Psyche
alle pijlers
lachen en huilen tegelijk
dinsdag 21 juli 2009 om 15:45
Heb dit een paar keer in mijn leven gehad, zo ook gisteren en wie herkent dit?
Je moet dan keihard lachen (bij mij is dat dus compleet knorrend en schuddebuikend), beetje zoiets maar tegelijkertijd voel je ook een huilemotie en dan komen de tranen (geen tranen van het lachen, dat voelt anders) volgens sprokkelman trok ik ook een huilgezicht en zag hij tranen maar ik bleef ook lachen zeg maar...
Daarna voelde ik mij echt opgelucht en energiek maar raar is het toch wel een beetje.
Je moet dan keihard lachen (bij mij is dat dus compleet knorrend en schuddebuikend), beetje zoiets maar tegelijkertijd voel je ook een huilemotie en dan komen de tranen (geen tranen van het lachen, dat voelt anders) volgens sprokkelman trok ik ook een huilgezicht en zag hij tranen maar ik bleef ook lachen zeg maar...
Daarna voelde ik mij echt opgelucht en energiek maar raar is het toch wel een beetje.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
dinsdag 21 juli 2009 om 15:50
ja, had ik toen ik zwanger was een keer.
Zag op tv iets over hongerige zieke kindjes in Afrika en moest huilen als een kind. Mijn man keek me een beetje raar aan (huil niet zo snel in het bijzijn van anderen) en ik kwam daarna niet meer bij van het lachen. Had niet meer zo'n lachstuip gehad sinds mijn 14e terwijl ik dus ook heel erg moest huilen. Vond het heel vervelend, niet opgelucht of energiek.
Zag op tv iets over hongerige zieke kindjes in Afrika en moest huilen als een kind. Mijn man keek me een beetje raar aan (huil niet zo snel in het bijzijn van anderen) en ik kwam daarna niet meer bij van het lachen. Had niet meer zo'n lachstuip gehad sinds mijn 14e terwijl ik dus ook heel erg moest huilen. Vond het heel vervelend, niet opgelucht of energiek.
Poep, wie heeft jou gescheten?
dinsdag 21 juli 2009 om 15:53
Hmmm...ook bijzonder louise, bij mij begint het eerst met lachen en dan huilen, bij jou dus andersom en jij had geen lekker gevoel erna zo van "hehe...dat hebben we ook weer gehad".
Lachstuipen heb ik overigens wel vaker, dan heb je er echt geen controle meer over.
Lachstuipen heb ik overigens wel vaker, dan heb je er echt geen controle meer over.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
dinsdag 21 juli 2009 om 16:08
heb het ook meerdere keren tijdens mijn zwangerschap gehad. En ook alleen tijdens de zwangerschappen, dus het zal wel met hormonen te maken hebben denk ik.
Beetje vreemd, maar het is inderdaad ook wel ontspannend. Huilen is eigenlijk een ontlading die je af en toe nodig hebt, zeg maar zoals poepen . Neemt een heleboel spanning weg.
Beetje vreemd, maar het is inderdaad ook wel ontspannend. Huilen is eigenlijk een ontlading die je af en toe nodig hebt, zeg maar zoals poepen . Neemt een heleboel spanning weg.
dinsdag 21 juli 2009 om 16:22
Ik wijt het ook aan de hormonen. Ik denk dat ik me er niet fijn bij voelde omdat ik moest lachen terwijl ik zoiets triests op tv zag. Maar ik moest lachen omdat ik normaal gesproken nooit zo hard in het openbaar huil en omdat het duidelijk was dat dit hormonaalgedreven was.
Poep, wie heeft jou gescheten?
dinsdag 21 juli 2009 om 18:52
Eergisteren nog, nekpijn werd zo hevig dat ik niks meer kon. Uit frustratie (en gebrek aan slaap door het hele gebeuren) begon ik maar te huilen met gelach ertussendoor. Riep de hele tijd 'vind het niet meer grappig', vond dat tegelijkertijd erg onnozel klinken. Luchte wel op maar door dat lachen, deed het nog meer pijn. Gelukkig zit Rosy nu onder de valium en zit als een robotje achter de computer.
donderdag 23 juli 2009 om 11:22
Ik heb het al van jongs af aan.
Soms dan moet ik huilen en eigenlijk ook nog ergens om lachen (vooral om het gehuil van mijzelf).
Voorheen mijn moeder en nu ook mijn man komen niet meer bij van het lachen omdat ik dan waarschijnlijk zo'n raar gezicht trek.
Voorbeeld, mijn man liet me een keer zo verschrikkelijk schrikken, echt heel stom, en ik schrok daar zo enorm van, dat ik moest huilen (zoals bij een klein kind die ook schrikt). Toen de tranen over mijn wangen aan het biggelen waren, kon ik er eigenlijk heel erg om lachen, maar het ene kon niet meer stoppen toen het andere begon.
Soms dan moet ik huilen en eigenlijk ook nog ergens om lachen (vooral om het gehuil van mijzelf).
Voorheen mijn moeder en nu ook mijn man komen niet meer bij van het lachen omdat ik dan waarschijnlijk zo'n raar gezicht trek.
Voorbeeld, mijn man liet me een keer zo verschrikkelijk schrikken, echt heel stom, en ik schrok daar zo enorm van, dat ik moest huilen (zoals bij een klein kind die ook schrikt). Toen de tranen over mijn wangen aan het biggelen waren, kon ik er eigenlijk heel erg om lachen, maar het ene kon niet meer stoppen toen het andere begon.
"ik ben het, Barbabelladingdong"
