Psyche
alle pijlers
In de war
donderdag 12 januari 2017 om 21:59
Ik kan het allemaal moeilijk onder woorden brengen maar ik wil graag iets kwijt en ik zou graag jullie gedachten erover willen horen en wat advies.
Liever geef ik niet teveel details (ivm herkenbaarheid) maar als iemand iets wil weten wil ik het wel PM'en!
Mijn klachten:
- Laatste jaar heel neerslachtig en gestresst, steeds het gevoel dat ik bijna moet huilen, soms dagenlang
- Vroeger wat langere intervals tussen deze 'buien' maar de laatste tijd wordt het steeds slechter
- Moe en moeite met ontwaken 's ochtends
- Niet meer echt blij als ik iets leuks doe, maar eerder ontroering en dan word ik dáár weer verdrietig van
- Verdrietig
- Prikkels, geluiden, emoties komen hard binnen
- Lage weerstand
- Soms kippenvel over het hele lichaam dat gevoelig aanvoelt, als de spanning oploopt
Soms krijg ik een soort aanval van overprikkeldheid:
- Heftig huilen zodat ik er bijna benauwd van word
- Rare blik in ogen (dat zie ik dan in de spiegel)
- Trillen, wiegen helpt soms om te kalmeren
- Gevoel van walging en paniek
- Zeer negatieve gedachtes
- Ik kom hier moeilijk weer uit, soms duurt het uren en kom ik hierdoor lastig in slaap
- De ochtend/dag erna doodmoe.. een "zombie"
Alles kost me veel moeite en dingen komen eng en surreeël op me over. Eigenlijk is dit helemaal niks voor mij, ik had alles vroeger goed op orde. Een probleem is dat ik binnen korte tijd vertrek naar een ver land om daar een half jaar te studeren. Ik ben bang dat ik het daar niet red (mentaal gezien) en dat dit gevolgen gaat hebben. Ik doe een Research Master en dat is uiteraard hard werken, en ik heb al zo vaak tegen een burn-out aangezeten. Vorig jaar was een moeilijk jaar: baan kwijtgeraakt (zorgde wel voor meer rust maar was financieel een domper), relatie uit na 9 jaar, moest terug bij mijn moeder en haar vriend gaan wonen want het huis stond op mijn ex z'n naam, lange nare nasleep gehad van het beëindigen van de relatie, en er is iets heel erg heftigs aan de hand met mijn ouders dat ik hier niet kan plaatsen. Mijn ex mis ik nog steeds heel erg overigens en ik voel me alleen.
Had een klein bijbaantje genomen vorig jaar maar ben daar weer mee gestopt omdat het extra stress en weinig inkomsten opleverde. En straks ga ik weg op een nieuw avontuur terwijl ik niet eens van mezelf op aan kan.Ik doe erg mijn best om alles nog goed te doen (studie, stage, sociale contacten, koken etc) maar ik merk dat ik de laatste weken/maanden écht aan het afglijden ben.
Ik heb hulp gezocht op de volgende manieren:
- Psycholoog 1 (is ook een vriendin van mij): Klikte niet met haar, ze raadde me aan gewoon weer terug te gaan naar ex, kwam met vage adviezen als carriereswitch, "stop met de dingen die je stress opleveren, desnoods je studie of buitenlanduitwisseling")
- Psycholoog 2: Vond dat ik een kleurboek moest aanschaffen, briefjes met positieve quotes bij me moest dragen, rode slechte gedachtes in groene goede gedachtes moest omzetten + tips die ik zelf ook wel kon bedenken
- Huisarts: Gaf oxazepam maar dit deed niet veel en maakte hoogstens het zombie-effect en moeheid alleen maar erger. Gebruik ik dus niet meer.
De meeste mensen weten dit allemaal niet en de vriendinnen die het wel weten snappen er weinig van en zijn erg met zichzelf bezig. Mijn beste vriendin is een schat maar ze heeft zelf nooit een relatie gehad en weinig levenservaring dus die brengt inhoudelijk niets in. Ouders weten van het grootste gedeelte van mijn problemen minus het bovengenoemde lijstje van klachten en aanvallen. Ze schieten ontzettend snel in de stress dus ik ga niet het hele verhaal vertellen.
Sorry voor het warrige verhaal. Alle tips zijn welkom.
Liever geef ik niet teveel details (ivm herkenbaarheid) maar als iemand iets wil weten wil ik het wel PM'en!
