Psyche
alle pijlers
Ik wil eigenlijk niet meer leven
zondag 3 november 2024 om 21:37
Het leven vind ik best ingewikkeld. Ik weet dat je uiteindelijk zelf je leven moet maken en dingen moet doen om er wat van te maken, maar ik heb steeds vaker het gevoel dat het voor mij niet meer hoeft. Ik ervaar weinig blijdschap, zelfs niet als ik win met mijn team. Dat zijn juist van die momenten waarop je iets zou moeten voelen – je hormonen zouden moeten werken – maar bij mij gebeurt er bijna niks. Het meeste gaat langs me heen.
Vroeger voelde ik me ontzettend eenzaam. Ik weet nog dat ik mijn kussen knuffelde en deed alsof het een lief iemand was en dan zat ik met tranen in mijn ogen. Nu is dat gevoel er niet altijd meer, maar ik voel ook bijna niets anders. Als ik iets voel, is het vaak eenzaamheid of verdriet, maar andere emoties lijken gewoon weg te blijven. Ik had gehoopt dat het misschien beter zou worden naarmate ik ouder werd, maar dat is helaas niet gebeurd.
Volgend jaar ga ik studeren en krijg ik een nieuwe start. Ik ben alleen bang dat ik geen vrienden ga maken. Ik voel weinig en ik zeg niet snel iets leuks of luchtigs; ik ben vooral serieus. Zelfs uit bed komen kost me vaak ontzettend veel energie en dat maakt alles nog zwaarder. Het lijkt me zo fijn om gewoon iemand te hebben die om me geeft, iemand bij wie ik me veilig voel en die me echt begrijpt – een lieve vriend of gewoon een goede vriend(in).
Daarnaast merk ik dat het op school en met rijlessen ook niet goed gaat. Ik weet dat ik een slimme jongen ben, maar toch haal ik niet de resultaten die ik zou willen. Dit gevoel van falen maakt het allemaal nog moeilijker.
Ik weet dat ik professionele hulp nodig heb en daar denk ik ook over na, maar ergens ben ik bang dat ik van medicijnen een soort zombie word. Dat idee houdt me een beetje tegen. Zijn er mensen die hiermee ervaring hebben? Of die ook ooit zulke gevoelens hebben gehad en een manier hebben gevonden om hiermee om te gaan?
Vroeger voelde ik me ontzettend eenzaam. Ik weet nog dat ik mijn kussen knuffelde en deed alsof het een lief iemand was en dan zat ik met tranen in mijn ogen. Nu is dat gevoel er niet altijd meer, maar ik voel ook bijna niets anders. Als ik iets voel, is het vaak eenzaamheid of verdriet, maar andere emoties lijken gewoon weg te blijven. Ik had gehoopt dat het misschien beter zou worden naarmate ik ouder werd, maar dat is helaas niet gebeurd.
Volgend jaar ga ik studeren en krijg ik een nieuwe start. Ik ben alleen bang dat ik geen vrienden ga maken. Ik voel weinig en ik zeg niet snel iets leuks of luchtigs; ik ben vooral serieus. Zelfs uit bed komen kost me vaak ontzettend veel energie en dat maakt alles nog zwaarder. Het lijkt me zo fijn om gewoon iemand te hebben die om me geeft, iemand bij wie ik me veilig voel en die me echt begrijpt – een lieve vriend of gewoon een goede vriend(in).
Daarnaast merk ik dat het op school en met rijlessen ook niet goed gaat. Ik weet dat ik een slimme jongen ben, maar toch haal ik niet de resultaten die ik zou willen. Dit gevoel van falen maakt het allemaal nog moeilijker.
