Psyche
alle pijlers
Is er leven (tijdens) na burnout?
maandag 22 februari 2010 om 15:27
Ik ben 30+ zit momenteel een paar maanden thuis met een burnout. Er gebeurt zoveel (fysiek en geestelijk) met me dat ik mijn hoofd en stukken van mijn lichaam er af en toe wel eens af zou willen schroeven (als dat zou kunnen 
. Ik merk wel dat ik aan de beterende hand ben maar niet zo goed weet hoe nu verder (ik weet wel de officiele dingen: gesprekken arboarts, werkgever, etc.).
Wat ik vooral erg moelijk vind is het "luchtledige" waar je met je gevoel en gedachten steeds inhangt lijkt wel. Het vele piekeren over mezelf en mijn toekomst. Ik zou zo graag ervaringen willen delen met mensen die hier ook mee hebben geworsteld (of dit nog doen). Hoe ga je verder?
Groetjes,
Wolkje
. Ik merk wel dat ik aan de beterende hand ben maar niet zo goed weet hoe nu verder (ik weet wel de officiele dingen: gesprekken arboarts, werkgever, etc.). Wat ik vooral erg moelijk vind is het "luchtledige" waar je met je gevoel en gedachten steeds inhangt lijkt wel. Het vele piekeren over mezelf en mijn toekomst. Ik zou zo graag ervaringen willen delen met mensen die hier ook mee hebben geworsteld (of dit nog doen). Hoe ga je verder?
Groetjes,
Wolkje
maandag 22 februari 2010 om 15:34
Tjee wolkje, wat *** voor je.
Ik heb zelf geen burnout gehad maar ik ken wel iemand van dichtbij die een burnout heeft gehad en nu weer helemaal 'beter' is.
Het is geen makkelijke weg, maar uiteindelijk kom je er wel, en misschien nog wel sterker.
Krijg je op dit moment ondersteuning in de vorm van een psycholoog of medicatie?
Ik heb zelf geen burnout gehad maar ik ken wel iemand van dichtbij die een burnout heeft gehad en nu weer helemaal 'beter' is.
Het is geen makkelijke weg, maar uiteindelijk kom je er wel, en misschien nog wel sterker.
Krijg je op dit moment ondersteuning in de vorm van een psycholoog of medicatie?
maandag 22 februari 2010 om 15:40
Mijn tips: niet piekeren over hoe nu verder, eerst greep krijgen op je leven zoals het nu is én accepteren dat het nu even zo is.
Ik schrijf het wel makkelijk maar het heeft mij heel wat tijd gekost voordat ik zover was. Piekeren helpt niets en heel een hele negatieve invloed op je lichaam. Probeer een duidelijk dagindeling te maken waarop je ook tijd inplant voor ontspanning (niet iets leuks doen, maar echt ontspannen, liggen op bed of bank en bijbvoorbeeld ademhalingsoefeningen doen).
Zelf ben ik terecht gekomen bij een psychosomatisch fysiotherapeut en die heeft mij erg geholpen met ontspannen en conditie opbouwen. Van anderen weet ik dat ze veel aan een psycholoog gehad hebben maar ik had daar niet zoveel aan.
Heel veel succes, het is niet makkelijk.
Ik schrijf het wel makkelijk maar het heeft mij heel wat tijd gekost voordat ik zover was. Piekeren helpt niets en heel een hele negatieve invloed op je lichaam. Probeer een duidelijk dagindeling te maken waarop je ook tijd inplant voor ontspanning (niet iets leuks doen, maar echt ontspannen, liggen op bed of bank en bijbvoorbeeld ademhalingsoefeningen doen).
Zelf ben ik terecht gekomen bij een psychosomatisch fysiotherapeut en die heeft mij erg geholpen met ontspannen en conditie opbouwen. Van anderen weet ik dat ze veel aan een psycholoog gehad hebben maar ik had daar niet zoveel aan.
Heel veel succes, het is niet makkelijk.
Het is zoals het is
maandag 22 februari 2010 om 16:08
Hallo,
Wat rot voor je! Wel fijn dat het iets beter gaat.
Een goede site is www.burnin.nl Daar staan hele goede artikelen en ze hebben ook e-mailgroepen, forum enz. Kortom, lotgenotencontact. Misschien kan dat je ook helpen.
Sterkte!
Wat rot voor je! Wel fijn dat het iets beter gaat.
Een goede site is www.burnin.nl Daar staan hele goede artikelen en ze hebben ook e-mailgroepen, forum enz. Kortom, lotgenotencontact. Misschien kan dat je ook helpen.
Sterkte!
maandag 22 februari 2010 om 17:55
Hey Wolkje,
Ook ik weet sinds vrijdag dat ik "gezegend" ben met een burn out. En heel eerlijk; ik weet echt niet wat ik ermee moet. Accepteren is heel erg moeilijk vind ik zelf. Heb er nu ook veel verdriet van. Het is hard aangekomen. Heb woensdag mijn 2e gesprek bij een therapeut en hoop dat ik snel een soort plan van aanpak kan maken. Mag sinds vandaag niet meer werken en dat valt me zwaar. Het loslaten lukt niet.
Je hebt niet veel aan mijn verhaal, maar wilde het toch even kwijt.
