Psyche
alle pijlers
Ineens is ze weg.
zaterdag 30 juni 2018 om 07:50
zaterdag 30 juni 2018 om 07:58
zaterdag 30 juni 2018 om 07:58
Gecondoleerd 
Haal even diep adem, de paniek zakt wel weg. Leven zonder een ouder is moeilijk maar went naar verloop van tijd. De pijn die je nu ervaart zal ook minder worden. Voor nu, laat je verdriet gewoon komen.
Sterkte
Haal even diep adem, de paniek zakt wel weg. Leven zonder een ouder is moeilijk maar went naar verloop van tijd. De pijn die je nu ervaart zal ook minder worden. Voor nu, laat je verdriet gewoon komen.
Sterkte
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
zaterdag 30 juni 2018 om 08:01
Dank jullie wel. Ik heb gelukkig wel veel lieve mensen om me heen. M'n moeder was geliefd. Ze was al bijna 4 jaar ziek. Ik wist dat er een tijd zou komen dat het afgelopen zou zijn, maar nog niet nu. Gisterochtend ben ik nog met haar op pad geweest en in de middag was het over. Rationeel gezien is het voor haar wellicht beter dat het zo gegaan is. Er is haar veel verder lijden bespaard gebleven. Maar terwijl ik dit besef, breekt m'n hart om haar verlies. Ze wilde nog zo graag. We deden zoveel samen. Ze was een van m'n beste vriendinnen naast m'n moeder. Hoe moet je dit doen?
zaterdag 30 juni 2018 om 08:11
De komende dagen zul je enorm geleefd worden. Tenminste, dat vond ik toen mijn vader overleed. Er was veel verdriet, maar ook zoveel mooie herinneringen en ook zoveel praktisch te regelen (kaarten schrijven, fotos uitzoeken voor de uitvaart, muziek uitzoeken, zorgen voor visite). Het was doodvermoeiend, maar ook wel heel fijn, want tegen de tijd dat de uitvaart achter de rug was was de ergste horror van de nachtmerrie waar we in zaten een beetje weggeebt en kwam er ruimte voor een meer rustig verdriet en bezinning.CL2 schreef: ↑30-06-2018 08:01Dank jullie wel. Ik heb gelukkig wel veel lieve mensen om me heen. M'n moeder was geliefd. Ze was al bijna 4 jaar ziek. Ik wist dat er een tijd zou komen dat het afgelopen zou zijn, maar nog niet nu. Gisterochtend ben ik nog met haar op pad geweest en in de middag was het over. Rationeel gezien is het voor haar wellicht beter dat het zo gegaan is. Er is haar veel verder lijden bespaard gebleven. Maar terwijl ik dit besef, breekt m'n hart om haar verlies. Ze wilde nog zo graag. We deden zoveel samen. Ze was een van m'n beste vriendinnen naast m'n moeder. Hoe moet je dit doen?
zaterdag 30 juni 2018 om 08:16
zaterdag 30 juni 2018 om 08:18
Gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Je leeft van dag tot dag. En als dan de dag overdenkt zal je merken dat je slechte en betere dagen hebt. Uiteindelijk heb je meer betere dagen dan slechte dagen en zul je merken dat sommige betere dagen zelfs goede dagen worden. Niemand weet van te voren hoe lang deze periode zal duren. Maar uiteindelijk krijgt het verlies een plekje en kun je er mee omgaan. Dan doet het niet meer zo schrijnend zeer.
Sterkte de komende tijd.
Je leeft van dag tot dag. En als dan de dag overdenkt zal je merken dat je slechte en betere dagen hebt. Uiteindelijk heb je meer betere dagen dan slechte dagen en zul je merken dat sommige betere dagen zelfs goede dagen worden. Niemand weet van te voren hoe lang deze periode zal duren. Maar uiteindelijk krijgt het verlies een plekje en kun je er mee omgaan. Dan doet het niet meer zo schrijnend zeer.
Sterkte de komende tijd.
Ik doe mijn best
zaterdag 30 juni 2018 om 08:22
Wat mij die dagen zelf hielp was haar de dag erna met wat hulp wassen aankleden en in de kist leggen. En na 2 dagen zelf de kist sluiten. Dat gaf mij ondanks mijn verdriet ergens het gevoel dat onze cirkel rond was.
