Psyche
alle pijlers
Ik zie het niet meer zitten....obsessie met uiterlijk
zaterdag 26 juli 2008 om 21:10
Beste forummers,
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik voel me zo ongelukkig, ontevreden over mezelf en vooral gewoon ontzettend lelijk. Mijn uiterlijk staat me zo in de weg dat ik steeds radelozer word. Potentiele vriendjes kets ik allemaal af uit angst dat ze uiteindelijk op mijn uiterlijk af zullen knappen. Afgelopen week had ik twee feestjes in een kroeg en hoewel ik heel erg mijn best doe door thuis tegen mijn spiegelbeeld te zeggen dat ik er nog best wel oke uitzie, gaat het op feestjes altijd weer mis. Dan zie ik al die mooie vrouwen in de kroeg, zie mezelf vervolgens in de spiegel van de wc (in de kroeg dus) en kan dan wel ter plekke in janken uitbarsten. Lelijke huid, kleine en diepliggende ogen, klein, korte benen, wat te dik, lelijke tanden, rare vorm van mijn hoofd, enzovoort. Als ik dan 's avonds laat van zo'n feestje thuiskom, kan ik niet meer slapen doordat ik zoveel moet huilen. De dag erna kan ik wel weer heel vrolijk doen, ga ik gewoon naar mijn werk en doe ik mijn best om wat van de dag te maken (ik heb ook geen zin om te zeuren - al ben ik me ervan bewust dat ik dat nu ook waarschijnlijk doe). Maar het blijft toch zo ontzettend aan me vreten. Ik heb al twee cosmetische operaties achter de rug waar ik me ook al voor schaam (oorspronkelijke probleem is dus niet eens opgelost), maar zou er nog wel meer willen als ik het geld ervoor had.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het heel moeilijk vind dit allemaal op te schrijven, omdat ik me er ook ontzettend voor schaam. Ik ben juist iemand die doorgaans niet oppervlakkig is, maar blijkbaar ben ik in dit opzicht juist verschrikkelijk oppervlakkig. En daar baal ik dan ook weer van. En toch, als ik zie wat schoonheid voor iemand kan doen in het leven... Dan staat het huilen me alweer nader dan het lachen. Vandaag moest ik boodschappen doen met de auto, zag mezelf op weg naar de supermarkt in de autospiegel en barstte weer in janken uit. Ik heb de auto langs de kant van de weg gezet en mijn ogen uit mijn kop gejankt. Ik weet het gewoon niet meer. Ik ga nota bene al richting de dertig en ben dus nog bezig met dit soort dingen. Voelt zo onvolwassen. En ik ben bang dat er ook niets meer aan te doen is. Ik heb al zoveel therapie gehad voor mijn uiterlijke obsessie. Heb ook, met name in het verleden, min of meer last van een eetstoornis. Nogmaals, ik weet het niet meer. Echt niet. En als ik dan naar al mijn knappe vriendinnen kijk, voel ik me steeds lelijker worden. Als ik een vrouw knap vind, dan zeg ik dat eigenlijk altijd tegen die persoon (al dan niet een bekende). Zo dus ook tegen mijn vriendinnen en ik zie ze daar dan ook van genieten. Maar tegelijkertijd doet het zo'n pijn dat niemand dat tegen mij zal zeggen. Ik begin me zo langzamerhand af te vragen wat mijn leven nog voor zin heeft als het zo moet. Volgens mij is het een nogal warrig verhaal geworden, waarvoor excuses, en ik weet ook eigenlijk helemaal niet wat ik hiermee wil bereiken. Nou ja, waarschijnlijk wilde ik gewoon even van me afschrijven. Dat is wel gelukt in ieder geval
Adriane
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik voel me zo ongelukkig, ontevreden over mezelf en vooral gewoon ontzettend lelijk. Mijn uiterlijk staat me zo in de weg dat ik steeds radelozer word. Potentiele vriendjes kets ik allemaal af uit angst dat ze uiteindelijk op mijn uiterlijk af zullen knappen. Afgelopen week had ik twee feestjes in een kroeg en hoewel ik heel erg mijn best doe door thuis tegen mijn spiegelbeeld te zeggen dat ik er nog best wel oke uitzie, gaat het op feestjes altijd weer mis. Dan zie ik al die mooie vrouwen in de kroeg, zie mezelf vervolgens in de spiegel van de wc (in de kroeg dus) en kan dan wel ter plekke in janken uitbarsten. Lelijke huid, kleine en diepliggende ogen, klein, korte benen, wat te dik, lelijke tanden, rare vorm van mijn hoofd, enzovoort. Als ik dan 's avonds laat van zo'n feestje thuiskom, kan ik niet meer slapen doordat ik zoveel moet huilen. De dag erna kan ik wel weer heel vrolijk doen, ga ik gewoon naar mijn werk en doe ik mijn best om wat van de dag te maken (ik heb ook geen zin om te zeuren - al ben ik me ervan bewust dat ik dat nu ook waarschijnlijk doe). Maar het blijft toch zo ontzettend aan me vreten. Ik heb al twee cosmetische operaties achter de rug waar ik me ook al voor schaam (oorspronkelijke probleem is dus niet eens opgelost), maar zou er nog wel meer willen als ik het geld ervoor had.