een hebt dan wil dat nog niet zeggen dat ie blijft. Ik heb wel vriendinnen, maar mijn so called best friend begrijpt me lang niet altijd.
Ga vooral door met etentjes en naar je studievereniging gaan. Sociale cotacten zijn goed. Wie weet wat daar uit voortkomt. Is verder een coach/ therapeut misschien een idee? Om je een beetje verder op weg te helpen zodat je weer richting krijgt en een doel waar je naar toe kan werken. Een doel dat voortkomt uit jouw hartewens, niet uit datgene wat je graag aan oud klasgenoten zou willen laten zien.
Sterkte.
Wat betreft eenzaamheid dat ken ik ook. Op dit moment gaat het ook niet zo goed met me en dan heb ik daar meer last van. Ook omdat ik merk dat t lastig is om echt te delen, ook uit angst voor afwijzing. Beste vrienden liggen niet voor 't oprapen, en als je er een hebt dan wil dat nog niet zeggen dat ie blijft. Ik heb wel vriendinnen, maar mijn so called best friend begrijpt me lang niet altijd.
Ga vooral door met etentjes en naar je studievereniging gaan. Sociale cotacten zijn goed. Wie weet wat daar uit voortkomt. Is verder een coach/ therapeut misschien een idee? Om je een beetje verder op weg te helpen zodat je weer richting krijgt en een doel waar je naar toe kan werken. Een doel dat voortkomt uit jouw hartewens, niet uit datgene wat je graag aan oud klasgenoten zou willen laten zien.
Sterkte.
zaterdag 21 maart 2009 om 09:51
Guinnevere, meissie, je bent nog maar 26! En op je 16e voor ogen hebben hoe je 10 jaar later wilt zijn, dat is zo lastig. Je wordt ouder (ook geestelijk) en door groei en ervaring stel je verwachtingen en dromen bij of je vervangt ze door nieuwe. Het komt over dat je alles wat je doet als 'moeten' beschouwt. Wat vind je nu echt belangrijk? Maak daar een keuze in en ga van daaruit verder. Ik zou ook wel alles willen maar soms wil ik ook even helemaal niets, rust in m'n lijf en in m'n hoofd. Zelf ben ik 33 maar ik zou echt niet meer 10 jaar terug willen; niet omkijken maar vooruit!
zaterdag 21 maart 2009 om 09:53
Ik ken dit gevoel maar al te goed, maar ik weet ook niet goed hoe er mee om te gaan.
Wel merk ik dat je ontzettend graag een leven wil leiden dat je nu niet hebt. Als je iets probeert na te streven loopt dat alleen maar op teleurstellingen uit. Probeer voor jezelf iets te kleins te kiezen wat werkelijk haalbaar is. Wees tevreden met een kleine geslaagde stap.
Bijvoorbeeld het contact met een kennis proberen op te bouwen. Dat kan je alleen doen door afspraken te plannen en jezelf te zijn in wie je nu bent, niet in wat je graag wil zijn!
Door hoe je over jezelf denkt en hoe je met de buitenwereld omgaat hou je je eigen eenzaamheid in stand.
Voor mij is dat ook o zo moeilijk. Naar buiten toe zet ik een heel mooi plaatje van mijzelf neer, succesvol en veel bekenden. Ik ken inderdaad veel mensen, maar het contact heeft geen inhoud. Vanuit die contacten word ik bijvoorbeeld ook niet uitgenodigd op hun verjaardag. Ik ben al heel lang niet meer op een verjaardag geweest.
Zo kan ik nog veel meer voorbeelden vanuit mijn eigen leven vertellen die aansluiten op jouw verhaal.
Maar het is al eens gezegd, probeer eens een goede psycholoog of therapeut te vinden die jou op weg kan helpen, weer de realiteit in. Dat je kan zijn wie je bent!
Ik denk namelijk oprecht dat iedereen de moeite waard is, maar niet iedereen hoeft jouw vriend te zijn. Vriendschappen is ook iets persoonlijks en het moet een klik zijn!
Ik denk ook niet dat jij iedereen leuk vindt, dat hoeft namelijk ook niet.
Wel merk ik dat je ontzettend graag een leven wil leiden dat je nu niet hebt. Als je iets probeert na te streven loopt dat alleen maar op teleurstellingen uit. Probeer voor jezelf iets te kleins te kiezen wat werkelijk haalbaar is. Wees tevreden met een kleine geslaagde stap.
Bijvoorbeeld het contact met een kennis proberen op te bouwen. Dat kan je alleen doen door afspraken te plannen en jezelf te zijn in wie je nu bent, niet in wat je graag wil zijn!
