Psyche
alle pijlers
jongens....ik kan gewoon niet meer...
maandag 30 maart 2009 om 19:57
het is een heel verhaal. heb er altijd verdriet van. ben er elke minuut mee bezig maar is een probleem zonder oplossing.
ik kan er wel een boek over schrijven. of twee of tien of duizend. maar ik kies ervoor om de boel in te korten. van me af te schrijven. zoals ik al wel eerder heb gedaan. omdat ik het fijn vind wat feedback van anderen te krijgen. een oplossing zal het wsch niet worden...
zoals ik zei is het een heel verhaal. ik kom uit een gezin van vader, moeder en een oudere zus. zo op het eerste oog niets bijzonders. mooi huis, fijne auto, leuke vakanties, tennislessen, piano en ga zo maar door
maar achter al deze mooie dingen zit een moeder die ontzettend moeilijk is geweest. ze heeft meerder kanten en gezichten en dat is nog maar heel zachtjes uitgedrukt. we kregen veel mooie spullen en vaak de complimentjes dat we dingen goed deden, ze trots op ons was enz. maar daarachter zat iemand die in een soort van ivoren toren zat, een soort van diva uithing en altijd kritiek op mijn zus en mij had. mijn moeder heeft amper gewerkt alleen toen ze net in de twintig was een paar jaar. ik heb mijn moeder nog nooit een wc schoon zien maken. toch kreeg ze het voor elkaar altijd in de mooiste huizen te wonen waar ze ook snel weer wegging want ze had altijd kritiek op de buren. ook altijd ruzie met familie. het kwam er eignelijk altijd op neer dat ze een soort wereld voor zichzelf had gecreeerd waar mensen aan moeten voldoen en doen ze dat niet dan wordt ze hatelijk met alle gevolgen van dien. we kregen altijd mooie spullen maar moesten ons dan ook voor de volle honderd procent ervoor inzetten andes waren we lui. ze had altijd "voorbeeldmeisjes" die wel leuk in het leven stonden volgens haar. ze hechtte altijd enorm veel waarde aan dingen voor een ander over hebben ("houden van is iets voor een ander overhebben") zei ze dan. als zij en mijn vader even weg waren geweest moesten we altijd als ze thuiskwamen de koffie klaar hebben. ik kan het allemaal niet zo goed uitleggen maar het was altijd een hele aparte sfeer. daartegenover stond heel veel harteljkheid. kwam je thuis, stond er altijd veel lekkers op tafel, ging ik met mijn moeder de stad in, kreeg ik altijd een mooie jas, maar bij thuiskomst kreeg ik dan weer over me heen dat ik niet voor haar had gekeken en hoe lief ze wel niet was dat ik die jas had gekregen en ga zo maar door...
mijn zus deed havo en ik gymnasium. vooral in de middelbare schooltijd was er veel hatelijkheid. zo stond mijn moeder er altijd op dat we op zondag mee gingen naar het bos met verplicht een muts op tegen de kou. kwamen we thuis kreeg je weer te horen dat je teveel had gepraat in het bos of te weinig of wat dan ook.
toch bleek thuis dat ik erg veel naar mijn moeder trok. of het medelijde was weet ik niet, ik deed gewoon veel met haar, had ook wel door dat ik misschien wel een va de weinigen was waar ze contact mee had behalve wat oppervlakkige contacten verder. ik ging altijd boodschappen met haar doen maar deed verder ook enorm veel andere dingen voor en met haar. zolang ik me kon herinneren kocht ik kadootjes voor haar. stuurde later altijd leuke kaarten, regeldedingetjes voor haar, belde veel. had daar half een leuk contact aan maar kreeg ook veel hatelijkheid over me heen. mijn moeder had niet half in de gaten hoe het "in de echte wereld" toeging. als ik wat dingetjes had al ging het maar over internetbankieren kreeg ik gelijk te horen wat voor egoist ik wel niet was dat ik daarmee bezig was, zij had zoveel voor me gedaan.
ook is mijn moeder een ontiegelijke hypochonder. ja daar kom je ook pas later achter. in elk gesprek schreeuwt ze hoe ziek ze wel niet is. ze heeft altijd een ontsteking. altijd rugpijn. altijd nekpijn en vervolgens geeft ze aan hoe flink ze desondanks wel niet is. dat roept ze dan ook "maar ik ben flink!!" roept ze dan. het enige wat ze thuis doet is wat schilderen op doeken en af en toe wat winkelen maar ook niet te lang want ja haa rug he....
nou ja over dit gedeelte kan ik dus wel al tien boeken schrijven maar ik MOET het inkorten
ik merkte altijd aan mijn zus dat ze erg teruggetrokken was. en ook erg afwezig. ze zat altijd op haar kamertje wat cassettebandjes te maken of engelse gedichten te schrijven. ze had altijd strijd met mijn moeder die haar altijd lui vond. met als gevolg dat ze vaak slechte cijfers haalde. ik had ook nooit heel erg contact met mijn zus het was net of ze altijd in haar kamer te minuten zat af te tellen tot ze weg kon uit huis. ik weet nog wel dat toen we echt klein waren ze echt wel mijn voorbeeld was e ik ook veel voor haar deed en maakte maar echt heel erg contact is e nooit geweest
toen mijn zus 17 was ging ze hbo doen en op kamers. het was een vrij dure kamer die mijn ouders betaalden. dat noemde mijn moeder wel duizend keer per dag (wel lief van ons he? wel lief). de kamer was erg mooi ingericht het kader was geschapen en dat was het dan. toen kwamen er pas echt spanningen. zo kwam het soms voor dat mijn zus dan zelf in rotterdam kleren kocht. dat waren vreselijke ruzies. mijn moeder vond dat vreselijk. die gaf mijn zus dan een dure tensonjas bv van 350 gulden destijds maar wat er dan nog buiten dat gebeurde kon gewoon niet. allemaal van dat soort dingen. mijn zus zou een keer ergens mee bezig vor haar studie en toen is ze met een oudklasgenoot taart gaan eten aan het water met koffie. het hele weekend ruzie het ging maar door.
en toen gebeurde het. mijn zus kreeg ee nvriend. een rustige jongen drie jaar ouder dan mijn zus. niet het type waar mijn moeder op zou vallen. ze nam hem mee naar huis en het was gelijk mis. hij had een roze overhemd en het was gelijk een homo volgens mijnmoeder. dit is een heel lang verhaal geworden die relatie.mijn moeder heeft vanaf dag een het afgekeurd en zo vreselijk die twee lopen treiteren. ze zijn na een par jaar getrouwd zonder mijn ouders. mijn zus woog bijna niets meer, helemaal erdoorheen maar mijn moeder bleef sterk staan. volgens haar was het allemaal zo erg wat haar werd aangedaan. alles wat haar man zei was verkeerd. op het begin is haar toennog vriend een keer meegegaan op vakantie en dat was een hel. hij moest op een camping in een tent twerijl mijn zus bij ons in de caravan moest. ze mochten elkaar maar een dagdeel per dag zien en ga zo maar door. op een gegeven moment was mijn moeder mijn zus kwijt, bleek ze bij hem in de tent te zitten maar ze deden niets! toen heeft mijn moeder de hele camping bij elkaar geschreeuwd het was vreselijk.
ik was in die tijd erg verdeeld. probeerde er voor mijn zus te zijn maar kreeg weinnig respons. overduidelijk was dat ze overspannen was. en logisch ook. ik heb haar geld gestuurd, kocht kleren voor haar maar alles werd heel lauw aangenomen ze was helemaal met haar gedachten in weet niet waar
aan de andere kant heerste er thuis ook een sfeer van: o wat ons nou is overkomen dus probeerde ik er voor mijn ouders ook veel van te maken. ik had een enorm verantwoordelijkheidsgevoel als ik zo terugkijk. ik was inmiddels ook al zo rond de twintig maar belde drie keer per dag naar huis, overlegde alles, betrok mijn ouders overal bij. kan me neit herinneren een keer echt iets voor mezelf gedaan te hebben in die tijd. ging altijd mee op vakantie en ga zo maar door. dat was niet allemaal even erg hoor maar er zat zoveel spanning.
mijn zus heeft in die tijd nog veel gedaan om dingen "goed of duidelijk" te krijgen. zo is ze naar verschilldende psychologen geweest en daar zijn mijn ouders ook een keer geweest. na afloop werd mijn zus aangeraden naar NZ te emigreren bv. ook heeft ze veel bij familie om raad gezocht. maar alles zonder resultaat verder. en ze werd maar zieker en magerder.
na een paar jaa huwelijk kwam mijn zus erachter dat haar man het toch niet was voor haar. een afgang in haar ogen natuurlijk want ze had vertelde ze later nooit echt de kans zichzelf gegeven om ECHT te kijken of ze haar man wel leuk vond, het was altijd strijd en verdedigen en vechten geweest. ze scheidde en belandde bijna letterlijk inde goot. ik hoorde later dat ze over straat had gezworven, opeens de koran ging lezen in ee nkamer met kakkerlakken van een vriendin enz.
toen ontmoette ze vrij snel haar nieuwe vriend. ik was in die tijd heel erg met haar bezig. wilde dat ze gelukkig werd en stak daar ook best veel energie in zo bedacht ik me later. dat had uiteraard niet gehoeven maar ik voelde zo het verdriet en de spanning aan alle kanten. ik ben toen echt heel erg met haar beziggeweest. stuurde weer geld, ik won een dvdspeler die ik gelijk aan har gaf. en probeerde vooral met haar in persoonlijk contact te komen. stuurde mail, wilde haar op de msn toevoegen maar eigenlijk kwam er amper respons. het leek wel of ze helmaal doorgedraaid was. en dat gaf ze dan ook aan: ik wil best een keer op je verjaardag komen zei ze dan maar ik heb het druk met mezelf enz.
eignelijk bleef ik maar doorgaan met haar. heel dom achteraf . niet dat ik mezelf opdrong maar hield het wel goed in de gaten, stuurde haar kaarten, vroeg of ze een keer wilde winkelen enz.
mijn moeder deed in die tijd erg raar. steevast als ik mijn zus had gebeld kreeg ik de dag erna van mijn moeder een raar telefoontje: goh joh! dat jij zoveel behoefte hebt aan je zus! heb je zelf geen vriendinnen? zei ze dan. de gesprekken met mijn zus liepen ook nooit echt leuk, het was altijd dat ik haar dingen vroeg en ze was erg kortaf, ze zat duidelijk met haar gedachten bij andere dingen. achteraf begreep ik wel dat mijn moeder bang was dat er over haar geroddeld zou worden maar dat as toen helemaal niet aan de orde. ik voelde me vaak erg stom want ik probeerde juist met mijn zus in contact te komen maar zowel mijn moeder als mijn zus vonden dat maar niets.
toen besloot ik weer te gaan studeren. hadeigenlijktot die tijd niet zoveel bereikt. als ik eerljk ben kwam da twel door al dat gezeik al vind ik het rottig om dat te zeggen. ik heb zelf ook ee hoop verantwoording voor mezelf maar achteraf denk ik: ik as altijd met het thuisfront bezig. altijd maar met mijn moeder die maar op de bank zat met haar doemscenario en mijn zus die zich helmaal aan het herstellen enz. was.
ik wilde dus gaan studere nen probeerde dat nog met mijn zus te overleggen hoe of wat. weer geen respons en weer rottige telefoontjes van mijn moeder. ik moest mijn zus met rust laten enz.
ik ging dus studeren en kreeg zoals verwacht weer geld van mijn oders. maar wederom moest ik me weer op een bepaalde manier opstellen. was het bijv. sintmaarten eni k had mijn moeder aan de lijn dan zei ze dat ik mijn gordijnen en licht maaruit moest doen en aan de andere kant van de kamer moest gaan zitten leren. als ik dan aangaf dat ik het juist leuk vond al die kinderen werd ze kwaad en was er weer een paardagen geen contact. en dan zei ze later: nee ik bedoelde het zo geod! ik zei aleen maar heel lief van goh zou je niet beter zus en zo kunnen doen?
dat deed ze trouwens alitijd: hatelijke dingen zeggen en dan achteraf roepen: nee hoor ik zei aleen maar heel leif....
ik ging dus studeren en ontmoette daar mijn huidige vriend. hoe ze het voor elkaar kreeg...ik weet het niet maar er kwamen altijd kritische vragen en hoe je daar ook op reageerde...het maakte niet uit het was toch nooit goed. kocht mijn vriend een fotocamera was hij een egoist omdat hij van de ibg leende (ze had hem nog niet eens gezien). ging hij niet met moederdag naar zijn moeder dan was het ook niet goed. ook stelde ze steeds vragen of hij wel dingen voor me deed maar op een hele vervelende manier.
ik had in die tijd voor het eerst zoiets van: ik ben nu ook een beetje jong en vrij. ik had al die jaren ervoor veel verwantwoording af moeten leggen en voelde me nu een stuk vrijer en deed wat meer dingen die normaal waren voor mijn leeftijd al zie ik achteraf dat dat echt hele simpele dingen waren. ik ging weleens wat met mijn vriend doen, belde minder, maar ik kreeg zo vaak hatelijkheden. dan kreeg ik weer te horen dat ik mijn studie vast niet belangrijk vond of da tik aleen maar was gaa nstuderen om aandacht te trekken enz.
