Psyche
alle pijlers
In de knoop met gevoel
zaterdag 29 maart 2008 om 13:05
Regelmatig lees ik hier op het forum en hoop nu zelf advies te krijgen over iets wat me erg bezighoud de afgelopen maanden.
Ik heb een vervelende jeugd gehad. Mijn ouders hielden mij erg strak door erg strenge regels.Gevoelens die ik had mochten er niet zijn. Ik werd op 8-10 jarige leeftijd regelmatig sexueel misbruikt door 2 jongens die bij mij in de buurt wonen. Door deze dingen raakte ik helemaal verwijderd van mezelf en mijn eigen gevoel. Ik voelde niets meer, niet bij gebeurtenissen en niet bij/voor andere mensen. Op mijn 17e werd ik het huis uit gezet en leefde ik een jaar lang op straat. Daarna kreeg ik een woning toegewezen en heb ik mijn diploma kunnen halen.
Toen ik 25 was verhuisde ik 200 km van mijn woonplaats. Ik kreeg een erg leuke baan daar. Ik begon te leven en langzaamaan ook te voelen ! Ik had mijn verleden diep weggestopt. Dacht er niet meer aan en ging voor de toekomst. Alleen werkt het natuurlijk niet zo. 1 jaar geleden kreeg ik een burn out en werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Mijn verleden kwam naar boven en met behulp van een therapeut ben ik deze gaan verwerken.
Dit is grotendeels gebeurd. Alleen zit ik met het volgende. Mijn gevoel is grotendeels weg. Ik voel het laatste half jaar alleen negatieve gevoelens zoals verdriet en boosheid. Fijne en blije gevoelens voel ik helemaal niet, terwijl mijn leven nu juist erg goed is. Ik begrijp dit gewoon echt niet. Ik heb een leuke baan, leuke echte vrienden/vriendinnen, een geweldige lieve vriend. Kortom ik heb alles wat me maar kan wensen om gelukkig te kunnen zijn. Waarom voel ik dit dan niet ?
Is er iemand die dit herkent ? Dit ook heeft meegemaakt ? Ik hoop dat iemand me advies hierin kan geven !
Groetjes Browny
Ik heb een vervelende jeugd gehad. Mijn ouders hielden mij erg strak door erg strenge regels.Gevoelens die ik had mochten er niet zijn. Ik werd op 8-10 jarige leeftijd regelmatig sexueel misbruikt door 2 jongens die bij mij in de buurt wonen. Door deze dingen raakte ik helemaal verwijderd van mezelf en mijn eigen gevoel. Ik voelde niets meer, niet bij gebeurtenissen en niet bij/voor andere mensen. Op mijn 17e werd ik het huis uit gezet en leefde ik een jaar lang op straat. Daarna kreeg ik een woning toegewezen en heb ik mijn diploma kunnen halen.
Toen ik 25 was verhuisde ik 200 km van mijn woonplaats. Ik kreeg een erg leuke baan daar. Ik begon te leven en langzaamaan ook te voelen ! Ik had mijn verleden diep weggestopt. Dacht er niet meer aan en ging voor de toekomst. Alleen werkt het natuurlijk niet zo. 1 jaar geleden kreeg ik een burn out en werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Mijn verleden kwam naar boven en met behulp van een therapeut ben ik deze gaan verwerken.
Dit is grotendeels gebeurd. Alleen zit ik met het volgende. Mijn gevoel is grotendeels weg. Ik voel het laatste half jaar alleen negatieve gevoelens zoals verdriet en boosheid. Fijne en blije gevoelens voel ik helemaal niet, terwijl mijn leven nu juist erg goed is. Ik begrijp dit gewoon echt niet. Ik heb een leuke baan, leuke echte vrienden/vriendinnen, een geweldige lieve vriend. Kortom ik heb alles wat me maar kan wensen om gelukkig te kunnen zijn. Waarom voel ik dit dan niet ?
Is er iemand die dit herkent ? Dit ook heeft meegemaakt ? Ik hoop dat iemand me advies hierin kan geven !
Groetjes Browny
zaterdag 29 maart 2008 om 13:29
ik herken het niet Browny van mezelf maar ken wel mensen met dezelfde verschijnselen en een jeugd die wel lijkt op de jouwe.
Heel goed van je dat je in therapie bent gegaan. Nu voel je boos en negatief. Zou dat niet komen doordat je je de afgelopen tijd weer door dingen uit je verleden heen hebt moeten worstelen? Om iets te verwerken moet je het bespreekbaar maken en dat heb je gedaan in de therapie toch?
Ik zou het proberen te zien als een verwerkingsproces, een rouwproces is wellicht een beter woord voor de fase waarin je nu verkeert.