Jij bent inmiddels al een paar maanden verder maar ik lees uit je verhaal dat het een moeilijk proces is. Ik wens je dan ook veel sterkte en voel/leef met je mee....
Ook ik weet sinds vrijdag dat ik "gezegend" ben met een burn out. En heel eerlijk; ik weet echt niet wat ik ermee moet. Accepteren is heel erg moeilijk vind ik zelf. Heb er nu ook veel verdriet van. Het is hard aangekomen. Heb woensdag mijn 2e gesprek bij een therapeut en hoop dat ik snel een soort plan van aanpak kan maken. Mag sinds vandaag niet meer werken en dat valt me zwaar. Het loslaten lukt niet.
Je hebt niet veel aan mijn verhaal, maar wilde het toch even kwijt.
Jij bent inmiddels al een paar maanden verder maar ik lees uit je verhaal dat het een moeilijk proces is. Ik wens je dan ook veel sterkte en voel/leef met je mee....
maandag 22 februari 2010 om 18:26
Och Wolkje ik ken het. Vorig jaar een zware burn-out depressie gehad. Weer opgekrabbeld en een maand of 4 fulltime gewerkt. Maar nu net weer een terugval gehad en besloten dat ik stop met mijn vak en iets anders moet gaan doen (maar wat is nog niet duidelijk).
Ik merk nu ook dat de fysieke en psychische klachten weer terugkomen. Maar gelukkig heb ik er ervaring mee en dat helpt wel!
Ik houd van de kleine dingen in het leven en houd me daar aan vast. Alle dingen waar ik niet aan toekwam toen ik nog werkte en daar al mijn energie voor nodig had, wil ik nu gaan oppakken. Dat lukt nog niet volledig ivm de klachten.
Ik heb de regel dat er elke dag gedoucht en aangekleed wordt en dat ik elke dag minstens 1 ding doe dat goed voor me is. In mijn geval meestal of zwemmen of iets sociaals. En ik kook nu elke avond vers. En ik heb een mindfulness cursus gedaan en doe elke dag een oefening van zo'n 30-45 minuten.
Verder probeer ik me op de toekomst te verheugen. Op een minder stressvol en hectisch leven. Ik kan niet wachten totdat ik weer buiten met mijn koppie in de zon kan zitten. Wil regelmatig met de hond van een vriendin gaan wandelen en mensen uitnodigen om een hapje te komen eten.
Als ik dat een tijdje vol kan houden, weer meer energie heb en weer beter in mijn vel zit, ga ik me richten op werk dat bij me past. Waarschijnlijk een baan voor niet teveel uren. En ik hoop dat ik dan eindelijk echt het rustige leven kan gaan volhouden en niet weer in de ambitie valkuil stap waarbij ik mezelf ongemerkt voorbij ren.
Ik merk nu ook dat de fysieke en psychische klachten weer terugkomen. Maar gelukkig heb ik er ervaring mee en dat helpt wel!
Ik houd van de kleine dingen in het leven en houd me daar aan vast. Alle dingen waar ik niet aan toekwam toen ik nog werkte en daar al mijn energie voor nodig had, wil ik nu gaan oppakken. Dat lukt nog niet volledig ivm de klachten.
Ik heb de regel dat er elke dag gedoucht en aangekleed wordt en dat ik elke dag minstens 1 ding doe dat goed voor me is. In mijn geval meestal of zwemmen of iets sociaals. En ik kook nu elke avond vers. En ik heb een mindfulness cursus gedaan en doe elke dag een oefening van zo'n 30-45 minuten.
Verder probeer ik me op de toekomst te verheugen. Op een minder stressvol en hectisch leven. Ik kan niet wachten totdat ik weer buiten met mijn koppie in de zon kan zitten. Wil regelmatig met de hond van een vriendin gaan wandelen en mensen uitnodigen om een hapje te komen eten.
Als ik dat een tijdje vol kan houden, weer meer energie heb en weer beter in mijn vel zit, ga ik me richten op werk dat bij me past. Waarschijnlijk een baan voor niet teveel uren. En ik hoop dat ik dan eindelijk echt het rustige leven kan gaan volhouden en niet weer in de ambitie valkuil stap waarbij ik mezelf ongemerkt voorbij ren.
maandag 22 februari 2010 om 18:27
Ik ben zelf ook burn-out sinds januari 2009. Ik werk nu weer op mijn normale uren. Ik merk dat ik in mijn emoties enorm heen en weer geslingerd wordt. De ene keer kan ik de hele wereld aan en de andere keer twijfel ik enorm aan mijzelf en aan alles en iedereen. Ik ben nu enorm hard aan het oefenen om problemen daar te laten waar ze horen. Kan ik dingen oplossen, dan doe ik het en heb ik er geen invloed op dan probeer ik het daar te laten waar het hoort.
maandag 22 februari 2010 om 18:48
Hoi wolkje 72,
Ik heb zelf ook in zo n situatie gezeten, bij mij was het een combi van lichamelijk ziek zijn en tegen een burn out, zwaar overspannen.
Ik weet uit ervaring dat als je er midden in zit je je afvraagt of het ooit nog goed kan komen..
Van een kleine activiteit zoals bijv. de vaatwasser uitruimen was ik al doodop en daarnaast was ik ook zo vergeetachtig, kon me nergens meer op concentreren, alles maar dan ook alles koste verschrikkelijk veel moeite...
