Psyche
alle pijlers
Kind van een alcoholist
dinsdag 10 oktober 2017 om 16:50
Met enige regelmaat komen topics voorbij van vrouwen die te maken hebben met drankproblemen van hun partner. Vaak zijn er kinderen in het spel en in dat geval wordt er (fel) gereageerd door personen die als kind deze situatie hebben meegemaakt met een verslaafde vader of moeder.
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
dinsdag 3 april 2018 om 15:08
Het werkt ook, al is het tijdelijk. Maar bij mij staat dat beetje verlichting niet meer in verhouding tot de treurigheid die ik de volgende dag ervaar. Stabiliteit helpt mij beter de dag door dan die pieken en dalen.
Krijg je hulp voor je depressie?
dinsdag 3 april 2018 om 15:35
Ja, al een hele tijd. Gesprekken met psych en pschyciater. Maar voor mijn idee helpt het niet. Maar ik zit nu in de fase: 1 stap vooruit, 2 achteruit.
De hang naar merk ik als ik alleen ben, als ik met vriend of zijn familie ben gaat alles prima zonder alcohol. Accepteer ik mezelf zoals ik me dan voel. Ben ik dus alleen of met vriendinnen, kan ik dat niet.
Herken ik van mn ouders overigens. Zowel pa en ma hadden er last van.
Eng om te zien dat ik dat overgenomen heb!
dinsdag 3 april 2018 om 16:28
Drinken je vriend en zijn familie niet?
Ik ervaar het zo, dat de dingen waar ik voor sta, mijn karakter vorm geven.
Die dingen zijn belangrijk voor mij en als ik daar van af wijk dan interesseer ik me niet meer zo voor mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid omdat dat de moeite dan niet meer is.
In de kroeg waar ik vroeger kwam, kwamen ook een paar straight edgers. Enerzijds had ik medelijden met ze (wat voor leven is dat met al die geheelonthouding?) anderzijds was ik jaloers dat ze principes hadden.
Nu ik onlangs weer een terugval heb gehad, weet ik zeker welke levensstijl het beste vol te houden is voor mij.
Ik verloochen mezelf door te drinken en daarmee geef ik elke keer dat ik dat doe, een signaal af.
Je hebt misschien net als ik de verslavingsgevoeligheid van je ouders overgenomen, Azarole. Maar niet de verslaving zelf.
Krijg je medicijnen voor je depressie?
Ik ervaar het zo, dat de dingen waar ik voor sta, mijn karakter vorm geven.
Die dingen zijn belangrijk voor mij en als ik daar van af wijk dan interesseer ik me niet meer zo voor mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid omdat dat de moeite dan niet meer is.
In de kroeg waar ik vroeger kwam, kwamen ook een paar straight edgers. Enerzijds had ik medelijden met ze (wat voor leven is dat met al die geheelonthouding?) anderzijds was ik jaloers dat ze principes hadden.
Nu ik onlangs weer een terugval heb gehad, weet ik zeker welke levensstijl het beste vol te houden is voor mij.
Ik verloochen mezelf door te drinken en daarmee geef ik elke keer dat ik dat doe, een signaal af.
Je hebt misschien net als ik de verslavingsgevoeligheid van je ouders overgenomen, Azarole. Maar niet de verslaving zelf.
Krijg je medicijnen voor je depressie?
woensdag 4 april 2018 om 03:07
Zij drinken wel. Alleen gedoseerd. Vriend kent zn grens en houdt zich daar heel erg aan.
Zn ouders drinken want vaker, maar nog steeds kennen zij die grens. De grens die ik jaren geleden ook herkende en kende. Me er aan hield. De laatste maanden niet meer zo.
Ik slik ook al maanden ad. Dus er is hulp. Ook daar aangegeven dat ik vaak veel drink. Verdoof.
Verslaving zit idd in de familie. Daarom heb ik altijd de grens heel stevig bewaakt. Maar sterker voor doen is wat ik jaren heb gedaan. Ik ben juist bang dat ik het wel heb overgenomen heb.
Zn ouders drinken want vaker, maar nog steeds kennen zij die grens. De grens die ik jaren geleden ook herkende en kende. Me er aan hield. De laatste maanden niet meer zo.
Ik slik ook al maanden ad. Dus er is hulp. Ook daar aangegeven dat ik vaak veel drink. Verdoof.
Verslaving zit idd in de familie. Daarom heb ik altijd de grens heel stevig bewaakt. Maar sterker voor doen is wat ik jaren heb gedaan. Ik ben juist bang dat ik het wel heb overgenomen heb.
woensdag 4 april 2018 om 16:18
Dat is vervelend Azarole. Maar een dip (mbt drinkgedrag) betekent niet het einde.
