Psyche
alle pijlers
Ik voer niks uit
vrijdag 28 december 2007 om 12:42
Hallo allemaal,
Ik zal proberen mijn situatie wat helder te schetsen en ik hoop op advies van jullie kant. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar het 'probleem' waar ik nu meezit, is dat ik weinig doe en dan voor m.b.t. mijn toekomst.
Ik ben vierdejaars student en heb het afgelopen half jaar even een 'time out' genomen van mijn studie omdat ik mij nauwelijks kon concentreren en me nergens toe kon zetten. Heel frustrerend.
Dit had waarschijnlijk ook te maken met het feit dat mijn moeder 2 jaar geleden plotseling overleed en ik vrij snel daarna mijn opleiding weer heb opgepakt. Ik was toen nog heel erg gemotiveerd en zogenaamd 'sterk'. In het afgelopen half jaar ben ik op mezelf gaan wonen en dat bevalt goed. De thuissituatie was allesbehalve prettig geworden en ik was ook niet een fijn persoon om mee samen te leven, mede omdat ik mij niet begrepen voelde omtrent het verlies van mijn moeder.
Maar goed, waar ik nu zo tegen op zie zijn de dingen die ik nog allemaal voor mn opleiding moet doen. Ik heb al een half jaar vertraging (bewust), maar voer geen steek uit. Ik kan me werkelijk niet toe zetten en weet bij god niet waar ik moet beginnen. Dit levert een hoop gepieker op. Ik moet wel tijdig de opleiding afronden wil ik het financieel goed krijgen. Helemaal omdat ik nu op mezelf woon en alles probeer te betalen van o.a. mijn lening bij de ib-groep.
Omdat ik geen steek uitvoer en mensen om mij heen zie werken aan hun toekomst en ik maar wat omlummel voel ik me zo nutteloos. En dat terwijl ik nog zoveel moet doen. Het voelt voor mij momenteel onmogelijk om af te studeren en ben ik allesbehalve gemotiveerd. Ik zie er als een berg tegen op. Ik lijk een enorme luilak en ik heb een schop onder mn kont nodig, maar niemand die mij een geeft. (Ja, mn moeder, als ze er nog zou zijn).
Mijn openingspost is niet volledig, ik heb aantal dingen genoemd waar ik nu mee loop te klooien. Als ik alles erbij zou halen wordt het te verwarrrend denk ik.
For the record: ik ga al regelmatig naar de psych, maar dat is vooral gericht op rouwverwerking.
Kortom: ik leid best wel een nutteloos bestaan momenteel.
Ik zal proberen mijn situatie wat helder te schetsen en ik hoop op advies van jullie kant. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar het 'probleem' waar ik nu meezit, is dat ik weinig doe en dan voor m.b.t. mijn toekomst.
Ik ben vierdejaars student en heb het afgelopen half jaar even een 'time out' genomen van mijn studie omdat ik mij nauwelijks kon concentreren en me nergens toe kon zetten. Heel frustrerend.
Dit had waarschijnlijk ook te maken met het feit dat mijn moeder 2 jaar geleden plotseling overleed en ik vrij snel daarna mijn opleiding weer heb opgepakt. Ik was toen nog heel erg gemotiveerd en zogenaamd 'sterk'. In het afgelopen half jaar ben ik op mezelf gaan wonen en dat bevalt goed. De thuissituatie was allesbehalve prettig geworden en ik was ook niet een fijn persoon om mee samen te leven, mede omdat ik mij niet begrepen voelde omtrent het verlies van mijn moeder.
Maar goed, waar ik nu zo tegen op zie zijn de dingen die ik nog allemaal voor mn opleiding moet doen. Ik heb al een half jaar vertraging (bewust), maar voer geen steek uit. Ik kan me werkelijk niet toe zetten en weet bij god niet waar ik moet beginnen. Dit levert een hoop gepieker op. Ik moet wel tijdig de opleiding afronden wil ik het financieel goed krijgen. Helemaal omdat ik nu op mezelf woon en alles probeer te betalen van o.a. mijn lening bij de ib-groep.
Omdat ik geen steek uitvoer en mensen om mij heen zie werken aan hun toekomst en ik maar wat omlummel voel ik me zo nutteloos. En dat terwijl ik nog zoveel moet doen. Het voelt voor mij momenteel onmogelijk om af te studeren en ben ik allesbehalve gemotiveerd. Ik zie er als een berg tegen op. Ik lijk een enorme luilak en ik heb een schop onder mn kont nodig, maar niemand die mij een geeft. (Ja, mn moeder, als ze er nog zou zijn).
Mijn openingspost is niet volledig, ik heb aantal dingen genoemd waar ik nu mee loop te klooien. Als ik alles erbij zou halen wordt het te verwarrrend denk ik.
For the record: ik ga al regelmatig naar de psych, maar dat is vooral gericht op rouwverwerking.
Kortom: ik leid best wel een nutteloos bestaan momenteel.
vrijdag 28 december 2007 om 12:51
Ik ben zelf ook student en ik heb ook wel eens periodes dat ik door de bomen het bos niet meer zit en mezelf dan zo nutteloos vind, omdat ik wekenlang niets uitvoer.