en wat deed domme ik? ik dacht: mijn zus heeft nu een tijdje een nieuwe vriend, ze leek wt tot rust gekomen te zijn en ik dacht: toch wel leuk om weer wat meer met haar in contat te komen dan kunnen we ook met zijn vieren dingen doen. en daarnaast wilde ik haar ook graag vertelle over wat mijn moeder wel niet allemaal zei tegen mij. het was niet bewust roddelen maar ik zat er vaak zo mee en mijn vriend zei dan: waarom bespreek je dit niet met je zus? die heeft veel van hetzelfde meegemaakt!
ik belde haar dus af en toe en kreeg erg weinig respons. vaak zat het gedoe met mijn moeder me zo hoog dat ik dan begon te huilen maar mijn zus ging eigenlijk nergens op in. en weer gebeurde het dat mijn moeder dan een dag later aan de telefoon hing: ze riep dan wederom dat ik mijn zus met rust moest laten en of ik zelf geen vriendinnen had.
na een aantal maanden, het was inmiddels zomervakantie, besloot ik mijn vriend aan mijn ouders voor te stllen. hadden we steeds uitgesteld nou ja je snapt wel waarom.
dat werd een hele gespannen situ. mijn moeder deed haar uiterste best om bij mijn vriend als leuke moeder over te komen (lekker he die appelflappen, lief van mij he dat jij er twee mag!) en zette mij af en toe niet zo lekker neer (anne is wel lief, maar ja ze doet soms van die dingen....en moeder dan maar weer betalen! lief van mij he?). en ondertussen maakte ze mij het leve echt zuur! waren we binnen dan maakte ze rotopmerkingen over hoe ik het slaatje had opgemaakt (ik had nog zo gezegd: geen tomaat bovenop!!!) of kreeg ik een halve trap onder te tafel als ik iets verkeerds zei. op een gegeven moment was het zeven uur en ik merkte heel erg aan mijn moeder dat ze het genoeg vond zo voor een eerste bezoek. ze zat mijn vriend maar hints te geven: jij bent moe! riep ze vijf keer, jij moet maar naar huis. mijn vriend snapte de hele hint niet en zei: ik ben niet moe hoor mevrouw! dus dat werkte totaal niet. toen zei mijn vriend tegen mij: zullen wij nog eventjes gaan fietsen ofzo? het is zulk mooi weer, misschien kunnen we even naar mijn opa en oma fietsen (was vier km verderop). ik zei dit tegen mijn ouders en eignelijk zonder heel duidelijk overleg/goedkeurig vragen van onze kant pakten we de fietsen (de fiets van mijn vader en de oude van mij) en we gingen naar zijn opa en oma, kennismaken. heel netjes om half tien kwamen we terug. mijnmoeder zat met een donderkop op de bank, kon nog nauwlijks iets over haar lippen krijgen behalve dat het niet echt slim was niet na te gaan hoelaat de treinen gingen en hoe moest mijn vriend daar nu nog komen? mijn vriend antwoordde dat dat geen probleem was. hij zou gewoon naar het station lopen en welk thuiskomen (mijn vriend is daar echt ontzettend makkelijk in al moet hij drie uur wachten of tien uur). toen heeft mijn vader ons nog naar het station gereden (om hem af te zetten ik bleef bij mijn ouders) hij vroeg nog aan mij in de auto: zullen we morgen nog iets gaan doen? zwemmen ofzo? ik zei dat is goed lijkt me leuk. op de terugweg kreeg ik een preek van mijn vader: ik kon niet zomaar iedereen uit gaan nodigen, het had mijn moeder al zoveel moeite gekost om dit met het slaatje te regelen enz. we kwamen thuis en mijn moeder was al naar bed. ik ben toen gaan slapen. de volgende ochtend merkte ik gelijk al dat het weer mis was. dit keer heel erg. ik kreeg een preek van mijn moeder van wel twee uur. ze ging maar door. echt alles kwam voorbij het ging maar door. hoe egoistisch ik die week wel niet was geweest dat ik bij de etos alleen voor mezelf had gekeken. over het slaatje. over het fietsen met mijn vriend. over mijn ongeinteresseerde houding toen ze zei dat ik die zomer mooi golflessen kon nemen en ga zo maar door. het ging echt om hele achterlijke dingen. ze ging maar door en door en door en door. en toen zijn ze kwaad samen met de auto weggegaan. ik heb toen in tranen mijn vriend gebeld en hij is me op komen halen. we gingen weg maar ik realiseerde me dat ik mijn ovjaarkaart was vergeten. wij dus terug en toen waren mijn ouders al thuis! ze gingen gelijk poeslief tegen mijn vriend doen en mijn moeder zei nog tegen mijn vriend (waar ik niet bij was) je moet niet alles geloven wat zij vertelt hoor!
een beetje verdwaasd zijn we toen weggegaan. ik was het helemaal zat alles, wilde gewoon normaal leven, gewoon leuke dingen doen met mijn vriend, ze was zo ver gegaan de hele tijd. we zijn toen een paar weken lang gewoon wat rondgetrokken, dan weer in het huis van zijn zus, dan weer op mijn kamer, dan nog weer een weekje kamperen. in die weken heb ik een aantal keren nog mijn zus gebeld maar zoals je al zult raden gaf die amper thuis. ze liet trouwens wel merken het te herkennen en dat het allemaal heel erg was maar ze ging er verder niet op in, maakte een geirriteerde indruk, was met dingen bezig, had deadlines en ga zo maar door.
toen kwam er opeens via de mail een uitnodiging van mijn zus voor een bbq. voor haar verjaardag. ik was gelijk blij! het klinkt misschien heel raar maar ik was best trots om aan mijn vriend te laten zien iets met mijn zus te kunnen gaan doen. we hadde nl. in die vakantie steeds in de huizen van zijn zussen gezeten en ik had zoiets van: goh leuk. wij er dus heen. er waren heel veel mensen en ook mijn ouders waren er oa. die deden tegen mij heel neutraal en begonnen weer tegen mijn vriend te slijmen (terwijl ze hem bv in die lange preek al tien keer had afgekraakt, wat een eikel dat hij niet gelijk naar huis was gegaan en het fietsen had voorgesteld enz.).
ik had mijn zus gevraagd te kunnen blijven slapen. dat kon gelukkig maar het was verder helemaal niet gezellig ofzo. de bbq was voorbij en mijn zus raakte nogal geirriteerd door de berg afwas en ook dat wij er nog waren. toch was die avond niet heel vervelend. ik gaf mijn zus haar kadootjes (die wilde ik persoonlijk geven) en we dronken nog wat op hun balkon. als vanzelfsprekend kwam er vanalles bij mij boven. ik had zoon behoefte erover te praten. ik verteld hoe dingen waren gegaan. de verwijten (oa tien keer dat ze door mij in een huurhuis moest wonen, mijn moeder, omdat ik had gestudeerd en al die andere onzin). mijn zus reageerde weer hetzelfde: ja heel stom wat mijn moeder allemaal deed maar ja het was niet anders enz. ze reageerde vrij neutraal.
de volgende dag moest mijn vriend vroeg weg en ik had mijn zus gevraagd of ik dan nog een dag en nahct langer mocht blijven. dat had met mijn ov temaken en ik had ook nie zoveel zin om alleen naar mijn kamer terug te gaan (mijn vriend zou een week wegblijven en vond het wel leuk om nog even in een andere omgeving te zijn)
de volgende ochtend moest mijn zus al om zeven uur werken. ik ben toen gelijk met haar opgestaan en heb de hele afwas (geloof me het was heel erg veel) gedaan. ben vervolgens boodchappen gaan doen. ze kwam om vijf uur thuis en ik werd amper aangeken. ze was moe, had deadlines enz. die avond werd ik bijna weggekeken. de volgende ochtend gaf ze aan dat haar laptop nog elders stond. ik ben die toen op gaan halen in de hitte en wederom afgewassen van de avond ervoor.
ze kwam toen al om elf uur thuis, had vroege dienst en toen ze zag dat ik nog er was sprong ze bijna uit haar vel van geirriteerdheid. ze was het zat. het was haar huis. ik was er nu lang genoeg geweest. ze had deadlines en ga zo maar door. ik schrok me kapot, ze was zo doorgeslagen ze deed haar kleren uit en ging in haar ondergoed op bed liggen zwaar geirriteerd. toen werd ik ook kwaad en zei dat ze een egoist was. ze stond op en sloeg helemaal door en sloeg me in mijn gezicht. ik heb toen huilend mijn spullen gepakt en ben naar de trein gegaan
in de trein had ik zoveel verdriet. ik heb haar gelijk gebeld en gezegd: we moeten geen ruzie maken we hebben al nietzoveel mensen. ik ben toen naar mijn kamer gegaan....
een dag later kreeg ik van mijn moeder een telefoontje: ik zou mijn zus zoooooooooooooooooveel verdriet doen door lelijk op het balkon gepraat te hebben met mijn zus. mijn zus zou er helemaal kapot van zijn. uiteraard wist ik dat dit niet zo was, mijn zus had beaamd wat ik zei, was er alleen niet meer op ingegaan omdat ze al genoeg met mijn moeder had meegemaakt en sores had. maar mijn moeder had veel info van wat er allemaal bsproken was op het balkon dus dat had mijn zus al wel verteld. ik wist niet wat ik hoorde zo gedetailleerd was het.
ik heb mijn zus toen nog gebeld maar die reageerde heel kortaf, ze moest weg enz.
toen kwam mijn vriend met het idee te gaan samenwonen en ook snel. want hij kon via een vriend een huisje krijgen. ik heb mijnouders dit nog verteld maar uiteraard waren ze het daar absoluut niet mee eens om twintig redenen (ik had altijd wat, dan moest ik nog studeren, dan wilde ik samenwonen, ik was een egoist, en ga zo maar door)
in de weken die volgden voelde ik me erg alleen. wilde zo graag de inrichting en alles van het nieuwe huis delen met mensen maar dat ging gewoon niet. heb mijn zus nog drie keer een mail gestuurd met wat info over vloerbedekking enz. ik kreeg een keer een mail terug met "ziet er goed uit zus" verder niets.
ondertussen gaf mijn zus wel half aan dat ze het zo druk had (dit was al heel lan gaan de gang) met haar leven op poten zetten (nog steeds na het debacle van het trouwen). ze was maar bezig met dingen doen: nieuwe studie, nieuw huis, wilde reizen, wilde van alles doen. ze was zo druk met haar verloren, verpeste jaren in te halen. en ja ze liet ook wel doorschemeren dat mijn moeder dat allemaal verziekt had maar dat liet ze allemaal heel onopvallend doorschemeren.
we gingen op eerste kerstdag verhuizen (kon niet anders) en wat bleek, mijn zus ging die dag heeeeeeel uitgebreid voro mijn ouders koken. nou moet je weten dat mijn zus echt nooit iets met kerst of koken had, ik was thuis altijd degene die dat altijd deed en er al weken van te voren mee bezig was. dan kan je denken dati k misschien het gras daarmee voro haar voeten heb weggemaaid maar dit was wel heel opvallend en vreemd.
ik kreeg maar opmerkingen van mijn moeder: we doen het flink riep mijn moeder! het is zo zwaar voor ons vieren (vader moeder zus en vriend) heo je doet, je zus heeft er zoveel verdriet van maar ja we hebben elkaar. mijn moeder had duideiljk een defensieve muur naar mij opgetrokken en zichzelf helemaal ingedekt zodat er niet over haar geroddeld zou worden dat kreeg ik pas veel later door.
pas tien dagen later ging de telefoon. mijn zus. is het nog een beetje gelukt met verhuizen? vroeg ze. toen brak er echt iets in me. ik had echt jarenlang geprobeerd haar te helpen, ze was zo kapot gemaakt door het treitergedrag van mijn moeder, ik had geporbeerd haar er weer bovenop te helpen, met haar in contat te komen een band op te bouwen, het was allemaal niet gelukt. ik ging samenwonen, ze liet me gewoon zitten, had haar nog geprobeerd erbij te betrekken, was niet gelukt, en tien dagen later kreeg ik een simpel teleoontje of het nog een beetje gelukt was
toen heb ik huilend tegen haar gezegd dat ik dit echt niet fijn vond hoe het nu ging. mijn moeder had zich tegen me gekeerd zoals ze dat bij haar had gedaan al die jaren, mijn moeder bleef maar hatelijke opmerkingen maken en ik kreeg gewoon heel erg het idee dat er nu tegen me gespannen werd (later werd na heel veel psychologen bezoek duidelijk dat dit ook klopte, voor alle partijen had dit zin: mijn moeder hoefde niet bang te zijn dat er over haar gekletst werd, die had onbewust wsch wel door dat ze raar gedrag vertoonde en zo kon ze dat voorkomen, verder kon mijnmoeder nu weer heel erg dwepen over iets net zoals bij het trouwen van mijn zus -> erg he? dat dit ons weer moet overkomen enz. voor mijn zus had het ook zin, de aandacht viel nu van haar af, zij kon nu haar leven weer op de rails zetten en tevens weer wat respect en genoegen van mijn ouders terugverdienen waar je als kind toch wel erg behoefte aan hebt. door het mijn ouders naar de zin te maken, met ze mee te dwepen en zich tegen mij neutraal op te stellen kon zij haar verloren tijd inhalen en binnen notime studeren, promoveren een jaar met haar vriend naar engeland enz.
