Psyche
alle pijlers
Is dit nou een depressie?
woensdag 30 januari 2008 om 19:18
Ik voel me leeg. Moe. Loop met dichtgeknepen keel rond. Mopper op de kinderen.Sleep me door de dag.
Terwijl ik alles heb om mijn leven lang gelukkig te blijven.
Schatten van kinderen.
Lieve man.
Leuk huis.
Leuke baan.
Ze moesten allemaal eens weten. Naar buiten toe de flinke vrouw die alles rooit. Van binnen ga ik kapot.
Wat moet ik nou?
Is dit nou een depressie?
Gaat dit weer over?
Terwijl ik alles heb om mijn leven lang gelukkig te blijven.
Schatten van kinderen.
Lieve man.
Leuk huis.
Leuke baan.
Ze moesten allemaal eens weten. Naar buiten toe de flinke vrouw die alles rooit. Van binnen ga ik kapot.
Wat moet ik nou?
Is dit nou een depressie?
Gaat dit weer over?
woensdag 6 februari 2008 om 21:27
Was niet zozeer humoristisch bedoeld, maar meer zo'n 'wakkerschudmoment'. Serieus, een depressie is op korte termijn dodelijker dan menig andere ernstige ziekte. Het is ernstig lijden, en daarvoor wil men je behoeden. Laat je niet afschepen he! En zwak het niet af, want sommige huisartsen hebben de neiging om je een homeopathisch spulletje te geven en that's it. Of, nog erger, een pot Prozac. Ga daarvoor echt naar een psychiater, want die kan beter beoordelen wat jij nodig hebt en of het wel echt een depressie is (en if so, wat voor depressie).
Succes en laat even weten hoe het was!
woensdag 6 februari 2008 om 23:45
Hoi Waterval,
Je hebt nogal wat meegemaakt. Een relatie met een getrouwde man, kinderen die in je leven komen, zwanger, vriendschappen weg, een andere manier van leven. Ik denk dat je alles wat is gebeurd en hoe het nu is, nog niet goed kan plaatsen. Het is veel en gaat snel en hard.
Ik adviseer je echt een afspraak te maken met je huisarts (maar heb je vrijdag toch?) en je te laten doorverwijzen naar een psycholoog.
En wat betreft de andere berichten: je kan zeggen dat het een 'wakkerschudmoment' is maar dat vind ik flauw om te zeggen. Ik vind reacties over doorgesneden polsen, grapjes over treinen, vragen of TO uberhaupt wel snapt wat er gezegd wordt en op ze wel oplet, niet passen.
Misschien wel leuk voor je eigen genoegen maar meer ook niet.
En ja, ik weet hoe het is je zo te voelen.
Succes Waterval.
Je hebt nogal wat meegemaakt. Een relatie met een getrouwde man, kinderen die in je leven komen, zwanger, vriendschappen weg, een andere manier van leven. Ik denk dat je alles wat is gebeurd en hoe het nu is, nog niet goed kan plaatsen. Het is veel en gaat snel en hard.
Ik adviseer je echt een afspraak te maken met je huisarts (maar heb je vrijdag toch?) en je te laten doorverwijzen naar een psycholoog.
En wat betreft de andere berichten: je kan zeggen dat het een 'wakkerschudmoment' is maar dat vind ik flauw om te zeggen. Ik vind reacties over doorgesneden polsen, grapjes over treinen, vragen of TO uberhaupt wel snapt wat er gezegd wordt en op ze wel oplet, niet passen.
Misschien wel leuk voor je eigen genoegen maar meer ook niet.
En ja, ik weet hoe het is je zo te voelen.
Succes Waterval.
donderdag 7 februari 2008 om 07:06
Doe es even normaal. De vraag of ze wel oplet, sloeg op haar reactie over kanker, dat ze die niet snapte. En die vergelijking met kanker, was om aan te geven dat een depressie een net zo ernstige ziekte is, die net zo serieus genomen moet worden. Maw: to werd hier iig erg serieus genomen.
