Psyche
alle pijlers
is dit verdriet
dinsdag 9 maart 2010 om 13:49
Hallo allemaal
Ik lees al een tijdhe mee op het forum en heb altijid veel gehad aan tipe en adviezen van jullie.
Nu ben ik zelf aan de beurt want ik blijf maar piekeren.
Er is de laatste tijd veel gebeurt bij mij in de familie.
Ziekte overlijden enz.
Soms barst ik spontaan in huilen uit ben ik nou depressief of is dit puur verdriet wwat vinden jullie.
Het kan mij gewoon spontaan overkomen het huilen.
Natuurlijk heb ik een schat van een vriend maar mannen zitten nou eenmaal anders in elkaar qua denken he
Hij zegt maak je niet zo druk laat alles los
wat vinden jullie
Ik lees al een tijdhe mee op het forum en heb altijid veel gehad aan tipe en adviezen van jullie.
Nu ben ik zelf aan de beurt want ik blijf maar piekeren.
Er is de laatste tijd veel gebeurt bij mij in de familie.
Ziekte overlijden enz.
Soms barst ik spontaan in huilen uit ben ik nou depressief of is dit puur verdriet wwat vinden jullie.
Het kan mij gewoon spontaan overkomen het huilen.
Natuurlijk heb ik een schat van een vriend maar mannen zitten nou eenmaal anders in elkaar qua denken he
Hij zegt maak je niet zo druk laat alles los
wat vinden jullie
dinsdag 9 maart 2010 om 13:52
dinsdag 9 maart 2010 om 13:57
Voor het verwerken van verdriet staat geen vaste tijd, dat duurt zolang als het duurt. Neem die tijd, maar probeer tussendoor wel leuke dingen voor jezelf te doen. Verdrietig zijn om dingen die gebeurd zijn wil niet zeggen dat je niet lief voor jezelf mag zijn en/of af en toe vrolijk mag zijn!
Of het depressief is ligt denk ik aan hoe je voor de rest in het leven staat nu. Heb je nog wel zin om te gaan werken, vrienden te zien, te gaan sporten of is alles je teveel?
Op zich heeft je vriend een punt dat loslaten goed is, maar dat is makkelijker gezegd als gedaan. Dat kun je in je achterhoofd houden, dat loslaten, maar moet geen doel op zichzelf zijn.
En als je twijfelt, of het depressie is of niet, ga dan eens met je huisarts praten. Die kan daar wat licht op werpen, een gesprekje met je voeren daarover kan al helpen maar soms is een doorverwijzing ook een goed idee. Bij een gebroken been of een ontsteking zoek je ook hulp, hierbij hulp zoeken is geen schande. Niemand hoeft altijd alles alleen te kunnen, ook jij niet!
Of het depressief is ligt denk ik aan hoe je voor de rest in het leven staat nu. Heb je nog wel zin om te gaan werken, vrienden te zien, te gaan sporten of is alles je teveel?
Op zich heeft je vriend een punt dat loslaten goed is, maar dat is makkelijker gezegd als gedaan. Dat kun je in je achterhoofd houden, dat loslaten, maar moet geen doel op zichzelf zijn.
En als je twijfelt, of het depressie is of niet, ga dan eens met je huisarts praten. Die kan daar wat licht op werpen, een gesprekje met je voeren daarover kan al helpen maar soms is een doorverwijzing ook een goed idee. Bij een gebroken been of een ontsteking zoek je ook hulp, hierbij hulp zoeken is geen schande. Niemand hoeft altijd alles alleen te kunnen, ook jij niet!
Iets anders
dinsdag 9 maart 2010 om 13:59
dinsdag 9 maart 2010 om 13:59
fijn dat je reageerd
ja het is inderdaad niet zo duidelijk wat ik schrijf
zie ik nu.
Er zijn door mijn broer wat nare dingen tegen mij gezegd zoals denk eens aan een ander. Nou kennen jullie mij natuurlijk verder niet maar echt geloof me ik deed alles voor iedereen.