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het heel moeilijk vind dit allemaal op te schrijven, omdat ik me er ook ontzettend voor schaam. Ik ben juist iemand die doorgaans niet oppervlakkig is, maar blijkbaar ben ik in dit opzicht juist verschrikkelijk oppervlakkig. En daar baal ik dan ook weer van. En toch, als ik zie wat schoonheid voor iemand kan doen in het leven... Dan staat het huilen me alweer nader dan het lachen. Vandaag moest ik boodschappen doen met de auto, zag mezelf op weg naar de supermarkt in de autospiegel en barstte weer in janken uit. Ik heb de auto langs de kant van de weg gezet en mijn ogen uit mijn kop gejankt. Ik weet het gewoon niet meer. Ik ga nota bene al richting de dertig en ben dus nog bezig met dit soort dingen. Voelt zo onvolwassen. En ik ben bang dat er ook niets meer aan te doen is. Ik heb al zoveel therapie gehad voor mijn uiterlijke obsessie. Heb ook, met name in het verleden, min of meer last van een eetstoornis. Nogmaals, ik weet het niet meer. Echt niet. En als ik dan naar al mijn knappe vriendinnen kijk, voel ik me steeds lelijker worden. Als ik een vrouw knap vind, dan zeg ik dat eigenlijk altijd tegen die persoon (al dan niet een bekende). Zo dus ook tegen mijn vriendinnen en ik zie ze daar dan ook van genieten. Maar tegelijkertijd doet het zo'n pijn dat niemand dat tegen mij zal zeggen. Ik begin me zo langzamerhand af te vragen wat mijn leven nog voor zin heeft als het zo moet. Volgens mij is het een nogal warrig verhaal geworden, waarvoor excuses, en ik weet ook eigenlijk helemaal niet wat ik hiermee wil bereiken. Nou ja, waarschijnlijk wilde ik gewoon even van me afschrijven. Dat is wel gelukt in ieder geval
Adriane
zaterdag 26 juli 2008 om 21:23
dit klinkt als het body dismorfic disorder; je denkt dan vreselijk lelijk te zijn, soms gaat dat zo ver tot aan operaties aan toe (denk eens aan Michael Jackson) deze meisjes/jongens zijn echt geen aanstellers, ze zien zichzelf écht zo lelijk. Hier kan alleen echte therapie bij helpen gericht op deze stoornis. het gekke is dat het vaak juist heel knappe mensen zijn die die stoornis hebben.
Hier schijnen heel goede groepstherapiën voor te zijn. je zegt in het verleden al therapie te hebben gehad, blijkbaar is dat niet de juiste hulp geweest of niet genoeg.
Misschien zou je contact op kunnen nemen met een GGZ in de buurt? Die kunnen je vast wel doorverwijzen (vaak gaat dat ook via de huisarts, niet wachten, actie ondernemen! Is het dood en doodzonde je leven zo te verspillen terwijl dat niet nodig is!)
Succes!
Hier schijnen heel goede groepstherapiën voor te zijn. je zegt in het verleden al therapie te hebben gehad, blijkbaar is dat niet de juiste hulp geweest of niet genoeg.
Misschien zou je contact op kunnen nemen met een GGZ in de buurt? Die kunnen je vast wel doorverwijzen (vaak gaat dat ook via de huisarts, niet wachten, actie ondernemen! Is het dood en doodzonde je leven zo te verspillen terwijl dat niet nodig is!)
Succes!
zaterdag 26 juli 2008 om 21:26
Ach meissie, wat klinkt dit allemaal ontzettend droevig, zeg! In ieder geval een dikke knuffel van mij. 
Aan het gewauwel over innerlijke schoonheid heb je nu geen donder, en die ken je allemaal al.
Weet je dat je met je verhaal enorm depressief overkomt? Is het misschien een idee om daar eens met de huisarts over te praten? Misschien kan hij je iets voorschrijven tegen een depressie, misschien dat je dan iets uit je enorm negatieve spiraal komt.
Verder denk ik dat een goed gesprek met de huisarts sowieso geen slecht idee is, misschien heeft hij een advies voor je.
Aan het gewauwel over innerlijke schoonheid heb je nu geen donder, en die ken je allemaal al.
Weet je dat je met je verhaal enorm depressief overkomt? Is het misschien een idee om daar eens met de huisarts over te praten? Misschien kan hij je iets voorschrijven tegen een depressie, misschien dat je dan iets uit je enorm negatieve spiraal komt.
Verder denk ik dat een goed gesprek met de huisarts sowieso geen slecht idee is, misschien heeft hij een advies voor je.
zaterdag 26 juli 2008 om 21:27
Jeetje, dat klinkt niet goed.
Ik kan ook onzeker worden als ik in gezelschap van hele mooie slanke mensen verkeer. Maar tot huilens toe? Dat niet.
En ik weet het uiteindelijk toch te relativeren.
Jouw verhaal doet me denken aan een uitzending van Oprah waarin het onderwerp BDD behandeld werd, Body Dysmorphic Disorder. Het schijnt dat Michael Jackson daar ook aan lijdt.
Misschien heb je iets aan deze website.
Hielp de therapie die je gevolgd hebt wel iets of totaal niks?
Misschien is het tijd om eens een andere therapie te volgen.
Sterkte!
Ik kan ook onzeker worden als ik in gezelschap van hele mooie slanke mensen verkeer. Maar tot huilens toe? Dat niet.
En ik weet het uiteindelijk toch te relativeren.
Jouw verhaal doet me denken aan een uitzending van Oprah waarin het onderwerp BDD behandeld werd, Body Dysmorphic Disorder. Het schijnt dat Michael Jackson daar ook aan lijdt.
Misschien heb je iets aan deze website.
Hielp de therapie die je gevolgd hebt wel iets of totaal niks?
Misschien is het tijd om eens een andere therapie te volgen.
Sterkte!
zaterdag 26 juli 2008 om 21:30
Jeetje..
Wat een verhaal Adriane.
Allereerst, die obsessie met je uiterlijk kan ik me wel begrijpen. Ik heb zelf namelijk een eetstoornis, dus ben ook zeer bezig met mijn uiterlijk.
Ik vind het heel naar voor je dat je je zo voelt.
Mag ik je wat dingen vragen?
Je vind jezelf erg lelijk, als ik het goed begrijp?
Je geeft aan wat je niet mooi aan jezelf vind, je ogen liggen bijvoorbeeld. Je vind dat ze te dicht in je gezicht liggen?
