In therapie voor mijn bindingsansgt, maar voel me zo rot..

He Patriciab,

een paar jaar geleden heb ik therapie gehad en ook ik werd ineens bewust van het feit dat mijn ouders nooit goed voor mij waren geweest, ook te weinig liefde gekregen.. Ik wist het altijd wel maar door die therapie voelde ik mij ineens héél zielig! ineens mocht ik hierom verdriet van mij zelf hebben!! echt dágen gehuild en het liefst alleen maar slapen! héél erg depri.

Achteraf heel goed! ik heb het toen eindelijk verwerkt, zeg maar.Ik voelde me toen ik het een beetje een plek had gegeven wel veel meer mens! mét normale gevoelens zoals ieder ander!!

ik denk dat dat bij jou ook een beetje het geval is, het komt wel goed.

sterkte!!

Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Was altijd een echt 'papa's kindje' maar toen ik na de scheiding van m'n ouders bij hem wilde wonen wees hij me af met allerlei slappe smoesjes. En ondertussen maar roepen hoeveel hij van m'n zusje en mij hield maar bij hem wonen, nee, dat was echt niet praktisch. Daar heb ik dezelfde reactie op relaties aan overgehouden als jij: zodra bleek dat een jongen/man me leuk vond rende ik heel hard weg. Omdat ik dacht dat alles uiteindelijk toch stuk zou gaan en ik daar dan weer veel verdriet van zou hebben. Dus redeneerde ik dat ik dat beter vóór kon zijn en er maar helemaal niet aan zou beginnen.

Twee jaar geleden ben ik in therapie gegaan omdat ik niet lekker in m'n vel zat en daarbij kwam ook deze idiote reactie aan de orde en zo kwam ik er dus achter. Het zijn soms zo van die dingen die heel duidelijk zijn, maar je ziet ze gewoon niet. Of wil ze niet zien.

Nou ja, om een lang verhaal nog langer te maken ben ik daar toen mee aan de slag gegaan. Vervolgens kwam ik een hele leuke man tegen en heb ik nog eens een poging gedaan de andere kant op te rennen maar zijn vasthoudendheid en mijn therapie hebben geholpen want inmiddels wonen we samen. Heel gelukkig, mag ik wel zeggen. Dat gaat jou ook lukken want je weet inmiddels wat de oorzaak van je gedrag is. Met je therapeut kun je leren daar iets mee/aan te doen. En ja, nu voel je je k*t maar dat gaat over. Echt. En dan ren je ook niet meer weg. Of hij rent gewoon achter je aan, en dan ontdek je dat het allemaal zo eng niet is als je nu denkt. Sterkte!

Het is heel normaal dat je rouwt, juist een goed teken (ook al voel je je dan belabberd). Dat betekent dat het volle besef er is van wat er gebeurd is en wat het met je gedaan heeft. Rouwen om wat was, hoe je had gewild dat het zou zijn geweest, de gevolgen ervan.



Als je jezelf toestaat er echt doorheen te gaan, kun je het uit je systeem krijgen. Niet meer automatisch reageren maar beseffen dat het je angst triggert en dat je daar bepaalde andere gedachten en gevoelens tegenover kunt zetten. Schrijf, praat veel van je af. Ik weet niet hoe je je anders uit, misschien is schilderen een idee of iets anders waar je niet bij nadenkt maar vooral voelt en waar je expressie aan geeft.



En wie weet kun je wat goede boeken erover lezen om de patronen nog beter te herkennen als je daar behoefte aan hebt. Het kan enorm troosten om de ervaringen van anderen te lezen en hoe ze ermee zijn omgegaan om toch vrijer en minder geblokkeerd te kunnen leven.



Hou iig in je achterhoofd dat wat je nu voelt, goed is ondanks dat het zo verdrietig voelt. De blokkade is losgekomen, het verdriet en misschien later woede komen vrij. Zo kun je helen . Hou wel in de gaten dat het verwerking is en blijft, niet dat je ergens blijft steken. Als je na verloop van tijd dat gevoel krijgt (en een rouwproces heeft even nodig dus niet volgende week denken dat het al over moet zijn) is het misschien verstandig met je therapeut daarover te praten.