Door hoe je over jezelf denkt en hoe je met de buitenwereld omgaat hou je je eigen eenzaamheid in stand.
Voor mij is dat ook o zo moeilijk. Naar buiten toe zet ik een heel mooi plaatje van mijzelf neer, succesvol en veel bekenden. Ik ken inderdaad veel mensen, maar het contact heeft geen inhoud. Vanuit die contacten word ik bijvoorbeeld ook niet uitgenodigd op hun verjaardag. Ik ben al heel lang niet meer op een verjaardag geweest.
Zo kan ik nog veel meer voorbeelden vanuit mijn eigen leven vertellen die aansluiten op jouw verhaal.
Maar het is al eens gezegd, probeer eens een goede psycholoog of therapeut te vinden die jou op weg kan helpen, weer de realiteit in. Dat je kan zijn wie je bent!
Ik denk namelijk oprecht dat iedereen de moeite waard is, maar niet iedereen hoeft jouw vriend te zijn. Vriendschappen is ook iets persoonlijks en het moet een klik zijn!
Ik denk ook niet dat jij iedereen leuk vindt, dat hoeft namelijk ook niet.
zaterdag 21 maart 2009 om 22:56
Pfff, ja geen idee, misschien wil ik ook wel teveel, of dénk ik alleen maar dat ik veel wil. In ieder geval weet ik wel een paar dingen die me gelukkig maken: afspreken met vrienden, etentjes geven, bewonderd worden om mijn kennis, dansen, en ook creatief bezig zijn. Het is alleen zo krom dat ik er vaak zo weinig moeite voor doe om dat waar te maken.
Het lijkt altijd wel beter te gaan als ik een vriendje heb. Misschien trek ik het gewoon slecht dat ik het uitgemaakt heb met mijn ex, al sinds 5 maanden overigens..... Maar ik weet dat een kerel geen oplossing is. Ik wil het zelf kunnen.
Het lijkt altijd wel beter te gaan als ik een vriendje heb. Misschien trek ik het gewoon slecht dat ik het uitgemaakt heb met mijn ex, al sinds 5 maanden overigens..... Maar ik weet dat een kerel geen oplossing is. Ik wil het zelf kunnen.
zondag 22 maart 2009 om 15:05
Hoi Guinnevere,
Hier nog een 'slimste meisje van de klas' (nouja... een van de) van de middelbare school.
Ook 26, geen diploma gehaald en qua huisje-boompje-beestje niets bereikt.
Maar ik ben nu gelukkiger dan toen, heb de afgelopen 10 jaar mezelf beter leren kennen en veel bijzondere mensen ontmoet. Problemen met mijn gezondheid gehad die ik grotendeels overwonnen heb. En ik geef niet zoveel om materialistische zaken, denk ik.
Ik heb ervaringen opgedaan, zowel betaald als vrijwillig (in werk en verenigingen) die voor mij veel waard zijn en waar ik veel van geleerd heb. En trots op ben dat ik het gedaan heb.
Vorig jaar ben ik voor het eerst alleen op reis geweest en ook daar ben ik trots op.
Maar ik herken jouw gevoelens ook hoor. Een paar jaar geleden zat ik volledig aan de grond: burn out, geen relatie, aantal kilo's te zwaar, studentenkamer een puinhoop, kon niet meer studeren, etc etc.
Toen heb ik met een psychotherapeute gepraat (waar ik overigens niet uit mezelf naartoe gestapt was maar omdat mijn omgeving me daartoe aanstuurde) en die heeft me wel geleerd anders naar de dingen te kijken.
Misschien staat bij jou je schaamte in de weg. Lastig als je familie steeds naar je studie vraagt, maar kun je misschien aan ze vragen om daar niet meer over te beginnen totdat je er zelf iets over te zeggen hebt?
Ik heb gisteren een vriend 'de waarheid verteld' toen hij voor de zoveelste keer suggereerde dat ik beter weer kan gaan studeren. Hij vraagt tegenwoordig bijna wekelijks of ik weer plannen heb in die richting en ik had er genoeg van. Heb gezegd dat het voor mij niet leuk is die vraag iedere keer te moeten beantwoorden (NEE ik ga voorlopig niet studeren, ik wil het niet en ik kan het niet betalen ook). Het zou voor mij een reden kunnen zijn de vriendschap te laten voor wat hij is, maar ik hoop dat hij nu begrepen heeft dat hij er niet meer naar hoeft te vragen.
Sorry, ik ga teveel over mezelf praten in jouw topic. Misschien kun je open zijn over het feit dat je liever niet over je studie praat maar wel graag over iets anders. (leuk boek gelezen, leuke film gezien, vakantieplannen?)