er brak dus tijdens dat gesprek iets enorms in me en ik zei dan ook tegen mijn zus: zo hoeft het niet meer voor me. ik heb echt zo mijn best gedaan zo hoeft het niet mer. o prima zei ze koel en hing op.
ik heb daarna NOOIT meer iets van haar gehoord.
en toen kwam het. toen kwam het fenomeen dat ik zomaar mijn zus zou haten/kapot zou maken/niet zou willen zien enz. in het leven.
mijn moeder heeft dat compleet uitgebuit. ik weet niet hoe ze het heeft gedaan maar ze heeft het gedaan. op alle mogelijke manieren. ja ik voelde me dooor mijn zus in de steek gelaten en nee zo hoefde het niet meer voor mij. maar mijn zus stond het natuulrlijk hartstikke vrij om een dag later te bellen en te zeggen dat ze het naar vond dat dingen zus en zo liepen enz. of misschien een excuusje of wat dan ook maar ik hoorde niets meer van haar.
mijn moeder is toen gelijk begonnen met op allerlei manieren dit fenomeen een plaats te geven. je zus vindt het zo erg dat je haar ouders kaot maakt. en waarom haat je haar nou zo? het is zoon lie meisje riep mijn moeder dan door de telefoon. wil je haar echt niet zien? en dan stuurde mijn moeder oorbellen op die mijn zus voor me gekocht zou hebben met de woorden: je zus is zo verdrietig dat haar zusje haar zo haat. ze geeft dan mij de oorbellen en zegt dan o mama wil mijn zusje mij echt niet zien? misschien accepteert ze van jou wel de oorbellen! ik wist natuurlijk dondersgoed dat dit helemaal uit zijn verband was gerukt. ook hoorde ik via via dat mijn zus het hartstikke druk weer met zichzelf had nog een studie ging doen weer op reis ging. ik zei dan weleens tegen mijn moeder dat mijn zus dondersgoed wist waar het omging (maar mijn moeder wist dat natuurlijk ook wel, het had naturulijk deels ermee te maken dat mijn zus totaal niet voor mij in de bres was gesprongen tone mijn moeder net zo tegen mij ging doen als destijds tegen mijn zus, dat rook mijn moeder maar ja dat kon ik natuurlijk niet zeggen). o nee zei mijn moeder dan, die durft jou niet te bellen die is zo overstuur dat je haar zo haat! en dat je zo lelijk over haar ouders praat! ik heb toen nog een keer een poging gedaan via msn om met haar te praten maar mijn zus kapte het gelijk af, had het druk, moest weg, wist nergens van en dat was het dan.
alles ging lvanaf dat moment angs me heen. was het voor mijn gevoel nog voor kort dat ik elk weekend bij mijn ouders zat, ze op de hoogte hield an alles wat ik deed, leuke dingen voor ze verzon, met ze op vakantie ging enz werd ik nu compleet buitenspel gezet. ja ik was wel welkom, maar ik moest me natuurlijk wel realiseren wat ik allemaal wel niet gedaan had, egoistisch, lelijk over mijn ouders praten enz.
ondertussen had ik ook nog een zware studie, huishouden enz. het was echt complete chaos en verdriet in mijn hoofd, ik liep eigenlijk altijd te huilen. doordat het verhaal dat ik niets van mijn zus wilde weten zo ontzettend het leven in was geroepen kon ik eignelijk geen kant meer op. mijn moeder regisseerde uiteraard de hele boel. ze ging met mijn zus en haar vriend op vakantie, bij elkaar op bezoek, het was allemaal zo gezellig.
ik raakte steeds dieper in de put, ging naar de psycholoog, die me uitlegde dat mijn moeder en mijn zus onbesproken een deal hadden gesloten die voor beiden het beste uitkwam, zo hoefde mijn moeder niet bang te zijn dat er over haar gekletst werd en kon ze weer ergens over dwepen en mijn zus kon haar gang gaan omdat de aandacht van haar afviel en ondertussen zich bij mijn ouder rehabiliteren wat voor een kind erg belangrijk is
dit heeft heel veel jaren geduurd. ik zag mijn ouders eigenlijk nooi meer maar vond hetvaak zo ontzettend moeilijk.ik belde ze weleens en dan deden ze bij tijd en wijle heel aardig allemaal onder het mom van jij hebt heel onaardig gedaan e nfouten gemaakt maar wij als ouders zijn natuurlijk altijd bereid je te vergeven. voor je zus i het allemaal zo erg en voor ons ook zo erg dat je haar haat dat moet je je wel realiseren enz.
ik vertikte het uiteraard om daarin mee te gaan zo was het absoluut niet. ik ben er nog een keer geweest om wat spullen op te halen met mijn vriend. toen ik even boven was heeft mijnmoeder hem apart genomen en huilend gezegd: heeft ze het al verteld? ze heeft een zus! die is zo lief! (en dat is zo raar om dat uit de mond van mijn moeder te horen...juist zij heeft altijd zoveel lopen schelden op mijn zus maar mijn moeder geniet zo van die uitspelerij) kanjij dan niet een keer met anne praten? kan jij haar dan niet vragen waarom ze haar lieve zus zo haat? wij als ouders zitten met onze handen in het haar. gelukkig heeft mijn vriend daar niet op gereageerd.
mijn moeder werd steeds feller. ze sprak vreselijke voicemails in ze wilde me tot haar dood niet meer zien.
na ongeveer twee jaar heeft een exvriendje van tine jaar terug contact met mijn zus gezocht. voor mij. hij was benieuwd hoe het met mij ging en had haar weten te googelen. zonder begeleidend schrijven forwardde mijn zus de mail pas na een maand naar me door. een dag later ging de telefoon het was mijn moeder. ze vroeg heel belangstellend hoe het met me ging en met de poes en met het weer en toen zei ze: goh...wat moet je zus nou met die mail? ik was sowieso niet van plan om die jongen terug te mailen, hij was vreemdgegaan en had geld van me gestolen dus ik had het geha dmet hem maar ik zei tegen mijn moeder: nou zij hoeft daar niets mee te doen hoor en ik denk dat ik er niet op reageer. toen begon mijn moeder te schreeuwen: ik moest mijn zus bellen om te zeggen wat ik met die mail ging doen. ik moest haar bellen. ik moest haar vertellen wat ik ging doen. ik zou mijn zus haten het was allemaal zo erg en weer eindigde ze met de woorden dat ze me nooit meer wilde zien
inmiddels was ik helemaal kapot. de stralende ik die ik ooit was was kapot. was 15 kg afgevallen. mijn haar was dun geworden ik liep altijd te huilen. op de studie ging het niet goed was nooit geconcentreerd. ik miste zoveel warmte voelde me zo alleen. inmiddels liep ik elke week al bij de psycholoog en had ik ook mensen opgebeld die het verhaal van mijn zus destijds van dichtbij hadden meegemaakt die beaamden allemal hoe mijn zus kapot was gemaakt door mijn moeder en vonden dit wel heel triest hoe dit staartje was gegaan... maar ja er greep nooit iemand in ik stond maar alleen en mijn psycholoog knikte ook alleen maar ja
toen een maand voor mijn afstuderen begon mijn moeder dat mijn zus al vijf jaar lang verdriet zou hebben dat ik haar zo haatte. ze wilde me zo graag ontmoeten waarom had ik altijd zo de boel lopen te verzieken? ik vertelde dat ik aan het afsuderen was en totaal geen spanning nu wilde hebben zo voor het belangrijke moment.
toen ik was afgestudeerd kwam er opeens een mail van mijn zus en een grote bos bloemen van mijn ouders en mijn zus en vriend. mijn zus schreef dat ze het zo naar had gevonden dat ik vijf jaar geleden had gezegd dat ik vanwege mijn zware studie haar niet wilde zien. dat mijn studie voorging en dat ik haar er niet bij kon gebruiken. je reinste onzin. ik had alleen die maand ervoor gezegd at ik me op mijn afstueren wilde en moest concentreren.
ik heb mijn zus toen verteld hoe de afgelopen vijf jaar waren gegaan. mama's getreiter, verdraaiingen en alles erbij. maar weer reageerde mijn zus heel neutraal. ze was een heel ander persoon geworden. duidelijk was dat ze echt heel veel had gedaan en kunnen doen in al die jaren. eindelijk geen gezeik van mijn moeder (want vanaf dat ze heel klein was had mijn moeder haar ook lopen belagen dat ze lui was enz.) natuurlijk had mijn moeder haar ook wel weer ondertussen met dingen te pakken gehad, maar doordat de aandacht van haar af was gevallen had ze wel door kunnen gaan. langzamerhand begon ze dingen toe te geven. ja het was haar mooi uitgekomen nu de negatieve aandacht op mij. nee natuurlijk was dat onzin dat ik haar zou haten. bepaalde dingen kn ze zich niet herinneren en op veel dingen reageerde ze heel oppervlakkig of kapte ze af. het leek wel of ze toch een soor tvan hersengespoeld was. ze praatte heel psychologisch met zinnen als: kennelijk is dat onderschat en dat soort dingen.
ik werd er echt beroerd van. mijn moeder bleef maar uitspelen: wil je haar dan echt niet ontmoeten? wij houden wel van haar! waarom haat je haar? en ondertussen had mijn zus min of meer toegegeven wat er natuurlijk dik bovenop lag: zij kon nu door na al die rotjaren ten koste van mij.
ik werd zieker en zieker en wilde gewoon geen contact meer het ging maar door en door
en toen...drie maanden later raakte ik zwanger onverwacht. was erg blij maar ook erg verdrietig en ook erg ziek gelijk. ik voeld eme zo zwak door alles. ik belde met tien weken mijn ouders en stuurde mijn zus een mail. mijn moeder feliciteerde me en begon toen gelijk: zou je willen dat ik het aan je zus vertel? zou je dat willen? dat lieve kind? ik mompelde dat ze dat zelf maar moest weten ik was al zo ziek. toen kwamen de mails weer. mijn zus had overigens heel neutraal weer gereageerd en het was duidelijk at mijn moeder haar weer dingen in had lopen praten. ik was negatief en ga zo maar door. ik werd zieker en zieker en gaf soms wel 40 x per dag over. ik heb mijn oudes daar nog een keer over gebeld maar die reageerden echt achterlijk. het enige wat ze zeiden was dat ik me maar in het zieienhuis op moest laten nemen. zij hadden nl. echt iets ergs meegemaakt: de lift deed het niet meer en daardoor moesten ze naar een vakantiehuisje. toen er nog een rotmail kwma over mijn zus en weet ik veel wat werd het me te veel. ik ben toen in mijn eentje naar een camping gegaan twee weken en heb alleen maar overgegeven en gehuild. toen kon ik niet meer. ik heb beiden ee mail gestuurd dat het echt slecht met me ging en dat ik eignelijk gen contact meer wilde omdat ze het zo hadden lopen verdraaien allemaal. ik kreeg toen weer een rotmail terug. ik zou spanning willen ik zou niet willen dat het leuk was in de familie enz.
het ging slechter en slechter met me. ik viel maar af en de baby bleek na echoos veels te groot te zijn. ik heb mijn oudes tussendoor nog wel een keer gebeld maar kreeg alleen maar rotreacties, ik zou iedereen afstoten, kapot maken. mijn moeder zei dat toen ik vertelde dat ik zwanger was ze al wist dat ik de baby zou gebruiken om mensen kapot te maken en ga zo maar door
eigenlijk ehb ik helemaal niet meer van de zwangerschap genoten daarna. het ging ook zo slecht met me lichamelijk door dat overgeven de hele dag. ik heb mijn moeder ook nog een keer gebeld nav het feit dat de baby zo groot zou zijn enz. ik kreeg toen de opmerking dat het voor hun zo irritant was geweest dat ik weer was gaan studeren alsof dat er iets mee te maken had
de latste weke heb ik echt alleen maar lopen te overleven. toen de baby geboren was was ik enorm gelukkig toch maar mijn ouders gebeld en toen ik vertelde hoe het gegaan was zei mijn moeder hou jij eigenlijk wel van je kind? je vertelt alleen maar tehnische dingen over de zwangerschap.
heb ze toch maar een geboortekaartje gestuurd, mijn zus niet, kreeg toen weer een rottelefoontje van mijn moeder (stom dat ik wee ropnam) dat ze me nooit meer wilde zien en weet ik veel wat allemaal meer
mijn kindje is nu twee maanden oud en mijn ouders hebben hem nog steed niet gezien. hadden ze wel gewild hoor maar niet onder hun voorwaarden lijkt me. ik ben er helemaal klaar mee maar heb ook vaak veel verdriet. dan stuurt mijn vriend filmpjes van de kleine naar izjn familie en dan breek ik weer. ik ga ook geen pogingen meer doen om het toch te proberen. het is voor mij zo klaar als wat
maar heb toch welke seconde verdriet.....