Maar welke kleur ogen heb je?
Cosmetische chirurgie neemt als ik het goed begrijp je onvrede ook niet weg, al zou je meer willen doen mits je het geld had.
Denk je daadwerkelijk dat je daar véél gelukkiger van zou worden?
Heel cliché, maar wat vind je wél mooi aan jezelf?
Zoals de kleur van je ogen! Je haar? De manier waarop je lacht? Je uitstraling?
En wat vind je leuk aan jezelf, aan je karakter?
Volgens mij ben je erg aardig, afgaand op het feit dat je het tegen mensen zegt als je ze mooi vind.
Als je je zo naar voelt, denk ik dat het toch tijd is om opnieuw hulp in te schakelen. Ik weet uit ervaring hoe moeilijk dat is.
Je zegt dat je het oppervlakkig van jezelf vind, dat je vind dat je nu zeurt. Dat was/is voor mij ook de reden dat ik niet om hulp vroeg, of het wilde accepteren. Maar er is niks voor om je te schamen. Dat weet ik nu. Het is zo jammer en zo pijnlijk dat je dan zo moet huilen als je in de spiegel kijkt.
Vraag jezelf nu eens af: wil ik nog meer jaren op deze manier doorbrengen of ga ik nu vechten, nu om hulp vragen?
Ga ik nu zorgen dat ik kan genieten van dit leven?
Ik wil wel tegen je zeggen: het is je innerlijk dat telt, maar ik weet dat het er niet toe doet als je zo ongelukkig met jezelf bent. Toch weet ik heel zeker dat er veel meer to you is, dan jij nu hier schrijft. En als jij dat niet weet, vraag het dan is aan je naaste omgeving. Aan een vriendin, een familielid waar je erg close mee bent.
Je weet niet wat je hier mee wilt bereiken, maar ik hoop dat je wel steun aan de reacties krijgt. En je daar kracht uit put.
Dat kreeg ik ook uit het topic dat ik zelf geopend heb (ik ben gaia) al kon ik doordat ik het moeilijk had niet zo goed meekomen daar.
Dikke knuffel.
Wat een verhaal Adriane.
Allereerst, die obsessie met je uiterlijk kan ik me wel begrijpen. Ik heb zelf namelijk een eetstoornis, dus ben ook zeer bezig met mijn uiterlijk.
Ik vind het heel naar voor je dat je je zo voelt.
Mag ik je wat dingen vragen?
Je vind jezelf erg lelijk, als ik het goed begrijp?
Je geeft aan wat je niet mooi aan jezelf vind, je ogen liggen bijvoorbeeld. Je vind dat ze te dicht in je gezicht liggen?
Maar welke kleur ogen heb je?
Cosmetische chirurgie neemt als ik het goed begrijp je onvrede ook niet weg, al zou je meer willen doen mits je het geld had.
Denk je daadwerkelijk dat je daar véél gelukkiger van zou worden?
Heel cliché, maar wat vind je wél mooi aan jezelf?
Zoals de kleur van je ogen! Je haar? De manier waarop je lacht? Je uitstraling?
En wat vind je leuk aan jezelf, aan je karakter?
Volgens mij ben je erg aardig, afgaand op het feit dat je het tegen mensen zegt als je ze mooi vind.
Als je je zo naar voelt, denk ik dat het toch tijd is om opnieuw hulp in te schakelen. Ik weet uit ervaring hoe moeilijk dat is.
Je zegt dat je het oppervlakkig van jezelf vind, dat je vind dat je nu zeurt. Dat was/is voor mij ook de reden dat ik niet om hulp vroeg, of het wilde accepteren. Maar er is niks voor om je te schamen. Dat weet ik nu. Het is zo jammer en zo pijnlijk dat je dan zo moet huilen als je in de spiegel kijkt.
Vraag jezelf nu eens af: wil ik nog meer jaren op deze manier doorbrengen of ga ik nu vechten, nu om hulp vragen?
Ga ik nu zorgen dat ik kan genieten van dit leven?
Ik wil wel tegen je zeggen: het is je innerlijk dat telt, maar ik weet dat het er niet toe doet als je zo ongelukkig met jezelf bent. Toch weet ik heel zeker dat er veel meer to you is, dan jij nu hier schrijft. En als jij dat niet weet, vraag het dan is aan je naaste omgeving. Aan een vriendin, een familielid waar je erg close mee bent.
Je weet niet wat je hier mee wilt bereiken, maar ik hoop dat je wel steun aan de reacties krijgt. En je daar kracht uit put.
Dat kreeg ik ook uit het topic dat ik zelf geopend heb (ik ben gaia) al kon ik doordat ik het moeilijk had niet zo goed meekomen daar.
Dikke knuffel.
zaterdag 26 juli 2008 om 21:51
Bedankt voor de snelle en lieve reacties.
Misschien zou ik inderdaad hulp moeten zoeken, maar ik weet niet zo goed meer of dat zin heeft. Ik heb een paar jaar geleden al bijna een jaar in therapie gezeten (vier dagen per week) voor een eetstoornis en een soort van depressie. Het ging daarna even goed, maar nu ben ik weer helemaal teruggevallen en wordt de obsessie en onvrede aangaande mijn uiterlijk alleen maar erger. En iedereen denkt dat het zo goed met mij gaat omdat ik wel heel vrolijk en positief kan doen en iedereen dat ook heel leuk vindt, terwijl ik me van binnen zo vreselijk voel. Ik herken wel heel veel op die website van BDD, maar ik weet nogmaals niet wat therapie nog gaat oplossen omdat mijn uiterlijk niet meer te verbeteren/veranderen is, daar is het echt te lelijk voor. Ik zou zo ontzettend graag eens bij een vriendin willen uithuilen, maar ik durf dat niet. Ik heb tijdens dat jaar therapie al behoorlijk op mijn vriendinnen geleund, dat vonden ze ook niet erg, maar ik durf niet toe te geven dat het weer zo de verkeerde kant opgaat en dat ik zo veel moet huilen en me soms afvraag wat mijn leven nog voor nut heeft. En ik vind het weer zo verdomd moeilijk dit allemaal op te schrijven, omdat ik me zo'n aanstelster voel. Zo'n oppervlakkige trut zeg maar.