Waar ik dan ook weer gefrustreerd van raakte...
Ik was zelfs zover dat ik signalen van mijn lichaam als vermoeidheid niet eens meer herkende waardoor ik dus stelselmatig over mijn fysieke grenzen ging, met alle gevolgen van dien...
De psycholoog vergeleek het met een elastiekje, dat kun je rekken en rekken maar op den duur ofwel knapt het ofwel raakt het te ver uitgerekt en komt het niet meer terug in oorspronkelijke vorm.
Met als gevolg soms blijvende schade.
Ik zat zo ongeveer in de hoogste categorie dus reken maar uit..
Gelukkig kan ik je melden dat het echt goed kan komen.
Ikzelf heb een combi van pschychologische hulp samen met medicijnen voor mijn schildklieraandoening gekregen en hoewel het tijd kost, niet van de een op de andere dag helaas, merkte ik stukje bij beetje vooruitgang.
En nu?
Nu ben ik er nog steeds niet maar ik voel me zoveel beter!
Ik krijg mijn energie beetje bij beetje terug en hoewel ik daar nog steeds spaarzaam mee om moet gaan had ik dit vorig jaar niet durven hopen.
Ik doe nu dingen die ik al een aantal jaren niet meer deed in aanloop naar de burn out en ik ben hard op weg een
energieniveau te gaan bereiken waar ik gelukkig mee kan worden.
Kortom, een burnout krijg je niet zomaar en je bent er om die reden niet zomaar vanaf maar als je leert luisteren naar je lichaam en dit probleem op meerdere gebieden aanpakt, fysiek en geestelijk dan kun je echt vooruitgang boeken.
Heel langzaam, maar wel vooruitgang.
Heel veel sterkte, ik hoop dat jij je over een poosje ook een beter voelt
Ik heb zelf ook in zo n situatie gezeten, bij mij was het een combi van lichamelijk ziek zijn en tegen een burn out, zwaar overspannen.
Ik weet uit ervaring dat als je er midden in zit je je afvraagt of het ooit nog goed kan komen..
Van een kleine activiteit zoals bijv. de vaatwasser uitruimen was ik al doodop en daarnaast was ik ook zo vergeetachtig, kon me nergens meer op concentreren, alles maar dan ook alles koste verschrikkelijk veel moeite...
Waar ik dan ook weer gefrustreerd van raakte...
Ik was zelfs zover dat ik signalen van mijn lichaam als vermoeidheid niet eens meer herkende waardoor ik dus stelselmatig over mijn fysieke grenzen ging, met alle gevolgen van dien...
De psycholoog vergeleek het met een elastiekje, dat kun je rekken en rekken maar op den duur ofwel knapt het ofwel raakt het te ver uitgerekt en komt het niet meer terug in oorspronkelijke vorm.
Met als gevolg soms blijvende schade.
Ik zat zo ongeveer in de hoogste categorie dus reken maar uit..
Gelukkig kan ik je melden dat het echt goed kan komen.
Ikzelf heb een combi van pschychologische hulp samen met medicijnen voor mijn schildklieraandoening gekregen en hoewel het tijd kost, niet van de een op de andere dag helaas, merkte ik stukje bij beetje vooruitgang.
En nu?
Nu ben ik er nog steeds niet maar ik voel me zoveel beter!
Ik krijg mijn energie beetje bij beetje terug en hoewel ik daar nog steeds spaarzaam mee om moet gaan had ik dit vorig jaar niet durven hopen.
Ik doe nu dingen die ik al een aantal jaren niet meer deed in aanloop naar de burn out en ik ben hard op weg een
energieniveau te gaan bereiken waar ik gelukkig mee kan worden.
Kortom, een burnout krijg je niet zomaar en je bent er om die reden niet zomaar vanaf maar als je leert luisteren naar je lichaam en dit probleem op meerdere gebieden aanpakt, fysiek en geestelijk dan kun je echt vooruitgang boeken.
Heel langzaam, maar wel vooruitgang.
Heel veel sterkte, ik hoop dat jij je over een poosje ook een beter voelt
dinsdag 23 februari 2010 om 15:29
Beste allemaal,
Heel erg bedankt voor jullie reacties al. Het doet me goed. Een aantal zaken heel herkenbaar en ook fijne (nieuwe) tips. Dank jullie wel.
@lieveranoniem: ik ben nog in de "onderzoeksfase" of ik alleen burnout ben of ook evt. depressie heb en misschien (lichte) medicatie nodig heb. Dit onderzoek ik samen met een psycholoog. Heb je ervaring met medicatie (via die kennis)? Iemand hier?
@Youk79: een hele goede tip en inderdaad ik had me al wel bedacht (in mijn hoofd dus) dat het goed is om te accepterren en rust te nemen. Vind het alleen erg zwaar om "de boel de boel" te laten en ben steeds nog aan het knokken door te piekeren. Je tip ga ik zeker ter harte nemen. Dank je. Hoe lang heeft het voor jou geduurd alles bij elkaar?
@Leergierig: de site "burnin" ken ik inderdaad. Prettig om de herkenning terug te lezen. Dank je voor je tip.