Het helpt bij mij wel om dan eerst eens alles te gaan structureren. Bij de Hema mappen kopen en alle papieren opruimen, uitzoeken en zorgen dat mijn bureau weer helemaal netjes is.
Vervolgens maak ik een things to do list en bel ik medestudenten op om te kijken welke dingen ik nog moet doen. Dan begin ik met de leukste opdracht en dan kan ik af en toe weer iets van mijn lijst wegstrepen. De enige manier om mij gemotiveerd te krijgen is het domweg te gaan doen.
Wanneer ik een aantal uurtjes heb zitten leren, ben ik gemotiveerder dan wanneer ik niets doe. Stel niet te hoge eisen aan jezelf en doe gewoon eerst elke dag 2 uurtjes iets. Als je dat een paar weken vol houdt, kun je misschien weer wat trotser op jezelf zijn en wie weet komt je motivatie dan weer terug.
Suc6
Het helpt bij mij wel om dan eerst eens alles te gaan structureren. Bij de Hema mappen kopen en alle papieren opruimen, uitzoeken en zorgen dat mijn bureau weer helemaal netjes is.
Vervolgens maak ik een things to do list en bel ik medestudenten op om te kijken welke dingen ik nog moet doen. Dan begin ik met de leukste opdracht en dan kan ik af en toe weer iets van mijn lijst wegstrepen. De enige manier om mij gemotiveerd te krijgen is het domweg te gaan doen.
Wanneer ik een aantal uurtjes heb zitten leren, ben ik gemotiveerder dan wanneer ik niets doe. Stel niet te hoge eisen aan jezelf en doe gewoon eerst elke dag 2 uurtjes iets. Als je dat een paar weken vol houdt, kun je misschien weer wat trotser op jezelf zijn en wie weet komt je motivatie dan weer terug.
Suc6
vrijdag 28 december 2007 om 12:53
Wat ik het liefste zou willen is die drive weer terugkrijgen. Ik was de eerste 2 jaar van mn opleiding supergemotiveerd en had ik alles op tijd klaar. Ik kan me tot weinig dingen toe zetten en blijf daar in hangen. Ik wil daar graag uitkomen, want ik voel mij daar allesbehalve prettig onder. Ik moet ook binnen jaar echt afstuderen zodat ik mezelf kan redden, vooral financieel. Ik zie er als een berg tegen op.
Ik wilde ook gewoon mn verhaal even kwijt en misschien dat iemand in een gelijksoortige situatie heeft gezeten/zit?
Ik wilde ook gewoon mn verhaal even kwijt en misschien dat iemand in een gelijksoortige situatie heeft gezeten/zit?
vrijdag 28 december 2007 om 13:02
Tsja, ik sluit me helemaal aan bij Yoyo en kan je ook maar 1 tip geven: DOEN!
Je staat nu op het punt dat je nog heel veel moet en ontredderd raakt bij de gedachten aan wat je allemaal nog moet doen alleen al. De enige manier om daar vanaf te komen is door gewoon ergens mee te beginnen. Dat is moeilijk, maar als je het niet doet, dan gebeurt het nooit. Pak iets op wat overzichtelijk is en niet teveel lijkt. Begin met kleine klusjes om er weer in te komen. En als je eenmaal weer op gang bent, dan zul je vanzelf zien dat je weer gemotiveerd raakt, juist doordat je bezig bent. Als je de smaak eenmaal weer te pakken hebt, dan ben je klaar voor de grotere klussen.
Je staat nu op het punt dat je nog heel veel moet en ontredderd raakt bij de gedachten aan wat je allemaal nog moet doen alleen al. De enige manier om daar vanaf te komen is door gewoon ergens mee te beginnen. Dat is moeilijk, maar als je het niet doet, dan gebeurt het nooit. Pak iets op wat overzichtelijk is en niet teveel lijkt. Begin met kleine klusjes om er weer in te komen. En als je eenmaal weer op gang bent, dan zul je vanzelf zien dat je weer gemotiveerd raakt, juist doordat je bezig bent. Als je de smaak eenmaal weer te pakken hebt, dan ben je klaar voor de grotere klussen.
vrijdag 28 december 2007 om 13:05
Is er niet een studiebegeleider die jou kan helpen de draad weer op te pakken?
Wat funest is voor je werkritme, is als je niks hoeft. Als je jezelf gewend hebt aan een patroon van 'nou ja, dat tentamen kan ook over een half jaar wel weer'. Een hoop mensen (ikzelf ook) voeren geen reet meer uit als ze geen deadlines hebben. En als je niks meer uitvoert, komt het moment in zicht dat het posten van een brief al een hele dagbesteding is.
Maar wat jij hebt is één heel grote deadline: die studie moet af. En het totaal is heel onoverzichtelijk. Dus je moet dat in kleinere stukjes hakken. Een plan maken van wat er allemaal nog moet gebeuren, welke tentamens/werkstukken/opdrachten, bij welke docent je daarvoor moet wezen, en wanneer dat moet gebeuren. Maak daarvoor afspraken met die docenten of met je begeleider, dan heb je een stok achter de deur om aan het werk te gaan.