Nadat ik een burnout heb gehad en wel mijzellf op de eerste plek moest zetten heb ik nogal last van schuldgevoel als ik niet direkt klaar sta voor anderen, lees familie.
Zeker nu 1 broer van mij ernstig ziek is kan ik het gewoon niet opbrengen om elke keer klaar te staan. Het kost mij emotioneel zoveel energie dat ik elke keer stuk ben als ik er vandaan kom. Dus advies van mijn vriend was maak je niet druk.
ze kwetsen je en je hoeft niet altijd te rennen, ergens heeft ie wel gelijk. Alleen ik heb dat stomme schuldgevoel of verdriet ikweet t niet
ja het is inderdaad niet zo duidelijk wat ik schrijf
zie ik nu.
Er zijn door mijn broer wat nare dingen tegen mij gezegd zoals denk eens aan een ander. Nou kennen jullie mij natuurlijk verder niet maar echt geloof me ik deed alles voor iedereen.
Nadat ik een burnout heb gehad en wel mijzellf op de eerste plek moest zetten heb ik nogal last van schuldgevoel als ik niet direkt klaar sta voor anderen, lees familie.
Zeker nu 1 broer van mij ernstig ziek is kan ik het gewoon niet opbrengen om elke keer klaar te staan. Het kost mij emotioneel zoveel energie dat ik elke keer stuk ben als ik er vandaan kom. Dus advies van mijn vriend was maak je niet druk.
ze kwetsen je en je hoeft niet altijd te rennen, ergens heeft ie wel gelijk. Alleen ik heb dat stomme schuldgevoel of verdriet ikweet t niet
dinsdag 9 maart 2010 om 14:01
quote:mamalief schreef op 09 maart 2010 @ 13:59:
Verdriet is als je jankt, je neus snuit, je opgelucht voelt en weer verder gaat met waar je mee bezig was.
Depressie is als je jankt, blijft janken , je neus snuit, weer gaat janken en op een gegeven moment uitgejankt bent, niks meer voelt en nog niet verder kan gaan.
(korte samenvatting dan he?)Depressie in een notendop?
Verdriet is als je jankt, je neus snuit, je opgelucht voelt en weer verder gaat met waar je mee bezig was.
Depressie is als je jankt, blijft janken , je neus snuit, weer gaat janken en op een gegeven moment uitgejankt bent, niks meer voelt en nog niet verder kan gaan.
(korte samenvatting dan he?)Depressie in een notendop?
dinsdag 9 maart 2010 om 14:01
Ik geloof niet dat je depressief bent,anders had je wel geschreven dat je ook nergens zin in had en dat je de lol overal in kwijt bent..
En ziekte en overlijden van dierbare personen kunnen ingrijpend zijn.
Praat met je vriend en zeg wat je nodig hebt,een arm om je heen en jou lekker laten huilen. Of dat hij alleen maar luistert en een bakkie thee/koffie zet.
Ik hoor weleens dat er mensen zijn die per dag ofzo tien minuutjes of iets langer inruimen om met dat verdriet bezig te zijn. Weet niet of het helpt,heb dit zelf nooit geprobeerd.Maar doe dingen waar jij je prettig bij voelt.
Een foto neerzetten, naar het graf gaan.Of in gedachten met die persoon praten..
Veel sterkte,Zonnestraaltje...
En ziekte en overlijden van dierbare personen kunnen ingrijpend zijn.
Praat met je vriend en zeg wat je nodig hebt,een arm om je heen en jou lekker laten huilen. Of dat hij alleen maar luistert en een bakkie thee/koffie zet.
Ik hoor weleens dat er mensen zijn die per dag ofzo tien minuutjes of iets langer inruimen om met dat verdriet bezig te zijn. Weet niet of het helpt,heb dit zelf nooit geprobeerd.Maar doe dingen waar jij je prettig bij voelt.
