Psyche
alle pijlers
KOPP volwassene
donderdag 3 augustus 2023 om 20:54
Beste lezers,
Dit van me afschrijven is een behoefte van me en tegelijkertijd roept dat van alles op. Vooral schuldgevoel. Toch moet het eruit, en het anoniem delen met vreemden voelt veilig. Ik dacht niet lang geleden een topic hierover gezien te hebben, maar die vind ik nergens terug. Ik ben een kopp volwassene. Ben 40 en tot de dag van vandaag beinvloed het mij. Ik heb therapie gehad, dat heeft veel inzicht gegeven in patronen in mijn gezin van herkomst. Ik leerde daar voelen, want dat deed ik weinig, of in ieder geval stopte ik het weg. Die therapie heb ik veel aan gehad, dat is nu 4 jr geleden, en toch loop ik nog vaak vast, vooral in mezelf, mn emoties, gevoel wat ik soms niet kan plaatsen. De term kopp kende ik niet en onlangs kwam ik erachter dat dit het is. In de ggz kreeg ik een diagnose angststoornis, symptomen van ptss. Maar sinds ik weet van kopp vallen er nog meer kwartjes. Daardoor heb ik ook meer begrip voor mijn emotionele buien en wat daar onder schuil gaat.
Ik probeer mijn vroegere thuissituatie zo kort mogelijk te schetsen: een vader die zelf zeer gekwetst is door zijn ouders, daardoor vaak emotioneel, vanuit het niets agressief, niet richting de andere gezinsleden maar wel verbaal en deuren intrappen ,dreigen mn moeder iets aan te doen, weg te gaan, en scheldend ging hij door het huis. Mijn moeder die hem enerzijds triggerde met opmerkingen en tegelijkertijd niets er tegenin bracht. Als de boze bui voorbij was was er niets meer aan de hand. Enorm verwarrend, maar vooral opgelucht dat het voorbij was. En dan wist ik dat het weer even rustig was. Een paar dagen, weken, dat weet ik niet meer. Wat ik wel nog heel goed weet is hoe angstig ik was en 100x in mn hoofd zei "laat het aub stoppen". Niemand durfde wat te doen of zeggen. Ik heb in zo'n ruzie mn moeder een keer gesmeekt om onze spullen te pakken en weg te rennen, bij de achterburen brandde licht dus daar konden we heen. Maar dat deden we niet, als mn vader alles kwijt was dan gingen we over tot de orde van de dag. Mijn moeder heeft me weleens verteld dat ze ons niet nog een keer wilde belasten met die ruzies, wat haar reden was om er niet over te praten met ons. Maar er kwam ook geen troost of knuffel, iets wat ik als kind nauwelijks van haar kreeg. Dus beide ouders waren een zwakke schakel in ons gezin, ik kan even geen andere woorden vinden. Wat ik heb gedaan: op mn tenen lopen, altijd alert zijn, sfeer proeven, stemming bepalen, gezichten lezen, niet weggaan om mn moeder en broer/zus te beschermen, er tussen springen als clown om af te leiden, bedplassen, eetprobleem ontwikkelen en ik werd een zorger. Want ik zorgde voor ons gezin, en met name mijn vader. Want wat ik altijd wist en het daardoor ook goed praatte, was dat mijn vader zelf zo zielig was. Vond ik. Hij was mishandeld door zn ouders, verstoten en nooit geleerd om op een normale manier gevoelens te uiten. Ik vond hem altijd zo zielig en dat deed mij zoveel verdriet. Hoe angstig ik zelf ook was, ik kon tegelijkertijd begrip opbrengen en kon nooit boos op hem worden. Dat leerde ik later wel, in therapie ontdekte ik dat ik wel degelijk boos was en dat hij en ook mn moeder hun verantwoordelijkheid niet namen richting hun kinderen.