En dan kan er van alles verder naast spelen, maar je hoeft niet alles eerst opgelost te hebben voor je aan het werk kunt.
vrijdag 28 december 2007 om 14:13
Inderdaad, het is heel lastig om de draad weer op te pakken als je er zo'n tijd uitgeweest bent. Kijk maar eens naar het aantal mensen dat dat na een vakantie van twee weken al heel veel moeite kost (ik weet wel dat jij niet bepaald vakantie hebt gehad). Het enige dat je kunt doen, is gewoon ergens beginnen. Maak inderdaad een lijstje van dingen die je moet doen, ook kleine dingen. Die kun je makkelijker wegstrepen, en dat geeft een behoorlijk gevoel van voldoening. Daardoor krijg je vanzelf ook weer zin om meer te gaan doen.
Ik zou ook vooral proberen hulp te krijgen op school, van een studiebegeleider, studentenpsycholoog (en dan niet voor de rouwverwerking maar echt voor de motivatieproblemen), of een docent waar je goed mee op kunt schieten. Dan kun je samen een planning maken, en dan heb je iets om je op te richten. Bovendien voel je dan wat minder verloren op dit gebied, omdat er iemand met je meedenkt.
Oh, en trouwens, ik weet natuurlijk niet precies hoe het afgelopen half jaar verlopen is, maar als ik je verhaal zo lees, denk ik eigenlijk niet dat je niks hebt uitgevoerd. Ik denk dat je meer bezig bent geweest om jezelf weer op de rails te krijgen, maar dat kan een hele klus zijn hoor! En waarschijnlijk was het ook gewoon nodig, heb je over jezelf geleerd, heb je meer rust gekregen (door op jezelf te gaan wonen, naar de psych te gaan). Dat is al een hele prestatie hoor, onderschat dat niet. Dat kon je, dus die studie afmaken, waarbij je 'alleen maar' dingen hoeft te doen, en niet ook nog eens jezelf hoeft te veranderen kun je ook, echt waar.
Ik zou ook vooral proberen hulp te krijgen op school, van een studiebegeleider, studentenpsycholoog (en dan niet voor de rouwverwerking maar echt voor de motivatieproblemen), of een docent waar je goed mee op kunt schieten. Dan kun je samen een planning maken, en dan heb je iets om je op te richten. Bovendien voel je dan wat minder verloren op dit gebied, omdat er iemand met je meedenkt.
Oh, en trouwens, ik weet natuurlijk niet precies hoe het afgelopen half jaar verlopen is, maar als ik je verhaal zo lees, denk ik eigenlijk niet dat je niks hebt uitgevoerd. Ik denk dat je meer bezig bent geweest om jezelf weer op de rails te krijgen, maar dat kan een hele klus zijn hoor! En waarschijnlijk was het ook gewoon nodig, heb je over jezelf geleerd, heb je meer rust gekregen (door op jezelf te gaan wonen, naar de psych te gaan). Dat is al een hele prestatie hoor, onderschat dat niet. Dat kon je, dus die studie afmaken, waarbij je 'alleen maar' dingen hoeft te doen, en niet ook nog eens jezelf hoeft te veranderen kun je ook, echt waar.
vrijdag 28 december 2007 om 15:25
Nou je hebt in de afgelopen 4 jaar wel heel veel veranderingen meegemaakt. Eerst ben je begonnen aan een opleiding, toen verloor je je moeder, je bent nu uit huis en over een half jaar kan je afgestudeerd zijn en 'mag' je het werkende leven in. Geen wonder dat het allemaal teveel is nu.
Weet je al wat je wil met je opleiding? Of wil je misschien gaan reizen? Geen vast doel hebben na je opleiding, was voor mij datgene wat al mijn motivatie wegzoog. Uiteindelijk kon ik gelukkig na jaren tobben mijn doctoraalpuntjes omzetten in een bachelordiploma.
Weet je al wat je wil met je opleiding? Of wil je misschien gaan reizen? Geen vast doel hebben na je opleiding, was voor mij datgene wat al mijn motivatie wegzoog. Uiteindelijk kon ik gelukkig na jaren tobben mijn doctoraalpuntjes omzetten in een bachelordiploma.
anoniem_57885 wijzigde dit bericht op 28-12-2007 15:26
Reden: en zelfs bachelor kan ik niet spellen....
Reden: en zelfs bachelor kan ik niet spellen....
% gewijzigd
vrijdag 28 december 2007 om 15:39
Ja, PinkLady, ik heb in dezelfde situatie gezeten. Mijn moeder is begin 2004 overleden en eind 2006 begon ik problemen te krijgen op mijn werk. Concentratieproblemen, er kwam niets meer uit mijn handen, ik zag overal tegenaan, alles was me te veel. Grote ellende dus.