Ik weet dat ik professionele hulp nodig heb en daar denk ik ook over na, maar ergens ben ik bang dat ik van medicijnen een soort zombie word. Dat idee houdt me een beetje tegen. Zijn er mensen die hiermee ervaring hebben? Of die ook ooit zulke gevoelens hebben gehad en een manier hebben gevonden om hiermee om te gaan?
zondag 3 november 2024 om 21:46
Wat verdrietig, jouw bericht. Ik ken je gevoel helaas maar al te goed. Maar echt, zoek hulp. Ik was ook huiverig om medicijnen te gaan gebruiken, maar ik had niet meer echt een keuze op een bepaald moment. En wat ben ik blij dat ik ze heb. Ik ben geen zombie geworden. Ik voelde me juist een zombie toen ik zo diep zat. Door therapie en medicatie ben ik er bovenop gekomen.
zondag 3 november 2024 om 21:59
Ja, TO, ik heb ook dat soort gevoelens gehad. En ik was heel ver in het verwezenlijken daarvan.
Door mijn leven heen heb ik meerdere periodes gehad waarbij ik aan de AD heb gezeten. In geen enkele periode ben ik 'zombie' geweest. Ik was alleen maar opgelucht dat de diepe dalen minder diep waren.
Ik ben het bewijs dat je hier van kan herstellen.
Vraag hulp bij je HA. Chat met 113 als het teveel wordt.
Door mijn leven heen heb ik meerdere periodes gehad waarbij ik aan de AD heb gezeten. In geen enkele periode ben ik 'zombie' geweest. Ik was alleen maar opgelucht dat de diepe dalen minder diep waren.
Ik ben het bewijs dat je hier van kan herstellen.
Vraag hulp bij je HA. Chat met 113 als het teveel wordt.
zondag 3 november 2024 om 21:59
Jij hebt de regie in handen. Wil je niet starten met medicatie, start dan met therapie zonder medicatie.
Maar zoek hulp. Praat met je ouders. Ga naar de huisarts. Vertel daar ook dat je suïcidale gedachten hebt.
Zo te lezen heb je een depressie. En die is te behandelen. En ik gun je dat jij jezelf dat gunt. Want in een depressie is de wereld zwart. Maar als je de depressie overwint krijgt de wereld weer kleur. Waar je nu zit is een momentopname.
En wat nou als je net je studie straks wél vrienden maakt? Je zit met een stel leeftijdsgenoten met dezelfde interesse (in elk geval over het vakgebied dat je hebt gekozen). Wat nou als het wel lukt...?
Heb je iets (de liefde voor je ouders, iets dat je wil bereiken, weet ik het) wat voor jou wel het vechten waard is? Waar je iedere dag de dood een dagje voor op mag schuiven, want morgen kan altijd nog? Iets waarvoor je wel bereid bent te gaan vechten?
Maar zoek hulp. Praat met je ouders. Ga naar de huisarts. Vertel daar ook dat je suïcidale gedachten hebt.
Zo te lezen heb je een depressie. En die is te behandelen. En ik gun je dat jij jezelf dat gunt. Want in een depressie is de wereld zwart. Maar als je de depressie overwint krijgt de wereld weer kleur. Waar je nu zit is een momentopname.
En wat nou als je net je studie straks wél vrienden maakt? Je zit met een stel leeftijdsgenoten met dezelfde interesse (in elk geval over het vakgebied dat je hebt gekozen). Wat nou als het wel lukt...?
Heb je iets (de liefde voor je ouders, iets dat je wil bereiken, weet ik het) wat voor jou wel het vechten waard is? Waar je iedere dag de dood een dagje voor op mag schuiven, want morgen kan altijd nog? Iets waarvoor je wel bereid bent te gaan vechten?
zondag 3 november 2024 om 22:01
Wat naar voor je Dagschijn, dat je je zo voelt. Het komt denk ik overeen met wat iemand in mijn directe familie voelde, op ongeveer dezelfde leeftijd als jij. Hij heeft hulp gezocht en kreeg idd een licht antidepressivum voorgeschreven. Ik kan je vertellen, hij knapte er zo erg van op! Hij heeft nu een vol, rijk leven, een vrouw en kinderen, vrienden.
Zoals iemand anders al zei: wat heb je te verliezen? Hoe je je gevoel nu beschrijft, dat klinkt eerder als een zombie-staat. Het helpt echt om te praten met iemand.