@Happy34: bedankt voor je verhaal. Ik heb daar wel wat aan. Ik zou je willen adviseren (niet omdat ik het allemaal zo goed weet, maar omdat ik een paar maanden verder ben, probeer niet te snel terug te keren als dit nog niet helemaal goed voelt (de omstandigheden nog niet goed zijn). Ik snap dat je dingen nog niet wil geloven of accepteren maar te snel met plan van terugkeer komen is vaak ook niet goed en vergroot de kans op herhaling. Goed dat je begeleiding hebt gekregen zo snel. Ik wens jou ook veel sterkte in het proces. Ik zou graag nog eens lezen hoe het je vergaat.
@hitje: fijn jouw verhaal te lezen. Is voor mij ook wel herkenbaar met periodes, dagen of momenten. Wil ook mezelf nogal eens optrekken aan sociale dingen (uitjes met vrienden of familie), thuis lekker koken en hardlopen bijvoorbeeld. Ook mijn hobby's zorgen af en toe voor de nodige afleiding. Het doet goed te lezen dat ik daarmee bijdraag aan mijn herstel. Het voelt soms zo doelloos en nutteloos. Dat zul jij vast herkennen?
@lentezon68: Ook jouw verhaal herken ik. Het is vaak zo ontzettend moeilijk om niet de verantwoordelijkheid te willen nemen voor alle problemen om ons heen. Als we denken dat we overal iets mee moeten of kunnen lijkt het alsof we controle op kunnen uitoefenen terwijl dat natuurlijk niet kan. Dat is een zware les in het "loslaten" en dingen laten soms waar ze horen (niet bij jezelf). Dank je dat je me dat nogmaals liet weten. Laat me eens weten hoe jij dat doet.
@summerxx: Ik ga zeker eens meelezen (en schrijven wellicht) met het andere topic. Heb ik eerlijk gezegd nog niet naar gekeken (er wordt zoveel geschreven op de site van Viva). Bedankt voor je tip. Hoe gaat het met je?
@wolkje81: Een "naamgenoot" wat leuk. Bedankt ook voor jouw verhaal. Ik heb daar wel wat aan en het geeft moed. Is het niet zo dat een schildklieraandoening vaak te maken kan hebben ook met een stukje overbelasting? Ik ken namelijk iemand die ook een burnout had tegelijk met een schildklierprobleem. Wat was bij jou het effect fysiek? Werd je bijvoorbeeld zwaarder?
Groetjes,
Wolkje
Heel erg bedankt voor jullie reacties al. Het doet me goed. Een aantal zaken heel herkenbaar en ook fijne (nieuwe) tips. Dank jullie wel.
@lieveranoniem: ik ben nog in de "onderzoeksfase" of ik alleen burnout ben of ook evt. depressie heb en misschien (lichte) medicatie nodig heb. Dit onderzoek ik samen met een psycholoog. Heb je ervaring met medicatie (via die kennis)? Iemand hier?
@Youk79: een hele goede tip en inderdaad ik had me al wel bedacht (in mijn hoofd dus) dat het goed is om te accepterren en rust te nemen. Vind het alleen erg zwaar om "de boel de boel" te laten en ben steeds nog aan het knokken door te piekeren. Je tip ga ik zeker ter harte nemen. Dank je. Hoe lang heeft het voor jou geduurd alles bij elkaar?
@Leergierig: de site "burnin" ken ik inderdaad. Prettig om de herkenning terug te lezen. Dank je voor je tip.
@Happy34: bedankt voor je verhaal. Ik heb daar wel wat aan. Ik zou je willen adviseren (niet omdat ik het allemaal zo goed weet, maar omdat ik een paar maanden verder ben, probeer niet te snel terug te keren als dit nog niet helemaal goed voelt (de omstandigheden nog niet goed zijn). Ik snap dat je dingen nog niet wil geloven of accepteren maar te snel met plan van terugkeer komen is vaak ook niet goed en vergroot de kans op herhaling. Goed dat je begeleiding hebt gekregen zo snel. Ik wens jou ook veel sterkte in het proces. Ik zou graag nog eens lezen hoe het je vergaat.
@hitje: fijn jouw verhaal te lezen. Is voor mij ook wel herkenbaar met periodes, dagen of momenten. Wil ook mezelf nogal eens optrekken aan sociale dingen (uitjes met vrienden of familie), thuis lekker koken en hardlopen bijvoorbeeld. Ook mijn hobby's zorgen af en toe voor de nodige afleiding. Het doet goed te lezen dat ik daarmee bijdraag aan mijn herstel. Het voelt soms zo doelloos en nutteloos. Dat zul jij vast herkennen?
@lentezon68: Ook jouw verhaal herken ik. Het is vaak zo ontzettend moeilijk om niet de verantwoordelijkheid te willen nemen voor alle problemen om ons heen. Als we denken dat we overal iets mee moeten of kunnen lijkt het alsof we controle op kunnen uitoefenen terwijl dat natuurlijk niet kan. Dat is een zware les in het "loslaten" en dingen laten soms waar ze horen (niet bij jezelf). Dank je dat je me dat nogmaals liet weten. Laat me eens weten hoe jij dat doet.
@summerxx: Ik ga zeker eens meelezen (en schrijven wellicht) met het andere topic. Heb ik eerlijk gezegd nog niet naar gekeken (er wordt zoveel geschreven op de site van Viva). Bedankt voor je tip. Hoe gaat het met je?
