Psyche
alle pijlers
jong en depressief
maandag 24 november 2008 om 19:41
hey,
ik heb al wel het een en ander gelezen over depressies op het forum, maar wilde toch mijn eigen verhaal doen. ik ben sinds de zomer erg down, mensen van school viel het op en ben mede daardoor ook hulp gaan zoeken.
nu ga ik wekelijks naar de psycholoog, waar we over van alles en nog wat praten. die kost alles bij elkaar veel energie, en het gaat met goede en slechte momenten. soms barst ik in huilen uit om helemaal niks, voel ik me alleen, en andere momenten voel ik me redelijk goed, maar voel ik juist niets. geen positiviteit of negativiteit. op de een of andere manier is er een grote drempel dit allemaal tegen mijn ouders te zeggen, ik wil ze niet mijn zwakheid tonen lijkt het wel. iedere week wordt het zwaarder om het niet te vertellen, en voel ik me er niet gelukkig bij, maar ik durf het niet. ook al weet ik zeker dat ze het positief op zullen nemen.
ik durf en kan ze niet mijn gevoel laten zien, daar sluit ik me bij iedereen voor af.
helaas belde mijn 'bureau' me deze week op dat mijn psycholoog voorlopig ziek thuis zit en heb ik dinsdag een gesprek met iemand anders. ik kijk er erg tegen op, want met diegene die ik had klikte het erg goed. ook ga ik over 1.5 maand op stage naar het buitenland voor een half jaar en dit voelt ook allemaal erg vreemd.
zijn er dingen die jullie positieve energie geven, wanneer je je echt slecht voelt en je niet het idee hebt er nog uit te komen?!
k hoop echt dat er mensen zijn die dit herkennen,
xxx
ik heb al wel het een en ander gelezen over depressies op het forum, maar wilde toch mijn eigen verhaal doen. ik ben sinds de zomer erg down, mensen van school viel het op en ben mede daardoor ook hulp gaan zoeken.
nu ga ik wekelijks naar de psycholoog, waar we over van alles en nog wat praten. die kost alles bij elkaar veel energie, en het gaat met goede en slechte momenten. soms barst ik in huilen uit om helemaal niks, voel ik me alleen, en andere momenten voel ik me redelijk goed, maar voel ik juist niets. geen positiviteit of negativiteit. op de een of andere manier is er een grote drempel dit allemaal tegen mijn ouders te zeggen, ik wil ze niet mijn zwakheid tonen lijkt het wel. iedere week wordt het zwaarder om het niet te vertellen, en voel ik me er niet gelukkig bij, maar ik durf het niet. ook al weet ik zeker dat ze het positief op zullen nemen.
ik durf en kan ze niet mijn gevoel laten zien, daar sluit ik me bij iedereen voor af.
helaas belde mijn 'bureau' me deze week op dat mijn psycholoog voorlopig ziek thuis zit en heb ik dinsdag een gesprek met iemand anders. ik kijk er erg tegen op, want met diegene die ik had klikte het erg goed. ook ga ik over 1.5 maand op stage naar het buitenland voor een half jaar en dit voelt ook allemaal erg vreemd.
zijn er dingen die jullie positieve energie geven, wanneer je je echt slecht voelt en je niet het idee hebt er nog uit te komen?!
k hoop echt dat er mensen zijn die dit herkennen,
xxx
maandag 24 november 2008 om 19:54
ik ben op een gegeven moment bewust op zoek gegaan wat me iets wat me hielp om af te komen van mijn negatieve gedachten. Voor mij was dat de hype "the secret". Ik moest even door de enorm amerikaanse benadering heen bijten, maar het standpunt "alles waar je aandacht aan schenkt groeit" heeft mij goed geholpen.
maandag 24 november 2008 om 19:56
hey, dankjewel voor je reactie
het komt door een paar dingen in het verleden; geen fijne vriendengroep, blijven hangen met je ex in je hoofd, maar ook een 'lief' karakter waar mensen overheen walsen, een hoop dingen aan je hoofd, teveel waar willen maken enz enz.