Mijn klachten:
- Laatste jaar heel neerslachtig en gestresst, steeds het gevoel dat ik bijna moet huilen, soms dagenlang
- Vroeger wat langere intervals tussen deze 'buien' maar de laatste tijd wordt het steeds slechter
- Moe en moeite met ontwaken 's ochtends
- Niet meer echt blij als ik iets leuks doe, maar eerder ontroering en dan word ik dáár weer verdrietig van
- Verdrietig
- Prikkels, geluiden, emoties komen hard binnen
- Lage weerstand
- Soms kippenvel over het hele lichaam dat gevoelig aanvoelt, als de spanning oploopt
Soms krijg ik een soort aanval van overprikkeldheid:
- Heftig huilen zodat ik er bijna benauwd van word
- Rare blik in ogen (dat zie ik dan in de spiegel)
- Trillen, wiegen helpt soms om te kalmeren
- Gevoel van walging en paniek
- Zeer negatieve gedachtes
- Ik kom hier moeilijk weer uit, soms duurt het uren en kom ik hierdoor lastig in slaap
- De ochtend/dag erna doodmoe.. een "zombie"
Alles kost me veel moeite en dingen komen eng en surreeël op me over. Eigenlijk is dit helemaal niks voor mij, ik had alles vroeger goed op orde. Een probleem is dat ik binnen korte tijd vertrek naar een ver land om daar een half jaar te studeren. Ik ben bang dat ik het daar niet red (mentaal gezien) en dat dit gevolgen gaat hebben. Ik doe een Research Master en dat is uiteraard hard werken, en ik heb al zo vaak tegen een burn-out aangezeten. Vorig jaar was een moeilijk jaar: baan kwijtgeraakt (zorgde wel voor meer rust maar was financieel een domper), relatie uit na 9 jaar, moest terug bij mijn moeder en haar vriend gaan wonen want het huis stond op mijn ex z'n naam, lange nare nasleep gehad van het beëindigen van de relatie, en er is iets heel erg heftigs aan de hand met mijn ouders dat ik hier niet kan plaatsen. Mijn ex mis ik nog steeds heel erg overigens en ik voel me alleen.
Had een klein bijbaantje genomen vorig jaar maar ben daar weer mee gestopt omdat het extra stress en weinig inkomsten opleverde. En straks ga ik weg op een nieuw avontuur terwijl ik niet eens van mezelf op aan kan.Ik doe erg mijn best om alles nog goed te doen (studie, stage, sociale contacten, koken etc) maar ik merk dat ik de laatste weken/maanden écht aan het afglijden ben.
Ik heb hulp gezocht op de volgende manieren:
- Psycholoog 1 (is ook een vriendin van mij): Klikte niet met haar, ze raadde me aan gewoon weer terug te gaan naar ex, kwam met vage adviezen als carriereswitch, "stop met de dingen die je stress opleveren, desnoods je studie of buitenlanduitwisseling")
- Psycholoog 2: Vond dat ik een kleurboek moest aanschaffen, briefjes met positieve quotes bij me moest dragen, rode slechte gedachtes in groene goede gedachtes moest omzetten + tips die ik zelf ook wel kon bedenken
- Huisarts: Gaf oxazepam maar dit deed niet veel en maakte hoogstens het zombie-effect en moeheid alleen maar erger. Gebruik ik dus niet meer.
De meeste mensen weten dit allemaal niet en de vriendinnen die het wel weten snappen er weinig van en zijn erg met zichzelf bezig. Mijn beste vriendin is een schat maar ze heeft zelf nooit een relatie gehad en weinig levenservaring dus die brengt inhoudelijk niets in. Ouders weten van het grootste gedeelte van mijn problemen minus het bovengenoemde lijstje van klachten en aanvallen. Ze schieten ontzettend snel in de stress dus ik ga niet het hele verhaal vertellen.
Sorry voor het warrige verhaal. Alle tips zijn welkom.
donderdag 12 januari 2017 om 22:12
donderdag 12 januari 2017 om 22:14
Nou, er zit nog best veel structuur in je verhaal. Je leest hier wel eens warriger verhalen. Terug naar de huisarts? Het klinkt alsof je geen hoge pet ophebt van psychologen. Een vriendin die psych is werkt denk ik ook niet. Er is vast een betere te vinden. Lichaamsbeweging helpt, mindfullness misschien? Ik ben geen deskundige maar zou denk ik terug gaan naar de huisarts.