@wolkje81: Een "naamgenoot" wat leuk. Bedankt ook voor jouw verhaal. Ik heb daar wel wat aan en het geeft moed. Is het niet zo dat een schildklieraandoening vaak te maken kan hebben ook met een stukje overbelasting? Ik ken namelijk iemand die ook een burnout had tegelijk met een schildklierprobleem. Wat was bij jou het effect fysiek? Werd je bijvoorbeeld zwaarder?
Groetjes,
Wolkje
dinsdag 23 februari 2010 om 15:47
quote:Wolkje72 schreef op 23 februari 2010 @ 15:29:
@hitje: fijn jouw verhaal te lezen. Is voor mij ook wel herkenbaar met periodes, dagen of momenten. Wil ook mezelf nogal eens optrekken aan sociale dingen (uitjes met vrienden of familie), thuis lekker koken en hardlopen bijvoorbeeld. Ook mijn hobby's zorgen af en toe voor de nodige afleiding. Het doet goed te lezen dat ik daarmee bijdraag aan mijn herstel. Het voelt soms zo doelloos en nutteloos. Dat zul jij vast herkennen?
Groetjes,
Wolkje
Doelloos, nutteloos? Waarom? Je hebt het over leuke dingen, over sociale contacten!
Misschien zit hier wel een belangrijke kern. Wat is voor jou dan nuttig? En wat voor doel moet iets hebben? Moet je iets bijdragen? Moet je ergens waardering (of geld) voor krijgen?
Ik snap wel dat het niet leuk is om ziek thuis te zitten en dat je je schuldig kunt voelen. Dat is logisch!
Ik voelde me vooral rot toen ik nog geen energie had om leuke dingen te doen. Toen deed ik niet mee aan het echte leven.
Maar als ik in staat ben om leuke dingen te doen, een beetje te sporten en lekker te koken, en vooral ook lekker te luieren dan kan ik daar heel erg van genieten.
@hitje: fijn jouw verhaal te lezen. Is voor mij ook wel herkenbaar met periodes, dagen of momenten. Wil ook mezelf nogal eens optrekken aan sociale dingen (uitjes met vrienden of familie), thuis lekker koken en hardlopen bijvoorbeeld. Ook mijn hobby's zorgen af en toe voor de nodige afleiding. Het doet goed te lezen dat ik daarmee bijdraag aan mijn herstel. Het voelt soms zo doelloos en nutteloos. Dat zul jij vast herkennen?
Groetjes,
Wolkje
Doelloos, nutteloos? Waarom? Je hebt het over leuke dingen, over sociale contacten!
Misschien zit hier wel een belangrijke kern. Wat is voor jou dan nuttig? En wat voor doel moet iets hebben? Moet je iets bijdragen? Moet je ergens waardering (of geld) voor krijgen?
Ik snap wel dat het niet leuk is om ziek thuis te zitten en dat je je schuldig kunt voelen. Dat is logisch!
Ik voelde me vooral rot toen ik nog geen energie had om leuke dingen te doen. Toen deed ik niet mee aan het echte leven.
Maar als ik in staat ben om leuke dingen te doen, een beetje te sporten en lekker te koken, en vooral ook lekker te luieren dan kan ik daar heel erg van genieten.
woensdag 24 februari 2010 om 15:00
Hoi hitje,
Natuurlijk is het fijn om leuke dingen te doen. Ik ben echter ook gewend aan een werkend bestaan en kon me daardoor ook altijd extra goed voelen in mijn "vrij tijdsbestedingen". Nu heb ik alleen maar vrije tijd en de sociale dingen wegen niet altijd op tegen het lege en nutteloze gevoel natuurlijk. Bovendien ben ik vaak alleen nu (iedereen werkt overdag) en heb er bovendien ook niet altijd fut voor om "leuk en sociaal" te zijn.
En de doelloosheid omdat ik er helemaal nog niet uit ben hoe nu verder (is uiteindelijk terugkeer in mijn werk, wat ik altijd met ziel en zaligheid deed, wel mogelijk gezien de omstandigheden waarin het verkeert). Die onduidelijkheid voelt voor mij heel vervelend.
Het echte genieten is er vaak nog niet echt bij. Ik kan maar genieten op "halve kracht", zo lijkt het. Fijn dat jij dat wel heel erg goed kan. Misschien komt het bij mij nog.
Groetjes,
Wolkje
Natuurlijk is het fijn om leuke dingen te doen. Ik ben echter ook gewend aan een werkend bestaan en kon me daardoor ook altijd extra goed voelen in mijn "vrij tijdsbestedingen". Nu heb ik alleen maar vrije tijd en de sociale dingen wegen niet altijd op tegen het lege en nutteloze gevoel natuurlijk. Bovendien ben ik vaak alleen nu (iedereen werkt overdag) en heb er bovendien ook niet altijd fut voor om "leuk en sociaal" te zijn.
En de doelloosheid omdat ik er helemaal nog niet uit ben hoe nu verder (is uiteindelijk terugkeer in mijn werk, wat ik altijd met ziel en zaligheid deed, wel mogelijk gezien de omstandigheden waarin het verkeert). Die onduidelijkheid voelt voor mij heel vervelend.
Het echte genieten is er vaak nog niet echt bij. Ik kan maar genieten op "halve kracht", zo lijkt het. Fijn dat jij dat wel heel erg goed kan. Misschien komt het bij mij nog.
