Psyche
alle pijlers
Je inleven in een ander zijn problemen.
zaterdag 22 maart 2008 om 21:34
Als er iemand bij me komt om zijn problemen te vertellen dan probeer ik me in te leven in zijn gevoel daarbij. Soms gaat het om zaken waarbij ik zelf geen ervaring, soms ook wel. Als je zelf ervaring hebt is het wat gemakkelijker te begrijpen omdat je dingen herkent. Andere keren is het wat moeilijker. Toch probeer ik altijd wel het gevoel wat er bij die ander leeft te begrijpen. Om hopelijk wat te kunnen helpen. Soms is een luisterend oor ook genoeg.
Hoe ervaren jullie dit? Kun jij je goed inleven? Of hoe help je iemand met zijn problemen?
Hoe ervaren jullie dit? Kun jij je goed inleven? Of hoe help je iemand met zijn problemen?
zaterdag 22 maart 2008 om 21:46
Mijn ervaring als persoon en als hulpverlener...vaak kun je iemand alleen maar helpen wanneer je luistert. Dat willen veel mensen ook alleen maar....hun verhaal kwijt. Anderen daarentegen kun je niet helpen , vooral als ze zelf niet geholpen willen worden. Kan me zowel prive als beroepsmatig inleven, genoeg empathie en begrip. Tijdens het uitoefenen van mijn werk ooit twee dingen gezien waar ik thuis echt nog lang mee bezig was want sommige dingen blijven gewoon hangen en slaan in als een bom. Daar bleef het tnt ook bij, zou niet goed zijn. Mbt persoonlijke relaties is het weer anders, vooral wanneer een persoon die heel dicht bij je staat diep in de shit zit
zaterdag 22 maart 2008 om 21:55
Bijna altijd kan ik een ander wel begrijpen in zijn gevoelens, maar kan ik ook goed een helicopterview hebben op de problemen waar hij/zij mee worstelt.
Afhankelijk van de persoon en de relatie die ik met diegene heb, stel ik me puur empathisch op of geef ik ook feedback op de rol van de spreker en de situatie. En die feedback kan best confronterend zijn. Maar ik laat altijd eerst weten wat ik wel begrijp en wat ik positief vind, voor ik over ga tot commentaar. En ik voel het meestal ook wel aan als commentaar niet wenselijk is en er alleen een luisterend oor wordt gevraagd.
Afhankelijk van de persoon en de relatie die ik met diegene heb, stel ik me puur empathisch op of geef ik ook feedback op de rol van de spreker en de situatie. En die feedback kan best confronterend zijn. Maar ik laat altijd eerst weten wat ik wel begrijp en wat ik positief vind, voor ik over ga tot commentaar. En ik voel het meestal ook wel aan als commentaar niet wenselijk is en er alleen een luisterend oor wordt gevraagd.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 22 maart 2008 om 21:57
zondag 23 maart 2008 om 01:29
Helemaal voelen wat een ander ook voelt, is niet mogelijk omdat iedereen anders in elkaar steekt en elke situatie toch uniek is. Maar bepaalde (emotionele/psychologische) patronen en manieren van omgaan met problemen kun je herkennen.
Als hulpverlener luister ik heel goed, analyseer ik wat er an de hand is en ga ik erboven staan (helicopterview inderdaad) om vervolgens te bepalen hoe ik erop reageer. Maar mijn eerste reactie is altijd empathisch. Ik denk dat erkennen dat iets vervelend is en iemand het gevoel geven dat hij of zij een verhaal kwijt kan en dat er een luisterend oor is, al heel veel kan helpen.
En uiteraard is het anders als ik zelf emotioneel betrokken ben of wanneer het een vriend of familielid betreft..
Als hulpverlener luister ik heel goed, analyseer ik wat er an de hand is en ga ik erboven staan (helicopterview inderdaad) om vervolgens te bepalen hoe ik erop reageer. Maar mijn eerste reactie is altijd empathisch. Ik denk dat erkennen dat iets vervelend is en iemand het gevoel geven dat hij of zij een verhaal kwijt kan en dat er een luisterend oor is, al heel veel kan helpen.
En uiteraard is het anders als ik zelf emotioneel betrokken ben of wanneer het een vriend of familielid betreft..
maandag 24 maart 2008 om 17:41
Het is niet dat ik ergens mee zit. Wel hoor of lees je wel eens 'die ander begrijpt me niet etc'. Ik vraag me af waar ligt dat dan aan?