Het heeft bij mij een tijdje geduurd voordat ik het op het werk durfde te bespreken (men merkte het niet zozeer, omdat ik een eenmansfunctie heb en ik de zaak net draaiende wist te houden). Pas toen het bespreekbaar werd en ik er over durfde praten, kwam er langzaam verbetering in de situatie.
Ik kreeg als tip inderdaad om een lijstje met hapklare taken te maken, dingen die je in een paar uurtjes uit kon voeren. En als ik iets had gedaan, kon ik de taak afstrepen. Na een paar weken merkte ik dat het effect had en dat ik weer vertrouwen in mezelf kreeg en in mijn vermogen om dingen te doen.
Eerlijk gezegd zit ik nog steeds niet op mijn oude niveau, maar ik was ook een ongelofelijke streber. Ik denk dat 75% van mij gelijk staat aan 100% van anderen. Ik krijg mijn werk nu weer met gemak af en kan mezelf weer motiveren.
Mijn tips zouden aansluiten bij de al eerder gegeven tips: kaart het aan bij iemand van je school, maak inzichtelijk wat je moet gaan doen en stel deadlines bij korte taken. Zorg voor een soort begeleiding/controle. Alleen door inderdaad weer te doen kun je uit dit dal komen!
vrijdag 28 december 2007 om 16:06
Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik ben al eens bij mijn studiebegeleider geweest, maar dit leverde weinig op. Heb ook niet het idee dat ze wat voor me kunnen betekenen op school, het is ook een massale instelling. Zelfs toen ik vlak na het overlijden van mn moeder op school kwam vroeg werkelijk niemand er naar.
Ik heb wel vaker periodes gehad dat ik zo laks als wat was, maar kon mezelf uiteindelijk er altijd wel weer toe zetten, helemaal als de deadline naderde.
Nu niet meer lijkt het. Ik lijk wel geblokkeerd en doe voornamelijk 'onzinnige' dingen. Ik lummel de dag wat door en werk niet (meer) aan mijn toekomst.
Ik ga door deze situatie enorm aan mijn capaciteiten twijfelen en voel me soms best minder dan een ander die wel hard werkt. Ik weet dat dit funest is.
Als mensen vragen hoe het op school gaat, raak ik lichtelijk in paniek weer en besef me dat ik heel slecht bezig ben en voel me dan gelijk weer waardeloos.
Het afgelopen half jaar was op zich wel hectisch (zonder studie), ik ben vrij abrupt het huis uitgegaan en ben 2 keer verhuisd. Heb nu eindelijk een mooi plekje voor mezelf, dus dat is een positief begin. Verder heb ik geregeld soms erg last van een dip waarin ik alles in mijn situatie in mn hoofd opstapel. Positief denken lukt niet meer zo goed. Dat 'sterke' praat wat ik aanvankelijk had heb ik niet meer en ik vind mezelf soms erg zwak. Het lijkt soms alsof mijn omgeving dat ook denkt zodra ik een beetje laat doorschemeren in wat voor situatie ik zit. Opmerkingen zoals; 'ja, het komt je natuurlijk niet aanwaaien he, je moet er wel wat voor doen'. Alsof ik dat niet weet verdomme.
Ik weet nu wel wat mijn goede voornemen voor 2008 is:
Mijn diploma halen. Ik zou zoooo blij zijn als ik die heb! (en mijn moeder ook:-)
Ik heb wel vaker periodes gehad dat ik zo laks als wat was, maar kon mezelf uiteindelijk er altijd wel weer toe zetten, helemaal als de deadline naderde.
Nu niet meer lijkt het. Ik lijk wel geblokkeerd en doe voornamelijk 'onzinnige' dingen. Ik lummel de dag wat door en werk niet (meer) aan mijn toekomst.
Ik ga door deze situatie enorm aan mijn capaciteiten twijfelen en voel me soms best minder dan een ander die wel hard werkt. Ik weet dat dit funest is.
Als mensen vragen hoe het op school gaat, raak ik lichtelijk in paniek weer en besef me dat ik heel slecht bezig ben en voel me dan gelijk weer waardeloos.
Het afgelopen half jaar was op zich wel hectisch (zonder studie), ik ben vrij abrupt het huis uitgegaan en ben 2 keer verhuisd. Heb nu eindelijk een mooi plekje voor mezelf, dus dat is een positief begin. Verder heb ik geregeld soms erg last van een dip waarin ik alles in mijn situatie in mn hoofd opstapel. Positief denken lukt niet meer zo goed. Dat 'sterke' praat wat ik aanvankelijk had heb ik niet meer en ik vind mezelf soms erg zwak. Het lijkt soms alsof mijn omgeving dat ook denkt zodra ik een beetje laat doorschemeren in wat voor situatie ik zit. Opmerkingen zoals; 'ja, het komt je natuurlijk niet aanwaaien he, je moet er wel wat voor doen'. Alsof ik dat niet weet verdomme.