ja ik woon op mezelf, al een paar jaar. ik moet eerlijk zeggen, vriendinnen vinden het erg moeilijk, en ik straal niet uit dat ik van binnen diep ongelukkig ben, en dat heeft er zeker mee te maken dat je daarom minder 'aandacht' krijgt, ook al is het bekend bij vrienden. een lach en ze denken dat ik me alweer beter voel. erg lastig, ook al ben ik erg duidelijk naar ze hoe het gaat.
het komt door een paar dingen in het verleden; geen fijne vriendengroep, blijven hangen met je ex in je hoofd, maar ook een 'lief' karakter waar mensen overheen walsen, een hoop dingen aan je hoofd, teveel waar willen maken enz enz.
ja ik woon op mezelf, al een paar jaar. ik moet eerlijk zeggen, vriendinnen vinden het erg moeilijk, en ik straal niet uit dat ik van binnen diep ongelukkig ben, en dat heeft er zeker mee te maken dat je daarom minder 'aandacht' krijgt, ook al is het bekend bij vrienden. een lach en ze denken dat ik me alweer beter voel. erg lastig, ook al ben ik erg duidelijk naar ze hoe het gaat.
maandag 24 november 2008 om 20:33
Hallo saskia
Ik herken je verhaal. Ik ben vorig jaar november ingestort. Ook ik had huilbuien en vraag me niet waarom. Ik werkte in de horeca en starte iedere dag om 15 .00 uur met werken tot een uurtje of 1 s nachts. De volgende dag werd ik met moeite om half 1 s middags wakker. Ik had denk ook voor een heel groot deel een burn out. Met moeite probeerde ik om 14.30 uur mn make up bij te werken zodat mensen op het werk niet zagen hoe slecht ik er uit zag.
Ik heb zeker 3 weken achter elkaar iedere dag heel erg gehuild. En daarvoor ook maar het werd steeds erger totdat het iedere dag en ook heel de dag was.
Ik weet natuurlijk niet hoe je band met je ouders is maar ik kon op eengegeven moment mn tranen niet meer verbergen. Op mn werk niet en voor mn omgeving ook niet.
Het is iets dat nu heel vaak voorkomt bij mensen en je wordt niet meer raar aangekeken dat je dit hebt.
Mijn ouders schrokken heel erg. Ik ben natuurlijk hun dochter en ik voel me niet goed.
Het zijjn je ouders en ik durf te zweren dat ze het heel erg vervelend vinden als jij je niet goed voelt. Ze zullen er alles aan doen om je te helpen.
Heb je enig idee waarom je die huilbuien heb?? Je moet terug gaan naar de kern. Heb je het erg druk op school en ben je daardoor oververmoeid/burn out. Zijn er dingen in je leven die je mist, zie je bij andere mensen dingen, hun levensstijl, waarvan jij denk dat wil ik ook.
Bij mij was het allereerst burn out in combinatie met depressie. Ik had het niet meer naar mn zin op mn werk ondanks dat ik het goed had. Ik lag goed in het team, had net promotie gekregen. Ik had een huis gekocht, ik ging de bruiloft van mn zus voorbereiden. Allemaal positieve dingen die me waarschijnlijk te veel geworden zijn.
Daarna mn vriend ontmoet (helaas nu mn ex na 15 maanden en ben dus zelf hard aan het werk aan mezelf om niet terug te vallen).
Bij hem merkte ik dat ik iets miste in mn leven. Hij is heel spontaan en direct en ik ben erg rustig tot verlegen toe. Hij ging leuk om met zijn ouders terwijl ik vaak een spanning voel als ik bij mn ouders ben. Hij heeft een hobby en dat is zijn muziek. Hij speelt gitaar en drum en hij kan zich dat helemaal laten gaan. Ik heb zelf geen hobbie en weet ook niet wat ik leuk vind.
Ik kan heel hard gaan denken dat il leuk en spontaan moet zijn in gezelschap maar dat kost moeite. De acceptatie dat ik rustig ben en dat ik geen hobbie heb geeft me rust. Anders ben ik aan het vechten voor iets wat ik niet ben of neit kan vinden en dat kost energie.
