Psyche
alle pijlers
In de put...
zondag 20 september 2009 om 17:52
Vind het er spannend om dat te posten maar heb ff behoefte om mijn verhaal kwijt te kunnen. Iemand die luisterd en eventueel advies geeft.
Ik voel me erg ellendig. Kan het allemaal niet op een rijtje krijgen.
Als sinds de pubertijd zit ik niet lekker in mijn vel. Op mijn 17de ben ik naar een psygoloog gestapt en heeft me op een curcus omgaan met je depressie gezet. Hielp niet werd alleen maar depressiever. Ik kon het niet opbrengen om naar school te gaan. Samen met mijn huisarts heb ik destijds besloten om een jaar intern in therapie te gaan. Anderhalf jaar later na intake gesprekken en láááng om de wachtlijst te hebben gestaan ben ik in mei 2008 opgenomen in een psygotherapeutisch centrum. Depressieve personlijkheids stoornis nao met borderline trekken luiden de diagnose. Heb daar een jaar schematherapie gevolgt en in mei 2009 ben ik ontslagen.
In dat centrum heb ik een meisje ontmoet. Dat klikte goed. We waren allebij opzoek naar woonruimte. Ze had een prachtig appartementje gevonden en vroeg of ik intresse had om samen met haar daar te gaan wonen. Na veel klussen ben ik van Rotterdam naar Den Bosh verhuist. Ik woon er nu ong 5 maanden. Ik heb hier echt mijn plekje gevonden en al best veel opgebouwd voor mezelf.
Mijn huisgenootje is er alleen nooit. Ze heeft veel problemen waaronder smetvrees. Ze bijna altijd bij haar ouders. Ze wil niet naar ons appartement omdat ze dat te vies vind (terwijl ik het best schoon hou). Opzich vind ik het niet erg dat ze er nooit is. Ik ben alleen als de dood dat ze de huur opzecht en ik op straat sta!! Dit weekend zouden we een gesprek hebben maar ze is niet op komen dagen. Heb haar een aantal keer gebeld maar ze neemt niet op.
Na ong 3 jaar niet naar school of gewerkt te hebben ben ik sinds kort begonnen het laatste jaar van mij opleiding tandarts assistente. Ik studeer nu 3 weken en vind het enorm zwaar. Ik kan het bijna niet opbrengen. De stof is te moeilijk, vind geen aansluiting met mijn klasgenoten etc.
In juni ben ik doorverwezen naar een nieuwe psygoloog. 16 september (vorige week dus) had ik daar voor het eerst een gesprek. Uit het gesprek bleek dat ze me toch willen doorverwijzen naar een andere instelling waar er ook een enorme wachttijd is.
Ik weet dus niet meer wat ik moet wat betreft wonen, studeren en mezelf. Ik ben opzoek naar een soort moeder figuur die me advies geeft. Maar ik voel me zo alleen, alsof ik het allemaal alleen moet doen
pff weet het gewoon echt niet meer.
Ik voel me erg ellendig. Kan het allemaal niet op een rijtje krijgen.
Als sinds de pubertijd zit ik niet lekker in mijn vel. Op mijn 17de ben ik naar een psygoloog gestapt en heeft me op een curcus omgaan met je depressie gezet. Hielp niet werd alleen maar depressiever. Ik kon het niet opbrengen om naar school te gaan. Samen met mijn huisarts heb ik destijds besloten om een jaar intern in therapie te gaan. Anderhalf jaar later na intake gesprekken en láááng om de wachtlijst te hebben gestaan ben ik in mei 2008 opgenomen in een psygotherapeutisch centrum. Depressieve personlijkheids stoornis nao met borderline trekken luiden de diagnose. Heb daar een jaar schematherapie gevolgt en in mei 2009 ben ik ontslagen.
In dat centrum heb ik een meisje ontmoet. Dat klikte goed. We waren allebij opzoek naar woonruimte. Ze had een prachtig appartementje gevonden en vroeg of ik intresse had om samen met haar daar te gaan wonen. Na veel klussen ben ik van Rotterdam naar Den Bosh verhuist. Ik woon er nu ong 5 maanden. Ik heb hier echt mijn plekje gevonden en al best veel opgebouwd voor mezelf.
