Psyche
alle pijlers
Innerlijke onrust & gevoel van geen verbondenheid
dinsdag 29 december 2009 om 10:42
Hallo allemaal,
Ik zit met heel veel verdrietige gevoelens die allemaal op een een of andere manier met elkaar zijn verweven en ik weet eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen met mijn verhaal maar doe toch maar een poging:
Ik heb om te beginnen totaal geen innerlijke rust. Continu ben ik op zoek naar zaken en mensen buiten mezelf om, om maar een goed gevoel te hebben/houden. Zoals mensen om leuke dingen mee te doen, dagjes winkelen, reizen, uit eten gaan, mensen ontmoeten, cursussen volgen e.d. Ik kan moeilijk alleen zijn en heb, als ik het even rustig is om me heen, het gevoel dat het leven aan me voorbij gaat en ik er niet aan deelneem. Bijvoorbeeld op zaterdag een boek op de bank lezen geeft me een heel onrustig gevoel. Ik 'moet' voor me gevoel -net als "alle" anderen- naar de stad toe om onder de mensen te zijn, mee te tellen en leuke dingen doen, anders is het een verloren en saaie dag.
Dit gevoel is voor mijn gevoel verweven met het gevoel diepere verbondenheid te missen met de mensen om me heen. Het tegenstrijdige is dat mijn leven er van de buitenkant er prima uitziet: ik heb een lief zoontje, een lieve man en een mooi huis, een leuke parttime baan met fijne collega's. Het probleem is echter dat ik echte, hechte vriendschappen mis. Ik ben alweer jaren geleden verhuisd naar het zuiden van het land en op enkele uren afstand woon van mijn vriendinnen, waar ik wel diepe verbondendheid mee voel, maar die ik zie ik dus maar eens in langere tijd of alleen telefonisch en dat is toch heel anders. Ik mis echt een goede vriendin hier in de buurt met wie ik lief en leed kan delen en die ik spontaan kan opzoeken en wat vaker dan eens in de zoveel weken. Gewoon gezellig even samen wat winkelen of even een kop koffie drinken op een terrasje of vooral spontaan even bij elkaar binnenlopen voor een kop thee, zonder dat ik dit wéken vooruit moet plannen. Ik woon in een nieuwbouwwijk waar allemaal jonge mensen om me heen wonen, maar het gekke is dat ik me daardoor extra eenzaam voel, omdat ik om me heen zie wat ik zelf mis, nl. wel mensen met veel sociale kontakten. Verder heeft iedereen heeft kleine kinderen en werkt parttime. Je zou zeggen dat je dan genoeg kontakten moet kunnen opdoen, en ik ken ook veel mensen in de straat maar allemaal zijn het hele oppervlakkige kontakten. Iedereen heeft het zo druk met zijn gezin of woont al jaren hier in de regio met ouders en vriendinnen vlakbij en heeft geen behoefte aan nieuwe kontakten. Ik heb het geluk dat mijn man mij heel veel vrijheid geeft, en ik als ik de behoefte heb kan ik mijn gang gewoon gaan en past hij op onze zoon. Ik zie om me heen dat de meeste vrouwen dat niet hebben, waardoor de zorg voor de kinderen en huishouden veel alleen op hen neerkomt, waardoor er misschien ook weinig tijd is om leuke dingen te ondernemen buiten hun gezin om.
Ook steekt het me dat er in onze buurt veel mensen bij elkaar over de vloer komen maar dat wij op de een of andere manier niet tot nauwelijks worden uitgenodigd door andere stellen, terwijl onze deur wél altijd openstaat voor andere mensen en wij -zeker toen wij hier kwamen wonen- wel altijd mensen vroegen om gezellig te komen eten of borrelen. We worden gewoon niet tot nauwelijks teruggevraagd en ik heb eigenlijk geen idee waar het aan ligt, want de mensen die we hebben leren kennen maar verder weg wonen geven altijd aan dat ze het zo jammer vinden dat we niet dichterbij hen wonen, dus we zijn echt niet ongeliefd ofzo. Ik hoor ook af en toe dat ik zo'n leuke, lieve meid ben, maar wat heb je eraan als daar verder niets mee wordt gedaan ? Wel is het zo dat wij geen mensen die het het laat maken of veel alcohol drinken en soms krijg ik het idee dat we daarom niet worden uitgenodigd. En heb ik eens een afspraak in de zoveel tijd met een vriendin of kennisje dan wordt die ook regelmatig op het laatst afgezegd en dan zit ik snel weer in de put omdat ik me dan afgewezen gevoel. Alles bij elkaar doet gewoon heel erg pijn en het geeft me een enorm gevoel van afwijzing en ook eenzaamheid.
Ik heb al van alles geprobeerd om deze problemen aan te pakken: hobbies (weer) oppakken, cursussen volgen om nieuwe mensen te ontmoeten e.d. maar het loopt allemaal op niets uit. Het blijven oppervlakkige kontakten en ook leuke dingen doen met vriendinnen van verder weg geven teeds maar een kort gevoel van gelukkig zijn. Ik weet ook wel dat ik het eigenlijk bij mezelf zou moeten zoeken, maar heb geen idee hoe ik dat moet doen.
