Ik wil niet zo nadenken!

Wat zegt je therapeut verder? Het lijkt me belangrijk dat je therapeut je helpt in het zoeken van een manier om anders te gaan denken (behalve alleen melden dat je aan het navelstaren bent)

Wat vervelend dat je alles zo op jezelf betrekt, terwijl je zo zou kunnen genieten van alles!

Mijn eerste ingeving was: waarom gaat ze niet met iemand praten, maar toen las ik dat je dat al doet. Alleen zou ik een andere therapeut gaan zoeken. Deze persoon zegt min of meer dat je je aanstelt... Daarnaast ben ik nooit zo van de medicijnen omdat je persoonlijkheid hierdoor onwijs kan veranderen. Ik zou op zoek gaan naar een andere therapeut of psycholoog of psychiater (weet het verschil nooit zo goed). Misschien dat die persoon je beter kan helpen.

Succes en sterkte ermee!

Ik wil niet kort door de bocht zijn, ( maar ik doe het toch..)



Ik denk dat jij nodig moet leren relativeren en in mag gaan zien dat het gedrag dat uit jouw denkpatroon voortkomt egoistisch is en belastend voor je omgeving.



Als je dat durft te erkennen van jezelf ben je al heel ver.

Je zal op zoek moeten naar jouw eiegen grenzen en die bewaken in het dagelijks leven en ik denk dat je psycholoog je daar ook bij zal helpen dmv gesprekken of je desnoods doorstuurt naar een psychotherapeut. Die kunnen vaak net wat meer dan een psycholoog in de vorm van concrete gedragstherapie, EMDR etc..

Als het niet klikt met je psycholoog shop dan verer en geef de therapie niet op omdat je denkt dat je het wel kan. Test dat eerst voor jezelf.



Je zal je levenshouding moeten veranderen en meer vertrouwen in je zelf maar vooral in het leven zelf moeten ontwikkelen.

Lange weg, maar de moeite waard, Zeker ook voor je kinderen later.



Heel veel sterkte en succes.

Momenteel ben ik bezig met een RET cursus. Als ik jou was zou ik eens aan je therapeut vragen of die ook denkt dat jij daar wat aan kan hebben.

Mij heeft het enorm geholpen om anders te gaan denken en me bewuster te worden van mijn gedachten en gevoelens.

Als je therapeut zegt dat je teveel aan het navelstaren bent, kun je beter geen topic op Psyche openen.



Ga iets anders doen. Ga naar buiten, elke dag een stuk wandelen. En/of ga sporten, bewegen, met je kinderen spelen, naar de dierentuin, muziek luisteren.



Wat tegen angst goed helpt, is ademhalen. Ga leren ademhalen, op een yoga-cursus.



Praat met mensen. Praat over dingen die er NU zijn, over hoe het NU is, niet over vroeger of wat er straks allemaal mis kan gaan.

Ja, ik denk ook dat RET je verder kan 'helpen'. Hier een linkje van wikipedia;

http://nl.wikipedia.org/wiki/Rationeel- ... e_therapie

Of een mindfullness cursus



Aanvulling: daarover zijn al tig topics hier, mocht je er meer over willen weten. Even rechts (in dat zoek kadertje) zoeken.

quote:missmije schreef op 01 december 2009 @ 17:58:Hij weet dat ik dit soort klachten ontwikkel als ik slabak. Ik ben nu twee jaar voor de kinderen aan het zorgen, terwijl ik als ontwerper werkte. Hij geeft aan dat ik wanneer ik geen voldoening haal uit dingen, mijn fantasie de overhand krijgt.Dan denk ik, zonder verder dingen gelezen te hebben: die creatieve krachten kun je beter op een positieve manier gaan gebruiken. Nu werken ze tegen je.

Is het geen idee om je werk weer op te pakken?

quote:nola schreef op 01 december 2009 @ 18:01:

Ik wil niet kort door de bocht zijn, ( maar ik doe het toch..)



Ik denk dat jij nodig moet leren relativeren en in mag gaan zien dat het gedrag dat uit jouw denkpatroon voortkomt egoistisch is en belastend voor je omgeving.



Als je dat durft te erkennen van jezelf ben je al heel ver.

Je zal op zoek moeten naar jouw eiegen grenzen en die bewaken in het dagelijks leven en ik denk dat je psycholoog je daar ook bij zal helpen dmv gesprekken of je desnoods doorstuurt naar een psychotherapeut. Die kunnen vaak net wat meer dan een psycholoog in de vorm van concrete gedragstherapie, EMDR etc..

Als het niet klikt met je psycholoog shop dan verer en geef de therapie niet op omdat je denkt dat je het wel kan. Test dat eerst voor jezelf.



Je zal je levenshouding moeten veranderen en meer vertrouwen in je zelf maar vooral in het leven zelf moeten ontwikkelen.

Lange weg, maar de moeite waard, Zeker ook voor je kinderen later.



Heel veel sterkte en succes.



Pardon?



Het is dat je overige post wel vriendelijk en waardevol is, maar dit was inderdaad te kort door de bocht.



Ik herken wel wat onderdelen die TO omschrijft uit mijn eigen periode van depressie en angst. En het is dus totaal niet zo dat dat gedrag egoistisch is en is op te lossen met relativeren. Dat 'lost' raken in je eigen piekergedachten en angst en daar zo uitgeput van raken dat je denkt dat je doordraait is een ziektebeeld.



Ik ben weer in balans gekomen door een combinatie van medicijnen en in een later stadium mindfulness. Door middel van die mindfulness en praattherapie probeer ik een volgende episode te voorkomen door de momenten te herkennen waarop mijn gedachten met me op de loop gaan en dan te stoppen in een stadium dat dat nog kan. Als je hoofd te ver op hol is, lukt dat vaak niet meer.



