Ik voel mij een meisje

21-02-2023 20:39 38 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Even onder aan andere Nick…

Ik ben een vrouw van 33 en voel me een meisje. Niet alleen voel ik mij een meisje, ik word ook vaak zo behandeld. Misschien heeft het één met het ander te maken.

Sinds kort heb ik een nieuwe baan met een adviseursfunctie binnen een grote organisatie. Daar ben ik bijvoorbeeld al aangezien voor de stagiair of wordt me gevraagd of ik net klaar ben met school.

Naast dat ik er blijkbaar jong uitzie (waar ik later vast blij mee ben haha) heb ik ook een zacht karakter. Wat het misschien nog meer versterkt.

Ik weet niet echt wat ik met dit topic wil maar soms frustreert het mij en zou ik wat serieuzer genomen willen worden of wat krachtiger over willen komen. Niet mezelf moeten willen bewijzen omdat ik het gevoel heb dat mensen mij onderschatten.

Zijn er meer vrouwen die zich hier in herkennen?
Alle reacties Link kopieren Quote
Nee ik herken me daar niet in maar omdat ik relatief klein ben vinden mensen het soms wel nodig om mij zo te behandelen. Mijn tip is gewoon je stem laten horen en niet ' bang ' zijn voor wat anderen over jou denken. Je zegt ook ' ik voel me een meisje' bedoel je daarmee dat je dat ook zo wilt of juist niet?
Alle reacties Link kopieren Quote
Ja, heel herkenbaar. Ik word vrijwel altijd aangezien voor een student of iemand in een beginnersfunctie, terwijl ik even oud ben als jij en dat niveau ook echt al flink voorbij ben. Ik zie er denk ik niet perse heel jong uit qua uiterlijk, maar ik lach veel en ben redelijk speels, daar komt het bij mij door denk ik. En ook wel echt omdat de hooggeplaatsten in mijn werkveld allemaal oude grijze mannen zijn..

Juist door dat laatste vind ik het een lastige balans. Want ik wil serieus genomen worden en moet me dan misschien anders gedragen, maar anderzijds wil ik ook laten zien dat je niet suf, oud en man hoeft te zijn om goed te zijn in dit werk.

Ik heb laatst in een workshop geleerd om me in presentaties en bij eerste meetings in eerste instantie te focussen op het establishen van mijn kunde: eerst duidelijk maken hoeveel ik kan en hoeveel ervaring ik heb. Daarna mag ik dan meer ruimte nemen voor het tonen van mijn echte zelf, als men eenmaal gelooft dat ik kundig ben. Als die volgorde andersom is in mijn presentatie van mezelf, is het moeilijker om mensen nog te overtuigen van mijn kunde.

Misschien kun jij daar ook wat mee. Eerst even wat harder en koeler doen als dat je eigenlijk bent, en daarna meer ruimte maken voor je zachte ik, wellicht? Al weet ik ook precies hoe stom en nep dat kan voelen!
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik ben op mijn werk in het begin weleens voor leerling aangezien (vo) door collega’s. Werd dan weggestuurd uit de personeelskamer bijv. Uiteraard niet vertrokken, maar gewoon uitgelegd dat ik een collega ben waardoor het voor de ander gênanter is dan voor mij.

Inmiddels kennen ze me natuurlijk, dus gebeurt dit niet meer. Ik ben ook klein van stuk, ik heb een zachte stem (heel onhandig in mijn werk) maar door gewoon mezelf te zijn en mijn mening te geven waar nodig of gewenst, heb ik niet het gevoel niet serieus genomen te worden. Op een gegeven moment krijg je een bepaalde ‘naam’ en dat is bij mij eerder heel assertief dan stil of meisjesachtig. Ik word dus absoluut wel serieus genomen, maar dit kost simpelweg wat tijd in een nieuwe organisatie.

Als je net aan een nieuwe baan begonnen bent, zit je nog in een fase van jezelf steeds presenteren en dat kan best vermoeiend zijn. Wees vooral jezelf en zolang jij niet over je heen laat lopen, zullen mensen je leren kennen en steeds serieuzer gaan nemen. Als je dat heel lastig vindt, zou je misschien een assertiviteitscursus kunnen overwegen?
Alle reacties Link kopieren Quote
stokbootje schreef:
21-02-2023 21:18

Ik heb laatst in een workshop geleerd om me in presentaties en bij eerste meetings in eerste instantie te focussen op het establishen van mijn kunde: eerst duidelijk maken hoeveel ik kan en hoeveel ervaring ik heb. Daarna mag ik dan meer ruimte nemen voor het tonen van mijn echte zelf, als men eenmaal gelooft dat ik kundig ben. Als die volgorde andersom is in mijn presentatie van mezelf, is het moeilijker om mensen nog te overtuigen van mijn kunde.