Sterkte!
En zo'n buitenlandavontuur,... misschien inderdaad (nu) ff niet?
Sterkte!
En zo'n buitenlandavontuur,... misschien inderdaad (nu) ff niet?
We don't see things as they are we see things as we are
donderdag 12 januari 2017 om 22:37
Wat vervelend TO!
Ik zou terug naar de huisarts, klachten melden en vragen om bloed te prikken.
Verder zou ik ook terug naar een psycholoog. En dat dan écht een kans te geven - als je er eentje hebt gevonden die bij je past.
Een vriendin als psych is zoiezo een slecht idee, dus eigenlijk heb je het maar een keer echt geprobeerd. Er zijn veel verschillende stijlen die psychologen hanteren. Helaas moet je soms vaker proberen tot je iemand vindt die bij je past. Er zijn er ook veel die niet aansturen op kleurboeken (hoewel dat serieus wel kan helpen om je gedachtes even te stoppen), quotes en gekleurde gedachtes.
Ik zou het buitenland avontuur ook serieus heroverwegen... Heb je zoiets al eens gedaan? Ik heb het een half jaar gedaan en ja, het kan een geweldige ervaring zijn, maar het is wel heel zwaar. Zo je nieuwe plek proberen te vinden, niemand kennen, geen enkele routine.
Wat je ook doet, ik hoop dat je er uit kan komen
Ik zou terug naar de huisarts, klachten melden en vragen om bloed te prikken.
Verder zou ik ook terug naar een psycholoog. En dat dan écht een kans te geven - als je er eentje hebt gevonden die bij je past.
Een vriendin als psych is zoiezo een slecht idee, dus eigenlijk heb je het maar een keer echt geprobeerd. Er zijn veel verschillende stijlen die psychologen hanteren. Helaas moet je soms vaker proberen tot je iemand vindt die bij je past. Er zijn er ook veel die niet aansturen op kleurboeken (hoewel dat serieus wel kan helpen om je gedachtes even te stoppen), quotes en gekleurde gedachtes.
Ik zou het buitenland avontuur ook serieus heroverwegen... Heb je zoiets al eens gedaan? Ik heb het een half jaar gedaan en ja, het kan een geweldige ervaring zijn, maar het is wel heel zwaar. Zo je nieuwe plek proberen te vinden, niemand kennen, geen enkele routine.
Wat je ook doet, ik hoop dat je er uit kan komen
vrijdag 13 januari 2017 om 00:18
Zijn lichamelijke oorzaken uitgesloten?
Ik zou zeker nog eens professionele hulp zoeken; klinkt alsof je hier niet alleen uit gaat komen. Wel handig dat je dan achter behandeling staat; vraag me eerlijk gezegd af of dat het geval is. Zoek geen hulp van bekenden; dat gaat niet werken.
Denk goed na over buitenlandreis. Als je je nu al slecht/instabiel voelt in een veilige, bekende omgeving, wat voor effect gaat het dan op je hebben als je in een onbekende, niet gestructureerde omgeving terecht komt, waarbij je veiligheid wegvalt? Bij wie kun je dan daar in het verre land terecht? Realiseer je dat je vooral op jezelf aangewezen bent...
Sterkte gewenst!
Ik zou zeker nog eens professionele hulp zoeken; klinkt alsof je hier niet alleen uit gaat komen. Wel handig dat je dan achter behandeling staat; vraag me eerlijk gezegd af of dat het geval is. Zoek geen hulp van bekenden; dat gaat niet werken.
Denk goed na over buitenlandreis. Als je je nu al slecht/instabiel voelt in een veilige, bekende omgeving, wat voor effect gaat het dan op je hebben als je in een onbekende, niet gestructureerde omgeving terecht komt, waarbij je veiligheid wegvalt? Bij wie kun je dan daar in het verre land terecht? Realiseer je dat je vooral op jezelf aangewezen bent...