Een relatie kan wel maken dat je je beter voelt, maar je moet ook een soort 'vrede met jezelf' hebben. Dan kun je je partner ook meer geven.
succes!
Hier nog een 'slimste meisje van de klas' (nouja... een van de) van de middelbare school.
Ook 26, geen diploma gehaald en qua huisje-boompje-beestje niets bereikt.
Maar ik ben nu gelukkiger dan toen, heb de afgelopen 10 jaar mezelf beter leren kennen en veel bijzondere mensen ontmoet. Problemen met mijn gezondheid gehad die ik grotendeels overwonnen heb. En ik geef niet zoveel om materialistische zaken, denk ik.
Ik heb ervaringen opgedaan, zowel betaald als vrijwillig (in werk en verenigingen) die voor mij veel waard zijn en waar ik veel van geleerd heb. En trots op ben dat ik het gedaan heb.
Vorig jaar ben ik voor het eerst alleen op reis geweest en ook daar ben ik trots op.
Maar ik herken jouw gevoelens ook hoor. Een paar jaar geleden zat ik volledig aan de grond: burn out, geen relatie, aantal kilo's te zwaar, studentenkamer een puinhoop, kon niet meer studeren, etc etc.
Toen heb ik met een psychotherapeute gepraat (waar ik overigens niet uit mezelf naartoe gestapt was maar omdat mijn omgeving me daartoe aanstuurde) en die heeft me wel geleerd anders naar de dingen te kijken.
Misschien staat bij jou je schaamte in de weg. Lastig als je familie steeds naar je studie vraagt, maar kun je misschien aan ze vragen om daar niet meer over te beginnen totdat je er zelf iets over te zeggen hebt?
Ik heb gisteren een vriend 'de waarheid verteld' toen hij voor de zoveelste keer suggereerde dat ik beter weer kan gaan studeren. Hij vraagt tegenwoordig bijna wekelijks of ik weer plannen heb in die richting en ik had er genoeg van. Heb gezegd dat het voor mij niet leuk is die vraag iedere keer te moeten beantwoorden (NEE ik ga voorlopig niet studeren, ik wil het niet en ik kan het niet betalen ook). Het zou voor mij een reden kunnen zijn de vriendschap te laten voor wat hij is, maar ik hoop dat hij nu begrepen heeft dat hij er niet meer naar hoeft te vragen.
Sorry, ik ga teveel over mezelf praten in jouw topic. Misschien kun je open zijn over het feit dat je liever niet over je studie praat maar wel graag over iets anders. (leuk boek gelezen, leuke film gezien, vakantieplannen?)
Een relatie kan wel maken dat je je beter voelt, maar je moet ook een soort 'vrede met jezelf' hebben. Dan kun je je partner ook meer geven.
succes!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 22 maart 2009 om 20:27
Waarom schaam je je voor je leven?
Je zegt dat je van alles wil, maar dat niets je lukt. Wat lukt je dan niet?
Waarom verwaarloos je mensen, of waarom denk je dat?
Wanneer heb je een succesvol leven dan? Als je vroeg afgestudeerd bent en een goed betaalde baan hebt en een eigen kantoor? Hoe zie je dat dan?
Zo'n reünie: je bent niet verplicht daar heen te gaan toch? Als jij je daar niet prettig bij voelt, moet je niet gaan. Waarom zou je jezelf daar mee kwellen?
Wanneer heb je het idee dan dat je wel meetelt?
Je zegt dat je van alles wil, maar dat niets je lukt. Wat lukt je dan niet?
Waarom verwaarloos je mensen, of waarom denk je dat?
Wanneer heb je een succesvol leven dan? Als je vroeg afgestudeerd bent en een goed betaalde baan hebt en een eigen kantoor? Hoe zie je dat dan?
Zo'n reünie: je bent niet verplicht daar heen te gaan toch? Als jij je daar niet prettig bij voelt, moet je niet gaan. Waarom zou je jezelf daar mee kwellen?
Wanneer heb je het idee dan dat je wel meetelt?
maandag 23 maart 2009 om 00:25
tja ook ik voel me eenzaam, door allerlei omstandig heden en idd tegen mij is ook gezegd, kies voor jezelf maar idd wie ben ik en wat wil ik ,heb geen vrienden mijn vriend ernstig ziek in ziekenhuis die het niet haalt, zelf qua gezondheid gaat het niet zo lekker,ook al ben ik nu 49 ik ben ook nog lerende dus meisje ik wens jullie ook alle goedheid toe en veel sterkte.
gr nando49
gr nando49
maandag 23 maart 2009 om 10:50
Hoi Guinnevere,
Oef wat herkenbaar!! Ik ben onderhand tiendejaars student. Heb ook het idee dat ik maar vast blijf lopen, terwijl ik ook zo'n veelbelovend typje was met allerlei leuke bezigheden en mooie plannen (alhoewel ik op de middelbare school ook al wel leerproblemen had; maar mijn cijfers wisselen en wisselden gewoon heel sterk dus er was en is altijd wel een docent die dacht/denkt dat ik de allerbegaafdste leerling/student vd groep ben).
