Psyche
alle pijlers
Jonge moeder maar voel me leeg
dinsdag 22 juni 2021 om 14:00
Beste iedereen,
Ik heb twee kinderen, van 2 jaar en eentje van 3 maanden oud, maar ik moet zeggen dat ik me erg leeg voel. Heel veel moe, en ik heb niet het gevoel alsof ik 'geniet' van m'n gezin. Ik ben nu eind twintig.
Daarnaast heb ik al jaren veel behoefte aan leuke dingen doen, als reizen en feestjes. Op mijn 21ste kreeg ik een relatie met een man die heel bezitterig en jaloers was. Hij woonde in het buitenland, dus we hebben verschillende jaren een lange afstandsrelatie gehad (3 jaar in totaal) en we hebben zeker veel mooie momenten samen gehad, maar ik kreeg bijna altijd ruzie als ik eens uitging of naar een verjaardag ging. Toen ik 24 was verhuisde ik naar zijn land en toen ging het eigenlijk snel mis. Ik zette mijn oogkleppen af en zag dat ik eigenlijk erg werd geclaimed. Ik had behoefte aan het opbouwen van sociale relaties en ook zonder mijn relatie leuke dingen doen, in plaats van alleen met hem thuis zijn, maar dit werd kort gezegd niet gewaardeerd. Die tijd werkte ik vanuit huis, dus ik sprak en zag nooit iemand buiten hem. We zijn een jaar later uit elkaar gegaan en kreeg een relatie met een lieve man (nu man van mijn kinderen) binnen hetzelfde land, maar een andere stad. Hij was veel socialer en ik heb meerdere mensen via hem ontmoet, maar het lukte me niet mijn eigen level op te bouwen. Door visumproblemen verloor ik mijn baan en de mensen die ik kende waren eigenlijk voornamelijk zijn vrienden. Ik heb veel moeite gehad om mijn draai te vinden, maar het opbouwen van een eigen leven kwam eigenlijk niet tot stand. We kregen samen ons eerste kindje en zijn ongeveer een half jaar later samen naar Nederland gegaan. Dat was januari 2020.
Ik was heel erg blij, want ik kon weer mijn eigen ding doen. Ik schreef me in voor een studie (nu nog 1 jaar en dan ben ik klaar) en ging vanaf februari 2020 naar de universiteit. Leuk om weer tussen de mensen te zijn. Ik zag het ook erg zitten soms naar een feestje te gaan of iets anders leuks te ondernemen, zelfstandig zonder partner, iets wat ik zoveel jaar heb gemist. Maar toen kwam natuurlijk corona en sindsdien zit ik weer thuis. We zijn in een deel van Nederland gaan wonen waar ik niet vandaan kom (wel wat familieleden in de buurt), dus een eigen sociale kring heb ik hier ook niet en door corona ook nog niet kunnen opbouwen.
Ik werd weer zwanger en ben afgelopen maart bevallen, maar ondertussen heb ik gevoel alsof ik er doorheen zit. Er zijn nu eindelijk versoepelingen, maar ik ben mezelf een beetje 'kwijt' of zo. Ik geef nog volop borstvoeding, dus ik kan nog niet gaan en staan waar ik wil. Ik voel me moe en heb geen zin meer. Mijn vrienden van vroeger beginnen nu een beetje met kinderen krijgen of zijn in een serieuze relatie en hebben al hun 'wilde periode' achter de rug en gaan er niet echt meer op uit. Mijn beste vriendin van vroeger is net bevallen en zit op een roze wolk. Van harte gegund natuurlijk, jammer dat ik niet hetzelfde voel. Ik vind het stom van mezelf maar vaak fantaseer ik dat ik vrijgezel ben en met een groep vrienden erop uit ga. Gevoelsmatig wil ik meer leven en weer energie krijgen van allerlei impulsen om me heen, maar de realiteit is dat ik eigenlijk nog maar weinig vrienden heb en dat ik nu ook te moe ben om ze mooi te onderhouden. Ik ben de hele dag bezig heel veel luiers te verschonen en borstvoeding te geven en daarna wil ik eigenlijk wel weer terug naar bed.
Dat wilde ik even van me af schrijven. Het zit me erg dwars, namelijk, al verschillende jaren. Misschien zijn er hier mensen met tips of iets anders. Herkenning of juist niet.
Groetjes
Ik heb twee kinderen, van 2 jaar en eentje van 3 maanden oud, maar ik moet zeggen dat ik me erg leeg voel. Heel veel moe, en ik heb niet het gevoel alsof ik 'geniet' van m'n gezin. Ik ben nu eind twintig.
