Psyche
alle pijlers
In de knoop met het verleden
donderdag 7 mei 2009 om 20:29
De naam zegt het al.. Ik ben totaal in de knoop met alles wat ik in me verleden heb meegemaakt.
Vanaf me 12e had ik niet echt een leuke jeugd..Ik woonde toen thuis met mijn ouders en zus..en hoe ouder ik werd hoe erger me vader deed. Hij sloeg me vaak, ook zonder reden gewoon voor de lol. Ik had gelukkig veel vriendinnen en een leuke hobby; paardrijden en natuurlijk school waarin ik afleiding vond.
Dit leventje ging door tot me 15e waarin ik vaak mishandelt werd, ik had het al die tijd voor me gehouden en alleen me beste vriendin vertelt bij wie ik altijd het huis in rende als ik weer in elkaar was geslagen. Door de mishandeling kreeg ik problemen op school, ik kon me moeilijk concentreren, werd zelfs rebels..Ik begon foute dingen te doen begon te stelen met vriendinnen, foute vriendjes, en altijd midden in de nacht thuis met alle gevolgen van dien.
Ik had mezelf verloren, ik was aan het veranderen in iemand die ik niet kende, iemand die ik niet wilde zijn. Ook kreeg ik toen belachelijk vaak gesprekken met het riagg, en jeugdzorg, allerlei soorten instanties waarvan ik vond dat ze me niet begrepen.
Op een dag ontmoette ik een jongen via een vriendin en daar werd ik smoorverliefd op, we waren altijd samen en ik begon na mijn middelbare school met werken. Ik was zo blij met hem tot hij me na 2 weken een klap had verkocht in me gezicht..omdat hij in mijn nieuwe telefoon een nummer van een ex vond. Ik was totaal in schock en trilde heel erg, kan die dag nog steeds herinneren, maar ik ben 4 jaar lang bij hem gebleven uiteindelijk..
In de tussentijd ben ik al me vriendinnen verloren omdat hij jaloers en bezitterig was. Ik heb geen opleiding kunnen volgen omdat hij mij dwars zat tijdens de opleiding ( wel geprobeerd toen ik 16 was..een MBO opleiding, maar het lukte me niet omdat ik na school altijd de grootste ruzies met hem had over als er een jongen met mij had gepraat in me klas :S ) Hij heeft me nog vaak geslagen en uiteindelijk toen hij op vakantie ging heb ik de kracht kunnen vinden om hem te dumpen.
Ik probeerde het al jaren maar het lukte me niet.. Ondertussen waren me ouders rond me 19e ook gescheiden, me hond was doodgegaan, me zus ging het huis uit want ze trok het niet dat ik zo met deze jongen omging, iedereen haatte hem en wilde dat ik het uitmaakte. Uiteindelijk besloot hij voor 3 maanden weg te gaan naar het buitenland. Ik heb het toen voordat hij ging duidelijk proberen te maken dat ik niet meer wil, en toen nog via msn in het buitenland zelfs.
Ik had toen hij ongeveer 3 maanden weg was best wel de tijd van me leven, een goede vriendin kwam bij me in huis wonen, ik ging vaak uit ( wat ik nooit mocht doen toen ik met hem was) alles ging goed met mij..Ik voelde me wel schuldig tegenover hem maar ik was dit leven verschuldigd aan mezelf, een leven waarin ik alles kan doen wat ik wil zonder dat een jaloers vriendje zegt dat ik nix mag.
Uiteindelijk toen hij terug kwam uit het buitenland, zijn dingen totaal uit de hand gelopen. Hij begon in eerste instantie met veel bellen, smeken en ik kreeg bloemen thuis gestuurd, veel cadeaus aangeboden gekregen, dat soort dingen. Toen hij na een paar door had dat ik niet meer terug kwam bij hem, is hij totaal doorgeslagen. Hij had me op een dag gevraagd om bij hem in de auto te stappen om te praten..dus ik zag er geen kwaad in met me stomme kop en ik deed dat. Hij bracht me toen naar een parkeerplek en heeft me helemaal in elkaar geslagen daar en uit de auto getrapt. Toen ik besefte dat ik op de weg lag zag ik zijn auto op me afkomen met vol gas en dook nog net op tijd de bosjes in. Hij stapte uit en trapte me een paar keer in me buik, ik schreeuwde het uit van de pijn en probeerde weg te lopen maar elke keer kreeg ik er een trap bij, er waren veel mensen die langsreden of mensen die langsliepen maar durfde geen MOER te doen. :S
Op een gegeven moment is hij THANK GOD weggegaan met de auto, en ben ik naar een soort verlaten terrein gestrompelt ik belde daar me moeder en me vriendin, en waarschuwde dat ze de politie moest halen en dat ik verstopt zit. Op dat moment kwam hij terug met de auto, en zocht me, hij had toen een mes bij zich en ik raakte in paniek. Hij zag me niet gelukkig en ik bleef aan de telefoon met mijn moeder. Hij reed weg met de auto, en ondertussen waren mijn moeder en haar vriend aangekomen en de politie.
Om een lang verhaal kort te maken : aangifte gedaan, nooit geholpen, nooit opgepakt alleen voor 3 zielige dagen, totdat de dag kwam dat ik van werk naar huis liep en de auto in ben gesleurd door hem, ik ben toen naar een afgelegen plek gereden en verkracht. Daarna ben ik naar huis toegebracht wonder boven wonder met heel veel dreigementen dat ik niemand iets mocht zeggen, ik heb hem die zelfde dag nog aangegeven en hij is direct opgepakt en heeft maar 6 maanden vast gezeten.
Hij had in de tussentijd van alles ook de ergste dingen geflikt, vriendinnen met wie ik omging bedreigd, de auto van de vriend van me moeder verkloot, ramen in geslagen, banden leeg geprikt.
En na de verkrachting dus 6 maanden vast gezeten.
Ik ben na alles: scheiding van me ouders, mishandeling vader, verhuizing van me zus, dood van me hond, mishandeling door vriend, helemaal doorgedraaid. Ik was maanden lang depressief, zag het leven niet meer zitten, had nauwelijks vriendinnen meer want ze waren bang voor mijn pschyo exvriendje..
En nu 3 jaar later heb ik gelukkig sinds anderhalf jaar een vriend van wie ik heel veel hou..ik heb alleen niet echt meer een leven..echt gewoon nauwelijks hechte vriendschappen die ik wel had..En klamp me teveel vast aan hem..
Therapie heeft wel geholpen maar ben er nu wel klaar me..
Ik mis de vriendschappen die ik had, en ik weet ook niet meer wat ik moet doen, het verleden lijkt me gebroken te hebben. Of misschien denk ik er teveel aan..Wat vinden jullie van mij verhaal,advies is van harte welkom.
Vanaf me 12e had ik niet echt een leuke jeugd..Ik woonde toen thuis met mijn ouders en zus..en hoe ouder ik werd hoe erger me vader deed. Hij sloeg me vaak, ook zonder reden gewoon voor de lol. Ik had gelukkig veel vriendinnen en een leuke hobby; paardrijden en natuurlijk school waarin ik afleiding vond.
Dit leventje ging door tot me 15e waarin ik vaak mishandelt werd, ik had het al die tijd voor me gehouden en alleen me beste vriendin vertelt bij wie ik altijd het huis in rende als ik weer in elkaar was geslagen. Door de mishandeling kreeg ik problemen op school, ik kon me moeilijk concentreren, werd zelfs rebels..Ik begon foute dingen te doen begon te stelen met vriendinnen, foute vriendjes, en altijd midden in de nacht thuis met alle gevolgen van dien.
Ik had mezelf verloren, ik was aan het veranderen in iemand die ik niet kende, iemand die ik niet wilde zijn. Ook kreeg ik toen belachelijk vaak gesprekken met het riagg, en jeugdzorg, allerlei soorten instanties waarvan ik vond dat ze me niet begrepen.
Op een dag ontmoette ik een jongen via een vriendin en daar werd ik smoorverliefd op, we waren altijd samen en ik begon na mijn middelbare school met werken. Ik was zo blij met hem tot hij me na 2 weken een klap had verkocht in me gezicht..omdat hij in mijn nieuwe telefoon een nummer van een ex vond. Ik was totaal in schock en trilde heel erg, kan die dag nog steeds herinneren, maar ik ben 4 jaar lang bij hem gebleven uiteindelijk..
In de tussentijd ben ik al me vriendinnen verloren omdat hij jaloers en bezitterig was. Ik heb geen opleiding kunnen volgen omdat hij mij dwars zat tijdens de opleiding ( wel geprobeerd toen ik 16 was..een MBO opleiding, maar het lukte me niet omdat ik na school altijd de grootste ruzies met hem had over als er een jongen met mij had gepraat in me klas :S ) Hij heeft me nog vaak geslagen en uiteindelijk toen hij op vakantie ging heb ik de kracht kunnen vinden om hem te dumpen.
Ik probeerde het al jaren maar het lukte me niet.. Ondertussen waren me ouders rond me 19e ook gescheiden, me hond was doodgegaan, me zus ging het huis uit want ze trok het niet dat ik zo met deze jongen omging, iedereen haatte hem en wilde dat ik het uitmaakte. Uiteindelijk besloot hij voor 3 maanden weg te gaan naar het buitenland. Ik heb het toen voordat hij ging duidelijk proberen te maken dat ik niet meer wil, en toen nog via msn in het buitenland zelfs.
Ik had toen hij ongeveer 3 maanden weg was best wel de tijd van me leven, een goede vriendin kwam bij me in huis wonen, ik ging vaak uit ( wat ik nooit mocht doen toen ik met hem was) alles ging goed met mij..Ik voelde me wel schuldig tegenover hem maar ik was dit leven verschuldigd aan mezelf, een leven waarin ik alles kan doen wat ik wil zonder dat een jaloers vriendje zegt dat ik nix mag.
Uiteindelijk toen hij terug kwam uit het buitenland, zijn dingen totaal uit de hand gelopen. Hij begon in eerste instantie met veel bellen, smeken en ik kreeg bloemen thuis gestuurd, veel cadeaus aangeboden gekregen, dat soort dingen. Toen hij na een paar door had dat ik niet meer terug kwam bij hem, is hij totaal doorgeslagen. Hij had me op een dag gevraagd om bij hem in de auto te stappen om te praten..dus ik zag er geen kwaad in met me stomme kop en ik deed dat. Hij bracht me toen naar een parkeerplek en heeft me helemaal in elkaar geslagen daar en uit de auto getrapt. Toen ik besefte dat ik op de weg lag zag ik zijn auto op me afkomen met vol gas en dook nog net op tijd de bosjes in. Hij stapte uit en trapte me een paar keer in me buik, ik schreeuwde het uit van de pijn en probeerde weg te lopen maar elke keer kreeg ik er een trap bij, er waren veel mensen die langsreden of mensen die langsliepen maar durfde geen MOER te doen. :S
Op een gegeven moment is hij THANK GOD weggegaan met de auto, en ben ik naar een soort verlaten terrein gestrompelt ik belde daar me moeder en me vriendin, en waarschuwde dat ze de politie moest halen en dat ik verstopt zit. Op dat moment kwam hij terug met de auto, en zocht me, hij had toen een mes bij zich en ik raakte in paniek. Hij zag me niet gelukkig en ik bleef aan de telefoon met mijn moeder. Hij reed weg met de auto, en ondertussen waren mijn moeder en haar vriend aangekomen en de politie.
Om een lang verhaal kort te maken : aangifte gedaan, nooit geholpen, nooit opgepakt alleen voor 3 zielige dagen, totdat de dag kwam dat ik van werk naar huis liep en de auto in ben gesleurd door hem, ik ben toen naar een afgelegen plek gereden en verkracht. Daarna ben ik naar huis toegebracht wonder boven wonder met heel veel dreigementen dat ik niemand iets mocht zeggen, ik heb hem die zelfde dag nog aangegeven en hij is direct opgepakt en heeft maar 6 maanden vast gezeten.
Hij had in de tussentijd van alles ook de ergste dingen geflikt, vriendinnen met wie ik omging bedreigd, de auto van de vriend van me moeder verkloot, ramen in geslagen, banden leeg geprikt.
En na de verkrachting dus 6 maanden vast gezeten.
Ik ben na alles: scheiding van me ouders, mishandeling vader, verhuizing van me zus, dood van me hond, mishandeling door vriend, helemaal doorgedraaid. Ik was maanden lang depressief, zag het leven niet meer zitten, had nauwelijks vriendinnen meer want ze waren bang voor mijn pschyo exvriendje..
En nu 3 jaar later heb ik gelukkig sinds anderhalf jaar een vriend van wie ik heel veel hou..ik heb alleen niet echt meer een leven..echt gewoon nauwelijks hechte vriendschappen die ik wel had..En klamp me teveel vast aan hem..
Therapie heeft wel geholpen maar ben er nu wel klaar me..
Ik mis de vriendschappen die ik had, en ik weet ook niet meer wat ik moet doen, het verleden lijkt me gebroken te hebben. Of misschien denk ik er teveel aan..Wat vinden jullie van mij verhaal,advies is van harte welkom.
donderdag 7 mei 2009 om 21:08
Heftig verhaal. Je hebt veel meegemaakt en het verleden schud je niet 123 van je af. In mijn ervaring (ook een heftig verleden) is het zo dat waar ik NU tegenaan loop aanpak. Het verleden kan ik niet veranderen maar mezelf wel. Elke dag is een NIEUWE dag en is NIET het verleden. Maar je weet dit vast ook wel rationeel...maar dat gevoel he?
Ik denk dat jij niet de juiste hulp hebt gekregen. Heb je wel eens aan traumaverwerking gedacht? En dan niet bij het RIAGG (ben daar zelf niet over te spreken) maar bij een vrijgevestigde therapeut of psycholoog. Je huisarts kan je verwijzing geven.
Sterkte!
Ik denk dat jij niet de juiste hulp hebt gekregen. Heb je wel eens aan traumaverwerking gedacht? En dan niet bij het RIAGG (ben daar zelf niet over te spreken) maar bij een vrijgevestigde therapeut of psycholoog. Je huisarts kan je verwijzing geven.
Sterkte!
donderdag 7 mei 2009 om 21:25
Hallo Just_me,
Je nick zegt: "ik ben het maar", maar jij mag er zijn hoor! Wat heb jij een klote dingen meegemaakt. Ik heb ook erg veel nare dingen meegemaakt. Mijn ervaring is dat het tijd nodig heeft. Juist met dit soort traumatische dingen.
Je hebt nu anderhalf jaar een relatie met je huidige vriend en je mist goede vriendschappen.
Meid geef jezelf de tijd. Het zal echt nog een tijd duren voor die nare ervaringen grotendeels uit je gevoel, gedachten en lichaam zijn. Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar samen en hoe langer we samen zijn en hoe langer er rust is, hoe meer en meer er ook echt rust in mij is gekomen. En die rust heeft me in staat gesteld weer vriendschappen op te doen en ook oude vriendschappen aan te halen.
Het is vreselijk dat het je is overkomen. Dat is een manier om naar de gebeurtenissen te kijken. Deze doet ook zeker recht aan de situatie. Het is echter ook: geweldig dat je nu niet meer in deze situatie zit. Tenminste, zit je echt niet meer in een situatie of woon je wellicht nog thuis bij je moeder? En hoe is het contact nu met je vader? Erkent hij dat hij je mishandelt heeft? En je moeder, onderkent zij het?
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je je niet gaat vastklampen aan je vriend maar dat je probeert een eigen zelfstandig leven in te richten. Daarbij kun je uiteraard rekening houden met je vriend, maar je moet het niet voor hem bouwen.
Ik weet niet of je werkt of studeert? Ik denk dat je bent gaan werken nadat het MBO niet is gelukt. Wellicht is het een goed idee om te bedenken wat voor een opleiding je leuk vindt en daarvoor te gaan. Dat vergt nogal wat als je al geld verdient, maar het levert je ook enorm op. En wellicht kan het wel in deeltijd.
Je leven is geleefd en je autonomie is behoorlijk van je afgepakt in het verleden. En jij hebt het soms ook uit handen gegeven. Net zoals je nu doet door je afhankelijk van je vriend op te stellen. Het beste dat je kan doen voor jezelf is je autonomie weer op pakken en meester over jezelf zijn. Je eigen keuzes maken die voor jou, en jou alleen, goed zijn. Soms is dat heel moeilijk, vreselijk moeilijk.
Misschien helpt het je om in de derde persoon naar jezelf te kijken. Wat zou je aan iemand van wie je super veel houd adviseren als zijn/haar situatie is zoals de jouwe? Waarom doe jij nu niet wat je hem/haar zou adviseren?
Heel veel sterkte! WZK
Je nick zegt: "ik ben het maar", maar jij mag er zijn hoor! Wat heb jij een klote dingen meegemaakt. Ik heb ook erg veel nare dingen meegemaakt. Mijn ervaring is dat het tijd nodig heeft. Juist met dit soort traumatische dingen.
Je hebt nu anderhalf jaar een relatie met je huidige vriend en je mist goede vriendschappen.
Meid geef jezelf de tijd. Het zal echt nog een tijd duren voor die nare ervaringen grotendeels uit je gevoel, gedachten en lichaam zijn. Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar samen en hoe langer we samen zijn en hoe langer er rust is, hoe meer en meer er ook echt rust in mij is gekomen. En die rust heeft me in staat gesteld weer vriendschappen op te doen en ook oude vriendschappen aan te halen.
Het is vreselijk dat het je is overkomen. Dat is een manier om naar de gebeurtenissen te kijken. Deze doet ook zeker recht aan de situatie. Het is echter ook: geweldig dat je nu niet meer in deze situatie zit. Tenminste, zit je echt niet meer in een situatie of woon je wellicht nog thuis bij je moeder? En hoe is het contact nu met je vader? Erkent hij dat hij je mishandelt heeft? En je moeder, onderkent zij het?
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je je niet gaat vastklampen aan je vriend maar dat je probeert een eigen zelfstandig leven in te richten. Daarbij kun je uiteraard rekening houden met je vriend, maar je moet het niet voor hem bouwen.
Ik weet niet of je werkt of studeert? Ik denk dat je bent gaan werken nadat het MBO niet is gelukt. Wellicht is het een goed idee om te bedenken wat voor een opleiding je leuk vindt en daarvoor te gaan. Dat vergt nogal wat als je al geld verdient, maar het levert je ook enorm op. En wellicht kan het wel in deeltijd.
Je leven is geleefd en je autonomie is behoorlijk van je afgepakt in het verleden. En jij hebt het soms ook uit handen gegeven. Net zoals je nu doet door je afhankelijk van je vriend op te stellen. Het beste dat je kan doen voor jezelf is je autonomie weer op pakken en meester over jezelf zijn. Je eigen keuzes maken die voor jou, en jou alleen, goed zijn. Soms is dat heel moeilijk, vreselijk moeilijk.
Misschien helpt het je om in de derde persoon naar jezelf te kijken. Wat zou je aan iemand van wie je super veel houd adviseren als zijn/haar situatie is zoals de jouwe? Waarom doe jij nu niet wat je hem/haar zou adviseren?
Heel veel sterkte! WZK
donderdag 7 mei 2009 om 21:57
quote:Sensy12 schreef op 07 mei 2009 @ 21:08:
Ik denk dat jij niet de juiste hulp hebt gekregen. Heb je wel eens aan traumaverwerking gedacht?
Owja dat was ik vergeten te vertellen
Ik ben wel redelijk goed geholpen voor een lange tijd bij een instelling (Noem ff geen naam ivm privacy) en daar heb ik een soort EMDR therapie gehad, dat is voor de traumaverwerking omdat ik post traumatisch was geworden na alles wat er was gebeurd. Na heel veel gesprekken ( want ik liep er al sinds me 15e ofzo) heb ik besloten ermee te stoppen omdat ik me niet meer gemakkelijk voelde. Ik had het ff gehad met de gesprekken elke keer en het voelde niet alsof ik het aan het verwerken was, maar dat het meer een irritante verplichting werd om te praten over dingen waar ik het niet over wilde hebben. Ze hebben me op een manier wel goed geholpen..maar ik denk dat het inderdaad ook veeeeeel tijd nodig heeft.. 
Ik denk dat jij niet de juiste hulp hebt gekregen. Heb je wel eens aan traumaverwerking gedacht?
Owja dat was ik vergeten te vertellen
Ik ben wel redelijk goed geholpen voor een lange tijd bij een instelling (Noem ff geen naam ivm privacy) en daar heb ik een soort EMDR therapie gehad, dat is voor de traumaverwerking omdat ik post traumatisch was geworden na alles wat er was gebeurd. Na heel veel gesprekken ( want ik liep er al sinds me 15e ofzo) heb ik besloten ermee te stoppen omdat ik me niet meer gemakkelijk voelde. Ik had het ff gehad met de gesprekken elke keer en het voelde niet alsof ik het aan het verwerken was, maar dat het meer een irritante verplichting werd om te praten over dingen waar ik het niet over wilde hebben. Ze hebben me op een manier wel goed geholpen..maar ik denk dat het inderdaad ook veeeeeel tijd nodig heeft..
donderdag 7 mei 2009 om 22:10
Hey wzk,
Bedankt voor je reactie en advies
!!
Ik volg momenteel wel weer een MBO studie en woon sinds 2 jaar bij mijn moeder, maar ben druk op zoek naar een eigen woning in een heel ander omgeving waar ik niet steeds herinnert word aan alles..
Het contact met me vader heb ik eigenlijk ook gelijk min of meer verbroken nadat ik weg ben gegaan..ik heb er ff geen behoefte aan , ik ben weleens langs geweest, maar dat voelde heel raar en onwelkom dus heb ik het maar gelaten zoals het is. Hij heeft nooit erkent dat hij me mishandelt heeft, hij noemde het een ´´corrigerende tik´´
dus ik laat hem maar lekker in die waan..Als ik hem was zou ik me ook doodschamen en proberen te geloven in je eigen leugens.
Ik kan me er soms nog steeds om boos maken, maar dat is het niet waard meer..
Ik heb als advies vaak te horen gekregen dat ik niet te lang in een slachtofferrol moet zitten en probeer daar ook écht aan te werken, maar ik blijf me wel zo voelen. Ik voel me slachtoffer omdat er veel dingen zijn die ik niet heb kunnen veranderen, die overkwamen me gewoon. Ik probeer nu echt me best te doen om op mezelf te gaan wonen, ik denk dat dat ook goed voor mij zou zijn, een nieuw begin in een nieuwe omgeving.
En voor de rest doe ik me best op de opleiding en probeer ik er wat van te maken..Alleen op sociaal gebied voel ik me wel echt verlaten. Het is raar hoe je van veel vriendinnen naar een leven te gaan waarin je al je vriendinnen kwijt bent en dat je ook gelijk de weg kwijt bent. Ik voel me echt verloren en ik probeer echt nieuwe goede vriendinnen te maken..maar het is moeilijk, en de contacten die ik nu heb opgebouwd weten nauwelijks iets van mijn verleden. Ik heb het vaak dat ze dan vragen ´´waarvoor ben je zo stil´´?? Ik heb van die momenten dat ik echt heel stil word.. omdat ik denk aan vroeger, en ook in de klas is het zooo lastig...Die drukken gelijk een stempel op je met ´´stil en rustig´´. En dan loopt me opleiding maar te pushen met je moet je wat meer laten zien in de klas blabla..
Ik ben aan het overwegen om te stoppen en een bbl opleiding te volgen omdat ik niet zo goed kan functioneren in een klas..maar dat is misschien ook weer stom :S
Ach kweet het echt allemaal niet zo goed meer, twijfel te veel!!
Bedankt voor je reactie en advies
!!Ik volg momenteel wel weer een MBO studie en woon sinds 2 jaar bij mijn moeder, maar ben druk op zoek naar een eigen woning in een heel ander omgeving waar ik niet steeds herinnert word aan alles..
Het contact met me vader heb ik eigenlijk ook gelijk min of meer verbroken nadat ik weg ben gegaan..ik heb er ff geen behoefte aan , ik ben weleens langs geweest, maar dat voelde heel raar en onwelkom dus heb ik het maar gelaten zoals het is. Hij heeft nooit erkent dat hij me mishandelt heeft, hij noemde het een ´´corrigerende tik´´
dus ik laat hem maar lekker in die waan..Als ik hem was zou ik me ook doodschamen en proberen te geloven in je eigen leugens.Ik kan me er soms nog steeds om boos maken, maar dat is het niet waard meer..
Ik heb als advies vaak te horen gekregen dat ik niet te lang in een slachtofferrol moet zitten en probeer daar ook écht aan te werken, maar ik blijf me wel zo voelen. Ik voel me slachtoffer omdat er veel dingen zijn die ik niet heb kunnen veranderen, die overkwamen me gewoon. Ik probeer nu echt me best te doen om op mezelf te gaan wonen, ik denk dat dat ook goed voor mij zou zijn, een nieuw begin in een nieuwe omgeving.
En voor de rest doe ik me best op de opleiding en probeer ik er wat van te maken..Alleen op sociaal gebied voel ik me wel echt verlaten. Het is raar hoe je van veel vriendinnen naar een leven te gaan waarin je al je vriendinnen kwijt bent en dat je ook gelijk de weg kwijt bent. Ik voel me echt verloren en ik probeer echt nieuwe goede vriendinnen te maken..maar het is moeilijk, en de contacten die ik nu heb opgebouwd weten nauwelijks iets van mijn verleden. Ik heb het vaak dat ze dan vragen ´´waarvoor ben je zo stil´´?? Ik heb van die momenten dat ik echt heel stil word.. omdat ik denk aan vroeger, en ook in de klas is het zooo lastig...Die drukken gelijk een stempel op je met ´´stil en rustig´´. En dan loopt me opleiding maar te pushen met je moet je wat meer laten zien in de klas blabla..
Ik ben aan het overwegen om te stoppen en een bbl opleiding te volgen omdat ik niet zo goed kan functioneren in een klas..maar dat is misschien ook weer stom :S
Ach kweet het echt allemaal niet zo goed meer, twijfel te veel!!
