Ik zit vast in een negatieve spiraal..

En ik wil het heel even van me afschrijven..

Ik zit sinds een tijd in de stress omdat ik geen woning kan vinden en ik mijn huidige woning (particuliere huur, had ook maar een contract voor bepaalde tijd) zal moeten verlaten. Het vinden van een nieuwe woning is in m'n eentje echt heel erg lastig en wegens een (eigen domme) fout sta ik ipv 10 jaar, nog maar 1,5 jaar ingeschreven. Daarom reageer ik voornl. op lotingen, meer kans maak ik via de woningbouw iig niet.
Ik kom echt niet op straat, daarvoor heb ik wel tijdelijke oplossingen, maar ik wil nu echt een huisje dat mijn thuis gaat worden & dat dat ook weer voor rust in mijn hoofd zorgt.

Ik slaap hierdoor slecht. Ik weet wat stress met mijn slaap doet en ben al eerder in therapie geweest en heb daarbij ook een soort "slaap"-module gehad. Maar niks lijkt te werken, het zit tussen mijn oren en het is de onrust die ik niet weg kan nemen. Althans, dat lukt me nu even niet.

Nou heb ik 3 weken geleden corona gekregen (daadwerkelijk positief getest), daar prima vanaf gekomen (alleen eerste nacht koorts, verder verkoudheidsklachten) en nu dusdanige lichte klacht dat ik wel uit quarantaine mag.. maar werk wilt me nog niet hebben totdat ook de lichte klacht weg is. Hierdoor voel ik me schuldig, want ik zou (als ik niet positief was geweest) met deze klachten normaal echt wel prima kunnen werken. Ik kan het niet echt loslaten, kortom het geeft nog meer stress. Wel heb ik me in deze periode nuttig gemaakt met het zoeken naar huizen en aanschrijven van allerlei makelaars etc. Helaas tot op heden geen succes..

Ik hoop dat weer werken mij een gedeelte van de stress ontneemt, waardoor ik mogelijk beter kan slapen. Maar doordat ik weet dat ik slaap nodig heb om sneller te herstellen, zit mijn focus heel erg op het moeten slapen, waardoor het juist niet lukt en ook die lichte klacht langer blijft aanhouden voor m'n gevoel.. waardoor ik dus nogsteeds niet mag werken.

Kortom, ik kom er niet uit. Ik heb vanochtend de huisartsenpraktijk gebeld en ben voor vanmiddag ingepland voor het telefonisch spreekuur..

Iemand die dit herkent en me alsjeblieft kan zeggen dat dit allemaal wel weer goed komt? :')

-Rosings- schreef: ↑

10-05-2021 09:41

Alles komt goed, niet links om dan rechts om.

Lukt het om smiddags even te rusten?

Ik ben sinds vorige week dinsdag uit quarantaine, daarvoor had ik gedwongen dan juist erg veel "rust".
Sinds ik weer naar buiten mag ben ik weer lekker gaan bewegen en wandelen, hopende dat dat mij zou helpen. Het geeft gelukkig wel wat rust, maar het slaapprobleem blijft helaas.

Als je met rust bijv. een middagdutje bedoeld; dat durf ik niet. Want dan ben ik bang dat ik 'snachts niet meer slaap. Zal wel vragen wat de huisarts ervan denkt - dan ga ik het wel gewoon toepassen.
Door de vermoeidheid (denk ik) de laatste dagen ook veel hoofdpijn in de ochtend, wat gedurende de dag wel enigszins te onderdrukken is met genoeg drinken en paracetamol/ibu.
Ik drink en eet echt goed (heb een tijd een voedingscoach gehad dus ook wel kennis van wat ik binnen moet krijgen), probeer er alles aan te doen om m'n herstel te bevorderen en m'n hoofd rustig te krijgen.. het wilt alleen niet.

-Rosings- schreef: ↑

10-05-2021 09:53

Met rusten bedoel ik geen dutje inderdaad, telefoon weg, tv uit, even rustig liggen met een meditatie ding aan, of in een stoel rustig zitten en een tijdschrift lezen,

De standaard slaap dingen zal je wel al doen, op tijd de schermen uit, donkere kamer, etc?

Het lastige is vooral dat je nu de stress van 'moeten' voelt. Hoe zou je die los kunnen laten?

Bedankt voor de verduidelijking en de tips! Ja, alles wat ik heb "geleerd" met die slaapmodule/therapie toegepast.
Overdag probeer ik m'n "rust" te vinden in diamond painten, woordzoeker doen, luisterboek luisteren, tekenen.
Ook allemaal rustgevende dingen, zonder direct op een apparaat te kijken inderdaad. En dus wandelingen/frisse lucht.

Dat laatste puntje is inderdaad mijn grote vraag. Daar zit het probleem, het zit tussen de oren. Ik moet namelijk inderdaad helemaal niks! Werk legt geen druk op me (als ik maar aangeef wanneer ik hersteld ben), ik word niet (gelijk) dakloos.. etc.
Stom toch, dat het dan toch niet lukt om de rust te krijgen terwijl ik het wel heel goed weet.