Daarnaast heb ik al jaren veel behoefte aan leuke dingen doen, als reizen en feestjes. Op mijn 21ste kreeg ik een relatie met een man die heel bezitterig en jaloers was. Hij woonde in het buitenland, dus we hebben verschillende jaren een lange afstandsrelatie gehad (3 jaar in totaal) en we hebben zeker veel mooie momenten samen gehad, maar ik kreeg bijna altijd ruzie als ik eens uitging of naar een verjaardag ging. Toen ik 24 was verhuisde ik naar zijn land en toen ging het eigenlijk snel mis. Ik zette mijn oogkleppen af en zag dat ik eigenlijk erg werd geclaimed. Ik had behoefte aan het opbouwen van sociale relaties en ook zonder mijn relatie leuke dingen doen, in plaats van alleen met hem thuis zijn, maar dit werd kort gezegd niet gewaardeerd. Die tijd werkte ik vanuit huis, dus ik sprak en zag nooit iemand buiten hem. We zijn een jaar later uit elkaar gegaan en kreeg een relatie met een lieve man (nu man van mijn kinderen) binnen hetzelfde land, maar een andere stad. Hij was veel socialer en ik heb meerdere mensen via hem ontmoet, maar het lukte me niet mijn eigen level op te bouwen. Door visumproblemen verloor ik mijn baan en de mensen die ik kende waren eigenlijk voornamelijk zijn vrienden. Ik heb veel moeite gehad om mijn draai te vinden, maar het opbouwen van een eigen leven kwam eigenlijk niet tot stand. We kregen samen ons eerste kindje en zijn ongeveer een half jaar later samen naar Nederland gegaan. Dat was januari 2020.
Ik was heel erg blij, want ik kon weer mijn eigen ding doen. Ik schreef me in voor een studie (nu nog 1 jaar en dan ben ik klaar) en ging vanaf februari 2020 naar de universiteit. Leuk om weer tussen de mensen te zijn. Ik zag het ook erg zitten soms naar een feestje te gaan of iets anders leuks te ondernemen, zelfstandig zonder partner, iets wat ik zoveel jaar heb gemist. Maar toen kwam natuurlijk corona en sindsdien zit ik weer thuis. We zijn in een deel van Nederland gaan wonen waar ik niet vandaan kom (wel wat familieleden in de buurt), dus een eigen sociale kring heb ik hier ook niet en door corona ook nog niet kunnen opbouwen.
Ik werd weer zwanger en ben afgelopen maart bevallen, maar ondertussen heb ik gevoel alsof ik er doorheen zit. Er zijn nu eindelijk versoepelingen, maar ik ben mezelf een beetje 'kwijt' of zo. Ik geef nog volop borstvoeding, dus ik kan nog niet gaan en staan waar ik wil. Ik voel me moe en heb geen zin meer. Mijn vrienden van vroeger beginnen nu een beetje met kinderen krijgen of zijn in een serieuze relatie en hebben al hun 'wilde periode' achter de rug en gaan er niet echt meer op uit. Mijn beste vriendin van vroeger is net bevallen en zit op een roze wolk. Van harte gegund natuurlijk, jammer dat ik niet hetzelfde voel. Ik vind het stom van mezelf maar vaak fantaseer ik dat ik vrijgezel ben en met een groep vrienden erop uit ga. Gevoelsmatig wil ik meer leven en weer energie krijgen van allerlei impulsen om me heen, maar de realiteit is dat ik eigenlijk nog maar weinig vrienden heb en dat ik nu ook te moe ben om ze mooi te onderhouden. Ik ben de hele dag bezig heel veel luiers te verschonen en borstvoeding te geven en daarna wil ik eigenlijk wel weer terug naar bed.
Dat wilde ik even van me af schrijven. Het zit me erg dwars, namelijk, al verschillende jaren. Misschien zijn er hier mensen met tips of iets anders. Herkenning of juist niet.
Groetjes
Hakuna Matata
dinsdag 22 juni 2021 om 14:58
Het lijkt me niet heel gek dat je niet zo lekker in je vel zit. 2 jonge kinderen, nog borstvoeding en vol hormonen, weinig sociale contacten, corona helpt ook niet mee.
Wees vooral ook een beetje lief voor jezelf en probeer niet teveel te willen. Dit zijn niet voor niets de tropenjaren met kinderen, het is gewoon zwaar. Als ze wat ouder zijn krijg je weer wat meer tijd voor jezelf en ontmoet je ook vanzelf nieuwe mensen (moeders op het schoolplein of bij de zwemles bijvoorbeeld). Ik denk dat dit er gewoon een beetje bij hoort en misschien helpt het om dat te accepteren.