ik kan er wel een boek over schrijven. of twee of tien of duizend. maar ik kies ervoor om de boel in te korten. van me af te schrijven. zoals ik al wel eerder heb gedaan. omdat ik het fijn vind wat feedback van anderen te krijgen. een oplossing zal het wsch niet worden...
zoals ik zei is het een heel verhaal. ik kom uit een gezin van vader, moeder en een oudere zus. zo op het eerste oog niets bijzonders. mooi huis, fijne auto, leuke vakanties, tennislessen, piano en ga zo maar door
maar achter al deze mooie dingen zit een moeder die ontzettend moeilijk is geweest. ze heeft meerder kanten en gezichten en dat is nog maar heel zachtjes uitgedrukt. we kregen veel mooie spullen en vaak de complimentjes dat we dingen goed deden, ze trots op ons was enz. maar daarachter zat iemand die in een soort van ivoren toren zat, een soort van diva uithing en altijd kritiek op mijn zus en mij had. mijn moeder heeft amper gewerkt alleen toen ze net in de twintig was een paar jaar. ik heb mijn moeder nog nooit een wc schoon zien maken. toch kreeg ze het voor elkaar altijd in de mooiste huizen te wonen waar ze ook snel weer wegging want ze had altijd kritiek op de buren. ook altijd ruzie met familie. het kwam er eignelijk altijd op neer dat ze een soort wereld voor zichzelf had gecreeerd waar mensen aan moeten voldoen en doen ze dat niet dan wordt ze hatelijk met alle gevolgen van dien. we kregen altijd mooie spullen maar moesten ons dan ook voor de volle honderd procent ervoor inzetten andes waren we lui. ze had altijd "voorbeeldmeisjes" die wel leuk in het leven stonden volgens haar. ze hechtte altijd enorm veel waarde aan dingen voor een ander over hebben ("houden van is iets voor een ander overhebben") zei ze dan. als zij en mijn vader even weg waren geweest moesten we altijd als ze thuiskwamen de koffie klaar hebben. ik kan het allemaal niet zo goed uitleggen maar het was altijd een hele aparte sfeer. daartegenover stond heel veel harteljkheid. kwam je thuis, stond er altijd veel lekkers op tafel, ging ik met mijn moeder de stad in, kreeg ik altijd een mooie jas, maar bij thuiskomst kreeg ik dan weer over me heen dat ik niet voor haar had gekeken en hoe lief ze wel niet was dat ik die jas had gekregen en ga zo maar door...
mijn zus deed havo en ik gymnasium. vooral in de middelbare schooltijd was er veel hatelijkheid. zo stond mijn moeder er altijd op dat we op zondag mee gingen naar het bos met verplicht een muts op tegen de kou. kwamen we thuis kreeg je weer te horen dat je teveel had gepraat in het bos of te weinig of wat dan ook.
toch bleek thuis dat ik erg veel naar mijn moeder trok. of het medelijde was weet ik niet, ik deed gewoon veel met haar, had ook wel door dat ik misschien wel een va de weinigen was waar ze contact mee had behalve wat oppervlakkige contacten verder. ik ging altijd boodschappen met haar doen maar deed verder ook enorm veel andere dingen voor en met haar. zolang ik me kon herinneren kocht ik kadootjes voor haar. stuurde later altijd leuke kaarten, regeldedingetjes voor haar, belde veel. had daar half een leuk contact aan maar kreeg ook veel hatelijkheid over me heen. mijn moeder had niet half in de gaten hoe het "in de echte wereld" toeging. als ik wat dingetjes had al ging het maar over internetbankieren kreeg ik gelijk te horen wat voor egoist ik wel niet was dat ik daarmee bezig was, zij had zoveel voor me gedaan.
ook is mijn moeder een ontiegelijke hypochonder. ja daar kom je ook pas later achter. in elk gesprek schreeuwt ze hoe ziek ze wel niet is. ze heeft altijd een ontsteking. altijd rugpijn. altijd nekpijn en vervolgens geeft ze aan hoe flink ze desondanks wel niet is. dat roept ze dan ook "maar ik ben flink!!" roept ze dan. het enige wat ze thuis doet is wat schilderen op doeken en af en toe wat winkelen maar ook niet te lang want ja haa rug he....
nou ja over dit gedeelte kan ik dus wel al tien boeken schrijven maar ik MOET het inkorten
ik merkte altijd aan mijn zus dat ze erg teruggetrokken was. en ook erg afwezig. ze zat altijd op haar kamertje wat cassettebandjes te maken of engelse gedichten te schrijven. ze had altijd strijd met mijn moeder die haar altijd lui vond. met als gevolg dat ze vaak slechte cijfers haalde. ik had ook nooit heel erg contact met mijn zus het was net of ze altijd in haar kamer te minuten zat af te tellen tot ze weg kon uit huis. ik weet nog wel dat toen we echt klein waren ze echt wel mijn voorbeeld was e ik ook veel voor haar deed en maakte maar echt heel erg contact is e nooit geweest
toen mijn zus 17 was ging ze hbo doen en op kamers. het was een vrij dure kamer die mijn ouders betaalden. dat noemde mijn moeder wel duizend keer per dag (wel lief van ons he? wel lief). de kamer was erg mooi ingericht het kader was geschapen en dat was het dan. toen kwamen er pas echt spanningen. zo kwam het soms voor dat mijn zus dan zelf in rotterdam kleren kocht. dat waren vreselijke ruzies. mijn moeder vond dat vreselijk. die gaf mijn zus dan een dure tensonjas bv van 350 gulden destijds maar wat er dan nog buiten dat gebeurde kon gewoon niet. allemaal van dat soort dingen. mijn zus zou een keer ergens mee bezig vor haar studie en toen is ze met een oudklasgenoot taart gaan eten aan het water met koffie. het hele weekend ruzie het ging maar door.
en toen gebeurde het. mijn zus kreeg ee nvriend. een rustige jongen drie jaar ouder dan mijn zus. niet het type waar mijn moeder op zou vallen. ze nam hem mee naar huis en het was gelijk mis. hij had een roze overhemd en het was gelijk een homo volgens mijnmoeder. dit is een heel lang verhaal geworden die relatie.mijn moeder heeft vanaf dag een het afgekeurd en zo vreselijk die twee lopen treiteren. ze zijn na een par jaar getrouwd zonder mijn ouders. mijn zus woog bijna niets meer, helemaal erdoorheen maar mijn moeder bleef sterk staan. volgens haar was het allemaal zo erg wat haar werd aangedaan. alles wat haar man zei was verkeerd. op het begin is haar toennog vriend een keer meegegaan op vakantie en dat was een hel. hij moest op een camping in een tent twerijl mijn zus bij ons in de caravan moest. ze mochten elkaar maar een dagdeel per dag zien en ga zo maar door. op een gegeven moment was mijn moeder mijn zus kwijt, bleek ze bij hem in de tent te zitten maar ze deden niets! toen heeft mijn moeder de hele camping bij elkaar geschreeuwd het was vreselijk.
ik was in die tijd erg verdeeld. probeerde er voor mijn zus te zijn maar kreeg weinnig respons. overduidelijk was dat ze overspannen was. en logisch ook. ik heb haar geld gestuurd, kocht kleren voor haar maar alles werd heel lauw aangenomen ze was helemaal met haar gedachten in weet niet waar
aan de andere kant heerste er thuis ook een sfeer van: o wat ons nou is overkomen dus probeerde ik er voor mijn ouders ook veel van te maken. ik had een enorm verantwoordelijkheidsgevoel als ik zo terugkijk. ik was inmiddels ook al zo rond de twintig maar belde drie keer per dag naar huis, overlegde alles, betrok mijn ouders overal bij. kan me neit herinneren een keer echt iets voor mezelf gedaan te hebben in die tijd. ging altijd mee op vakantie en ga zo maar door. dat was niet allemaal even erg hoor maar er zat zoveel spanning.
mijn zus heeft in die tijd nog veel gedaan om dingen "goed of duidelijk" te krijgen. zo is ze naar verschilldende psychologen geweest en daar zijn mijn ouders ook een keer geweest. na afloop werd mijn zus aangeraden naar NZ te emigreren bv. ook heeft ze veel bij familie om raad gezocht. maar alles zonder resultaat verder. en ze werd maar zieker en magerder.
na een paar jaa huwelijk kwam mijn zus erachter dat haar man het toch niet was voor haar. een afgang in haar ogen natuurlijk want ze had vertelde ze later nooit echt de kans zichzelf gegeven om ECHT te kijken of ze haar man wel leuk vond, het was altijd strijd en verdedigen en vechten geweest. ze scheidde en belandde bijna letterlijk inde goot. ik hoorde later dat ze over straat had gezworven, opeens de koran ging lezen in ee nkamer met kakkerlakken van een vriendin enz.
toen ontmoette ze vrij snel haar nieuwe vriend. ik was in die tijd heel erg met haar bezig. wilde dat ze gelukkig werd en stak daar ook best veel energie in zo bedacht ik me later. dat had uiteraard niet gehoeven maar ik voelde zo het verdriet en de spanning aan alle kanten. ik ben toen echt heel erg met haar beziggeweest. stuurde weer geld, ik won een dvdspeler die ik gelijk aan har gaf. en probeerde vooral met haar in persoonlijk contact te komen. stuurde mail, wilde haar op de msn toevoegen maar eigenlijk kwam er amper respons. het leek wel of ze helmaal doorgedraaid was. en dat gaf ze dan ook aan: ik wil best een keer op je verjaardag komen zei ze dan maar ik heb het druk met mezelf enz.
eignelijk bleef ik maar doorgaan met haar. heel dom achteraf . niet dat ik mezelf opdrong maar hield het wel goed in de gaten, stuurde haar kaarten, vroeg of ze een keer wilde winkelen enz.
mijn moeder deed in die tijd erg raar. steevast als ik mijn zus had gebeld kreeg ik de dag erna van mijn moeder een raar telefoontje: goh joh! dat jij zoveel behoefte hebt aan je zus! heb je zelf geen vriendinnen? zei ze dan. de gesprekken met mijn zus liepen ook nooit echt leuk, het was altijd dat ik haar dingen vroeg en ze was erg kortaf, ze zat duidelijk met haar gedachten bij andere dingen. achteraf begreep ik wel dat mijn moeder bang was dat er over haar geroddeld zou worden maar dat as toen helemaal niet aan de orde. ik voelde me vaak erg stom want ik probeerde juist met mijn zus in contact te komen maar zowel mijn moeder als mijn zus vonden dat maar niets.
toen besloot ik weer te gaan studeren. hadeigenlijktot die tijd niet zoveel bereikt. als ik eerljk ben kwam da twel door al dat gezeik al vind ik het rottig om dat te zeggen. ik heb zelf ook ee hoop verantwoording voor mezelf maar achteraf denk ik: ik as altijd met het thuisfront bezig. altijd maar met mijn moeder die maar op de bank zat met haar doemscenario en mijn zus die zich helmaal aan het herstellen enz. was.
ik wilde dus gaan studere nen probeerde dat nog met mijn zus te overleggen hoe of wat. weer geen respons en weer rottige telefoontjes van mijn moeder. ik moest mijn zus met rust laten enz.
ik ging dus studeren en kreeg zoals verwacht weer geld van mijn oders. maar wederom moest ik me weer op een bepaalde manier opstellen. was het bijv. sintmaarten eni k had mijn moeder aan de lijn dan zei ze dat ik mijn gordijnen en licht maaruit moest doen en aan de andere kant van de kamer moest gaan zitten leren. als ik dan aangaf dat ik het juist leuk vond al die kinderen werd ze kwaad en was er weer een paardagen geen contact. en dan zei ze later: nee ik bedoelde het zo geod! ik zei aleen maar heel lief van goh zou je niet beter zus en zo kunnen doen?
dat deed ze trouwens alitijd: hatelijke dingen zeggen en dan achteraf roepen: nee hoor ik zei aleen maar heel leif....
ik ging dus studeren en ontmoette daar mijn huidige vriend. hoe ze het voor elkaar kreeg...ik weet het niet maar er kwamen altijd kritische vragen en hoe je daar ook op reageerde...het maakte niet uit het was toch nooit goed. kocht mijn vriend een fotocamera was hij een egoist omdat hij van de ibg leende (ze had hem nog niet eens gezien). ging hij niet met moederdag naar zijn moeder dan was het ook niet goed. ook stelde ze steeds vragen of hij wel dingen voor me deed maar op een hele vervelende manier.
ik had in die tijd voor het eerst zoiets van: ik ben nu ook een beetje jong en vrij. ik had al die jaren ervoor veel verwantwoording af moeten leggen en voelde me nu een stuk vrijer en deed wat meer dingen die normaal waren voor mijn leeftijd al zie ik achteraf dat dat echt hele simpele dingen waren. ik ging weleens wat met mijn vriend doen, belde minder, maar ik kreeg zo vaak hatelijkheden. dan kreeg ik weer te horen dat ik mijn studie vast niet belangrijk vond of da tik aleen maar was gaa nstuderen om aandacht te trekken enz.