Maar goed, jij snapte hem kennelijk ook niet.
TO: succes bij de huisarts en laat je idd niet afschepen!
Toegeven dat je hulp nodig hebt, is al de helft van het werk, echt waar.
donderdag 7 februari 2008 om 19:52
Ik doe normaal hoor, nu jij nog.
Voor jou kan het allemaal wel duidelijk zijn wat je bedoeld maar misschien is dat niet zo duidelijk voor anderen. Dat blijkt wel uit het feit dat buiten jij en Digitalis niemand reageert. En je kan wel zeggen dat het serieus bedoeld is maar als het niet zo overkomt, kan je je ook afvragen of je de juiste toon zet.
En nu weer OT.
Voor jou kan het allemaal wel duidelijk zijn wat je bedoeld maar misschien is dat niet zo duidelijk voor anderen. Dat blijkt wel uit het feit dat buiten jij en Digitalis niemand reageert. En je kan wel zeggen dat het serieus bedoeld is maar als het niet zo overkomt, kan je je ook afvragen of je de juiste toon zet.
En nu weer OT.
donderdag 7 februari 2008 om 20:40
Ik maakte de vergelijking met kanker. TO snapte die niet. Ik heb het toen nog een keer uitgelegd. En als iemand dat niet serieus opvat, dan is er meer met ze aan de hand dan alleen een depressie. Want hoe kan dit nou níet serieus opgevat worden, leg me dat es uit.
En het feit dat er niet zoveel op dit topic gereageerd wordt, heeft misschien ook te maken dat forummers misschien een beetje moe worden van posters die zichzelf en hun depressie niet zo heel erg serieus nemen. En omdat er al tig topics over depressies lopen...
En het feit dat er niet zoveel op dit topic gereageerd wordt, heeft misschien ook te maken dat forummers misschien een beetje moe worden van posters die zichzelf en hun depressie niet zo heel erg serieus nemen. En omdat er al tig topics over depressies lopen...
donderdag 7 februari 2008 om 21:26
Bedankt, Gaeta, jij verwoordt precies wat ik niet durfde te schrijven, uit angst nog meer over me heen te krijgen.
Fleurtje, je laatste reactie maakt alles duidelijk. Ik heb er niet bij stilgestaan dat er meer over geschreven is. En dat iedereen dat kennelijk beu is.
Ik zal nooit meer zo´n topic openen.
Fleurtje, je laatste reactie maakt alles duidelijk. Ik heb er niet bij stilgestaan dat er meer over geschreven is. En dat iedereen dat kennelijk beu is.
Ik zal nooit meer zo´n topic openen.
donderdag 7 februari 2008 om 21:55
quote:
waterval2 schreef op 31 januari 2008 @ 12:45:
Het kan niet te lang duren, dan loopt het hele gezin vast.
Eigenlijk is dit natuurlijk heel erg raar; als het om kanker zou gaan zou je dit niet zeggen....
----
Klopt natuurlijk wel, maar zo kan je duizend vergelijkingen maken. Het gaat er nu toch om wat Waterval voelt en als je een gezin hebt, heeft depressie ook invloed. En niet zo'n beetje ook. Misschien moet je je dat ook realiseren, uit je laatste post klinkt ook een soort van slachtofferschap. (Ik doel nu op Waterval...)
"Angst om nog meer over je heen te krijgen". Wat mijn ervaring is, is dat zwijgen (of meepraten, of dingen niet zeggen die je wel wilt zeggen) meer verwijdering brengt dan open en eerlijk met je partner praten.
Zeggen hoe je je voelt, wat je wilt en wat je wilt veranderen.
Veel werkwoorden in deze post maar een depressie is ook hard werken.
waterval2 schreef op 31 januari 2008 @ 12:45:
Het kan niet te lang duren, dan loopt het hele gezin vast.