Een bezoekje aan de huisarts kan zeker geen kwaad, om bloed te prikken of misschien een gesprek in te plannen met de praktijkondersteuner.
Wees vooral ook een beetje lief voor jezelf en probeer niet teveel te willen. Dit zijn niet voor niets de tropenjaren met kinderen, het is gewoon zwaar. Als ze wat ouder zijn krijg je weer wat meer tijd voor jezelf en ontmoet je ook vanzelf nieuwe mensen (moeders op het schoolplein of bij de zwemles bijvoorbeeld). Ik denk dat dit er gewoon een beetje bij hoort en misschien helpt het om dat te accepteren.
Een bezoekje aan de huisarts kan zeker geen kwaad, om bloed te prikken of misschien een gesprek in te plannen met de praktijkondersteuner.
dinsdag 22 juni 2021 om 16:42
ik was niet verhuisd, had geen andere baan, er was geen corona, had wel een normale sociale cirkel en na de bevalling van de tweede had ik exact hetzelfde gevoel. Pas toen de borstvoeding klaar was en ik weer normaal kon doorslapen en de kids waren iets groter begon ik mezelf weer te vinden. Tot die tijd voelde het als doorzetten en praten met mijn man hielp wel overigens, belangrijk dat hij op de hoogte was van mijn gevoel.
Ook ik fantaseerde weleens dat mijn leven anders gelopen was, maar dat betekent niet dat ik ook echt mijn kids kwijt had gewild of daadwerkelijk een ander leven had willen hebben. Soms is fantaseren ook even ontsnappen uit de werkelijkheid, wat gewoon prima is.
Het zijn de hormonen, de zwangerschap en voor jou nu PLUS nog alles wat jij opnoemde wat erbij komt.
Verwacht van jezelf even niets ( 'ik móet gelukkig zijn ) en stel geen eisen aan jezelf, leef nu even bij de dag en probeer te genieten van kleine dingen en over een jaar bekijk je het weer opnieuw. ( en ga idd zo nodig naar de huisarts als de depressieve gevoelens echt de overhand krijgen )
Ook ik fantaseerde weleens dat mijn leven anders gelopen was, maar dat betekent niet dat ik ook echt mijn kids kwijt had gewild of daadwerkelijk een ander leven had willen hebben. Soms is fantaseren ook even ontsnappen uit de werkelijkheid, wat gewoon prima is.
Het zijn de hormonen, de zwangerschap en voor jou nu PLUS nog alles wat jij opnoemde wat erbij komt.
Verwacht van jezelf even niets ( 'ik móet gelukkig zijn ) en stel geen eisen aan jezelf, leef nu even bij de dag en probeer te genieten van kleine dingen en over een jaar bekijk je het weer opnieuw. ( en ga idd zo nodig naar de huisarts als de depressieve gevoelens echt de overhand krijgen )
dinsdag 22 juni 2021 om 18:52
dinsdag 22 juni 2021 om 19:36
dinsdag 22 juni 2021 om 19:44
je hebt ook wel veel meegemaakt in korte tijd (relatie breuk, emigratie, weer terug, kinderen gekregen).Daarnaast is het hebben van kinderen vooral als ze jong zijn iets wat je helemaal overneemt. Je wordt als het ware geleefd.
Over een aantal andere zaken ben je ook niet tevreden dus dan is het logisch dat the terugverlangen naar andere tijden.
Misschien helpt het om te denken dat het tijdelijk is, en om eens met je man wat leuks te plannen, desnoods als de kinderen naar bed zijn 'grote mensen' eten eten met zijn tweeën.
Man en ik gaan eens per jaar naar een festival in normale tijden, heerlijk.
dinsdag 22 juni 2021 om 19:48
Dat is wel echt iets van de tijd van nu om alles te wijten aan jezelf en te geloven dat alles met je eigen acties te beredeneren is. Het leven en geluk is maakbaar, probeer je hier eigenlijk mee te zeggen. Hier ben ik het wat dit betreft echt mee oneens. Je hebt niet invloed op hoe je je voelt na het krijgen van kinderen. Soms gebeuren er gewoon dingen waar je weinig/geen invloed op hebt.
Invloed heb je op hoe je er mee omgaat.
woensdag 23 juni 2021 om 10:51
Je zou nu weer eens met een vriendenstel kunnen afspreken toch? Of je gaat weer werken, of sporten, of … geef het de tijd, als je zelf wat onderneemt dan krijg je misschien ook weer nieuwe vriendschappen.
En als je kinderen naar de peuterspeelzaal of school gaan dan leer je vast ook weer mensen kennen.
En als je kinderen naar de peuterspeelzaal of school gaan dan leer je vast ook weer mensen kennen.
