In de war en bang

Normaal gesproken schrijf ik hier op het forum al, maar wegens herkenbaarheid heb ik even een andere naam genomen.



Ik heb een lang verhaal te vertellen en ik weet niet precies waarom ik het hier opschrijf, maar ik moet het kwijt. Ik hoop dat iemand het wil lezen. Misschien zijn er mensen die het herkennen en tips hebben of die me meer inzicht kunnen geven in mezelf. Ik zal proberen het een beetje kort te houden .



Rond mijn 15e heb ik een (lijkt mij achteraf als ik erop terug kijk) depressie gehad. Ik hoorde er niet bij in de klas en had niet het leven wat veel van mijn leeftijdsgenootjes wel hadden, met veel vrienden en sociale dingen. Hier zat ik erg mee. Ik kon in die tijd niet van dingen genieten en had het gevoel dat ik vastzat in mijn leven waar ik niet gelukkig mee was.



In die periode kreeg ik een relatie die uiteindelijk heel wat jaar geduurd heeft. De eerste jaren hiervan had ik nog veel last van mijn depressie, maar met de steun van mijn toenmalige vriend en mijn leven dat steeds leuker werd, voelde ik me steeds beter. Ik had een basis waar ik op kon vertrouwen. Ik kon weer genieten van alles, kreeg ik meer zelfvertrouwen en voelde me weer mezelf. Ik werd een ander persoon dan ik in het begin van de relatie was. Hierdoor groeiden ik en mijn ex-vriend helaas uit elkaar, waardoor het niet lekker meer liep tussen ons.



Uiteindelijk kon ik het niet meer en met heel veel moeite heb ik toen de knoop doorgehakt en ben bij hem weggegaan. Daarop volgden een aantal moeilijke maanden.

Ik woonde opeens helemaal alleen op een kamer, terwijl ik nog nooit alleen had gewoond. Ook op werkgebied veranderde er op dat moment veel. Daarnaast zag ik door een ruzie een deel van mijn vriendengroep nog maar weinig (het deel waarmee ik veel uitging) en de vrienden waar ik wel mee omging waren allemaal al gesetteld. Ik voelde me eenzaam. Ik probeerde de moed erin te houden, maar langzaam voelde ik mezelf weer afglijden naar het niveau van toen ik 15 was, en dat terwijl ik er jarenlang van overtuigd was geweest dat dit me geen tweede keer zou overkomen .



Maar daar was opeens, heel onverwacht, ergens eind vorig jaar een hele leuke, lieve jongen waar ik weer erg blij van werd . Ik werd heel erg verliefd op hem en hij op mij. En sindsdien zijn we de afgelopen maanden eigenlijk onafscheidelijk.

Maar nu komt het stomme: op de een of andere manier ben ik ontzettend onzeker in mijn relatie. Ik ben aan het bijkomen van alles wat de laatste tijd gebeurt is en ik vind mezelf helemaal niet zo leuk. En ik ben heel erg bang dat hij me op een dag toch ook eigenlijk niet zo leuk vindt, hoe vaak hij ook zegt hoe gek hij op me is. Dan denk ik steeds: maar dat kan opeens over zijn (Ik weet t, erg vrolijk word je niet van me..). Bij alles wat ik doe vraag ik me af of hij het niet stom/raar/suf vindt. Ik merk nu ook pas hoe ik maar ben blijven rennen de afgelopen tijd, om maar niet te hoeven nadenken. Het lijkt wel alsof het er nu opeens allemaal uitkomt, nu ik wat meer rust heb. Maar ik baal hier ontzettend van, want zo wil ik een relatie niet beginnen en ik wil hem dit ook niet aandoen. Ik vind het zo rot dat ik zo ben. Ik vind mezelf echt een slappeling en ondankbaar dat ik niet gelukkig kan zijn met wat ik heb. Ik kan hier erg verdrietig en boos van worden, maar het lukt me maar niet om door die 'barrière' heen te breken en 'gewoon' gelukkig te zijn.

Hartstikke bedankt voor de reacties allemaal! Sorry dat ik pas zo laat reageer, maar ik had niet eerder de kans. Intussen heb ik mijn vriend verteld over mijn onzekerheid en hij schrok er ontzettend van. Hij wil niet dat zijn vriendinnetje zich onzeker voelt en al helemaal niet door hem. Hij wist het even niet meer, waardoor ik natuurlijk weer helemaal in de stress schoot . Uiteindelijk zei ie dat ie me leuk vindt zoals ik ben en dat ie wil dat ik helemaal mezelf ben bij hem. Hij kan soms een beetje hard en/of sarcastisch reageren, dus daar ligt het misschien ook aan, want op het moment kan ik dat niet goed relativeren, en hij gaat proberen dat vanaf nu minder te doen. Moet zeggen dat het sinds het gesprek (een paar dagen geleden) al beter gaat, dus ik kijk het even aan.

Ik denk er wel over om toch weer een psycholoog op te zoeken om alles eens een beetje op een rijtje te zetten.

Oja, Bgb, dat spreekwoord maalt ook steeds door mijn hoofd. Ik heb van kinds af aan altijd een levendige fantasie gehad en ik denk dat dat in dit soort gevallen een lastige eigenschap is, omdat ik me de situaties waar ik bang voor ben iets te realistisch voor kan stellen .