Psyche
alle pijlers
.... ik wil dit niet accepteren
maandag 12 mei 2008 om 18:07
Ik heb een huidafwijking die erg zichtbaar is. Grote plekken op 1 arm en 1 heel been tot aan bil..
Ik ben nu 25 en alles gaat verder goed in t leventje,maar na veel pogingen zeg ik:
Ik kan en wil dit niet accepteren. De blikken, de vragen, het gevoel anders te zijn, het camoufleren,( geen korte rokjes etc..) ... T maakt me kwaad. En er is nix aan te doen. Tenminste voorlopig nog lang niet. En ik heb niets te klagen want het is verder niet schadelijk ofzo.. Maar toch. Ik voel me op en top vrouw en dit belemmerd me in alles. Uiterlijk en gedrag. Ik voel me lelijk, en ook voor mijn vriend. ( terwijl hij me wel accepteerd en me juist t gevoel geeft mooi te zijn)..
Bah! Ik heb er gewoon even genoeg van! want ik hou van dit mooie weer, maar dit vreet aan me. Ik kan niet 100% genieten. En tuurlijk zijn er ergere dingen op de wereld maar toch.!
Moest t kwijt
Ik ben nu 25 en alles gaat verder goed in t leventje,maar na veel pogingen zeg ik:
Ik kan en wil dit niet accepteren. De blikken, de vragen, het gevoel anders te zijn, het camoufleren,( geen korte rokjes etc..) ... T maakt me kwaad. En er is nix aan te doen. Tenminste voorlopig nog lang niet. En ik heb niets te klagen want het is verder niet schadelijk ofzo.. Maar toch. Ik voel me op en top vrouw en dit belemmerd me in alles. Uiterlijk en gedrag. Ik voel me lelijk, en ook voor mijn vriend. ( terwijl hij me wel accepteerd en me juist t gevoel geeft mooi te zijn)..
Bah! Ik heb er gewoon even genoeg van! want ik hou van dit mooie weer, maar dit vreet aan me. Ik kan niet 100% genieten. En tuurlijk zijn er ergere dingen op de wereld maar toch.!
Moest t kwijt
maandag 12 mei 2008 om 19:26
Indian rose, ik leef met je mee en weet hoe je je voelt. Door mijn reuma loop ik (28)niet zo netjes, hje kunt duidelijk zien dan het niet soepel gaat. Dit is heel moeilijk om mee om te gaan aangezien iedereen altijd kijkt :( Hierdoor ga ik niet uit naar discotheken, draag ik geen korte rokjes ect en geen hakken. Het beperkt je enorm en 90% van de tijd heb ik er maling aan wat andere mensen kijken maar die 10% he...
Mijn mening, mijn keuze.
maandag 12 mei 2008 om 19:37
Ik snap dat het moeilijk is, en misschien een cliche maar een andere keus dan accepteren heb je eigenlijk niet. Het maakt je leven een stuk makkelijker als je toch probeert hier overheen te zetten. Ik bedoel het echt niet gemeen. Ik ben zelf ook beperkt door een chronische ziekte maar met verzet wordt het alleen maar moeilijker. Veel succes in ieder geval!
maandag 12 mei 2008 om 20:15
Indian Rose, ik ben het eens met mararoulette. Probeer het een plaats te geven in je leven, want acceptatie is de enige manier om je leven leuker te maken. Groot voordeel: je hebt een vriend die jou (met je huidafwijking) aantrekkelijk vindt.
Zelf heb ik sproeten, heel erg veel, want ik heb rood haar. Vroeger vond ik het echt vreselijk. Werd uitgescholden enzo, hoewel veel (oudere) mensen zeiden dat ze het mooi vonden. Tegenwoordig heb ik me erbij neergelegd dat ik nu eenmaal een sproetenkoningin ben en blijf. En rokjes heb ik nog nooit aan, vanwege dikke witte benen. Maar het boeit me echt voor geen meter meer. Een (driekwart)broek staat ook leuk en sproeten staan zomers, ik vind het wel best. Mijn vriend vind me prachtig en dat is voor mij wel belangrijk. Ik hoop echt voor je dat je het leert accepteren, niemand is volmaakt.