En waar ik nu nog altijd last van heb, is die zorg voor mijn vader. Niet in fysieke zorg want het gaat goed tussen mn ouders en er is fysieks niks aan de hand. Ik zorg vooral in mijn hoofd en lijf nog voor hem. Hij heeft mij verteld dat hij weet wat ik vroeger voor hem gedaan heb, dat hij het waardeerde en dat ik dat niet meer hoef te doen. En hier gaat het mis, want ik weet dat het niet meer hoeft, maar zo voel ik het niet. Ik wil dolgraag meer afstand nemen, omdat dat voor mijzelf goed is, en tegelijkertijd ben ik dol op hem en wil ik hem in mijn leven. Hij is ook een leuke opa. Ik ben altijd nog aan het bedenken hoe het met hem gaat, als hij een tegenslag heeft voel ik dat, ik vind hem dan weer zielig. Dan ga ik zorgen, meer contact zoeken om de bevestiging te krijgen dat het goed met hem gaat. Als ik 2 weken niks heb laten horen ben ik bang dat hij dat erg vind. Hij zegt dat hij dat niet erg vind, dat ik me moet concentreren op mn eigen gezin, maar ik geloof hem niet. En dat klinkt heel raar misschien, dat snap ik. Eigenlijk vind ik dat ik er voor hem moet zijn, dat ik altijd nog een oogje in het zeil moet houden. Ik denk al aan later, als hij in de 80 is, dan moet ik ook gaan mantelzorgen bijvoorbeeld. En ik weet rationeel dat dit niet klopt, maar toch voel ik het zo. En dat wil ik niet. Ik kom nooit los van hem. Ik heb weleens gedacht dat ik pas echt rust krijg als hij dood is, maar ik wil hem niet verliezen. Het is soms zo tegenstrijdig in mn hoofd. Ik weet dat het een niet meer hoef te doen, maar tegelijkertijd wil ik het wel (denk ik?)
Nu ben ik net terug van 2 weken vakantie en sinds ik kinderen heb was dit voor het eerst dat ik heel relaxt was. Kids worden wat ouder, waardoor ik meer tijd had voor mezelf. Ik was daar ook erg aan toe. Nu 3 dagen thuis en mn gevoel is sinds gister somber, verdrietig, boos geworden op mn man om niks. En dat ben ik gaan onderzoeken. Hij raakte met een actie een oude pijn, dat werd me heel duidelijk toen ik daarbij stil ging staan. En ik ontdekte nog meer. Ik heb al jaren last van veel spanning in mn lijf, dat weet ik. Rugpijn, nekpijn, zonder echte oorzaak. Ik heb een mooi gezin, maar in dat gezin voel ik me te vaak gespannen en opgejaagd terwijl daar geen directe aanleiding voor is. Dit had ik op vakantie helemaal niet! En ik denk dat ik in een gezinssituatie thuis, waar ik dus dagelijks mee te maken heb, veel triggers vind. Onbewust, dat wel. Ik word als ware teruggeworpen naar hoe het vroeger was, en zo is het gelukkig helemaal niet bij mij thuis. Maar deze situatie herinnert mij misschien wel onbewust aan mijn oude gezin. Sinds ik mijn dochter heb ben ik ook hulp gaan zoeken, omdat ik in haar mezelf zag en zie als kind.
Ik ben weinig echt kind geweest, was vroeg volwassen en had teveel verantwoordelijkheid. Dit alles hoort bij een kopp kind.
Maar nu, voor de mensen die ervaring hebben: hoe kies ik nou echt voor mezelf zonder me te verliezen in loyaliteit richting mn vader. Want dat is het, een oneindige loyaliteit (en liefde). Ik heb mezelf geregeld afgevraagd waar ik nou zo bang voor ben als ik mn vader een keer nee zeg, of als ik in mijn hoofs niet met hem bezig ben? Het is angst voor afwijzing denk ik, dat hij boos wordt. Maar ook: als ik niet voor hem zorg, wie doet dat dan wel? Dat heb ik vroeger regelmatig mezelf afgevraagd. Iemand moet toch voor hem zorgen? En mijn moeder houd ik ook veel van, maar die knuffelde haar eigen kinderen niet, dus ik vertrouw de zorg voor hem ergens ook niet volledig aan haar toe ofzo? Ik ben bang dat mijn vader alleen is, dat hij het niet redt, dat niemand naar hem omkijkt. En nogmaals, dit is nu niet aan de orde want ze zijn gezond. Maar dit gevoel houdt mij zo bezig. Ik heb heel vaak gezegd "ik kom niet los van mn ouders" en ik snap nu wat dit is, wat ik hierboven schrijf. Ik vind mn vader nog steeds zielig en dat zal ik misschien altijd blijven doen, hoe onnodig is. Het is wat ik als kind zag. Het zit zo diep en ik wil er vanaf! Maar ik weet niet hoe.
Ik ben heel nieuwsgierig of er meer kopp volwassenen hier meelezen en ervaringen kunnen delen. Dat zou mij goed doen denk ik, want bij mn broer/zus kan ik niet terecht.
Bedankt voor het lezen van dit verhaal.