Lukt het jou om te scheiden tussen wat je voor anderen wil en wat voor jezelf? En weer de aandacht terug te brengen bij wat je zelf wilt, ipv je af te laten leiden door hoe je wilt dat anderen je zien?
Bij mij is het bv zo dat de dingen die ik zélf wil, me vaak niet lukken (mn door gebrek aan plan- en concentratievermogen maar ook doordat ik snel weer interesse in iets verlies en weer wat anders wil). Daar wordt ik dan knap gefrustreerd van en ook onzeker. Vervolgens ga ik dan proberen die onzekerheid bij anderen te 'vullen'; wil dan graag dat anderen me tenminste nog interessant/slim/leuk vinden. En dan is het einde zoek want dan verlies je idd het contact met jezelf en met wat je zelf wil.
Afgezien daarvan heb ik ook vaak dingen gedaan waarvan ik later spijt van had (enerzijds agv impulsieve keuzes, anderzijds agv eindeloos besluiteloos uitstellen van keuzes waardoor er uiteindelijk niks meer te kiezen viel). Daardoor vertrouw ik m'n keuzes onderhand ook niet meer en kost het me ook steeds meer moeite om echt ergens voor te gaan en nog te geloven dat ik mezelf uit deze put kan trekken. Ik heb mezelf al zo vaak in de wielen gereden...
Ook m'n sociale leven loopt niet echt lekker. Ik heb een paar goede vrienden die het niet erg vinden als ik lang niks van me laat horen, maar nieuwe vriendschappen opbouwen gaat idd heel lastig omdat ik vaak vergeet mensen belletjes te geven etc. Heb net op het ADHD-topic nog wat meer sociale struikelblokken opgesomd.
Ik weet niet of dit voor jou herkenbaar is? Het lijkt me iig belangrijk om er de vinger op gaan leggen waardoor je zo vastdraait. Ik heb in de loop vd jaren allerlei aanpakken geprobeerd en allerlei soorten hulp gehad (verschillende therapieen, pillen etc) maar niks hielp echt. En nu heb ik net de diagnose adhd icm sterke aanleg voor depressie gekregen. Wie weet is dat dan de missing link.
Zelf hoop ik nu dus vooral op verbetering door die adhd te laten behandelen; trainingen, ritalin, coach die helpt met hele simpele dingen zoals tijd inschatten en planningen maken etc. Waardoor ik hopelijk langzaamaan weer grip kan krijgen op wat ik doe en laat in m'n leven.
Hoe staat het bij jou met diagnostisch onderzoek? Verwacht je niet dat je daar ook verder mee kunt komen?
Oef wat herkenbaar!! Ik ben onderhand tiendejaars student. Heb ook het idee dat ik maar vast blijf lopen, terwijl ik ook zo'n veelbelovend typje was met allerlei leuke bezigheden en mooie plannen (alhoewel ik op de middelbare school ook al wel leerproblemen had; maar mijn cijfers wisselen en wisselden gewoon heel sterk dus er was en is altijd wel een docent die dacht/denkt dat ik de allerbegaafdste leerling/student vd groep ben).
Lukt het jou om te scheiden tussen wat je voor anderen wil en wat voor jezelf? En weer de aandacht terug te brengen bij wat je zelf wilt, ipv je af te laten leiden door hoe je wilt dat anderen je zien?
Bij mij is het bv zo dat de dingen die ik zélf wil, me vaak niet lukken (mn door gebrek aan plan- en concentratievermogen maar ook doordat ik snel weer interesse in iets verlies en weer wat anders wil). Daar wordt ik dan knap gefrustreerd van en ook onzeker. Vervolgens ga ik dan proberen die onzekerheid bij anderen te 'vullen'; wil dan graag dat anderen me tenminste nog interessant/slim/leuk vinden. En dan is het einde zoek want dan verlies je idd het contact met jezelf en met wat je zelf wil.
Afgezien daarvan heb ik ook vaak dingen gedaan waarvan ik later spijt van had (enerzijds agv impulsieve keuzes, anderzijds agv eindeloos besluiteloos uitstellen van keuzes waardoor er uiteindelijk niks meer te kiezen viel). Daardoor vertrouw ik m'n keuzes onderhand ook niet meer en kost het me ook steeds meer moeite om echt ergens voor te gaan en nog te geloven dat ik mezelf uit deze put kan trekken. Ik heb mezelf al zo vaak in de wielen gereden...