Zelf heb ik sproeten, heel erg veel, want ik heb rood haar. Vroeger vond ik het echt vreselijk. Werd uitgescholden enzo, hoewel veel (oudere) mensen zeiden dat ze het mooi vonden. Tegenwoordig heb ik me erbij neergelegd dat ik nu eenmaal een sproetenkoningin ben en blijf. En rokjes heb ik nog nooit aan, vanwege dikke witte benen. Maar het boeit me echt voor geen meter meer. Een (driekwart)broek staat ook leuk en sproeten staan zomers, ik vind het wel best. Mijn vriend vind me prachtig en dat is voor mij wel belangrijk. Ik hoop echt voor je dat je het leert accepteren, niemand is volmaakt.
dinsdag 13 mei 2008 om 13:08
hoi indianrose,
Ik kan me zo voorstellen dat je het moeilijk hebt. Alles lijkt, helemaal in de zomer, om uiterlijk te gaan. En dan lijkt het wel alsof mensen niet verder kunnen kijken.
Ik ben toen ik tiener was erg ziek geweest. Ik raakte verlamd en mijn handen deden niet meer wat ik wilde. Uiteindelijk kon ik weer lopen, maar de fijne coordinatie in mijn handen (en voeten) bleef achter. Ik zag er soms uit als een mongool. En het rare waren de reacties van mensen: ik heb zelfs in de supermarkt meegemaakt dat mensen harder tegen mij gingen praten! Te absurd voor woorden. Met mijn gehoor en verstand was niets mis.
Inmiddels kan niemand meer zien wat er aan de hand is. De fijne coordinatie is steeds meer terug gekomen, en alhoewel ik nog regelmatig dingen uit mijn handen laat flikkeren (ik moet me concentreren om dingen vast te houden), zie je verder niets.
In de loop der jaren heb ik dit leren verbergen en camoufleren. Ook die onhandigheid.
Maar er is maar een iemand die ik daar mee te kort heb gedaan en dat is mezelf. Ik was zo bezig in het plaatje te passen, dat ik mijn lichaam echt haatte.
Daardoor verwaarloosde ik het ook. Ik at niet gezond en sporte niet. Ik was zo boos dat mijn lichaam mij dit had aangedaan, dat ik het als ware begon te straffen. Mijn hoofd en lichaam waren echt twee verschillende dingen.
Het resultaat: angstaanvallen. Als mijn lichaam zei dat ik moest stoppen deed ik het niet. Mijn lichaam was toch waardeloos, vond ik zelf. Dat heb ik geweten.
Ik heb toen hulp gezocht. Maar het duurde heel lang voordat ik vrede had gesloten met mijn lichaam. Want zo voelde het echt.
Ik camoufleer nu niets meer. En de grap is, dat ik er nu veel makkelijker over kan praten, ik kan zelfs om mezelf lachen. Mensen staan opener naar mij toe en ik naar hun.
Gister las ik een interview met Lucille Werner (die van Lingo) over haar manke been en hoe ze er mee omgaat. Als mensen keken of een opmerking plaatsen, maakte ze gewoon een grap en dat hielp.
sorry dat het zo'n lang verhaal is. Wat ik gewoon probeer te zeggen is hou van jezelf én van je lichaam. heb je daar moeite mee, ga eens hulp vragen. Maar camoufleer niet. Je hoeft jezelf niet te verbergen.
Ik kan me zo voorstellen dat je het moeilijk hebt. Alles lijkt, helemaal in de zomer, om uiterlijk te gaan. En dan lijkt het wel alsof mensen niet verder kunnen kijken.
Ik ben toen ik tiener was erg ziek geweest. Ik raakte verlamd en mijn handen deden niet meer wat ik wilde. Uiteindelijk kon ik weer lopen, maar de fijne coordinatie in mijn handen (en voeten) bleef achter. Ik zag er soms uit als een mongool. En het rare waren de reacties van mensen: ik heb zelfs in de supermarkt meegemaakt dat mensen harder tegen mij gingen praten! Te absurd voor woorden. Met mijn gehoor en verstand was niets mis.