Gaia, een dikke knuffel nog voor jou. Ik weet van je eigen topic dat je het ook moeilijk hebt.
Adriane
Misschien zou ik inderdaad hulp moeten zoeken, maar ik weet niet zo goed meer of dat zin heeft. Ik heb een paar jaar geleden al bijna een jaar in therapie gezeten (vier dagen per week) voor een eetstoornis en een soort van depressie. Het ging daarna even goed, maar nu ben ik weer helemaal teruggevallen en wordt de obsessie en onvrede aangaande mijn uiterlijk alleen maar erger. En iedereen denkt dat het zo goed met mij gaat omdat ik wel heel vrolijk en positief kan doen en iedereen dat ook heel leuk vindt, terwijl ik me van binnen zo vreselijk voel. Ik herken wel heel veel op die website van BDD, maar ik weet nogmaals niet wat therapie nog gaat oplossen omdat mijn uiterlijk niet meer te verbeteren/veranderen is, daar is het echt te lelijk voor. Ik zou zo ontzettend graag eens bij een vriendin willen uithuilen, maar ik durf dat niet. Ik heb tijdens dat jaar therapie al behoorlijk op mijn vriendinnen geleund, dat vonden ze ook niet erg, maar ik durf niet toe te geven dat het weer zo de verkeerde kant opgaat en dat ik zo veel moet huilen en me soms afvraag wat mijn leven nog voor nut heeft. En ik vind het weer zo verdomd moeilijk dit allemaal op te schrijven, omdat ik me zo'n aanstelster voel. Zo'n oppervlakkige trut zeg maar.
Gaia, een dikke knuffel nog voor jou. Ik weet van je eigen topic dat je het ook moeilijk hebt.
Adriane
zaterdag 26 juli 2008 om 21:57
Tuurlijk heeft het wel zin Adriane!
Als je het geen kans heeft dan is het bij voorbaat al een verloren zaak.
En neem maar van mij aan, steun wél op je vriendinnen! Niks ergers dan dat zij er pas laat (te laat?) achterkomen dat ze je hadden kunnen helpen! Als je zelf niet aangeeft dat je ze nodig hebt dan gebeurt er niks. Daar zijn het vriendinnen voor, maak gebruik van ze!!
Enne... zo erg zal het wel niet gesteld zijn met je uiterlijk, je hébt immers nog vriendinnen!
Je hebt een sociaal leven, je wordt uigenodigd voor feestjes in de kroeg...
Je zegt dat je geen vertrouwen in nog een keer therapie hebt. Maar je bent de vorige keer behandeld voor een eetstoornis en een depressie. Niet voor je obsessie met je uiterlijk!
Meid, kom op, neem die stap! Help jezelf!
Als je het geen kans heeft dan is het bij voorbaat al een verloren zaak.
En neem maar van mij aan, steun wél op je vriendinnen! Niks ergers dan dat zij er pas laat (te laat?) achterkomen dat ze je hadden kunnen helpen! Als je zelf niet aangeeft dat je ze nodig hebt dan gebeurt er niks. Daar zijn het vriendinnen voor, maak gebruik van ze!!
Enne... zo erg zal het wel niet gesteld zijn met je uiterlijk, je hébt immers nog vriendinnen!
Je hebt een sociaal leven, je wordt uigenodigd voor feestjes in de kroeg...Je zegt dat je geen vertrouwen in nog een keer therapie hebt. Maar je bent de vorige keer behandeld voor een eetstoornis en een depressie. Niet voor je obsessie met je uiterlijk!
Meid, kom op, neem die stap! Help jezelf!
zaterdag 26 juli 2008 om 21:58
Ja maar lieve schat, dáár is die therapie juist voor, dat je jezelf zo lelijk vindt dat je niet meer in de spiegel durft te kijken.
je schrijft over je vriendinnen, potentiële vriendjes, je werk. Dat kan niet betekenen dat andere mensen je zo vreselijk lelijk vinden.
En heb je gelezen wat ik schreef? dat het vaak heel kanppe mensen overkomt, zo jammer dat je dat zelf NOG niet kan zien.
Ga wat doen met die informatie, want het helpt alleen maar als je de juiste therapie ervoor volgt, wat je duidelijk nog niet hebt gehad.
Doe het meisje
zaterdag 26 juli 2008 om 22:02
Ik sluit me bij het bovenstaande aan!
Juist daar is therapie voor. Het klinkt ook niet alsof je hier zelf uit gaat komen, en je hebt al zo lang een vertekend beeld van jezelf.
Echt, therapie! Ik zelf ben (al werd het me ook aangeraden) niet in intensieve therapie gegaan, maar ik heb zoveel steun aan mijn wekelijkse gesprekken. Ik zie het weer zonnig in, heb het gevoel dat ik er óóit echt uit kom.
Ga naar je huisarts, laat je doorverwijzen.
En steun inderdaad op je vriendinnen. Daar zijn je vriendinnen voor!
Knuf!
Juist daar is therapie voor. Het klinkt ook niet alsof je hier zelf uit gaat komen, en je hebt al zo lang een vertekend beeld van jezelf.
Echt, therapie! Ik zelf ben (al werd het me ook aangeraden) niet in intensieve therapie gegaan, maar ik heb zoveel steun aan mijn wekelijkse gesprekken. Ik zie het weer zonnig in, heb het gevoel dat ik er óóit echt uit kom.
Ga naar je huisarts, laat je doorverwijzen.
