Psyche
alle pijlers
Keiharde terugval angst en piekeren
woensdag 10 januari 2018 om 15:40
Hoi viva,
Ik moet dit echt even van mij afschrijven en hoop dat er misschien wat advies of herkenning is onder jullie om mij weer even de goede kant op te helpen.
In eerste instantie had ik een enorm verhaal geschreven maar daar komen jullie denk ik niet doorheen dus ik probeer het kort te houden. Sinds mijn 15e kamp ik met een paniek/angst-stoornis en sinds 2 jaar heb ik ook last van dwanggedachten. Voor beide heb ik bij een psycholoog gezeten maar dan na een aantal maanden werd het beter en kon ik daar weer weg. Echter, met terugvallen door ingrijpende gebeurtenissen kan ik totaal niet omgaan. Op het moment zit ik zo ontzettend in de knoop en ik weet niet wat ik moet doen.
Ik zit nu sinds zondag met pijn over mijn hele lichaam. Een knoop in mijn maag, druk op mijn borst, overal spierpijn, rugpijn, hyperventilatie etc. De oefeningen die ik ken pas ik al toe maar niets lijkt te helpen. Dit alles is een gevolgd van de drukte van de afgelopen maanden. In september ben ik weer begonnen met studeren na een periode van werken en reizen. Sinds september woon ik ook voor de tweede keer op kamers; de eerste keer heb ik maar 2 maanden volgehouden maar toen was ik ook een heel stuk jonger. Nu vind ik het wel een stuk fijner op kamers dan toen en ik ben ook wel een stuk volwassener (mag ook wel met 23) maar vind het toch ook wel erg stressvol om naast mijn studie en druk sociaal leven ook nog een huishouden te hebben.
De stress merk ik eigenlijk al maanden in mijn lichaam. Eerste was ik continu ziek; griep, buikgriep, verkoudheid etc. Mee naar de huisarts geweest maar die vond niets. Ook kreeg ik uit het niets hartkloppingen terwijl ik op die momenten naar mijn idee niet echt in paniek was, vaak al bij kleine beetjes inspanning > hartkloppingen > paniek doordat ik hartkloppingen kreeg, ja dan wordt het natuurlijk erger. Toen de jongen waarmee ik al een half jaar date me op een ontzettend lullige manier liet vallen stortte ik een beetje in. Ik vond het ook belachelijk van mezelf dat ik me dat zo aantrok. Waarom zou iemand anders mij zo kut kunnen laten voelen? Maar ik ben nogal in een gat van piekergedachten gevallen. Ik weet nu echt niet wat ik moet; rust nemen of doorzetten. Normaal zou ik altijd doorzetten, maar ik heb het idee dat het daardoor nu niet minder wordt. Ik ga naar mijn colleges maar zit daar continu zooo ontzettend gespannen en krijg eigenlijk niet eens de helft mee van wat er vertelt wordt. Ik leg ontzettend veel druk op mezelf, ik weet dat ik het doe, maar ik kan het toch niet loslaten. Ik wil alles goed doen; studie, sociaal leven, mijn woonsituatie op orde hebben etc. Maar ik trek het niet. Ik heb overal lijstjes en planningen dus op zich zou dat mij rust moeten geven, ik hou een dagboekje bij en doe mindfullness en ademhalingsoefeningen maar mijn hele lichaam staat echt strak van de spanning.
Ik wil wel langs de huisarts maar ik weet dat de wachttijden bij psychologen vaak nogal lang zijn dus dat houd me enorm tegen. Ik wil het nu opgelost hebben want ik heb geen 'tijd' voor rust. Daarnaast heb ik vaak zoiets van; joh maak je niet zo druk, hier kom je zelf wel uit. Maar ondanks dat ik rust heb genomen in de kerstvakantie is het nu na de kerstvakantie 10 x erger dan ervoor. Ik kan me niet eens meer focussen op gesprekken met studiegenootjes omdat ik zo continu in de stress en pieker modus zit.
Zijn er mensen met herkenning? Het lucht wel al iets op het zo op te schrijven; ik zie zelf ook wel in dat het zo niet echt verder moet maar wat moet ik dan doen om het te veranderen?
Ik moet dit echt even van mij afschrijven en hoop dat er misschien wat advies of herkenning is onder jullie om mij weer even de goede kant op te helpen.
In eerste instantie had ik een enorm verhaal geschreven maar daar komen jullie denk ik niet doorheen dus ik probeer het kort te houden. Sinds mijn 15e kamp ik met een paniek/angst-stoornis en sinds 2 jaar heb ik ook last van dwanggedachten. Voor beide heb ik bij een psycholoog gezeten maar dan na een aantal maanden werd het beter en kon ik daar weer weg. Echter, met terugvallen door ingrijpende gebeurtenissen kan ik totaal niet omgaan. Op het moment zit ik zo ontzettend in de knoop en ik weet niet wat ik moet doen.
