Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 3
zaterdag 15 augustus 2009 om 22:56
Voor alle vrouwen
met een verleden
van onveiligheid,
weet je welkom.
Samen vertrouwen ontdekken,
dat is de titel van het plaatje
wat ik vond.
Samen ontdekken we hier
dat een verhaal verteld mag worden
dat ruimte ingenomen mag worden
dat je je mag uitspreken
dat je mag zijn wie je werkelijk bent
met alles wat in je leeft.
Vervolg op Lang geleden... deel 2:
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 0#m3729580
met een verleden
van onveiligheid,
weet je welkom.
Samen vertrouwen ontdekken,
dat is de titel van het plaatje
wat ik vond.
Samen ontdekken we hier
dat een verhaal verteld mag worden
dat ruimte ingenomen mag worden
dat je je mag uitspreken
dat je mag zijn wie je werkelijk bent
met alles wat in je leeft.
Vervolg op Lang geleden... deel 2:
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 0#m3729580
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 20 augustus 2009 om 01:45
Weltrusten Wurm!
Ik moet nog bijlezen een pagina of 4 maar wou even wat van me laten horen.Net terug (nou ja een aantal uren dan)van de sauna en ben weer helemaal fris en voel me prettig!(wij geven het geld veel tedirect uit met dit soort uitspattingen-heb de reden denk ik gevonden waarom het er elke x niet van komt om op vakantie tegaan ben ik bang-want wie gaat er nou bijna elke week naar de sauna-wij dus-maar genieten ervan doe ik o0ok zekerrr!!)
Morgenochtend vroeg op om naar de tekencurcus tegaan dus ga zo maar even mijn bedje opzoeken
Hanke fijn dat het zo goed met je gaat (begon al rare dingen tedenken-zorgentemaken-)Doe wat je moet doen(of wat je graag wilt bedoel ik)maar ik vind het wel jammer dat er niet meer altijd bent(had nml. veel aan je wijze woorden die je erg goed weer kan geven-bedankt daarvoor!-(Zal je missen!)
(het is geen ramp hoor maar wou het toch even kwijt)
Ik moet nog bijlezen een pagina of 4 maar wou even wat van me laten horen.Net terug (nou ja een aantal uren dan)van de sauna en ben weer helemaal fris en voel me prettig!(wij geven het geld veel tedirect uit met dit soort uitspattingen-heb de reden denk ik gevonden waarom het er elke x niet van komt om op vakantie tegaan ben ik bang-want wie gaat er nou bijna elke week naar de sauna-wij dus-maar genieten ervan doe ik o0ok zekerrr!!)
Morgenochtend vroeg op om naar de tekencurcus tegaan dus ga zo maar even mijn bedje opzoeken
Hanke fijn dat het zo goed met je gaat (begon al rare dingen tedenken-zorgentemaken-)Doe wat je moet doen(of wat je graag wilt bedoel ik)maar ik vind het wel jammer dat er niet meer altijd bent(had nml. veel aan je wijze woorden die je erg goed weer kan geven-bedankt daarvoor!-(Zal je missen!)
(het is geen ramp hoor maar wou het toch even kwijt)
donderdag 20 augustus 2009 om 17:34
Oef JonnaX, wat je daar aan me schrijft... ! Volgens mij hoef ik me nooit meer af te vragen óf ik wel iemand raak. Ik ben een beetje sprakeloos, maar: dank je wel!
Klinkt trouwens ook heerlijk, het getuttel met Ixsje..
Wurm, lekker toch, als je dit liever doet dan op vakantie gaan? Als je maar geniet van wat je doet, en dat doe je. Helemaal goed dan toch?
Wat is het heeeeeeet... pfff.
En dan nog met die Wii bezig, en dan nog met de fiets naar de kapper terwijl dat niet hoeft. Hoofd weer netjes en dat is maar goed ook, want morgen komt deel twee van dat waar ik pas over schreef, wat ik nog niet vertel maar over een tijdje wel.
Erg oninteressant weer beschreven, hé Wurm?
Klinkt trouwens ook heerlijk, het getuttel met Ixsje..
Wurm, lekker toch, als je dit liever doet dan op vakantie gaan? Als je maar geniet van wat je doet, en dat doe je. Helemaal goed dan toch?
Wat is het heeeeeeet... pfff.
En dan nog met die Wii bezig, en dan nog met de fiets naar de kapper terwijl dat niet hoeft. Hoofd weer netjes en dat is maar goed ook, want morgen komt deel twee van dat waar ik pas over schreef, wat ik nog niet vertel maar over een tijdje wel.
Erg oninteressant weer beschreven, hé Wurm?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 20 augustus 2009 om 18:39
Wurm, fijn dat jij je nu oke voelt met deze diagose.