Mijn huisgenootje is er alleen nooit. Ze heeft veel problemen waaronder smetvrees. Ze bijna altijd bij haar ouders. Ze wil niet naar ons appartement omdat ze dat te vies vind (terwijl ik het best schoon hou). Opzich vind ik het niet erg dat ze er nooit is. Ik ben alleen als de dood dat ze de huur opzecht en ik op straat sta!! Dit weekend zouden we een gesprek hebben maar ze is niet op komen dagen. Heb haar een aantal keer gebeld maar ze neemt niet op.
Na ong 3 jaar niet naar school of gewerkt te hebben ben ik sinds kort begonnen het laatste jaar van mij opleiding tandarts assistente. Ik studeer nu 3 weken en vind het enorm zwaar. Ik kan het bijna niet opbrengen. De stof is te moeilijk, vind geen aansluiting met mijn klasgenoten etc.
In juni ben ik doorverwezen naar een nieuwe psygoloog. 16 september (vorige week dus) had ik daar voor het eerst een gesprek. Uit het gesprek bleek dat ze me toch willen doorverwijzen naar een andere instelling waar er ook een enorme wachttijd is.
Ik weet dus niet meer wat ik moet wat betreft wonen, studeren en mezelf. Ik ben opzoek naar een soort moeder figuur die me advies geeft. Maar ik voel me zo alleen, alsof ik het allemaal alleen moet doen
pff weet het gewoon echt niet meer.
zondag 20 september 2009 om 18:09
Hoi,
Ik kan me goed voorstellen dat je het allemaal even niet meer weet. Op dit moment zijn er nogal wat onzekerheden in je leven.
Wat betreft je huisvesting.: Sta je als medehuurder op het huurcontract. In dat geval kan je vriendin namelijk niet zomaar de huur opzeggen. Ze kan wel vertrekken maar dan kan jij er als het goed is als medehuurder blijven wonen. Als je geen contract hebt getekend dan zou ik hier als eerste achteraan gaan.
Wat betreft school: Het is natuurlijk waanzinnig moeilijk om na 3 jaar weer in te stromen. Geef jezelf even een periode van gewenning. Je kunt niet na 3 weken verwachten dat je weer op je nivo van 3 jaar geleden te zitten.Je moet je de stof weer even eigen maken.
Het vinden van aansluiting bij een groep die al 2 jaar bij elkaar is is natuurlijk altijd lastig en als je dan ook nog eens verlegen bent dan is het extra zwaar. Probeer het eens door 1 of meer klasgenootjes bij je thuis uit te nodigen voor een drankje of iets dergelijks. Je kunt ook proberen af te spreken in bijvoorbeeld de stad maar dat brengt dan wel weer heel veel externe prikkels voor je mee.
Dat men je nu weer wil doorverwijzen naar een andere instelling is natuurlijk een zware tegenvaller en ook helemaal niet netjes. Maak goed aan de huidige behandelaar duidelijk dat je best naar die andere instelling wilt als dat beter voor je zou zijn maar dat je in de tussentijd ook hulp nodig hebt.
Ik vraag me overigens af hoe het zit met het contact met je ouders e.d.
Ik kan me goed voorstellen dat je het allemaal even niet meer weet. Op dit moment zijn er nogal wat onzekerheden in je leven.
Wat betreft je huisvesting.: Sta je als medehuurder op het huurcontract. In dat geval kan je vriendin namelijk niet zomaar de huur opzeggen. Ze kan wel vertrekken maar dan kan jij er als het goed is als medehuurder blijven wonen. Als je geen contract hebt getekend dan zou ik hier als eerste achteraan gaan.
Wat betreft school: Het is natuurlijk waanzinnig moeilijk om na 3 jaar weer in te stromen. Geef jezelf even een periode van gewenning. Je kunt niet na 3 weken verwachten dat je weer op je nivo van 3 jaar geleden te zitten.Je moet je de stof weer even eigen maken.
