Psyche
alle pijlers
In de war & flinke dip na ongeluk
maandag 15 juni 2009 om 08:13
Een paar maanden geleden ging mijn relatie na 6 jaar uit. Heel erg onverwacht, al snap ik inmiddels wel een beetje waar het fout zat. Ex-lief en ik wilden op termijn andere dingen met ons leven en dat begon steeds meer te wringen.
Na heel veel verdriet, pijn en spijt is het me de laatste maand gelukt m'n leven weer een beetje op te bouwen. Ik heb mezelf een flinke schop onder m'n kont gegeven en ben opgehouden met huilen. Ik heb veel afgesproken met vriendinnetjes, ben regelmatig dronken geworden in de kroeg en heb veel gedanst en gefeest. Anderhalve week geleden heb ik zelfs voor het eerst een ander gezoend in de disco: best een mijlpaal, aangezien ik dacht dat nooit iemand mij meer leuk zou vinden (en vice versa).
Ex-lief en ik hadden toen al een paar weken geen contact meer. Op mijn initiatief: we hebben geen ruzie, dus het regelmatige bellen werkte alleen maar verwarrend.
Maar het ging dus goed met me. Ik was blij, werd weer gelukkig en begon me zelfs af en toe tevreden te voelen met mijn nieuwe leven. Afgelopen donderdag zou ik voor het eerst een heuze date hebben.
En toen ging het mis. Toen kreeg ik namelijk een ongeluk. Een nogal heftig ongeluk, waardoor ik met een mogelijke dwarslaesie in het ziekenhuis belandde. Dat bleek gelukkig mee te vallen, maar er is wel van alles mis in mijn hoofd (hersenschudding, gat in kop, subduraal hematoom).
Na een paar dagen ziekenhuis, zit ik nu weer op mijn eigen bank. En ik kan helemaal niets. Geen televisie kijken, niet lezen, nauwelijks computeren: bij alles wat ik doe, gaat de kamer draaien. Ook bezoek is nogal een zware opgave, werken kan niet en ik mag niet naar buiten.
Dus nu heb ik de hele dag om na te denken over mijn leven. En dat bevalt me maar matig. Sterker nog: ik heb het idee dat alle positiviteit me langzaam weer begint te ontglippen. Ik weet dat ik geluk heb gehad - het had veel erger kunnen aflopen - maar toch voelt het onrechtvaardig. Ik was helemaal niet 'aan de beurt' , zeg maar. En single zijn is ook helemaal niet zo leuk meer als je eigenlijk 24 uur per dag iemand nodig hebt om voor je te zorgen. Tot overmaat van ramp heeft ex-lief zich ontpopt tot grote steun, waardoor ik het steeds lastiger vind om vrede te hebben met de breuk.
Kortom: ik baal enorm. En hoewel ik probeer niet te zwelgen in zelfmedelijden, vind ik het best lastig.
Wat ik wil met dit topic weet ik niet precies. Hoe-kom-ik-de-dag-door-tips misschien? Een tweede flinke schop onder mijn kont? Wat steun zou ook wel prettig zijn trouwens: zo masochistisch ben ik nou ook weer niet ingesteld
Na heel veel verdriet, pijn en spijt is het me de laatste maand gelukt m'n leven weer een beetje op te bouwen. Ik heb mezelf een flinke schop onder m'n kont gegeven en ben opgehouden met huilen. Ik heb veel afgesproken met vriendinnetjes, ben regelmatig dronken geworden in de kroeg en heb veel gedanst en gefeest. Anderhalve week geleden heb ik zelfs voor het eerst een ander gezoend in de disco: best een mijlpaal, aangezien ik dacht dat nooit iemand mij meer leuk zou vinden (en vice versa).
Ex-lief en ik hadden toen al een paar weken geen contact meer. Op mijn initiatief: we hebben geen ruzie, dus het regelmatige bellen werkte alleen maar verwarrend.
Maar het ging dus goed met me. Ik was blij, werd weer gelukkig en begon me zelfs af en toe tevreden te voelen met mijn nieuwe leven. Afgelopen donderdag zou ik voor het eerst een heuze date hebben.
En toen ging het mis. Toen kreeg ik namelijk een ongeluk. Een nogal heftig ongeluk, waardoor ik met een mogelijke dwarslaesie in het ziekenhuis belandde. Dat bleek gelukkig mee te vallen, maar er is wel van alles mis in mijn hoofd (hersenschudding, gat in kop, subduraal hematoom).