Inderdaad, meerderen zeggen het hiet ook, soms is een luisterend oor genoeg. Maar als het probleem vaker geuit wordt, op tafel gelegd wordt, dan kun je toch niet altijd alleen maar luisteren. En is het eigenlijk wel nodig om die ander zijn problemen te begrijpen?
Ik lees hier nogal wat van deskundigen. En dat het in privézaken soms anders ligt. Waarin zit dat verschil?
Ik vind de psyche van de mens gewoon interessant!
maandag 24 maart 2008 om 17:44
Teveel zelfs... Wanneer is het teveel? Als je er zelf 'last' van krijgt? En om wat voor soort problemen gaat het dan als je je weigert om je in te leven? Van die problemen die maar 'niet opschieten', als die ander dan ook geen actie onderneemt om er iets aan te veranderen? Dat herken ik in ieder geval wel. Op een gegeven moment is het ook klaar om het aan te horen!
maandag 24 maart 2008 om 20:01
Teveel inleven in de zin van dat ik er dan heel erg mee zit, ontzettend verdrietig kan zijn en het niet los kan laten.
Problemen waarin ik me weiger in te leven: wat jij net al zei, mensen die gewoon niets aan hun situatie willen veranderen. Maar ook problemen waarvan ik denk: als je je híer al druk om maakt... Hartstikke subjectief natuurlijk, maar ben dan wel geneigd te denken: heb je nou werkelijk niets anders om je druk over te maken...
Gelukkig kom ik die categorie in het dagelijks leven niet vaak tegen, zijn dat meer dingen die ik op het forum lees... Dat zijn dat dingen in de categorie: hij smst niet terug, ik vond mijn bevalling van twee uur te snel gaan, ik ben over de zeik want ik heb ongewassen sla gegeten terwijl ik zwanger ben etc...
Problemen waarin ik me weiger in te leven: wat jij net al zei, mensen die gewoon niets aan hun situatie willen veranderen. Maar ook problemen waarvan ik denk: als je je híer al druk om maakt... Hartstikke subjectief natuurlijk, maar ben dan wel geneigd te denken: heb je nou werkelijk niets anders om je druk over te maken...
Gelukkig kom ik die categorie in het dagelijks leven niet vaak tegen, zijn dat meer dingen die ik op het forum lees... Dat zijn dat dingen in de categorie: hij smst niet terug, ik vond mijn bevalling van twee uur te snel gaan, ik ben over de zeik want ik heb ongewassen sla gegeten terwijl ik zwanger ben etc...
maandag 24 maart 2008 om 20:16
Fleurtje, als je zelf verdrietig wordt van andermans problemen dan is het niet goed, nee. Daar heeft die ander dan ook niks aan.
Wel begrijpelijk soms, want sommige mensen kunnen erg verdrietige dingen mee maken. Dan is het wel moeilijk om het los te laten.
Ja soms is het subjectief wat je over andermans problemen denkt! Voor die ander is het soms een groot probleem. Maar je bepaalt dan zelf of je je daar in wilt verdiepen, zeker op het forum.
Als mensen maar keer op keer over hun problemen beginnen en er niks aan doen, daar wordt ik ook niet goed van! Ook al draag je op den duur adviezen of oplossingen aan, niks wordt er mee gedaan. Alsof ze in hun problemen willen blijven hangen. Daar houd ik ook niet van.
Wel begrijpelijk soms, want sommige mensen kunnen erg verdrietige dingen mee maken. Dan is het wel moeilijk om het los te laten.
Ja soms is het subjectief wat je over andermans problemen denkt! Voor die ander is het soms een groot probleem. Maar je bepaalt dan zelf of je je daar in wilt verdiepen, zeker op het forum.
Als mensen maar keer op keer over hun problemen beginnen en er niks aan doen, daar wordt ik ook niet goed van! Ook al draag je op den duur adviezen of oplossingen aan, niks wordt er mee gedaan. Alsof ze in hun problemen willen blijven hangen. Daar houd ik ook niet van.
dinsdag 25 maart 2008 om 00:13
ik kan het tegenwoordig gelukkig wat relaxter zien, ik hoef me niet altijd 100% in te kunnen leven. ik word er soms juist helemaal gek van dat iedereen met problemen bij mij om goede raad komt vragen dus dan probeer ik me juist wat afstandelijker op te stellen. op mijn werk (psychiatrie) hoef ik het ook niet altijd even erg te kunnen vind ik, soms heb ik gewoon de energie niet en dan kan ik ook wel gewoon zeggen tegen een collega dat in het contact even niet wil met die bepaalde client. je bent ook maar een mens he.