Probeer je een beetje rustig aan te doen?
EV, wat maak je ons weer nieuwsgierig.
Ik wacht het vol ongeduld af.
Goed om te lezen dat het gesprek gister zo goed is gegaan!
Sponge, hoe was de tekencursus?
Hanke, fijn dat je wat van je hebt laten horen hier en dat het goed met je gaat.
Lynne en Jonnax, hoe is het met jullie?
Appel, hoe was het om weer te werken?
Philo, dikke knuffel!
Hoop dat de vakantiegangers het erg naar hun zin hebben.
Zelfs Iry niet gezien hier, hopelijk een goed teken!
Ik ben vandaag bij de bedrijfsarts geweest. Wat een tof mens is dat toch! Zou het bijna jammer vinden dat het nu afgesloten is, omdat ik sinds deze maand weer helemaal beter ben gemeld.
Fijn gesprek gehad, even kunnen spuien over mijn angst voor de intake van volgende week. Wat tips gekregen van haar en samen die angst wat kunnen relativeren.
Maar het is nu officieel, ik ben niet 'ziek' meer
Probeer je een beetje rustig aan te doen?
EV, wat maak je ons weer nieuwsgierig.
Ik wacht het vol ongeduld af.
Goed om te lezen dat het gesprek gister zo goed is gegaan!
Sponge, hoe was de tekencursus?
Hanke, fijn dat je wat van je hebt laten horen hier en dat het goed met je gaat.
Lynne en Jonnax, hoe is het met jullie?
Appel, hoe was het om weer te werken?
Philo, dikke knuffel!
Hoop dat de vakantiegangers het erg naar hun zin hebben.
Zelfs Iry niet gezien hier, hopelijk een goed teken!
Ik ben vandaag bij de bedrijfsarts geweest. Wat een tof mens is dat toch! Zou het bijna jammer vinden dat het nu afgesloten is, omdat ik sinds deze maand weer helemaal beter ben gemeld.
Fijn gesprek gehad, even kunnen spuien over mijn angst voor de intake van volgende week. Wat tips gekregen van haar en samen die angst wat kunnen relativeren.
Maar het is nu officieel, ik ben niet 'ziek' meer
donderdag 20 augustus 2009 om 19:43
Ha Saartje! Fijn je weer te zien.
Dus officieel is nu je ziekteperiode afgesloten, hoe voelt dat?
Voel je het zelf ook zo?
Fijn is dat he, als je met iemand een goed gesprek kunt hebben, zo'n bedrijfsarts, of zo'n arbeidsdeskundige. Ik word nu wel nieuwsgierig naar de tips die zij je gaf om je angst voor de intake wat weg te nemen, eerlijk gezegd!
Dus officieel is nu je ziekteperiode afgesloten, hoe voelt dat?
Voel je het zelf ook zo?
Fijn is dat he, als je met iemand een goed gesprek kunt hebben, zo'n bedrijfsarts, of zo'n arbeidsdeskundige. Ik word nu wel nieuwsgierig naar de tips die zij je gaf om je angst voor de intake wat weg te nemen, eerlijk gezegd!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 20 augustus 2009 om 22:33
Hai meiden!
Saartje wat fijn dat je niet meer ziek bent. Alle vragen zoals EV ze hier stelt!
Wurm, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, er razen duizend vragen door mijn hoofd, maar durf ze uit mijn onzekerheid niet aan je te stellen. 'Ik ken je te kort en misschien kwets ik je wel'. Zoiets. Komt wel denk ik.......
EV, je doet het er maar mee
Ik ga morgen op zoek naar je boek. Ook omdat ik wil weten hoe jij in elkaar steekt. Dat klinkt misschien wat zwaar, zo bedoel ik het niet. Noem het interesse.
Getver....ik heb het gevoel dat ik zo loop te stuntelen met woorden nu!
Saartje wat fijn dat je niet meer ziek bent. Alle vragen zoals EV ze hier stelt!
Wurm, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, er razen duizend vragen door mijn hoofd, maar durf ze uit mijn onzekerheid niet aan je te stellen. 'Ik ken je te kort en misschien kwets ik je wel'. Zoiets. Komt wel denk ik.......
EV, je doet het er maar mee
Ik ga morgen op zoek naar je boek. Ook omdat ik wil weten hoe jij in elkaar steekt. Dat klinkt misschien wat zwaar, zo bedoel ik het niet. Noem het interesse.
Getver....ik heb het gevoel dat ik zo loop te stuntelen met woorden nu!
donderdag 20 augustus 2009 om 22:47
Goede vraag EV, of ik het zelf ook zie als afgesloten.
Ja en nee.