Misschien kun jij daar ook wat mee. Eerst even wat harder en koeler doen als dat je eigenlijk bent, en daarna meer ruimte maken voor je zachte ik, wellicht? Al weet ik ook precies hoe stom en nep dat kan voelen!
Interessant, wat voor workshop was dat?
Alle reacties Link kopieren Quote
Oh ja heb ik helaas ook vaak tijdens mijn werk. Ik ben 28, woon al vanaf mijn 19de alleen en ben inmiddels getrouwd en word moeder.
Ik werk als hulp in de huishouding. Is geen rocket science, maar veel jonge meiden vinden het lastig initiatief te nemen of zelf werkzaamheden te bedenken.
Als ik bij een inval cliënt kom, of een nieuwe vaste cliënt krijg ik vaak te horen ik had zo gevraagd om een wat oudere medewerker. Of niet zo’n jong ding etc.

Zelf vraag ik dan hoe oud ze denken dat ik ben en zeggen altijd niet ouder dan 20 :lol:
Zodra ik aan mijn werk begin en het af heb, binnen de tijd en naar verwachting van de cliënt bieden ze wel hun excuses aan.

Ben trouwens ook klein, en op mijn werk stel ik mij bescheiden op en misschien wat verlegen oid. Maar kan moeilijk de grote bek op zetten daar die ik thuis wel zou kunnen hebben.
Ben goed in andere dingen, maar spelling en grammatica horen daar niet bij.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik ben een oud wijf en word echt nooit voor meisje aangezien maar werk wel geregeld met een team zeer zelfverzekerde witte mannen van middelbare leeftijd die het okay schijnen te vinden om je te interrumperen. Als ik voor deze groep iets moet presenteren dan doe ik altijd wat ademhalingsoefeningen zodat ik heel rustig ben. Daardoor is mijn stem lager en spreek ik langzamer. Dit werkt echt goed voor mij in dat soort situaties.
Alle reacties Link kopieren Quote
Wauw, wat een fijne tips allemaal.

Het is niet zozeer dat ik mijzelf helemaal wil veranderen want het is ook een kracht (vind ik dan) en gewoon wie ik ben.

Uiteraard heeft het in een nieuwe organisatie tijd nodig om jezelf ‘neer te zetten’. Met bovenstaande tips kan ik zeker wel wat.
Ik ben ook lang als meisje gezien en nu denken mensen ook nog wel dat ze makkelijk over me heen kunnen lopen als ze me zien, tot ik begin te praten dan hebben ze gauw door dat ik de touwtjes in handen heb.
Alle reacties Link kopieren Quote
Een bril helpt bij mij.
Ik ben iets jonger, 29 maar in herken het wel. En ik ben niet eens klein, zoals hier genoemd word, en ik draag wel een bril. Soms vind ik het wel irritant. Ik had gehoopt dat nu ik richting de 30 ging ik soms toch wel iets serieuzer genomen zou worden, maar helaas.
Alle reacties Link kopieren Quote
Misschien kun je nog iets met hoe je je kleed? misschien doe je dat al, ik denk dat als je je wat zakelijker kleed je ook eerder serieus genomen wordt.
Alle reacties Link kopieren Quote
Vaak is het een houding.

Ik voel me ook vaak helemaal niet 45, maar eerder nog 30-35 ofzo. :-D

En ik ben ook klein en was ook best schattig om te zien, dus ik voelde me al niet zo volwassen als dat ik oud was en de rest behandelde me ook niet zo.

Nu ik ouder ben, is dat van de buitenwereld weg. Ik zelf heb nog wel best vaak, dat ik me jong van geest voel. Jonger dan 45.
Jaja.
Alle reacties Link kopieren Quote
Herkenbaar. Ik ben veertiger en doe nog steeds vaak mijn best om serieus genomen te worden… Al komt het idee dat ze dat niet zouden doen ook echt wel deels bij mezelf vandaan. Deels, omdat het erg afhankelijk is van de omgeving. Toen ik als dertiger nauw samenwerkte met een man van in de vijftig (strak in het pak ook) werd ik eigenlijk steevast genegeerd tijdens bijeenkomsten. Al stelde ik de vraag, mijn collega kreeg het antwoord. Het klinkt cliché, maar het gebeurde écht! Man én vrouw deed dat. We hadden indertijd een kleine vrouwelijke directrice en zij had het door (herkende het waarschijnlijk vanuit ervaring), en legde de vragen/antwoorden bewust bij mij terug. Maar het gebeurde gewoon echt wel en het gebeurt nu nog steeds. Alle emancipatie ten spijt zul je hier helaas toch af en toe tegenaan kunnen lopen.