Groetjes,
Wolkje
woensdag 24 februari 2010 om 15:44
Hoi wolkje,
Mijn contactpersoon (t is mijn zus) heeft geen ervaring met medicatie.
Maar ikzelf gebruik sinds enkele maanden antidepressiva, dus als je daarover vragen hebt kun je ze aan mij stellen.
Ik hoop dat het je helpt om af en toe hier te schrijven, ik zal je topic blijven volgen
Mij heeft het in elk geval geholpen, en misschien jou ook, het is toch fijn om te weten dat je niet de enige bent die bijvoorbeeld met die doelloze periodes zit.
succes verder
LA
Mijn contactpersoon (t is mijn zus) heeft geen ervaring met medicatie.
Maar ikzelf gebruik sinds enkele maanden antidepressiva, dus als je daarover vragen hebt kun je ze aan mij stellen.
Ik hoop dat het je helpt om af en toe hier te schrijven, ik zal je topic blijven volgen
Mij heeft het in elk geval geholpen, en misschien jou ook, het is toch fijn om te weten dat je niet de enige bent die bijvoorbeeld met die doelloze periodes zit.
succes verder
LA
donderdag 25 februari 2010 om 13:58
quote:Wolkje72 schreef op 24 februari 2010 @ 15:00:
Hoi hitje,
Natuurlijk is het fijn om leuke dingen te doen. Ik ben echter ook gewend aan een werkend bestaan en kon me daardoor ook altijd extra goed voelen in mijn "vrij tijdsbestedingen". Nu heb ik alleen maar vrije tijd en de sociale dingen wegen niet altijd op tegen het lege en nutteloze gevoel natuurlijk. Bovendien ben ik vaak alleen nu (iedereen werkt overdag) en heb er bovendien ook niet altijd fut voor om "leuk en sociaal" te zijn.
En de doelloosheid omdat ik er helemaal nog niet uit ben hoe nu verder (is uiteindelijk terugkeer in mijn werk, wat ik altijd met ziel en zaligheid deed, wel mogelijk gezien de omstandigheden waarin het verkeert). Die onduidelijkheid voelt voor mij heel vervelend.
Het echte genieten is er vaak nog niet echt bij. Ik kan maar genieten op "halve kracht", zo lijkt het. Fijn dat jij dat wel heel erg goed kan. Misschien komt het bij mij nog.
Groetjes,
WolkjeIk herken wat je schrijft over het nutteloze / doelloze gevoel, dat gaat over. Het is een proces van acceptatie, en in het begin is dat erg moeilijk. Heb er zelf ook grote moeite mee gehad en soms nog steeds. In het begin kon ik ook niet genieten van "het verplicht niks doen" of lekker een tijdschrift lezen of buiten wandelen. Ik voelde me buiten de maatschappij gezet, alsof je even niet meetelt. Van lieverlee begin ik nu uiteindelijk wat meer rust over me heen te krijgen en lukt het beter om wel te genieten van die kleine dingen. Op dit moment is het nadenken over je werk / de toekomst iets wat je heel erg bezig houdt maar het helpt je niet verder. Al begrijp ik heel goed wat je bedoelt, het zijn vragen die bij mij ook regelmatig de kop op steken.
Hoi hitje,
Natuurlijk is het fijn om leuke dingen te doen. Ik ben echter ook gewend aan een werkend bestaan en kon me daardoor ook altijd extra goed voelen in mijn "vrij tijdsbestedingen". Nu heb ik alleen maar vrije tijd en de sociale dingen wegen niet altijd op tegen het lege en nutteloze gevoel natuurlijk. Bovendien ben ik vaak alleen nu (iedereen werkt overdag) en heb er bovendien ook niet altijd fut voor om "leuk en sociaal" te zijn.
En de doelloosheid omdat ik er helemaal nog niet uit ben hoe nu verder (is uiteindelijk terugkeer in mijn werk, wat ik altijd met ziel en zaligheid deed, wel mogelijk gezien de omstandigheden waarin het verkeert). Die onduidelijkheid voelt voor mij heel vervelend.
Het echte genieten is er vaak nog niet echt bij. Ik kan maar genieten op "halve kracht", zo lijkt het. Fijn dat jij dat wel heel erg goed kan. Misschien komt het bij mij nog.
Groetjes,
WolkjeIk herken wat je schrijft over het nutteloze / doelloze gevoel, dat gaat over. Het is een proces van acceptatie, en in het begin is dat erg moeilijk. Heb er zelf ook grote moeite mee gehad en soms nog steeds. In het begin kon ik ook niet genieten van "het verplicht niks doen" of lekker een tijdschrift lezen of buiten wandelen. Ik voelde me buiten de maatschappij gezet, alsof je even niet meetelt. Van lieverlee begin ik nu uiteindelijk wat meer rust over me heen te krijgen en lukt het beter om wel te genieten van die kleine dingen. Op dit moment is het nadenken over je werk / de toekomst iets wat je heel erg bezig houdt maar het helpt je niet verder. Al begrijp ik heel goed wat je bedoelt, het zijn vragen die bij mij ook regelmatig de kop op steken.