Ik weet soms gewoon niet meer hoe ik gelukkig kan worden. Wat moet ik in hemelsnaam nog doen om innerlijke rust te vinden ? Toch terugverhuizen naar waar ik vandaan kom (echter hier kleven enorme gevolgen aan: manlief is voor zijn baan gebonden aan het zuiden des lands en zal dus door de week elders moeten wonen voor zijn werk). Maar ook dan weet ik niet of ik dan wel mijn innerlijke rust ga vinden, ook al voel ik me daar wel veel meer thuis dan hier en heb ik een paar goede vriendinnen in de buurt. Innerlijke rust moet vooral uit jezelf komen toch ? Als ik dan kijk naar wat ik heb, een lieve man en zoon, snap ik gewoon zelf niet eens dat mijn gezin mij niet voldoende voldoening geeft en daar schaam ik me ook voor, en wil het zóoo ontzettend graag veranderen maar het is iets dat al zolang in me zit.
Ik ben ook al eens bij een psycholoog geweest, maar ook daar kwam ik niet veel verder mee.
Wat een verhaal he ? Maar wie herkent dit of heeft tips voor me ?
Ik zit met heel veel verdrietige gevoelens die allemaal op een een of andere manier met elkaar zijn verweven en ik weet eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen met mijn verhaal maar doe toch maar een poging:
Ik heb om te beginnen totaal geen innerlijke rust. Continu ben ik op zoek naar zaken en mensen buiten mezelf om, om maar een goed gevoel te hebben/houden. Zoals mensen om leuke dingen mee te doen, dagjes winkelen, reizen, uit eten gaan, mensen ontmoeten, cursussen volgen e.d. Ik kan moeilijk alleen zijn en heb, als ik het even rustig is om me heen, het gevoel dat het leven aan me voorbij gaat en ik er niet aan deelneem. Bijvoorbeeld op zaterdag een boek op de bank lezen geeft me een heel onrustig gevoel. Ik 'moet' voor me gevoel -net als "alle" anderen- naar de stad toe om onder de mensen te zijn, mee te tellen en leuke dingen doen, anders is het een verloren en saaie dag.
Dit gevoel is voor mijn gevoel verweven met het gevoel diepere verbondenheid te missen met de mensen om me heen. Het tegenstrijdige is dat mijn leven er van de buitenkant er prima uitziet: ik heb een lief zoontje, een lieve man en een mooi huis, een leuke parttime baan met fijne collega's. Het probleem is echter dat ik echte, hechte vriendschappen mis. Ik ben alweer jaren geleden verhuisd naar het zuiden van het land en op enkele uren afstand woon van mijn vriendinnen, waar ik wel diepe verbondendheid mee voel, maar die ik zie ik dus maar eens in langere tijd of alleen telefonisch en dat is toch heel anders. Ik mis echt een goede vriendin hier in de buurt met wie ik lief en leed kan delen en die ik spontaan kan opzoeken en wat vaker dan eens in de zoveel weken. Gewoon gezellig even samen wat winkelen of even een kop koffie drinken op een terrasje of vooral spontaan even bij elkaar binnenlopen voor een kop thee, zonder dat ik dit wéken vooruit moet plannen. Ik woon in een nieuwbouwwijk waar allemaal jonge mensen om me heen wonen, maar het gekke is dat ik me daardoor extra eenzaam voel, omdat ik om me heen zie wat ik zelf mis, nl. wel mensen met veel sociale kontakten. Verder heeft iedereen heeft kleine kinderen en werkt parttime. Je zou zeggen dat je dan genoeg kontakten moet kunnen opdoen, en ik ken ook veel mensen in de straat maar allemaal zijn het hele oppervlakkige kontakten. Iedereen heeft het zo druk met zijn gezin of woont al jaren hier in de regio met ouders en vriendinnen vlakbij en heeft geen behoefte aan nieuwe kontakten. Ik heb het geluk dat mijn man mij heel veel vrijheid geeft, en ik als ik de behoefte heb kan ik mijn gang gewoon gaan en past hij op onze zoon. Ik zie om me heen dat de meeste vrouwen dat niet hebben, waardoor de zorg voor de kinderen en huishouden veel alleen op hen neerkomt, waardoor er misschien ook weinig tijd is om leuke dingen te ondernemen buiten hun gezin om.