Na een paar dagen ziekenhuis, zit ik nu weer op mijn eigen bank. En ik kan helemaal niets. Geen televisie kijken, niet lezen, nauwelijks computeren: bij alles wat ik doe, gaat de kamer draaien. Ook bezoek is nogal een zware opgave, werken kan niet en ik mag niet naar buiten.
Dus nu heb ik de hele dag om na te denken over mijn leven. En dat bevalt me maar matig. Sterker nog: ik heb het idee dat alle positiviteit me langzaam weer begint te ontglippen. Ik weet dat ik geluk heb gehad - het had veel erger kunnen aflopen - maar toch voelt het onrechtvaardig. Ik was helemaal niet 'aan de beurt' , zeg maar. En single zijn is ook helemaal niet zo leuk meer als je eigenlijk 24 uur per dag iemand nodig hebt om voor je te zorgen. Tot overmaat van ramp heeft ex-lief zich ontpopt tot grote steun, waardoor ik het steeds lastiger vind om vrede te hebben met de breuk.
Kortom: ik baal enorm. En hoewel ik probeer niet te zwelgen in zelfmedelijden, vind ik het best lastig.
Wat ik wil met dit topic weet ik niet precies. Hoe-kom-ik-de-dag-door-tips misschien? Een tweede flinke schop onder mijn kont? Wat steun zou ook wel prettig zijn trouwens: zo masochistisch ben ik nou ook weer niet ingesteld
maandag 15 juni 2009 om 09:31
maryemma: om te beginnen: !! Wat vervelend dat dit allemaal gebeurd is. Na een ongeluk, vooral als als je te kampen hebt met beperkingen, is het heel normaal dat je geestelijk een dip krijgt. Ook mentaal geeft eea zo zijn kwetsuren - niet alleen lichamelijk..
Hopelijk zijn ze tijdelijk en is het allemaal een kwestie van geduld en tijd en laten genezen.
Weet wel ongeveer hoe je je moet voelen misschien, ik heb in '07 een soort "pechjaar" gehad.:
in 1 jaar tijd: huis leeggeroofd zonder braaksporen waardoor we niks terug kregen van verzekering / ben ik aangereden door een agressieve eikel, die me vervolgens uit mijn auto sleurde om me nog een paar klappen voor mijn hoofd te geven - verzekeraar keert niet helemaal uit, aangezien geen getuigen (eikel reed door en beweerde dat eea heel anders was gegaan!!) / partner gaat vreemd / maand later rijd ik zelf achterop iemand die zonder remlichten plots stilstaat op de snelweg - gevolg: whiplash achtige klachten / beste opdrachtgever stopt ermee: mogelijk faillisement / als klap op de vuurpijl een duikongeluk (decomressieziekte neurologisch graad II) met als gevolg ziekenhuisopname in buitenland en een jaar lang problemen met concentratie, spraak etc.
Nu zul je al duizelig genoeg zijn, dan ook nog een heel relaas van mijn kant , eigenlijk alleen om te schetsen dat soms je zo'n pechjaar hebt. En dat dat enorm deprimerend kan zijn. Ik had het zó ontzettend gehad. Op een gegeven moment ging ik bijna in allerlei pech-ttheorieen geloven, haha...
Ik werd ook gek van iedereen die zei: "het komt wel goed", het is maar geld", "gelukkig was het niet erger" etcetc... Want intussen zit je er wél mee en voel je je gewoon klote.
Mijn tip aan jou: probeer toe te laten dat je even pech hebt gehad, toch ook te geloven in een positieve uitkomst.
Verder: is het mogelijk dat iemand anders je helpt dan je ex? Dit lijkt me niet echt een gewenste situatie.
Ik zou als ik jou was ook gewoon eerlijk aan hem vertellen dat hulp van uitgerekend hem nu niet helemaal juist is voor jou. Misschien kunnen je ouders, familie, vriendinnen bij toerbeurt voor je zorgen? Zo wordt het ook voor niemand een te grote belasting.
Heel veel sterkte met alles en een spoedig herstel! (f)
Hopelijk zijn ze tijdelijk en is het allemaal een kwestie van geduld en tijd en laten genezen.