Inmiddels kan niemand meer zien wat er aan de hand is. De fijne coordinatie is steeds meer terug gekomen, en alhoewel ik nog regelmatig dingen uit mijn handen laat flikkeren (ik moet me concentreren om dingen vast te houden), zie je verder niets.
In de loop der jaren heb ik dit leren verbergen en camoufleren. Ook die onhandigheid.
Maar er is maar een iemand die ik daar mee te kort heb gedaan en dat is mezelf. Ik was zo bezig in het plaatje te passen, dat ik mijn lichaam echt haatte.
Daardoor verwaarloosde ik het ook. Ik at niet gezond en sporte niet. Ik was zo boos dat mijn lichaam mij dit had aangedaan, dat ik het als ware begon te straffen. Mijn hoofd en lichaam waren echt twee verschillende dingen.
Het resultaat: angstaanvallen. Als mijn lichaam zei dat ik moest stoppen deed ik het niet. Mijn lichaam was toch waardeloos, vond ik zelf. Dat heb ik geweten.
Ik heb toen hulp gezocht. Maar het duurde heel lang voordat ik vrede had gesloten met mijn lichaam. Want zo voelde het echt.
Ik camoufleer nu niets meer. En de grap is, dat ik er nu veel makkelijker over kan praten, ik kan zelfs om mezelf lachen. Mensen staan opener naar mij toe en ik naar hun.
Gister las ik een interview met Lucille Werner (die van Lingo) over haar manke been en hoe ze er mee omgaat. Als mensen keken of een opmerking plaatsen, maakte ze gewoon een grap en dat hielp.
sorry dat het zo'n lang verhaal is. Wat ik gewoon probeer te zeggen is hou van jezelf én van je lichaam. heb je daar moeite mee, ga eens hulp vragen. Maar camoufleer niet. Je hoeft jezelf niet te verbergen.
Goed zeg Liselotte! Het zal je heel wat kracht, moeite en pijn hebben gekost maar het is je goed gelukt. Heb echt bewondering voor je. 
woensdag 14 mei 2008 om 18:47
Hey Liselotte
Ik heb bewondering voor je verhaal. Tnx 4 sharing
Heb ook last van een bepaalde mate van sociale angst met wat angstige moment :S .. Ik zal idd wel moeten, maar t is zo ontzettend moeilijk.. Denk dat ik er wel hulp bij zal zoeken.. Maybe een praatgroep voor mensen met dezelfde problemen. Ben namelijk niet een actief forummer..
titana : het heeft nix met pigmentatie te maken.. Het zijn bloedvaten die dicht onder de huid liggen, ( op 1 arm en 1 been)en dus kan je ze zien ( rode plekken) Zeldzame afwijking, verders niet levensbedreigend, en voel er niets van. Er is nog geen behandeling voor. Alleen mijn arm die is wat lichter gevlekt, die zouden ze wel kunnen laseren, maar t resultaat is onzeker en ook de terugkomst van de vlekken ( valt onder een syndroom nl.)
casinosammy: Vermoeiend he?! al die energie die je er in stopt. Toch leuk gekleed, maar wel met bepaalde eisen ( korte rokjes is echt mijn ding, maar draag ze ook niet) Dat bedoel ik dus, met me minder vrouwelijk voelen. De beperkingen... ( niet alleen t rokje) ..* zucht
En iedereen! : bedankt voor jullie reactie.. Moet een beetje snel.. Kom later nog even check doen :D
Liefs IR
Ik heb bewondering voor je verhaal. Tnx 4 sharing
Heb ook last van een bepaalde mate van sociale angst met wat angstige moment :S .. Ik zal idd wel moeten, maar t is zo ontzettend moeilijk.. Denk dat ik er wel hulp bij zal zoeken.. Maybe een praatgroep voor mensen met dezelfde problemen. Ben namelijk niet een actief forummer..
titana : het heeft nix met pigmentatie te maken.. Het zijn bloedvaten die dicht onder de huid liggen, ( op 1 arm en 1 been)en dus kan je ze zien ( rode plekken) Zeldzame afwijking, verders niet levensbedreigend, en voel er niets van. Er is nog geen behandeling voor. Alleen mijn arm die is wat lichter gevlekt, die zouden ze wel kunnen laseren, maar t resultaat is onzeker en ook de terugkomst van de vlekken ( valt onder een syndroom nl.)