Ook m'n sociale leven loopt niet echt lekker. Ik heb een paar goede vrienden die het niet erg vinden als ik lang niks van me laat horen, maar nieuwe vriendschappen opbouwen gaat idd heel lastig omdat ik vaak vergeet mensen belletjes te geven etc. Heb net op het ADHD-topic nog wat meer sociale struikelblokken opgesomd.
Ik weet niet of dit voor jou herkenbaar is? Het lijkt me iig belangrijk om er de vinger op gaan leggen waardoor je zo vastdraait. Ik heb in de loop vd jaren allerlei aanpakken geprobeerd en allerlei soorten hulp gehad (verschillende therapieen, pillen etc) maar niks hielp echt. En nu heb ik net de diagnose adhd icm sterke aanleg voor depressie gekregen. Wie weet is dat dan de missing link.
Zelf hoop ik nu dus vooral op verbetering door die adhd te laten behandelen; trainingen, ritalin, coach die helpt met hele simpele dingen zoals tijd inschatten en planningen maken etc. Waardoor ik hopelijk langzaamaan weer grip kan krijgen op wat ik doe en laat in m'n leven.
Hoe staat het bij jou met diagnostisch onderzoek? Verwacht je niet dat je daar ook verder mee kunt komen?
donderdag 2 april 2009 om 18:32
Waarom word je geen Maatje? Dat is een initiatief van het Oranjefonds, waarbij het de bedoeling is een soort life-coach te spelen op kleinere schaal. Voor immigranten, ouderen, of andere mensen. Het is vrijwillig, maar waarschijnlijk geeft het veel voldoening iemand te kunnen helpen die erom vraagt. Ik zag toevallig net een reclame ervan op tv en misschien is het wat voor jou!
donderdag 16 april 2009 om 14:14
Hoi iedereen,
Sorry dat ik zo lang niet gepost heb, maar ik worstelde een beetje met een antwoord vinden op jullie vragen. Ik waardeer het zeer zeker dat iedereen me te woord heeft willen staan. En Phien, ik herken zeker heel veel in jouw verhaal!
Ik loop inmiddels bij een psychooloog, en ik heb zojuist enkele vragenlijsten ingevuld (dus het verhaaltje diagnostiek in in werking, over twee weken bespreking): omgaan met problemen, persoonlijkheidsvragenlijst, en nog eentje die ik even vergeten ben. Psycholoog dacht zelf niet aan ADD, maar wie weet. Ik herken daar namelijk ook veel in van mijn gedrag.
Op het moment ben ik met de psycholoog aan de slag met kleine dingen doen, elke dag kleine succeservaringen bereiken. Als ik dat beter in de vingers heb, is het idee dat ik op termijn de grote levensdoelen zal weten te realiseren. En me ook minder eenzaam zal voelen in het hoekje/etiket 'niks bereikt in het leven'. Maar misschien nog belangrijker, prioriteiten leer te stellen in het leven. Ik zou dolgraag echt een moderne homo (ok, femina) universalis willen zijn, van alles wat kunnen, op velerlei gebieden uitblinken. Sommige mensen kunnen dat ook echt, lijkt het op afstand. Lijkt het, want ja, die minister-president kan natuurlijk nooit ook nog een fanatiek tennisser en roeier en altijd beschikbare vriend en droomvader en weet ik veel wat zijn. Maar het is makkelijk om dat wel te denken, om jezelf daarmee de grond in te trappen.
Op het moment probeer ik ook meer tijd te steken in mensen, oprechte interesse, een keer een kwartier met iemand te praten in plaats van vijf minuten en dan weglopen omdat ik de muziek wil regelen of nog iets anders moest doen. Ik merk dat dat me veel voldoening geeft, en een gevoel van verbondenheid. Die spiegel is me al eens eerder voorgehouden, via-via, dat ik vaak in de rondte wat rondschreeuw maar niet echt een-op-een met mensen praat. Toch wel het ADD-verhaal?
Afijn, ik houd jullie op de hoogte voor wat betreft de diagnostische onderzoeken.
Sorry dat ik zo lang niet gepost heb, maar ik worstelde een beetje met een antwoord vinden op jullie vragen. Ik waardeer het zeer zeker dat iedereen me te woord heeft willen staan. En Phien, ik herken zeker heel veel in jouw verhaal!
Ik loop inmiddels bij een psychooloog, en ik heb zojuist enkele vragenlijsten ingevuld (dus het verhaaltje diagnostiek in in werking, over twee weken bespreking): omgaan met problemen, persoonlijkheidsvragenlijst, en nog eentje die ik even vergeten ben. Psycholoog dacht zelf niet aan ADD, maar wie weet. Ik herken daar namelijk ook veel in van mijn gedrag.