Zoals iemand anders al zei: wat heb je te verliezen? Hoe je je gevoel nu beschrijft, dat klinkt eerder als een zombie-staat. Het helpt echt om te praten met iemand.
Such fun!1
zondag 3 november 2024 om 22:47
Dat is een goede vraag en ik probeer daar inderdaad over na te denken. Ik hoop dat ik tijdens mijn studie vrienden kan maken en een connectie kan leggen. Het idee dat er misschien nieuwe ervaringen op me wachten, geeft me wel een sprankje hoop.Lucy schreef: ↑03-11-2024 21:59En wat nou als je net je studie straks wél vrienden maakt? Je zit met een stel leeftijdsgenoten met dezelfde interesse (in elk geval over het vakgebied dat je hebt gekozen). Wat nou als het wel lukt...?
Heb je iets (de liefde voor je ouders, iets dat je wil bereiken, weet ik het) wat voor jou wel het vechten waard is? Waar je iedere dag de dood een dagje voor op mag schuiven, want morgen kan altijd nog? Iets waarvoor je wel bereid bent te gaan vechten?
Wat betreft iets dat het vechten waard is. Ik moet zeggen dat als ik geen familie had, ik er misschien niet meer zou zijn. Ik weet dat het hen pijn zou doen als ik er niet meer zou zijn. Op dit moment heb ik zelf niet echt iets wat ik wil bereiken. Het leven voelt voor mij vaak zinloos aan; het lijkt soms enkel om voortplanting te gaan en ik begrijp niet goed wat ons bestaan hier op aarde betekent.
zondag 3 november 2024 om 23:07
Dat is een zoektocht die voor iedereen anders is met waarschijnlijk een antwoord dat voor iedereen anders is.
Voor mij is de zin in dit leven de liefde die ik voel voor anderen en krijg van anderen. En voor mij is de zin van het leven dat ik heb te leren wie ik ben, dat ik lessen krijg in dit leven die ik te leren heb. Moeilijkheden heb om te overwinnen. En dat het aan mij is om daarin keuzes te maken. Ik kan vechten voor een waardevol leven, en vechten om een beter mens te worden. Dit leven beter aan te kunnen. En dat is geen makkelijke weg, maar ondertussen kan ik zeggen dat het wel een weg is die de moeite waard blijkt te zijn. Controle los leren laten en maar zien waar het leven mij brengt.
Voor anderen kan de zin van het leven gevonden worden in geloof. Of in gemeenschap. In iets willen betekenen in deze maatschappij, voor anderen, of voor het redden van de aarde.
Wat jouw zin is zal je zelf moeten gaan ontdekken. Je bent nog jong. Ik had ook geen flauw idee over de zin van het leven toen ik 20 was en vond het op dat moment ook vrij zinloos.
Maar fijn te horen dat je wil vechten voor je familie. Op dit moment hoef je het niet voor jezelf te doen. Doe het op dit moment voor hen. Dat is goed genoeg. Iedere dag jezelf beloven dat je morgen weer een andere keuze mag maken heeft mij geholpen in mijn donkere dagen.
Voor mij is de zin in dit leven de liefde die ik voel voor anderen en krijg van anderen. En voor mij is de zin van het leven dat ik heb te leren wie ik ben, dat ik lessen krijg in dit leven die ik te leren heb. Moeilijkheden heb om te overwinnen. En dat het aan mij is om daarin keuzes te maken. Ik kan vechten voor een waardevol leven, en vechten om een beter mens te worden. Dit leven beter aan te kunnen. En dat is geen makkelijke weg, maar ondertussen kan ik zeggen dat het wel een weg is die de moeite waard blijkt te zijn. Controle los leren laten en maar zien waar het leven mij brengt.
Voor anderen kan de zin van het leven gevonden worden in geloof. Of in gemeenschap. In iets willen betekenen in deze maatschappij, voor anderen, of voor het redden van de aarde.