en wat deed domme ik? ik dacht: mijn zus heeft nu een tijdje een nieuwe vriend, ze leek wt tot rust gekomen te zijn en ik dacht: toch wel leuk om weer wat meer met haar in contat te komen dan kunnen we ook met zijn vieren dingen doen. en daarnaast wilde ik haar ook graag vertelle over wat mijn moeder wel niet allemaal zei tegen mij. het was niet bewust roddelen maar ik zat er vaak zo mee en mijn vriend zei dan: waarom bespreek je dit niet met je zus? die heeft veel van hetzelfde meegemaakt!
ik belde haar dus af en toe en kreeg erg weinig respons. vaak zat het gedoe met mijn moeder me zo hoog dat ik dan begon te huilen maar mijn zus ging eigenlijk nergens op in. en weer gebeurde het dat mijn moeder dan een dag later aan de telefoon hing: ze riep dan wederom dat ik mijn zus met rust moest laten en of ik zelf geen vriendinnen had.
na een aantal maanden, het was inmiddels zomervakantie, besloot ik mijn vriend aan mijn ouders voor te stllen. hadden we steeds uitgesteld nou ja je snapt wel waarom.
dat werd een hele gespannen situ. mijn moeder deed haar uiterste best om bij mijn vriend als leuke moeder over te komen (lekker he die appelflappen, lief van mij he dat jij er twee mag!) en zette mij af en toe niet zo lekker neer (anne is wel lief, maar ja ze doet soms van die dingen....en moeder dan maar weer betalen! lief van mij he?). en ondertussen maakte ze mij het leve echt zuur! waren we binnen dan maakte ze rotopmerkingen over hoe ik het slaatje had opgemaakt (ik had nog zo gezegd: geen tomaat bovenop!!!) of kreeg ik een halve trap onder te tafel als ik iets verkeerds zei. op een gegeven moment was het zeven uur en ik merkte heel erg aan mijn moeder dat ze het genoeg vond zo voor een eerste bezoek. ze zat mijn vriend maar hints te geven: jij bent moe! riep ze vijf keer, jij moet maar naar huis. mijn vriend snapte de hele hint niet en zei: ik ben niet moe hoor mevrouw! dus dat werkte totaal niet. toen zei mijn vriend tegen mij: zullen wij nog eventjes gaan fietsen ofzo? het is zulk mooi weer, misschien kunnen we even naar mijn opa en oma fietsen (was vier km verderop). ik zei dit tegen mijn ouders en eignelijk zonder heel duidelijk overleg/goedkeurig vragen van onze kant pakten we de fietsen (de fiets van mijn vader en de oude van mij) en we gingen naar zijn opa en oma, kennismaken. heel netjes om half tien kwamen we terug. mijnmoeder zat met een donderkop op de bank, kon nog nauwlijks iets over haar lippen krijgen behalve dat het niet echt slim was niet na te gaan hoelaat de treinen gingen en hoe moest mijn vriend daar nu nog komen? mijn vriend antwoordde dat dat geen probleem was. hij zou gewoon naar het station lopen en welk thuiskomen (mijn vriend is daar echt ontzettend makkelijk in al moet hij drie uur wachten of tien uur). toen heeft mijn vader ons nog naar het station gereden (om hem af te zetten ik bleef bij mijn ouders) hij vroeg nog aan mij in de auto: zullen we morgen nog iets gaan doen? zwemmen ofzo? ik zei dat is goed lijkt me leuk. op de terugweg kreeg ik een preek van mijn vader: ik kon niet zomaar iedereen uit gaan nodigen, het had mijn moeder al zoveel moeite gekost om dit met het slaatje te regelen enz. we kwamen thuis en mijn moeder was al naar bed. ik ben toen gaan slapen. de volgende ochtend merkte ik gelijk al dat het weer mis was. dit keer heel erg. ik kreeg een preek van mijn moeder van wel twee uur. ze ging maar door. echt alles kwam voorbij het ging maar door. hoe egoistisch ik die week wel niet was geweest dat ik bij de etos alleen voor mezelf had gekeken. over het slaatje. over het fietsen met mijn vriend. over mijn ongeinteresseerde houding toen ze zei dat ik die zomer mooi golflessen kon nemen en ga zo maar door. het ging echt om hele achterlijke dingen. ze ging maar door en door en door en door. en toen zijn ze kwaad samen met de auto weggegaan. ik heb toen in tranen mijn vriend gebeld en hij is me op komen halen. we gingen weg maar ik realiseerde me dat ik mijn ovjaarkaart was vergeten. wij dus terug en toen waren mijn ouders al thuis! ze gingen gelijk poeslief tegen mijn vriend doen en mijn moeder zei nog tegen mijn vriend (waar ik niet bij was) je moet niet alles geloven wat zij vertelt hoor!
een beetje verdwaasd zijn we toen weggegaan. ik was het helemaal zat alles, wilde gewoon normaal leven, gewoon leuke dingen doen met mijn vriend, ze was zo ver gegaan de hele tijd. we zijn toen een paar weken lang gewoon wat rondgetrokken, dan weer in het huis van zijn zus, dan weer op mijn kamer, dan nog weer een weekje kamperen. in die weken heb ik een aantal keren nog mijn zus gebeld maar zoals je al zult raden gaf die amper thuis. ze liet trouwens wel merken het te herkennen en dat het allemaal heel erg was maar ze ging er verder niet op in, maakte een geirriteerde indruk, was met dingen bezig, had deadlines en ga zo maar door.
toen kwam er opeens via de mail een uitnodiging van mijn zus voor een bbq. voor haar verjaardag. ik was gelijk blij! het klinkt misschien heel raar maar ik was best trots om aan mijn vriend te laten zien iets met mijn zus te kunnen gaan doen. we hadde nl. in die vakantie steeds in de huizen van zijn zussen gezeten en ik had zoiets van: goh leuk. wij er dus heen. er waren heel veel mensen en ook mijn ouders waren er oa. die deden tegen mij heel neutraal en begonnen weer tegen mijn vriend te slijmen (terwijl ze hem bv in die lange preek al tien keer had afgekraakt, wat een eikel dat hij niet gelijk naar huis was gegaan en het fietsen had voorgesteld enz.).
ik had mijn zus gevraagd te kunnen blijven slapen. dat kon gelukkig maar het was verder helemaal niet gezellig ofzo. de bbq was voorbij en mijn zus raakte nogal geirriteerd door de berg afwas en ook dat wij er nog waren. toch was die avond niet heel vervelend. ik gaf mijn zus haar kadootjes (die wilde ik persoonlijk geven) en we dronken nog wat op hun balkon. als vanzelfsprekend kwam er vanalles bij mij boven. ik had zoon behoefte erover te praten. ik verteld hoe dingen waren gegaan. de verwijten (oa tien keer dat ze door mij in een huurhuis moest wonen, mijn moeder, omdat ik had gestudeerd en al die andere onzin). mijn zus reageerde weer hetzelfde: ja heel stom wat mijn moeder allemaal deed maar ja het was niet anders enz. ze reageerde vrij neutraal.
de volgende dag moest mijn vriend vroeg weg en ik had mijn zus gevraagd of ik dan nog een dag en nahct langer mocht blijven. dat had met mijn ov temaken en ik had ook nie zoveel zin om alleen naar mijn kamer terug te gaan (mijn vriend zou een week wegblijven en vond het wel leuk om nog even in een andere omgeving te zijn)
de volgende ochtend moest mijn zus al om zeven uur werken. ik ben toen gelijk met haar opgestaan en heb de hele afwas (geloof me het was heel erg veel) gedaan. ben vervolgens boodchappen gaan doen. ze kwam om vijf uur thuis en ik werd amper aangeken. ze was moe, had deadlines enz. die avond werd ik bijna weggekeken. de volgende ochtend gaf ze aan dat haar laptop nog elders stond. ik ben die toen op gaan halen in de hitte en wederom afgewassen van de avond ervoor.
ze kwam toen al om elf uur thuis, had vroege dienst en toen ze zag dat ik nog er was sprong ze bijna uit haar vel van geirriteerdheid. ze was het zat. het was haar huis. ik was er nu lang genoeg geweest. ze had deadlines en ga zo maar door. ik schrok me kapot, ze was zo doorgeslagen ze deed haar kleren uit en ging in haar ondergoed op bed liggen zwaar geirriteerd. toen werd ik ook kwaad en zei dat ze een egoist was. ze stond op en sloeg helemaal door en sloeg me in mijn gezicht. ik heb toen huilend mijn spullen gepakt en ben naar de trein gegaan
in de trein had ik zoveel verdriet. ik heb haar gelijk gebeld en gezegd: we moeten geen ruzie maken we hebben al nietzoveel mensen. ik ben toen naar mijn kamer gegaan....
een dag later kreeg ik van mijn moeder een telefoontje: ik zou mijn zus zoooooooooooooooooveel verdriet doen door lelijk op het balkon gepraat te hebben met mijn zus. mijn zus zou er helemaal kapot van zijn. uiteraard wist ik dat dit niet zo was, mijn zus had beaamd wat ik zei, was er alleen niet meer op ingegaan omdat ze al genoeg met mijn moeder had meegemaakt en sores had. maar mijn moeder had veel info van wat er allemaal bsproken was op het balkon dus dat had mijn zus al wel verteld. ik wist niet wat ik hoorde zo gedetailleerd was het.
ik heb mijn zus toen nog gebeld maar die reageerde heel kortaf, ze moest weg enz.
toen kwam mijn vriend met het idee te gaan samenwonen en ook snel. want hij kon via een vriend een huisje krijgen. ik heb mijnouders dit nog verteld maar uiteraard waren ze het daar absoluut niet mee eens om twintig redenen (ik had altijd wat, dan moest ik nog studeren, dan wilde ik samenwonen, ik was een egoist, en ga zo maar door)
in de weken die volgden voelde ik me erg alleen. wilde zo graag de inrichting en alles van het nieuwe huis delen met mensen maar dat ging gewoon niet. heb mijn zus nog drie keer een mail gestuurd met wat info over vloerbedekking enz. ik kreeg een keer een mail terug met "ziet er goed uit zus" verder niets.
ondertussen gaf mijn zus wel half aan dat ze het zo druk had (dit was al heel lan gaan de gang) met haar leven op poten zetten (nog steeds na het debacle van het trouwen). ze was maar bezig met dingen doen: nieuwe studie, nieuw huis, wilde reizen, wilde van alles doen. ze was zo druk met haar verloren, verpeste jaren in te halen. en ja ze liet ook wel doorschemeren dat mijn moeder dat allemaal verziekt had maar dat liet ze allemaal heel onopvallend doorschemeren.
we gingen op eerste kerstdag verhuizen (kon niet anders) en wat bleek, mijn zus ging die dag heeeeeeel uitgebreid voro mijn ouders koken. nou moet je weten dat mijn zus echt nooit iets met kerst of koken had, ik was thuis altijd degene die dat altijd deed en er al weken van te voren mee bezig was. dan kan je denken dati k misschien het gras daarmee voro haar voeten heb weggemaaid maar dit was wel heel opvallend en vreemd.
ik kreeg maar opmerkingen van mijn moeder: we doen het flink riep mijn moeder! het is zo zwaar voor ons vieren (vader moeder zus en vriend) heo je doet, je zus heeft er zoveel verdriet van maar ja we hebben elkaar. mijn moeder had duideiljk een defensieve muur naar mij opgetrokken en zichzelf helemaal ingedekt zodat er niet over haar geroddeld zou worden dat kreeg ik pas veel later door.
pas tien dagen later ging de telefoon. mijn zus. is het nog een beetje gelukt met verhuizen? vroeg ze. toen brak er echt iets in me. ik had echt jarenlang geprobeerd haar te helpen, ze was zo kapot gemaakt door het treitergedrag van mijn moeder, ik had geporbeerd haar er weer bovenop te helpen, met haar in contat te komen een band op te bouwen, het was allemaal niet gelukt. ik ging samenwonen, ze liet me gewoon zitten, had haar nog geprobeerd erbij te betrekken, was niet gelukt, en tien dagen later kreeg ik een simpel teleoontje of het nog een beetje gelukt was
toen heb ik huilend tegen haar gezegd dat ik dit echt niet fijn vond hoe het nu ging. mijn moeder had zich tegen me gekeerd zoals ze dat bij haar had gedaan al die jaren, mijn moeder bleef maar hatelijke opmerkingen maken en ik kreeg gewoon heel erg het idee dat er nu tegen me gespannen werd (later werd na heel veel psychologen bezoek duidelijk dat dit ook klopte, voor alle partijen had dit zin: mijn moeder hoefde niet bang te zijn dat er over haar gekletst werd, die had onbewust wsch wel door dat ze raar gedrag vertoonde en zo kon ze dat voorkomen, verder kon mijnmoeder nu weer heel erg dwepen over iets net zoals bij het trouwen van mijn zus -> erg he? dat dit ons weer moet overkomen enz. voor mijn zus had het ook zin, de aandacht viel nu van haar af, zij kon nu haar leven weer op de rails zetten en tevens weer wat respect en genoegen van mijn ouders terugverdienen waar je als kind toch wel erg behoefte aan hebt. door het mijn ouders naar de zin te maken, met ze mee te dwepen en zich tegen mij neutraal op te stellen kon zij haar verloren tijd inhalen en binnen notime studeren, promoveren een jaar met haar vriend naar engeland enz.