Maar je kunt er gedeeltelijk ook wel zelf iets mee doen. De manier waarop je je opstelt bijvoorbeeld: bewust geïnteresseerd versus onbewust afzijdig (want ze nemen me toch niet serieus). Je kleding (afstemmen op het “publiek” van de dag), etc. Je eigen houding speelt echt wel een rol, en al kun je tegen de vooroordelen (vrouw, klein, jong uiterlijk etc.) weinig doen, je kunt ze wel deels omzeilen door op andere vlakken “er te staan”. Daarbij kan een coach inzichten geven: mij heeft dat destijds geholpen om een klein beetje meer zichtbaar te worden.

Als negatieve afsluiter: verder hoop ik nog steeds elke jaar opnieuw dat ze me nu eindelijk eens serieus zullen gaan nemen… Alle grijze haren ten spijt gaat dat niet vanzelf.
Ik herken het ook ja. Ik ben 28 maar word rond de 22 geschat. Ook krijg ik geen alcohol mee zonder legitimatiebewijs en ben ik laatst geweigerd bij een club omdat ze dachten dat ik een vervalste id had. Ik ben overigens niet klein.
Alle reacties Link kopieren Quote
Zo herkenbaar.
Ik heb wel wat geschoven in m'n kleding en m'n make up. Dat helptwel iets.
Maar idd een werkveld met veel 50+ mannen en ik hou toch echt voorkeur voor m'n blonde haar los dragen en met regelmaat een jurkje aan.
Been there, done that, got the T-shirt.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik herken me ook hier in als man. Tegenwoordig valt het wel mee sinds ik aardig wat grijze haren heb gekregen maar vroeger werd ik steevast genegeerd door onbekend personeel. Ze zagen vaak mijn ondergeschikte aan voor de leidinggevende, zelfs in situaties waar het toch echt duidelijk moest zijn dat ze mij moesten hebben.

Ik kon er wel om lachen, ik laat het meestal gaan, ze komen er immers snel genoeg achter wie echt de baas is :mrgreen:

Ik had er dus weinig last van, het stoorde mijn functioneren niet, los van af en toe wat 'awkward' momentjes. Hoe zit dat bij jou TO, onderschatten mensen je echt? Of is dat alleen bij de eerste indruk?
Alle reacties Link kopieren Quote
Ja ik heb zelfs gehad toen ik de fysio belde voor een afspraak dat die mij wou doorverwijzen naar de kinderfysio! Ik was 29.
Laatst weer aangezien voor een student terwijl ik nu ook die 29 heel royaal voorbij ben.
Het wordt wel steeds beter. En op belangrijke momenten heb ik mezelf aangeleerd om laag in mijn stem te gaan zitten en langzamer te praten.
Alle reacties Link kopieren Quote
En kinderen van twaalf zien er soms uit als dertig.
Als je mensen vraagt hoe oud ze je schatten moet je van de meesten geen eerlijk antwoord verwachten. Wat ze echt denken blijkt uit spontane uitingen. Ik was 34 en iemand van rond de twintig waarmee ik geruime tijd zat te praten over diepvriesmaaltijden keek me plotseling opmerkzaam aan en zei: "jij bent ouder!". Ik had nooit een leeftijd voorgewend. Niet van 20 en niet van 34.
Dan moet het maar zoals het kan
Ik merk dat veel mensen aan twintigers en dertigers refereren als jongens en meisjes. Ik heb zelfs een vriendin van 40 die zichzelf ook nog meisje noemt (en waarschijnlijk ook voelt). Ze noemt anderen tot ver in de dertig ook meisjes. Van mij mag het, maar ik vind het vaak nogal infantiel overkomen.

Ik ben 36 en voel me gewoon een vrouw. Al jaren, eigenlijk. Tieners en 55-plussers refereren nog wel eens aan mij als meisje, maar ik vind het niet klinken. Mijn ex noemde Hélène Hendriks altijd "een leuk meisje". Die vrouw is 42 jaar (en inderdaad leuk). Het is inderdaad net alsof je iemand niet serieus neemt.