Wat zegt jou therapeut er over eigenlijk? En heb je naast deze persoon nog anderen om tegenaan te praten? Heb je adviezen gekregen wat te doen wanneer je zo verdrietig voelt en niet bij de therapeut terecht kunt?
Heel goed van je dat je in therapie bent gegaan. Nu voel je boos en negatief. Zou dat niet komen doordat je je de afgelopen tijd weer door dingen uit je verleden heen hebt moeten worstelen? Om iets te verwerken moet je het bespreekbaar maken en dat heb je gedaan in de therapie toch?
Ik zou het proberen te zien als een verwerkingsproces, een rouwproces is wellicht een beter woord voor de fase waarin je nu verkeert.
Wat zegt jou therapeut er over eigenlijk? En heb je naast deze persoon nog anderen om tegenaan te praten? Heb je adviezen gekregen wat te doen wanneer je zo verdrietig voelt en niet bij de therapeut terecht kunt?
zaterdag 29 maart 2008 om 13:49
ik denk dat je eerst moet accepteren dat je momenteel gewoon geen positieve gevoelens hebt. ga niet elke dag zitten hopen dat je je wat positiever voelt, want dat werkt juist averrechts.
ik denk dat als je echt alles eenmaal hebt verwerkt, die positieve gevoelens wel weer komen en de negatieve gevoelens afnemen...
geef het tijd... je hebt zon verleden niet even 1,2,3 verwerkt..
ik denk dat als je echt alles eenmaal hebt verwerkt, die positieve gevoelens wel weer komen en de negatieve gevoelens afnemen...
geef het tijd... je hebt zon verleden niet even 1,2,3 verwerkt..
zaterdag 29 maart 2008 om 14:09
Dank je wel voor je snelle reactie Winniedepoe !
Ik ben het helemaal met je eens dat het een rouwproces is. Mijn hele verleden heb ik onder de loep genomen en kreeg daar herbelevingen door. Maar dit proces is volgens mij toch veranderd van een rouwproces naar verder gaan met mijn leven. Ik heb gerouwd en het een plaats gegeven. Nu wil ik weer verder met mijn leven, maar dan wel met alle gevoelens die daarbij horen !
Het is niet zo dat negatieve gevoelens mijn leven nu beheersen. Het is meer zo dat ik alleen die gevoelens nu kan voelen. Mijn leven loopt nu leuk en positief, ik hoef nu niet meer zo te knokken en te overleven, alleen dit voel ik niet. En aangezien ik nu wel weet hoe positieve gevoelens voelen, mis ik die gewoon heel erg. Zonder deze gevoelens kan je denk ik ook niet optimaal genieten van alle leuke en positieve dingen in het leven.
Ik vind het best moeilijk om precies uit te leggen wat ik bedoel, hoop dat je me toch een beetje begrijpt !
Mijn therapeut weet niet zo goed wat hij met me aan moet op het moment en is aan het kijken of een andere vorm van therapie beter is voor mij. Gelukkig heb ik een aantal goede vrienden en vriendinnen waarmee ik erover kan praten. Alleen herkennen ze mijn gevoelens helemaal niet en is het daarom best moeilijk om een goed advies te geven.
Ik ben het helemaal met je eens dat het een rouwproces is. Mijn hele verleden heb ik onder de loep genomen en kreeg daar herbelevingen door. Maar dit proces is volgens mij toch veranderd van een rouwproces naar verder gaan met mijn leven. Ik heb gerouwd en het een plaats gegeven. Nu wil ik weer verder met mijn leven, maar dan wel met alle gevoelens die daarbij horen !
Het is niet zo dat negatieve gevoelens mijn leven nu beheersen. Het is meer zo dat ik alleen die gevoelens nu kan voelen. Mijn leven loopt nu leuk en positief, ik hoef nu niet meer zo te knokken en te overleven, alleen dit voel ik niet. En aangezien ik nu wel weet hoe positieve gevoelens voelen, mis ik die gewoon heel erg. Zonder deze gevoelens kan je denk ik ook niet optimaal genieten van alle leuke en positieve dingen in het leven.
Ik vind het best moeilijk om precies uit te leggen wat ik bedoel, hoop dat je me toch een beetje begrijpt !
Mijn therapeut weet niet zo goed wat hij met me aan moet op het moment en is aan het kijken of een andere vorm van therapie beter is voor mij. Gelukkig heb ik een aantal goede vrienden en vriendinnen waarmee ik erover kan praten. Alleen herkennen ze mijn gevoelens helemaal niet en is het daarom best moeilijk om een goed advies te geven.
zaterdag 29 maart 2008 om 14:44
Misschien wil je te hard al doorgaan met je leven. En dit werkt nu eenmaal niet met willen. Rouwen kent toch ook fasen?En daar hoort boosheid en verdriet óók bij. Als je die de ruimte durft te geven, komen de (zoals wij dat allemaal veel liever willen) positieve gevoelens ook wel weer.. maar dit moet er waarschijnlijk ook uit. Je kunt wel willen dat iets over is, maar je gevoel spreekt andere taal.