Ook steekt het me dat er in onze buurt veel mensen bij elkaar over de vloer komen maar dat wij op de een of andere manier niet tot nauwelijks worden uitgenodigd door andere stellen, terwijl onze deur wél altijd openstaat voor andere mensen en wij -zeker toen wij hier kwamen wonen- wel altijd mensen vroegen om gezellig te komen eten of borrelen. We worden gewoon niet tot nauwelijks teruggevraagd en ik heb eigenlijk geen idee waar het aan ligt, want de mensen die we hebben leren kennen maar verder weg wonen geven altijd aan dat ze het zo jammer vinden dat we niet dichterbij hen wonen, dus we zijn echt niet ongeliefd ofzo. Ik hoor ook af en toe dat ik zo'n leuke, lieve meid ben, maar wat heb je eraan als daar verder niets mee wordt gedaan ? Wel is het zo dat wij geen mensen die het het laat maken of veel alcohol drinken en soms krijg ik het idee dat we daarom niet worden uitgenodigd. En heb ik eens een afspraak in de zoveel tijd met een vriendin of kennisje dan wordt die ook regelmatig op het laatst afgezegd en dan zit ik snel weer in de put omdat ik me dan afgewezen gevoel. Alles bij elkaar doet gewoon heel erg pijn en het geeft me een enorm gevoel van afwijzing en ook eenzaamheid.
Ik heb al van alles geprobeerd om deze problemen aan te pakken: hobbies (weer) oppakken, cursussen volgen om nieuwe mensen te ontmoeten e.d. maar het loopt allemaal op niets uit. Het blijven oppervlakkige kontakten en ook leuke dingen doen met vriendinnen van verder weg geven teeds maar een kort gevoel van gelukkig zijn. Ik weet ook wel dat ik het eigenlijk bij mezelf zou moeten zoeken, maar heb geen idee hoe ik dat moet doen.
Ik weet soms gewoon niet meer hoe ik gelukkig kan worden. Wat moet ik in hemelsnaam nog doen om innerlijke rust te vinden ? Toch terugverhuizen naar waar ik vandaan kom (echter hier kleven enorme gevolgen aan: manlief is voor zijn baan gebonden aan het zuiden des lands en zal dus door de week elders moeten wonen voor zijn werk). Maar ook dan weet ik niet of ik dan wel mijn innerlijke rust ga vinden, ook al voel ik me daar wel veel meer thuis dan hier en heb ik een paar goede vriendinnen in de buurt. Innerlijke rust moet vooral uit jezelf komen toch ? Als ik dan kijk naar wat ik heb, een lieve man en zoon, snap ik gewoon zelf niet eens dat mijn gezin mij niet voldoende voldoening geeft en daar schaam ik me ook voor, en wil het zóoo ontzettend graag veranderen maar het is iets dat al zolang in me zit.
Ik ben ook al eens bij een psycholoog geweest, maar ook daar kwam ik niet veel verder mee.
Wat een verhaal he ? Maar wie herkent dit of heeft tips voor me ?
dinsdag 29 december 2009 om 10:54
Gedeeltelijk is het wel herkeenbaar.
Je geeft aan dat je op zoek bent naar innerlijke rust, maar volgens mij kom je daar niet aan toe omdat je constant op zoek bent naar zaken om je bezig te houden (sociale contacten, hobbies, cursussen). Als je iets aan jezelf wil veranderen, moet je aan de slag gaan met jezelf. Volgens mij vlucht je daar nu vooral voor weg.
Je geeft aan dat je op zoek bent naar innerlijke rust, maar volgens mij kom je daar niet aan toe omdat je constant op zoek bent naar zaken om je bezig te houden (sociale contacten, hobbies, cursussen). Als je iets aan jezelf wil veranderen, moet je aan de slag gaan met jezelf. Volgens mij vlucht je daar nu vooral voor weg.
dinsdag 29 december 2009 om 10:59
Ken je 'De kracht van het Nu'?
Het lijkt alsof je niet van het nu kan genieten, je wilt altijd iets anders, meer, minder, op een andere manier. Je moet leren te genieten van wat je hebt.
Zou een meditatiecursus wat zijn. Iets doen wat echt alleen voor jezelf is?
Zit deze onrust in jezelf of komt het voort uit iets van vroeger. Heb je bv meegekregen van huis uit dat het altijd net even iets beter moest zijn?
Je zou ook een cursus (weet even de naam niet meer) relaties ofzo moeten doen. Je zet dan alle mensen uit je leven in een bepaalde kring om je heen mbv medecursisten en dan kijk je waar jij staat ten opzichte van deze mensen. Dit kan heel verfrissend werken.
Klinkt wellicht allemaal wat zweverig, maar mijn man heeft er wel baat bij gehad.
Veel sterkte!
Het lijkt alsof je niet van het nu kan genieten, je wilt altijd iets anders, meer, minder, op een andere manier. Je moet leren te genieten van wat je hebt.
Zou een meditatiecursus wat zijn. Iets doen wat echt alleen voor jezelf is?
Zit deze onrust in jezelf of komt het voort uit iets van vroeger. Heb je bv meegekregen van huis uit dat het altijd net even iets beter moest zijn?
Je zou ook een cursus (weet even de naam niet meer) relaties ofzo moeten doen. Je zet dan alle mensen uit je leven in een bepaalde kring om je heen mbv medecursisten en dan kijk je waar jij staat ten opzichte van deze mensen. Dit kan heel verfrissend werken.
Klinkt wellicht allemaal wat zweverig, maar mijn man heeft er wel baat bij gehad.