Het vinden van aansluiting bij een groep die al 2 jaar bij elkaar is is natuurlijk altijd lastig en als je dan ook nog eens verlegen bent dan is het extra zwaar. Probeer het eens door 1 of meer klasgenootjes bij je thuis uit te nodigen voor een drankje of iets dergelijks. Je kunt ook proberen af te spreken in bijvoorbeeld de stad maar dat brengt dan wel weer heel veel externe prikkels voor je mee.
Dat men je nu weer wil doorverwijzen naar een andere instelling is natuurlijk een zware tegenvaller en ook helemaal niet netjes. Maak goed aan de huidige behandelaar duidelijk dat je best naar die andere instelling wilt als dat beter voor je zou zijn maar dat je in de tussentijd ook hulp nodig hebt.
Ik vraag me overigens af hoe het zit met het contact met je ouders e.d.
zondag 20 september 2009 om 22:54
Hoi,
Eigenlijk weet ik geen advies te geven, maar ik wou even zeggen dat ik je verhaal gelezen heb en dat ik je heel veel sterkte wil wensen.
Ik heb weinig toe te voegen aan wat madam_mikmak2 hierboven geschreven heeft.
Die instellling waar die lange wachtlijst voor is, is dat weer voor een interne behandeling?
Moet je een keuze maken tussen school en die behandeling?
Groetjes van Femke
Eigenlijk weet ik geen advies te geven, maar ik wou even zeggen dat ik je verhaal gelezen heb en dat ik je heel veel sterkte wil wensen.
Ik heb weinig toe te voegen aan wat madam_mikmak2 hierboven geschreven heeft.
Die instellling waar die lange wachtlijst voor is, is dat weer voor een interne behandeling?
Moet je een keuze maken tussen school en die behandeling?
Groetjes van Femke
zondag 20 september 2009 om 23:01
Goed dat je hier bent gaan schrijven Irene.
Wat zwaar, na alle ellende weer gaan studeren en dan ook problemen met je woning. Ik zou er ook wanhopig van worden.
Dat verlangen naar een wijs persoon die alles voor je kan oplossen en regelen, dat ken ik ook wel. Misschien vind je via het forum een klein beetje wat je zoekt: luisterende oren en advies.
Wat zwaar, na alle ellende weer gaan studeren en dan ook problemen met je woning. Ik zou er ook wanhopig van worden.
Dat verlangen naar een wijs persoon die alles voor je kan oplossen en regelen, dat ken ik ook wel. Misschien vind je via het forum een klein beetje wat je zoekt: luisterende oren en advies.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 21 september 2009 om 19:39
Bedankt voor alle super lieve reacties! Dat heeft me goed gedaan.
Vandaag is het iets beter gegaan. Heb gesport, boodschappen gedaan, schoongemaakt en naar de dietiste.
Morgen weer naar school. Heb er ergens wel zin in eigenlijk. Weer onder de mensen en structuur. Dat zal ik wel nodig hebben na dit eenzame weekend. Van mijn huisgenoot heb ik niets meer gehoord.
Madam_Mikmak2... Wij wonen is het oude appartement van haar broer. Hij is verhuisd en wij huren legaal onder. Dit kan tot december 2010. Ik sta er niet ingeschreven. Mijn huisgenoot wel. Ik zal er eens achteraan gaan hoe ik het voor mezelf zekerder kan maken als zij vertrekt.
Op je vraag over mijn ouders wil ik zeggen dat het niet optimaal gaat. Ze wonen ver weg en ik vind het erg moeilijk om ze te belasten met mijn problemen. Mijn moeder is zelf ook depressief.
Femke_01: Ik denk niet dat ik me nog een keer intern laat opnemen. Wel twijfel ik tussen dagbehandeling en studie. Ik vind/vond het zelf het beste om weer de maatschappij in te gaan met 1 á 2 keer per week hulp. Ik had alleen geen idee dat dat zo zwaar zou zijn.
Ik vind het heel bijzonder dat jullie de tijd hebben genomen om mijn verhaal te lezen en te reageren. Nogmaals bedankt.