Probeer te zoeken waar het vandaan komt en vertel het je ouders. Je kan je dan uiten bij mensen die je vertrouw en mocht hun reactie niet zijn wat je verwacht kan je ze alsnog buitensluiten voor die gevoelens.
Aan de andere kant kunnen ze je helpen. Positieve dingen zeggen en doen.
En ik weet niet of dat je lukt maar probeer dingen opteschrijven waar je gelukkig van wordt. Denk aan die vakantie je gepland heb. of aan die dag dat je met je vrienden heb afgesproken.
En ik wil je een tip geven over je stage. Je school staat altijd achter je dus als er iets iets direct aan de bel trekken. Dit klinkt negatief maar mag je niet vergeten. Je zit aleen in het buitenland maar school is verantwoordelijk.
En dan iets positiefs. GENIET ERVAN!!!!!.
Een half jaar is zooo snel voor bij. Dus ondanks dat het voor school is, trek er ook op uit om dingen te bekijken.
Waar ga je naar toe en wat voor opleiding doe je?
Zelf heb ik ook een half jaartje engeland gezeten en heb echt een top tijd gehad ondanks dat ik het in het begin ook moeilijk had. Ik ben sterker terug gekomen.
Het is een lang verhaal maar hopelijk pik je er wat tips uit of herken je dingen. Als je wilt praten doe het als je blieft en trek je niet terug. Er zijn genoeg mensen die willen luisteren en voor wie het herkenbaar is.
Sterkte en succes en KOP OP. Het komt echt goed.
Ik herken je verhaal. Ik ben vorig jaar november ingestort. Ook ik had huilbuien en vraag me niet waarom. Ik werkte in de horeca en starte iedere dag om 15 .00 uur met werken tot een uurtje of 1 s nachts. De volgende dag werd ik met moeite om half 1 s middags wakker. Ik had denk ook voor een heel groot deel een burn out. Met moeite probeerde ik om 14.30 uur mn make up bij te werken zodat mensen op het werk niet zagen hoe slecht ik er uit zag.
Ik heb zeker 3 weken achter elkaar iedere dag heel erg gehuild. En daarvoor ook maar het werd steeds erger totdat het iedere dag en ook heel de dag was.
Ik weet natuurlijk niet hoe je band met je ouders is maar ik kon op eengegeven moment mn tranen niet meer verbergen. Op mn werk niet en voor mn omgeving ook niet.
Het is iets dat nu heel vaak voorkomt bij mensen en je wordt niet meer raar aangekeken dat je dit hebt.
Mijn ouders schrokken heel erg. Ik ben natuurlijk hun dochter en ik voel me niet goed.
Het zijjn je ouders en ik durf te zweren dat ze het heel erg vervelend vinden als jij je niet goed voelt. Ze zullen er alles aan doen om je te helpen.
Heb je enig idee waarom je die huilbuien heb?? Je moet terug gaan naar de kern. Heb je het erg druk op school en ben je daardoor oververmoeid/burn out. Zijn er dingen in je leven die je mist, zie je bij andere mensen dingen, hun levensstijl, waarvan jij denk dat wil ik ook.
Bij mij was het allereerst burn out in combinatie met depressie. Ik had het niet meer naar mn zin op mn werk ondanks dat ik het goed had. Ik lag goed in het team, had net promotie gekregen. Ik had een huis gekocht, ik ging de bruiloft van mn zus voorbereiden. Allemaal positieve dingen die me waarschijnlijk te veel geworden zijn.
Daarna mn vriend ontmoet (helaas nu mn ex na 15 maanden en ben dus zelf hard aan het werk aan mezelf om niet terug te vallen).
Bij hem merkte ik dat ik iets miste in mn leven. Hij is heel spontaan en direct en ik ben erg rustig tot verlegen toe. Hij ging leuk om met zijn ouders terwijl ik vaak een spanning voel als ik bij mn ouders ben. Hij heeft een hobby en dat is zijn muziek. Hij speelt gitaar en drum en hij kan zich dat helemaal laten gaan. Ik heb zelf geen hobbie en weet ook niet wat ik leuk vind.