Wat jouw zin is zal je zelf moeten gaan ontdekken. Je bent nog jong. Ik had ook geen flauw idee over de zin van het leven toen ik 20 was en vond het op dat moment ook vrij zinloos.
Maar fijn te horen dat je wil vechten voor je familie. Op dit moment hoef je het niet voor jezelf te doen. Doe het op dit moment voor hen. Dat is goed genoeg. Iedere dag jezelf beloven dat je morgen weer een andere keuze mag maken heeft mij geholpen in mijn donkere dagen.
maandag 4 november 2024 om 00:51
Goed dat je je verhaal deelt! Zo krachtig van je!
Is er iemand in je omgeving die je in vertrouwen kunt nemen? Misschien een ouder? Een buur? Een familielid?
Je mag hulp toelaten in dit verhaal.
En als dat niet lukt, is de hulplijn inderdaad een fijn alternatief. Een vriendelijke stem horen kan soms al wat deugd doen.
Goed dat je weet dat je hulp nodig hebt. Dat verdien je!
Weet ook dat hulp zoeken niet automatisch gelijk staat aan medicatie nemen. Stap voor stap.
Stap 1 is nu misschien best je huisarts in vertrouwen. De volgende mogelijke stap wordt daarna weer wat duidelijker.
En dikke virtuele knuffel!
Is er iemand in je omgeving die je in vertrouwen kunt nemen? Misschien een ouder? Een buur? Een familielid?
Je mag hulp toelaten in dit verhaal.
En als dat niet lukt, is de hulplijn inderdaad een fijn alternatief. Een vriendelijke stem horen kan soms al wat deugd doen.
Goed dat je weet dat je hulp nodig hebt. Dat verdien je!
Weet ook dat hulp zoeken niet automatisch gelijk staat aan medicatie nemen. Stap voor stap.
Stap 1 is nu misschien best je huisarts in vertrouwen. De volgende mogelijke stap wordt daarna weer wat duidelijker.
En dikke virtuele knuffel!
maandag 4 november 2024 om 01:13
Ik heb denk ik een beetje in dezelfde situatie gezeten als jou. Rond mijn 18jaar ging het ook helemaal niet goed met mij. Ik ging steeds verder achteruit, ging mezelf uiteindelijk zelfs pijn doen, wilde dood,....
Ik heb op een bepaald moment een vertrouwenspersoon in vertrouwen kunnen nemen en bij haar mijn verhaal kunnen doen. Zij heeft (met mijn toestemming uiteindelijk) mijn ouders dan ingelicht.
Samen met die vertrouwenspersoon heb ik dan hulp gezocht. Ik had hier veel weerstand voor want uiteindelijk was het in mijn ogen allemaal zo erg nog niet. Ik zou het allemaal wel zelf oplossen ondanks dat ik het bos door de bomen niet zag.
Ik kan je zeggen dat hulp inschakelen niet noodzakelijk wil zeggen dat je ook meteen medicatie gaat krijgen. Misschien dat gesprekken ook al heel veel kunnen doen. Soms blijkt dan dat dit niet voldoende is en is medicatie erbij toch ook nodig is.
Ondanks dat gewoon hulp vragen (en krijgen) al een dingetje was voor mij, ben ik uiteidelijk ook overstag gegaan voor medicatie. Ik bleek alleen maar achteruit te gaan dus er was IETS nodig om het beter te maken.
Ik ben zelf nooit een zombie geweest. Het was wel een beetje zoeken naar wat voor mij goed werkte. Ik gebruik nog steeds (10jaar later) medicatie . In een lagere dosering dan in het begin. Ik voel dat het werkt voor mij. Liever een pilletje dan helemaal terug naar af.
Achteraf gezien ben ik mezelf enorm dankbaar dat ik al die stappen heb gezet. Het is niet fijn om allemaal door te moeten gaan maar het word wel beter als je er voor gaat.
Je hebt eigenlijk niks te verliezen. Het kan alleen maar beter word dan dat het nu is. Voor je de stap naar zelfdoding zet, kan je toch maar beter zeker weten dat je alles hebt geprobeerd?