Ik zit nu sinds zondag met pijn over mijn hele lichaam. Een knoop in mijn maag, druk op mijn borst, overal spierpijn, rugpijn, hyperventilatie etc. De oefeningen die ik ken pas ik al toe maar niets lijkt te helpen. Dit alles is een gevolgd van de drukte van de afgelopen maanden. In september ben ik weer begonnen met studeren na een periode van werken en reizen. Sinds september woon ik ook voor de tweede keer op kamers; de eerste keer heb ik maar 2 maanden volgehouden maar toen was ik ook een heel stuk jonger. Nu vind ik het wel een stuk fijner op kamers dan toen en ik ben ook wel een stuk volwassener (mag ook wel met 23) maar vind het toch ook wel erg stressvol om naast mijn studie en druk sociaal leven ook nog een huishouden te hebben.
De stress merk ik eigenlijk al maanden in mijn lichaam. Eerste was ik continu ziek; griep, buikgriep, verkoudheid etc. Mee naar de huisarts geweest maar die vond niets. Ook kreeg ik uit het niets hartkloppingen terwijl ik op die momenten naar mijn idee niet echt in paniek was, vaak al bij kleine beetjes inspanning > hartkloppingen > paniek doordat ik hartkloppingen kreeg, ja dan wordt het natuurlijk erger. Toen de jongen waarmee ik al een half jaar date me op een ontzettend lullige manier liet vallen stortte ik een beetje in. Ik vond het ook belachelijk van mezelf dat ik me dat zo aantrok. Waarom zou iemand anders mij zo kut kunnen laten voelen? Maar ik ben nogal in een gat van piekergedachten gevallen. Ik weet nu echt niet wat ik moet; rust nemen of doorzetten. Normaal zou ik altijd doorzetten, maar ik heb het idee dat het daardoor nu niet minder wordt. Ik ga naar mijn colleges maar zit daar continu zooo ontzettend gespannen en krijg eigenlijk niet eens de helft mee van wat er vertelt wordt. Ik leg ontzettend veel druk op mezelf, ik weet dat ik het doe, maar ik kan het toch niet loslaten. Ik wil alles goed doen; studie, sociaal leven, mijn woonsituatie op orde hebben etc. Maar ik trek het niet. Ik heb overal lijstjes en planningen dus op zich zou dat mij rust moeten geven, ik hou een dagboekje bij en doe mindfullness en ademhalingsoefeningen maar mijn hele lichaam staat echt strak van de spanning.
Ik wil wel langs de huisarts maar ik weet dat de wachttijden bij psychologen vaak nogal lang zijn dus dat houd me enorm tegen. Ik wil het nu opgelost hebben want ik heb geen 'tijd' voor rust. Daarnaast heb ik vaak zoiets van; joh maak je niet zo druk, hier kom je zelf wel uit. Maar ondanks dat ik rust heb genomen in de kerstvakantie is het nu na de kerstvakantie 10 x erger dan ervoor. Ik kan me niet eens meer focussen op gesprekken met studiegenootjes omdat ik zo continu in de stress en pieker modus zit.
Zijn er mensen met herkenning? Het lucht wel al iets op het zo op te schrijven; ik zie zelf ook wel in dat het zo niet echt verder moet maar wat moet ik dan doen om het te veranderen?
woensdag 10 januari 2018 om 15:47
Wat me opvalt in je post is dat je heel erg streng bent voor jezelf (hoge eisen en dat je je aanstelt) en dat je wil dat het heel snel weer overgaat.
Beiden zorgen ervoor dat je hard aan het "vechten" bent tegen je gevoel en dat het alleen maar erger wordt.
Accepteren en hulp zoeken, niet te snel willen en gauw een korte termijn plan maken hoe jij nu rust kan gaan ervaren lijken me een must!
Beiden zorgen ervoor dat je hard aan het "vechten" bent tegen je gevoel en dat het alleen maar erger wordt.
Accepteren en hulp zoeken, niet te snel willen en gauw een korte termijn plan maken hoe jij nu rust kan gaan ervaren lijken me een must!
woensdag 10 januari 2018 om 16:49
Bedankt voor de reacties! Ik weet ook inderdaad wel dat ik erg streng ben voor mezelf maar heb er moeite mee dat los te laten.