zondag 28 februari 2010 om 13:58
Hoi Wolkje, ik heb bijna anderhalf jaar een fikse burnout gehad en dat is nu bijna 2 jaar geleden. Wat mij enorm heeft geholpen is hier mee schrijven op het burnout forum maar ook de gesprekken met de haptonoom en tai chi. Nu vliegt het me soms allemaal nog wel eens aan maar ik herken de signalen van mijn lijf veel beter en neem dan gas terug. Ik bezoek de haptonoom nog steeds af en toe en doe nog steeds aan tai chi, dat doet me goed. Verder heb ik in mijn werk toch iets beter geleerd om wat minder precies te zijn en kan ook beter voor mezelf opkomen. Ik ben niet meer wie ik voor de burnout was en daar ben ik blij om. Voorheen had ik ook nooit begrip voor mensen kunnen opbrengen die depressief waren of een burnout hadden. Ik had zo iets van....gewoon doorgaan , niet zeuren. Maar zo simpel is het allemaal niet. Zelf heb ik nooit medicatie gebruikt omdat ik daar persoonlijk geen voorstander van bennen maar dat moet iedereen voor zich weten. Eigenlijk is het belangrijk het woordje "moeten"tijdens de burnout op een laag pitje te zetten. Heel lief voor jezelf zijn en vooral niet in termen van tijd gaan denken hoelang de burnout mag duren. Hij duurt nl zolang als nodig is. Bij mij had het niet alleen met werk te maken, ook prive speelde er veel. Er speelt nog steeds het een en ander maar ik kan daar toch beter afstand van nemen, al lukt dat de ene keer beter dan de andere keer. Maar 1 burnout vind ik echt wel genoeg en wil nooit meer weer een burnout krijgen en daar ben ik dus alert op. Ik wens jou in ieder geval heel veel sterkte. Wees heeel lief voor jezelf!
zaterdag 6 maart 2010 om 10:40
hallo wolkje,
Ja er is leven na de burnout! Ik heb zelf twee jaar geleden een burnout opgelopen. Heerlijk mee geschreven in het topic 'burnout wie ook?' Die is hier trouwens al genoemd. Dat heeft me (naast therapie) echt geholpen.
En ik kan je echt vertellen dat de zon weer gaat schijnen.Ik heb nu andere werk, iets dat beter bij me past, en heb geleerd mijn grenzen aan te geven. Dat laatste is trouwens een lange periode van oefenen geweest
Ik kan echt zeggen dat ik een kwalitatief beter leven heb dan hiervoor. Ik kan weer zo van dingen genieten.
@ernma, fijn om te lezen dat ook jij nog lekker op de rails zit.
@hiltje. Wat jammer dat je een terugval hebt! Schrik ik wel een beetje van. Goede keus volgens mij om een baan in een andere sector te zoeken. Geniet lekker van je sociale contacten en het wandelen. Vandaag extra: want de zon schijnt.
Ja er is leven na de burnout! Ik heb zelf twee jaar geleden een burnout opgelopen. Heerlijk mee geschreven in het topic 'burnout wie ook?' Die is hier trouwens al genoemd. Dat heeft me (naast therapie) echt geholpen.
En ik kan je echt vertellen dat de zon weer gaat schijnen.Ik heb nu andere werk, iets dat beter bij me past, en heb geleerd mijn grenzen aan te geven. Dat laatste is trouwens een lange periode van oefenen geweest
Ik kan echt zeggen dat ik een kwalitatief beter leven heb dan hiervoor. Ik kan weer zo van dingen genieten.
@ernma, fijn om te lezen dat ook jij nog lekker op de rails zit.
@hiltje. Wat jammer dat je een terugval hebt! Schrik ik wel een beetje van. Goede keus volgens mij om een baan in een andere sector te zoeken. Geniet lekker van je sociale contacten en het wandelen. Vandaag extra: want de zon schijnt.
zaterdag 6 maart 2010 om 12:50
Hee Liselotte, fijn dat het goed met je gaat.
Mijn terugval is niet zo erg als vorig jaar hoor. Ik merk toch dat ik heel erg veel geleerd heb en sterker in mijn schoenen sta.
Ik zie deze nieuwe ontwikkeling maar als logisch gevolg van die veranderingen. Ik ben steeds meer en beter in staat om echt naar mezelf te luisteren en voor mezelf te kiezen. Daar hoort bij dat het nu tijd is om afscheid te nemen van een baan en levensstijl die niet bij mij past. Uit de ratrace en dichter bij mezelf blijven.
En dat proces zorgt voor de nodige onrust en stress en gaat me niet in de koude kleren zitten. Maar het voelt goed zo. En ik heb er vertrouwen in dat ik nu echt de ruimte ga krijgen om mijn energie nog beter op te bouwen.
Mijn terugval is niet zo erg als vorig jaar hoor. Ik merk toch dat ik heel erg veel geleerd heb en sterker in mijn schoenen sta.
Ik zie deze nieuwe ontwikkeling maar als logisch gevolg van die veranderingen. Ik ben steeds meer en beter in staat om echt naar mezelf te luisteren en voor mezelf te kiezen. Daar hoort bij dat het nu tijd is om afscheid te nemen van een baan en levensstijl die niet bij mij past. Uit de ratrace en dichter bij mezelf blijven.