Ik kan heel hard gaan denken dat il leuk en spontaan moet zijn in gezelschap maar dat kost moeite. De acceptatie dat ik rustig ben en dat ik geen hobbie heb geeft me rust. Anders ben ik aan het vechten voor iets wat ik niet ben of neit kan vinden en dat kost energie.
Probeer te zoeken waar het vandaan komt en vertel het je ouders. Je kan je dan uiten bij mensen die je vertrouw en mocht hun reactie niet zijn wat je verwacht kan je ze alsnog buitensluiten voor die gevoelens.
Aan de andere kant kunnen ze je helpen. Positieve dingen zeggen en doen.
En ik weet niet of dat je lukt maar probeer dingen opteschrijven waar je gelukkig van wordt. Denk aan die vakantie je gepland heb. of aan die dag dat je met je vrienden heb afgesproken.
En ik wil je een tip geven over je stage. Je school staat altijd achter je dus als er iets iets direct aan de bel trekken. Dit klinkt negatief maar mag je niet vergeten. Je zit aleen in het buitenland maar school is verantwoordelijk.
En dan iets positiefs. GENIET ERVAN!!!!!.
Een half jaar is zooo snel voor bij. Dus ondanks dat het voor school is, trek er ook op uit om dingen te bekijken.
Waar ga je naar toe en wat voor opleiding doe je?
Zelf heb ik ook een half jaartje engeland gezeten en heb echt een top tijd gehad ondanks dat ik het in het begin ook moeilijk had. Ik ben sterker terug gekomen.
Het is een lang verhaal maar hopelijk pik je er wat tips uit of herken je dingen. Als je wilt praten doe het als je blieft en trek je niet terug. Er zijn genoeg mensen die willen luisteren en voor wie het herkenbaar is.
Sterkte en succes en KOP OP. Het komt echt goed.
maandag 24 november 2008 om 20:48
dankjewel voor je uitgebreide reactie. ik doe hotelschool en ga naar frankrijk toe. erg spannend, maar volgens mijn psych een 'examen' en een positieve test om voor te gaan. mijn gevoel is echter nog niet positief, maar negatief kan ik t ook niet noemen.
eigenlijk erg raar, dat je zo graag aan de buitenwereld wilt laten zien hoe goed het eigenlijk wel niet gaat maar je je eigenlijk erg slecht voelt, en hier toch ook wel erkenning voor wilt. je doet het tegenovergestelde dan dat wat je wilt bereiken.
dat moment dat ik mijn tranen niet meer kan verbergen voel ik nu ook, zelfs met mijn verjaardag vorige week zat ik afgezonderd met mijn zus met tranen in mijn ogen, die ik kon verbergen voor de rest. ik heb plannen het ze te vertellen maar het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar wel iets wat moet gebeuren.
ik huil, waarom, ik weet t niet, voel me alleen, eenzaam misschien zelfs, alleen in wie ik nu ben en hoe ik me nu voel. het is altijd druk om me heen, school is altijd iets wat altijd aanwezig is. zelfs als ik een moment voor mezelf neem kost me die energie, en voelt het niet positief. school weet er van, maar ik moet ze weer een update geven van mijn gezondheid, en zal ze dit dan ook voorleggen. ik wil de stage niet uitstellen, maar ik moet wel weten en het gevoel hebben dat ik mijn ding kan doen en mag doen en op mijn manier. maar ik verwacht dat school hierin zeker positief meedenkt.
ik herken echt alles wat jij ook verteld, en het is zo raar, mensen hebben verwachtingen van je, je moet meedoen, gezellig zijn, maar dat wil je niet en het liefste zit je thuis op de bank, alleen.
ik ga proberen alle positieve dingen op te schrijven,dingen die ik leuk vind en de dingen waar ik voor wil gaan, maar makkelijker gezegd dan gedaan als je dat allemaal niet precies meer weet.....
eigenlijk erg raar, dat je zo graag aan de buitenwereld wilt laten zien hoe goed het eigenlijk wel niet gaat maar je je eigenlijk erg slecht voelt, en hier toch ook wel erkenning voor wilt. je doet het tegenovergestelde dan dat wat je wilt bereiken.