Ik hou jullie op de hoogte!
Vandaag is het iets beter gegaan. Heb gesport, boodschappen gedaan, schoongemaakt en naar de dietiste.
Morgen weer naar school. Heb er ergens wel zin in eigenlijk. Weer onder de mensen en structuur. Dat zal ik wel nodig hebben na dit eenzame weekend. Van mijn huisgenoot heb ik niets meer gehoord.
Madam_Mikmak2... Wij wonen is het oude appartement van haar broer. Hij is verhuisd en wij huren legaal onder. Dit kan tot december 2010. Ik sta er niet ingeschreven. Mijn huisgenoot wel. Ik zal er eens achteraan gaan hoe ik het voor mezelf zekerder kan maken als zij vertrekt.
Op je vraag over mijn ouders wil ik zeggen dat het niet optimaal gaat. Ze wonen ver weg en ik vind het erg moeilijk om ze te belasten met mijn problemen. Mijn moeder is zelf ook depressief.
Femke_01: Ik denk niet dat ik me nog een keer intern laat opnemen. Wel twijfel ik tussen dagbehandeling en studie. Ik vind/vond het zelf het beste om weer de maatschappij in te gaan met 1 á 2 keer per week hulp. Ik had alleen geen idee dat dat zo zwaar zou zijn.
Ik vind het heel bijzonder dat jullie de tijd hebben genomen om mijn verhaal te lezen en te reageren. Nogmaals bedankt.
Ik hou jullie op de hoogte!
maandag 21 september 2009 om 19:49
Irene,
Ik heb je verhaal gelezen en ik vind je ontzettend dapper & sterk overkomen. Hoe moeilijk je het ook hebt momenteel en hoe niet lekker je je in je vel voelt je bent wel bezig om er iets aan te doen en ik hoop oprecht dat je je weg gaat vinden en gelukkig wordt met het leven en belangrijker met jezelf.
Heel veel succes!
Ik heb je verhaal gelezen en ik vind je ontzettend dapper & sterk overkomen. Hoe moeilijk je het ook hebt momenteel en hoe niet lekker je je in je vel voelt je bent wel bezig om er iets aan te doen en ik hoop oprecht dat je je weg gaat vinden en gelukkig wordt met het leven en belangrijker met jezelf.
Heel veel succes!
dinsdag 22 september 2009 om 00:03
Irene, goed te horen dat je vandaag een betere dag had.
Is het appartement eigendom van je broer? Of was hij de vorige huurder? Dat snap ik niet helemaal.
Maar als je broer de eigenaar is zal het vast niet zo'n probleem zijn voor jou om er te blijven.
Je twijfel tussen behandeling en studie snap ik. Zelf heb ik lang therapie gehad en was er eigenlijk geen keuze op dat moment. Maar wel ontzettend jammer dat ik daardoor niet meer verder heb gestudeerd.
Fijne dag gewenst voor morgen!
Is het appartement eigendom van je broer? Of was hij de vorige huurder? Dat snap ik niet helemaal.
Maar als je broer de eigenaar is zal het vast niet zo'n probleem zijn voor jou om er te blijven.
Je twijfel tussen behandeling en studie snap ik. Zelf heb ik lang therapie gehad en was er eigenlijk geen keuze op dat moment. Maar wel ontzettend jammer dat ik daardoor niet meer verder heb gestudeerd.
Fijne dag gewenst voor morgen!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 22 september 2009 om 20:00
Hallo allemaal.
Vandaag ging het weer minder. Om 6.15 ben ik opgestaan zodat ik om 8.30 op school aanwezig was. Ik was dood moe.
Toen ik thuis kwam was ik van plan te gaan zwemmen. Ik kon mijn ogen echter niet meer open houden en ben gaan slapen. Om 18.00 uur werd ik wakker met een enorm rot gevoel. Dat heb ik altijd als mijn structuur overhoop ligt. Ik hoop dat ik s'nachts goed slaap zodat het morgen beter gaat. Ik heb alleen een voorgevoel dat ik geen oog dicht doe.
