Psyche
alle pijlers
ik zie hem opeens overal...
zaterdag 4 juli 2009 om 09:49
Ha forummers,
Vier jaar geleden is mijn vader vrij plotseling overleden, ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen want hij was al dood toen ik bij hem kwam.
Na veel verdriet en ontkenning uiteindelijk acceptatie en ik ben doorgegaan met mijn leven.. dacht ik. Maar nu, na al die tijd, lijkt het alsof ik hem veel vaker zie. Ik bedoel dat ik steeds hem denk te herkennen in gewoon een voorbijganger. Heel snel flitst dan "papa" door mijn hoofd waarna ik me ook gelijk realiseer dat hij het niet is en dat het niet kan.
Is dit raar? Of herkenbaar?
Vier jaar geleden is mijn vader vrij plotseling overleden, ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen want hij was al dood toen ik bij hem kwam.
Na veel verdriet en ontkenning uiteindelijk acceptatie en ik ben doorgegaan met mijn leven.. dacht ik. Maar nu, na al die tijd, lijkt het alsof ik hem veel vaker zie. Ik bedoel dat ik steeds hem denk te herkennen in gewoon een voorbijganger. Heel snel flitst dan "papa" door mijn hoofd waarna ik me ook gelijk realiseer dat hij het niet is en dat het niet kan.
Is dit raar? Of herkenbaar?
zaterdag 4 juli 2009 om 10:18
http://www.psychologenpra ... ichting/inlegvel_rouw.pdf Misschien heb je hier iets aan. Er is sowieso veel over rouw te vinden op internet. En iedereen heeft met verlies te maken. Kun je er met iemand uit je omgeving over praten?
zaterdag 4 juli 2009 om 10:24
zaterdag 4 juli 2009 om 10:26
Herkenbaar, vooral in het eerste jaar en vooral bij mensen in de verte of waarvan ik alleen de rug zag. Maar als het vier jaar geleden is en je voor jouw gevoel 'klaar' bent met rouwen, lijjkt het me wel heel vervelend!
Beetje off topi:
Waar ik zelf erg van schrok (wist niet dat het bestond) is dat ik opeens de stem van mijn vader hoorde terwijl er niemand in de buurt was. Echt alsof hij naast mijn oor stond te praten. Is (jammer genoeg/gelukkig) maar twee keer voorgekomen en vooral de eerste keer zat ik bijna tegen het plafond. Blijkt dus vaker voor te komen en niet te betekenen dat ik gek werd
Beetje off topi:
Waar ik zelf erg van schrok (wist niet dat het bestond) is dat ik opeens de stem van mijn vader hoorde terwijl er niemand in de buurt was. Echt alsof hij naast mijn oor stond te praten. Is (jammer genoeg/gelukkig) maar twee keer voorgekomen en vooral de eerste keer zat ik bijna tegen het plafond. Blijkt dus vaker voor te komen en niet te betekenen dat ik gek werd
Dat zeg ik....
zaterdag 4 juli 2009 om 10:47
Ik had het heel sterk met een vriend van mij, vooral de eerste jaren na zijn dood.
Ik denk dat dat kwam omdat ik het gevoel had dat hij misschien wel niet echt dood was (hij was onherkenbaar verminkt dus dan hadden ze zich toch kunnen vergissen..)
Stel nou dat jullie elkaar willen behoeden voor verdriet en er daardoor niet over praten..misschien is er toch wel iemand in de familie die dezelfde behoefte heeft als jij?
Ik denk dat dat kwam omdat ik het gevoel had dat hij misschien wel niet echt dood was (hij was onherkenbaar verminkt dus dan hadden ze zich toch kunnen vergissen..)