casinosammy: Vermoeiend he?! al die energie die je er in stopt. Toch leuk gekleed, maar wel met bepaalde eisen ( korte rokjes is echt mijn ding, maar draag ze ook niet) Dat bedoel ik dus, met me minder vrouwelijk voelen. De beperkingen... ( niet alleen t rokje) ..* zucht
En iedereen! : bedankt voor jullie reactie.. Moet een beetje snel.. Kom later nog even check doen :D
Liefs IR
vrijdag 16 mei 2008 om 21:35
Hoi Indian Rose 
Heb je aardbeivlekken of wijnvlekken? Dat zijn ook vlekken die veroorzaakt worden door dicht bij de oppervlakte liggende bloedvaten. (maar dat zal voor jou vast geen nieuws zijn).
Het lijkt me inderdaad heel erg moeilijk om daarmee te leven (beetje dramatisch gesteld misschien, maar ik krijg het even niet anders onder woorden gebracht). Ik zie echter wel een positief punt en dat is dat je het op je arm en been hebt. Klinkt bot, maar ik bedoel het niet zo. Als je van die vlekken op je gezicht hebt, lijkt het me vele malen erger. Ik ken ook iemand die dat heeft namelijk en hij lijdt er erg onder. Vooral het feit dat mensen hem gewoon aan blijven staren....Ik weet dus enigzins hoe je je moet voelen en da's gewoon niet fijn
Ik zelf heb soms ook rare plekken en lichtere vlekken op mijn lichaam. Gelukkig niet echt in mijn gezicht, maar wel op de rest. Over het algemeen kan ik er goed mee dealen. Soms denk ik....kut...heb ik dat? Maar meestal heb ik er gewoon maling aan. En zeker wat anderen er van vinden.
Nouja anyway....geen tips ofzo dus voor je, maar hopelijk wel een kart onder de riem
Heb je aardbeivlekken of wijnvlekken? Dat zijn ook vlekken die veroorzaakt worden door dicht bij de oppervlakte liggende bloedvaten. (maar dat zal voor jou vast geen nieuws zijn).
Het lijkt me inderdaad heel erg moeilijk om daarmee te leven (beetje dramatisch gesteld misschien, maar ik krijg het even niet anders onder woorden gebracht). Ik zie echter wel een positief punt en dat is dat je het op je arm en been hebt. Klinkt bot, maar ik bedoel het niet zo. Als je van die vlekken op je gezicht hebt, lijkt het me vele malen erger. Ik ken ook iemand die dat heeft namelijk en hij lijdt er erg onder. Vooral het feit dat mensen hem gewoon aan blijven staren....Ik weet dus enigzins hoe je je moet voelen en da's gewoon niet fijn
Ik zelf heb soms ook rare plekken en lichtere vlekken op mijn lichaam. Gelukkig niet echt in mijn gezicht, maar wel op de rest. Over het algemeen kan ik er goed mee dealen. Soms denk ik....kut...heb ik dat? Maar meestal heb ik er gewoon maling aan. En zeker wat anderen er van vinden.
Nouja anyway....geen tips ofzo dus voor je, maar hopelijk wel een kart onder de riem
woensdag 21 mei 2008 om 14:34
Hoi, ik heb psoriasis, eczeem en rosacea, dus ik kan mijn partijtje meeblazen over een rothuid 
Ik snap je helemaal, en ik wou dat ik dé wondertip voor je had maar die is er niet. Het enige wat ik wel gemerkt heb, is dat het naarmate ik ouder word beter gaat. Niet de huid, maar wel hoe ik me erover voel.
Naarmate ik ouder werd stak ik zelf steviger in mijn vel (figuurlijk dan ) , en de mensen om je heen worden ook ouder en krijgen ook meer last van uiterlijke minpuntjes. De één wordt vroeg grijs, de ander wordt dik, weer een ander loopt een lelijk litteken op, kortom je bent niet meer omringd door al die (ogenschijnlijk) puntgave perfecte mensen.
Want dat vond ik altijd moeilijk, mensen om me heen die nooit iets ergers hadden dan een puistje en mij aankeken alsof ik een besmettelijke viezigheid had.