Zeeuws_meisje schreef: ↑

10-05-2021 10:05

Volgens mij is het in jouw situatie heel erg normaal dat je stress hebt. En ja, daar heb je last van, dat hoort daarbij. Ik zou eerder denken dat er iets mis is met je als je hier volledig zen doorheen zou slapen.

Ik zou dus niet te hard focussen op dat managen van die stress, maar gewoon accepteren dat dit een vervelende situatie is en dat je daar last van hebt. Nu lijkt het alsof al je energie gaat zitten in het managen van je stress. Ik zou die stress accepteren en dan die energie kanaliseren in het zoeken van een huis.

Heb je een heel goed punt, dankzij jou besef ik me zojuist dat dat puntje van accepteren een terugkomend dingetje is bij mij. Had dat destijds met m'n burn-out ook (daarom therapie), toen kon ik ook heel lang niet accepteren dat ik even niets kon.
Ben toen vrij snel toch weer langzaam gaan opbouwen met werk (want dat was ook niet de hoofdreden van m'n burn-out, al leed mijn werk daar wel onder - sidenote: wel andere werkgever dan nu, maar die van nu is ook helemaal top) en dat heeft me toen wel goed gedaan.
Vandaar dat ik nu ook heel graag weer aan het werk wil, omdat het mij blijkbaar een fijn gevoel geeft en op de been houdt/ik er voldoening uit haal. Nou snap ik werk wel dat ze me geheel 100% klachtvrij willen hebben en het zijn helaas geen werkzaamheden die thuis kunnen worden gedaan (al gevraagd of ik iets anders thuis kan betekenen, helaas is dat er niet).

-Rosings- schreef: ↑

10-05-2021 10:32

Er zit een gedachte achter je gedrag, je wilt beter zijn om te werken omdat je al zo lang weg blijft. Waarom is dat zo belangrijk, welke negatieve dingen gebeuren er daar of met jou als je niet werkt? Denk je dat je collega's je lui vinden of het je kwalijk nemen? voel je je schuldig? Probeer dat eens helder op te schrijven en om te denken.

Hoe denk jij over een collega die niet kan komen werken omdat het door klachten niet kan? Heb je daar negatieve gedachtes over? Waarschijnlijk niet.

De zorgen over een woning; wat is het ergste dat er kan gebeuren? en welke oplossingen zijn daarvoor?

Maak het concreet en bekijk het alsof een ander is waar het over gaat, misschien helpt dat?

Ik krijg me een partij inzichten hiervan, ik had dit topic eerder moeten openen..

1) Ik denk dat er een druk op ligt doordat ik van collega's (niet leidinggevende, die is juist heel begripvol), vrienden en familie steeds hoor "Ben/Ga je al weer aan het werk?", "Nog steeds niet, ook raar zo lang nog zulke klachten", "Zou wel beter/fijn voor je zijn als je weer snel aan het werk kan/bent".. allemaal niet onaardig bedoelt, maar daardoor krijg ik het gevoel dat het lijkt alsof ik niet aan het werk wíl. Ik wil bewijzen dat ik vooral wél wil werken en heb het gevoel dat ik me moet verdedigen/me aanstel.

2) In zo'n geval vind ik het vervelend voor die collega en zou ik nooit bovenstaande uitspraken doen, maar zeggen "Neem je tijd, het is maar werk. Als je maar weer volledig hersteld!" Dit zegt mijn leidinggevende wel, waar ik eigenlijk als enige wat van aan moet trekken.. maar toch kan ik dat van de rest niet uitsluiten omdat ik dat bijna dagelijks wel te horen krijg (van dus vrienden). Heb al gezegd dat ik er liever niet meer over wil praten & liever over koetjes en kalfjes praat, want heb het gevoel dat ik in die 3 weken alleen maar zeur omdat de situatie dus niet veranderd/verbeterd is. Daarom dat ik dit nu dus ook op dit forum neergooi en weer naar de huisarts stap, ik wil het niet meer bij vrienden/familie doen..

3) Ik ben me bewust dat ik niet dakloos word en heb echt veel tijdelijke oplossingen achter de hand, maar ik heb qua woning eigenlijk al anderhalf jaar "onrust" (bij vrienden gewoond, deze woning gedeeld met onbekenden en alles tijdelijk) van het niks "eigen" hebben en het voelt alsof ik dat ook nog niet ga vinden. Ik ben/blijf wel actief op zoek & verspreid het ook overal (want hoe meer mensen er aan denken, hoe meer kansen) en iedereen helpt ook echt goed mee. Heb echt hele fijne mensen om me heen, ben gewoon bang dat ik die met m'n gezeur ook alleen maar lastig val/kwijt raak.

Echt onwijs bedankt voor je vragen, zo kan ik de huisarts vanmiddag ook concretere info geven en kan die in kortere tijd misschien ook sneller/meer voor mij betekenen (stel dat hij denkt dat er meer nodig is, ook gezien m'n verleden)!