In moeilijke tijden je échte vrienden leren kennen

rode_biet schreef: ↑

22-05-2023 17:56

Empathisch gedrag kan je leren. Je kan patronen onthouden. Als iemands ouders overlijden dan kan je een persoon aanleren om iemand te condoleren. Of het gemeend is of niet is een andere vraag. Maar je kan iemand wel sociaal wenselijk gedrag aanleren.

Cappucinno schreef: ↑

22-05-2023 18:26

@Vanitei, jouw voorbeeld van die kaart met moederdag vind ik vrij extreem. Ik kan me dan weer niet voorstellen dat iemand zo lomp is. Pijnlijk. Ik kan me dus ook niet goed inleven in lomp gedrag.

Frambloos schreef: ↑

22-05-2023 14:53

Het geeft soms een heel eenzaam gevoel.

ESC_APE schreef: ↑

22-05-2023 22:34

Hier er de afgelopen jaren ook flink mee geconfronteerd door mentale problemen. Ben heel veel vrienden en kennissen verloren. Vooral van het type "leuke dingen doen, zonder dat je besties bent", maar het is toch jammer dat het dan ophoudt, want juist de leuke dingen kunnen afleiding bieden.

Tegelijkertijd zijn inderdaad mensen die destijds meer kennissen waren of "vrienden van vrienden" nu juist heel goede vrienden geworden. Ik had dat een paar jaar geleden ook niet kunnen denken dat ik juist nu met deze mensen zo hecht zou zijn. Soms loopt het gewoon zo. Aan de mensen die ik ben 'verloren' heb ik alsnog mooie herinneringen, en wie weet komt het nog wel eens goed.

viamia schreef: ↑

22-05-2023 17:16

Ik ben lang ziek geweest en niks gehoord van twee goede vriendinnen met wie ik wekelijks afsprak. Oh nee, wacht, eentje had een heel duur cadeau gevraagd voor haar verjaardag, dat had ik besteld voor haar (we waren al zo lang vriendinnen, mag dan wel een keer wat groter vond ik). Ze is het komen ophalen en heb haar nooit meer gezien.

Maar ik heb in die tijd ook mensen gehad die ik maar vaag kende, die af en toe langs kwamen of informeerden hoe het ging. Dat zijn vrienden geworden. En dat in de tijd dat ik op m'n 'minst' was.

Vrienden komen en gaan. Dat is iets wat ik wel weet. En sommigen blijven

care_ schreef: ↑

22-05-2023 15:43

Dat kan heel pittig zijn ja.

Soms zijn het dan ook geen echte vrienden. Tegelijkertijd heb ik ook wel gemerkt dat dat het wel een pittige wisselwerking kan trekken op je relatie. Ik ken je situatie natuurlijk niet, maar ik heb vrienden met wie het langduring niet goed ging, en zelf ook in die situatie gezeten. Voor je vrienden loopt hun (drukke) leven ook gewoon door. En als je prima in je vel zit, vliegen 2 weken zo voorbij, terwijl als jij degene bent die de support nodig hebt, kan dat een hele lange tijd zijn (als je bijv niets hoort). Het komt vaak neer op goed communiceren wat je nodig hebt/verwacht, en ook accepteren dat soms niet alles kan. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Maar nogmaals, ik weet de situatie niet. Vraag jezelf eens af of je duidelijk aan je vrienden hebt gevraagd wat je nodig hebt. Als het antwoord nee is, is het misschien nog te vroeg om ze af te schrijven. Geef ze ook een kans.

Tegelijkertijd denk ik ook dat mensen soms te snel anderen hun vrienden noemen én dat vrienden hun eigen rol hebben. Ik heb vrienden bij wie ik zeker met al mijn mentale shit terecht kan, en die me altijd steunen, maar ik heb ook vrienden die er vooral zijn voor gezellige etentjes en uitjes. Als ik daar teveel van ga verwachten in slechte tijden, dan kom ik ook bedrogen uit. Dat soort vrienden zijn het gewoon niet. Wil niet zeggen dat ik er vanaf moet of wil, ik heb dat gewoon geaccepteerd. Die hebben ook hun functie en zijn superleuk voor een leuke avond, maar toen het een periode minder met mij ging heb ik dat op een lager pitje gezet.

Cappucinno schreef: ↑

22-05-2023 18:26

Dat is zeker zo, je kan het aanleren, alle maniertjes en hoe het hoort. Voor mezelf sprekend, als je het niet voelt, voelt het wat leeg, ik voel me dan een soort bedrieger. Ik kan me bijvoorbeeld maar matig inleven in het moederschap, omdat ik die ervaring niet heb. Ik kan me wel deels inleven maar zal nooit voelen hoe het echt is en dan zie ik dat moeders onderling empathischer om het wel en wee rondom kinderen reageren, dan voel ik me tekort schieten. Niet omdat ik kinderen wil maar ja, net dat stukje van meeleven.

Iets om te zeggen omdat het hoort, dat doe ik soms om een ander een goed gevoel te geven maar het aanvoelen en echt menen vind ik toch echt waardevoller. Ervaring en ouder worden maakt dat ik me meer kan verplaatsen, meer voel, mijn blik ruimer wordt waarbij ik niet teveel mijn eigen ervaringen wil projecteren. Dat is iets wat ik om me heen zie en zelf ook nog te vaak doe. Die vind ik nog lastig. Echt luisteren naar iemands behoefte, wat zit er onder de dingen die gezegd worden? Daar oefen ik mee, neem mezelf soms mee naar visite als observeerder (afhankelijk van soort contact).

Vage schreef: ↑

23-05-2023 11:37

Ik ben ipv begrip het juist meer als een echte buitenstaander gaan benaderen. Ik spreek uit dat ik me niet kan inleven en vraag hoe het allemaal werkt voor diegene. Het is ook per ouder heel verschillend merk ik, het ouderschap.

"Hoe is dit voor jou?" is eigenlijk altijd goed.

aardbei35 schreef: ↑

22-05-2023 21:33

Zo had ik er nog niet naar gekeken. Het is ook niet zo dat ik vind dat zij met me mee moeten gaan janken of dat hun leven ineens op pauze moet. Ik merkte desinteresse in mij en ze zijn op de hoogte van wat er speelt. Toch praten ze over zichzelf en af en toe een emoticon als ik zeg dat ik me slecht voel. Of gelijk over hun nieuwe woning doorpraten. Ik vind daar op de een of andere manier iets van maar misschien verwacht ik teveel van die mensen. Dat kan.