En steun inderdaad op je vriendinnen. Daar zijn je vriendinnen voor!
Knuf!
zaterdag 26 juli 2008 om 22:23
adriane, ik herken het zelf ook wel, heb ook een obsessie met mijn uiterlijk. Maar weet je, juist als je zelf gelukkig bent straal je dat uit en dan gaat iedereen zeggen dat je er goed uitziet.
Als je telkens faked dat je zo gelukkig bent zien mensen dat toch wel in de blik van je ogen.
Maar sluit me wel bij bovenstaande aan, therapie is er niet voor niets en zo te lezen beheerst het je leven. Je kunt het altijd proberen toch? Therpaie voor es en depressie is weer heel anders ingericht dan therapie voor bdd
Als je telkens faked dat je zo gelukkig bent zien mensen dat toch wel in de blik van je ogen.
Maar sluit me wel bij bovenstaande aan, therapie is er niet voor niets en zo te lezen beheerst het je leven. Je kunt het altijd proberen toch? Therpaie voor es en depressie is weer heel anders ingericht dan therapie voor bdd
zondag 27 juli 2008 om 00:06
Ik sluit me bij bovenstaande reacties aan en kan me voorstellen dat het ook heel vermoeiend is om zo'n masker op te houden naar de buitenwereld toe. Weet je wat ook zonde is? Dat je je tijd nu verdrietig en down besteedt, terwijl je wel gezond bent toch? Dat is zonde meid en je verdient beter! Als je namelijk echt wat mankeert, is je uiterlijk even het laatste waar je aan denkt en denk je meteen terug aan de tijd waarop alles nog goed was (al breek je een been, dan heb je dat al). Ik denk dus dat je met hulp moet leren je focus te verleggen. Aan de ene kant moet je leren wat er van binnen allemaal gebeurt, aan de andere kant moet je je focus naar buiten leggen en niet alles uit je omgeving op jezelf betrekken (dat anderen 'mooi' zijn heeft niks met jou te maken, het gaat niet allemaal om jou-wees blij). Waarom gun je jezelf niet de rust van 'ach, dan ben ik zus-en-zo, ik ben goed zoals ik ben'. En daarom sluit ik me bij de rest: om daar te komen is er hulp. Dat je zo met je uiterlijk bezig bent komt namelijk ergens vandaan denk ik. Dan kan je wel aan je uiterlijk gaan sleutelen maar dat helpt niet of niet helemaal. Sterkte!
(En je bent geen aansteller! Ik vind 't dapper van je dat je dit hebt opgeschreven allemaal, is al een stap in de goeie richting!)
(En je bent geen aansteller! Ik vind 't dapper van je dat je dit hebt opgeschreven allemaal, is al een stap in de goeie richting!)
zaterdag 2 augustus 2008 om 11:15
Hallo AgentL,
Bedankt voor je belangstelling. Alle reacties hebben me vorige week ook enorm goed gedaan.
Ik weet nog niet of ik hulp ga zoeken. Ergens wil ik het wel heel graag, maar tegelijkertijd voel ik me zo'n oppervlakkige aanstelster die alweer naar de psych moet. Ik heb het ook nog steeds niemand verteld. Ik vind het zo moeilijk om alweer te moeten toegeven dat het niet goed gaat, dat mensen zoiets hebben van 'heb je haar ook weer'. En nu heeft niemand ook maar iets in de gaten, ik hoor juist van mensen dat ze zo blij zijn dat het weer goed met me gaat en dat ik weer zo lekker vrolijk en gevat ben.
Afgelopen week heb ik geprobeerd zoveel mogelijk de spiegel te vermijden en dat scheelt al wel. Maar gisteravond gaat het dan toch weer mis; ik was met vriendinnen naar de film en in de wc zag ik mezelf toch in de spiegel en dan raak ik dus wel weer een beetje van slag en lijkt het alsof er van binnen weer even 'iets'' breekt. Ik weet dat het heel erg is wat ik nu ga zeggen, maar het enige wat me op dat moment dan rustig houdt en kalmeert, is de gedachte dat als ik echt nooit meer mooi word en er echt niet meer mee kan dealen, ik voor mezelf mijn leven mag stoppen. Maar blijkbaar heb ik dus nog steeds de hoop dat het ooit nog wat wordt. Of dat ik het op een gegeven moment gewoon niet meer belangrijk vind. Ik hoop natuurlijk het eerste, maar ik kan me waarschijnlijk beter focussen op het tweede.
Nogmaals bedankt voor je belangstelling. Ben wel heel blij dat ik het toch even kwijt kan.
Groetjes,
Adriane
Bedankt voor je belangstelling. Alle reacties hebben me vorige week ook enorm goed gedaan.
Ik weet nog niet of ik hulp ga zoeken. Ergens wil ik het wel heel graag, maar tegelijkertijd voel ik me zo'n oppervlakkige aanstelster die alweer naar de psych moet. Ik heb het ook nog steeds niemand verteld. Ik vind het zo moeilijk om alweer te moeten toegeven dat het niet goed gaat, dat mensen zoiets hebben van 'heb je haar ook weer'. En nu heeft niemand ook maar iets in de gaten, ik hoor juist van mensen dat ze zo blij zijn dat het weer goed met me gaat en dat ik weer zo lekker vrolijk en gevat ben.
Afgelopen week heb ik geprobeerd zoveel mogelijk de spiegel te vermijden en dat scheelt al wel. Maar gisteravond gaat het dan toch weer mis; ik was met vriendinnen naar de film en in de wc zag ik mezelf toch in de spiegel en dan raak ik dus wel weer een beetje van slag en lijkt het alsof er van binnen weer even 'iets'' breekt. Ik weet dat het heel erg is wat ik nu ga zeggen, maar het enige wat me op dat moment dan rustig houdt en kalmeert, is de gedachte dat als ik echt nooit meer mooi word en er echt niet meer mee kan dealen, ik voor mezelf mijn leven mag stoppen. Maar blijkbaar heb ik dus nog steeds de hoop dat het ooit nog wat wordt. Of dat ik het op een gegeven moment gewoon niet meer belangrijk vind. Ik hoop natuurlijk het eerste, maar ik kan me waarschijnlijk beter focussen op het tweede.