Ook al lijkt het nu alsof er geen verandering in jouw situatie kan komen, alsof je niet over die berg kan klimmen.... Geloof me, het landschap op de top na de weg die je hebt afgelegd naar boven is heel erg mooi...
De keuze ligt natuurlijk bij jou. Jij moet het allemaal zien zitten. We kunnen jou raad geven maar jij bent uiteindelijk diegene die de eerste stappen zal moeten zetten...
Heel veel sterkte,
Als ik het kon, kan jij het ook...
Ik heb op een bepaald moment een vertrouwenspersoon in vertrouwen kunnen nemen en bij haar mijn verhaal kunnen doen. Zij heeft (met mijn toestemming uiteindelijk) mijn ouders dan ingelicht.
Samen met die vertrouwenspersoon heb ik dan hulp gezocht. Ik had hier veel weerstand voor want uiteindelijk was het in mijn ogen allemaal zo erg nog niet. Ik zou het allemaal wel zelf oplossen ondanks dat ik het bos door de bomen niet zag.
Ik kan je zeggen dat hulp inschakelen niet noodzakelijk wil zeggen dat je ook meteen medicatie gaat krijgen. Misschien dat gesprekken ook al heel veel kunnen doen. Soms blijkt dan dat dit niet voldoende is en is medicatie erbij toch ook nodig is.
Ondanks dat gewoon hulp vragen (en krijgen) al een dingetje was voor mij, ben ik uiteidelijk ook overstag gegaan voor medicatie. Ik bleek alleen maar achteruit te gaan dus er was IETS nodig om het beter te maken.
Ik ben zelf nooit een zombie geweest. Het was wel een beetje zoeken naar wat voor mij goed werkte. Ik gebruik nog steeds (10jaar later) medicatie . In een lagere dosering dan in het begin. Ik voel dat het werkt voor mij. Liever een pilletje dan helemaal terug naar af.
Achteraf gezien ben ik mezelf enorm dankbaar dat ik al die stappen heb gezet. Het is niet fijn om allemaal door te moeten gaan maar het word wel beter als je er voor gaat.
Je hebt eigenlijk niks te verliezen. Het kan alleen maar beter word dan dat het nu is. Voor je de stap naar zelfdoding zet, kan je toch maar beter zeker weten dat je alles hebt geprobeerd?
Ook al lijkt het nu alsof er geen verandering in jouw situatie kan komen, alsof je niet over die berg kan klimmen.... Geloof me, het landschap op de top na de weg die je hebt afgelegd naar boven is heel erg mooi...
De keuze ligt natuurlijk bij jou. Jij moet het allemaal zien zitten. We kunnen jou raad geven maar jij bent uiteindelijk diegene die de eerste stappen zal moeten zetten...
Heel veel sterkte,
Als ik het kon, kan jij het ook...
maandag 4 november 2024 om 01:25
Jouw post raakt me. Herkenning…in bepaalde opzichten zeker, bij mij is het gelukkig nooit zo ver gekomen dat ik nadacht over er niet meer willen zijn.
Al sinds mijn kindertijd was ik een buitenbeentje en ontwikkelde ik niet als andere kinderen. Aansluiting met leeftijdsgenoten had ik vrijwel niet, of slechts vluchtig.
Tijdens mijn beroepsopleiding ben ik meerdere keren vastgelopen omdat ik in de praktijk gewoon niet uit de verf kwam.
Grenzen aanvoelen kon ik niet, emoties kwamen er ook niet uit in de tijden dat het allemaal niet lukte, ik bagatelliseerde alles heel rationeel weg. Tot inderdaad in bed, in gedachten kon ik moeiteloos een leuk gesprek voeren met een leeftijdsgenoot, stond ik in gedachten ontspannen en gezellig in een discotheek…in werkelijkheid keek ik de tijd weg in zo’n tent als ik al eens meeging met studiegenoten want ik had geen idee hoe ik ontspannen onderzoekend rond moest kijken en moest aanhaken op de sfeer.