er brak dus tijdens dat gesprek iets enorms in me en ik zei dan ook tegen mijn zus: zo hoeft het niet meer voor me. ik heb echt zo mijn best gedaan zo hoeft het niet mer. o prima zei ze koel en hing op.
ik heb daarna NOOIT meer iets van haar gehoord.
en toen kwam het. toen kwam het fenomeen dat ik zomaar mijn zus zou haten/kapot zou maken/niet zou willen zien enz. in het leven.
mijn moeder heeft dat compleet uitgebuit. ik weet niet hoe ze het heeft gedaan maar ze heeft het gedaan. op alle mogelijke manieren. ja ik voelde me dooor mijn zus in de steek gelaten en nee zo hoefde het niet meer voor mij. maar mijn zus stond het natuulrlijk hartstikke vrij om een dag later te bellen en te zeggen dat ze het naar vond dat dingen zus en zo liepen enz. of misschien een excuusje of wat dan ook maar ik hoorde niets meer van haar.
mijn moeder is toen gelijk begonnen met op allerlei manieren dit fenomeen een plaats te geven. je zus vindt het zo erg dat je haar ouders kaot maakt. en waarom haat je haar nou zo? het is zoon lie meisje riep mijn moeder dan door de telefoon. wil je haar echt niet zien? en dan stuurde mijn moeder oorbellen op die mijn zus voor me gekocht zou hebben met de woorden: je zus is zo verdrietig dat haar zusje haar zo haat. ze geeft dan mij de oorbellen en zegt dan o mama wil mijn zusje mij echt niet zien? misschien accepteert ze van jou wel de oorbellen! ik wist natuurlijk dondersgoed dat dit helemaal uit zijn verband was gerukt. ook hoorde ik via via dat mijn zus het hartstikke druk weer met zichzelf had nog een studie ging doen weer op reis ging. ik zei dan weleens tegen mijn moeder dat mijn zus dondersgoed wist waar het omging (maar mijn moeder wist dat natuurlijk ook wel, het had naturulijk deels ermee te maken dat mijn zus totaal niet voor mij in de bres was gesprongen tone mijn moeder net zo tegen mij ging doen als destijds tegen mijn zus, dat rook mijn moeder maar ja dat kon ik natuurlijk niet zeggen). o nee zei mijn moeder dan, die durft jou niet te bellen die is zo overstuur dat je haar zo haat! en dat je zo lelijk over haar ouders praat! ik heb toen nog een keer een poging gedaan via msn om met haar te praten maar mijn zus kapte het gelijk af, had het druk, moest weg, wist nergens van en dat was het dan.
alles ging lvanaf dat moment angs me heen. was het voor mijn gevoel nog voor kort dat ik elk weekend bij mijn ouders zat, ze op de hoogte hield an alles wat ik deed, leuke dingen voor ze verzon, met ze op vakantie ging enz werd ik nu compleet buitenspel gezet. ja ik was wel welkom, maar ik moest me natuurlijk wel realiseren wat ik allemaal wel niet gedaan had, egoistisch, lelijk over mijn ouders praten enz.
ondertussen had ik ook nog een zware studie, huishouden enz. het was echt complete chaos en verdriet in mijn hoofd, ik liep eigenlijk altijd te huilen. doordat het verhaal dat ik niets van mijn zus wilde weten zo ontzettend het leven in was geroepen kon ik eignelijk geen kant meer op. mijn moeder regisseerde uiteraard de hele boel. ze ging met mijn zus en haar vriend op vakantie, bij elkaar op bezoek, het was allemaal zo gezellig.
ik raakte steeds dieper in de put, ging naar de psycholoog, die me uitlegde dat mijn moeder en mijn zus onbesproken een deal hadden gesloten die voor beiden het beste uitkwam, zo hoefde mijn moeder niet bang te zijn dat er over haar gekletst werd en kon ze weer ergens over dwepen en mijn zus kon haar gang gaan omdat de aandacht van haar afviel en ondertussen zich bij mijn ouder rehabiliteren wat voor een kind erg belangrijk is
dit heeft heel veel jaren geduurd. ik zag mijn ouders eigenlijk nooi meer maar vond hetvaak zo ontzettend moeilijk.ik belde ze weleens en dan deden ze bij tijd en wijle heel aardig allemaal onder het mom van jij hebt heel onaardig gedaan e nfouten gemaakt maar wij als ouders zijn natuurlijk altijd bereid je te vergeven. voor je zus i het allemaal zo erg en voor ons ook zo erg dat je haar haat dat moet je je wel realiseren enz.
ik vertikte het uiteraard om daarin mee te gaan zo was het absoluut niet. ik ben er nog een keer geweest om wat spullen op te halen met mijn vriend. toen ik even boven was heeft mijnmoeder hem apart genomen en huilend gezegd: heeft ze het al verteld? ze heeft een zus! die is zo lief! (en dat is zo raar om dat uit de mond van mijn moeder te horen...juist zij heeft altijd zoveel lopen schelden op mijn zus maar mijn moeder geniet zo van die uitspelerij) kanjij dan niet een keer met anne praten? kan jij haar dan niet vragen waarom ze haar lieve zus zo haat? wij als ouders zitten met onze handen in het haar. gelukkig heeft mijn vriend daar niet op gereageerd.
mijn moeder werd steeds feller. ze sprak vreselijke voicemails in ze wilde me tot haar dood niet meer zien.
na ongeveer twee jaar heeft een exvriendje van tine jaar terug contact met mijn zus gezocht. voor mij. hij was benieuwd hoe het met mij ging en had haar weten te googelen. zonder begeleidend schrijven forwardde mijn zus de mail pas na een maand naar me door. een dag later ging de telefoon het was mijn moeder. ze vroeg heel belangstellend hoe het met me ging en met de poes en met het weer en toen zei ze: goh...wat moet je zus nou met die mail? ik was sowieso niet van plan om die jongen terug te mailen, hij was vreemdgegaan en had geld van me gestolen dus ik had het geha dmet hem maar ik zei tegen mijn moeder: nou zij hoeft daar niets mee te doen hoor en ik denk dat ik er niet op reageer. toen begon mijn moeder te schreeuwen: ik moest mijn zus bellen om te zeggen wat ik met die mail ging doen. ik moest haar bellen. ik moest haar vertellen wat ik ging doen. ik zou mijn zus haten het was allemaal zo erg en weer eindigde ze met de woorden dat ze me nooit meer wilde zien
inmiddels was ik helemaal kapot. de stralende ik die ik ooit was was kapot. was 15 kg afgevallen. mijn haar was dun geworden ik liep altijd te huilen. op de studie ging het niet goed was nooit geconcentreerd. ik miste zoveel warmte voelde me zo alleen. inmiddels liep ik elke week al bij de psycholoog en had ik ook mensen opgebeld die het verhaal van mijn zus destijds van dichtbij hadden meegemaakt die beaamden allemal hoe mijn zus kapot was gemaakt door mijn moeder en vonden dit wel heel triest hoe dit staartje was gegaan... maar ja er greep nooit iemand in ik stond maar alleen en mijn psycholoog knikte ook alleen maar ja
toen een maand voor mijn afstuderen begon mijn moeder dat mijn zus al vijf jaar lang verdriet zou hebben dat ik haar zo haatte. ze wilde me zo graag ontmoeten waarom had ik altijd zo de boel lopen te verzieken? ik vertelde dat ik aan het afsuderen was en totaal geen spanning nu wilde hebben zo voor het belangrijke moment.
toen ik was afgestudeerd kwam er opeens een mail van mijn zus en een grote bos bloemen van mijn ouders en mijn zus en vriend. mijn zus schreef dat ze het zo naar had gevonden dat ik vijf jaar geleden had gezegd dat ik vanwege mijn zware studie haar niet wilde zien. dat mijn studie voorging en dat ik haar er niet bij kon gebruiken. je reinste onzin. ik had alleen die maand ervoor gezegd at ik me op mijn afstueren wilde en moest concentreren.
ik heb mijn zus toen verteld hoe de afgelopen vijf jaar waren gegaan. mama's getreiter, verdraaiingen en alles erbij. maar weer reageerde mijn zus heel neutraal. ze was een heel ander persoon geworden. duidelijk was dat ze echt heel veel had gedaan en kunnen doen in al die jaren. eindelijk geen gezeik van mijn moeder (want vanaf dat ze heel klein was had mijn moeder haar ook lopen belagen dat ze lui was enz.) natuurlijk had mijn moeder haar ook wel weer ondertussen met dingen te pakken gehad, maar doordat de aandacht van haar af was gevallen had ze wel door kunnen gaan. langzamerhand begon ze dingen toe te geven. ja het was haar mooi uitgekomen nu de negatieve aandacht op mij. nee natuurlijk was dat onzin dat ik haar zou haten. bepaalde dingen kn ze zich niet herinneren en op veel dingen reageerde ze heel oppervlakkig of kapte ze af. het leek wel of ze toch een soor tvan hersengespoeld was. ze praatte heel psychologisch met zinnen als: kennelijk is dat onderschat en dat soort dingen.
ik werd er echt beroerd van. mijn moeder bleef maar uitspelen: wil je haar dan echt niet ontmoeten? wij houden wel van haar! waarom haat je haar? en ondertussen had mijn zus min of meer toegegeven wat er natuurlijk dik bovenop lag: zij kon nu door na al die rotjaren ten koste van mij.
ik werd zieker en zieker en wilde gewoon geen contact meer het ging maar door en door
en toen...drie maanden later raakte ik zwanger onverwacht. was erg blij maar ook erg verdrietig en ook erg ziek gelijk. ik voeld eme zo zwak door alles. ik belde met tien weken mijn ouders en stuurde mijn zus een mail. mijn moeder feliciteerde me en begon toen gelijk: zou je willen dat ik het aan je zus vertel? zou je dat willen? dat lieve kind? ik mompelde dat ze dat zelf maar moest weten ik was al zo ziek. toen kwamen de mails weer. mijn zus had overigens heel neutraal weer gereageerd en het was duidelijk at mijn moeder haar weer dingen in had lopen praten. ik was negatief en ga zo maar door. ik werd zieker en zieker en gaf soms wel 40 x per dag over. ik heb mijn oudes daar nog een keer over gebeld maar die reageerden echt achterlijk. het enige wat ze zeiden was dat ik me maar in het zieienhuis op moest laten nemen. zij hadden nl. echt iets ergs meegemaakt: de lift deed het niet meer en daardoor moesten ze naar een vakantiehuisje. toen er nog een rotmail kwma over mijn zus en weet ik veel wat werd het me te veel. ik ben toen in mijn eentje naar een camping gegaan twee weken en heb alleen maar overgegeven en gehuild. toen kon ik niet meer. ik heb beiden ee mail gestuurd dat het echt slecht met me ging en dat ik eignelijk gen contact meer wilde omdat ze het zo hadden lopen verdraaien allemaal. ik kreeg toen weer een rotmail terug. ik zou spanning willen ik zou niet willen dat het leuk was in de familie enz.
het ging slechter en slechter met me. ik viel maar af en de baby bleek na echoos veels te groot te zijn. ik heb mijn oudes tussendoor nog wel een keer gebeld maar kreeg alleen maar rotreacties, ik zou iedereen afstoten, kapot maken. mijn moeder zei dat toen ik vertelde dat ik zwanger was ze al wist dat ik de baby zou gebruiken om mensen kapot te maken en ga zo maar door
eigenlijk ehb ik helemaal niet meer van de zwangerschap genoten daarna. het ging ook zo slecht met me lichamelijk door dat overgeven de hele dag. ik heb mijn moeder ook nog een keer gebeld nav het feit dat de baby zo groot zou zijn enz. ik kreeg toen de opmerking dat het voor hun zo irritant was geweest dat ik weer was gaan studeren alsof dat er iets mee te maken had
de latste weke heb ik echt alleen maar lopen te overleven. toen de baby geboren was was ik enorm gelukkig toch maar mijn ouders gebeld en toen ik vertelde hoe het gegaan was zei mijn moeder hou jij eigenlijk wel van je kind? je vertelt alleen maar tehnische dingen over de zwangerschap.
heb ze toch maar een geboortekaartje gestuurd, mijn zus niet, kreeg toen weer een rottelefoontje van mijn moeder (stom dat ik wee ropnam) dat ze me nooit meer wilde zien en weet ik veel wat allemaal meer
mijn kindje is nu twee maanden oud en mijn ouders hebben hem nog steed niet gezien. hadden ze wel gewild hoor maar niet onder hun voorwaarden lijkt me. ik ben er helemaal klaar mee maar heb ook vaak veel verdriet. dan stuurt mijn vriend filmpjes van de kleine naar izjn familie en dan breek ik weer. ik ga ook geen pogingen meer doen om het toch te proberen. het is voor mij zo klaar als wat
maar heb toch welke seconde verdriet.....
maandag 30 maart 2009 om 21:44
Jeetje, wat een verhaal (en dan bedoel ik niet alleen de lengte ). Heb je behalve je vriend andere mensen om je heen die je kunnen steunen? Ik denk dat het echt belangrijk is eerst een eigen leven op te bouwen met mensen die je vertrouwt en waar je bij terecht kan. Je losmaken houdt ook in dat je je ergens anders aan bindt, dat maakt het in elk geval minder moeilijk. En misschien moet je toch kijken of je hier geen professionele hulp bij kan krijgen (ook al heb je dat al geprobeerd). Het is dermate complex en verweven met wie je geworden bent dat je anderen nodig zal hebben om je uit het moeras te trekken, denk je niet?