@ DEATH: in het verleden door het overlijden van een ouder en nadat ik ziek werd op reis wat me weer heel angstig maakte. Beide keren ben ik daarna weer naar een psycholoog geweest en ben ik daar wel weer redelijk uitgekomen.
Ik heb besloten inderdaad maar langs de huisarts te gaan, heb vanmiddag al meerdere jankbuien gehad en dit is ook niet echt bevorderlijk voor mezelf op geen enkel vlak..
@ DEATH: in het verleden door het overlijden van een ouder en nadat ik ziek werd op reis wat me weer heel angstig maakte. Beide keren ben ik daarna weer naar een psycholoog geweest en ben ik daar wel weer redelijk uitgekomen.
Ik heb besloten inderdaad maar langs de huisarts te gaan, heb vanmiddag al meerdere jankbuien gehad en dit is ook niet echt bevorderlijk voor mezelf op geen enkel vlak..
woensdag 10 januari 2018 om 17:14
Dat is niet niks wat je hebt meegemaakt.Mountainier schreef: ↑10-01-2018 16:49Bedankt voor de reacties! Ik weet ook inderdaad wel dat ik erg streng ben voor mezelf maar heb er moeite mee dat los te laten.
@ DEATH: in het verleden door het overlijden van een ouder en nadat ik ziek werd op reis wat me weer heel angstig maakte. Beide keren ben ik daarna weer naar een psycholoog geweest en ben ik daar wel weer redelijk uitgekomen.
Ik heb besloten inderdaad maar langs de huisarts te gaan, heb vanmiddag al meerdere jankbuien gehad en dit is ook niet echt bevorderlijk voor mezelf op geen enkel vlak..
Je sloopt jezelf met je controledwang en perfectionisme.
Maak zelf de keuze om dat los te laten nu je nog kunt.
Als je bent ingestort, is het game over en misschien wel voor een hele lange tijd.
donderdag 11 januari 2018 om 04:16
Je moet het bekijken als angst een gevoel ok geen prettig gevoel maar het is dus maar een gevoel als je dan gaat beginnen piekeren over dzt gevoel maak je het enkel erger sneeuwbaleffect zeg ik maar ga eens na op welke tijden je veel positiever tegen jezelf kan praten
Wat mij hielp was ga buiten wandel stevig door het regelt je ademhaling doet de adrenaline zfvloeien en ben je erna sowieso rustiger . In elk geval nooit toegeven aan de angst deze wordt dan alleen maar groter
Wat mij hielp was ga buiten wandel stevig door het regelt je ademhaling doet de adrenaline zfvloeien en ben je erna sowieso rustiger . In elk geval nooit toegeven aan de angst deze wordt dan alleen maar groter
donderdag 11 januari 2018 om 10:49
Vanochtend bij de huisarts langs geweest, kan volgende week bij een psycholoog langs waar ik al eerder ben geweest doordat er toevallig net een patiënt had afgezegd. Fijn dus! Vandaag maar even rust, vind het wel heel moeilijk om niets te doen... Zit continu te denken aan het huiswerk dat ik nog heb liggen...
donderdag 11 januari 2018 om 17:56
donderdag 11 januari 2018 om 20:06
Je verhaal klinkt erg bekend voor me. Ik vecht ook al sinds mijn zestiende tegen paniekaanvallen en een angststoornis, ben bovendien ook hooggevoelig. Ik ben 24, en net als jij merk ik dat het de laatste jaren met ups en downs gaat. Sinds ik bij de JUISTE psycholoog in behandeling ben, gaat het beter, maar let wel: Uiteindelijk ben JIJ het die je probleem kan oplossen. Een psycholoog brengt je enkel op de juiste weg.
Bij mij is het 's avonds/in het donker erger, toen het pas begon moest ik regelmatig weer mijn bed uit omdat ik zo begon te flippen over vanalles. Bij mij was het het thema dood, en alles eromheen. Na veel 'onderzoek' kwam ik erachter dat ik een apeirophobia heb, een angst voor het oneindige. Ik bleef steeds maar denken over zaken waar ik totaal geen vat op heb, zo erg dat ik er helemaal van ging flippen en het een automatisme werd in mijn hoofd. Donker? Pats! Dan sloeg ik weer aan het denken en kreeg ik een heel angstig/stressig gevoel in mijn lijf.