Weet wel ongeveer hoe je je moet voelen misschien, ik heb in '07 een soort "pechjaar" gehad.:
in 1 jaar tijd: huis leeggeroofd zonder braaksporen waardoor we niks terug kregen van verzekering / ben ik aangereden door een agressieve eikel, die me vervolgens uit mijn auto sleurde om me nog een paar klappen voor mijn hoofd te geven - verzekeraar keert niet helemaal uit, aangezien geen getuigen (eikel reed door en beweerde dat eea heel anders was gegaan!!) / partner gaat vreemd / maand later rijd ik zelf achterop iemand die zonder remlichten plots stilstaat op de snelweg - gevolg: whiplash achtige klachten / beste opdrachtgever stopt ermee: mogelijk faillisement / als klap op de vuurpijl een duikongeluk (decomressieziekte neurologisch graad II) met als gevolg ziekenhuisopname in buitenland en een jaar lang problemen met concentratie, spraak etc.
Nu zul je al duizelig genoeg zijn, dan ook nog een heel relaas van mijn kant , eigenlijk alleen om te schetsen dat soms je zo'n pechjaar hebt. En dat dat enorm deprimerend kan zijn. Ik had het zó ontzettend gehad. Op een gegeven moment ging ik bijna in allerlei pech-ttheorieen geloven, haha...
Ik werd ook gek van iedereen die zei: "het komt wel goed", het is maar geld", "gelukkig was het niet erger" etcetc... Want intussen zit je er wél mee en voel je je gewoon klote.
Mijn tip aan jou: probeer toe te laten dat je even pech hebt gehad, toch ook te geloven in een positieve uitkomst.
Verder: is het mogelijk dat iemand anders je helpt dan je ex? Dit lijkt me niet echt een gewenste situatie.
Ik zou als ik jou was ook gewoon eerlijk aan hem vertellen dat hulp van uitgerekend hem nu niet helemaal juist is voor jou. Misschien kunnen je ouders, familie, vriendinnen bij toerbeurt voor je zorgen? Zo wordt het ook voor niemand een te grote belasting.
Heel veel sterkte met alles en een spoedig herstel! (f)
Computer says nooooo
maandag 15 juni 2009 om 09:35
Kun je niet naar je ouders toe? Met een hersenschudding is het inderdaad fijn om iemand om je heen te hebben.
Het kan wel kloppen dat je bij alles wat je doet vermoeid wordt en de kamer gaat draaien. Is heel normaal voor een hersenschudding, maar wel heel lastig. Je kunt dvd´s opzetten en dan op engels voor blinden, dan wordt er beschreven wat er gedaan wordt.
En verder veel slapen. Trouwens het klopt wel dat je je down voelt, dat hoort erbij en zal na een tijdje wel overgaan.
Veel sterkte in ieder geval!
Het kan wel kloppen dat je bij alles wat je doet vermoeid wordt en de kamer gaat draaien. Is heel normaal voor een hersenschudding, maar wel heel lastig. Je kunt dvd´s opzetten en dan op engels voor blinden, dan wordt er beschreven wat er gedaan wordt.
En verder veel slapen. Trouwens het klopt wel dat je je down voelt, dat hoort erbij en zal na een tijdje wel overgaan.
Veel sterkte in ieder geval!
maandag 15 juni 2009 om 09:39
Hey summer,
Dank voor je hele verhaal! Op een perverse manier is het wel geruststellend juist, dat andere mensen ook zoveel pech hebben
Ik ben ook gewoon te ongeduldig. Dat niets doen is niks voor mij: ik wil actie! Maar ja, het is natuurlijk ook niet de bedoeling dat ik over een jaar nog steeds met duizelingen rondloop, dus dan zal ik me toch koest moeten houden. Ik merk gewoon dat ik nu de neiging heb om heel erg te gaan zwelgen erin en dat wil ik liever niet. Pfff, stom.
Oh, en ex is niet 'voor me aan het zorgen hoor'. Er wordt heel goed voor me gezorgd door m'n vrienden gelukkig. Hij heeft het wel steeds aangeboden, maar dat leek me zelf ook al geen goed idee. Maar hij is gisteren helemaal langsgereden (woont nogal ver weg) om luisterboeken door de brievenbus te gooien. (goeie tip Elninjoo.: ik ben er net mee begonnen). En dat vond ik dan weer zo lief dat ik het daar een beetje moeilijk mee had. Dom he: momenteel werkt het kennelijk beter voor me om net te doen alsof hij een enorme eikel is. Dan moet ie zich alleen niet goed gaan gedragen, want dan is het verpest
Dank voor je hele verhaal! Op een perverse manier is het wel geruststellend juist, dat andere mensen ook zoveel pech hebben
Ik ben ook gewoon te ongeduldig. Dat niets doen is niks voor mij: ik wil actie! Maar ja, het is natuurlijk ook niet de bedoeling dat ik over een jaar nog steeds met duizelingen rondloop, dus dan zal ik me toch koest moeten houden. Ik merk gewoon dat ik nu de neiging heb om heel erg te gaan zwelgen erin en dat wil ik liever niet. Pfff, stom.
