Ik zit weer thuis

In mei ben ik (na in augustus vorig jaar met een burn-out ziek uit dienst te zijn gegaan bij een ander bedrijf) weer begonnen met werken. Bij mijn oude werkgever waar ik al 5 jaar had gewerkt. Nu ben ik helaas opnieuw uitgevallen.

Enige achtergrond: ik heb na mijn eerste uitval een Ziektewet-uitkering van het UWV gekregen. Ik ben nooit volledig beter gemeld maar wilde wel weer proberen te gaan werken. Elke maand geef ik mijn inkomsten op bij het UWV.

Het slapen gaat slecht, heb veel nachtmerries. Overdag herbelevingen aan nare ervaringen en overdag ook regelmatig paniekaanvallen. Ik vermijd dingen als naar buiten gaan zoveel mogelijk. Momenteel ben ik al onder behandeling bij een psycholoog, die zorg zal worden "opgeschaald".

Contact met de werkgever is wekelijks, in oktober ga ik naar de bedrijfsarts. Intussen weet het UWV ook dat ik ben ziekgemeld. Daar heb ik binnenkort ook een afspraak. Ik verwacht eigenlijk niet dat ik terug ga keren bij de werkgever. In november loopt mijn contract af en het lijkt me sterk dat ze dat gaan verlengen nu ik ben uitgevallen.

Ik snap dat het heel coulant en betrokken is van de werkgever, maar ik zie steeds huizenhoog op tegen het wekelijkse contactmoment. Ook voelt mijn toekomst onzeker. Wat ga ik hierna doen? Mijn vader is intussen boos dat ik me heb ziekgemeld omdat ik een goede baan heb. Hij vindt mijn klachten onzinnig.

Ook maak ik me zorgen omdat mijn taken nu volledig op de schouders van mijn directe collega komen. Ik weet uit ervaring hoe dat is, want tijdens vakanties vangen we elkaars werk ook op. Vorige keer gaf ze al aan dit veel te zwaar te vinden. Ook zit het bedrijf financieel in zwaar weer met tegenvallende cijfers. Niet dat ik bang ben dat de boel omvalt omdat ik ziek ben, maar helpend is het natuurlijk niet echt.

Het lukt me momenteel niet om te ontspannen. De huisarts zegt dat ik leuke dingen moet doen, maar waarvan? Ik heb nauwelijks energie om 's ochtends op te staan, dus leuke dingen doen gaat ook niet echt. Ik dwing mezelf wel omdat ik een dochtertje van bijna 4 heb, dus met haar doe ik op de automatische piloot leuke uitstapjes, maar daarna ben ik ook volledig uitgeblust.

We zijn in mei verhuisd naar een dure huurwoning. Wat als ze mijn ZW-uitkering stopzetten? En ik dan geen baan meer kan vinden? Mijn man verdient een stuk minder dan ik en onze huur is al de helft van zijn salaris. Ik maak me echt zo'n zorgen om alles...denk dat ik even van me af wilde schrijven.

Frizz schreef: ↑

27-08-2025 14:27

Ach wat verdrietig voor jou zeg. Een aantal zorgen die je hebt lijken me te voorbarig of simpelweg niet jouw verantwoordelijkheid.
Zou het helpen eens de cirkel van invloed erbij te pakken en dan echt in te gaan vullen? Mogelijk geeft het wat lucht.

Wekelijks contact met de werkgever lijkt me teveel en onnodig. Misschien kan je dat koppelen aan de frequentie van de arbeidsarts; na elk consult even een gesprek met de werkgever mbt het laatste advies?

Dankjewel voor je reactie

De cirkel van invloed kende ik niet, goede tip. Misschien gaat dat idd het een en ander wat in perspectief zetten.

De werkgever wil per se wekelijks contact. Ik heb niet erg veel zin momenteel om te strijden met hem over minder.

Koningjulian schreef: ↑

27-08-2025 14:30

Contact vader even op laag pitje. Zon vader met zn ongezouten mening is natuurlijk niet helpend.