Dit van me afschrijven is een behoefte van me en tegelijkertijd roept dat van alles op. Vooral schuldgevoel. Toch moet het eruit, en het anoniem delen met vreemden voelt veilig. Ik dacht niet lang geleden een topic hierover gezien te hebben, maar die vind ik nergens terug. Ik ben een kopp volwassene. Ben 40 en tot de dag van vandaag beinvloed het mij. Ik heb therapie gehad, dat heeft veel inzicht gegeven in patronen in mijn gezin van herkomst. Ik leerde daar voelen, want dat deed ik weinig, of in ieder geval stopte ik het weg. Die therapie heb ik veel aan gehad, dat is nu 4 jr geleden, en toch loop ik nog vaak vast, vooral in mezelf, mn emoties, gevoel wat ik soms niet kan plaatsen. De term kopp kende ik niet en onlangs kwam ik erachter dat dit het is. In de ggz kreeg ik een diagnose angststoornis, symptomen van ptss. Maar sinds ik weet van kopp vallen er nog meer kwartjes. Daardoor heb ik ook meer begrip voor mijn emotionele buien en wat daar onder schuil gaat.
Ik probeer mijn vroegere thuissituatie zo kort mogelijk te schetsen: een vader die zelf zeer gekwetst is door zijn ouders, daardoor vaak emotioneel, vanuit het niets agressief, niet richting de andere gezinsleden maar wel verbaal en deuren intrappen ,dreigen mn moeder iets aan te doen, weg te gaan, en scheldend ging hij door het huis. Mijn moeder die hem enerzijds triggerde met opmerkingen en tegelijkertijd niets er tegenin bracht. Als de boze bui voorbij was was er niets meer aan de hand. Enorm verwarrend, maar vooral opgelucht dat het voorbij was. En dan wist ik dat het weer even rustig was. Een paar dagen, weken, dat weet ik niet meer. Wat ik wel nog heel goed weet is hoe angstig ik was en 100x in mn hoofd zei "laat het aub stoppen". Niemand durfde wat te doen of zeggen. Ik heb in zo'n ruzie mn moeder een keer gesmeekt om onze spullen te pakken en weg te rennen, bij de achterburen brandde licht dus daar konden we heen. Maar dat deden we niet, als mn vader alles kwijt was dan gingen we over tot de orde van de dag. Mijn moeder heeft me weleens verteld dat ze ons niet nog een keer wilde belasten met die ruzies, wat haar reden was om er niet over te praten met ons. Maar er kwam ook geen troost of knuffel, iets wat ik als kind nauwelijks van haar kreeg. Dus beide ouders waren een zwakke schakel in ons gezin, ik kan even geen andere woorden vinden. Wat ik heb gedaan: op mn tenen lopen, altijd alert zijn, sfeer proeven, stemming bepalen, gezichten lezen, niet weggaan om mn moeder en broer/zus te beschermen, er tussen springen als clown om af te leiden, bedplassen, eetprobleem ontwikkelen en ik werd een zorger. Want ik zorgde voor ons gezin, en met name mijn vader. Want wat ik altijd wist en het daardoor ook goed praatte, was dat mijn vader zelf zo zielig was. Vond ik. Hij was mishandeld door zn ouders, verstoten en nooit geleerd om op een normale manier gevoelens te uiten. Ik vond hem altijd zo zielig en dat deed mij zoveel verdriet. Hoe angstig ik zelf ook was, ik kon tegelijkertijd begrip opbrengen en kon nooit boos op hem worden. Dat leerde ik later wel, in therapie ontdekte ik dat ik wel degelijk boos was en dat hij en ook mn moeder hun verantwoordelijkheid niet namen richting hun kinderen.
En waar ik nu nog altijd last van heb, is die zorg voor mijn vader. Niet in fysieke zorg want het gaat goed tussen mn ouders en er is fysieks niks aan de hand. Ik zorg vooral in mijn hoofd en lijf nog voor hem. Hij heeft mij verteld dat hij weet wat ik vroeger voor hem gedaan heb, dat hij het waardeerde en dat ik dat niet meer hoef te doen. En hier gaat het mis, want ik weet dat het niet meer hoeft, maar zo voel ik het niet. Ik wil dolgraag meer afstand nemen, omdat dat voor mijzelf goed is, en tegelijkertijd ben ik dol op hem en wil ik hem in mijn leven. Hij is ook een leuke opa. Ik ben altijd nog aan het bedenken hoe het met hem gaat, als hij een tegenslag heeft voel ik dat, ik vind hem dan weer zielig. Dan ga ik zorgen, meer contact zoeken om de bevestiging te krijgen dat het goed met hem gaat. Als ik 2 weken niks heb laten horen ben ik bang dat hij dat erg vind. Hij zegt dat hij dat niet erg vind, dat ik me moet concentreren op mn eigen gezin, maar ik geloof hem niet. En dat klinkt heel raar misschien, dat snap ik. Eigenlijk vind ik dat ik er voor hem moet zijn, dat ik altijd nog een oogje in het zeil moet houden. Ik denk al aan later, als hij in de 80 is, dan moet ik ook gaan mantelzorgen bijvoorbeeld. En ik weet rationeel dat dit niet klopt, maar toch voel ik het zo. En dat wil ik niet. Ik kom nooit los van hem. Ik heb weleens gedacht dat ik pas echt rust krijg als hij dood is, maar ik wil hem niet verliezen. Het is soms zo tegenstrijdig in mn hoofd. Ik weet dat het een niet meer hoef te doen, maar tegelijkertijd wil ik het wel (denk ik?)