Het heeft me tot mijn 44e dwars gezeten en ben ik met hangen en wurgen heus wel vooruit gekomen in het leven. Na mijn tweede serieuze burn out heb ik me toen door mijn psycholoog door laten sturen voor diagnostiek. En daar kwam het antwoord. Ik wil niet strooien met diagnoses en je wellicht op het verkeerde bern zetten, maar zoals ik het lees wil je best verder met je leven, alleen niet op deze manier. Klopt dat?
Het is heel goed dat je hulp gaat zoeken!! De vraag is namelijk : waar komen deze gevoelens en belemmeringen vandaan? Dat je hulp krijgt wil ook niet meteen zeggen dat je aan de medicatie moet, al kan dat best tijdelijk ter overbrugging zaken wat luchtiger maken voor je waardoor je wat beter in je vel komt te zitten tijdens de wachtlijst…Zelf heb ik een periode een lichte dosering antidepressivum geslikt, ik was geen zombie, in tegendeel, mijn hoofd kreeg de welverdiende rust en ik kon de handvatten die ik kreeg makkelijker toepassen omdat het gepieker en gedraai in mijn hoofd verstomd was.
Al sinds mijn kindertijd was ik een buitenbeentje en ontwikkelde ik niet als andere kinderen. Aansluiting met leeftijdsgenoten had ik vrijwel niet, of slechts vluchtig.
Tijdens mijn beroepsopleiding ben ik meerdere keren vastgelopen omdat ik in de praktijk gewoon niet uit de verf kwam.
Grenzen aanvoelen kon ik niet, emoties kwamen er ook niet uit in de tijden dat het allemaal niet lukte, ik bagatelliseerde alles heel rationeel weg. Tot inderdaad in bed, in gedachten kon ik moeiteloos een leuk gesprek voeren met een leeftijdsgenoot, stond ik in gedachten ontspannen en gezellig in een discotheek…in werkelijkheid keek ik de tijd weg in zo’n tent als ik al eens meeging met studiegenoten want ik had geen idee hoe ik ontspannen onderzoekend rond moest kijken en moest aanhaken op de sfeer.
Het heeft me tot mijn 44e dwars gezeten en ben ik met hangen en wurgen heus wel vooruit gekomen in het leven. Na mijn tweede serieuze burn out heb ik me toen door mijn psycholoog door laten sturen voor diagnostiek. En daar kwam het antwoord. Ik wil niet strooien met diagnoses en je wellicht op het verkeerde bern zetten, maar zoals ik het lees wil je best verder met je leven, alleen niet op deze manier. Klopt dat?
Het is heel goed dat je hulp gaat zoeken!! De vraag is namelijk : waar komen deze gevoelens en belemmeringen vandaan? Dat je hulp krijgt wil ook niet meteen zeggen dat je aan de medicatie moet, al kan dat best tijdelijk ter overbrugging zaken wat luchtiger maken voor je waardoor je wat beter in je vel komt te zitten tijdens de wachtlijst…Zelf heb ik een periode een lichte dosering antidepressivum geslikt, ik was geen zombie, in tegendeel, mijn hoofd kreeg de welverdiende rust en ik kon de handvatten die ik kreeg makkelijker toepassen omdat het gepieker en gedraai in mijn hoofd verstomd was.
Het ware te wensen, dat alle mensen, hun eigen gebreken wat beter bekeken. Dan zouden ze het wel laten om over andere mensen te praten!!
maandag 4 november 2024 om 06:22
Hoi TO, het hier delen is een hele dappere eerste stap. Je gevoel is ontzettend herkenbaar. Ik heb er 10 jaar mee rondgelopen voordat ik hulp durfde te zoeken. Achteraf gezien had ik dit veel eerder moeten doen, ik was bang veroordeeld te worden, bang om niet geholpen te kunnen worden, bang om niet gehoord te worden. Dat bleek allemaal niet waar, ik kreeg niets anders dan support om me weer beter te gaan voelen.