Heb je kinderen, TO? Want ik merk wel dat ik serieuzer genomen word als ik met de kinderwagen loop. Totdat ik zeg dat ik ook nog een zoon van 15 heb, dan gaan mensen er standaard vanuit dat ik een tienermoeder was.
Alle reacties Link kopieren Quote
Het is idd een houding, ervaring. Ik voel me nog steeds jong, maar ben heel lang veel meer zo behandeld door mensen. Ik ben 31. Nu sinds een paar jaar mijn vervolg-na-opleiding ook geheel is afgesloten heb ik een baan waarbij mensen weten dat ik geen 20 meer zal zijn, hoewel ik wel vaak hoor dat ik een jong gezicht heb (ik heb niet het idee dat ik eruit zie als 20 overigens). Verder word je zelfverzekerder en ook wat feller als je langer in een bepaalde functie werkt, merk ik. Ik ben er altijd op gewezen dat ik assertiever kon zijn, maar dat is ontzettend lastig als je dat van nature niet zo voelt.
Nu merk ik dat door opgedane ervaring dat ik vanzelf meer op mijn strepen ga staan.
En ja, ach, mensen zeggen nog steeds soms “meid” tegen me. Maar dat vind ik prima. Het wordt nu vaak (zonder enig commentaar van mijn kant) gevolgd door een hilarisch gestamel van “oh, eh, sorry, ja dat bedoelde ik niet zo, jullie worden ook steeds jónger hè…”
Alle reacties Link kopieren Quote
Herkenbaar, dat je denigregrend wordt aangesproken omdat ze denken dat je nog een jong grietje bent. ( en kennelijk mag je tegen jonge mensen praten alsof ze minder zijn)

Ik ben klein, heb een jong uiterlijk en ook zachtaardig/verlegen.
ook toen ik op mn 30e zwanger was van mijn 1e werd er bijv gevraagd of het wel gepland was? En als ik dan zei dat ik 30 wasz reageerden mensen echt verbaasd. Nu met 42, wordt ik wel serieuser genomen gelukkig. Ben ook niet zo zachtaardig meer :mrgreen: Voordeel is dan weer dat ik nog steeds veel jonger geschat wordt.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
Herkenbaar hier ook. Ben klein, zie er jonger uit voor mijn leeftijd. Voordeel is dat als ik straks 40/50 ben ze me waarschijnlijk ook jonger gaan schatten en dan vind ik het misschien niet meer zo erg.

Wat kan helpen is inderdaad houding, kleding en ik heb gemerkt dat wanneer je ik mijn wenkbrauwen inkleur (donkerder maak) dit mijn gezicht ook strenger maakt, dus minder zacht.

Nog een tip die ik je kan geven is zorg dat je goed wordt in wat je doet, dan kunnen ze vanzelf niet meer om je heen.

En ik denk ook een beetje schijt hebben aan. Het is ook wel een beetje een maatschappij ding merk ik nu ik zelf ook ouder wordt. Als een jong meisje/vrouw van 20-25 jaar mij behandeld denk ik ook ach.. jij komt net van school je moet nog een hoop leren. En dan twijfel ik ook wel eens over hun manier van aanpak.
Op die manier houd ik het zelf ook in stand merk ik wel. Al zou ik er nooit een opmerking over maken.

Ik ga bijvoorbeeld liever naar een kapper die ouder is i.p.v. iemand die net van school komt. Op een of andere manier zit het in mijn hoofd dat haren knippen net is als leren auto rijden. Je mag dan wel je papieren hebben, maar wil nog niet zeggen dat je alles al goed kan of je nog geen ongelukjes maakt :rofl:
Ik weet het een rare vergelijking/gedachten, maar dat ben ik ook.
Vannelle schreef:
21-02-2023 22:29
Toen ik als dertiger nauw samenwerkte met een man van in de vijftig (strak in het pak ook) werd ik eigenlijk steevast genegeerd tijdens bijeenkomsten. Al stelde ik de vraag, mijn collega kreeg het antwoord. Het klinkt cliché, maar het gebeurde écht! Man én vrouw deed dat.
Wat naar voor je zeg dat je dit zo hebt ervaren, ligt echt aan die mensen niet aan jou. Snap wel dat je op dat moment misschien dicht klapte. Met dat soort mensen moet je helaas respect afdwingen en zelfs dat lukt niet altijd.

Sommige mensen voelen zich nu eenmaal beter en hebben kapsones.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik begrijp niet wat dat is: je een meisje voelen als je over de dertig bent. Ik kan me goed voorstellen dat als je je een meisje (wat is dat? iemand van 15?) voelt, dat je doen en laten dan ook onvolwassen kan lijken en je daarmee versterkt dat anderen je ook zo behandelen.

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven