Psyche
alle pijlers
In de knoop
woensdag 3 juni 2020 om 18:06
Waarom zou je niet iemand mogen haten omdat hij gehandicapt is?
Je hebt er genoeg reden voor zo te lezen. Als jij niet wil gaan omdat je er ongelukkig van wordt, ga dan niet!! Denk aan jezelf in deze
Ik zou toch ook nog wel weer professionele hulp zoeken, blijkbaar was het nog niet voldoende.
En stoer van je dat je het zo op kan schrijven!!
Je hebt er genoeg reden voor zo te lezen. Als jij niet wil gaan omdat je er ongelukkig van wordt, ga dan niet!! Denk aan jezelf in deze
Ik zou toch ook nog wel weer professionele hulp zoeken, blijkbaar was het nog niet voldoende.
En stoer van je dat je het zo op kan schrijven!!
woensdag 3 juni 2020 om 18:15
Britskorthaartje schreef: ↑03-06-2020 18:00Ik heb het gevoel dat ik het eigenlijk heel goed verwerkt heb
De alinea die je erna schrijft bevestigd dit niet echt.
woensdag 3 juni 2020 om 18:18
woensdag 3 juni 2020 om 18:23
Het is gevoelsmatig. Daarnaast begrijpen velen het ook niet. Er komt vaak een verwijtend toontje als ik zeg dat ik niet vaak langsga. Van: 'het is toch je vader, he.' En dan moet ik helemaal gaan uitleggen wat mijn reden is, terwijl de persoon in kwestie vaak heel veel weet van onze vroegere situatie. Maar omdat hij nu gehandicapt is, zijn leven over is, mogen we zulke dingen niet zeggen. Juist omdat ik er zelf onzeker over ben, komen deze woorden heel vaak hard aan en ga ik er toch maar weer naartoe om van het schuldgevoel af te komen.gizzmo-returns schreef: ↑03-06-2020 18:06Waarom zou je niet iemand mogen haten omdat hij gehandicapt is?
Je hebt er genoeg reden voor zo te lezen. Als jij niet wil gaan omdat je er ongelukkig van wordt, ga dan niet!! Denk aan jezelf in deze
Ik zou toch ook nog wel weer professionele hulp zoeken, blijkbaar was het nog niet voldoende.
En stoer van je dat je het zo op kan schrijven!!
Professionele hulp zoeken is nodig, maar zolang ik niet langsga bij mijn vader, voel ik me eigenlijk meer dan goed, fantastisch zelfs. Het komt doordat sinds hij weg is, ik me nog nooit zo veilig gevoeld heb en daardoor het gevoel heb dat mijn leven heel fijn is nu. En het allemaal oprakelen vind ik best wel eng.
woensdag 3 juni 2020 om 19:22
Je mag daar heel kort "ik ga niet om mijn redenen en in wezen gaat dit jou niet zo heel veel aan" op antwoorden. Ik heb zomaar zo' n donkerbruin vermoeden dat het vooral familie is die zo reageert? Families houden soms nogal van zaken onder vloerkleedjes schuiven.Britskorthaartje schreef: ↑03-06-2020 18:23Het is gevoelsmatig. Daarnaast begrijpen velen het ook niet. Er komt vaak een verwijtend toontje als ik zeg dat ik niet vaak langsga. Van: 'het is toch je vader, he.' En dan moet ik helemaal gaan uitleggen wat mijn reden is, terwijl de persoon in kwestie vaak heel veel weet van onze vroegere situatie.
Jeetje vrouw, wat een verhaal, ik schrik ervan. Ik ga geen nare dingen over je vader schrijven want daar schiet jij niks mee op maar je non-bezoekjes zijn zwaar legaal wat mij betreft. Je voelt je zo vele malen beter als je niet gaat, doe jezelf een heel groot plezier en blijf fysiek weg. Af en toe aan hem denken is meer dan genoeg.
.
woensdag 3 juni 2020 om 19:24
Vind je?
Volgens mij gaat het best goed met je en weet je, therapie is niet zaligmakend hoor. Als je geen probleem hebt hoef je er ook geen één te creëren.
Wegblijven bij je vader is jouw therapie!
.
woensdag 3 juni 2020 om 19:33
Heftig verhaal hoor
Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar waarom zou je hem niet mogen haten? Zijn handicap heeft niets te maken met hem als persoon en zijn persoonlijkheid.
Hij heeft jullie als gezin zoveel aangedaan (en dat is nog maar een understatement)! Heeft hij ooit rekening met jullie gehouden? Heeft hij ooit een keer sorry gezegd?
Jij bent volwassenen en hoeft je niet te verantwoorden naar een ander.
Komt je vader ooit nog thuis wonen?
Hoe is je moeder en de rest van het gezin hieronder? Zou dit niet een goed moment zijn om het verleden te verwerken, achter je te laten en naar de toekomst te kijken?
Je zegt het allemaal verwerkt te hebben. Maar ik vind dat jij jezelf wel tegenspreekt in het OP. Dat is helemaal niet erg, er is ook zoveel gebeurd. Ik geloof zeker wel dat je e.e.a. hebt verwerkt. Maar ik denk dat je er nog veel meer uit kan halen, met professionele hulp.
Sterkte!
Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar waarom zou je hem niet mogen haten? Zijn handicap heeft niets te maken met hem als persoon en zijn persoonlijkheid.
Hij heeft jullie als gezin zoveel aangedaan (en dat is nog maar een understatement)! Heeft hij ooit rekening met jullie gehouden? Heeft hij ooit een keer sorry gezegd?
Jij bent volwassenen en hoeft je niet te verantwoorden naar een ander.
Komt je vader ooit nog thuis wonen?
Hoe is je moeder en de rest van het gezin hieronder? Zou dit niet een goed moment zijn om het verleden te verwerken, achter je te laten en naar de toekomst te kijken?
Je zegt het allemaal verwerkt te hebben. Maar ik vind dat jij jezelf wel tegenspreekt in het OP. Dat is helemaal niet erg, er is ook zoveel gebeurd. Ik geloof zeker wel dat je e.e.a. hebt verwerkt. Maar ik denk dat je er nog veel meer uit kan halen, met professionele hulp.
Sterkte!
woensdag 3 juni 2020 om 19:55
Je hoeft hem toch ook niet te haten? Soms is er zo veel gebeurt dat het gewoon niet meer goed komt. En dan is het zelfbescherming om niet meer te gaan.
In een geval als dit is er werkelijk geen enkele verplichting om nog iets voor zo'n man te betekenen. Dat heeft hij immers ook nooit voor jullie gedaan.
In een geval als dit is er werkelijk geen enkele verplichting om nog iets voor zo'n man te betekenen. Dat heeft hij immers ook nooit voor jullie gedaan.
woensdag 3 juni 2020 om 20:01
Ach wat rot britskorthaartje, maar zó logisch wat je schrijft
Ik merk vaak dat mensen die ergens tegenaan lopen zichzelf 'gek' of 'mislukt' of 'hopeloos' voelen, maar vaak omschrijven zij dingen die zó logisch zijn, die ook gewoon precies kloppen met de theorie die we kennen over bijvoorbeeld hechting en trauma. Dit is ook zo als ik jouw openingspost lees. Ik ben soms zo verbaasd juist hoe mensen het zo goed kunnen uitdrukken, dat jij bijvoorbeeld precies voelt dat je in het bijzijn van je vader je weer klein voelt. Dat is ook vaak precies wat er gebeurt wanneer je dit soort trauma in je jeugd hebt en wanneer je getriggerd wordt in het volwassen leven. Dat hoeft niet door de persoon of de gebeurtenis zelf, maar iets met een element daarvan triggert vaak al.
Je schrijft enerzijds dat je je fantastisch voelt als je niet bij je vader langsgaat (oplossing lijkt me dan vrij duidelijk), anderzijds schrijf je in je OP een rits aan dingen waar je tegenaanloopt en bang bent dat je er niet vanaf komt (bang voor conflict, op je tenen lopen, het gevoel iets verkeerd te doen, nerveus, seksleven enz.
Voor mij wel herkenbaar overigens. Therapie is niet zaligmakend, dat klopt zeker. Ik ben ook niet enorm enthousiast over de GGZ, terwijl ik er zelf werk. Daarnaast ook aan de andere kant mijn eigen ervaringen met psychologen die niet zo helpende waren, maar ook die echt heel veel voor me betekend hebben. Dus zomaar een psycholoog bezoeken of hulp zoeken is zeker niet zaligmakend. Maar dingen kunnen plaatsen kan al lucht geven en daar kan iemand met verstand van de theorie je vaak wel goed bij helpen. En vervolgens leren hoe je daarmee om kan gaan ook. Als je hulp wil zoeken zou ik je aanraden een psychotherapeut of klinisch psycholoog te zoeken. Je kan ook veel zelfonderzoek doen, maar een beetje de basis weten van hoe dit soort dingen werkt kan wel fijn zijn zonder dat je zelf het wiel moet uitvinden.
In ieder geval om stil te staan bij je laatste vragen. Je bent niet de enige die dit soort dingen heeft meegemaakt. En zeker niet de enige die tegen dit soort problemen aanloopt. Het kan ook beter worden, meestal hou je wel een bepaalde kwetsbaarheid, maar dat is ook menselijk. Goed dat je een topic opent, je hoeft niet alleen te worstelen en het kan énorm heftig zijn om weer iets met je vader te 'moeten' (al moet dat helemaal niet, echt niet)
Ik merk vaak dat mensen die ergens tegenaan lopen zichzelf 'gek' of 'mislukt' of 'hopeloos' voelen, maar vaak omschrijven zij dingen die zó logisch zijn, die ook gewoon precies kloppen met de theorie die we kennen over bijvoorbeeld hechting en trauma. Dit is ook zo als ik jouw openingspost lees. Ik ben soms zo verbaasd juist hoe mensen het zo goed kunnen uitdrukken, dat jij bijvoorbeeld precies voelt dat je in het bijzijn van je vader je weer klein voelt. Dat is ook vaak precies wat er gebeurt wanneer je dit soort trauma in je jeugd hebt en wanneer je getriggerd wordt in het volwassen leven. Dat hoeft niet door de persoon of de gebeurtenis zelf, maar iets met een element daarvan triggert vaak al.
Je schrijft enerzijds dat je je fantastisch voelt als je niet bij je vader langsgaat (oplossing lijkt me dan vrij duidelijk), anderzijds schrijf je in je OP een rits aan dingen waar je tegenaanloopt en bang bent dat je er niet vanaf komt (bang voor conflict, op je tenen lopen, het gevoel iets verkeerd te doen, nerveus, seksleven enz.
Voor mij wel herkenbaar overigens. Therapie is niet zaligmakend, dat klopt zeker. Ik ben ook niet enorm enthousiast over de GGZ, terwijl ik er zelf werk. Daarnaast ook aan de andere kant mijn eigen ervaringen met psychologen die niet zo helpende waren, maar ook die echt heel veel voor me betekend hebben. Dus zomaar een psycholoog bezoeken of hulp zoeken is zeker niet zaligmakend. Maar dingen kunnen plaatsen kan al lucht geven en daar kan iemand met verstand van de theorie je vaak wel goed bij helpen. En vervolgens leren hoe je daarmee om kan gaan ook. Als je hulp wil zoeken zou ik je aanraden een psychotherapeut of klinisch psycholoog te zoeken. Je kan ook veel zelfonderzoek doen, maar een beetje de basis weten van hoe dit soort dingen werkt kan wel fijn zijn zonder dat je zelf het wiel moet uitvinden.
In ieder geval om stil te staan bij je laatste vragen. Je bent niet de enige die dit soort dingen heeft meegemaakt. En zeker niet de enige die tegen dit soort problemen aanloopt. Het kan ook beter worden, meestal hou je wel een bepaalde kwetsbaarheid, maar dat is ook menselijk. Goed dat je een topic opent, je hoeft niet alleen te worstelen en het kan énorm heftig zijn om weer iets met je vader te 'moeten' (al moet dat helemaal niet, echt niet)