Een foto neerzetten, naar het graf gaan.Of in gedachten met die persoon praten..
Veel sterkte,Zonnestraaltje...
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
dinsdag 9 maart 2010 om 14:03
voor babsjuh en mamalief
ja ik jank en doe wel mijn ding de dagelijkse dingen
helaas heb ik op het moment geen werk
op momenten dat ik niks om handen heb zoals nu overvalt het me enorm
regelmatig ga ik winkelen sporten enzo dus misschien niet depressief
misschien toch maar een afspraak maken bij de huisarts
ja ik jank en doe wel mijn ding de dagelijkse dingen
helaas heb ik op het moment geen werk
op momenten dat ik niks om handen heb zoals nu overvalt het me enorm
regelmatig ga ik winkelen sporten enzo dus misschien niet depressief
misschien toch maar een afspraak maken bij de huisarts
dinsdag 9 maart 2010 om 14:59
quote:lichtbron schreef op 09 maart 2010 @ 14:01:
Ik geloof niet dat je depressief bent,anders had je wel geschreven dat je ook nergens zin in had en dat je de lol overal in kwijt bent..
En ziekte en overlijden van dierbare personen kunnen ingrijpend zijn.
Praat met je vriend en zeg wat je nodig hebt,een arm om je heen en jou lekker laten huilen. Of dat hij alleen maar luistert en een bakkie thee/koffie zet.Ik hoor weleens dat er mensen zijn die per dag ofzo tien minuutjes of iets langer inruimen om met dat verdriet bezig te zijn. Weet niet of het helpt,heb dit zelf nooit geprobeerd.Maar doe dingen waar jij je prettig bij voelt.
Een foto neerzetten, naar het graf gaan.Of in gedachten met die persoon praten..
Veel sterkte,Zonnestraaltje...Of zoek een vriendin op die steun kan geven. Niet iedereen is daar namelijk goed in. Misschien is je vriend goed in het zetten van kopjes thee whatever. Zorg wel dat je de steun krijgt die je nodig hebt, of dat nu van je vriend of een vriendin is.
Ik geloof niet dat je depressief bent,anders had je wel geschreven dat je ook nergens zin in had en dat je de lol overal in kwijt bent..
En ziekte en overlijden van dierbare personen kunnen ingrijpend zijn.
Praat met je vriend en zeg wat je nodig hebt,een arm om je heen en jou lekker laten huilen. Of dat hij alleen maar luistert en een bakkie thee/koffie zet.Ik hoor weleens dat er mensen zijn die per dag ofzo tien minuutjes of iets langer inruimen om met dat verdriet bezig te zijn. Weet niet of het helpt,heb dit zelf nooit geprobeerd.Maar doe dingen waar jij je prettig bij voelt.
Een foto neerzetten, naar het graf gaan.Of in gedachten met die persoon praten..
Veel sterkte,Zonnestraaltje...Of zoek een vriendin op die steun kan geven. Niet iedereen is daar namelijk goed in. Misschien is je vriend goed in het zetten van kopjes thee whatever. Zorg wel dat je de steun krijgt die je nodig hebt, of dat nu van je vriend of een vriendin is.
woensdag 10 maart 2010 om 08:43
Vanmorgen weer flink zitten janken, bah t zonnetje schjnt en ik heb mij voorgenomen om vandag lekker er even uit te gaan.
De meeste mensen in mijn omgeving werken en hebben het druk
Ik heb wel een vriendin met wie ik goed kn praten maar ik ben een type die voor de buitenwereld er vrolijk bijloopt en wil graag altijd zelf degene zijn die steun aan een ander bied
en dat izou mijn valkuil kunnen zijn
onzeker voor mezelf maar wel klaar staan voor die ander
klinkt opschepperig he
De meeste mensen in mijn omgeving werken en hebben het druk
Ik heb wel een vriendin met wie ik goed kn praten maar ik ben een type die voor de buitenwereld er vrolijk bijloopt en wil graag altijd zelf degene zijn die steun aan een ander bied
en dat izou mijn valkuil kunnen zijn
onzeker voor mezelf maar wel klaar staan voor die ander
klinkt opschepperig he
woensdag 10 maart 2010 om 21:43
Zonnestraaltje,ik denk dat het voor jou ook belangrijk is om eens "nee" te zeggen.. klinkt gemakkelijker gezegd dan gedaan,weet ik. Heb het ook moeten leren,hoor.. Maar je wint er zoveel mee.