Nu ben ik net terug van 2 weken vakantie en sinds ik kinderen heb was dit voor het eerst dat ik heel relaxt was. Kids worden wat ouder, waardoor ik meer tijd had voor mezelf. Ik was daar ook erg aan toe. Nu 3 dagen thuis en mn gevoel is sinds gister somber, verdrietig, boos geworden op mn man om niks. En dat ben ik gaan onderzoeken. Hij raakte met een actie een oude pijn, dat werd me heel duidelijk toen ik daarbij stil ging staan. En ik ontdekte nog meer. Ik heb al jaren last van veel spanning in mn lijf, dat weet ik. Rugpijn, nekpijn, zonder echte oorzaak. Ik heb een mooi gezin, maar in dat gezin voel ik me te vaak gespannen en opgejaagd terwijl daar geen directe aanleiding voor is. Dit had ik op vakantie helemaal niet! En ik denk dat ik in een gezinssituatie thuis, waar ik dus dagelijks mee te maken heb, veel triggers vind. Onbewust, dat wel. Ik word als ware teruggeworpen naar hoe het vroeger was, en zo is het gelukkig helemaal niet bij mij thuis. Maar deze situatie herinnert mij misschien wel onbewust aan mijn oude gezin. Sinds ik mijn dochter heb ben ik ook hulp gaan zoeken, omdat ik in haar mezelf zag en zie als kind.
Ik ben weinig echt kind geweest, was vroeg volwassen en had teveel verantwoordelijkheid. Dit alles hoort bij een kopp kind.
Maar nu, voor de mensen die ervaring hebben: hoe kies ik nou echt voor mezelf zonder me te verliezen in loyaliteit richting mn vader. Want dat is het, een oneindige loyaliteit (en liefde). Ik heb mezelf geregeld afgevraagd waar ik nou zo bang voor ben als ik mn vader een keer nee zeg, of als ik in mijn hoofs niet met hem bezig ben? Het is angst voor afwijzing denk ik, dat hij boos wordt. Maar ook: als ik niet voor hem zorg, wie doet dat dan wel? Dat heb ik vroeger regelmatig mezelf afgevraagd. Iemand moet toch voor hem zorgen? En mijn moeder houd ik ook veel van, maar die knuffelde haar eigen kinderen niet, dus ik vertrouw de zorg voor hem ergens ook niet volledig aan haar toe ofzo? Ik ben bang dat mijn vader alleen is, dat hij het niet redt, dat niemand naar hem omkijkt. En nogmaals, dit is nu niet aan de orde want ze zijn gezond. Maar dit gevoel houdt mij zo bezig. Ik heb heel vaak gezegd "ik kom niet los van mn ouders" en ik snap nu wat dit is, wat ik hierboven schrijf. Ik vind mn vader nog steeds zielig en dat zal ik misschien altijd blijven doen, hoe onnodig is. Het is wat ik als kind zag. Het zit zo diep en ik wil er vanaf! Maar ik weet niet hoe.
Ik ben heel nieuwsgierig of er meer kopp volwassenen hier meelezen en ervaringen kunnen delen. Dat zou mij goed doen denk ik, want bij mn broer/zus kan ik niet terecht.
Bedankt voor het lezen van dit verhaal.
donderdag 3 augustus 2023 om 21:19
Wat verdrietig dat je er zoveel last van hebt. Je zegt zelf al heel terecht dat je van dat zorggevoel afmoet, maar blijkbaar is dat rationeel logisch, maar in de werkelijkheid niet.
Ik heb een heel losse band met mijn ouder, zonder enig slecht geweten daarover. Ik heb wel veel negatieve gevolgen van mijn jeugd ervaren en ik merk dat het meer littekens zijn dan ik eerst dacht.
Ik heb een heel losse band met mijn ouder, zonder enig slecht geweten daarover. Ik heb wel veel negatieve gevolgen van mijn jeugd ervaren en ik merk dat het meer littekens zijn dan ik eerst dacht.
anoniem_6576f0ab9b250 wijzigde dit bericht op 03-08-2023 22:02
0.80% gewijzigd
donderdag 3 augustus 2023 om 21:39
donderdag 3 augustus 2023 om 21:50
Ik ben er ook achter dat ik een koppkind ben. Wat jij beschrijft, onveilige jeugd, veel spanningen, bij mij een geesteszieke moeder en broer. Mijn vader was agressief vroeger, oorlogstrauma. Mijn broer ook agressief en mijn moeder had een ruggegraat van niets. Veel spanningen en op mijn tenen lopen en wilde iedereen pleasen voor de lieve vrede en dit werd later ook mijn valkuil.