Eigenlijk is dit natuurlijk heel erg raar; als het om kanker zou gaan zou je dit niet zeggen....
----
Klopt natuurlijk wel, maar zo kan je duizend vergelijkingen maken. Het gaat er nu toch om wat Waterval voelt en als je een gezin hebt, heeft depressie ook invloed. En niet zo'n beetje ook. Misschien moet je je dat ook realiseren, uit je laatste post klinkt ook een soort van slachtofferschap. (Ik doel nu op Waterval...)
"Angst om nog meer over je heen te krijgen". Wat mijn ervaring is, is dat zwijgen (of meepraten, of dingen niet zeggen die je wel wilt zeggen) meer verwijdering brengt dan open en eerlijk met je partner praten.
Zeggen hoe je je voelt, wat je wilt en wat je wilt veranderen.
Veel werkwoorden in deze post maar een depressie is ook hard werken.
anoniem_637796e9dc1aa wijzigde dit bericht op 07-02-2008 22:02
Reden: Wat onnodige woorden weggehaald.
Reden: Wat onnodige woorden weggehaald.
% gewijzigd
donderdag 7 februari 2008 om 22:05
Maak je geen zorgen om eventueel slachtofferschap, Gaet!. Ik ben met mijn man gaan praten en heb mijn hulptroepen ingeschakeld, dat heeft voor mezelf en mijn omgeving veel duidelijk gemaakt. Voor mij was die avond dat ik het hier op het forum plaatste, een eye-opener op zich. Juist omdat ik niet wil dat anderen er de dupe van zijn en mijn motto altijd geweest is dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen geluk (al kunnen omstandigheden daar natuurlijk wel een stempel op drukken, bijvoorbeeld ernstige ziekte, werkloosheid, etc.etc.) Maar altijd geldt dat je er zelf wat van moet maken, en dat vind ik ook in dit geval.
Ik weet niet wat ik gehoopt had hier te vinden. Misschien een stukje herkenning bij anderen onder het mom van gedeelde smart is halve smart, misschien een stukje geruststelling in de zin van: het gaat weer over.
Ik vertrouw erop dat ik hier uitkom.
Met mijn angst dingen over me heen te krijgen bedoelde ik een zinloze discussie over hoe ik dingen van Fleurtje en Digitalis wel of niet op moet vaten.Het laatste waar ik me druk om wil maken zijn woordspelletjes. Het was dus absoluut niet slachtofferig bedoeld.
In ieder geval: ik ben er druk mee bezig, dat is het allerbelangrijkste. Daar is alles me vel te veel voor waard!
Ik weet niet wat ik gehoopt had hier te vinden. Misschien een stukje herkenning bij anderen onder het mom van gedeelde smart is halve smart, misschien een stukje geruststelling in de zin van: het gaat weer over.
Ik vertrouw erop dat ik hier uitkom.
Met mijn angst dingen over me heen te krijgen bedoelde ik een zinloze discussie over hoe ik dingen van Fleurtje en Digitalis wel of niet op moet vaten.Het laatste waar ik me druk om wil maken zijn woordspelletjes. Het was dus absoluut niet slachtofferig bedoeld.
In ieder geval: ik ben er druk mee bezig, dat is het allerbelangrijkste. Daar is alles me vel te veel voor waard!
donderdag 7 februari 2008 om 22:12
donderdag 7 februari 2008 om 22:27
Dat zéggen digitalis en ik juist ook, dat je het niet moet onderschatten. Iets wat mensen vaak doen omdat het psychisch is en niet iets lichamelijks. Maar in mijn optiek, en ook in die van Digi volgens mij, kan een depressie net zo ernstig zijn als kanker. Dát proberen wij al postings lang duidelijk te maken!