Veel sterkte!
dinsdag 29 december 2009 om 11:03
dinsdag 29 december 2009 om 11:09
Volgens mij maakt het niet uit waarhéén je verhuist...want die onrust zit in jóu en die neem je dus mee....
Ik herken het (gelukkig) niet, ik ben best veel alleen, maar niet onrustig. Zoals nu: Ik ben bij mijn dochter in het buitenland, zij en haar man werken uiteraard en ik ga dan even internetten en zo meteen heerlijk een boek lezen.
Ook thuis heb ik daar geen last van. Misschien heb jij ergens het idee dat rustig leyen o.i.d. geen nuttige besteding is van je tijd?
Ik heb ook graag wat diepzinnige contacten, maar dat gaat niet met iedereen en soms doe ik dan gewoon mee aan het "oppervlakkige" gebabbel...je kan niet altijd diepzinnig bezig zijn toch?
Als ik thuis ben ga ik 3 of 4 x per week sporten, heerlijk om met je lijf (en even niet met de geest) bezig te zijn. Bovendien merk ik dan toch dat het je geest ook goed doet...
Je klinkt een beetje depri...ga anders eens yoga doen, daar word je ook rustig van!
Ik herken het (gelukkig) niet, ik ben best veel alleen, maar niet onrustig. Zoals nu: Ik ben bij mijn dochter in het buitenland, zij en haar man werken uiteraard en ik ga dan even internetten en zo meteen heerlijk een boek lezen.
Ook thuis heb ik daar geen last van. Misschien heb jij ergens het idee dat rustig leyen o.i.d. geen nuttige besteding is van je tijd?
Ik heb ook graag wat diepzinnige contacten, maar dat gaat niet met iedereen en soms doe ik dan gewoon mee aan het "oppervlakkige" gebabbel...je kan niet altijd diepzinnig bezig zijn toch?
Als ik thuis ben ga ik 3 of 4 x per week sporten, heerlijk om met je lijf (en even niet met de geest) bezig te zijn. Bovendien merk ik dan toch dat het je geest ook goed doet...
Je klinkt een beetje depri...ga anders eens yoga doen, daar word je ook rustig van!
dinsdag 29 december 2009 om 11:14
Had je voor je ging verhuizen wel die innerlijke rust? Of viel het toen gewoon minder op dat je het niet had?
Het opbouwen van nieuwe vriendschappen na een verhuizing kost idd tijd. Maar dat is logisch. Men heeft er al zijn sociale contacten en vriendschappen, dus jouw motivatie om nieuwe vrienden te maken is een stuk groter dan bij de mensen in je omgeving. Dat is soms vervelend, maar niet iets wat je je persoonlijk aan moet trekken, lijkt me. Daar maak je het probleem onnodig groot mee.
Het opbouwen van nieuwe vriendschappen na een verhuizing kost idd tijd. Maar dat is logisch. Men heeft er al zijn sociale contacten en vriendschappen, dus jouw motivatie om nieuwe vrienden te maken is een stuk groter dan bij de mensen in je omgeving. Dat is soms vervelend, maar niet iets wat je je persoonlijk aan moet trekken, lijkt me. Daar maak je het probleem onnodig groot mee.
dinsdag 29 december 2009 om 11:14
Amalia bedoelt vlgs mij een cursus 'Familieopstellingen'. Ik geloof dat deze bedoeld is om emoties uit het verleden te verwerken.
Twijfelaar, ik denk dat je te veel bezig bent met 'krampachtig' zoeken naar een zinvolle invulling van je leven met anderen. Het lijkt alsof je niet gelukkig en tevreden kunt zijn met jezelf. Zolang je je vergelijkt met anderen en daar 'bevestiging' uit haalt, zul je nooit weten wat je zelf precies wilt. Veel mensen zijn bezig met de vraag 'hoe het hoort' of 'wat zou moeten' en worden er ongelukkig van als ze in vergelijking met anderen minder vrienden of hobby's hebben.
Probeer je eerst af te vragen wat je zelf wilt. Is het een hobby, vrijwilligerswerk, een cursus? Het is de vraag waar JIJ gelukkig van wordt, en niet wat anderen zouden doen. Durf een keuze te maken ipv een heleboel dingen tegelijk te willen proberen.
Een cursus die je daarbij kan helpen, is: 'Creatief leven'. Zie www.faktor5.nl . Deze biedt handreikingen om betekenisvolle contacten aan te gaan. Ik ben er ooit aan begonnen maar door omstandigheden kon ik hem niet afmaken.
Eig vind ik dat je heel veel hebt om dankbaar voor te zijn. Als ik dan toch even mag vergelijken: jij hebt een man en zoontje, ik ben single en ik word steeds weer teleurgesteld in de liefde.
Het valt niet mee om vriendschappen op te bouwen, ik herken dat. Ik ben bijna 33 en in mijn omgeving is bijna iedereen gesetteld. Zie maar eens een leuke single meid te vinden met wie het goed klikt. Singles ontmoet ik alleen op vakantie of bij singles evenementen, maar die laatste zijn vooral gericht op dating. Het is zeker niet eenvoudig maar ik bijt me er niet in vast want ik denk dat mensen dat aanvoelen.