De positieve dingen aan vandaag waren:
X Ik liep een oude vriendin tegen het lijf. Ik heb haar gevraagt of ze zin had om weer eens wat af te spreken. We hebben een afspraak gemaakt voor volgend weekend!
X ondanks ik geen zin had om mijn bed uit te gaan ben ik er toch uitgekomen.
X gekookt voor mezelf
X Hard gewerkt op school.
@ moonlight82: Waarvoor heb jij in theraphie gezeten en wat heb je er aan gehad?
Dat was het weer voor vandaag. Liefs Irene
PS: Het appartement was van de broer van mijn huisgenoot.
Vandaag ging het weer minder. Om 6.15 ben ik opgestaan zodat ik om 8.30 op school aanwezig was. Ik was dood moe.
Toen ik thuis kwam was ik van plan te gaan zwemmen. Ik kon mijn ogen echter niet meer open houden en ben gaan slapen. Om 18.00 uur werd ik wakker met een enorm rot gevoel. Dat heb ik altijd als mijn structuur overhoop ligt. Ik hoop dat ik s'nachts goed slaap zodat het morgen beter gaat. Ik heb alleen een voorgevoel dat ik geen oog dicht doe.
De positieve dingen aan vandaag waren:
X Ik liep een oude vriendin tegen het lijf. Ik heb haar gevraagt of ze zin had om weer eens wat af te spreken. We hebben een afspraak gemaakt voor volgend weekend!
X ondanks ik geen zin had om mijn bed uit te gaan ben ik er toch uitgekomen.
X gekookt voor mezelf
X Hard gewerkt op school.
@ moonlight82: Waarvoor heb jij in theraphie gezeten en wat heb je er aan gehad?
Dat was het weer voor vandaag. Liefs Irene
PS: Het appartement was van de broer van mijn huisgenoot.
dinsdag 22 september 2009 om 20:18
Ok, dan heb ik verkeerd gelezen, dacht dat het om jouw broer ging.
Ik heb therapie gehad van GGZ. Het heeft me geleerd beter om te gaan met mijn manisch depressiviteit. Verder heb ik wat alternatieve therapieën gehad, hypnotherapie en iets waarvan ik niet meer weet hoe het heet (sorry) met focussen.
Wat heb ik eraan gehad... moeilijk te zeggen. Ik weet niet hoe ver ik nu zou zijn als ik die therapie niet gehad had.
Ik kan wel vertellen dat groepstherapie voor mij niet zo fijn was. Dan ben ik teveel bezig met de anderen en te weinig voor mezelf.
Ik ben nogal moe op het moment, misschien kan ik later een beter antwoord geven.
Waarom voel je je zo schuldig als je even geslapen hebt? Misschien had je het gewoon nodig.
Ik heb therapie gehad van GGZ. Het heeft me geleerd beter om te gaan met mijn manisch depressiviteit. Verder heb ik wat alternatieve therapieën gehad, hypnotherapie en iets waarvan ik niet meer weet hoe het heet (sorry) met focussen.
Wat heb ik eraan gehad... moeilijk te zeggen. Ik weet niet hoe ver ik nu zou zijn als ik die therapie niet gehad had.
Ik kan wel vertellen dat groepstherapie voor mij niet zo fijn was. Dan ben ik teveel bezig met de anderen en te weinig voor mezelf.
Ik ben nogal moe op het moment, misschien kan ik later een beter antwoord geven.
Waarom voel je je zo schuldig als je even geslapen hebt? Misschien had je het gewoon nodig.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 23 september 2009 om 19:52
Voelde me erg slecht vandaag. Vannacht tot laat wakker gelegen en gepiekerd over o.a het wonen en een man waar ik al 1,5 jaar verliefd op ben. De liefde is niet wederzijds. Heb al 3 maanden geen contact meer met hem en mis hem vreselijk.
Vandaag heb ik besloten om thuis te blijven omdat ik me echt te rot en moe voelde. Ben gaan sporten en bootschappen gedaan zodat ik niet heel de dag op bed lag.