En het geeft jou de gelegenheid om je verdriet een plaatsje te geven.
Als je teveel doet verstop je je verdriet en eens gaat dat mis.
Lukt het trouwens met besteden van tien minuten aan je verdriet?"
En het geeft jou de gelegenheid om je verdriet een plaatsje te geven.
Als je teveel doet verstop je je verdriet en eens gaat dat mis.
Lukt het trouwens met besteden van tien minuten aan je verdriet?"
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
donderdag 11 maart 2010 om 08:28
hoi bankje ik vind die zin mooi onderaan
Als je de deur opent voor het ervaren van je emoties,opent jouw deur naar geluk.
hoi lichtbron
klopt inderdaad het nee zeggen is voor mij heel moeilijk
en die tien mminuten waren gisteren inderdaad te kort heb gisteren 3 keer zo een bui gehad
heb dan ook lekker mijn mobiel uitgezet en de stekker eruit getrokken van de telefoon
geen telefoon met mensen die iets van mij willen
in de vorm van kun je een boodschap meenemen als toch naar die en die winkel gaat
i
ik ben enorm onzeker
en voor de ander wil ik niet janken
maar vanmorgen stond ik redelijk op en voel me eigenlijk best goed
Als je de deur opent voor het ervaren van je emoties,opent jouw deur naar geluk.
hoi lichtbron
klopt inderdaad het nee zeggen is voor mij heel moeilijk
en die tien mminuten waren gisteren inderdaad te kort heb gisteren 3 keer zo een bui gehad
heb dan ook lekker mijn mobiel uitgezet en de stekker eruit getrokken van de telefoon
geen telefoon met mensen die iets van mij willen
in de vorm van kun je een boodschap meenemen als toch naar die en die winkel gaat
i
ik ben enorm onzeker
en voor de ander wil ik niet janken
maar vanmorgen stond ik redelijk op en voel me eigenlijk best goed
donderdag 11 maart 2010 om 08:58
donderdag 11 maart 2010 om 11:56
dankj je wel bankje
het posten hier helpt mij meer dan ik heb kunnen denken
als je van anderen leest hoe ze er over denken ga je weer wat relativeren he
hahah ja mijn nickname, dat komt omdat ik erg uit kijk naar het mooie weer, wie niet he
klopt ik verzet mij ertegen omdat ik geen aansteller wil zijn
maar dit hoort bij het leven he
hoewel er al behoorlijk wat tegenslag is geweest voor mij
en soms als ik zit te janken, heb ik nu nog niet gedaan vandaag ik ga vooruit haha, zeg ik kap nou met dat aanstellen
het posten hier helpt mij meer dan ik heb kunnen denken
als je van anderen leest hoe ze er over denken ga je weer wat relativeren he
hahah ja mijn nickname, dat komt omdat ik erg uit kijk naar het mooie weer, wie niet he
klopt ik verzet mij ertegen omdat ik geen aansteller wil zijn
maar dit hoort bij het leven he
hoewel er al behoorlijk wat tegenslag is geweest voor mij
en soms als ik zit te janken, heb ik nu nog niet gedaan vandaag ik ga vooruit haha, zeg ik kap nou met dat aanstellen
donderdag 11 maart 2010 om 15:11
hoi bankje
dus eigenlijk bedoel je dat ik beter nog kan blijven janken
ik ben zo bang om depressief te worden als ik teveel met verdriet bezig ben, pf dit is echt zo moeilijk
het stomme is dat ik net naar de kapper ben geweest en mijzelf heb getrakteerd op een bak koffie ergens
dat doe ik anders nooit, ergens koffie drinken
maar ik merk wel dat ik er wat van ben opgeknapt
mag ik vragen of jij soortgelijks als ik heb meegemaakt
en hoelang ben jij bezig geweest om weer te kunnen genieten
dus eigenlijk bedoel je dat ik beter nog kan blijven janken
ik ben zo bang om depressief te worden als ik teveel met verdriet bezig ben, pf dit is echt zo moeilijk
het stomme is dat ik net naar de kapper ben geweest en mijzelf heb getrakteerd op een bak koffie ergens
dat doe ik anders nooit, ergens koffie drinken
maar ik merk wel dat ik er wat van ben opgeknapt
mag ik vragen of jij soortgelijks als ik heb meegemaakt
en hoelang ben jij bezig geweest om weer te kunnen genieten
donderdag 11 maart 2010 om 17:27
hoi zon.