Op een of andere manier leef je verder, stukje op automatische piloot. Je kan dit echt.
Voor mij is het bijna 3 jaar geleden dus het lijkt makkelijker praten. Maar ik voel je pijn. Je moeder verliezen is verschrikkelijk moeilijk.
Op een of andere manier leef je verder, stukje op automatische piloot. Je kan dit echt.
Voor mij is het bijna 3 jaar geleden dus het lijkt makkelijker praten. Maar ik voel je pijn. Je moeder verliezen is verschrikkelijk moeilijk.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
zaterdag 30 juni 2018 om 08:36
Lieve CL2, allereerst gecondoleerd. Wat jij beschrijft over dat kleine meisje dat schreeuwt om haar moeder, dat is zo herkenbaar. Mijn vader is 5 maanden geleden overleden en het kind in mij schreeuwt nog regelmatig om hem.
Hoe je dit moet doen? Ik weet het niet. Ik worstel er ook heel veel mee, hoewel het in het algemeen de laatste paar weken wel 'anders' begint te voelen.
Ik schrijf mee op een topic 'wat hielp jou tijdens rouw'. Er is een wisselende samenstelling van forummers die een ouder, partner, sibling of kind hebben verloren. Ik heb hier zelf nog steeds heel veel aan. Ook al is het 'normaal' dat je ouder komt te overlijden voordat je zelf gaat. Ook al heb je afscheid kunnen nemen omdat iemand al zo lang ziek is. Nog steeds is daar de pijn en het verdriet en vooral het gemis.
Hoe je dit moet doen? Ik weet het niet. Ik worstel er ook heel veel mee, hoewel het in het algemeen de laatste paar weken wel 'anders' begint te voelen.
Ik schrijf mee op een topic 'wat hielp jou tijdens rouw'. Er is een wisselende samenstelling van forummers die een ouder, partner, sibling of kind hebben verloren. Ik heb hier zelf nog steeds heel veel aan. Ook al is het 'normaal' dat je ouder komt te overlijden voordat je zelf gaat. Ook al heb je afscheid kunnen nemen omdat iemand al zo lang ziek is. Nog steeds is daar de pijn en het verdriet en vooral het gemis.
zaterdag 30 juni 2018 om 08:39
Ik heb echt steun van jullie berichten. Wat fijn dat jullie dit willen doen. Ook al betekent herkenning dat jullie het verlies van een ouder hebben moeten meemaken.
Ik heb m'n vader en een broer en een lieve man. We zijn close. Mijn moeder was de spil van het gezin. Altijd regelen, doen, veel vrienden en kennissen. Ik zal waarschijnlijk steun genoeg kunnen vinden. Maar...die grote maar hè. Zonder die lieverd. En ik moet het nu "alleen" doen.
Ik heb m'n vader en een broer en een lieve man. We zijn close. Mijn moeder was de spil van het gezin. Altijd regelen, doen, veel vrienden en kennissen. Ik zal waarschijnlijk steun genoeg kunnen vinden. Maar...die grote maar hè. Zonder die lieverd. En ik moet het nu "alleen" doen.
zaterdag 30 juni 2018 om 08:40
Over de komende dagen hoef je je niet zoveel zorgen te maken. (Let op, alles is mijn ervaring. Heel persoonlijk allemaal natuurlijk). Begrafenisondernemers zijn professionals. Die leiden julliiie naadloos door alle beslissingen heen en het lvoorbereiden van het afscheid zorgde bij mij dat de paniek alwat zakte en je je verdriet om kon zetten in actie. Het voelde als een soort vacuum waarin ik leefde. De rest van de wereld bestond niet meer. Ik voelde me gekwetst, beurs, lamgeslagen, maar ook onderdeel van die kleine wereld die alleen rond mijn vaders afscheid draaide en die ook heel liefdevol en veschermend was. Ik hoop dat jij dit ook zo mag ervaren.CL2 schreef: ↑30-06-2018 08:16Erg bedankt voor jullie berichten. Het doet me goed. Ik heb veel mooie herinneringen aan haar. Daar ben ik ook super dankbaar voor. Ik ben zo bang voor wat komen gaat. Inderdaad het uitzoeken de komende dagen. Vanmiddag uitvaartondernemer. Ik was gelukkig bij haar. Er gaat zoveel door m'n hoofd.