Ik weet nu wel wat mijn goede voornemen voor 2008 is:
Mijn diploma halen. Ik zou zoooo blij zijn als ik die heb! (en mijn moeder ook:-)
vrijdag 28 december 2007 om 16:18
Pink, ik denk idd dat je een soort coach moet zoeken. Dat kan een vriendin zijn, een ouderejaars-studiegenoot of toch een studiebegeleider. Je zegt dat het een grote, massale instelling is. Dat heeft vaak als nadeel dat niemand zich verantwoordelijk voor je voelt, maar misschien heeft het wel als voordeel dat er een schoolmaatschappelijk werker is ? Ga er achter aan, leg je probleem neer en vooral: wees er open in. Zodra je niet meer doet alsof je studeert, maar zegt dat je problemen hebt dan zijn er vast mensen die je willen helpen. En voor nu: ruim je buro op, inventariseer waar je bent gebleven en wat je moeilijk vindt en schrijf dat op. Al deze taken moeten inderdaad haalbaar zijn dus bijv.: zaterdag buro opruimen, zondag en maandag opschrijven waar je bent gebleven met de studie en wat je nodig hebt om weer verder te gaan. Je zult zien dat ook die kleine stapjes voldoening geven. Tenslotte: wees niet teleurgesteld in jezelf en voel je niet schuldig. Rouwverwerking kost veel energie, dus het is echt niet gek dat het met je studie niet zo wilt vlotten. Volgens mij doe je het helemaal niet zo slecht. Succes !
vrijdag 28 december 2007 om 16:42
Raak niet in paniek PinkLady maar stel jezelf kleine doelen.
En wees een beetje milder voor jezelf. Zoals gezegd: rouw vreet energie en soms is het al moeilijk genoeg om de gewoon je leven weer op te pakken. Ik had ook zoiets van "het is 2 jaar geleden dus ik moet er toch wel overheen zijn". Ik was privé weer gelukkig (lieve man leren kennen, verhuist en getrouwd) en net als je denkt dat het weer een beetje gaat komt er zoiets achteraan. Ik had het gevoel dat dat niet mocht, dat ik nu gewoon weer gelukkig moest zijn. Maar zo werkt dat helaas niet.
Net als je denkt dat je weer wat rust in je hoofd hebt (en in je leven), blijkt dat maar schijn te zijn en komt de rouw opeens weer naar voren. Geef jezelf de tijd om dit te verwerken en wees niet te hard voor jezelf. JIJ bent niet waardeloos en faalt niet, maar de omstandigheden belemmeren je momenteel om je studie af te maken. Pas als je helemaal toegeeft aan die belemmering, dan pas faal je! Nu moet je er stapsgewijs aan werken om je studie weer op te pakken.
En wees een beetje milder voor jezelf. Zoals gezegd: rouw vreet energie en soms is het al moeilijk genoeg om de gewoon je leven weer op te pakken. Ik had ook zoiets van "het is 2 jaar geleden dus ik moet er toch wel overheen zijn". Ik was privé weer gelukkig (lieve man leren kennen, verhuist en getrouwd) en net als je denkt dat het weer een beetje gaat komt er zoiets achteraan. Ik had het gevoel dat dat niet mocht, dat ik nu gewoon weer gelukkig moest zijn. Maar zo werkt dat helaas niet.
Net als je denkt dat je weer wat rust in je hoofd hebt (en in je leven), blijkt dat maar schijn te zijn en komt de rouw opeens weer naar voren. Geef jezelf de tijd om dit te verwerken en wees niet te hard voor jezelf. JIJ bent niet waardeloos en faalt niet, maar de omstandigheden belemmeren je momenteel om je studie af te maken. Pas als je helemaal toegeeft aan die belemmering, dan pas faal je! Nu moet je er stapsgewijs aan werken om je studie weer op te pakken.
vrijdag 4 januari 2008 om 21:57
Ik wil jullie (vooral Pinksterbloempje) erg bedanken voor jullie zinvolle reacties. Het is nu voor mij 2 jaar geleden en nu pas begint de rouw de kop op te steken. Voor het eerst kan ik er echt om huilen.
Ik geloof ook inderdaad dat de omstandigheden mij belemmeren, aangezien ik voorheen een goede studente was. Helaas zien de meeste mensen in mijn omgeving dit schijnbaar niet in en geven mij (onbewust) het gevoel dat ik slecht bezig ben. Mijn voornemen voor 2008 is dus ook om er aan te werken hier uit te komen en mezelf aan het werk te zetten. Ik weet nog niet zo goed waar ik moet beginnen eigenlijk (het is een berg geworden onderhand), maar ik wil per se dit jaar mijn diploma halen.
Ik stoor me zo aan de houding '' het is al 2 jaar geleden''. Voor mij is het nog zo vers en kan ik mijn moeder die mij altijd motiveerde niet missen. Het is een soort leegte wat er voor in de plaats is gekomen waardoor ik het gevoel een beetje heb dat ik niet meer weet waar ik het voor doe en wat het nut er van is. Tuurlijk weet ik dat het voor mezelf is, maar ik bedoel het gevoelsmatig.
Ik begin eerst met de kleine opdrachten....hopelijk raak ik daarna gemotiveerd.