Ik heb ook ptss en altijd last van mijn nek rug en schouders. Of je alle ellende ook altijd met je meedraagt. Er zit genoeg in die rugzak die ik graag af wil doen maar lukt niet.
Ik ben mantelzorger voor mijn moeder ook omdat ik de enige ben die dat kan doen. En enerzijds kan ik soms zo terugvallen in het verleden en kan ik haar eigenlijk helemaal niet om me heen hebben. En anderzijds moet ik wel van mezelf want ze heeft niet veel. Zit nu in een verpleeghuis opgesloten en als ik niet kom, komt ze maar een 1x per maand buiten ofzo, blokje om.
Mijn relaties zijn eigenlijk allemaal naar de klote door patronen uit het verleden. En door ptss. Dus heb ik voor mezelf besloten een jaar of 15 geleden dat een relatie voor mij er niet in zit. Ik heb ook moeite met vriendschappen, komt te dichtbij en voelt verstikkend.
Dit alles heeft ook effect op de relatie die ik heb met mijn zoon, hij heeft autisme en is depressief. Ik kan het niet meer handelen allemaal.
Ik weet ook niet hoe je los kan komen van je vader in dit geval. Mij lukt het ook niet ik vind mijn moeder ook zielig en aan de andere kant....grrrrr.
Ik weet wel dat dit heel veel effect heeft gehad op mijn leven, mijn gezin is naar de klote en mijn zoon is daar weer de dupe van. Dit soort situaties gaan generaties door als je denk ik het patroon niet doorbreekt. Misschien is dat iets om jezelf voor te houden. Dat je je kinderen wel gezonde patronen mee wilt geven en je als je je dit voorneemt je vader wat meer kan loslaten.
Wat hem is overkomen is niet jouw schuld en verantwoording.
Voor mij/ons is het al te laat. Ik kwam te laat tot dit besef, nu is er alleen maar meer schade.
Ik heb ook ptss en altijd last van mijn nek rug en schouders. Of je alle ellende ook altijd met je meedraagt. Er zit genoeg in die rugzak die ik graag af wil doen maar lukt niet.
Ik ben mantelzorger voor mijn moeder ook omdat ik de enige ben die dat kan doen. En enerzijds kan ik soms zo terugvallen in het verleden en kan ik haar eigenlijk helemaal niet om me heen hebben. En anderzijds moet ik wel van mezelf want ze heeft niet veel. Zit nu in een verpleeghuis opgesloten en als ik niet kom, komt ze maar een 1x per maand buiten ofzo, blokje om.
Mijn relaties zijn eigenlijk allemaal naar de klote door patronen uit het verleden. En door ptss. Dus heb ik voor mezelf besloten een jaar of 15 geleden dat een relatie voor mij er niet in zit. Ik heb ook moeite met vriendschappen, komt te dichtbij en voelt verstikkend.
Dit alles heeft ook effect op de relatie die ik heb met mijn zoon, hij heeft autisme en is depressief. Ik kan het niet meer handelen allemaal.
Ik weet ook niet hoe je los kan komen van je vader in dit geval. Mij lukt het ook niet ik vind mijn moeder ook zielig en aan de andere kant....grrrrr.
Ik weet wel dat dit heel veel effect heeft gehad op mijn leven, mijn gezin is naar de klote en mijn zoon is daar weer de dupe van. Dit soort situaties gaan generaties door als je denk ik het patroon niet doorbreekt. Misschien is dat iets om jezelf voor te houden. Dat je je kinderen wel gezonde patronen mee wilt geven en je als je je dit voorneemt je vader wat meer kan loslaten.
Wat hem is overkomen is niet jouw schuld en verantwoording.
Voor mij/ons is het al te laat. Ik kwam te laat tot dit besef, nu is er alleen maar meer schade.
donderdag 3 augustus 2023 om 22:17
Ik herken helaas het “verplichte gevoel” om altijd maar te moeten zorgen voor. Zelf opgegroeid met een narcistische agressieve verslaafde vader. Mijn moeder was ernstig depressief en autistisch waardoor er bij ons thuis weinig warmte was. Mijn moeder vertrok met mijn broertje toen ik 10 jaar oud was en uit medeleven bleef ik bij mijn vader wonen. Iedere dag was ik bezig met het hem naar de zin maken. Iedere avond was ik angstig hoe dronken en vooral boos hij zou thuiskomen. Er was 9 van de 10x geen eten in huis. Ondanks alle ellende heb ik alle jaren contact gehouden en hem geholpen met van alles en nog wat omdat ik medelijden met hem had. Hij is namelijk nooit over de breuk heen gekomen en later verslaafd geraakt aan harddrugs. Loopt erbij als een broodmagere junk in kapotte kleding.