Nogmaals bedankt voor je belangstelling. Ben wel heel blij dat ik het toch even kwijt kan.
Groetjes,
Adriane
zondag 3 augustus 2008 om 12:43
Meestal lees ik mee op dit forum, maar heb volgens mij nog nooit een bericht geplaatst. Maar ik dacht daar moet maar eens verandering in komen. Ik herken het verhaal van Adriane wel een beetje. Vooral dat je jezelf erg rot en minderwaardig kan voelen in het bijzijn van mooie mensen. Al blijft mooi natuurlijk subjectief, maar we hebben allemaal wel een beetje een algemeen beeld van wat mooi is. Nu kan ik altijd wel stilletjes genieten van mooie mensen (mannen en vrouwen maakt me niet uit). Soms dan daarbij denkend, jee zo zou ik er ook wel uit willen zien. Soms doe je er zelfs ideeën van op! Echter zijn bepaalde zaken van het uiterlijk moeilijk te veranderen en ligt het toch echt psychisch. Dus Adriane ik raadt je aan om toch weer opnieuw je zieltje aandacht te geven. Een jaar therapie is soms niets ten opzichte van de bagage problemen die je bij je kan dragen. Zelf heb ik het ook meegemaakt dat zelfs na therapie weer problemen kwamen waar ik van baalde omdat ik me juist goed wilde voelen! Toch weer gedaan en toen WEL de problemen aangepakt die toen niet of nauwelijks aan de orde waren gekomen. Nu zeg je dat het niets aan je uiterlijk zal veranderen, maar ik raad je aan het toch te proberen aangezien je wel wat aan je denkwijze over je uiterlijk kan veranderen. Je kan leren het anders te zien waardoor je dagen wat makkelijker door te komen zijn. Onzekerheid komt erg sterk naar voren in je verhaal. Ook emoties opkroppen klinkt jou niet onbekend denk ik. Probeer eens je vriendinnen te benaderen hierover. Misschien krijg je verrassend veel steun. Zo niet dan zijn het wat mij betreft geen echte vriendinnen. Want dan steun je elkaar bij leuke maar ook minder leukere dingen. Naast vriendschap kan therapie (gericht op dit probleem) echt werken. Sterkte meid!
zondag 3 augustus 2008 om 13:19
Hoi adriana, Ik heb lang getwijfeld om te reageren. Ik wilde een nieuwe nick aanmaken omdat het nogal persoonlijk is maar het lukte niet dus doe ik het toch maar onder deze nick.
Ik heb bdd. Het is vorig jaar geconstateerd. Ook heb ik borderline en een ontwijkende factor. Mijn klachten zijn op mijn 8ste begonnen. Dat wil zeggen dat ik me anders giing gedragen. Dat werd steeds erger tot toen ik 12 jaar oud was ik mezelf ging opsluiten in mijn kamer. Het werd afgedaan als een zware pubertijd maar dat was dus niet het geval.
Ik ga niet mijn hele verhaal schrijven maar nu ben ik dus 27 en zit al 6 jaar thuis. Ik heb geen sociaal leven. Ik begrijp elk woord dat je schrijft zo goed en leef met je mee want ik weet hoe rot je je voelt.
Mijn relatie begin januarie beeindigd. Mijn vriend maakte het uit. Het was een moeilijke relatie in v erband met cultuur. Eind februarie heb ik geprobeerd met zelf van het leven te beroven. Ik ben gevonden in het park. Ik heb me vaak slecht gevoelt maar ben nu een ander mens. Ik ben totaal veranderd helaas niet in positieve zin. Ik ben doorlopend suicidaal en hoe erg ik ook probeer ik heb geloof ik opgegeven. Ik heb verschillende testen gedaan voor de bdd en moest er nog 1 maar doordat ik zo depressief en suicidaal ben kan ik daar momenteel niet voor behandeld worden. Dat doen ze niet.
Ik wil tegen jou zeggen, probeer toch met iemand erover te praten, niet geschoten is altijd mis. Voel je je vertrouwder met een onbekend iemand bel dan een hulpverlener. Mijn ervaring is dat sommige mensen een maatschappelijk werker makkelijker vinden praten dan een psych. Liever een vriendin? Probeer het dan. Geef de mensen die om je geven ook een kans om je te helpen.
IK zou willen dat ik wat kon zeggen waarvan ik overtuigd was dat het je zou helpen maar ik weet hoe het werkt.
Vandaar dat ik als enige tip heb, Probeer dit alsjeblieft.
Sterkte !
Ik heb bdd. Het is vorig jaar geconstateerd. Ook heb ik borderline en een ontwijkende factor. Mijn klachten zijn op mijn 8ste begonnen. Dat wil zeggen dat ik me anders giing gedragen. Dat werd steeds erger tot toen ik 12 jaar oud was ik mezelf ging opsluiten in mijn kamer. Het werd afgedaan als een zware pubertijd maar dat was dus niet het geval.
Ik ga niet mijn hele verhaal schrijven maar nu ben ik dus 27 en zit al 6 jaar thuis. Ik heb geen sociaal leven. Ik begrijp elk woord dat je schrijft zo goed en leef met je mee want ik weet hoe rot je je voelt.