Twijfelaar, ik denk dat je te veel bezig bent met 'krampachtig' zoeken naar een zinvolle invulling van je leven met anderen. Het lijkt alsof je niet gelukkig en tevreden kunt zijn met jezelf. Zolang je je vergelijkt met anderen en daar 'bevestiging' uit haalt, zul je nooit weten wat je zelf precies wilt. Veel mensen zijn bezig met de vraag 'hoe het hoort' of 'wat zou moeten' en worden er ongelukkig van als ze in vergelijking met anderen minder vrienden of hobby's hebben.
Probeer je eerst af te vragen wat je zelf wilt. Is het een hobby, vrijwilligerswerk, een cursus? Het is de vraag waar JIJ gelukkig van wordt, en niet wat anderen zouden doen. Durf een keuze te maken ipv een heleboel dingen tegelijk te willen proberen.
Een cursus die je daarbij kan helpen, is: 'Creatief leven'. Zie www.faktor5.nl . Deze biedt handreikingen om betekenisvolle contacten aan te gaan. Ik ben er ooit aan begonnen maar door omstandigheden kon ik hem niet afmaken.
Eig vind ik dat je heel veel hebt om dankbaar voor te zijn. Als ik dan toch even mag vergelijken: jij hebt een man en zoontje, ik ben single en ik word steeds weer teleurgesteld in de liefde.
Het valt niet mee om vriendschappen op te bouwen, ik herken dat. Ik ben bijna 33 en in mijn omgeving is bijna iedereen gesetteld. Zie maar eens een leuke single meid te vinden met wie het goed klikt. Singles ontmoet ik alleen op vakantie of bij singles evenementen, maar die laatste zijn vooral gericht op dating. Het is zeker niet eenvoudig maar ik bijt me er niet in vast want ik denk dat mensen dat aanvoelen.
dinsdag 29 december 2009 om 11:48
Bedankt voor jullie reakties, er zitten zeker wat tips bij waar ik iets mee kan. Ik weet echter zelf natuurlijk ook wel dat ik mijn zegeningen moet tellen, dat besef ik maar al te goed, dat is ook de reden dat ik niet begrijp waar deze gevoelens toch vandaan komen. Maar gevoelens kun je niet ontkennen, ze zijn er gewoon, of je wilt of niet en geloof me, ik heb al heel vaak geprobeerd om 'gewoon de knop om te zetten' maar zo werkt het nou eenmaal niet, was het maar waar.
Wereldmeid, ik heb mezelf al talloze jaren afgevraagd waar ik gelukkig van wordt en dat was een echte zoektocht, want echte hobbies heb ik niet, maar ik ben er wel achter dat verbondenheid mij gewoon het allergelukkigst maakt. Het gevoel ergens bij te horen bij mensen waar je een klik mee hebt, maar goed, dat is dus ook gelijk het probleem. Waar vind je die mensen in deze levensfase ?
In ieder geval: heel lief dat jullie meedenken, ik blijf de reakties volgen !
Wereldmeid, ik heb mezelf al talloze jaren afgevraagd waar ik gelukkig van wordt en dat was een echte zoektocht, want echte hobbies heb ik niet, maar ik ben er wel achter dat verbondenheid mij gewoon het allergelukkigst maakt. Het gevoel ergens bij te horen bij mensen waar je een klik mee hebt, maar goed, dat is dus ook gelijk het probleem. Waar vind je die mensen in deze levensfase ?
In ieder geval: heel lief dat jullie meedenken, ik blijf de reakties volgen !
dinsdag 29 december 2009 om 11:53
Twijfelaar, ik zeg niet dat je een depressie hebt, maar ik meen wel depressiviteit in je verhaal te lezen. Veel mensen met een depressie schamen zich voor hun neerslachtige gevoelens vanuit de gedachte: 'ik mag me niet zo voelen want ik heb zo veel zegeningen'. En dat maakt ze vaak nog somberder.
Dat je erkent dat je een probleem hebt en dat je het goed onder woorden kan brengen, is een goede eerste stap. Laat het hoofd niet hangen. Zoek hulp want vlgs mij is er wel iets aan te doen. Mss klikte het niet goed met die psycholoog die je hebt gehad en kun je met een ander wel verder komen. Wie weet is er een zelfhulpgroep bij een ggz-organisatie waarin je met mensen kunt praten die dezelfde leegte voelen (over verbondenheid gesproken). Dat kan opluchten en de eerste stap zijn naar verbetering van je situatie.
Trouwens jammer dat je zo ver weg woont (ik woon in Overijssel).
Dat je erkent dat je een probleem hebt en dat je het goed onder woorden kan brengen, is een goede eerste stap. Laat het hoofd niet hangen. Zoek hulp want vlgs mij is er wel iets aan te doen. Mss klikte het niet goed met die psycholoog die je hebt gehad en kun je met een ander wel verder komen. Wie weet is er een zelfhulpgroep bij een ggz-organisatie waarin je met mensen kunt praten die dezelfde leegte voelen (over verbondenheid gesproken). Dat kan opluchten en de eerste stap zijn naar verbetering van je situatie.