dat moment dat ik mijn tranen niet meer kan verbergen voel ik nu ook, zelfs met mijn verjaardag vorige week zat ik afgezonderd met mijn zus met tranen in mijn ogen, die ik kon verbergen voor de rest. ik heb plannen het ze te vertellen maar het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar wel iets wat moet gebeuren.
ik huil, waarom, ik weet t niet, voel me alleen, eenzaam misschien zelfs, alleen in wie ik nu ben en hoe ik me nu voel. het is altijd druk om me heen, school is altijd iets wat altijd aanwezig is. zelfs als ik een moment voor mezelf neem kost me die energie, en voelt het niet positief. school weet er van, maar ik moet ze weer een update geven van mijn gezondheid, en zal ze dit dan ook voorleggen. ik wil de stage niet uitstellen, maar ik moet wel weten en het gevoel hebben dat ik mijn ding kan doen en mag doen en op mijn manier. maar ik verwacht dat school hierin zeker positief meedenkt.
ik herken echt alles wat jij ook verteld, en het is zo raar, mensen hebben verwachtingen van je, je moet meedoen, gezellig zijn, maar dat wil je niet en het liefste zit je thuis op de bank, alleen.
ik ga proberen alle positieve dingen op te schrijven,dingen die ik leuk vind en de dingen waar ik voor wil gaan, maar makkelijker gezegd dan gedaan als je dat allemaal niet precies meer weet.....
maandag 24 november 2008 om 21:08
Wat leuk frankrijk!!
Wat ik zei ik heb in engeland gezeten, ook voor mijn horeca opleiding. Waar zit je op school??
Wat mij nu helpt is dingen zoeken waar ik naar uit kan kijken.
Nadat mn vriend het uitgemaakt had was dat weer erg moeilijk. Ben nu alleen erg blij met mn nieuwe baan.
Maar er is op dit moment ook maar 1 ding waar ik naar uit kijk en dat is dat ik met vrienden naar parijs ga rond de kerst. Ja en dan na de kerst kijk ik wel weer verder.
En dit klinkt misschien raar maar als je bijvoorbeeld de andere berichten lees op het forum zit er vast wel iets bij wat erger is waardoor jou probleem net iets minder erg lijkt.
Het klinkt raar want ik besef heel goed dat jou probleem voor jou op dit moment het ergste je leven beheeerst.
En volgens mij heb je best wel zin om naar frankrijk te gaan. Probeer vooruit te kijken al is het alleen maar voor de periode van je stage. Wat ik zeg geniet ervan. Het is zo voorbij.
Dit soort dingen gebeurt vaak bij mensen die eignlijk erg sterk zijn. Je bent sterk omdat je het voor je kan houden en eignlijk twee levens hebt. Maar je mag soms ook wat zwakker zijn en je gevoelens uiten.
Wat ik zei ik heb in engeland gezeten, ook voor mijn horeca opleiding. Waar zit je op school??
Wat mij nu helpt is dingen zoeken waar ik naar uit kan kijken.
Nadat mn vriend het uitgemaakt had was dat weer erg moeilijk. Ben nu alleen erg blij met mn nieuwe baan.
Maar er is op dit moment ook maar 1 ding waar ik naar uit kijk en dat is dat ik met vrienden naar parijs ga rond de kerst. Ja en dan na de kerst kijk ik wel weer verder.
En dit klinkt misschien raar maar als je bijvoorbeeld de andere berichten lees op het forum zit er vast wel iets bij wat erger is waardoor jou probleem net iets minder erg lijkt.
Het klinkt raar want ik besef heel goed dat jou probleem voor jou op dit moment het ergste je leven beheeerst.
En volgens mij heb je best wel zin om naar frankrijk te gaan. Probeer vooruit te kijken al is het alleen maar voor de periode van je stage. Wat ik zeg geniet ervan. Het is zo voorbij.