Stel nou dat jullie elkaar willen behoeden voor verdriet en er daardoor niet over praten..misschien is er toch wel iemand in de familie die dezelfde behoefte heeft als jij?
zaterdag 4 juli 2009 om 10:54
zaterdag 4 juli 2009 om 17:35
Herkenbaar, mijn vader is meer dan 10 jaar geleden ook plotseling overleden. Het heeft best lang geduurd om echt te beseffen wat er gebeurd was, en vooral in die periode zag ik hem overal. Nu zijn we een hele tijd verder, maar mijn ervaring is eigenlijk dat je nooit helemaal uitgerouwd raakt. Misschien ben jij nu weer meer met je vader bezig in je gedachten, waardoor mensen en dingen je wat vaker aan hem doen denken en je hem dus ook vaker ziet?
zaterdag 4 juli 2009 om 18:36
ach, het is niet zozeer de schrik van herkenning als het besef erna dat hij er niet meer is...... en het verdriet wat dan komt. En dat wil ik niet, ik ben de koningin van het vermijden maar tegen deze emotie kan ik niet op. Ik wil verdriet hebben als dat mij uitkomt, als ik alleen thuis ben en mijn tranen kan laten lopen.. niet als ik op weg ben naar iemand voor mijn werk ofzo..
Maarja.......ik denk toch dat het nog meer moet slijten
Maarja.......ik denk toch dat het nog meer moet slijten
zaterdag 4 juli 2009 om 22:04
Ik heb het ook. Mijn schoonvader is in november overleden. Sindsdien zie ik hem regelmatig langslopen. Natuurlijk schrik ik dan. En weet ook wel dat ie dat natuurlijk niet kan zijn. Maar aan de andere kant is het ook zovan: hij is dichterbij dan je denkt...
Het is een combi van gemis, liefde, gewoonte, je bent m echt niet vergeten.
Het is een combi van gemis, liefde, gewoonte, je bent m echt niet vergeten.
maandag 6 juli 2009 om 21:02
Mijn oma is al 11 jaar overleden en ik heb hetzelfde. Ook gebeurt het me nog steeds dat ik de telefoon al in mijn hand heb en de eerste paar cijfers al heb ingetoetst als ik dan opeens bedenk "o nee, ik kan haar helemaal niet bellen"
Ik zie het als iets waardevols, al een teken hoeveel ik van haar gehouden heb/houd.
Ik zie het als iets waardevols, al een teken hoeveel ik van haar gehouden heb/houd.
maandag 6 juli 2009 om 22:40
Gioia, er is helemaal niets geks aan hoor. Er zijn altijd mensen die op je vader lijken of dezelfde houding hebben.
Mijn vader is ook onverwachts overleden en ik heb ook geen afscheid van hem kunnen nemen. Dat is nu 2,5 jaar geleden.
Ik zag juist het eerste jaar na zijn overlijden vaak iemand die op hem leek. Meestal ging het dan om iemand op de fiets, mijn vader fietste vaak. Dezelfde gebogen rug, hetzelfde grijze haar, een spijkerbroek aan die een beetje afzakte. Dat soort typerende dingen.
En nu zoek ik in de mensenmassa nog wel eens bewust naar iemand die op hem lijkt, maar helaas, het gebeurt me bijna nooit meer.
Mijn vader is ook onverwachts overleden en ik heb ook geen afscheid van hem kunnen nemen. Dat is nu 2,5 jaar geleden.
Ik zag juist het eerste jaar na zijn overlijden vaak iemand die op hem leek. Meestal ging het dan om iemand op de fiets, mijn vader fietste vaak. Dezelfde gebogen rug, hetzelfde grijze haar, een spijkerbroek aan die een beetje afzakte. Dat soort typerende dingen.
En nu zoek ik in de mensenmassa nog wel eens bewust naar iemand die op hem lijkt, maar helaas, het gebeurt me bijna nooit meer.
dinsdag 7 juli 2009 om 00:15
Hééél herkenbaar!
Mijn oma was een tweede moeder voor mij, zij heeft veel bijgedragen aan mijn opvoeding e.d. Ze was een klein indisch vrouwtje. Soms zie ik een klein indisch vrouwtje lopen, of ik hoor een stem, en dan denk ik; oma! Maar direct een seconde daarna denk ik; nee dat kan niet....
Ik denk niet dat het iets raars is, veel forummers hebben het lees ik hier
Mijn oma was een tweede moeder voor mij, zij heeft veel bijgedragen aan mijn opvoeding e.d. Ze was een klein indisch vrouwtje. Soms zie ik een klein indisch vrouwtje lopen, of ik hoor een stem, en dan denk ik; oma! Maar direct een seconde daarna denk ik; nee dat kan niet....
Ik denk niet dat het iets raars is, veel forummers hebben het lees ik hier