En dat proces zorgt voor de nodige onrust en stress en gaat me niet in de koude kleren zitten. Maar het voelt goed zo. En ik heb er vertrouwen in dat ik nu echt de ruimte ga krijgen om mijn energie nog beter op te bouwen.
vrijdag 26 maart 2010 om 15:29
Ik wil graag jullie ervaringen/adviezen graag eens horen. Ik heb vorig jaar een burn-out gehad en zit nu in de herstelfase. Ik heb EMDR-therapie gehad en daarna heb ik gedragstherapie gevolgd. In de periode dat ik drie maanden volledig thuis heb gezeten, heb ik paroxetine gebruikt. Daarna niet meer, omdat ik vond dat ik wel zonder kon.
Nu heb ik al een paar maanden last van "harde" hartslagen en voel ik mij trillerig van binnen. Ik voel het af en toe bonken in mijn lichaam. Ik ben hiervoor bij de HA geweest en het blijkt dat ik een hoge hartslag heb en een te hoog zuurstofgehalte in het bloed. Ik heb een 24-uurs-ECG gehad en gelukkig was er niets aan de hand. Mogelijk is er sprake van chronische hyperventilatie. Ik gebruik nu al een tijdje betablokkers, maar het gevoel blijft en ik vraag mij nu af of ik terug moet gaan naar de HA, want ik voel mij er een beetje ongelukkig bij. Nu zit ik er zelf aan te denken om de HA te vragen of paroxetine zou helpen. Wat denken jullie, zou dit helpen tegen de onrust in het lichaam ? Hebben jullie ervaring met st. janskruid ?
Nu heb ik al een paar maanden last van "harde" hartslagen en voel ik mij trillerig van binnen. Ik voel het af en toe bonken in mijn lichaam. Ik ben hiervoor bij de HA geweest en het blijkt dat ik een hoge hartslag heb en een te hoog zuurstofgehalte in het bloed. Ik heb een 24-uurs-ECG gehad en gelukkig was er niets aan de hand. Mogelijk is er sprake van chronische hyperventilatie. Ik gebruik nu al een tijdje betablokkers, maar het gevoel blijft en ik vraag mij nu af of ik terug moet gaan naar de HA, want ik voel mij er een beetje ongelukkig bij. Nu zit ik er zelf aan te denken om de HA te vragen of paroxetine zou helpen. Wat denken jullie, zou dit helpen tegen de onrust in het lichaam ? Hebben jullie ervaring met st. janskruid ?
vrijdag 26 maart 2010 om 17:53
Hallo allemaal.
Lentezon, jouw vraag met betrekking tot sint janskruid. Je kan het wellicht proberen. Ook ik heb dat regelmatig gebruikt, in tijden van ups en downs. Er zijn echter veel verschillende merken en soorten in omloop. Die je bij de apotheek kan halen heeft een zogenaamd keurmerk. Ik had er zelf wel baat bij, alhoewel toen ik vorig jaar thuis zat wegens een burn-out icm depressieve gevoelens, werkten ze bij mij niet. Die onrust werd bij mij niet weggenomen.
Nu slik ik sinds een tijdje PSY-stabil pekana. Dit zijn ook homeopatische medicijnen en helpen bij onrust gevoelens. Ik moet zeggen, slik ze nu 3 weken en merk verbetering. Maar ieder reageert natuurlijk anders. Weet je waar die onrust vandaag komt? Misschien kan het ook schildklier gerelateerd zijn (dat is bij mij nu het geval).
Daarnaast slik ik ook af en toe (als ik het gevoel heb volledig uit elkaar te klappen van de onrust) een halve alprazolam. Een benzo. Nadeel is dat je daar weer aan verslaafd kan raken, maar heb het zelf redelijk goed in de hand en neem ze alleen als het echt nodig is.
Verder wens ik iedereen die momenteel met een vreselijke burn-out te kampen heeft, heel veel sterkte. De goede dagen komen terug! Geloof me, maar je moet er wel altijd aan blijven werken.
Heel veel sterkte allemaal en prettig weekend.
Sneeuwkonijn
Lentezon, jouw vraag met betrekking tot sint janskruid. Je kan het wellicht proberen. Ook ik heb dat regelmatig gebruikt, in tijden van ups en downs. Er zijn echter veel verschillende merken en soorten in omloop. Die je bij de apotheek kan halen heeft een zogenaamd keurmerk. Ik had er zelf wel baat bij, alhoewel toen ik vorig jaar thuis zat wegens een burn-out icm depressieve gevoelens, werkten ze bij mij niet. Die onrust werd bij mij niet weggenomen.
Nu slik ik sinds een tijdje PSY-stabil pekana. Dit zijn ook homeopatische medicijnen en helpen bij onrust gevoelens. Ik moet zeggen, slik ze nu 3 weken en merk verbetering. Maar ieder reageert natuurlijk anders. Weet je waar die onrust vandaag komt? Misschien kan het ook schildklier gerelateerd zijn (dat is bij mij nu het geval).
Daarnaast slik ik ook af en toe (als ik het gevoel heb volledig uit elkaar te klappen van de onrust) een halve alprazolam. Een benzo. Nadeel is dat je daar weer aan verslaafd kan raken, maar heb het zelf redelijk goed in de hand en neem ze alleen als het echt nodig is.
Verder wens ik iedereen die momenteel met een vreselijke burn-out te kampen heeft, heel veel sterkte. De goede dagen komen terug! Geloof me, maar je moet er wel altijd aan blijven werken.
Heel veel sterkte allemaal en prettig weekend.
Sneeuwkonijn