Als je je grens altijd goed hebt bewaakt, kun je dat weer voortzetten als het beter met je gaat. Je kunt je niet jaren sterker voordoen, dan ben je het gewoon.
Een depressie haalt iedereen onderuit, heeft niets met sterk zijn te maken.
Als je je grens altijd goed hebt bewaakt, kun je dat weer voortzetten als het beter met je gaat. Je kunt je niet jaren sterker voordoen, dan ben je het gewoon.
Een depressie haalt iedereen onderuit, heeft niets met sterk zijn te maken.
woensdag 4 april 2018 om 20:25
Havertjehier schreef: ↑04-04-2018 18:30Ik lees even mee zonder me er tegenaan te bemoeien, dat zou weinig opleveren.
Azarole, sterkte met je depressie. Ik weet hoe dat zwarte gat voelt.
Death, je weet het weer mooi te verwoorden, je bent een schatje.
Praat gerust mee, misschien levert het wel iets op.
donderdag 5 april 2018 om 01:16
Praat alsjeblieft mee!Havertjehier schreef: ↑04-04-2018 18:30Ik lees even mee zonder me er tegenaan te bemoeien, dat zou weinig opleveren.
Azarole, sterkte met je depressie. Ik weet hoe dat zwarte gat voelt.
Death, je weet het weer mooi te verwoorden, je bent een schatje.
Death is een schaf zijn inzichten zijn goed; andere inzichten zijn welkom!
donderdag 5 april 2018 om 10:50
Ok. Voor mij is het wel goed om andere ervaringen te lezen. Ik denk dat kinderen van alcoholisten vaak vanuit hun eigen perspectief tegen zaken aankijken en eigen beleving als de waarheid zien. Dat vind ik ook wel logisch; zo'n jeugd hakt er in en mijn reacties op alcohol zijn automatisch, vanuit mijn ruggenmerg zeg maar. Het heeft een functie gehad, bv zelfbescherming, maar nu heb ik er vaker last van dan dat het me helpt.
Dat jullie allebei schrijven dat je heel goed weet waar de grens ligt is bv al nieuw. De alcoholmisbruikers die ik heb meegemaakt wisten dat niet of wisten dat wel maar dat kon hen niks schelen. Lekker zuipen en ik was een zeikwijf want ik zeurde.
Jullie probleem is dus aan de goede kant van die grens zien te blijven? En omdat alcohol zo bekend is kies je daarvoor als uitweg als je die grens over wilt gaan?
Dat jullie allebei schrijven dat je heel goed weet waar de grens ligt is bv al nieuw. De alcoholmisbruikers die ik heb meegemaakt wisten dat niet of wisten dat wel maar dat kon hen niks schelen. Lekker zuipen en ik was een zeikwijf want ik zeurde.
Jullie probleem is dus aan de goede kant van die grens zien te blijven? En omdat alcohol zo bekend is kies je daarvoor als uitweg als je die grens over wilt gaan?
donderdag 5 april 2018 om 11:00
Aza en Death, dat jullie je grenzen weten is een groot inzicht. Daar mogen jullie gemeend trots op zijn.
Aza, je schrijft dat je 1 stap vooruit gaat en daarbij weer twee stappen achteruit. Probeer je vast te houden aan die ene stap vooruit. Het gaat langzaam, maar probeer steeds het positieve te zien, hoe klein en onbenullig het ook is of mag lijken (heel makkelijk praten vanachter mijn pc).
Sterkte voor iedereen in dit topic die met een verslaving te maken heeft
Aza, je schrijft dat je 1 stap vooruit gaat en daarbij weer twee stappen achteruit. Probeer je vast te houden aan die ene stap vooruit. Het gaat langzaam, maar probeer steeds het positieve te zien, hoe klein en onbenullig het ook is of mag lijken (heel makkelijk praten vanachter mijn pc).
Sterkte voor iedereen in dit topic die met een verslaving te maken heeft
donderdag 5 april 2018 om 13:13
Havertjehier; ik ben zelf al heel jong begonnen met drinken. Iedereen dronk en ik dacht er eigenlijk nooit over na. Als er een feestje bij ons thuis was, was iedereen laveloos. Wat mij daarvan tegenstond was overemotioneel gedrag. Die mensen zopen om zich helemaal te laten gaan. Daar ben ik het absolute tegenovergestelde van, ik ben een controlfreak.
En lange tijd geloofde ik dat ik door alcohol de controle (24/7 alert zijn) een beetje los kon laten.
Achteraf gekeken zie ik dat het mijn controledrang (en de bijbehorende gespannenheid) juist in stand hield.
Toch blijft het altijd trekken, want die eerste glazen voelen heel goed, dat ben ik echt niet vergeten.