Dit soort dingen gebeurt vaak bij mensen die eignlijk erg sterk zijn. Je bent sterk omdat je het voor je kan houden en eignlijk twee levens hebt. Maar je mag soms ook wat zwakker zijn en je gevoelens uiten.
dinsdag 25 november 2008 om 11:21
Als je de energie nog hebt om je leven op orde te houden dan is het eerder langdurige somberheid dan depressie. Je hebt te lang niet naar je eigen gevoel geleefd, en gezorgd voor wat anderen van je verwachten i.p.v. voor jezelf. En je gevoel heeft de tijd en de rust nodig om weer bij te komen. Terwijl je nu helemaal toe bent aan de weg omhoog en al heel goed bezig bent, doet je gevoel nog niet mee. Je vraagt aan anderen naar dingen die positieve energie geven, maar dat is nu juist waar zelfonderzoek voor nodig is. Ervaar, wees open en eerlijk. Wat wil je werkelijk, wat vind je werkelijk belangrijk? Durf keuzes te maken vanuit je gevoel. Als je het hebt over de andere psycholoog dan reageer je met angst. Kun je niet beginnen met vertrouwen, nieuwsgierigheid, openheid? Als je leert om positieve gevoelens toe te laten, blijkt vast dat jij ze ook hebt vanuit jezelf. Je hebt ze alleen te kort gehouden.
Kun je hier iets mee?
Kun je hier iets mee?
dinsdag 25 november 2008 om 11:36
quote:Univerzicht schreef op 25 november 2008 @ 11:21:
Als je de energie nog hebt om je leven op orde te houden dan is het eerder langdurige somberheid dan depressie.
Dat is niet per se waar. Sommige mensen kunnen vrij goed op de automatische piloot doorleven en daarmee de indruk wekken dat het wel gaat ipv dat het gewoon heel erg kut gaat. Zeker mensen die het lastig vinden om anderen ermee te belasten en/of zich schamen.
Ik zou het maar "gewoon" allemaal vertellen aan je ouders. Een deel van de stress is denk ik dat je het moet verbergen van jezelf voor anderen. Dat kun je er niet bij gebruiken, zo zet je jezelf teveel onder druk. Proberen te accepteren dat je je zo voelt en daar ook eerlijk over kunnen zijn is in feite de eerste stap. Vanaf dan is het echt, is dit de situatie. En kun je verder gaan kijken naar wat je nodig hebt en wil.
Zet jezelf een tijd centraal. En dan niet passief (dan wordt het erger) maar actief als je kunt. Dus goed kijken bij situaties: wil ik dit, kan ik dit, durf ik dit? Zo kun je leren filteren wat je aankunt en wel of niet wil. Zotussendoor een schop onder je kont om dingen te doen die je moeilijk of eng vindt maar wel stiekem graag wil doen. Zo krijg je een stuk controle terug en leer je jezelf tegelijkertijd beter kennen. Je mag nee zeggen, je mag je beperkingen hebben, je hoeft niet alles prima en perfect te doen en vooral: je mag gewoon mens zijn met je goede en slechte dagen.
Maar vooral: wees open. Geef mensen de kans je te steunen en te begrijpen waar je doorheen gaat. Je wint niets met het verbergen, dat is deels de reden dat je je zo eenzaam voelt denk ik.
Als je de energie nog hebt om je leven op orde te houden dan is het eerder langdurige somberheid dan depressie.
Dat is niet per se waar. Sommige mensen kunnen vrij goed op de automatische piloot doorleven en daarmee de indruk wekken dat het wel gaat ipv dat het gewoon heel erg kut gaat. Zeker mensen die het lastig vinden om anderen ermee te belasten en/of zich schamen.
Ik zou het maar "gewoon" allemaal vertellen aan je ouders. Een deel van de stress is denk ik dat je het moet verbergen van jezelf voor anderen. Dat kun je er niet bij gebruiken, zo zet je jezelf teveel onder druk. Proberen te accepteren dat je je zo voelt en daar ook eerlijk over kunnen zijn is in feite de eerste stap. Vanaf dan is het echt, is dit de situatie. En kun je verder gaan kijken naar wat je nodig hebt en wil.
Zet jezelf een tijd centraal. En dan niet passief (dan wordt het erger) maar actief als je kunt. Dus goed kijken bij situaties: wil ik dit, kan ik dit, durf ik dit? Zo kun je leren filteren wat je aankunt en wel of niet wil. Zotussendoor een schop onder je kont om dingen te doen die je moeilijk of eng vindt maar wel stiekem graag wil doen. Zo krijg je een stuk controle terug en leer je jezelf tegelijkertijd beter kennen. Je mag nee zeggen, je mag je beperkingen hebben, je hoeft niet alles prima en perfect te doen en vooral: je mag gewoon mens zijn met je goede en slechte dagen.