Hij schroomt ook niet om een beroep op mij te doen ongedacht welke omstandigheden. Dochter is bijv 6 uur geleden geboren en ik lig in het ziekenhuis en hij blijft bellen met vragen over zijn zieke hond terwijl de dierenarts om de hoek zit. Vraagt of ik hun wil bellen, dierenambulance wil regelen, geld kan overmaken en zijn moeder kan informeren etc etc.
De laatste jaren was ik veel bezig met mijn depressieve suïcidale moeder. Ik voelde dat haar leven aan een zijden draadje hing en probeerde van alles. Hierdoor werd mijn vader weer jaloers omdat zij alle aandacht opeiste. Uiteindelijk is mijn moeder helaas overleden op 30-8-2022( zie andere topic). Vader bood geen hulp of steun aan en maakte moeder voor rotte vis uit. Hierdoor hele erge ruzie gehad maar uiteindelijk had hij me weer gelokt onder het mom van foto’s ophalen. Alle foto’s van mijn jeugd en moeder heeft hij gegijzeld in een kluis achter een gesloten deur sinds mijn moeder het huis verliet toen ik 10 was.
Uiteindelijk daar gekomen… moest ik een theorie examen regelen , tweedehands tv en nog wat administratie voor hem en mocht ik enkel foto’s maken met mijn mobiele telefoon van 5 foto’s per album. Ongelofelijk. Met ruzie vertrokken en hij zegt bij de deur nog even dat hij er wel iets voor terug verwacht nu hij dit voor mij gedaan heeft. Hij wilde haar GGzE dossier inzien en weten wat er gespeeld had vanaf dat ze hem verliet.
Uiteindelijk kwam hij erachter dat ik nog goed contact had met mijn ex-stiefvader en heeft hij zijn moeder gebeld om mij verrot te schelden en dat ik geen dochter meer van hem ben. Zelf heeft hij niet eens de ballen om mij rechtstreeks aan te spreken.
Het is nu al enkele maanden erg rustig in mijn leven. Soms hoor ik van mijn oma dat zijn koelkast leeg is, schoenen kapot zijn of dat hij de weg compleet kwijt is en dan krijg ik weer zo’n rot gevoel. Ik spreek mezelf dan hardop toe dat ik er enkel voor mijn gezin hoef te zijn en niet verantwoordelijk ben voor hem. Het lastige is dat ik nu dus geen oma maar ook geen opa heb voor mijn kinderen. Zelf heb ik nog veel verdriet van het overlijden van mijn moeder en het gevoel dat ik gefaald heb. Dat haar overlijden ook mijn verantwoordelijkheid is. Hierdoor heb ik me weer aangemeld bij een psycholoog.
Hij schroomt ook niet om een beroep op mij te doen ongedacht welke omstandigheden. Dochter is bijv 6 uur geleden geboren en ik lig in het ziekenhuis en hij blijft bellen met vragen over zijn zieke hond terwijl de dierenarts om de hoek zit. Vraagt of ik hun wil bellen, dierenambulance wil regelen, geld kan overmaken en zijn moeder kan informeren etc etc.
De laatste jaren was ik veel bezig met mijn depressieve suïcidale moeder. Ik voelde dat haar leven aan een zijden draadje hing en probeerde van alles. Hierdoor werd mijn vader weer jaloers omdat zij alle aandacht opeiste. Uiteindelijk is mijn moeder helaas overleden op 30-8-2022( zie andere topic). Vader bood geen hulp of steun aan en maakte moeder voor rotte vis uit. Hierdoor hele erge ruzie gehad maar uiteindelijk had hij me weer gelokt onder het mom van foto’s ophalen. Alle foto’s van mijn jeugd en moeder heeft hij gegijzeld in een kluis achter een gesloten deur sinds mijn moeder het huis verliet toen ik 10 was.
Uiteindelijk daar gekomen… moest ik een theorie examen regelen , tweedehands tv en nog wat administratie voor hem en mocht ik enkel foto’s maken met mijn mobiele telefoon van 5 foto’s per album. Ongelofelijk. Met ruzie vertrokken en hij zegt bij de deur nog even dat hij er wel iets voor terug verwacht nu hij dit voor mij gedaan heeft. Hij wilde haar GGzE dossier inzien en weten wat er gespeeld had vanaf dat ze hem verliet.
