Ik zit er even helemaal doorheen

Hallo allemaal,



Ik heb het forum psyche doorgelezen en kwam veel herkenbaars tegen. Toch wil ik graag, net als vele anderen hier, even mijn verhaal kwijt. Als is het maar om even te luchten. Ik heb wel vriendinnen maar die wil je niet altijd lastig vallen met jou gezeur, ze hebben ook hun eigen sores. En het is misschien heel naar wat er op dit moment allemaal in mijn leven omgaat maar er zijn nog altijd mensen met ergere problemen. Ik houd dit wel in mijn achterhoofd, maar op de een of andere manier zit m'n hoofd zo vol dat ik dat niet altijd meer in zie.



In drie jaar tijd heb ik denk ik een beetje teveel meegemaakt en het altijd weggewuifd. 'Met mij gaat het wel goed'. Het begon met het verbreken van mijn relatie van 7jr. drie jaar geleden. We woonde samen en ik kwam erachter dat hij een relatie naast mij had met een meisje, 15 jaar jonger dan hem. Op mijn 26e al vervangen voor een jongere vrouw, leuk compliment. Ik heb de relatie toen verbroken en heb stel op sprong een ander huis gezocht en gevonden. Toen ik een maand in m'n nieuwe appartement woonde hoorde ik dat mn ex al samenwoonde met zijn nieuwe liefde.



Vervolgens een tijd later weer gaan daten. En twee keer een blauwtje gelopen. Mannen die je doen geloven dat je het einde van de wereld bent maar ondertussen. Wat dat betreft begin ik toch echt te twijfelen aan m'n mensen kennis.



Nu kortgeleden heeft m'n vader een naar ongeluk gehad en ik en mijn familie hebben te horen gekregen dat m'n moeder ernstig ziek is. Ze heeft kanker. We proberen haar zoveel mogelijk te ondersteunen maar het is zo moeilijk. Ze is heel boos, verdrietig en kan best naar uit de hoek komen naar ons als kinderen en man toe. Ik weet dat ze het moet afreageren. Maar dan denk ik waarom kunnen we niet als gezin samen boos zijn op die rotziekte?



Als laatst ben ik nu inmiddels een maand of vier samen met iemand. Het was heel gezellig en leuk met hem. Een prima man. Maar helaas moet er tegenwoordig bij mij na een maand of drie/ vier altijd een kink in de kabel komen. Afgelopen week, op een moment dat ik hem heel erg nodig had, heeft hij me laten zitten. Dat heeft me zo gekwetst. Ik weet dat vier maanden met elkaar samen zijn niet zo lang is maar toch. Het enige wat ik nodig had was een arm om me heen of een knuffel, no more. Ik heb daar vervolgens een beetje stom op gereageerd. Duidelijk gemaakt via 2 smsjes dat ik teleurgesteld was. Aan de ene kant denk ik dat moet kunnen aan de andere kant denk ik...misschien niet zo handig. Ik ben gewoon netjes gebleven hoor. Maar toch. In mijn omgeving gaat iedereen inmiddels trouwen, huizen kopen, krijgen kinderen. En ik zit nog in m'n up. Ik zou zo graag een lieve vriend vinden, eentje die blijft. En me niet in de maling neemt.



To make matters worse slaap ik slecht en kan ik me totaal niet concentreren op m'n werk. Het ene probleem zet een volgend probleem in werking.



En op dit moment weet ik het ook echt even niet meer. Ik heb een lieve familie en leuke vriendinnen. Maar ik wil hun niet lastig vallen. De gevoelens van verdriet worden steeds groter. De tijd van m'n gedachten op iets anders te zetten, een hete douche nemen of een reep chocola eten zijn voorbij, het helpt niet meer. Vandaag ben ik een groot deel van de dag in tranen geweest. En ik baal er zo van, ik was nl. voorheen nooit zo emotioneel, had altijd zin om dingen te ondernemen. Maar nu, pfff, ik ben alleen maar aan het malen, dagdromen en verdrietig aan het zijn.



Toch wel heel prettig om even alles weg te tikken. Het lost niets op maar het voelt goed. Bedankt voor het lezen.

Bedankt voor jullie lieve reacties! Het doet me erg goed.



Inmiddels is het klaar met die man waar ik vier maanden 'iets' mee had. Ik kan er even niet wakker van liggen. Maar wat kwam 'ie met een flauwekul aan. Ach, so be it! Maak me meer zorgen om m'n moeder, vader en m'n eigen verdriet. Vandaag is m'n moeder lekker op de koffie geweest en dat was ook even goed. Lekker kunnen praten. Heb inmiddels ook besloten om toch maar eens de professionele hulpverlening op te zoeken. Ik heb even wat lucht nodig en ik hoop dat het wat helpt.



Pannetje, ik herken je gevoel van het continue huilen en je eigenlijk geen raad weten. Wil je heel veel sterkte wensen en misschien is het voor jou ook een goed idee om eens een bezoek te brengen aan je huisarts. Je moet niet zo blijven rondlopen hoor! Ik heb de afgelopen weken/ maanden gemerkt dat het verdriet alleen maar groter wordt. Misschien helpt een objectieve gesprekspartner.



Ik houd jullie op de hoogte. Bedankt voor jullie steun, ik waardeer het erg.

Hoe gaat het nu met jou pannetje? Voel je je al wat beter?



Ik denk dat je trouwens wel gelijk hebt Moonlight82. Het voelt iig wel goed om hier m'n gevoelens even te spuien.



Zit weer ff in een dip. Bah! Word er naar van. Maar goed, na regen komt zonneschijn en daar moet ik me maar echt op richten. Heb een hele leuke avond gisteren gehad met vrienden. En het nog even over alles kunnen hebben. Ze wisten niet dat ik me zo voelde en waren wel geschrokken. En ook een beetje boos dat ik niet eerder dingen heb verteld. Wel fijn idee dat er mensen om me heen staan die zo om me geven. Andersom is het natuurlijk ook zo. Maar damn kon ik maar een knop omzetten. Of mezelf een schop onder me kont geven. Helaas. Met de psycho schiet het ook niet op. Het lukt niet eens om een afspraak rond te krijgen dus blijkbaar zit half Nederland bij de psycholoog. Eigenlijk wil ik alleen maar iemand die me kan verzekeren dat het goedkomt. Dat alle vervelende dingen zullen verdwijnen. Nouja, zal jullie niet vervelen met mijn dipperige mood.



Weltrusten voor wie dit nog leest!