Oh, en ex is niet 'voor me aan het zorgen hoor'. Er wordt heel goed voor me gezorgd door m'n vrienden gelukkig. Hij heeft het wel steeds aangeboden, maar dat leek me zelf ook al geen goed idee. Maar hij is gisteren helemaal langsgereden (woont nogal ver weg) om luisterboeken door de brievenbus te gooien. (goeie tip Elninjoo.: ik ben er net mee begonnen). En dat vond ik dan weer zo lief dat ik het daar een beetje moeilijk mee had. Dom he: momenteel werkt het kennelijk beter voor me om net te doen alsof hij een enorme eikel is. Dan moet ie zich alleen niet goed gaan gedragen, want dan is het verpest
maandag 15 juni 2009 om 09:40
Heel veel sterkte Maryemma!
Ik heb een aantal jaar geleden na een ongeluk met dezelfde klachten thuis gezeten en vond de dagen enorm lang duren.Misschien kan ik wat voor je bedenken:misschien werken luisterboeken voor jou wel, maar voor mij ging alles te snel dus dat kon ik niet volgen.
Het is heel moeilijk om de dag door te komen als je bijna niets kunt wat normaal afleidt. Natuurlijk ga je dan piekeren.
- kun je wel tijdschriften lezen? Vraag iemand alle tijdschriften mee te nemen die hij tegenkomt (ja, ook hele stomme zoals de Vriendin en de Story enzo)
- uitgebreid koken of iets bakken
- een legpuzzel maken (heel saai, maar doodt de tijd wel wat)
- muziek luisteren
- foto's inplakken.
- uitgebreid je nagels lakken, gezichtsmaskers nemen etc.
- begin een dagboek en schrijf het van je af.
Probeer ook een ritme aan te houden; 's ochtends op tijd op, dan 's middags een rustuurtje en 's avonds op tijd in bed.
Voor de rest is het heel normaal dat je je nu zo voelt. Je zit de hele dag thuis, je relatie is net verbroken en je bent misschien ook wel onzeker over (de snelheid van) je herstel. Ik denk niet dat je dat kunt voorkomen.
Heel veel sterkte! Het is echt een rotsituatie...!
Ik heb een aantal jaar geleden na een ongeluk met dezelfde klachten thuis gezeten en vond de dagen enorm lang duren.Misschien kan ik wat voor je bedenken:misschien werken luisterboeken voor jou wel, maar voor mij ging alles te snel dus dat kon ik niet volgen.
Het is heel moeilijk om de dag door te komen als je bijna niets kunt wat normaal afleidt. Natuurlijk ga je dan piekeren.
- kun je wel tijdschriften lezen? Vraag iemand alle tijdschriften mee te nemen die hij tegenkomt (ja, ook hele stomme zoals de Vriendin en de Story enzo)
- uitgebreid koken of iets bakken
- een legpuzzel maken (heel saai, maar doodt de tijd wel wat)
- muziek luisteren
- foto's inplakken.
- uitgebreid je nagels lakken, gezichtsmaskers nemen etc.
- begin een dagboek en schrijf het van je af.
Probeer ook een ritme aan te houden; 's ochtends op tijd op, dan 's middags een rustuurtje en 's avonds op tijd in bed.
Voor de rest is het heel normaal dat je je nu zo voelt. Je zit de hele dag thuis, je relatie is net verbroken en je bent misschien ook wel onzeker over (de snelheid van) je herstel. Ik denk niet dat je dat kunt voorkomen.
Heel veel sterkte! Het is echt een rotsituatie...!
maandag 15 juni 2009 om 09:48
hahaha... maryemma: die 'actie' zul je voor nu inderdaad maar even moeten vergeten!
Gelukkig, ik dacht even nav je verhaal dat ex veel bij je was, maar zo te lezen zijn het meer vriendinnen.