Maar vooral: wees open. Geef mensen de kans je te steunen en te begrijpen waar je doorheen gaat. Je wint niets met het verbergen, dat is deels de reden dat je je zo eenzaam voelt denk ik.
dinsdag 25 november 2008 om 13:09
het is lastig om ergens naar uit te kijken, mede doordat ik het gevoel krijg dat het niet echt begrepen wordt. een lach betekent niet dat je je opeens beter voelt, en men gaan ook liever om met vrolijke mensen. ik leg het ze uit, en ze zijn er voor me als dat nodig is, maar het is moeilijk die hulp te vragen.
wat je ook zegt, misschien moet je gewoon van moment naar moment kijken, korte termijn van de dingen genieten en telkens iets zoeken wat je positief maakt. en vooral doorzetten als het even niet meezit of leuk is. het is voor mij op dit moment het ergste wat er is, maar desondanks heb ik vertrouwen, in mezelf nog het meest. ik kruip niet in een hoekje als het moeilijk wordt, en ik pak de dingen aan. het klopt dat ik lang niet geleefd heb op de manier zoals ik me voel maar dat is ook lastig als je niet echt naar jezelf luistert en niet zo goed weet wat je voelt of wat je nou eigenlijk leuk vindt. ik weet wel dat het per persoon verschillend is om positief gevoel terug te krijgen, ik was erg benieuwd hoe anderen dit aanpakten, vandaar mijn vraag ook. wat me ook wel zwaar valt is keuzes maken als het gaat om anderen teleur te stellen. dat je je schuldig voelt als je je ziek meld, of als je nee moet zeggen. dit leer ik wel meer en meer.
positiviteit was een jaar geleden nog mijn motto, en dat wil ik proberen er weer terug in te krijgen. uiteindelijk komt alles wel goed, daar ben ik niet bang voor, maar dat gaat voor mij samen met openheid en vertrouwen,en dat is een punt waar ik nog niet sterk in ben op dit moment.
gek is het ook dat je weet dat je vroeger 'normaal' was en je je nu opeens zo voelt. maar dat geeft vertrouwen, want zo zal en kan het weer worden.
het klopt dat je je voor de buitenwereld sterk kan houden, maar van binnen huilt, en wanneer niemand kijkt ook van buiten. anderen belasten met je gevoel is anderen het vertrouwen geven. ik wil het dit weekend, of binnenkort als ik ze zie op een rustig moment het maar vertellen. ik zal gaan proberen me sterk te houden, maar denk niet dat dit nodig zal zijn of gaat lukken. ik denk en hoop dat het een opluchting is als ze het weten, en ik weet dat ze achter me staan. dat maakt je in je eentje opeens een heel stuk sterker verwacht ik.
mezelf centraal stellen, das een hele opgave! maar wat je zegt; wat wil je, wie ben je, waarom wil ik dit en voelt het goed? en vooral dingen doen die moeilijk of vervelend zijn.
trouwens, vanmorgen had ik die afspraak met de nieuwe psycholoog, maar ze was ziek
nu een week wachten tot de volgende afspraak.
wat je ook zegt, misschien moet je gewoon van moment naar moment kijken, korte termijn van de dingen genieten en telkens iets zoeken wat je positief maakt. en vooral doorzetten als het even niet meezit of leuk is. het is voor mij op dit moment het ergste wat er is, maar desondanks heb ik vertrouwen, in mezelf nog het meest. ik kruip niet in een hoekje als het moeilijk wordt, en ik pak de dingen aan. het klopt dat ik lang niet geleefd heb op de manier zoals ik me voel maar dat is ook lastig als je niet echt naar jezelf luistert en niet zo goed weet wat je voelt of wat je nou eigenlijk leuk vindt. ik weet wel dat het per persoon verschillend is om positief gevoel terug te krijgen, ik was erg benieuwd hoe anderen dit aanpakten, vandaar mijn vraag ook. wat me ook wel zwaar valt is keuzes maken als het gaat om anderen teleur te stellen. dat je je schuldig voelt als je je ziek meld, of als je nee moet zeggen. dit leer ik wel meer en meer.