Verder veel sterkte. Ziekte en zwangerschap komen nooit uit, daarom hebben we (wettelijke) regels. Vertrouw daarop

Mijn vader is 76 en heeft het momenteel moeilijk dus dat wil ik eigenlijk niet doen. Ik probeer het onderwerp gewoon te vermijden.

Dankjewel voor je reactie trouwens

yourlocalhero schreef: ↑

27-08-2025 15:02

Je vader mag zijn gemak houden, wat een oordeel zeg..nog boos worden ook.
Inderdaad contact op laag pitje.

En de huisarts heeft deels gelijk, maar zolang jij nog moe ben..kan je geen leuke dingen doen en zal je eerst echt moeten opladen.
Zoals ik het lees ben je te snel weer terug begonnen (lag dat bij je vader? of echt bij jezelf?)

Voor nu, krijg je de juiste begeleiding?

Ik ben voor mijn gevoel inderdaad te vroeg begonnen. Maar ik dacht dat het wel kon: mijn oude vertrouwde werkomgeving, voorspelbaarheid. Dat kwam dus echt wel uit mezelf.

Wat betreft mijn vader: tja, hij is eigenlijk nooit echt tevreden. Alles wat ik leuk vind om te doen wordt belachelijk gemaakt, of verdient in zijn ogen te weinig. Hij vindt het ook nogal bizar dat ik werk zou willen doen met meer maatschappelijke impact.

momenteel heb ik begeleiding vanuit de psycholoog. Daar heb ik veel aan voor mijn gevoel

Rooss4.0 schreef: ↑

27-08-2025 15:28

Mensen komen vaak in een burnout terecht omdat ze geen grenzen aangeven, aan vaders, werkgevers, kinderen enz. Ze cijferen zichzelf weg tbv al die mensen om hun heen die het moeilijk hebben.

Zo iemand als je vader, die mag je voor nu best even weren, zo te lezen kost het omgaan met die man bakken energie. Het zou nog mooier zijn als je hem dit ook kunt vertellen met zoveel woorden. Misschien kunnen de mensen om je heen geval "vader" even een beetje opvangen?

Thanks voor je reactie

We gaan normaal gezien altijd de zondagen naar mijn vader. Ik denk dat mijn man voorlopig wel even wil gaan met de kinderen om mij te ontlasten.

Grenzen aangeven is inderdaad iets waar ik in therapie aan werk, al een tijdje.

MissNuada schreef: ↑

27-08-2025 15:36

Daar hoef je niet over te strijden, je kan dit wel bespreken met de arbodienst, zij gaan aantal zaken terugkoppelen en dit kan er een van zijn.
Dat werkgever niet elke week gaat bellen, nergens voor nodig en werkt bijna altijd averechts bij dit soort issues. Dan komt het niet van jou maar zijn dat de re-integratieafspraken.

Sowieso hoef buiten je ziekmelding geen inhoudelijke zaken te bespreken met hen. Wat bespreek je dan wekelijks?

We bespreken vooral hoe het er nu voor staat qua klachten en wanneer ik weer denk dat ik kan beginnen. En wie het bijvoorbeeld wel of niet mag weten tijdens een teammeeting of iets.

Als er nog geen contact is geweest of een afspraak is gepland met de arbodienstarts bij volgende contactmoment, vraag dan aan die beller of je contactgegevens van de arbodienst kan krijgen, kan je zelf bellen.

Goede tip, dankjewel!

Ben je bij deze werkgever een tijd weggeweest? Zonder contract bedoel ik?

Ik had bij deze werkgever een vast contract. Op een gegeven moment heb ik een nieuwe baan geaccepteerd en vanuit daar ben ik uitgevallen, onder meer door pesten op de werkvloer. Nu werk ik terug bij mijn oude werkgever, met een halfjaarcontract.