Uiteindelijk kwam hij erachter dat ik nog goed contact had met mijn ex-stiefvader en heeft hij zijn moeder gebeld om mij verrot te schelden en dat ik geen dochter meer van hem ben. Zelf heeft hij niet eens de ballen om mij rechtstreeks aan te spreken.
Het is nu al enkele maanden erg rustig in mijn leven. Soms hoor ik van mijn oma dat zijn koelkast leeg is, schoenen kapot zijn of dat hij de weg compleet kwijt is en dan krijg ik weer zo’n rot gevoel. Ik spreek mezelf dan hardop toe dat ik er enkel voor mijn gezin hoef te zijn en niet verantwoordelijk ben voor hem. Het lastige is dat ik nu dus geen oma maar ook geen opa heb voor mijn kinderen. Zelf heb ik nog veel verdriet van het overlijden van mijn moeder en het gevoel dat ik gefaald heb. Dat haar overlijden ook mijn verantwoordelijkheid is. Hierdoor heb ik me weer aangemeld bij een psycholoog.
donderdag 3 augustus 2023 om 22:18
De loyaliteit die ik heb naar mijn moeder heb ik niet naar mijn vader.
Mijn moeder heeft als kind echt een vreselijk leven gehad. Was de poets van het gezin. Opgevoed door een stiefmoeder die haar eigen kinderen op handen droeg en mijn moeder was de deurmat. Ik heb mijn hele leven medelijden met haar gehad. Vond en vind haar ook heel zielig.
Mijn vader van joodse afkomst en heeft verschrikkelijke dingen meegemaakt in de oorlog. Heeft een trauma, het gezin moest overleven. Ik ga hier verder niet op in want het is te heftig geweest later voor mij als meisje in het gezin.
Ik heb hem al ruim 30 jaar niet gezien. Maar denk wel veel aan hem. Ik ben boos maar nu ik ouder word besef ik ook dat hij ook een slachtoffer is van de dingen die gebeurd zijn en wat hij heeft gezien als kleine jongen.
Mijn moeder heeft als kind echt een vreselijk leven gehad. Was de poets van het gezin. Opgevoed door een stiefmoeder die haar eigen kinderen op handen droeg en mijn moeder was de deurmat. Ik heb mijn hele leven medelijden met haar gehad. Vond en vind haar ook heel zielig.
Mijn vader van joodse afkomst en heeft verschrikkelijke dingen meegemaakt in de oorlog. Heeft een trauma, het gezin moest overleven. Ik ga hier verder niet op in want het is te heftig geweest later voor mij als meisje in het gezin.
Ik heb hem al ruim 30 jaar niet gezien. Maar denk wel veel aan hem. Ik ben boos maar nu ik ouder word besef ik ook dat hij ook een slachtoffer is van de dingen die gebeurd zijn en wat hij heeft gezien als kleine jongen.
vrijdag 4 augustus 2023 om 00:03
Ik ben ook een KOPP-kind, Heb begin dit jaar schematherapie afgerond en dat heeft me goed gedaan.
Momenteel ben ik De Fontein van Els van Steijn aan het lezen. Het is een pittige boodschap die daarin wordt gegeven, maar het is wel het antwoord op je minder druk maken om je vader. Kortweg komt het er op neer dat je het lot dat een ander (je vader) heeft getroffen bij hem laat, en het lot dat je zelf hebt getroffen, omarmt. (en nog zo wat dingen...).
Ik ben nu aan het leren om me ook minder druk over mijn moeder te maken. Lastig maar waardevol!
Momenteel ben ik De Fontein van Els van Steijn aan het lezen. Het is een pittige boodschap die daarin wordt gegeven, maar het is wel het antwoord op je minder druk maken om je vader. Kortweg komt het er op neer dat je het lot dat een ander (je vader) heeft getroffen bij hem laat, en het lot dat je zelf hebt getroffen, omarmt. (en nog zo wat dingen...).