Ik realiseerde me laatst dat ik eigenlijk chronisch psychisch ziek ben. Depressieve persoonlijkheids stoornis nao met borderline trekken. Daarnaast ook een dystieme stoornis en een eetstoornis.
Ik schrik er iedere keer weer van. Hoe kan dit? Ik wil niet zwelgen in zelfmedelijden maar toch ben ik boos op al die ellendigheid. Ik wil zo graag een happy leven lijden maar ik weet niet of dit voor mij is weggelegd. Ik voel me iedere dag intens verdrietig en leeg. Heb ook altijd al een doodswens gehad (heb daar wat over verteld in een ander topic). En het vervelende is dat ik iedere keer weer ergens mijn hoop inleg. Als ik die therapie volg word ik beter, als ik eenmaal dit heb bereikt voel ik me beter, als ik dit en dat doe kom het goed. Niet dus! Ik wil normaal functioneren.. ik weet niet eens wat het is om je niet kut te voelen! Daar naast heb ik een enorm schuld en schaamte gevoel over alles. Er zijn mensen die verschrikkelijke dingen meemaken en die halen nog meer uit het leven als ik.
Vandaag heb ik besloten om thuis te blijven omdat ik me echt te rot en moe voelde. Ben gaan sporten en bootschappen gedaan zodat ik niet heel de dag op bed lag.
Ik realiseerde me laatst dat ik eigenlijk chronisch psychisch ziek ben. Depressieve persoonlijkheids stoornis nao met borderline trekken. Daarnaast ook een dystieme stoornis en een eetstoornis.
Ik schrik er iedere keer weer van. Hoe kan dit? Ik wil niet zwelgen in zelfmedelijden maar toch ben ik boos op al die ellendigheid. Ik wil zo graag een happy leven lijden maar ik weet niet of dit voor mij is weggelegd. Ik voel me iedere dag intens verdrietig en leeg. Heb ook altijd al een doodswens gehad (heb daar wat over verteld in een ander topic). En het vervelende is dat ik iedere keer weer ergens mijn hoop inleg. Als ik die therapie volg word ik beter, als ik eenmaal dit heb bereikt voel ik me beter, als ik dit en dat doe kom het goed. Niet dus! Ik wil normaal functioneren.. ik weet niet eens wat het is om je niet kut te voelen! Daar naast heb ik een enorm schuld en schaamte gevoel over alles. Er zijn mensen die verschrikkelijke dingen meemaken en die halen nog meer uit het leven als ik.
woensdag 23 september 2009 om 21:06
Irene, als die rotgevoelens in je zitten, kun je dat niet vergelijken met Jantje of Pietje die ondanks alle ellende blijft lachen. Psychische tegenslagen en tegenslagen die 'buiten jou' liggen zijn eigenlijk niet te vergelijken.
Goed dat je vandaag wel naar buiten gegaan bent.
Die stoornissen die je noemt, zijn die door een arts vastgesteld? Kun je daar meer over vertellen, ben je opgenomen geweest, of ambulant behandeld?
En wat naar van die man waar je zo gek op was.
Ik vind het wel gezond dat je telkens ergens je hoop in legt. Heel vervelend dat je nog niet iets gevonden hebt dat helpt, maar dat je blijft hopen is al heel wat.
Ik had je bericht op het andere topic gelezen, weet even niet meer waar, maar dat maakt ook niet uit.
Voor nu een en sterkte.
Goed dat je vandaag wel naar buiten gegaan bent.
Die stoornissen die je noemt, zijn die door een arts vastgesteld? Kun je daar meer over vertellen, ben je opgenomen geweest, of ambulant behandeld?
En wat naar van die man waar je zo gek op was.
Ik vind het wel gezond dat je telkens ergens je hoop in legt. Heel vervelend dat je nog niet iets gevonden hebt dat helpt, maar dat je blijft hopen is al heel wat.
Ik had je bericht op het andere topic gelezen, weet even niet meer waar, maar dat maakt ook niet uit.
Voor nu een en sterkte.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