Ik geloof ook inderdaad dat de omstandigheden mij belemmeren, aangezien ik voorheen een goede studente was. Helaas zien de meeste mensen in mijn omgeving dit schijnbaar niet in en geven mij (onbewust) het gevoel dat ik slecht bezig ben. Mijn voornemen voor 2008 is dus ook om er aan te werken hier uit te komen en mezelf aan het werk te zetten. Ik weet nog niet zo goed waar ik moet beginnen eigenlijk (het is een berg geworden onderhand), maar ik wil per se dit jaar mijn diploma halen.
Ik stoor me zo aan de houding '' het is al 2 jaar geleden''. Voor mij is het nog zo vers en kan ik mijn moeder die mij altijd motiveerde niet missen. Het is een soort leegte wat er voor in de plaats is gekomen waardoor ik het gevoel een beetje heb dat ik niet meer weet waar ik het voor doe en wat het nut er van is. Tuurlijk weet ik dat het voor mezelf is, maar ik bedoel het gevoelsmatig.
Ik begin eerst met de kleine opdrachten....hopelijk raak ik daarna gemotiveerd.
vrijdag 4 januari 2008 om 22:09
Voor een deel herken ik je probleem. Ik ben dan wel geen student meer, maar ik denk dat dat er niet toe doet. Ook is er bij mij geen sprake van een overlijden van een dierbare....
Ik ben ook een enorme streber, mijn werk moet beter zijn dan goed. De lat ligt altijd hoog en ik verwacht veel van mezelf. Ben altijd gemotiveerd etc etc. Ik woon samen, heb een gezin. En sinds ik een gezin heb, ging het allemaal wat moeilijker(achteraf gezien dan...). Thuis gebeurde er niet zo veel(huishouden en andere verplichte taken), vriendschappen werden wat verwaarloosd, ik had er niet zo'n zin aan. Het ontbrak me aan energie. Ik lummelde vaak maar wat rond in huis. Niks kwam op een gegeven moment nog uit mijn handen. Op het werk ging het toen nog goed. Maar dat duurde niet lang. Er is iets geknapt en toen ging het op mijn werk ook helemaal mis. Overspannen/burnout geraakt.
Kan het niet zijn, dat je, door alles wat je hebt meegemaakt, je eigenlijk gewoon even 'op' bent. Je moeder overleden, een studie die nog op je staat te wachten, rouwverwerking. Er staat nogal wat op stapel. Je kan jezelf totaal niet motiveren om weer wat aan je studie te doen. Dat herken ik heel sterk bij mijzelf maar dan m.b.t. mijn werk.
Piekeren is een rotprobleem. Ik heb het ook nog niet onder controle. Het vreet energie en je bereikt er uiteindelijk bijna niets mee, alhoewel je er op dat moment anders over denkt.
Afgezien van de hulp die je krijgt bij de rouwverwerking, denk ik dat je hier misschien ook wel wat hulp nodig hebt.
Heel veel sterkte!
Josje
Ik ben ook een enorme streber, mijn werk moet beter zijn dan goed. De lat ligt altijd hoog en ik verwacht veel van mezelf. Ben altijd gemotiveerd etc etc. Ik woon samen, heb een gezin. En sinds ik een gezin heb, ging het allemaal wat moeilijker(achteraf gezien dan...). Thuis gebeurde er niet zo veel(huishouden en andere verplichte taken), vriendschappen werden wat verwaarloosd, ik had er niet zo'n zin aan. Het ontbrak me aan energie. Ik lummelde vaak maar wat rond in huis. Niks kwam op een gegeven moment nog uit mijn handen. Op het werk ging het toen nog goed. Maar dat duurde niet lang. Er is iets geknapt en toen ging het op mijn werk ook helemaal mis. Overspannen/burnout geraakt.
Kan het niet zijn, dat je, door alles wat je hebt meegemaakt, je eigenlijk gewoon even 'op' bent. Je moeder overleden, een studie die nog op je staat te wachten, rouwverwerking. Er staat nogal wat op stapel. Je kan jezelf totaal niet motiveren om weer wat aan je studie te doen. Dat herken ik heel sterk bij mijzelf maar dan m.b.t. mijn werk.
Piekeren is een rotprobleem. Ik heb het ook nog niet onder controle. Het vreet energie en je bereikt er uiteindelijk bijna niets mee, alhoewel je er op dat moment anders over denkt.
Afgezien van de hulp die je krijgt bij de rouwverwerking, denk ik dat je hier misschien ook wel wat hulp nodig hebt.
Heel veel sterkte!
Josje
vrijdag 4 januari 2008 om 22:38
Josje, je omschrijft exact wat ik ervaar. Ben zelfs zo ver dat ik 'de dag doorkom' door 'onzinnige' dingen te doen die totaal geen prioriteit zijn. Dingen die belangrijk zijn (zoals mn studie) ontwijk ik en investeer ik niet in....maar er wel over piekeren. Ik lijk zo'n luilak, maar voel me er allesbehalve prettig bij.
vrijdag 4 januari 2008 om 22:53
Ik voel me ook vaak lui en aan het eind van de dag, voel ik me daar dan ook nog schuldig om. Terwijl ik, afgezien de tijd ik nodig heb voor de zorg aan mijn dochter, genoeg tijd had/heb om bepaalde dingen te doen overdag!