Trouwens jammer dat je zo ver weg woont (ik woon in Overijssel).
dinsdag 29 december 2009 om 12:09
Hoi Twijfelaar, ja een beetje depri voel ik me inderdaad wel, zij het met ups en downs, dit steekt soms de kop op. Het idiote is dat ik het niet heb als ik het druk heb (dus geen tijd om te piekeren) maar ja, dat is toch ook geen goede oplossing. In tijden van rust zou ik toch ook gelukkig moeten kunnen zijn.
Het is inderdaad misschien een goed idee om nog eens naar een andere psycholoog te gaan daar had ik zelf ook al overna gedacht en ook de zelfhulpgroep zal ik zoeken, het zou zeker fijn zijn als er zoiets is !
Bedankt weer voor je tips en het meedenken en inderdaad jammer dat je zo ver weg woont
!!
Het is inderdaad misschien een goed idee om nog eens naar een andere psycholoog te gaan daar had ik zelf ook al overna gedacht en ook de zelfhulpgroep zal ik zoeken, het zou zeker fijn zijn als er zoiets is !
Bedankt weer voor je tips en het meedenken en inderdaad jammer dat je zo ver weg woont
!!
dinsdag 29 december 2009 om 12:11
quote:Twijfelaar50 schreef op 29 december 2009 @ 11:48:
Waar vind je die mensen in deze levensfase ?
Ik denk toch, gewoon om je heen.
Ik herken het wel hoor. Ik ben een jaar of 6 geleden naar het zuiden verhuisd en het heeft een paar jaar geduurd voor ik weer zover was dat ik in het dorp onaangekondigd ergens kon binnenvallen, neerploffen en lekker weg kon tetteren (zowel qua babbelen als qua alcoholica ). Het kost gewoon tijd om mensen te leren kennen en dan is ook nog maar 1 op de zoveel een goeie match. Gewoon volhouden!
Waar vind je die mensen in deze levensfase ?
Ik denk toch, gewoon om je heen.
Ik herken het wel hoor. Ik ben een jaar of 6 geleden naar het zuiden verhuisd en het heeft een paar jaar geduurd voor ik weer zover was dat ik in het dorp onaangekondigd ergens kon binnenvallen, neerploffen en lekker weg kon tetteren (zowel qua babbelen als qua alcoholica ). Het kost gewoon tijd om mensen te leren kennen en dan is ook nog maar 1 op de zoveel een goeie match. Gewoon volhouden!
dinsdag 29 december 2009 om 13:08
quote:Twijfelaar50 schreef op 29 december 2009 @ 11:48:
Bedankt voor jullie reakties, er zitten zeker wat tips bij waar ik iets mee kan. Ik weet echter zelf natuurlijk ook wel dat ik mijn zegeningen moet tellen, dat besef ik maar al te goed, dat is ook de reden dat ik niet begrijp waar deze gevoelens toch vandaan komen. Maar gevoelens kun je niet ontkennen, ze zijn er gewoon, of je wilt of niet en geloof me, ik heb al heel vaak geprobeerd om 'gewoon de knop om te zetten' maar zo werkt het nou eenmaal niet, was het maar waar.
Ik denk dat gelukkig zijn voor het grootste deel in jezelf zit, en niet zo heel veel te maken heeft met het wel of niet hebben van bepaalde dingen. Er zijn mensen die op het eerste gezicht alles voor elkaar te hebben in het leven, maar toch ontevreden en ongelukkig zijn. En er zijn mensen die weinig lijken te hebben, maar stralen van geluk.
Op het moment dat jij diep van binnen niet tevreden bent met wie jij bent, dan zullen externe factoren jou ook niet gelukkig maken.
Ik denk dat je moet proberen uit te zoeken waar dat verlangen naar verbondenheid vandaan komt en waarom je het niet voor elkaar krijgt om dit ergens (bij iets of bij iemand) te vinden. En die reden moet je zoeken bij jezelf.
Bedankt voor jullie reakties, er zitten zeker wat tips bij waar ik iets mee kan. Ik weet echter zelf natuurlijk ook wel dat ik mijn zegeningen moet tellen, dat besef ik maar al te goed, dat is ook de reden dat ik niet begrijp waar deze gevoelens toch vandaan komen. Maar gevoelens kun je niet ontkennen, ze zijn er gewoon, of je wilt of niet en geloof me, ik heb al heel vaak geprobeerd om 'gewoon de knop om te zetten' maar zo werkt het nou eenmaal niet, was het maar waar.
Ik denk dat gelukkig zijn voor het grootste deel in jezelf zit, en niet zo heel veel te maken heeft met het wel of niet hebben van bepaalde dingen. Er zijn mensen die op het eerste gezicht alles voor elkaar te hebben in het leven, maar toch ontevreden en ongelukkig zijn. En er zijn mensen die weinig lijken te hebben, maar stralen van geluk.
