Jeugdtrauma?

Ik heb een nieuw account aangemaakt. Mijn historie op het Viva forum is wat mij betreft los van dit verhaal en ik wil daarin ook geen vooraf gekleurde meningen om mij als persoon oid.

Kort gezegd: ik heb geen fijne jeugd gehad. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik heel jong was. Mijn vader had een drankprobleem en mijn moeder kon daar (begrijpelijk) niet mee omgaan. Mijn vader hertrouwde heel snel met een vrouw die geen kinderen had. Deze vrouw heeft mij en mijn jongere zusje op meerdere fronten misbruikt. Als we daar waren behandelde ze ons letterlijk als sloofjes, moesten wij het volledige huishouden doen en s’avonds raakte ze ons aan op plaatsen die niet hoorde en op manieren die niet hoorde.

Op een gegeven moment kwam dit aan het licht bij mijn moeder en vanaf dat moment zijn wij niet meer bij mijn vader geweest.

Mijn moeder heeft me vanaf dat ik me kan heugen duidelijk gemaakt dat ik een “ongelukje” was. Ik kreeg dan ook de schuld van letterlijk alles dat mis ging. Nu klinkt dat wellicht kinderachtig; als kind vind je al snel dat je achtergesteld wordt, maar zodra mijn oudere zus wat deed dan kreeg ik ook straf.
Werd mijn zus gepakt met iets jatten bij de Hema; dan kreeg ik huisarrest want ik had het vast ook wel eens gedaan. Ging mijn zus er snachts vandoor met een groep; kreeg ik straf want ik had haar moeten tegen houden. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Mensen die het voor me opnamen werden rigoureus uit ons leven geschrapt en uiteraard volgde daar weer een flinke straf voor mij uit op.

Ik ben vrij jong het huis uitgevlucht. Achteraf bezien ook een bizarre situatie. Ik denk dat mijn moeder het wel best vond maar het is natuurlijk van de zotte dat een 14 jarig meisje bij haar 7 jaar oudere vriendje intrekt (die me vervolgens ook mishandelde). Maar het bracht me een vorm van rust.

Uiteindelijk is het goed gekomen met me. Ik heb me echt losgevochten van alles. Heb uiteindelijk een hele lieve man getroffen. Daar kinderen mee gekregen en inmiddels zijn we al heel wat jaar getrouwd.

Als ik nu in mijn leven kijk dan ben ik een gelukkig mens. Maar ik merk wel dat mijn jeugd me parten speelt. Ik voel me vaak te veel.. heb vriendinnen, maar bij niemand ben ik zeg maar de nummer 1 vriendin. Ik sta bekend als de lieve zorgzame vrouw, behulpzaam en sta klaar voor mensen. Er wordt letterlijk gezegd nee met twisted krijg je nooit ruzie.

En dat klopt, ik haal snel mijn schouders op. Vind veel niet belangrijk genoeg om er ruzie om te maken. Maar kom dus ook niet voor mezelf op.

Al met al merk ik steeds meer dat ik echt last heb van mijn jeugd.. ik heb hier hulp bij gezocht, maar ik merk dat het me meer en meer verdriet doet. Het helpt me niet vooruit eigenlijk. Ik verdrink er een beetje in terwijl ik vind dat ik zoveel heb om gelukkig door te zijn. We hebben het financieel meer dan goed. Hebben een heerlijk huis, fijne kinderen en een fijne stabiele relatie.

Lang verhaal kort, ik zoek lotgenoten, ruimte in mijn hoofd, begrip.

Bedankt voor het lezen voor als je niet wil reageren. Dat is niet een verplichting uiteraard.

Aanvullend:

Mijn ouders zijn overleden. Eigenlijk is er op mijn zussen na niemand meer in leven. Mijn zussen hebben na eerst echt bijna in de goot gelegen te hebben weer de weg terug gevonden. Wel hangen ze enorm aan mij en voel ik me verantwoordelijk voor hen.

Hun herinneringen zijn niet gelijk aan die van mij. Zij zeggen dat ik het verkeerd zie en vinden dat ik me aanstel. Toch bevestigen ze tussen de bedrijven door de verhalen wel.

Bedankt voor jullie reacties.

Momenteel is het heel veel.. de therapie helpt me wellicht om de dingen van vroeger in ander licht te zien, het zorgt er op dit moment ook voor dat ik mezelf terugtrek, afsluit.

De negatieve gevoelens nemen de overhand.. en dat is ronduit kut