Ik heb de afgelopen jaren steeds m'n verdriet weggestopt tot ik de afgelopen maanden thuis kwam te zitten, overspannen en depressief. In die tijd heb ik ervaren dat er ruimte mag en kan zijn voor een huilbui ,soms wist ik niet eens waarom ik jankte maar ik stond het toe, als ik dat niet deed kreeg ik letterlijk een brok in mijn keel Door het mezelf toestaan van een huilbui merkte ik ook dat ik steeds rustiger werd, en minder huilbuien kreeg/krijg. Wat is voor jou dan een reden om te gaan huilen?
Ik heb de afgelopen jaren steeds m'n verdriet weggestopt tot ik de afgelopen maanden thuis kwam te zitten, overspannen en depressief. In die tijd heb ik ervaren dat er ruimte mag en kan zijn voor een huilbui ,soms wist ik niet eens waarom ik jankte maar ik stond het toe, als ik dat niet deed kreeg ik letterlijk een brok in mijn keel Door het mezelf toestaan van een huilbui merkte ik ook dat ik steeds rustiger werd, en minder huilbuien kreeg/krijg. Wat is voor jou dan een reden om te gaan huilen?
vrijdag 12 maart 2010 om 08:15
Hoi bankje
Ik vind het kanp zoals jij dat kan, echt
Ik begrijp dat het jou ook veel moeite heeft gekost om rustiger te worden
Bij mij is het zo dat 1 van mijn ouders is overleden en ik denk dat ik dat nog niet verwerkt heb. Na een maand gaat het leven toch gewoon door volgens omstanders en daarbij diegene was al oud. Het was voor mij de eerste keer dat ik iemand kwijt raakte die zo dichtbij mij stond.
Het volgende is dat mijn broer ernistig ziek is. Wij hebben niet zo een goede familieband geen ruzie dat niet.Maar we hebben gewoon geen klik , te verschillend.
Natuurlijk ben ik bij hem lagsgeweest en het liefst zou ik alles voor hem willen doen maar het gaat tenkoste van mijzelf.
Als ik bij hem vandaan kom kan ik het maar niet van mij afzetten. Zit konstant in het hoofd en ga twijfelen of ik wel genoeg doe.
De balans vinden is moeilijk. Klinkt raar he terwijl ik al 40 ben.
En voor iedereen die aan het werk gaat heeft afleiding . Daar ben ik dan ook stiekem een beetje jaloers op. Helaas is het mij nog niet gelukt ander werk te vind terwijl ik bijna alles zou willen aanpakken.
Ik vind het kanp zoals jij dat kan, echt
Ik begrijp dat het jou ook veel moeite heeft gekost om rustiger te worden
Bij mij is het zo dat 1 van mijn ouders is overleden en ik denk dat ik dat nog niet verwerkt heb. Na een maand gaat het leven toch gewoon door volgens omstanders en daarbij diegene was al oud. Het was voor mij de eerste keer dat ik iemand kwijt raakte die zo dichtbij mij stond.