Op het moment dat jij diep van binnen niet tevreden bent met wie jij bent, dan zullen externe factoren jou ook niet gelukkig maken.
Ik denk dat je moet proberen uit te zoeken waar dat verlangen naar verbondenheid vandaan komt en waarom je het niet voor elkaar krijgt om dit ergens (bij iets of bij iemand) te vinden. En die reden moet je zoeken bij jezelf.
dinsdag 29 december 2009 om 13:29
quote:Twijfelaar50 schreef op 29 december 2009 @ 11:48:
Bedankt voor jullie reakties, er zitten zeker wat tips bij waar ik iets mee kan. Ik weet echter zelf natuurlijk ook wel dat ik mijn zegeningen moet tellen, dat besef ik maar al te goed, dat is ook de reden dat ik niet begrijp waar deze gevoelens toch vandaan komen. Maar gevoelens kun je niet ontkennen, ze zijn er gewoon,
Negatieve gevoelens onstaan daar waar je in conflict komt met de realiteit. Jouw wensen/ verlangens komen niet overeen met de werkelijkeheid. Je kan je daartegen verzetten en dat levert dan vervelende gevoelens op.
of je wilt of niet en geloof me, ik heb al heel vaak geprobeerd om 'gewoon de knop om te zetten' maar zo werkt het nou eenmaal niet, was het maar waar.
Blijkbaar pas je niet de goede methode toe. Zoek hulp bij een therapeut
Wereldmeid, ik heb mezelf al talloze jaren afgevraagd waar ik gelukkig van wordt en dat was een echte zoektocht, want echte hobbies heb ik niet, maar ik ben er wel achter dat verbondenheid mij gewoon het allergelukkigst maakt. Het gevoel ergens bij te horen bij mensen waar je een klik mee hebt, maar goed, dat is dus ook gelijk het probleem. Waar vind je die mensen in deze levensfase ?
Anderen kunnen jou niet gelukkig maken. Verbonden zijn met anderen maakt mij gelukkig zeg je, Is dat echt waar? Hoe weet je dat zo zeker? Ben je wel eens niet verbonden geweest? En met hoeveel mensen moet je dan verbonden zijn? Je bent immers verbonden met je man en je kind, maar dat is niet genoeg. En wat is die verbondenheid dan? Op afstand kan blijkbaar niet, jehebt er hele duidelijke ideeen bij, en die stroken niet met de realiteit en dus ben je ongelukkig. Je zou je beter kunnen afvragen hoe jij jezelf een prettig gevoel kan geven.
In ieder geval: heel lief dat jullie meedenken, ik blijf de reakties volgen !Het zit echt tussen je oren
Bedankt voor jullie reakties, er zitten zeker wat tips bij waar ik iets mee kan. Ik weet echter zelf natuurlijk ook wel dat ik mijn zegeningen moet tellen, dat besef ik maar al te goed, dat is ook de reden dat ik niet begrijp waar deze gevoelens toch vandaan komen. Maar gevoelens kun je niet ontkennen, ze zijn er gewoon,
Negatieve gevoelens onstaan daar waar je in conflict komt met de realiteit. Jouw wensen/ verlangens komen niet overeen met de werkelijkeheid. Je kan je daartegen verzetten en dat levert dan vervelende gevoelens op.
of je wilt of niet en geloof me, ik heb al heel vaak geprobeerd om 'gewoon de knop om te zetten' maar zo werkt het nou eenmaal niet, was het maar waar.
Blijkbaar pas je niet de goede methode toe. Zoek hulp bij een therapeut
Wereldmeid, ik heb mezelf al talloze jaren afgevraagd waar ik gelukkig van wordt en dat was een echte zoektocht, want echte hobbies heb ik niet, maar ik ben er wel achter dat verbondenheid mij gewoon het allergelukkigst maakt. Het gevoel ergens bij te horen bij mensen waar je een klik mee hebt, maar goed, dat is dus ook gelijk het probleem. Waar vind je die mensen in deze levensfase ?
Anderen kunnen jou niet gelukkig maken. Verbonden zijn met anderen maakt mij gelukkig zeg je, Is dat echt waar? Hoe weet je dat zo zeker? Ben je wel eens niet verbonden geweest? En met hoeveel mensen moet je dan verbonden zijn? Je bent immers verbonden met je man en je kind, maar dat is niet genoeg. En wat is die verbondenheid dan? Op afstand kan blijkbaar niet, jehebt er hele duidelijke ideeen bij, en die stroken niet met de realiteit en dus ben je ongelukkig. Je zou je beter kunnen afvragen hoe jij jezelf een prettig gevoel kan geven.