donderdag 7 februari 2008 om 23:20
Kom op zeg, wat een gezeur. ALs iemand denkt dat hij/zij een depressie heeft, en vervolgens het wil laten overwaaien en zegt dat het niet te lang mag duren, natuurlijk krijg je dan reacties. Want het is een ernstige ziekte, en dat ik hier dit nu nog kan typen is een godswonder. TO moet naar de huisarts, punt. Zo niet, dan kunnen er inderdaad heel erg vervelende dingen gebeuren. Een uiterst melancholische depressieve bui in combinatie met alleen thuis zijn kan resulteren in doorgesneden polsen, en ze zal niet de eerste zijn. Als je valt over woordkeuze, dan begrijp je het inderdaad niet. nee. Want wij maken ons zorgen, en dat is meer dan wat jullie doen met azen op hoe je iemand een hork kunt noemen.
Wat Fleurtje zegt is waar, ik heb zelfs bij de angels eens geopperd of er geen centraal depressietopic kon worden geopend, want er wordt heel vaak een topic geopend over een (vermeende) depressie. Maakt het niet minder erg natuurlijk, wel hebben mensen dan minder zin te reageren.
Wat Fleurtje zegt is waar, ik heb zelfs bij de angels eens geopperd of er geen centraal depressietopic kon worden geopend, want er wordt heel vaak een topic geopend over een (vermeende) depressie. Maakt het niet minder erg natuurlijk, wel hebben mensen dan minder zin te reageren.
maandag 11 februari 2008 om 22:50
Gaeta, nu je er in het andere topic zo openlijk naar vroeg: hier thuis is een boel in gang gezet. Gek om te zeggen, maar mede ook door dit topic. Dat bij toeval door mijn partner ontdekt is. Dat was wel even schrikken, ook voor hem, maar aan de andere kant ligt alles nu echt helemaal open. En dat levert veel stof tot nadenken op, zowel voor mij als voor mijn man. En brengt ons inderdaad, nu al, dichter bij elkaar.
Heb je zelf in een soortgelijke situatie gezeten? Wil je daar misschien wat over kwijt, of liever niet?
Ik vind het trouwens "in real life" ook moeilijk om over te praten met anderen, geloof graag in mijn eigen dromen, en vind het moeilijk om naar mezelf toe te erkennen dat alles niet altijd het mooie plaatje is dat ik zo graag vast wil houden. En of dat onder het kopje depressie valt, dat weet ik niet. Maar dat het me down maakt, dat merk ik wel.
Ik was me er tot ik dit topic opende, overigens niet van bewust dat ik de hele DSM-IV uit mijn hoofd moest kennen voor ik het woord depressie in de mond mocht nemen. Als ik er zo over nadenk, denk ik ook niet dat het een echte depressie is. Ik denk wel dat ik jaren in sneltreinvaart geleefd heb, mezelf daarin voorbijgelopen ben en nu voor het eerst in jaren bij mezelf stil sta. En dat doet zeer. Maar ik laat me niet zomaar kisten, dus met mijn en zijn schouders eronder, moet dat goedkomen!
Heb je zelf in een soortgelijke situatie gezeten? Wil je daar misschien wat over kwijt, of liever niet?
Ik vind het trouwens "in real life" ook moeilijk om over te praten met anderen, geloof graag in mijn eigen dromen, en vind het moeilijk om naar mezelf toe te erkennen dat alles niet altijd het mooie plaatje is dat ik zo graag vast wil houden. En of dat onder het kopje depressie valt, dat weet ik niet. Maar dat het me down maakt, dat merk ik wel.