Sterkte gewenst!
vrijdag 13 januari 2017 om 01:01
Je geeft het eigenlijk zelf al aan. Traumatische ervaringen uit het verleden die jij waarschijnlijk nooit hebt verwerkt/weggestopt door in een soort overlevingsmodus te gaan en jezelf te storten op je studie/werk, dat heeft ervoor gezorgd dat het vlammetje even helemaal uitgedooft is en jij nu nauwelijks nog vooruit te branden bent. Ofwel een burn out. Tijd om aandacht te schenken aan je psyche, de laatste hoofdstukken uit jouw leven nog even te doorlopen en de dingen op de juiste manier af te sluiten. Alleen dan kun je verder.
vrijdag 13 januari 2017 om 01:04
Je schrijft dat je in het verleden wel dingen op orde had en dat je nu je best moet doen om dingen voor elkaar te krijgen en dat mensen het niet altijd van je weten.
Dingen op orde hebben kan betekenen dat je aan de buitenkant dingen op orde had maar emotioneel misschien niet. En nu proberen dingen onder controle proberen te houden, terwijl je aan het afglijden bent en dat redelijk kan verbergen voor de buitenwereld. Steeds dus sterk zijn aan de buitenkant maar daar ga je binnen van aan kapot. Of bijna, als je nog langer zo doorgaat. In je huidige situatie kan een vakantie naar het buitenland al teveel zijn. Dan kan de spanning er uit komen. Kan ook zomaar zijn dat je letterlijk en figuurlijk verder van huis raakt als je studie doorzet.
De juiste hulp zoeken lijkt me belangrijk en vooral ook goed zorgen voor jezelf. Ook je opleiding maar eens heroverwegen.
Psychische en lichamelijk wordt tegenwoordig vaak gescheiden, terwijl die scheiding er eigenlijk niet is. Kan ook belangrijk zijn om qua voeding ook goed voor jezelf te zorgen, eventueel wat supplementen en zorgen voor lichaamsbeweging, zonder dan weer het uiterste te vergen van jezelf.
Dingen op orde hebben kan betekenen dat je aan de buitenkant dingen op orde had maar emotioneel misschien niet. En nu proberen dingen onder controle proberen te houden, terwijl je aan het afglijden bent en dat redelijk kan verbergen voor de buitenwereld. Steeds dus sterk zijn aan de buitenkant maar daar ga je binnen van aan kapot. Of bijna, als je nog langer zo doorgaat. In je huidige situatie kan een vakantie naar het buitenland al teveel zijn. Dan kan de spanning er uit komen. Kan ook zomaar zijn dat je letterlijk en figuurlijk verder van huis raakt als je studie doorzet.
De juiste hulp zoeken lijkt me belangrijk en vooral ook goed zorgen voor jezelf. Ook je opleiding maar eens heroverwegen.
Psychische en lichamelijk wordt tegenwoordig vaak gescheiden, terwijl die scheiding er eigenlijk niet is. Kan ook belangrijk zijn om qua voeding ook goed voor jezelf te zorgen, eventueel wat supplementen en zorgen voor lichaamsbeweging, zonder dan weer het uiterste te vergen van jezelf.
vrijdag 13 januari 2017 om 07:07
Je lichaam geeft je heel goed aan dat het niet goed met je gaat. Je kan daarin vertrouwen op je lijf. Die gevoelens en signalen van je lichaam voelen helemaal niet fijn, maar het is wel heel goed dat ze er zijn, zodat er bij jou een alarm af gaat om er iets mee te gaan doen.
Ik denk ook dat het goed is om naar een andere psyholoog te gaan. Niet iemand die jou al kent.
Je kan hiervoor naar de huisarts gaan. Deze verwijst jou door. Vaak eerst via een praktijkmedewerker van de huisartsenpraktijk. Deze kijkt dan wat voor soort therapie en welke persoon bij jou kan passen.
Heb je misschien vroeger iets traumatisch meegemaakt wat je weg aan het stoppen blijft? Ik moet daaraan denken vanwege een aantal lichamelijke reacties die je beschrijft. Maar dat kan ik natuurlijk heel goed mis hebben.
Dikke knuffel voor jou TO.
Ik denk ook dat het goed is om naar een andere psyholoog te gaan. Niet iemand die jou al kent.
Je kan hiervoor naar de huisarts gaan. Deze verwijst jou door. Vaak eerst via een praktijkmedewerker van de huisartsenpraktijk. Deze kijkt dan wat voor soort therapie en welke persoon bij jou kan passen.
Heb je misschien vroeger iets traumatisch meegemaakt wat je weg aan het stoppen blijft? Ik moet daaraan denken vanwege een aantal lichamelijke reacties die je beschrijft. Maar dat kan ik natuurlijk heel goed mis hebben.
Dikke knuffel voor jou TO.