Mijn klachten na de dcs leken veel op die van een subduraal hematoom, trouwens. Wist je bv ook dat depressieve klachten een normaal verschijnsel zijn nav hiervan? Mocht het zou heel erg blijven, kun je mss via je behandelend arts in het ziekenhuis eens terecht bij iemand om mee te praten. dat gebeurt vaker.
Verder bovenstaande tips van een geregeld schema en de luisterboeken zijn erg goed! Ik probeerde ook al snel toch een soort van weer te werken. Nu moest dat ook wel, aangezien ik mijn eigen baas ben, maar het leidde ook erg af. Ik deed het heeel rustig aan, met piepkleine stapjes. Maar het feit dat ik me weer wat nuttig kon voelen, deed me goed. Verder heb ik toen trouwens ook veel podcasts geluisterd. Ook een hele serie van Eckhardt Tolle ed, deed me ook goed, zal ook aan mijn bui gelegen hebben
Gelukkig, ik dacht even nav je verhaal dat ex veel bij je was, maar zo te lezen zijn het meer vriendinnen.
Mijn klachten na de dcs leken veel op die van een subduraal hematoom, trouwens. Wist je bv ook dat depressieve klachten een normaal verschijnsel zijn nav hiervan? Mocht het zou heel erg blijven, kun je mss via je behandelend arts in het ziekenhuis eens terecht bij iemand om mee te praten. dat gebeurt vaker.
Verder bovenstaande tips van een geregeld schema en de luisterboeken zijn erg goed! Ik probeerde ook al snel toch een soort van weer te werken. Nu moest dat ook wel, aangezien ik mijn eigen baas ben, maar het leidde ook erg af. Ik deed het heeel rustig aan, met piepkleine stapjes. Maar het feit dat ik me weer wat nuttig kon voelen, deed me goed. Verder heb ik toen trouwens ook veel podcasts geluisterd. Ook een hele serie van Eckhardt Tolle ed, deed me ook goed, zal ook aan mijn bui gelegen hebben
Computer says nooooo
maandag 15 juni 2009 om 09:56
Dat schema komt goed: moet heel veel medicijnen innemen voor nekletsel, dus sowieso braaf 3 x per dag eten. En het middagdutje is ook al ingevoerd. Podcasts en luisterboeken ga ik proberen: heb gister al een poging gedaan, maar daar werd ik alsnog een beetje raar van. Maar dat was ook meer een soort hoorspel dan een rustig voorleesverhaal.
In ieder geval dank voor alle tips & info. Ik ga nu weer even liggen...
In ieder geval dank voor alle tips & info. Ik ga nu weer even liggen...
maandag 15 juni 2009 om 10:02
@maryemma Neem aub je klachten serieus!! NIet dat iedereen hetzelfde reageert op een ongeluk, maar ik zit nu al 3 jaar thuis na een ongeluk met hersenschudding. Je moet begrijpen dat draaierig voelen, hoofdpijn en andere soortgelijke klachten een teken van overbelasting van je kop zijn. Aub zo rustig mogelijk doen met impulsen (radio, lezen, tv, internetten etc) anders is er kans dat je rest klachten blijft houden zoals ik helaas. Het is suf want je kunt dan niets anders doen dan veel denken en niksen - maar het is ook wel eens goed om rustig over het leven na te denken. Je hebt de toekomst voor je, dus er zijn vast wel leuke (op wat langere termijn) plannen te bedenken. Geduld is in dit geval een héle schone zaak. Veel sterkte!
Groet,
M74
Ps: mocht het wat langer duren met klachten en wil je tips of bij een lotgenoot je ei kwijt kun je me aan je vriendenlijst toevoegen. Ik zal dan tzt reageren. Door de klachten die ik heb, ben ik niet altijd dagelijks/wekelijk hier te vinden.
Groet,
M74
Ps: mocht het wat langer duren met klachten en wil je tips of bij een lotgenoot je ei kwijt kun je me aan je vriendenlijst toevoegen. Ik zal dan tzt reageren. Door de klachten die ik heb, ben ik niet altijd dagelijks/wekelijk hier te vinden.
maandag 15 juni 2009 om 10:10
maandag 15 juni 2009 om 10:10
Hoe lang moet je plat liggen? Is het mogelijk dat in die periode iemand anders voor je zorgt dan je ex? (Moeder, zus, vriendinnen.) Ik kan me voorstellen dat dat idd nogal verwarrend is als je net met elkaar gebroken hebt. Het zal het misschien voor je ex zelf ook moeilijker maken.