Op het moment ben ik met de psycholoog aan de slag met kleine dingen doen, elke dag kleine succeservaringen bereiken. Als ik dat beter in de vingers heb, is het idee dat ik op termijn de grote levensdoelen zal weten te realiseren. En me ook minder eenzaam zal voelen in het hoekje/etiket 'niks bereikt in het leven'. Maar misschien nog belangrijker, prioriteiten leer te stellen in het leven. Ik zou dolgraag echt een moderne homo (ok, femina) universalis willen zijn, van alles wat kunnen, op velerlei gebieden uitblinken. Sommige mensen kunnen dat ook echt, lijkt het op afstand. Lijkt het, want ja, die minister-president kan natuurlijk nooit ook nog een fanatiek tennisser en roeier en altijd beschikbare vriend en droomvader en weet ik veel wat zijn. Maar het is makkelijk om dat wel te denken, om jezelf daarmee de grond in te trappen.
Op het moment probeer ik ook meer tijd te steken in mensen, oprechte interesse, een keer een kwartier met iemand te praten in plaats van vijf minuten en dan weglopen omdat ik de muziek wil regelen of nog iets anders moest doen. Ik merk dat dat me veel voldoening geeft, en een gevoel van verbondenheid. Die spiegel is me al eens eerder voorgehouden, via-via, dat ik vaak in de rondte wat rondschreeuw maar niet echt een-op-een met mensen praat. Toch wel het ADD-verhaal?
Afijn, ik houd jullie op de hoogte voor wat betreft de diagnostische onderzoeken.
donderdag 16 april 2009 om 18:46
Waarom ben je zo gericht op een diagnose als ik vragen mag?
Pas op met jezelf dingen aan te praten, laat dat soort dingen maar lekker aan de psych zelf over. ( En zelfs dan nog zegt het niet altijd wat, maar dat terzijde).
Als ik even advocaat van de duivel mag spelen: (daarmee bedoel ik niet dat ik je aan wil vallen hoor, maar het zijn vragen die je bij mij oproept door je reactie, ik bedoel dat niet provocerend of iets in die richting).
Je schrijft:" Als ik dat beter in de vingers heb, is het idee dat ik op termijn de grote levensdoelen zal weten te realiseren. En me ook minder eenzaam zal voelen in het hoekje/etiket 'niks bereikt in het leven. Maar misschien nog belangrijker, prioriteiten leer te stellen in het leven. "
Grote levensdoelen? Welke?
Waarom wil je uitblinken op velerlei gebieden?
Wanneer heb je een etiket "niks bereikt in het leven"?
"Sommige mensen kunnen dat ook echt, lijkt het op afstand. Lijkt het, want ja, die minister-president kan natuurlijk nooit ook nog een fanatiek tennisser en roeier en altijd beschikbare vriend en droomvader en weet ik veel wat zijn. Maar het is makkelijk om dat wel te denken, om jezelf daarmee de grond in te trappen."
Kunnen en lijken zijn wel verschillende dingen.
Je voordoen alsof je alles kan en alles bent?
Je komt op mij verschrikkelijk onrustig over.
Ik heb het idee dat je koste wat kost in the picture wil staan.
Waarom is dat zo belangrijk voor je?
Woorden die door mijn brein racen zijn
'grootheidswaan' 'prestatiedrang' ' en 'boven een ander willen verheffen'.
Ik zeg niet dat je dat bent, maar zo komt bovenstaande hoe je schrijft, op mij over.
Er zitten echt een beetje twee kanten in je verhaal.
Het is alles of niets lijkt het wel. Maak je het voor jezelf daar niet alleen maar moeilijker mee?
Pas op met jezelf dingen aan te praten, laat dat soort dingen maar lekker aan de psych zelf over. ( En zelfs dan nog zegt het niet altijd wat, maar dat terzijde).
Als ik even advocaat van de duivel mag spelen: (daarmee bedoel ik niet dat ik je aan wil vallen hoor, maar het zijn vragen die je bij mij oproept door je reactie, ik bedoel dat niet provocerend of iets in die richting).
Je schrijft:" Als ik dat beter in de vingers heb, is het idee dat ik op termijn de grote levensdoelen zal weten te realiseren. En me ook minder eenzaam zal voelen in het hoekje/etiket 'niks bereikt in het leven. Maar misschien nog belangrijker, prioriteiten leer te stellen in het leven. "
Grote levensdoelen? Welke?
Waarom wil je uitblinken op velerlei gebieden?
Wanneer heb je een etiket "niks bereikt in het leven"?