positiviteit was een jaar geleden nog mijn motto, en dat wil ik proberen er weer terug in te krijgen. uiteindelijk komt alles wel goed, daar ben ik niet bang voor, maar dat gaat voor mij samen met openheid en vertrouwen,en dat is een punt waar ik nog niet sterk in ben op dit moment.
gek is het ook dat je weet dat je vroeger 'normaal' was en je je nu opeens zo voelt. maar dat geeft vertrouwen, want zo zal en kan het weer worden.
het klopt dat je je voor de buitenwereld sterk kan houden, maar van binnen huilt, en wanneer niemand kijkt ook van buiten. anderen belasten met je gevoel is anderen het vertrouwen geven. ik wil het dit weekend, of binnenkort als ik ze zie op een rustig moment het maar vertellen. ik zal gaan proberen me sterk te houden, maar denk niet dat dit nodig zal zijn of gaat lukken. ik denk en hoop dat het een opluchting is als ze het weten, en ik weet dat ze achter me staan. dat maakt je in je eentje opeens een heel stuk sterker verwacht ik.
mezelf centraal stellen, das een hele opgave! maar wat je zegt; wat wil je, wie ben je, waarom wil ik dit en voelt het goed? en vooral dingen doen die moeilijk of vervelend zijn.
trouwens, vanmorgen had ik die afspraak met de nieuwe psycholoog, maar ze was ziek
nu een week wachten tot de volgende afspraak.
woensdag 26 november 2008 om 11:49
Ik ben een aantal jaar geleden ook depressief geweest.
Elke keer als ik nu weer depressieve gevoelens heb, spreek ik ze uit naar mijn vriend. We hebben het er over en gaan dan totaal iets anders doen (feelgoodmovie kijken, lekker uit eten). Nu herken ik deze gevoelens en weet ik dat ik ze meteen moet aanpakken.
De eerste keer overvielen ze mij, kon ik sowieso niet praten, en werd ik depressief. Het jaar daarna stapte ik over naar een andere klas; nieuwe mensen, andere ' vipe', en ging het steeds beter. Nu heb ik vrijwel nergens meer last van.
Ik vind het super van je dat je hulp hebt gezocht. Ook denk ik dat het goed is om naar Frankrijk te gaan. Daar ben je helemaal uit je routine, en heb je ook nieuwe mensen om je heen. Daar kun je weer vanaf het nulpunt beginnen.
Mij heeft het ook altijd vertrouwen gegeven dat ik voorheen altijd een vrolijke meid was, en dat zij dus nog steeds in mij zat. Door jezelf open te stellen, ook naar je vrienden/ouders toe, krijg je meer begrip. En dit kan je helpen.
Hopelijk blijf je geloven in jezelf
Elke keer als ik nu weer depressieve gevoelens heb, spreek ik ze uit naar mijn vriend. We hebben het er over en gaan dan totaal iets anders doen (feelgoodmovie kijken, lekker uit eten). Nu herken ik deze gevoelens en weet ik dat ik ze meteen moet aanpakken.
De eerste keer overvielen ze mij, kon ik sowieso niet praten, en werd ik depressief. Het jaar daarna stapte ik over naar een andere klas; nieuwe mensen, andere ' vipe', en ging het steeds beter. Nu heb ik vrijwel nergens meer last van.
Ik vind het super van je dat je hulp hebt gezocht. Ook denk ik dat het goed is om naar Frankrijk te gaan. Daar ben je helemaal uit je routine, en heb je ook nieuwe mensen om je heen. Daar kun je weer vanaf het nulpunt beginnen.
Mij heeft het ook altijd vertrouwen gegeven dat ik voorheen altijd een vrolijke meid was, en dat zij dus nog steeds in mij zat. Door jezelf open te stellen, ook naar je vrienden/ouders toe, krijg je meer begrip. En dit kan je helpen.
Hopelijk blijf je geloven in jezelf