Wat ik niet zo goed begrijp waarom je gaat verhuizen als je pas nog bent uitgevallen, niet geheel beter gemeld bent zelfs, een tijdelijk contract hebt en dan ergens gaat wonen wat je niet kan betalen als je ziek uit dienst moet bij deze werkgever en zw is maar max 2 jaar in totaal of wat als je geen ander werk kon vinden na dit contract?

Tussen het accepteren van deze woning en de oplevering zat bijna een jaar. Toen stonden de zaken er nog anders voor.

Maakt jezelf wel heel moeilijk zo, vond je partner dit ook echt een goed idee? Want ergens snap ik wel dat iemand die nog niet geheel hersteld soms bepaalde zaken niet zo goed kan inschatten of dat er iets is wat je echt graag wil, zoals een ander huis daar heel gelukkig van denkt te worden maar je loopt zo'n gevaar als je in zo'n situatie met meerdere instabiele factoren zoiets beslist.

Ja, hij vond het ook een goed idee want dit speelde toen nog niet in deze mate.

MissNuada schreef: ↑

27-08-2025 17:11

Dat snap ik wel, na een jaar kan veel veranderen ook.

Dan zou ik vragen bij volgende contact moment naar de contactgegevens voor de arboarts en daar naast re-integratieplan voor jou, ook afspraken maken over de hoeveelheid contact.

Heb je ook nog andere hulp dan de huisarts? Al is het een GGZ-POH bij de huisartspraktijk?

Ja, ik heb hulp van een psycholoog. We gaan nu ook kijken of er medicatie nodig is en welke aanvullende therapie gaat helpen.

zwembad84 schreef: ↑

27-08-2025 17:28

Als de contactmomenten met je werkgever teveel voelen, moet je dit bij de bedrijfsarts aankaarten. De bedrijfsarts kan dan een ander advies geven. Op eigen houtje moet je hier niks aan veranderen. Het is waarschijnlijk vanuit reïntegratie dat de werkgever dit zo insteekt. Zij wil niet achter het verwijt krijgen dat ze steken hebben laten vallen.
Als je vanuit de ziektewet bent gaan werken, heeft je huidige werkgever misschien voor een no risk polis in aanmerking bij het uwv. Dan zijn de loonkosten (grotendeels) gedekt. Misschien dat ze dan toch een contractverlenging willen bieden. Dan heb je iets minder financiële druk. Je werkgever zou dit kunnen checken bij het UWV.
Veel sterkte.

Klopt, het UWV gaat de betaling overnemen. Goede tip trouwens, ik zal het aankaarten bij de bedrijfsarts.

S-Groot schreef: ↑

27-08-2025 17:35

En waarom vermijden ipv grenzen stellen? Ik lees op behoorlijk wat gebieden problemen met verantwoordelijkheid naar je toetrekken en geen grenzen voelen/aangeven/stellen. Lijkt mij een serieus probleem, iets wat een veelvoorkomende oorzaak is voor burn out. Lijkt ook dat het daar niet genoeg over is gegaan in je herstelfase, en/of te weinig mee geoefend/inzicht in. En dan blijft dat je opbreken.

Klopt hoor, ik heb moeite met grenzen stellen maar heb daarin ook grote stappen gezet Alleen dit blijft een moeilijk punt. Mijn vader is 76, 2 jaar terug mijn moeder verloren na bijna 40 jaar, en verliest zichzelf in alcohol en wiet. Ik weet niet hoe lang hij nog heeft, dus ik zit het liever uit dan contact te verbreken en straks voor altijd spijt te hebben.

Koningjulian schreef: ↑

27-08-2025 18:53

Mijn vader is ook 70+ maar sommige vaders leren het nooit
Die blijven maar oordelen, zich maar bemoeien en grenzen overschrijden op een veelal bozige manier.

Bij mij een deel van mijn problemen, misschien bij jou ook...

Ah ja, daar herken ik mijn vader ook in.

Mijn moeder was veel jonger, maar ook zo. Daar zit hem ook een deel van de problemen hoor (onveilig gehecht).