Tsja en verder zou ik me niet al teveel druk maken of het "je beurt al was". Het was niet je beurt, want je bent er toch nog? Je had wel dood kunnen zijn, maar dat is niet zo. Misschien moet je je ongeluk en de afloop daarvan anders bekijken: als een geschenk, want je bent er nog. Je mag je leven als single nog verder leven, je krijgt de kans om nog te ontdekken hoe het is om weer op stap te gaan, daten, alles lekker op je eigen manier te doen. Maar door het ongeluk ken je nu ook de schaduwkanten van het single zijn en weet je dat het leven ook zo voorbij kan zijn en je dus ook weer niet te lang moet wachten met beslissingen nemen. Dat je eruit moet halen wat erin zit.
Je hebt nu de gelegenheid om eens rustig uit te zoeken wat je precies wil met je leven (relaties, werk, vrienden, reizen, etc). Kun je nog wel schrijven? Misschien interessant om later nog eens terug te lezen. Natuurlijk niet iets waar je je fulltime mee bezig kunt houden. Maar mocht je bijvoorbeeld op het idee komen dat je je huis anders wilt inrichten, dan zou iemand een stapel woonbladen voor je kunnen meenemen waaruit je ideeën kan halen.
Beterschap en succes!
Tsja en verder zou ik me niet al teveel druk maken of het "je beurt al was". Het was niet je beurt, want je bent er toch nog? Je had wel dood kunnen zijn, maar dat is niet zo. Misschien moet je je ongeluk en de afloop daarvan anders bekijken: als een geschenk, want je bent er nog. Je mag je leven als single nog verder leven, je krijgt de kans om nog te ontdekken hoe het is om weer op stap te gaan, daten, alles lekker op je eigen manier te doen. Maar door het ongeluk ken je nu ook de schaduwkanten van het single zijn en weet je dat het leven ook zo voorbij kan zijn en je dus ook weer niet te lang moet wachten met beslissingen nemen. Dat je eruit moet halen wat erin zit.
Je hebt nu de gelegenheid om eens rustig uit te zoeken wat je precies wil met je leven (relaties, werk, vrienden, reizen, etc). Kun je nog wel schrijven? Misschien interessant om later nog eens terug te lezen. Natuurlijk niet iets waar je je fulltime mee bezig kunt houden. Maar mocht je bijvoorbeeld op het idee komen dat je je huis anders wilt inrichten, dan zou iemand een stapel woonbladen voor je kunnen meenemen waaruit je ideeën kan halen.
Beterschap en succes!
maandag 15 juni 2009 om 10:21
@lara1978 Ja, helaas heb ik en ook mijn omgeving de klachten niet serieus genomen. Arbo-arts was een hork en vond dat ik snel weer aan het werk moest en ik ook aangezien ik altijd een 200% persoontje ben geweest. Nu lig ik er helemaal uit wat werken betreft- details kan ik hier niet noemen ivm herkenbaarheid (zit nu in ontslagprocedure), maar zou het zelf ook fijn vinden om eens tips en tricks te delen.
Ik sta desondanks nog steeds positief in het leven - de dingen waar het nu om draait zijn kleiner, maar veel wezenlijker! Carpediem dus. Ik leefde vroeger op èn-èn, nu leef ik op òf-òf omdat ik anders teveel klachten krijg. Het is een gedragsaanpassing die je moet doen voor je eigen bestwil. Kan ik een keertje met je van gedachten wisselen? Zo ja, kun je me toevoegen aan je vriendenlijst (weet zelf ook niet hoe dat moet, maar ik krijg dan via Viva een mailtje van je).
Groet,
M74
Ik sta desondanks nog steeds positief in het leven - de dingen waar het nu om draait zijn kleiner, maar veel wezenlijker! Carpediem dus. Ik leefde vroeger op èn-èn, nu leef ik op òf-òf omdat ik anders teveel klachten krijg. Het is een gedragsaanpassing die je moet doen voor je eigen bestwil. Kan ik een keertje met je van gedachten wisselen? Zo ja, kun je me toevoegen aan je vriendenlijst (weet zelf ook niet hoe dat moet, maar ik krijg dan via Viva een mailtje van je).
Groet,
M74
maandag 15 juni 2009 om 10:29