En over je zus: ik denk dat zij zó bang is door je moeder afgewezen te worden dat ze haar eigen mening opschort en met de kritiek van jou niet mee durft te gaan. Je kan je afvragen of dat voor haar op de lange termijn de goede manier is, zij kan zo nooit los komen van je moeder en een eigen identiteit ontwikkelen.
Jij bent je eigen mening blijven vormen, en kan blijven zien dat het echt niet klopt allemaal. En neem maar van mij aan dat dat niet iedereen gegeven is die in een soortgelijke situatie zit. Het maakt je misschien sterker dan je zelf denkt.
Heel veel sterkte in elk geval.
En: in de alinea boven "mijn moeder werd steeds feller. ze sprak vreselijke voicemails" ... wordt een naam genoemd, misschien moet je die even weghalen?
En over je zus: ik denk dat zij zó bang is door je moeder afgewezen te worden dat ze haar eigen mening opschort en met de kritiek van jou niet mee durft te gaan. Je kan je afvragen of dat voor haar op de lange termijn de goede manier is, zij kan zo nooit los komen van je moeder en een eigen identiteit ontwikkelen.
Jij bent je eigen mening blijven vormen, en kan blijven zien dat het echt niet klopt allemaal. En neem maar van mij aan dat dat niet iedereen gegeven is die in een soortgelijke situatie zit. Het maakt je misschien sterker dan je zelf denkt.
Heel veel sterkte in elk geval.
En: in de alinea boven "mijn moeder werd steeds feller. ze sprak vreselijke voicemails" ... wordt een naam genoemd, misschien moet je die even weghalen?
maandag 30 maart 2009 om 21:45
Ik heb serieus de hele openingspost gelezen alvorens te reageren. En toen nog even gewacht. Okee, door de alinea's scannend maar toch zoveel als maar enigszins mogelijk was gelezen.
Het heeft geen zin, zoveel woorden.
Je bent nu sowieso ontoerekeningsvatbaar want pas bevallen. Niet de beste tijd om de boeken van je leven op te gaan maken.
Dat hele verhaal valt zo samen te vatten. Waarom is je moeder zo kritiserend en zo met zichzelf ingenomen en waarom heeft je zus het godvergeten lef om haar zijde te kiezen?
Is het al eens in je opgekomen dat je zus jouw relatie met je moeder ook zou kunnen hebben geinterpreteerd als haar (je moeders) zijde kiezen?
Waarom zou ze ineens voor jouw karretje moeten gaan lopen als jij anders beslist dan je moeders zijde kiezen?
Je hebt verdomd veel bereikt ondanks je moeder. Een vriend, een kind, een studie zo goed als afgemaakt.
Geniet daarvan. Rouw om dat je nooit een moeder hebt gehad en rouw omdat je kennelijk geen betrouwbare zus hebt en ga verder met wat je wel hebt.
Het wordt toch nooit anders met die lui. Wat je ook doet en wat je ook laat.
Kappen is overigens het makkelijkste. Je kunt die beslissing altijd nog/weer terugdraaien als je je wat sterker voelt.
Het heeft geen zin, zoveel woorden.
Je bent nu sowieso ontoerekeningsvatbaar want pas bevallen. Niet de beste tijd om de boeken van je leven op te gaan maken.
Dat hele verhaal valt zo samen te vatten. Waarom is je moeder zo kritiserend en zo met zichzelf ingenomen en waarom heeft je zus het godvergeten lef om haar zijde te kiezen?
Is het al eens in je opgekomen dat je zus jouw relatie met je moeder ook zou kunnen hebben geinterpreteerd als haar (je moeders) zijde kiezen?
Waarom zou ze ineens voor jouw karretje moeten gaan lopen als jij anders beslist dan je moeders zijde kiezen?
Je hebt verdomd veel bereikt ondanks je moeder. Een vriend, een kind, een studie zo goed als afgemaakt.
Geniet daarvan. Rouw om dat je nooit een moeder hebt gehad en rouw omdat je kennelijk geen betrouwbare zus hebt en ga verder met wat je wel hebt.
Het wordt toch nooit anders met die lui. Wat je ook doet en wat je ook laat.
Kappen is overigens het makkelijkste. Je kunt die beslissing altijd nog/weer terugdraaien als je je wat sterker voelt.
maandag 30 maart 2009 om 21:47
maandag 30 maart 2009 om 21:49
quote:Pammie schreef op 30 maart 2009 @ 21:40:
Ik zeg ook niet dat het makkelijk is Iry, maar het kan wel. Ik lees hier alleen maar dat het allemaal niet lukt zonder dat ik het idee heb dat ze er daadwerkelijk voor gaat. Dat ze haar familie het niet meer gunt om haar leven en haar gezin te (laten) verruineren.
Makkelijk zal het inderdaad niet voor haar zijn Pammie.
Ik lees dat de spanningsboog ook niet zo groot is.
En onmogelijk is het inderdaad niet,dat ben ik met je eens.
Maar haar mogelijkheden zijn als buitenstaander niet te meten .
Dat wilde ik ermee zeggen eigenlijk
Ik zeg ook niet dat het makkelijk is Iry, maar het kan wel. Ik lees hier alleen maar dat het allemaal niet lukt zonder dat ik het idee heb dat ze er daadwerkelijk voor gaat. Dat ze haar familie het niet meer gunt om haar leven en haar gezin te (laten) verruineren.
Makkelijk zal het inderdaad niet voor haar zijn Pammie.
Ik lees dat de spanningsboog ook niet zo groot is.
En onmogelijk is het inderdaad niet,dat ben ik met je eens.
Maar haar mogelijkheden zijn als buitenstaander niet te meten .
Dat wilde ik ermee zeggen eigenlijk
maandag 30 maart 2009 om 21:53
ik ben bijna 100 x naar de pscych geweest (alle drie bij elkaar) eerst bij een die echt helemal weet ik veel alle opleidingen bij elkaar had, ook in het zh werkte enz. toe nog bij een andere en later nog bij iemand die aleen maatschappelijk werkster was maar meer van de mens uitging volgens haar moest overigens elke keer 15 euro zelf betalen per keer. is dus 1500 euri snappie
maandag 30 maart 2009 om 22:01
Pfff, het is mij niet gelukt, ik was blij met de samenvatting.
Die therapie: waarom wisselen? Als het echt niet klikt met een therapeut, ok. Maar waarom al een aantal verschillende? Ik denk dat het heel belangrijk is om langer vol te houden. Niet stoppen en er vanuit gaan dat je hier nog vele jaren therapie voor nodig hebt. Bedoel ik niet negatief maar opbouwend. Accepteer dat dit een situatie is waar je niet zomaar even klaar mee kan zijn.
Voor de eigen bijdrage zou ik het niet laten. Daar had ik al een auto van kunnen kopen.
Die therapie: waarom wisselen? Als het echt niet klikt met een therapeut, ok. Maar waarom al een aantal verschillende? Ik denk dat het heel belangrijk is om langer vol te houden. Niet stoppen en er vanuit gaan dat je hier nog vele jaren therapie voor nodig hebt. Bedoel ik niet negatief maar opbouwend. Accepteer dat dit een situatie is waar je niet zomaar even klaar mee kan zijn.
Voor de eigen bijdrage zou ik het niet laten. Daar had ik al een auto van kunnen kopen.
maandag 30 maart 2009 om 22:05
Ik vind het gezien het verhaal eigenlijk niet zo stellig om haar zus de zwarte piet toe te spelen.....denk dat daar ook een kant van het verhaal ligt.
Want wellicht zie je het zelf niet zo bambi,maar je hebt ook best wat gevraagd van je zus.
Jou kant te kiezen,je volledig te begrijpen.Ook jij hebt verwachtingen van haar die je denkt te mogen hebben omdat jij haar gesteund hebt.
Volgens mij hangt je hele familie aan elkaar vast aan verwachtingen van elkaar,teleurstellingen,claimen etc....
Lijkt wel of dat jullie gezinsdynamiek is.
Waar jullie allemaal (ook jij) een rol in spelen.
Spinster wat een lieve en mooie post!
Ik ga hem voor mijzelf ook bewaren.
Want je beschrijft een hele mooie manier van actief bezig zijn met het in kaart brengen wat je hebt bereikt.
Mooi hoor.
Overigens Bambi,
Ik ben al 9 jaar aan het psychologen,therapieen en dagbehandelingen.
Overigens heb ik een hele andere problematiek,ligt misschien veel complexer.
Ik denk dat het toch nog "pas"voor je is,gezien je nog niet in vooruitgang zit.
Ik denk dat je de juiste persoon/aanpak nog niet hebt kunnen vinden die je vooruit helpen.
En zo;n zoektocht kan ook best lang duren.
Dan lijkt het alsof je er allang aan werkt,maar sta je toch aan het begin.
Is klote maar wat ik wil zeggen niet zo snel opgeven daarin,ook al denk je dat het allemaal niet helpt.Blijf zoeken,en voelen of je ermee vooruit komt.
En eens met mamzelle,
Je hormonen doen ook geen goed nu in deze periode waar je nu inzit.
Want wellicht zie je het zelf niet zo bambi,maar je hebt ook best wat gevraagd van je zus.
Jou kant te kiezen,je volledig te begrijpen.Ook jij hebt verwachtingen van haar die je denkt te mogen hebben omdat jij haar gesteund hebt.
Volgens mij hangt je hele familie aan elkaar vast aan verwachtingen van elkaar,teleurstellingen,claimen etc....
Lijkt wel of dat jullie gezinsdynamiek is.
Waar jullie allemaal (ook jij) een rol in spelen.
Spinster wat een lieve en mooie post!
Ik ga hem voor mijzelf ook bewaren.
Want je beschrijft een hele mooie manier van actief bezig zijn met het in kaart brengen wat je hebt bereikt.
Mooi hoor.
Overigens Bambi,
Ik ben al 9 jaar aan het psychologen,therapieen en dagbehandelingen.
Overigens heb ik een hele andere problematiek,ligt misschien veel complexer.
Ik denk dat het toch nog "pas"voor je is,gezien je nog niet in vooruitgang zit.
Ik denk dat je de juiste persoon/aanpak nog niet hebt kunnen vinden die je vooruit helpen.
En zo;n zoektocht kan ook best lang duren.
Dan lijkt het alsof je er allang aan werkt,maar sta je toch aan het begin.
Is klote maar wat ik wil zeggen niet zo snel opgeven daarin,ook al denk je dat het allemaal niet helpt.Blijf zoeken,en voelen of je ermee vooruit komt.
En eens met mamzelle,
Je hormonen doen ook geen goed nu in deze periode waar je nu inzit.
maandag 30 maart 2009 om 22:11
het is niet mijn bedoeling om mij zus de zwarte piet toe te spelen. het gaat er vooral om dat ik al die tijd van haar toruwen en daarna ook echt wel gevoeld heb wat zij heef tmoeten doorstaan en dat zag je ook duidelijk aan haar vondd at ook rot voor haar en heb ook echt geprobeerd er voor haar te zijn en haar te laten als ze dat aangaf. het is ook niet zo dat ik heel zwaar om haar nek hing zo van help me doe dingen voor me maar het is gewoon dat ze me eigenlijk ten alle tijde afstootte, neutraal en oppervlakkig naar mij was en dingen doorspeelde en dat voelt gewoon niet goed
maandag 30 maart 2009 om 22:13
Pffffff wat een lap tekst zeg..
Misschien is het verstandig als je (voorlopig) geen contact meer met je moeder en je zus hebt en een goede psycholoog gaat zoeken.
Neem een ander telefoonnummer en e-mail adres dan kunnen ze iig ook geen contact meer met jou opnemen..
Het is niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt en dat voortdurende heen en weer gemail en gebel dat heeft geen enkele zin.
Jij moet nu je leven in eigen handen gaan nemen en helemaal voor jezelf en je gezin kiezen.
Waarschijnlijk vinden ze je egoistisch als je voor jezelf kiest maar dat is hun probleem daar hoef jij niet wakker van te liggen..
Misschien is het verstandig als je (voorlopig) geen contact meer met je moeder en je zus hebt en een goede psycholoog gaat zoeken.
Neem een ander telefoonnummer en e-mail adres dan kunnen ze iig ook geen contact meer met jou opnemen..