zaterdag 30 juni 2018 om 08:55
CL2 gecondoleerd! Heel veel sterkte! Dit is ontzettend moeilijk nu, maar haal idd diep adem en rustig uit, het word allemaal minder moeilijk. Maar laat je verdriet nu maar toe, verwerk het op je eigen manier en neem je tijd. Ben blij voor je dat je lieve mensen om je heen hebt daar kun je steun van krijgen.
Heel veel sterkte! Dit is ontzettend moeilijk nu, maar haal idd diep adem en rustig uit, het word allemaal minder moeilijk. Maar laat je verdriet nu maar toe, verwerk het op je eigen manier en neem je tijd. Ben blij voor je dat je lieve mensen om je heen hebt daar kun je steun van krijgen.
''Geen woorden maar daden''
zaterdag 30 juni 2018 om 08:56
Ik kan me je angst voor de toekomst goed voorstellen, en de wirwar aan gevoelens, emoties en gedachten die nu door je heen gaat maakt dat er natuurlijk niet beter op.
Toch wil ik je gerust stellen. Het zal nog een poosje gaan duren, maar straks zal er een nieuw evenwicht komen binnen jullie familie, binnen jouw relatie en met alle andere mensen om je heen, waardoor jij je toch gesteund zal voelen. Natuurlijk kan niemand jouw moeder helemaal vervangen, maar mensen kunnen wel taken van haar overnemen, net zoals je dat zelf ook zal doen. En best kans dat er nog nieuwe mensen in je leven zullen komen die dat aanvullen.
Het wordt nooit meer zoals het was, maar uiteindelijk kom je weer jn balans.
Toch wil ik je gerust stellen. Het zal nog een poosje gaan duren, maar straks zal er een nieuw evenwicht komen binnen jullie familie, binnen jouw relatie en met alle andere mensen om je heen, waardoor jij je toch gesteund zal voelen. Natuurlijk kan niemand jouw moeder helemaal vervangen, maar mensen kunnen wel taken van haar overnemen, net zoals je dat zelf ook zal doen. En best kans dat er nog nieuwe mensen in je leven zullen komen die dat aanvullen.
Het wordt nooit meer zoals het was, maar uiteindelijk kom je weer jn balans.
zaterdag 30 juni 2018 om 09:00
Beurs en lamgeslagen inderdaad. Ik laat vandaag maar over me heenkomen. We zullen alles naar haar wens gaan regelen. Ze had gelukkig al het een en ander op papier gezet, dus dat is fijn . de rest zullen we in haar eer regelen.
Herkennen jullie ook dat alles maar blijft malen in je hoofd? Heb ik het goed gedaan, terwijl je eigenlijk wel weet dat dat zo is? En soms een vlaag van, ik word gek of zoiets. Pffff.
Herkennen jullie ook dat alles maar blijft malen in je hoofd? Heb ik het goed gedaan, terwijl je eigenlijk wel weet dat dat zo is? En soms een vlaag van, ik word gek of zoiets. Pffff.
zaterdag 30 juni 2018 om 09:03
zaterdag 30 juni 2018 om 09:18
Wat ben ik blij dat ik in mn wanhoop dit topic ben gestart en wat ben ik blij dat jullie deze moeite in mij willen steken.
Herkenning is erg fijn merk ik. Horen wat anderen voor mij al hebben moeten doorstaan. Je weet dat dit ooit gebeurt, het is ook natuurlijk dat je ouders zullen gaan voor jou. En we wisten al dat ze iets minder oud zou worden dan gemiddeld. Maar dan nog hè. Dan nog.
Ik zou de hele tijd willen praten hierover. Ik ga zo eerst maar wat proberen te eten. M'n lijf vraagt er om, maar heb zo geen trek. Maar ik moet sterk blijven.
Nogmaals bedankt voor jullie input en ik hoop dat jullie er later ook nog zijn.