Bleh, je gaat er in elk geval niet positiever door in het leven staan. Ik niet in elk geval.
Ik heb hulp van een psycholoog en heel langzaamaan(met vallen en opstaan) gaat het weer wat beter!
Bleh, je gaat er in elk geval niet positiever door in het leven staan. Ik niet in elk geval.
Ik heb hulp van een psycholoog en heel langzaamaan(met vallen en opstaan) gaat het weer wat beter!
maandag 14 januari 2008 om 14:11
Ik was op zoek naar een topic waarin ik mijn probleem herkende en dit komt er het dichtst bij in de buurt.
Ik heb ook veel meegemaakt in korte tijd, waaronder een scheiding, overlijden van het kind van mijn vriend waar ik nauw bij betrokken ben geweest, verhuizing. Bovendien heb ik niet zo'n fijne jeugd gehad, waar ik nu ook voor in therapie ben.
Er komt bij mij ook weinig uit mijn handen. Soms bedenk ik één klusje voor een dag en zelfs dat is al lastig. Als ik er dan mee bezig ga word ik heel chagrijnig en heb steeds zo'n gevoel van 'ik wil hier mee stoppen'.
Ik zit ook inderdaad maar wat onzinnige dingen te doen, rondhangen op het Viva Forum etc. Mijn huis is soms een regelrechte puinhoop, waaraan ook af te zien valt hoe het met me gaat (naarmate ik me beter voel ga ik meer doen).
Ik denk inderdaad dat het te maken heeft met het verwerkingsproces waar je inzit. Dat kost tijd en energie. Het lijkt alsof je niets doet, maar eigenlijk ben je gewoon daarmee bezig en is er dan weinig ruimte over voor iets anders.
Ik moet het ook echt hebben van deadlines, bijv. toen ik ging verhuizen moest ik wel dingen regelen en doen, dus toen lukte het ook, maar daarna was ik ook helemaal op en heb best lang nodig gehad om te herstellen.
Ik heb een tijdje coaching gehad via mijn werk, daar heb ik wel veel aan gehad. Daar leerde ik om wat minder laks te zijn bijv. bij het moeten plegen van telefoontjes. (zowel privé als op het werk).
Maar het is nog niet bepaald goed. Als ik geen plannen heb lig ik meestal tot een uur of 12 te slapen (zit nu ook nog in m'n pyjama) en op mijn werk heb ik veel vrijheid en niet heel veel te doen, dus dat motiveert ook niet echt.
Wat ik nu doe is het toch maar nemen zoals het is en inderdaad niet te hard voor mezelf zijn. Ik bedenk wel klusjes voor mezelf, die voor mij te overzien zijn, bijv. de WC schoonmaken, dan hoef ik ook verder niets te doen. Soms ga ik dan automatisch door met iets anders en andere keren lukt zelfs dat afgesproken klusje me niet.
En soms ben ik ook zo zat van het nietsdoen en omhangen dat ik toch wel weer iets ga doen.
Josje, ik herken ook het gevoel van een hele dag niets doen en dan achteraf me daarover schuldig voelen. Zo kom je een beetje in een neerwaartse spiraal. Hoe gaat het nu met jullie?
Ik heb ook veel meegemaakt in korte tijd, waaronder een scheiding, overlijden van het kind van mijn vriend waar ik nauw bij betrokken ben geweest, verhuizing. Bovendien heb ik niet zo'n fijne jeugd gehad, waar ik nu ook voor in therapie ben.
Er komt bij mij ook weinig uit mijn handen. Soms bedenk ik één klusje voor een dag en zelfs dat is al lastig. Als ik er dan mee bezig ga word ik heel chagrijnig en heb steeds zo'n gevoel van 'ik wil hier mee stoppen'.
Ik zit ook inderdaad maar wat onzinnige dingen te doen, rondhangen op het Viva Forum etc. Mijn huis is soms een regelrechte puinhoop, waaraan ook af te zien valt hoe het met me gaat (naarmate ik me beter voel ga ik meer doen).
Ik denk inderdaad dat het te maken heeft met het verwerkingsproces waar je inzit. Dat kost tijd en energie. Het lijkt alsof je niets doet, maar eigenlijk ben je gewoon daarmee bezig en is er dan weinig ruimte over voor iets anders.
Ik moet het ook echt hebben van deadlines, bijv. toen ik ging verhuizen moest ik wel dingen regelen en doen, dus toen lukte het ook, maar daarna was ik ook helemaal op en heb best lang nodig gehad om te herstellen.
Ik heb een tijdje coaching gehad via mijn werk, daar heb ik wel veel aan gehad. Daar leerde ik om wat minder laks te zijn bijv. bij het moeten plegen van telefoontjes. (zowel privé als op het werk).
Maar het is nog niet bepaald goed. Als ik geen plannen heb lig ik meestal tot een uur of 12 te slapen (zit nu ook nog in m'n pyjama) en op mijn werk heb ik veel vrijheid en niet heel veel te doen, dus dat motiveert ook niet echt.