Het is niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt en dat voortdurende heen en weer gemail en gebel dat heeft geen enkele zin.
Jij moet nu je leven in eigen handen gaan nemen en helemaal voor jezelf en je gezin kiezen.
Waarschijnlijk vinden ze je egoistisch als je voor jezelf kiest maar dat is hun probleem daar hoef jij niet wakker van te liggen..
maandag 30 maart 2009 om 23:13
quote:iry schreef op 30 maart 2009 @ 22:05:
Spinster wat een lieve en mooie post!
Ik ga hem voor mijzelf ook bewaren.
Want je beschrijft een hele mooie manier van actief bezig zijn met het in kaart brengen wat je hebt bereikt.
Mooi hoor.Dank je lieverd! Als het eens zo ver is, hoop ik dat je er wat aan hebt!
Spinster wat een lieve en mooie post!
Ik ga hem voor mijzelf ook bewaren.
Want je beschrijft een hele mooie manier van actief bezig zijn met het in kaart brengen wat je hebt bereikt.
Mooi hoor.Dank je lieverd! Als het eens zo ver is, hoop ik dat je er wat aan hebt!
dinsdag 31 maart 2009 om 00:23
Bambibaby, ik heb je verhaal helemaal doorgelezen, en ik vind ook wel dat er wat zelfmedelijden inzit maar ik vind het vooral een heel eerlijke en open post. Ik vind het mooi dat je het zo kan beschrijven en ik heb ook het idee dat je voor jezelf best wel op een rijtje hebt wat er allemaal gebeurd is (en misschien heeft dit opschrijven ook wel geholpen om dat helderder te krijgen).
Ik weet dat dit nergens op gebaseerd is maar je komt op mij over als een gevoelig en ook integer mens, en ik hoop echt dat je er uit komt en dat je dit achter je kan laten zodat je met je eigen familie: je man en kindje een zonniger leven kan creëren voor jezelf. Heb je wel vrienden? Probeer een sociaal netwerk te maken zonder je familie. Voelt jouw schoonfamilie ook als familie? Weten zij wat er speelt. Misschien is het best wel fijn om er bv. met je schoonmoeder over te praten, dat is ook een moeder en kan jou ook een beetje als dochter behandelen.
En Spinster, jij bent een van mijn favo posters!
Ik weet dat dit nergens op gebaseerd is maar je komt op mij over als een gevoelig en ook integer mens, en ik hoop echt dat je er uit komt en dat je dit achter je kan laten zodat je met je eigen familie: je man en kindje een zonniger leven kan creëren voor jezelf. Heb je wel vrienden? Probeer een sociaal netwerk te maken zonder je familie. Voelt jouw schoonfamilie ook als familie? Weten zij wat er speelt. Misschien is het best wel fijn om er bv. met je schoonmoeder over te praten, dat is ook een moeder en kan jou ook een beetje als dochter behandelen.
En Spinster, jij bent een van mijn favo posters!
vrijdag 3 april 2009 om 14:16
bambibaby, wat me erg opviel ergens in je post of in 1 van je antwoorden is dat je aangeeft dat nooit eens iemand voor je in de bres sprong. Uit heel je posting straalt die behoefte. En het is heel verdrietig dat niemand dat ooit voor je gedaan heeft. En daar mag je heel verdrietig om zijn en om treuren en gezien jouw jeugd zou ik dat ook met hulp doen, want het is niet normaal en niet gezond hoe jouw familie in elkaar zit en met elkaar omgaat.
Dat verdriet verwerken dus. Dat is het verleden.
Nu is het nu en je toekomst maak je zelf. Je bent fysiek en financieel niet meer afhankelijk van je ouders. Je kunt, mag (moet) jezelf omringen met mensen die lief voor je zijn en het beste met je voorhebben, dus zoek die mensen op en omring je daar mee. Maak je eigen leven en maak het leuk. Kijk naar wat mensen voor je doen (en minder naar wat ze zeggen dat ze voor je doen of overhebben. Het beste bewijs zit in de acties. Zijn ze er midden in de nacht als je ziek bent of verdriet hebt? Komen ze langs om iets leuks te doen en een gezellige avond te hebben? Geven ze je complimentjes en laten ze merken dat ze met je om willen gaan omdat ze jou waarderen voor jou, jouw humor, intelligentie, wijsheid? Die mensen die zijn waardevol en daar heb je wat aan. In het nu en de toekomst kan je met die mensen omgaan en aan hen tijd en energie besteden. Als je met mensen die andere dingen doen, slechte dingen, manipulerende dingen, om blijft gaan in het hier en nu is dat je eigen keuze. Want het hoeft niet. Er zijn geen wetten, geen regels. Je beslist het zelf.
Je moeder zegt dat ze het beste met je voorheeft, maar uit haar daden blijken hele andere dingen. Op basis van jouw verhaal zou ik je adviseren om het contact met je ouders te verbreken. Je kunt tijd nemen en erover nadenken hoe je een eventueel contact zo kunt vormgeven dat jij er het meeste plezier aan hebt of het minste verdriet. Verwachten of hopen dat er iets verandert in het contact en hoe ze met je omgaan is ontzettend naief. Het gaat al jaren zoals jij beschrijft, jouw hele leven al, dus dat verandert niet meer. In nadenken en toestemmen met contact moet je dus meenemen dat hun gedrag niet verandert. Jouw reactie erop is het enige waar jij invloed op hebt en wat jij dus kunt veranderen. Maar nogmaals, als buitenstaander zou ik het niet meer dan normaal vinden dat je het contact verbreekt. Als je een vriendin van me was zou je mijn steun voor 100% hebben. 120, als ik dat bieden kan.
Dat verdriet verwerken dus. Dat is het verleden.
Nu is het nu en je toekomst maak je zelf. Je bent fysiek en financieel niet meer afhankelijk van je ouders. Je kunt, mag (moet) jezelf omringen met mensen die lief voor je zijn en het beste met je voorhebben, dus zoek die mensen op en omring je daar mee. Maak je eigen leven en maak het leuk. Kijk naar wat mensen voor je doen (en minder naar wat ze zeggen dat ze voor je doen of overhebben. Het beste bewijs zit in de acties. Zijn ze er midden in de nacht als je ziek bent of verdriet hebt? Komen ze langs om iets leuks te doen en een gezellige avond te hebben? Geven ze je complimentjes en laten ze merken dat ze met je om willen gaan omdat ze jou waarderen voor jou, jouw humor, intelligentie, wijsheid? Die mensen die zijn waardevol en daar heb je wat aan. In het nu en de toekomst kan je met die mensen omgaan en aan hen tijd en energie besteden. Als je met mensen die andere dingen doen, slechte dingen, manipulerende dingen, om blijft gaan in het hier en nu is dat je eigen keuze. Want het hoeft niet. Er zijn geen wetten, geen regels. Je beslist het zelf.
Je moeder zegt dat ze het beste met je voorheeft, maar uit haar daden blijken hele andere dingen. Op basis van jouw verhaal zou ik je adviseren om het contact met je ouders te verbreken. Je kunt tijd nemen en erover nadenken hoe je een eventueel contact zo kunt vormgeven dat jij er het meeste plezier aan hebt of het minste verdriet. Verwachten of hopen dat er iets verandert in het contact en hoe ze met je omgaan is ontzettend naief. Het gaat al jaren zoals jij beschrijft, jouw hele leven al, dus dat verandert niet meer. In nadenken en toestemmen met contact moet je dus meenemen dat hun gedrag niet verandert. Jouw reactie erop is het enige waar jij invloed op hebt en wat jij dus kunt veranderen. Maar nogmaals, als buitenstaander zou ik het niet meer dan normaal vinden dat je het contact verbreekt. Als je een vriendin van me was zou je mijn steun voor 100% hebben. 120, als ik dat bieden kan.
zondag 5 april 2009 om 19:25
Jammer, maar mijn tante heft zxoiets gedaan en toen heb ik contact verbroken. Sowieso Als ik iets hoor en weet zeker dat ik niets gedaan heb, zeg ik het eerlijk...
Mijn tante doet nu aardi om zij een vriend heeft, maar verder is het eigenlijk niets ik doe wel lief tegen haar, maar als zij mijn bekritiseren enzo.. wij doen nu aardig tegen elkaar, maar ik zal ze niet missen als het nog een keer gebeurt.
ik kan je de schuld geven, omdat je het over je heen hebt laten lopen, Maar contact verbreken zal een goede oplossing zijn.
wat zijn ze je waarde als ze schuldgevoelens ompraten?
Jij Weet nu donders goed waar het ogaat en wat er gebeurt....
Dus trek je conclusie, zal ik zeggen!
Mijn tante doet nu aardi om zij een vriend heeft, maar verder is het eigenlijk niets ik doe wel lief tegen haar, maar als zij mijn bekritiseren enzo.. wij doen nu aardig tegen elkaar, maar ik zal ze niet missen als het nog een keer gebeurt.
ik kan je de schuld geven, omdat je het over je heen hebt laten lopen, Maar contact verbreken zal een goede oplossing zijn.
wat zijn ze je waarde als ze schuldgevoelens ompraten?
Jij Weet nu donders goed waar het ogaat en wat er gebeurt....
Dus trek je conclusie, zal ik zeggen!
maandag 6 april 2009 om 13:20
hai aikidoka en anderen
ja het klopt dat ik het vreselijk vind nooit steun gehad te hebben van anderen. aan het begin zei mijn vriend nog wel dat het echt debiel was wat mij moeder allemaal zei en uitkraamde, maar na een tijdje was hij de verhalen ook wel zat ("je vertelt steeds hetzelfde") en kon ik in principe niet meer bij hem terecht. het is zelfs voorgekomen dat mijn ouders een keer onverwaht op de stoep stonden, hij er wel was, ik niet en hij gewoon heel normaal tegen ze heeft gedaan. nee dat kan ik hem niet kwalijk nemen dat weet ik ook wel, maar als je dan bedenkt dat ik ook in die tijd elke keer geestelijk werd getreiterd door mijn moeder had ik misscihen van hem gehoopt met zijn vuist op tafel te slaan zo van dit pik ik niet voor mijn vriendin. maar zijn reactie is: het is niet mijn probleem, ik zie je moeder al nooit, wat kan mij het nou schele dat ik even een gesrpekje met haar moet voeren? en ja daar heeft hij gelijk in ik kan en mag hem niet voor mijn emotionele karretje spannen natuurlijk al zou het wel makkelijk zijn iets meer rugsteun te hebben.
hetzelfde geldt voor familie. bij mijn zus haar situ hebben een oom en tante nog weleens voor haar in de bres gesprongen, diezeflde oom en tante hadden er nu geen zin meer in (nadat ze bij mijn zus door mijn ouders als voyeurs waren uitgemaakt). logisch ook, die mensen zijn ook al bijna zeventig en hebben veel aan hun hoofd.
maar jammer is het wel en in mijn ogen ook bijna onmogelijk dat zij mij zo kan blijven behandlene. ik weet het ik moet zelf met de oplossing komen. harder worden in mijn hoofd, er andes mee omgaan ik weet het het is heel moeilijk dat wel maar ik hoop dat ik die klik nog eens maak vooralsnog heb ik die nog niet gemaakt na alle therapie en praten erover...
ja het klopt dat ik het vreselijk vind nooit steun gehad te hebben van anderen. aan het begin zei mijn vriend nog wel dat het echt debiel was wat mij moeder allemaal zei en uitkraamde, maar na een tijdje was hij de verhalen ook wel zat ("je vertelt steeds hetzelfde") en kon ik in principe niet meer bij hem terecht. het is zelfs voorgekomen dat mijn ouders een keer onverwaht op de stoep stonden, hij er wel was, ik niet en hij gewoon heel normaal tegen ze heeft gedaan. nee dat kan ik hem niet kwalijk nemen dat weet ik ook wel, maar als je dan bedenkt dat ik ook in die tijd elke keer geestelijk werd getreiterd door mijn moeder had ik misscihen van hem gehoopt met zijn vuist op tafel te slaan zo van dit pik ik niet voor mijn vriendin. maar zijn reactie is: het is niet mijn probleem, ik zie je moeder al nooit, wat kan mij het nou schele dat ik even een gesrpekje met haar moet voeren? en ja daar heeft hij gelijk in ik kan en mag hem niet voor mijn emotionele karretje spannen natuurlijk al zou het wel makkelijk zijn iets meer rugsteun te hebben.
hetzelfde geldt voor familie. bij mijn zus haar situ hebben een oom en tante nog weleens voor haar in de bres gesprongen, diezeflde oom en tante hadden er nu geen zin meer in (nadat ze bij mijn zus door mijn ouders als voyeurs waren uitgemaakt). logisch ook, die mensen zijn ook al bijna zeventig en hebben veel aan hun hoofd.
maar jammer is het wel en in mijn ogen ook bijna onmogelijk dat zij mij zo kan blijven behandlene. ik weet het ik moet zelf met de oplossing komen. harder worden in mijn hoofd, er andes mee omgaan ik weet het het is heel moeilijk dat wel maar ik hoop dat ik die klik nog eens maak vooralsnog heb ik die nog niet gemaakt na alle therapie en praten erover...