Veel liefs
Herkenning is erg fijn merk ik. Horen wat anderen voor mij al hebben moeten doorstaan. Je weet dat dit ooit gebeurt, het is ook natuurlijk dat je ouders zullen gaan voor jou. En we wisten al dat ze iets minder oud zou worden dan gemiddeld. Maar dan nog hè. Dan nog.
Ik zou de hele tijd willen praten hierover. Ik ga zo eerst maar wat proberen te eten. M'n lijf vraagt er om, maar heb zo geen trek. Maar ik moet sterk blijven.
Nogmaals bedankt voor jullie input en ik hoop dat jullie er later ook nog zijn.
Veel liefs
zaterdag 30 juni 2018 om 09:26
Ja, dat is helemaal herkenbaar en volkomen normaal hoor. Het is teveel om nu te kunnen bevatten en je gaat in de overlevingsstand, gelukkig maar.
Maak je niet te veel zorgen om de praktische kant nu, de begrafenisondernemer helpt je hier helemaal doorheen zodat het gaat zoals jullie het willen.
Je wereld staat nu stil, terwijl hij gewoon doordraait.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
zaterdag 30 juni 2018 om 09:29
Ik herinner me dat het net een slechte film leek waarin ik was beland. Zijn moment van overlijden vond ik zooo heftig. We wisten al jaren dat het ging komen en zaten ook al een wk te waken, maar ineens was het zover. Niks had me daarop voor kunnen bereiden. Traumatisch vond ik het. Ik dacht steeds maar: dus dit is ons verhaal, zo eindigt het dus, ons gezin zoals ik ben opgegroeid. Ik kan me voorstellen dat dat voor jou nog vele malen heftiger moet zijn geweest omdat je het niet nu aan had zien komen. Ik wens je heel veel sterkte!CL2 schreef: ↑30-06-2018 09:18Wat ben ik blij dat ik in mn wanhoop dit topic ben gestart en wat ben ik blij dat jullie deze moeite in mij willen steken.
Herkenning is erg fijn merk ik. Horen wat anderen voor mij al hebben moeten doorstaan. Je weet dat dit ooit gebeurt, het is ook natuurlijk dat je ouders zullen gaan voor jou. En we wisten al dat ze iets minder oud zou worden dan gemiddeld. Maar dan nog hè. Dan nog.
Ik zou de hele tijd willen praten hierover. Ik ga zo eerst maar wat proberen te eten. M'n lijf vraagt er om, maar heb zo geen trek. Maar ik moet sterk blijven.
Nogmaals bedankt voor jullie input en ik hoop dat jullie er later ook nog zijn.
Veel liefs
zaterdag 30 juni 2018 om 09:44
Heel herkenbaar. Vooral ook dat traumatische er aan, terwijl de dood van een ouder, in essentie, heel normaal is. Het is inderdaad het einde van een tijdperk. Voor mij voelde het alsof ons gezin uit elkaar gerukt werd, ondanks dat zus en ik in de veertig zijn. De hele balans was weg, en nu is het zoeken naar een nieuwe. En dat is lastig, want hoe je de dingen ook neer zet, je wilt terug naar hoe het was, en dat kan niet.snoepzak schreef: ↑30-06-2018 09:29Ik herinner me dat het net een slechte film leek waarin ik was beland. Zijn moment van overlijden vond ik zooo heftig. We wisten al jaren dat het ging komen en zaten ook al een wk te waken, maar ineens was het zover. Niks had me daarop voor kunnen bereiden. Traumatisch vond ik het. Ik dacht steeds maar: dus dit is ons verhaal, zo eindigt het dus, ons gezin zoals ik ben opgegroeid. Ik kan me voorstellen dat dat voor jou nog vele malen heftiger moet zijn geweest omdat je het niet nu aan had zien komen. Ik wens je heel veel sterkte!
De eerste dagen na het overlijden word je geleefd en kan het lijken alsof je in een slechte film zit. Maar dan, als alles achter de rug is, en ieder gaat weer door met zijn/haar leven... en jij staat stil... dat vond ik het ergste. Ik wilde alleen maar over mijn vader praten (nog steeds heel veel trouwens) maar ik merkte dat mensen er 'moe' van werden. Dat voelde extra eenzaam. Het is zo belangrijk dat je je verhaal kwijt kunt.