Het volgende is dat mijn broer ernistig ziek is. Wij hebben niet zo een goede familieband geen ruzie dat niet.Maar we hebben gewoon geen klik , te verschillend.
Natuurlijk ben ik bij hem lagsgeweest en het liefst zou ik alles voor hem willen doen maar het gaat tenkoste van mijzelf.
Als ik bij hem vandaan kom kan ik het maar niet van mij afzetten. Zit konstant in het hoofd en ga twijfelen of ik wel genoeg doe.
De balans vinden is moeilijk. Klinkt raar he terwijl ik al 40 ben.
En voor iedereen die aan het werk gaat heeft afleiding . Daar ben ik dan ook stiekem een beetje jaloers op. Helaas is het mij nog niet gelukt ander werk te vind terwijl ik bijna alles zou willen aanpakken.
vrijdag 12 maart 2010 om 08:16
Hoi bankje
Ik vind het knap zoals jij dat kan, echt
Ik begrijp dat het jou ook veel moeite heeft gekost om rustiger te worden
Bij mij is het zo dat 1 van mijn ouders is overleden en ik denk dat ik dat nog niet verwerkt heb. Na een maand gaat het leven toch gewoon door volgens omstanders en daarbij diegene was al oud. Het was voor mij de eerste keer dat ik iemand kwijt raakte die zo dichtbij mij stond.
Het volgende is dat mijn broer ernistig ziek is. Wij hebben niet zo een goede familieband geen ruzie dat niet.Maar we hebben gewoon geen klik , te verschillend.
Natuurlijk ben ik bij hem lagsgeweest en het liefst zou ik alles voor hem willen doen maar het gaat tenkoste van mijzelf.
Als ik bij hem vandaan kom kan ik het maar niet van mij afzetten. Zit konstant in het hoofd en ga twijfelen of ik wel genoeg doe.
mij vriend zegt je gaat eraan onder door zo.
De balans vinden is moeilijk. Klinkt raar he terwijl ik al 40 ben.
En voor iedereen die aan het werk gaat heeft afleiding . Daar ben ik dan ook stiekem een beetje jaloers op. Helaas is het mij nog niet gelukt ander werk te vind terwijl ik bijna alles zou willen aanpakken.
als ik alles terug lees zie ik dat het puur verdriet is en teleurstelling misschine.
trouwens fijn dat je reageert
Ik vind het knap zoals jij dat kan, echt
Ik begrijp dat het jou ook veel moeite heeft gekost om rustiger te worden
Bij mij is het zo dat 1 van mijn ouders is overleden en ik denk dat ik dat nog niet verwerkt heb. Na een maand gaat het leven toch gewoon door volgens omstanders en daarbij diegene was al oud. Het was voor mij de eerste keer dat ik iemand kwijt raakte die zo dichtbij mij stond.
Het volgende is dat mijn broer ernistig ziek is. Wij hebben niet zo een goede familieband geen ruzie dat niet.Maar we hebben gewoon geen klik , te verschillend.
Natuurlijk ben ik bij hem lagsgeweest en het liefst zou ik alles voor hem willen doen maar het gaat tenkoste van mijzelf.
Als ik bij hem vandaan kom kan ik het maar niet van mij afzetten. Zit konstant in het hoofd en ga twijfelen of ik wel genoeg doe.
mij vriend zegt je gaat eraan onder door zo.
De balans vinden is moeilijk. Klinkt raar he terwijl ik al 40 ben.
En voor iedereen die aan het werk gaat heeft afleiding . Daar ben ik dan ook stiekem een beetje jaloers op. Helaas is het mij nog niet gelukt ander werk te vind terwijl ik bijna alles zou willen aanpakken.
als ik alles terug lees zie ik dat het puur verdriet is en teleurstelling misschine.
trouwens fijn dat je reageert
vrijdag 12 maart 2010 om 15:12