Het kan in mijn hoofd zitten of het kan echt waar zijn, maar naarmate ik ouder word (37 nu) heb ik het idee dat mensen je meer gaan waarderen om wie je écht bent.
Schrale troost he?
Blijf proberen het te accepteren, dwz je schouders erover op te halen. Is lang niet makkelijk, ik kan het ook nog niet altijd hoor, maar het zal steeds beter gaan.
Ik snap je helemaal, en ik wou dat ik dé wondertip voor je had maar die is er niet. Het enige wat ik wel gemerkt heb, is dat het naarmate ik ouder word beter gaat. Niet de huid, maar wel hoe ik me erover voel.
Naarmate ik ouder werd stak ik zelf steviger in mijn vel (figuurlijk dan
) , en de mensen om je heen worden ook ouder en krijgen ook meer last van uiterlijke minpuntjes. De één wordt vroeg grijs, de ander wordt dik, weer een ander loopt een lelijk litteken op, kortom je bent niet meer omringd door al die (ogenschijnlijk) puntgave perfecte mensen. Want dat vond ik altijd moeilijk, mensen om me heen die nooit iets ergers hadden dan een puistje en mij aankeken alsof ik een besmettelijke viezigheid had.
Het kan in mijn hoofd zitten of het kan echt waar zijn, maar naarmate ik ouder word (37 nu) heb ik het idee dat mensen je meer gaan waarderen om wie je écht bent.
Schrale troost he?
Blijf proberen het te accepteren, dwz je schouders erover op te halen. Is lang niet makkelijk, ik kan het ook nog niet altijd hoor, maar het zal steeds beter gaan.
woensdag 21 mei 2008 om 14:39
Ik ben IndianRose niet, maar ik zou denken aan bijvoorbeeld wel of niet korte rokjes aantrekken. Wel of niet je schouders erover ophalen en je plekken tonen aan de buitenwereld.
Waar ik bijvoorbeeld nog steeds moeite mee heb is op de foto gaan. Bijna al mijn huidellende zit in mijn gezicht en dat valt werkelijk op, zodanig dat mensen er vaak opmerkingen over maken. Op foto's vind ik dat nog erger en ik wil dus niet op de foto als het niet per se hoeft.
Dat is ook een manier van niet-accepteren.
maandag 26 mei 2008 om 13:32
Hey indianrose,
Volgens mij zie je uit alle berichten dat je igg niet alleen bent. Misschien is dat een geruststellende gedachte?
Hoe is het nu met je? Heb je je ingeschreven voor een praatgroep? Of ben je naar de huisarts gegaan? Er zijn behoorlijk wat warme dagen achter elkaar geweest. Heb je een minirokje aangedurft? Pas je wel op dat die sociale angst zich niet te ver gaat ontwikkelen? Zodra je dingen of situaties gaat vermijden moet je echt aan de bel trekken.
En ja, hulpzoeken is heel moeilijk. Maar niet het hulpzoeken zelf (das gewoon even naar de huisarts gaan).
Je moet dan vanjezelf accepteren dat je het nodig hebt, én dat je het waard bent.
Dat laatste was voor mij het lastigst. Heb jij dat ook?
Dank trouwens voor alle lieve opmerkingen.
Volgens mij zie je uit alle berichten dat je igg niet alleen bent. Misschien is dat een geruststellende gedachte?
Hoe is het nu met je? Heb je je ingeschreven voor een praatgroep? Of ben je naar de huisarts gegaan? Er zijn behoorlijk wat warme dagen achter elkaar geweest. Heb je een minirokje aangedurft? Pas je wel op dat die sociale angst zich niet te ver gaat ontwikkelen? Zodra je dingen of situaties gaat vermijden moet je echt aan de bel trekken.
En ja, hulpzoeken is heel moeilijk. Maar niet het hulpzoeken zelf (das gewoon even naar de huisarts gaan).
Je moet dan vanjezelf accepteren dat je het nodig hebt, én dat je het waard bent.
Dat laatste was voor mij het lastigst. Heb jij dat ook?
Dank trouwens voor alle lieve opmerkingen.
