Ik zit stukken beter in m'n vel!!!

Na een weekje thuis te hebben gezeten en deze week alleen maar leuke en ontspannende dingen te hebben gedaan, voel en ervaar ik, zeker ook wat mijn lichaam betreft, dat ik een heel stuk lekkerder in m'n vel zit dan enkele weken geleden en zeker dan enkele maanden, enkele jaren geleden.



Ik voel me op dit moment goed, m'n lichaam voelt goed, geen spanningen meer, van binnen ook niet meer zo veel conflicten zoals ik eerst had, op wat kleine dingetjes na, ik kan weer een beetje normaal functioneren in deze maatschappij zonder dat ik te snel in conflict raak met mezelf en met anderen en ik ben daar echt vreselijk blij om, ik hoop dat het zo blijft.



Ik vind mezelf niet meer lelijk, heb geen intens hekel meer aan mezelf, wil mezelf en anderen niets meer aandoen, heb geen last meer van opvliegende en agressieve buien die er alles mee te maken hadden dat ik me zo slecht en minderwaardig over mezelf voelde, ik geef mezelf alle ruimte en vrijheid om mezelf te zijn en los te komen van oude, slechte en destructieve patronen en het mooiste is: dat ik me niet meer aan iedereen irriteer bij het minste of geringste, ik kraak mensen niet meer af, in mezelf of openlijk, ik kan mezelf en m'n medemens meer accepteren en respecteren, gewoon omdat ik een intense bevrijding ervaar van binnen, zo van: wat er ook gebeurd is in mijn leven: ik mag er zijn, in alle aspecten van mijn leven, ik hoef niet dood zodat andere mensen zich beter voelen, ik hoef niet te wijken voor de behoeften van anderen, ik hoef geen oplossingen (meer) te bedenken voor de noden en behoeften van anderen, ik hoef me niet (meer) schuldig te voelen als iemand boos kijkt in de bus, niet al het leed en de ellende van deze wereld is mijn schuld en ik kan je eerlijk zeggen, ik heb dit dus vanaf gisteren mogen ervaren: dit is echt een enorme opluchting, de beste die ik ooit in mijn leven heb ervaren, ik voel me zo blij, zo licht en zo gelukkig, ik kan wel dansen, zingen en janken tegelijk van blijdschap, dat ik nooit en te nimmer meer verantwoordelijk ben voor het wel en vooral voor het wee van een ander, niemand hoeft mij meer de schuld te geven van zijn of haar frustraties, ik trap er niet meer in, ik reageer er gewoon niet meer op, ik hoef niet meer de hulpverlener, de weldoener van Nederland te spelen, daar zijn anderen voor.



Dat betekent wel een heel andere besteding van mijn tijd, want dat was voor jaren, voor mijn hele leven wel altijd mijn doel geweest: beter voor anderen zorgen dan voor mezelf, zorgen dat anderen het naar zijn of haar zin hebben ten koste van mijn eigen behoeften, dus ik heb nu zeeen van tijd over, maar het is ook een afscheidsproces, vandaar dat ik dus ook een beetje weemoedig ben, want dat ik zo nieuw in mijn leven, ik weet me bijna met mezelf geen raad meer, het was zo vanzelfsprekend, dat opofferende gedrag van mij dat ik nu bijna niet weet hoe ik mijn huidige leven moet inrichten, maar dat komt wel.

ja, ik kom gewoon heerlijk tot rust en doe leuke dingen, meer niet. Lekker geld uitgeven en genieten van de rust thuis.



Ik ben natuurlijk hiervoor ook al erg lang met mezelf bezig geweest, maar ik voel me deze week gewoon hartstikke goed, omdat ik echt alleen maar dingen doe die ik leuk vind en met mensen die ik leuk vind en ik weet ook niet precies hoe het komt, maar de lasten die ik al weken heb meegedragen in mezelf, die vallen langzaam maar zeker van me af en dat is gewoon een heerlijk gevoel.



Ik ben jarenlang bang geweest voor de meest bizarre dingen, als er al iemand naar me keek, dan werd ik al gek en dan dacht ik: wat wil die persoon van me? Maar gisterenavond, toen viel het licht ahw, toen zag ik ineens dat ik jarenlang de lasten van iemand heb proberen te dragen, terwijl dat helemaal niet hoefde, maar ik deed dat vanuit een zng schuldgevoel, als er niemand anders was dan ik om die persoon te redden ten koste van mezelf, dan moest het maar, en gisterenavond kwam ik erachter waarom ik dat toch altijd heb gedaan en dat heeft te maken met het feit dat ik dat altijd heb gedaan, al van kinds af aan af, altijd anderen willen helpen, altijd alle lasten dragen van iemand en ik kan mezelf nog steeds niet vertellen waarom, maar misschien deed ik dat om bij iemand in de buurt te kunnen zijn, dat iemand van me zou houden etc en dat ik niet kon geloven dat iemand van me kon houden om mezelf, een soort obsessie dus, die ontstaan is in m'n jeugd door de grote emotionele behoeften van mijn vader ed en zo ben ik begonnen om voor anderen te zorgen om zo liefde en erkenning te krijgen, ik wist niet anders, maar ineens drong het gisteren tot me door: het hoeft niet meer, ik ben niet langer verantwoordelijk voor anderen, andere mensen moeten ook zonder kunnen, ik ben niet langer onmisbaar, ik heb mezelf die functie aangemeten om belangrijk te kunnen zijn, maar het is een nep-functie waarbij ik mezelf finaal voor de gek houd, en gelukkig hoeft het niet meer.



Als er mensen zijn die mij alleen maar mogen omdat ik er voor ze ben, dan zijn dat geen vrienden meer, maar uitzuigers, grote uitzuigers en helaas bestaat het overgrote deel van de wereld uit uitzuigers maar ik had er niet op in hoeven te gaan, op geen enkele manier, ik mag er ook zijn als ik hulpbehoevende mensen niet help, op wat voor manier dan ook en dat is een vreselijk prettig gevoel, dat kan ik je wel zeggen.



En het erge is dat als je als mens altijd in de weer bent om anderen te helpen, je op geen enkele manier toekomt aan jezelf, maar dit proces is natuurlijk al langer aan de gang dan afgelopen week, alleen het is nu net alsof ik de vruchten pluk van een jarenlange therapie, dus ik ben er al veel en veel langer mee bezig, maar nu voel ik het ook echt, nu breng ik het in de praktijk en dat is echt fantastisch, maar ook weer eng en nieuw.



Ik had het bijvoorbeeld heel erg dat ik me agressief en intimiderend gedrag van anderen zeer op mezelf betrok, ook weer iets uit mijn jeugd. Mijn vader kon als een gek te keer gaan en overschreed daarin ook grenzen, zeker die van mij. Hij ging dan slaan en schelden en dat herken ik ook van mezelf als ik overbelast ben, ga ik ook schreeuwen en tekeer, zo klote voel ik me dan, maar vandaag had ik die behoefte niet. Zelfs de vreselijke boosheid, woede en agressie die ik jaren als een loden last heb meegedragen (cadeautje van oa mijn ex) voelde ik vandaag niet, ik voelde me vredig en ontspannen en ik kon zelfs met een goed gevoel naar mensen kijken, terwijl ik daarvoor echt een bloedhekel had aan de hele wereld en aan mezelf. Dit is wel wennen hoor, straks ga ik nog van anderen en mezelf houden. Eng!!!!



Mijn boosheid was mijn wapen en mijn bescherming en door vanuit therapie ed te kijken naar wat er nu achter die boosheid zat, kon ik genezen en loslaten.