"Sommige mensen kunnen dat ook echt, lijkt het op afstand. Lijkt het, want ja, die minister-president kan natuurlijk nooit ook nog een fanatiek tennisser en roeier en altijd beschikbare vriend en droomvader en weet ik veel wat zijn. Maar het is makkelijk om dat wel te denken, om jezelf daarmee de grond in te trappen."
Kunnen en lijken zijn wel verschillende dingen.
Je voordoen alsof je alles kan en alles bent?
Je komt op mij verschrikkelijk onrustig over.
Ik heb het idee dat je koste wat kost in the picture wil staan.
Waarom is dat zo belangrijk voor je?
Woorden die door mijn brein racen zijn
'grootheidswaan' 'prestatiedrang' ' en 'boven een ander willen verheffen'.
Ik zeg niet dat je dat bent, maar zo komt bovenstaande hoe je schrijft, op mij over.
Er zitten echt een beetje twee kanten in je verhaal.
Het is alles of niets lijkt het wel. Maak je het voor jezelf daar niet alleen maar moeilijker mee?
vrijdag 17 april 2009 om 00:09
quote:Guinnevere schreef op 16 april 2009 @ 14:14:
Op het moment ben ik met de psycholoog aan de slag met kleine dingen doen, elke dag kleine succeservaringen bereiken. Als ik dat beter in de vingers heb, is het idee dat ik op termijn de grote levensdoelen zal weten te realiseren. En me ook minder eenzaam zal voelen in het hoekje/etiket 'niks bereikt in het leven'. Maar misschien nog belangrijker, prioriteiten leer te stellen in het leven. Ik zou dolgraag echt een moderne homo (ok, femina) universalis willen zijn, van alles wat kunnen, op velerlei gebieden uitblinken. Sommige mensen kunnen dat ook echt, lijkt het op afstand. Lijkt het, want ja, die minister-president kan natuurlijk nooit ook nog een fanatiek tennisser en roeier en altijd beschikbare vriend en droomvader en weet ik veel wat zijn. Maar het is makkelijk om dat wel te denken, om jezelf daarmee de grond in te trappen.
Waarom zou je ergens in moeten uitblinken om er lol in te hebben?
Ik snap het streven naar zo'n ideaal niet zo goed. Is het niet belangrijker je bezig te houden met wat je leuk vind, in plaats van wat je vind dat je zou moeten doen? Ik ben ook geod in bepaalde dingen die ik geen zak aan vind, dus wat heb ik er dan aan als ik er goed in ben? Omgekeerd zit ik nu ook op zangles. Ik kan het dan wel niet zo goed, maar heb er wel veel lol in
ik doe het zelf ook vaak hoor, denken in 'moeten'. Eingelijk had ik beter dit moeten doen, beter dat. Beter op de hooget zijn van actuele zaken. Beter het huis schoongemaakt hebben als ik visite krijg. Iemands verjaardag niet vergeten. Niet altijd zo de boventoon van het gesprek voeren....etc....terwijl dat helemaal niet hoeft. Ik heb het hartstikke naar mijn zin op de plek waar ik nu ben, dus waarom niet genieten darvan in plaats van te denken aan al die dingen die ik nog 'moet'?
Op het moment ben ik met de psycholoog aan de slag met kleine dingen doen, elke dag kleine succeservaringen bereiken. Als ik dat beter in de vingers heb, is het idee dat ik op termijn de grote levensdoelen zal weten te realiseren. En me ook minder eenzaam zal voelen in het hoekje/etiket 'niks bereikt in het leven'. Maar misschien nog belangrijker, prioriteiten leer te stellen in het leven. Ik zou dolgraag echt een moderne homo (ok, femina) universalis willen zijn, van alles wat kunnen, op velerlei gebieden uitblinken. Sommige mensen kunnen dat ook echt, lijkt het op afstand. Lijkt het, want ja, die minister-president kan natuurlijk nooit ook nog een fanatiek tennisser en roeier en altijd beschikbare vriend en droomvader en weet ik veel wat zijn. Maar het is makkelijk om dat wel te denken, om jezelf daarmee de grond in te trappen.
Waarom zou je ergens in moeten uitblinken om er lol in te hebben?