Mijn relatie begin januarie beeindigd. Mijn vriend maakte het uit. Het was een moeilijke relatie in v erband met cultuur. Eind februarie heb ik geprobeerd met zelf van het leven te beroven. Ik ben gevonden in het park. Ik heb me vaak slecht gevoelt maar ben nu een ander mens. Ik ben totaal veranderd helaas niet in positieve zin. Ik ben doorlopend suicidaal en hoe erg ik ook probeer ik heb geloof ik opgegeven. Ik heb verschillende testen gedaan voor de bdd en moest er nog 1 maar doordat ik zo depressief en suicidaal ben kan ik daar momenteel niet voor behandeld worden. Dat doen ze niet.
Ik wil tegen jou zeggen, probeer toch met iemand erover te praten, niet geschoten is altijd mis. Voel je je vertrouwder met een onbekend iemand bel dan een hulpverlener. Mijn ervaring is dat sommige mensen een maatschappelijk werker makkelijker vinden praten dan een psych. Liever een vriendin? Probeer het dan. Geef de mensen die om je geven ook een kans om je te helpen.
IK zou willen dat ik wat kon zeggen waarvan ik overtuigd was dat het je zou helpen maar ik weet hoe het werkt.
Vandaar dat ik als enige tip heb, Probeer dit alsjeblieft.
Sterkte !
vrijdag 8 augustus 2008 om 23:55
adriane, klinkt wel heel lastig je verhaal. Onzekerheid herken ik wel, maar zeker niet zo extreem. De wereld waarin we leven maakt het er ook niet makkelijker op, maar misschien is het wel een beetje kunst om jezelf in die wereld ook een plek te geven/gunnen dat jouw recht is. Ik begrijp dat het allemaal niet makkelijk in elkaar zit en dat je al veel therapie hebt gehad. Ik weet dan ook niet of therapie deze keer wel de oplossing of hulp zal zijn die je probleem verminderen. Ik schrik er wel van dat je schrijft dat jouw enige geruststellende gedachten is dat je altijd nog uit het leven mag stappen van jezelf. Laatst zag ik een prgramma op BNN daarin zei een actrice dat ze juist valt op het inperfectie in iemand. Dat vond ik een mooie uitspraak en ik denk dat zij daar niet de enige in is. Jezelf oppervlakkig vinden heeft ook niet zoveel zin, nog meer reden namelijk om je rot te voelen. Misschien te simpel van mij gezegd hoor, maar zou het helpen als jezelf niet naar beneden haalt door te zeggen ik ben oppervlakkig, lelijk etc, maar letterlijk fijne en lieve dingen tegen jezelf gaan zeggen en naar jezelf lachen in de spiegel. Doe het elke dag consequent en weiger jezelf negatief te denken en jezelf naar beneden te halen. Deze positieve insteek zal vanzelf meer wortel schieten in je hoofd. Elke creatie op deze wereld is mooi, zo ook jij. Tot slot hoop ik niet dat je nog meer plastische cirurgie zal doen, dat bevestigd alleen maar je negatieve zelfidee en lost uiteindelijk niets op, maakt het alleen maar erger. Veel sterkte en nogmaals mijn bedoeling is niet om het allemaal zo simpel af te doen, ik weet dat de geest een kwelling voor jezelf kan zijn.
vrijdag 14 augustus 2009 om 16:26
quote:kirsie schreef op 03 augustus 2008 @ 13:19:
Hoi adriana, Ik heb lang getwijfeld om te reageren. Ik wilde een nieuwe nick aanmaken omdat het nogal persoonlijk is maar het lukte niet dus doe ik het toch maar onder deze nick.
Ik heb bdd. Het is vorig jaar geconstateerd. Ook heb ik borderline en een ontwijkende factor. Mijn klachten zijn op mijn 8ste begonnen. Dat wil zeggen dat ik me anders giing gedragen. Dat werd steeds erger tot toen ik 12 jaar oud was ik mezelf ging opsluiten in mijn kamer. Het werd afgedaan als een zware pubertijd maar dat was dus niet het geval.
Ik ga niet mijn hele verhaal schrijven maar nu ben ik dus 27 en zit al 6 jaar thuis. Ik heb geen sociaal leven. Ik begrijp elk woord dat je schrijft zo goed en leef met je mee want ik weet hoe rot je je voelt.
Mijn relatie begin januarie beeindigd. Mijn vriend maakte het uit. Het was een moeilijke relatie in v erband met cultuur. Eind februarie heb ik geprobeerd met zelf van het leven te beroven. Ik ben gevonden in het park. Ik heb me vaak slecht gevoelt maar ben nu een ander mens. Ik ben totaal veranderd helaas niet in positieve zin. Ik ben doorlopend suicidaal en hoe erg ik ook probeer ik heb geloof ik opgegeven. Ik heb verschillende testen gedaan voor de bdd en moest er nog 1 maar doordat ik zo depressief en suicidaal ben kan ik daar momenteel niet voor behandeld worden. Dat doen ze niet.
Ik wil tegen jou zeggen, probeer toch met iemand erover te praten, niet geschoten is altijd mis. Voel je je vertrouwder met een onbekend iemand bel dan een hulpverlener. Mijn ervaring is dat sommige mensen een maatschappelijk werker makkelijker vinden praten dan een psych. Liever een vriendin? Probeer het dan. Geef de mensen die om je geven ook een kans om je te helpen.
IK zou willen dat ik wat kon zeggen waarvan ik overtuigd was dat het je zou helpen maar ik weet hoe het werkt.
Vandaar dat ik als enige tip heb, Probeer dit alsjeblieft.
Sterkte !Foutje
Hoi adriana, Ik heb lang getwijfeld om te reageren. Ik wilde een nieuwe nick aanmaken omdat het nogal persoonlijk is maar het lukte niet dus doe ik het toch maar onder deze nick.
Ik heb bdd. Het is vorig jaar geconstateerd. Ook heb ik borderline en een ontwijkende factor. Mijn klachten zijn op mijn 8ste begonnen. Dat wil zeggen dat ik me anders giing gedragen. Dat werd steeds erger tot toen ik 12 jaar oud was ik mezelf ging opsluiten in mijn kamer. Het werd afgedaan als een zware pubertijd maar dat was dus niet het geval.