Een fijn leven waar je voldoening uit haalt, met regelmaat en uitdaging zonder te veel belasting is ontzettend belangrijk voor je geestelijke gezondheid. Maar vaak meer een voorwaarde om niet af te glijden dan als oplossing als je er al midden in zit.

quote:hiltje schreef op 01 december 2009 @ 20:54:

[..]

Een fijn leven waar je voldoening uit haalt, met regelmaat en uitdaging zonder te veel belasting is ontzettend belangrijk voor je geestelijke gezondheid. Maar vaak meer een voorwaarde om niet af te glijden dan als oplossing als je er al midden in zit.Ik krijg het idee dat in het geval van TO er helemaal geen uitdaging is en bijzonder weinig belasting. Dus in dit geval zou ik zeggen: ga werken. Ga iets moeilijks doen, al begin je maar met een uurtje per dag.

quote:hiltje schreef op 01 december 2009 @ 20:54:

Pardon?



Het is dat je overige post wel vriendelijk en waardevol is, maar dit was inderdaad te kort door de bocht.



Ik herken wel wat onderdelen die TO omschrijft uit mijn eigen periode van depressie en angst. En het is dus totaal niet zo dat dat gedrag egoistisch is en is op te lossen met relativeren.Dit gedrag en egoïsme kunnen wel degelijk samen gaan en relativeren is juist wat er mist. Wellicht is de reactie van nola wat direct, maar ik heb het idee dat TO wat dat betreft best wat aansporing kan gebruiken.



Als je therapeut al aangeeft dat je aan het navelstaren bent en afleiding moet gaan zoeken, dan wordt het waarschijnlijk tijd om daar eens iets mee te gaan doen. Ik begrijp dan ook niet zo goed waarom TO hier een topic over opent, want dan confronteer je jezelf juist weer met deze (negatieve) situatie.



Het is goed om over dingen te praten en denken, begrijp me niet verkeerd, maar ik heb het idee dat het daar ook vaak (steeds?) strandt. Ga de deur uit, ga iets nieuws doen. Waar vind je een uitdaging in?

Missmije herken me wel een beetje in jou..ik denk en pieker ook veel te veel...met name ook over de dood...en wat jij schrijft als iemand zelfmoord heeft gepleegd, dan denk ik daar ook heel veel over na en ben ook bang dat het me zelf overkomt..maar als ik echt serieus nadenk dan weet ik ook dat ik helemaal niet dood wil! Ook ben ik dan weer bang dat ik een depressie heb, maar ik praat het mezelf aan.



Ik ben zelf op mijn 16e mijn vader verloren na een lang ziekbed en op mijn 26e mijn moeder na een ziekbed...soms denk ik wel eens dat het daar mee te maken heeft dat ik meer pieker..



Maar het helpt heel goed om inderdaad bezig te zijn, de buitenlucht op te zoeken en gewoon afleiding te zoeken! En als motto Just do It...

Ja, ik herken het ook helemaal. Ook na de dood van iemand die veel raakvlakken had, zelfde leeftijd, zelfde soort gezin etc. Ik ging ook zo piekeren dat ik er niet meer uitkwam, met paniekaanvallen en een depressie toe, tot ik mezelf helemaal kwijt was, helemaal "gederealiseerd". Ik heb toen Seroxat gekregen, wat in het begin ellendig was, maar uiteindelijk kwam ik wel meer tot mezelf. Het piekeren bleef echter, tot ik op een dag besloot dat het helemaal geen zin had om te piekeren en dat het leven is zoals het is, komt zoals het komt en ik ben zoals ik ben. Dat werkte als een trein. Ik zorgde ervoor dat ik me vooral bezig hield met de kleine dingetjes in het leven, zoals een taart bakken, de muur verven, met mijn kind knutselen, lekker op de bank een film kijken. En ondanks dat ik og wel medicijnen gebruik. heeft dat enorm geholpen. En zo gek is het niet om te gaan piekeren. Uiteindelijk bestaat er geen handleiding in het leven om met dit soort dingen om te gaan. Dus ben je niet gek als je gaat piekeren, je bent juist een mens. Maar uiteindelijk is het dan tijd om je te realiseren dat het gewoon geen zin heeft, net zo min dat het zin heeft om de hele dag na te denken over de zin van het leven. Je moet je maar bedenken dat het meer zin heeft om zin in het leven te hebben!

Delen van je verhaal herken ik wel. Met name het (bijna geobserdeerd) nadenken over van alles, en jezelf steeds dieper de put in helpen. Relativeren kan ik dan allang niet meer, de andere gedachten zijn dan veel sterker.

Wat me dan helpt, ja klinkt suf: afleiding zoeken! Ga met vriendinnen weg, ga dingen ondernemen, uitjes. Dat soort dingen. Niet achter de tv of achter de computer hangen, nee...de deur uit!

Op een gegeven 'overwint' het positieve gevoel.

Ik ben nu trouwens ook aan het nadenken over medicijnen. Ik heb lang genoeg therapie gehad, en een steuntje in de rug zou fijn zijn.

Moest van psych boek leven in je leven lezen. Jouw verhaal komt erg overeen met de valkuil kwetsbaarheid. Misschien kan je daar iets mee (zelf of met psych).



Snap heel goed dat het lastig is. Soms staat wat je weet (je belandt niet zomaar in een psychose) zover af van hoe je iets ervaart of voelt (je bent er toch bang voor).



succes en dikke knuf