(Erg herkenbaar voor mij, heb ook vervelende jeugd gehad).
Liefs!
(Erg herkenbaar voor mij, heb ook vervelende jeugd gehad).
Liefs!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 29 maart 2008 om 15:31
Herkenbaar hoor.... ik heb ook niet echt een toffe jeugd gehad en daar ook veel aandacht voor gehad in therapie en nu nog. Bij mij zijn alle randvoorwaarden voor een gelukkig leven aanwezig, leuk huisje, leuke baan, autootje, vrienden, kat etc. Maarrrrr... toch voel ik me geregeld eenzaam en ongelukkig. Alles kan zo perfect zijn, je kunt als een prinsesje leven, maar als je niet gelukkig bent met jezelf, haalt dit niets uit.Erg moeilijk iets, want wanneer ben je nu gelukkig met jezelf? Volgens mij heeft dit ook met tijd te maken, acceptatie. Ik heb ook zo mijn maniertjes gevonden om gevoelens uit te schakelen, puur overlevingsmechanisme.
Nou ja, misschien moet je je dus vooral gaan focussen op jezelf, in het hier- en- nu. Wie ben ik, waar sta ik voor en wat wil ik bereiken.
Nou ja, misschien moet je je dus vooral gaan focussen op jezelf, in het hier- en- nu. Wie ben ik, waar sta ik voor en wat wil ik bereiken.
zaterdag 29 maart 2008 om 16:55
Ik herken het wel uit een periode in mijn leven. Volgens mij komen die negatieve gevoelens juist nu boven omdat het veilig is en je eindelijk een plek hebt. Nu lijkt er na jaren overleven ruimte gekomen om echt te voelen en stil te kunnen staan. Probeer jezelf dat te gunnen, je hoeft echt niet voor altijd steeds maar door te gaan toch?
zaterdag 29 maart 2008 om 23:07
Ik herken het zeker. Ik denk idd ook dat het komt doordat je eindelijk hebt gemerkt dat je veilig bent, dat het eruit mag en dat nu eindelijk al dat verdriet en die woede beleefd mag worden en misschien zelfs wel een stuk onverschilligheid die door al dat negeren van je emoties ontstaan is.
Je kunt rationeel en emotioneel weten dat je erdoorheen bent, dat het ergste geweest is, dat je alles op zijn plek hebt zien vallen. Dat je verdriet toen gerechtvaardigd was, ook dat geeft rust. Maar echt die vrede ervaren, dat kan denk ik alleen door alles maar te accepteren wat loskomt. Je zult herinneren hoeveel pijn je leed maar het gaat om jarenlang, dat moet uit je systeem en dat kost tijd. Het is niet alleen het moment van inzicht dat je bevrijdt, het is ook het langzaam ontgiften van lichaam, geest en ziel.
Juist rust en stabiliteit gunnen je de speelruimte voor het ervaren van deze emoties. Gun dat stuk in jezelf wat blijkbaar behoefte heeft aan erkenning, aan ervaren worden, de tijd en ruimte om dit uit te zieken en dan sterker te worden. Ik begrijp hoe moeilijk en onlogisch dit voelt maar vertrouw jezelf, blijkbaar heeft iets in je hier heel sterk behoefte aan. Negeer dat niet zoals de mensen om je heen in je jeugd dat deden.
Je kunt rationeel en emotioneel weten dat je erdoorheen bent, dat het ergste geweest is, dat je alles op zijn plek hebt zien vallen. Dat je verdriet toen gerechtvaardigd was, ook dat geeft rust. Maar echt die vrede ervaren, dat kan denk ik alleen door alles maar te accepteren wat loskomt. Je zult herinneren hoeveel pijn je leed maar het gaat om jarenlang, dat moet uit je systeem en dat kost tijd. Het is niet alleen het moment van inzicht dat je bevrijdt, het is ook het langzaam ontgiften van lichaam, geest en ziel.
Juist rust en stabiliteit gunnen je de speelruimte voor het ervaren van deze emoties. Gun dat stuk in jezelf wat blijkbaar behoefte heeft aan erkenning, aan ervaren worden, de tijd en ruimte om dit uit te zieken en dan sterker te worden. Ik begrijp hoe moeilijk en onlogisch dit voelt maar vertrouw jezelf, blijkbaar heeft iets in je hier heel sterk behoefte aan. Negeer dat niet zoals de mensen om je heen in je jeugd dat deden.
zondag 30 maart 2008 om 10:13