Wat ik nu doe is het toch maar nemen zoals het is en inderdaad niet te hard voor mezelf zijn. Ik bedenk wel klusjes voor mezelf, die voor mij te overzien zijn, bijv. de WC schoonmaken, dan hoef ik ook verder niets te doen. Soms ga ik dan automatisch door met iets anders en andere keren lukt zelfs dat afgesproken klusje me niet.
En soms ben ik ook zo zat van het nietsdoen en omhangen dat ik toch wel weer iets ga doen.
Josje, ik herken ook het gevoel van een hele dag niets doen en dan achteraf me daarover schuldig voelen. Zo kom je een beetje in een neerwaartse spiraal. Hoe gaat het nu met jullie?
maandag 14 januari 2008 om 20:08
Hallo!
Het gaat hier zo rustig aan een beetje beter. Ik zeg het nog voorzichtig, maar het begint er een beetje op te lijken. Ik ben weer wat meer gemotiveerd om in huis het 1 en ander te doen, op mijn werk gaat het ook steeds een beetje beter en in mijn vrije tijd, probeer ik ook echt wat voor mezelf te doen. En ik moet zeggen: het voelt goed! Net alsof je eigenwaarde er ook wat groter van wordt en dat had/heb ik ook wel een beetje nodig.
Ik kamp natuurlijk ook al een tijdje met problemen(vanaf sept. 2007), dus ik ben blij dat er nu wat schot in zit!
Groetjes, josje
Het gaat hier zo rustig aan een beetje beter. Ik zeg het nog voorzichtig, maar het begint er een beetje op te lijken. Ik ben weer wat meer gemotiveerd om in huis het 1 en ander te doen, op mijn werk gaat het ook steeds een beetje beter en in mijn vrije tijd, probeer ik ook echt wat voor mezelf te doen. En ik moet zeggen: het voelt goed! Net alsof je eigenwaarde er ook wat groter van wordt en dat had/heb ik ook wel een beetje nodig.
Ik kamp natuurlijk ook al een tijdje met problemen(vanaf sept. 2007), dus ik ben blij dat er nu wat schot in zit!
Groetjes, josje
dinsdag 15 januari 2008 om 13:38
Josje, goed om te lezen dat het beter met je gaat. Om eerlijk te zijn kamp ik al jaren met dit probleem, het gaat stapje voor stapje beter, maar er is gewoon veel gebeurd de afgelopen jaren en ik denk dat ik veel te verwerken heb.
Als er dan mensen over de vloer komen baal ik wel dat ik niet zo'n opgeruimd huis heb, er slingeren overal wel dingetjes, ik zie het eigenlijk zelf ook niet altijd of ik weet gewoon niet waar ik dingen moet laten.
Ik probeer ook voor een deel te accepteren dat het zo is, dat scheelt ook al een stuk.
Als er dan mensen over de vloer komen baal ik wel dat ik niet zo'n opgeruimd huis heb, er slingeren overal wel dingetjes, ik zie het eigenlijk zelf ook niet altijd of ik weet gewoon niet waar ik dingen moet laten.
Ik probeer ook voor een deel te accepteren dat het zo is, dat scheelt ook al een stuk.
woensdag 23 januari 2008 om 23:03
Sorry voor mn late reactie, ik dacht dat dit topic al helemaal naar onderen was verdwenen.
Jullie omschrijven exact wat ik ervaar. Ik ben nu langzaamaan mezelf aan het bijeenrapen en probeer al het een en ander aan te pakken. Ben al begonnen (een beetje) met het leren van een paar tentamens en heb 1 (wel kleine) opdracht afgemaakt. Helaas heb ik wel erge moeite mijn concentratie daarop vast te houden.
Volgende maand ga ik fulltime op stage en ben ik van 9 tot 6 onder de pannen. Zie er op zich best tegen op aangezien ik nu gewend ben mn dag door te lummelen en uit te slapen tot Sint Juttemis.
Ik doe het nu stap voor stap en hoop dat er binnenkort wat schot in de situatie zit. Ik heb me verder ook voorgenomen in ieder geval elke dag iets nuttigs te doen, wellicht dat dat op den duur ook zal helpen.
Jullie omschrijven exact wat ik ervaar. Ik ben nu langzaamaan mezelf aan het bijeenrapen en probeer al het een en ander aan te pakken. Ben al begonnen (een beetje) met het leren van een paar tentamens en heb 1 (wel kleine) opdracht afgemaakt. Helaas heb ik wel erge moeite mijn concentratie daarop vast te houden.
Volgende maand ga ik fulltime op stage en ben ik van 9 tot 6 onder de pannen. Zie er op zich best tegen op aangezien ik nu gewend ben mn dag door te lummelen en uit te slapen tot Sint Juttemis.
Ik doe het nu stap voor stap en hoop dat er binnenkort wat schot in de situatie zit. Ik heb me verder ook voorgenomen in ieder geval elke dag iets nuttigs te doen, wellicht dat dat op den duur ook zal helpen.