Ik ga niet mijn hele verhaal schrijven maar nu ben ik dus 27 en zit al 6 jaar thuis. Ik heb geen sociaal leven. Ik begrijp elk woord dat je schrijft zo goed en leef met je mee want ik weet hoe rot je je voelt.
Mijn relatie begin januarie beeindigd. Mijn vriend maakte het uit. Het was een moeilijke relatie in v erband met cultuur. Eind februarie heb ik geprobeerd met zelf van het leven te beroven. Ik ben gevonden in het park. Ik heb me vaak slecht gevoelt maar ben nu een ander mens. Ik ben totaal veranderd helaas niet in positieve zin. Ik ben doorlopend suicidaal en hoe erg ik ook probeer ik heb geloof ik opgegeven. Ik heb verschillende testen gedaan voor de bdd en moest er nog 1 maar doordat ik zo depressief en suicidaal ben kan ik daar momenteel niet voor behandeld worden. Dat doen ze niet.
Ik wil tegen jou zeggen, probeer toch met iemand erover te praten, niet geschoten is altijd mis. Voel je je vertrouwder met een onbekend iemand bel dan een hulpverlener. Mijn ervaring is dat sommige mensen een maatschappelijk werker makkelijker vinden praten dan een psych. Liever een vriendin? Probeer het dan. Geef de mensen die om je geven ook een kans om je te helpen.
IK zou willen dat ik wat kon zeggen waarvan ik overtuigd was dat het je zou helpen maar ik weet hoe het werkt.
Vandaar dat ik als enige tip heb, Probeer dit alsjeblieft.
Sterkte !Foutje
zondag 16 augustus 2009 om 10:10
Zoals iemand al zei spreek je over vriendinnen, collega's etc. En ook dat dezelfde vriendinnen je al eerder geholpen hebben. Wat een waardevolle vriendschappen heb je opgebouwd, daar mag je trots op zijn!
Ik snap dat je je bezwaard voelt om er nu weer over te beginnen, maar het is toch niet erg?! Voor mijn part loop jij de rest van je leven bij een psych, als jij je daar beter bij voelt dan is het toch goed?
Je bent je eigen grootste criticus.
Ik denk dat het geen gek idee is voor me om weer eens een afspraak te maken. Je hoeft er ook niet gelijk over te beginnen bij je vriendinnen. Je vertelt nu al niet hoe je je echt voelt, dan hoef je nu ook niet te vertellen dat je er heen gaat. sommige dingen mag je best voor jezelf houden.
Je zegt dat je er voor schaamt om er nu 'weer' over te moeten gaan beginnen. Nu zie ik echter om mij heen dat iedereen die met grote levensvraagstukken in zijn leven bezig is daar keer op keer tegen aan loopt en daar iets in moet doen om de verwerking in stand te zetten. Bij jouw is het je overtuiging dat je lelijk bent. In mijn geval het feit dat mijn vader naar het buitenland (ver weg) vertrok toen ik klein was en ik besloot dat ik niet genoeg waard was omdat zelfs mijn eigen vader naar de andere kant van de wereld verhuisde. Kun je nagaan wat zo'n gedachtenpatroon voor invloed heeft op mijn relaties? Gelukkig ben ik me ervan bewust en werk ik hier aan. Soms is het net een ui. Het heeft lagen en je moet er van huilen...
Zo is naar mijn idee iedereen behept met een of meerdere levensvraagstuklken en het is aan onszelf om hier aan te werken. Ik vind het jammer dat jij nu vind dat je therapie toen niet geholpen heeft. Ik vind dat hij heeft geholpen tot nu toe. En nu is het tijd voor weer een nieuwe verdieping. Werk aan jezelf. Je vriendinnen vinden je meer dan de moeite waard! En ik trouwens ook. knuffel
Ik snap dat je je bezwaard voelt om er nu weer over te beginnen, maar het is toch niet erg?! Voor mijn part loop jij de rest van je leven bij een psych, als jij je daar beter bij voelt dan is het toch goed?
Je bent je eigen grootste criticus.
Ik denk dat het geen gek idee is voor me om weer eens een afspraak te maken. Je hoeft er ook niet gelijk over te beginnen bij je vriendinnen. Je vertelt nu al niet hoe je je echt voelt, dan hoef je nu ook niet te vertellen dat je er heen gaat. sommige dingen mag je best voor jezelf houden.
Je zegt dat je er voor schaamt om er nu 'weer' over te moeten gaan beginnen. Nu zie ik echter om mij heen dat iedereen die met grote levensvraagstukken in zijn leven bezig is daar keer op keer tegen aan loopt en daar iets in moet doen om de verwerking in stand te zetten. Bij jouw is het je overtuiging dat je lelijk bent. In mijn geval het feit dat mijn vader naar het buitenland (ver weg) vertrok toen ik klein was en ik besloot dat ik niet genoeg waard was omdat zelfs mijn eigen vader naar de andere kant van de wereld verhuisde. Kun je nagaan wat zo'n gedachtenpatroon voor invloed heeft op mijn relaties? Gelukkig ben ik me ervan bewust en werk ik hier aan. Soms is het net een ui. Het heeft lagen en je moet er van huilen...
Zo is naar mijn idee iedereen behept met een of meerdere levensvraagstuklken en het is aan onszelf om hier aan te werken. Ik vind het jammer dat jij nu vind dat je therapie toen niet geholpen heeft. Ik vind dat hij heeft geholpen tot nu toe. En nu is het tijd voor weer een nieuwe verdieping. Werk aan jezelf. Je vriendinnen vinden je meer dan de moeite waard! En ik trouwens ook. knuffel
anoniem_59036 wijzigde dit bericht op 16-08-2009 10:12
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