Ik ben nu aan het leren om me ook minder druk over mijn moeder te maken. Lastig maar waardevol!
vrijdag 4 augustus 2023 om 12:21
Heb ik nooit zo over nagedacht, zou best kunnen. Als kind wil je je ouder niet als slecht zien. Ik heb een heel groot inlevingsvermogen, dat zie ik als een kwaliteit en tegelijkertijd is dat een valkuil. Want ik kan ver gaan in gedrag bestempelen als 'logisch gevolg'. Ik vind het ook zeer verdrietig wat mijn vader in zijn gezin van herkomst heeft meegemaakt. Dan raak je als kind getraumatiseerd. Ik weet nog dat ik in de corona tijd verdrietig raakte als ik dacht aan al die kinderen in moeilijke gezinnen die nu de hele dagen thuis zaten en geen kant op konden.
vrijdag 4 augustus 2023 om 12:27
Ik denk ook nog steeds dat ik mijn ouders nodig heb. Bijvoorbeeld als er met mij iets zou gebeuren, dan zouden zij mijn kinderen moeten opvangen. Schoonfamilie is te oud of te ver weg. Dus ik heb het gevoel dat ik voor hulp nog steeds afhankelijk ben. Ik heb dat weleens gedeeld met mijn man, en hij zegt dat we genoeg mensen om ons heen hebben die dan te hulp schieten.cuculuscanorus schreef: ↑03-08-2023 21:19Wat verdrietig dat je er zoveel last van hebt. Je zegt zelf al heel terecht dat je van dat zorggevoel afmoet, maar blijkbaar is dat rationeel logisch, maar in de werkelijkheid niet.
Ik heb een heel losse band met mijn ouder, zonder enig slecht geweten daarover. Ik heb wel veel negatieve gevolgen van mijn jeugd ervaren en ik merk dat het meer littekens zijn dan ik eerst dacht.
Is een angst van mij, dat mijn man en ik wat overkomt en onze kinderen alleen komen te staan. Dat gaat misschien ook wel over mijzelf, als kind, want niemand heeft mij geholpen vroeger. Terwijl ik niet geloof dat niemand doorhad dat het bij ons thuis ook weleens erg mis ging.
vrijdag 4 augustus 2023 om 13:08
Logisch gevolg/onderliggende reden/excuus het is niet allemaal hetzelfde. Hij heeft keuzes gemaakt, de keuze om niet om hulp te vragen maar vanuit frustratie te blijven handelen. Daar is hij alleen verantwoordelijk voor en dat is geen leuke gedachte... maar misschien toch een helpende gedachtenewspaper schreef: ↑04-08-2023 12:21Heb ik nooit zo over nagedacht, zou best kunnen. Als kind wil je je ouder niet als slecht zien. Ik heb een heel groot inlevingsvermogen, dat zie ik als een kwaliteit en tegelijkertijd is dat een valkuil. Want ik kan ver gaan in gedrag bestempelen als 'logisch gevolg'. Ik vind het ook zeer verdrietig wat mijn vader in zijn gezin van herkomst heeft meegemaakt. Dan raak je als kind getraumatiseerd. Ik weet nog dat ik in de corona tijd verdrietig raakte als ik dacht aan al die kinderen in moeilijke gezinnen die nu de hele dagen thuis zaten en geen kant op konden.
Lorem Ipsum
vrijdag 4 augustus 2023 om 13:14
Ik weet zeker dat mijn ouder niet kan zorgen voor mijn kinderen. Een keer een nachtje logeren lukt wel, maar het egoïsme dat mijn opvoeding kenmerkte is niet veranderd. Ik ben wat dat betreft ook opgelucht dat mijn kinderen nu zo oud zijn dat ze veel dingen zelf kunnen: mochten mij man en ik overlijden, weten ze in elk geval wel wat normaal gedrag is.newspaper schreef: ↑04-08-2023 12:27Ik denk ook nog steeds dat ik mijn ouders nodig heb. Bijvoorbeeld als er met mij iets zou gebeuren, dan zouden zij mijn kinderen moeten opvangen. Schoonfamilie is te oud of te ver weg. Dus ik heb het gevoel dat ik voor hulp nog steeds afhankelijk ben. Ik heb dat weleens gedeeld met mijn man, en hij zegt dat we genoeg mensen om ons heen hebben die dan te hulp schieten.
Is een angst van mij, dat mijn man en ik wat overkomt en onze kinderen alleen komen te staan. Dat gaat misschien ook wel over mijzelf, als kind, want niemand heeft mij geholpen vroeger. Terwijl ik niet geloof dat niemand doorhad dat het bij ons thuis ook weleens erg mis ging.
Herkenbaar hoor, niemand hielp ons. Mensen moeten geweten hebben dat het niet oké was, maar ik denk dat mensen liever wegkijken.
vrijdag 4 augustus 2023 om 16:51
Ja ik snap wel dat het een helpende gedachte is. Goh, nog nooit zo over nagedachtturquasi schreef: ↑04-08-2023 13:08Logisch gevolg/onderliggende reden/excuus het is niet allemaal hetzelfde. Hij heeft keuzes gemaakt, de keuze om niet om hulp te vragen maar vanuit frustratie te blijven handelen. Daar is hij alleen verantwoordelijk voor en dat is geen leuke gedachte... maar misschien toch een helpende gedachte
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