Nu gaat het weer beter, mede door mijn psycholoog die me even een paar handige tips/zinnen heeft gegeven en mede doordat ik zelf ben gaan zoeken naar gedachten en handelingen die me helpen. Ik ben iemand die niet kan stoppen met denken, dus zaken als mindfullness en 'focussen op wat je aan het doen bent', werken bij mij niet. Ik heb zinnetjes zoals:
- Mijn gedachten zijn maar mijn gedachten, dit is helemaal niet hetzelfde als de waarheid
- Ik leef NU en zal ook waarschijnlijk nog lang leven, dus moet ik me focussen op zaken die NU belangrijk zijn
- Het heeft geen zin me druk te maken over problemen die zich misschien nooit voordoen
- Angsten zijn een overlevingsmechanisme, meer niet, ze zijn niet reëel
- Alles komt wel goed
- Je bent helemaal niet alleen, verre van
- Je kan en zal je beter gaan voelen
En zo nog wel een paar dingen. Wat mij hielp is praten en een goed avondritme ontwikkelen. En vooral: ACCEPTEER JEZELF! Wij hebben nu eenmaal een angstprobleem, en dat zal waarschijnlijk je hele leven zo zijn. Maar daarom hoeft het niet je hele leven te beïnvloeden. Sterker nog, je kan er ook wat van leren en misschien anderen helpen!
Het zal beteren, en het zal misschien ook weer eens terugkomen. Bij mij was de laatste keer bijna de heftigste ooit, maar ik merkte wel dat ik ook enkele fundamentele zaken verandert heb aan mijn denken ivm mijn angsten, en dus weet ik dat ik bij een volgende keer er weer beter uit ga raken dan nu.
Succes ermee, en sterkte. Hoe moeilijk het ook lijkt, het gaat voorbij!!!!
Bij mij is het 's avonds/in het donker erger, toen het pas begon moest ik regelmatig weer mijn bed uit omdat ik zo begon te flippen over vanalles. Bij mij was het het thema dood, en alles eromheen. Na veel 'onderzoek' kwam ik erachter dat ik een apeirophobia heb, een angst voor het oneindige. Ik bleef steeds maar denken over zaken waar ik totaal geen vat op heb, zo erg dat ik er helemaal van ging flippen en het een automatisme werd in mijn hoofd. Donker? Pats! Dan sloeg ik weer aan het denken en kreeg ik een heel angstig/stressig gevoel in mijn lijf.
Nu gaat het weer beter, mede door mijn psycholoog die me even een paar handige tips/zinnen heeft gegeven en mede doordat ik zelf ben gaan zoeken naar gedachten en handelingen die me helpen. Ik ben iemand die niet kan stoppen met denken, dus zaken als mindfullness en 'focussen op wat je aan het doen bent', werken bij mij niet. Ik heb zinnetjes zoals:
- Mijn gedachten zijn maar mijn gedachten, dit is helemaal niet hetzelfde als de waarheid
- Ik leef NU en zal ook waarschijnlijk nog lang leven, dus moet ik me focussen op zaken die NU belangrijk zijn
- Het heeft geen zin me druk te maken over problemen die zich misschien nooit voordoen
- Angsten zijn een overlevingsmechanisme, meer niet, ze zijn niet reëel
- Alles komt wel goed
- Je bent helemaal niet alleen, verre van
- Je kan en zal je beter gaan voelen
En zo nog wel een paar dingen. Wat mij hielp is praten en een goed avondritme ontwikkelen. En vooral: ACCEPTEER JEZELF! Wij hebben nu eenmaal een angstprobleem, en dat zal waarschijnlijk je hele leven zo zijn. Maar daarom hoeft het niet je hele leven te beïnvloeden. Sterker nog, je kan er ook wat van leren en misschien anderen helpen!
Het zal beteren, en het zal misschien ook weer eens terugkomen. Bij mij was de laatste keer bijna de heftigste ooit, maar ik merkte wel dat ik ook enkele fundamentele zaken verandert heb aan mijn denken ivm mijn angsten, en dus weet ik dat ik bij een volgende keer er weer beter uit ga raken dan nu.
Succes ermee, en sterkte. Hoe moeilijk het ook lijkt, het gaat voorbij!!!!
zaterdag 13 januari 2018 om 15:16
Ik ben 23 en vorig jaar depressief geworden. Nu veel last van angst. Ik volg een bbl opleiding dus erg druk. En dit jaar ga ik afstuderen. Ik woon samen met mijn vriend in ons koophuis. Ik begrijp dat het zwaar is. Ook ik heb weinig energie voor het huishouden. Gelukkig helpt mijn schoonmoeder regelmatig. Op deze manier is het voor mij te doen. Wat mij ook helpt is regelmatig sporten. Echt in beweging komen hoe moeilijk het ook is. Daarnaast doe ik alles in kleine stapjes. Dan maar niet een hele dag leren of wel met veel pauzes. Ook probeer ik wel leuke dingen te plannen. Van de sauna knap ik onwijs op dus dat doe ik regelmatig.