Ik was me er tot ik dit topic opende, overigens niet van bewust dat ik de hele DSM-IV uit mijn hoofd moest kennen voor ik het woord depressie in de mond mocht nemen. Als ik er zo over nadenk, denk ik ook niet dat het een echte depressie is. Ik denk wel dat ik jaren in sneltreinvaart geleefd heb, mezelf daarin voorbijgelopen ben en nu voor het eerst in jaren bij mezelf stil sta. En dat doet zeer. Maar ik laat me niet zomaar kisten, dus met mijn en zijn schouders eronder, moet dat goedkomen!
maandag 11 februari 2008 om 23:48
Waterval, als je wil verwijder ik mijn berichtjes. Je bent wel knap bezig, maar een beetje hulp kan geen kwaad. En de DSM uit je hoofd kennen hoef je alleen als je klinische psychiatrie moet doen. Het lijkt me toch niet onverstandig eventjes langs een arts te gaan, zo erg is dat niet. Wie weet ben je er met wat gesprekjes er zo vanaf!
dinsdag 12 februari 2008 om 08:47
Hoi Waterval,
Ik zit ook een een soortgelijke situatie. Alle ingrediënten om een goed leven te hebben maar ik ben vaak down, zoals je zegt.
Ik heb jong kinderen gekregen en altijd gestudeerd of gewerkt. En natuurlijk mijn partner. We hebben een goed huwelijk en sinds het uitspreken van hoe ik me voel (en hij ook) is er werkelijk iets veranderd. We staan hier samen in en dat voelt goed. (Ik ben normaal gesproken nogal van de struisvogelmethode: doen alsof het er niet is, er niet over praten etc.)
Het moeilijke vind ik het maken van keuzes. Er moet een en ander veranderen maar hoe doe ik dat en wat betekent dat? Zo ben ik bijvoorbeeld tijdelijk gestopt met mijn studie; merkte dat het een grote druk op me legde. Ook heb ik deze week een uitgebreid lichamelijk onderzoek; het kan zijn dat sommige dingen samenhangen met mijn lichamelijke conditie. En we gaan kijken hoe we tijdelijk hulp in het huis kunnen krijgen.
Ik geloof trouwens nog steeds in mijn dromen maar weet dat ik het op deze manier en op dit moment niet kan realiseren. Nu eerst voor mezelf zorgen (met hulp) en dan komt de rest.
En hoe het nu genoemd wordt, boeit me echt niet. Doel is om hier uit te komen en weer te genieten van bijvoorbeeld zo'n mooie dag als vandaag.
Groetjes!
Ik zit ook een een soortgelijke situatie. Alle ingrediënten om een goed leven te hebben maar ik ben vaak down, zoals je zegt.
Ik heb jong kinderen gekregen en altijd gestudeerd of gewerkt. En natuurlijk mijn partner. We hebben een goed huwelijk en sinds het uitspreken van hoe ik me voel (en hij ook) is er werkelijk iets veranderd. We staan hier samen in en dat voelt goed. (Ik ben normaal gesproken nogal van de struisvogelmethode: doen alsof het er niet is, er niet over praten etc.)
Het moeilijke vind ik het maken van keuzes. Er moet een en ander veranderen maar hoe doe ik dat en wat betekent dat? Zo ben ik bijvoorbeeld tijdelijk gestopt met mijn studie; merkte dat het een grote druk op me legde. Ook heb ik deze week een uitgebreid lichamelijk onderzoek; het kan zijn dat sommige dingen samenhangen met mijn lichamelijke conditie. En we gaan kijken hoe we tijdelijk hulp in het huis kunnen krijgen.
Ik geloof trouwens nog steeds in mijn dromen maar weet dat ik het op deze manier en op dit moment niet kan realiseren. Nu eerst voor mezelf zorgen (met hulp) en dan komt de rest.
En hoe het nu genoemd wordt, boeit me echt niet. Doel is om hier uit te komen en weer te genieten van bijvoorbeeld zo'n mooie dag als vandaag.
Groetjes!
dinsdag 12 februari 2008 om 21:01
Hoi Gaeta,
En, een beetje kunnen genieten van de mooie dag vandaag? Ik probeer het vooral altijd in de kleine dingetjes te zoeken. In uitspraken van de kinderen, in de zonsopgang 's ochtends vroeg, in een omarming van mijn man. De grote dingen zij vaak ongrijpbaar, de kleine dingetje concreet.