Ik snap het streven naar zo'n ideaal niet zo goed. Is het niet belangrijker je bezig te houden met wat je leuk vind, in plaats van wat je vind dat je zou moeten doen? Ik ben ook geod in bepaalde dingen die ik geen zak aan vind, dus wat heb ik er dan aan als ik er goed in ben? Omgekeerd zit ik nu ook op zangles. Ik kan het dan wel niet zo goed, maar heb er wel veel lol in
ik doe het zelf ook vaak hoor, denken in 'moeten'. Eingelijk had ik beter dit moeten doen, beter dat. Beter op de hooget zijn van actuele zaken. Beter het huis schoongemaakt hebben als ik visite krijg. Iemands verjaardag niet vergeten. Niet altijd zo de boventoon van het gesprek voeren....etc....terwijl dat helemaal niet hoeft. Ik heb het hartstikke naar mijn zin op de plek waar ik nu ben, dus waarom niet genieten darvan in plaats van te denken aan al die dingen die ik nog 'moet'?
vrijdag 17 april 2009 om 00:17
En het leven is nou eenmaal geen aaneenschakeling van 'succes'-verhalen. Soms doe je dingen gewoon fout. Of doet een ander iets fout. Wordt je ziek, of maak je een verkeerde beslissing. Dat hoort er toch allemaal bij? Je bent ook maar een mens hoor.
We hebben tegenwoordig zoveel keus, maar soms is dat ook eng. Want wat als we de 'verkeerde' keuze maken? dan is dat niet alleen zonde van onze tijd, maar ook nog eens onze eigen schuld. Vroeger kon mijn moeder het bijvoorbeeld haar omgeving 'verwijten' dat ze niet mocht doorstuderen. Dan is het wel jammer, maar in ieder geval niet je eigen schuld. Wij kunnen nu 'alles' doen en als we het niet 'goed' doen...ja, dan kunnen we het niet op iets anders afschuiven. (Dit heb ik overigens niet van mezelf, maar zag ooit een mooi filmpje op TED over the paradox of choice).
De kunst is volgens mij gewoon te accepteren dat je misschien wel nooit een uitblinker ergens in wordt en dat het helemaal niet erg is. Hoort er gewoon bij.
En waarom zou je je moeten schamen? Je ligt toch niet in de goot, of zit toch niet in de bak voor driedubbele moord? en als je hobbies mist, ga dan na waarom je ze mist. Mis je de contacten van toen, of het deel zijn van een vereniging, of de activiteit zelf? Je bent pas 26 joh, je kan nog alle kanten op. Vergeet af en toe niet er een beetje van te genieten.
We hebben tegenwoordig zoveel keus, maar soms is dat ook eng. Want wat als we de 'verkeerde' keuze maken? dan is dat niet alleen zonde van onze tijd, maar ook nog eens onze eigen schuld. Vroeger kon mijn moeder het bijvoorbeeld haar omgeving 'verwijten' dat ze niet mocht doorstuderen. Dan is het wel jammer, maar in ieder geval niet je eigen schuld. Wij kunnen nu 'alles' doen en als we het niet 'goed' doen...ja, dan kunnen we het niet op iets anders afschuiven. (Dit heb ik overigens niet van mezelf, maar zag ooit een mooi filmpje op TED over the paradox of choice).
De kunst is volgens mij gewoon te accepteren dat je misschien wel nooit een uitblinker ergens in wordt en dat het helemaal niet erg is. Hoort er gewoon bij.
En waarom zou je je moeten schamen? Je ligt toch niet in de goot, of zit toch niet in de bak voor driedubbele moord? en als je hobbies mist, ga dan na waarom je ze mist. Mis je de contacten van toen, of het deel zijn van een vereniging, of de activiteit zelf? Je bent pas 26 joh, je kan nog alle kanten op. Vergeet af en toe niet er een beetje van te genieten.
zondag 14 juni 2009 om 13:38
Haal even dit topic omhoog omdat ook ik me erin herken. Ik had en heb ook last van een soort grootheidswaanzin, tegelijkertijd met: ''Als ik nu dit, dit en dat doe, dan word ik net zoals de rest van de wereld en ben ik dus gelukkig.'' Je beeld van de wereld zien als de weg naar geluk. Om het grofweg te zeggen... Maar wat je nou zo ontzettend eenzaam maakt, is het mensen weghouden van wie jij echt bent, omdat je je voor jezelf en je leven schaamt. Het is dus niet zozeer de hoeveelheid contacten, maar de 'echtheid' ervan.
Ben je vaak teleurgesteld in mensen? Als ze dingen doen die jij niet had verwacht, of dingen die jij als 'doodnormaal' beschouwt niet blijken te kunnen? Ben je vaak teleurgesteld in jezelf?
Ik ben benieuwd hoe het gaat bij de psycholoog.
Liefs, Roos
Ben je vaak teleurgesteld in mensen? Als ze dingen doen die jij niet had verwacht, of dingen die jij als 'doodnormaal' beschouwt niet blijken te kunnen? Ben je vaak teleurgesteld in jezelf?
Ik ben benieuwd hoe het gaat bij de psycholoog.
Liefs, Roos