En als er dan iets in mijn leven gebeurt wat ik niet wil voelen, dan is dat het eerste wat door mijn hoofd schiet.
Azarole en Elfje; tnx.
En lange tijd geloofde ik dat ik door alcohol de controle (24/7 alert zijn) een beetje los kon laten.
Achteraf gekeken zie ik dat het mijn controledrang (en de bijbehorende gespannenheid) juist in stand hield.
Toch blijft het altijd trekken, want die eerste glazen voelen heel goed, dat ben ik echt niet vergeten.
En als er dan iets in mijn leven gebeurt wat ik niet wil voelen, dan is dat het eerste wat door mijn hoofd schiet.
Azarole en Elfje; tnx.
donderdag 5 april 2018 om 13:21
Heftig, Death. En ik snap je laatste twee zinnen. Niet makkelijk (weet even niets anders/beters)DEATH schreef: ↑05-04-2018 13:13Havertjehier; ik ben zelf al heel jong begonnen met drinken. Iedereen dronk en ik dacht er eigenlijk nooit over na. Als er een feestje bij ons thuis was, was iedereen laveloos. Wat mij daarvan tegenstond was overemotioneel gedrag. Die mensen zopen om zich helemaal te laten gaan. Daar ben ik het absolute tegenovergestelde van, ik ben een controlfreak.
En lange tijd geloofde ik dat ik door alcohol de controle (24/7 alert zijn) een beetje los kon laten.
Achteraf gekeken zie ik dat het mijn controledrang (en de bijbehorende gespannenheid) juist in stand hield.
Toch blijft het altijd trekken, want die eerste glazen voelen heel goed, dat ben ik echt niet vergeten.
En als er dan iets in mijn leven gebeurt wat ik niet wil voelen, dan is dat het eerste wat door mijn hoofd schiet.
Azarole en Elfje; tnx.
donderdag 5 april 2018 om 15:38
Veel herkenning hier. Stiefvader was alcoholist en ik ben er zelf, ondanks mijn enorme afkeer van dronken mensen, ook een geworden. Ik zou graag meeschrijven maar er is iemand die er een sadistisch genoegen in schept om mij tot op het bot te krenken met de persoonlijke dingen die ik hier schrijf. Eerst in het openbaar wat haar een 24uurs ban opleverde (en mij ook (terecht) omdat ik uithaalde vanuit mijn diepe gekwetstheid) en nu per pb. Ik heb werkelijk waar nog nooit in mijn leven zo'n harteloos en sadistisch mens meegemaakt.
Sorry, moest het even kwijt omdat het zo aan mijn hart gaat dat ik niet mee durf te schrijven. Het had mij, zeker nu, veel goed kunnen doen. Ik reageer uiteraard niet op haar maar voel me helaas niet meer veilig om nog maar iets te delen over mijn leven. Ik lees en leef mee en gun jullie alle goeds in jullie leven.
Sorry, moest het even kwijt omdat het zo aan mijn hart gaat dat ik niet mee durf te schrijven. Het had mij, zeker nu, veel goed kunnen doen. Ik reageer uiteraard niet op haar maar voel me helaas niet meer veilig om nog maar iets te delen over mijn leven. Ik lees en leef mee en gun jullie alle goeds in jullie leven.
donderdag 5 april 2018 om 20:14
donderdag 5 april 2018 om 21:34
donderdag 5 april 2018 om 22:20
Wat je zegt over de treurigheid de volgende dag is zo herkenbaar , een paar keer per jaar drink ik ook teveel en voel me de dag er na dan zo klote geestelijk dat ik het nooit meer wil. En toch een paar maanden later gebeurt het weer . Denk ook veel na over totaal stoppen met drinken . Kan nu een paar maanden zonder moeite geen alcohol drinken en ineens ga ik weer voor de bijl .
Zo’n slecht voorbeeld gehad en toch in die val trappen ik baal daar zo van.
Voel me dan ook totaal waardeloos .
donderdag 5 april 2018 om 22:38
Pb terug!
donderdag 5 april 2018 om 22:40
Klopt Elf! Een stap is positief.Elfje112 schreef: ↑05-04-2018 11:00Aza en Death, dat jullie je grenzen weten is een groot inzicht. Daar mogen jullie gemeend trots op zijn.
Aza, je schrijft dat je 1 stap vooruit gaat en daarbij weer twee stappen achteruit. Probeer je vast te houden aan die ene stap vooruit. Het gaat langzaam, maar probeer steeds het positieve te zien, hoe klein en onbenullig het ook is of mag lijken (heel makkelijk praten vanachter mijn pc).
Sterkte voor iedereen in dit topic die met een verslaving te maken heeft
Daarom probeer ik het nu ook te doen. Te snappen waarom ik zo makkelijk grijp naar, ondanks dat ik weet wat het doet.