Je struisvogelmethode herken ik wel. Ik heb er ook een handje van. Maar op momenten dat ik er niet op bedacht ben, komt de rekening. Op rustige dagen, op avonden waarop ik alleen ben. Dan heb ik tijd, ga ik piekeren, laat ik dingen de revue passeren en voel me dan vervolgens rot, moe. Maar de dagen erna gaat alles in sneltreinvaart weer door, en gaat alles weer verder. Dus ik ook.
Waar een deel van mijn rotgevoel mee te maken heeft, zijn denk ik de vriendschappen die ik de afgelopen jaren verloren ben. Ik heb er de liefste man voor teruggekeken, had geen andere keus willen maken, maar het zorgt er wel voor dat je in de relatie des te meer op elkaar bent aangewezen. Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen.
Bij jou kan ik me voorstellen, zoals ik het lees, dat je leven altijd druk en vol bezigheden geweest is, dat je niet anders gewend bent dan dat het druk is. Kan me voorstellen dat je eigen "ik" er dan bij inschiet, omdat daar geen tijd voor is. Altijd bezig met anderen, kinderen, werk, studie. waar blijf je dan zelf?
Keuzes maken om het anders te doen is dan best eng, hè, omdat het onvoorspelbaar is en je niet weet waar het eindigt. Maar wel moedig!
En een lichamelijke check-up is een goed uitgangspunt, om al dan niet uit te sluiten of er virussen, bloedarmoede, etc. meespelen die dat laatste beetje energie kosten.
Klinkt goed trouwens. Hulp in huis. Hier komt familie een deel van de dagen waaop ik werk de boel ondersteunen, en dat scheelt echt enorm in de stress van brengen en halen van kinderen en op tijd ergens moeten zijn.
Maar ook jij klinkt sterk. Komt goed!
En, een beetje kunnen genieten van de mooie dag vandaag? Ik probeer het vooral altijd in de kleine dingetjes te zoeken. In uitspraken van de kinderen, in de zonsopgang 's ochtends vroeg, in een omarming van mijn man. De grote dingen zij vaak ongrijpbaar, de kleine dingetje concreet.
Je struisvogelmethode herken ik wel. Ik heb er ook een handje van. Maar op momenten dat ik er niet op bedacht ben, komt de rekening. Op rustige dagen, op avonden waarop ik alleen ben. Dan heb ik tijd, ga ik piekeren, laat ik dingen de revue passeren en voel me dan vervolgens rot, moe. Maar de dagen erna gaat alles in sneltreinvaart weer door, en gaat alles weer verder. Dus ik ook.
Waar een deel van mijn rotgevoel mee te maken heeft, zijn denk ik de vriendschappen die ik de afgelopen jaren verloren ben. Ik heb er de liefste man voor teruggekeken, had geen andere keus willen maken, maar het zorgt er wel voor dat je in de relatie des te meer op elkaar bent aangewezen. Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen.
Bij jou kan ik me voorstellen, zoals ik het lees, dat je leven altijd druk en vol bezigheden geweest is, dat je niet anders gewend bent dan dat het druk is. Kan me voorstellen dat je eigen "ik" er dan bij inschiet, omdat daar geen tijd voor is. Altijd bezig met anderen, kinderen, werk, studie. waar blijf je dan zelf?
Keuzes maken om het anders te doen is dan best eng, hè, omdat het onvoorspelbaar is en je niet weet waar het eindigt. Maar wel moedig!
En een lichamelijke check-up is een goed uitgangspunt, om al dan niet uit te sluiten of er virussen, bloedarmoede, etc. meespelen die dat laatste beetje energie kosten.
Klinkt goed trouwens. Hulp in huis. Hier komt familie een deel van de dagen waaop ik werk de boel ondersteunen, en dat scheelt echt enorm in de stress van brengen en halen van kinderen en op tijd ergens moeten zijn.
Maar ook jij klinkt sterk. Komt goed!