Niemand gunt je dat je je zo ellendig voelt, door dit te delen met iemand in je omgeving kan iemand meedenken en je steunen in het vinden van een manier om je weer beter te voelen. Kan de huisarts zijn, kan familie zijn, kan een vertrouwenspersoon op school zijn, maar praat alsjeblieft met iemand.
Niemand gunt je dat je je zo ellendig voelt, door dit te delen met iemand in je omgeving kan iemand meedenken en je steunen in het vinden van een manier om je weer beter te voelen. Kan de huisarts zijn, kan familie zijn, kan een vertrouwenspersoon op school zijn, maar praat alsjeblieft met iemand.
maandag 4 november 2024 om 08:32
Hi Dagschijn,Dagschijn schreef: ↑03-11-2024 22:47Dat is een goede vraag en ik probeer daar inderdaad over na te denken. Ik hoop dat ik tijdens mijn studie vrienden kan maken en een connectie kan leggen. Het idee dat er misschien nieuwe ervaringen op me wachten, geeft me wel een sprankje hoop.
Wat betreft iets dat het vechten waard is. Ik moet zeggen dat als ik geen familie had, ik er misschien niet meer zou zijn. Ik weet dat het hen pijn zou doen als ik er niet meer zou zijn. Op dit moment heb ik zelf niet echt iets wat ik wil bereiken. Het leven voelt voor mij vaak zinloos aan; het lijkt soms enkel om voortplanting te gaan en ik begrijp niet goed wat ons bestaan hier op aarde betekent.
Hier heb ik ook in gezeten. Ik had veel emotionele ondersteuning gemist in de opvoeding en opgegroeid met vele angsten (ook faalangst). Ik heb de nodige hulp mogen ontvangen en gaan herontdekken wie ik ben als persoon. Ik voel liefde niet op de manier hoe die gepresenteerd wordt, wat maakte dat ik altijd dacht dat er iets mis was met mij. Ik heb weinig vrienden, omdat ik het vertrouwen lange tijd kwijt was. Maar ik ben eerst de eenzaamheid gaan leren omarmen om vervolgens de vreugde weer te ontdekken. Juist door de diepe dalen waar ik doorheen ben gegaan heb ik leren houden van de kleine dingen. Ik kan echt intens genieten of erg gelukkig zijn. Alleen dat moest ik leren toestaan. De overtuiging dat ik het niet waard was moest ik leren loslaten. Je hebt waarschijnlijk veel liefde gemist. Een professional kan helpen om jezelf te hervinden en te ontdekken wat jij nu eigenlijk wil in het leven. Ik werk veel met jongeren en dit is een veel voorkomend thema en die hebben meestal ook liefde thuis gemist. Ze bloeien op door therapie. En ook zeker wel eens door medicatie, maar je mag altijd weigeren.
maandag 4 november 2024 om 09:12
maandag 4 november 2024 om 10:05
Dus je merkt dat je gewoon een mens bent?
Ik denk dat veel meer mensen dan jij denkt moeite hebben om alles op de rit te krijgen. Het leven is nu eenmaal niet altijd fantastisch en loopt niet perse op rolletjes. Ik heb zelf veel gehad aan iemand die me hielp inzien dat mijn verwachtingen van het leven, en daarmee mijn eisen aan mezelf, niet allemaal realistisch waren. Nooit medicatie gehad, dat is ook niet perse de enige oplossing. De eerste stap is erover praten met iemand zoals de (POH van de) huisarts. Succes!
Ik denk dat veel meer mensen dan jij denkt moeite hebben om alles op de rit te krijgen. Het leven is nu eenmaal niet altijd fantastisch en loopt niet perse op rolletjes. Ik heb zelf veel gehad aan iemand die me hielp inzien dat mijn verwachtingen van het leven, en daarmee mijn eisen aan mezelf, niet allemaal realistisch waren. Nooit medicatie gehad, dat is ook niet perse de enige oplossing. De eerste stap is erover praten met iemand zoals de (POH van de) huisarts. Succes!
maandag 4 november 2024 om 10:08
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