In ieder geval: heel lief dat jullie meedenken, ik blijf de reakties volgen !Het zit echt tussen je oren
maandag 4 januari 2010 om 00:29
quote:meds schreef op 29 december 2009 @ 11:03:
ik vind dat je nogal dramatiseert. Je hebt een kind, een man, jullie zijn gezond. Tel je zegeningen. Ik kan me zo voorstellen dat je niet echt leuk gezelschap bent als je zo zwaar op de hand bent dus lighten up en geniet van wat er goed gaatjij hebt zeker veel in je leven alleen moeten opknappen ...
ik vind dat je nogal dramatiseert. Je hebt een kind, een man, jullie zijn gezond. Tel je zegeningen. Ik kan me zo voorstellen dat je niet echt leuk gezelschap bent als je zo zwaar op de hand bent dus lighten up en geniet van wat er goed gaatjij hebt zeker veel in je leven alleen moeten opknappen ...
donderdag 7 januari 2010 om 21:03
Hoi Invincible,
Ik neem aan dat je dit schreef aan Meds ? Bedankt daarvoor. Ik was ook echt een beetje lam geslagen door deze reaktie, vind het ronduit bot om dit zo op te schrijven, zeker als je je al zo shit voelt, is dit de trap na waar je niet bepaald op zit te wachten !
Nogmaals bedankt voor je indirekte steun.
Ik neem aan dat je dit schreef aan Meds ? Bedankt daarvoor. Ik was ook echt een beetje lam geslagen door deze reaktie, vind het ronduit bot om dit zo op te schrijven, zeker als je je al zo shit voelt, is dit de trap na waar je niet bepaald op zit te wachten !
Nogmaals bedankt voor je indirekte steun.
vrijdag 8 januari 2010 om 13:34
hoi Twijfelaar50,
ja ik schreef dit voor meds, vond het ook erg kort door de bocht wat ze zei. Getuigt niet van veel inlevingsvermogen, maar meer van iemand die zichzelf dit soort gevoelens niet kan voorstellen om de een of andere reden, vandaar mijn reactie.
Ik heb je verhaal nog eens gelezen en wat ik me afvraag is: voel je je eigenlijk wel (diep) verbonden met je man? Ik hoor je hier niet over, terwijl dat mijns inziens het eerste is dat OK zou moeten zijn in een relatie om je goed te voelen. Je schrijft dat hij lief is, maar geeft hij je ook het gevoel waar je naar zoekt? Als dit niet zo is dan kan ik me voorstellen dat je heel erg op zoek gaat in de buitenwereld naar wat je nodig hebt en die schiet dan natuurlijk meestal tekort, omdat een buitenwereld nooit een intieme relatie kan vervangen. Dus vandaar mijn vraag.
ja ik schreef dit voor meds, vond het ook erg kort door de bocht wat ze zei. Getuigt niet van veel inlevingsvermogen, maar meer van iemand die zichzelf dit soort gevoelens niet kan voorstellen om de een of andere reden, vandaar mijn reactie.
Ik heb je verhaal nog eens gelezen en wat ik me afvraag is: voel je je eigenlijk wel (diep) verbonden met je man? Ik hoor je hier niet over, terwijl dat mijns inziens het eerste is dat OK zou moeten zijn in een relatie om je goed te voelen. Je schrijft dat hij lief is, maar geeft hij je ook het gevoel waar je naar zoekt? Als dit niet zo is dan kan ik me voorstellen dat je heel erg op zoek gaat in de buitenwereld naar wat je nodig hebt en die schiet dan natuurlijk meestal tekort, omdat een buitenwereld nooit een intieme relatie kan vervangen. Dus vandaar mijn vraag.
vrijdag 8 januari 2010 om 22:57
Hoi Invincible,
Fijn dat je dat zo aanvoelde en nogmaals bedankt.
Om je vraag te beantwoorden: ja, die verbondenheid heb ik wel met hem, hij steunt me goed en we kunnen over vrijwel alles samen praten, tot op zekere hoogte natuurlijk: het blijft toch een man, hè ?
(waar halen jullie toch die grappige emoticons vandaan ?)
Hij wil het vaak proberen op te lossen, wat hij natuurlijk niet kan, maar soms wil je ook gewoon even je verhaal kwijt.
Maar hij is gelukkig heel begripvol en dat is heel fijn. Ik voel me vaak ook een stuk beter als ik even mijn ei kwijt kan bij hem, maar soms voel ik me ook wel bezwaard hoor. Natuurlijk is het voor hem ook leuker als ik blij en gelukkig ben. Het gaat nu weer even best goed trouwens hoor, het gaat dus echt met ups en downs.
Fijn dat je dat zo aanvoelde en nogmaals bedankt.
Om je vraag te beantwoorden: ja, die verbondenheid heb ik wel met hem, hij steunt me goed en we kunnen over vrijwel alles samen praten, tot op zekere hoogte natuurlijk: het blijft toch een man, hè ?
(waar halen jullie toch die grappige emoticons vandaan ?)
Hij wil het vaak proberen op te lossen, wat hij natuurlijk niet kan, maar soms wil je ook gewoon even je verhaal kwijt.
Maar hij is gelukkig heel begripvol en dat is heel fijn. Ik voel me vaak ook een stuk beter als ik even mijn ei kwijt kan bij hem, maar soms voel ik me ook wel bezwaard hoor. Natuurlijk is het voor hem ook leuker als ik blij en gelukkig ben. Het gaat nu weer even best goed trouwens hoor, het gaat dus echt met ups en downs.