Ja, want ik werk weer fulltime, met veel plezier en voel me ook weer stevig staan daarin.
Nee, want ik ben er nog (lang) niet op persoonlijk vlak.
Ik slik nog medicatie die de depressieve gevoelens onderdrukken. Ik ga weer in therapie en weet niet wat dat met me gaat doen.
Het gaat dan wel stukken beter nu, maar ik durf nog niet te zeggen (hopen?) dat het blijvend is.
Beetje dubbel dus.
Ze heeft me wat praktische tips gegeven, zoals opschrijven voor mezelf waar ik aan wil werken. Duidelijke punten voor mezelf om mee te nemen in die intake.
En wederom kreeg ik te horen dat ik ervoor moet waken te bagadingesen
Eigenlijk komt het er vooral op neer dat ze mij liet zien dat ik zelf de controle heb.
Ik vind het allemaal enorm spannend, die intake en dan weer de hulpverlening in, niet weten wat me te wachten staat.
Ze heeft me doen inzien dat ik zelf kan bepalen hoe die hulpverlening eruit gaan zien. Als iets me niet aanstaat hoef ik dat niet te doen. Als er geen klik is met de therapeut mag ik om een ander vragen. En als ik het gevoel krijg dat ik niet verder ga komen daar, kan ik weg gaan.
Ik heb het wel degelijk in eigen hand dus, maar ik laat me soms overspoelen door angst, waardoor ik dat uit het oog verlies.
En daarbij gaat het op dit moment goed en is dat juist het moment om met mezelf aan de slag te gaan.
Juist die dingen aan te gaan waar ik zo tegenop zie, zoals traumaverwerking. Daarvoor was ik niet stevig genoeg toen ik me zo depressief voelde, maar nu waarschijnlijk wel.
Doordat ik me nu goed voel is het heel logisch dat ik niet meer wil zei ze, maar tegelijk is het juist het moment om ervoor te gaan.
Dit gesprek heeft me wel gesterkt om er toch voor te gaan nu.
Ja en nee.
Ja, want ik werk weer fulltime, met veel plezier en voel me ook weer stevig staan daarin.
Nee, want ik ben er nog (lang) niet op persoonlijk vlak.
Ik slik nog medicatie die de depressieve gevoelens onderdrukken. Ik ga weer in therapie en weet niet wat dat met me gaat doen.
Het gaat dan wel stukken beter nu, maar ik durf nog niet te zeggen (hopen?) dat het blijvend is.
Beetje dubbel dus.
Ze heeft me wat praktische tips gegeven, zoals opschrijven voor mezelf waar ik aan wil werken. Duidelijke punten voor mezelf om mee te nemen in die intake.
En wederom kreeg ik te horen dat ik ervoor moet waken te bagadingesen
Eigenlijk komt het er vooral op neer dat ze mij liet zien dat ik zelf de controle heb.
Ik vind het allemaal enorm spannend, die intake en dan weer de hulpverlening in, niet weten wat me te wachten staat.
Ze heeft me doen inzien dat ik zelf kan bepalen hoe die hulpverlening eruit gaan zien. Als iets me niet aanstaat hoef ik dat niet te doen. Als er geen klik is met de therapeut mag ik om een ander vragen. En als ik het gevoel krijg dat ik niet verder ga komen daar, kan ik weg gaan.
Ik heb het wel degelijk in eigen hand dus, maar ik laat me soms overspoelen door angst, waardoor ik dat uit het oog verlies.
En daarbij gaat het op dit moment goed en is dat juist het moment om met mezelf aan de slag te gaan.
Juist die dingen aan te gaan waar ik zo tegenop zie, zoals traumaverwerking. Daarvoor was ik niet stevig genoeg toen ik me zo depressief voelde, maar nu waarschijnlijk wel.
Doordat ik me nu goed voel is het heel logisch dat ik niet meer wil zei ze, maar tegelijk is het juist het moment om ervoor te gaan.
Dit gesprek heeft me wel gesterkt om er toch voor te gaan nu.
donderdag 20 augustus 2009 om 23:04
Dank je wel Jonkie
Met mij? Tja..... ik zit nog een beetje in de 'hop paardje hop' modus. Ixsje was hier de afgelopen twee dagen, hij is 5 maanden. Geeft wel heerlijke afleiding en kunnen mijn gedachten maar één kant op, die van Ixsje.
Zoals ik hierboven al aangaf voelt het alsof ik loop te stuntelen met woorden, wil veel zeggen, maar het komt er niet uit zoals ik daar graag zou willen. Dat is mijn onzekerheid en heeft te maken met mijn 'lievemeisjessyndroom'. Ik heb van die momenten dat ik veel wil zeggen, maar bang ben. En bang waarvoor? Dat men mij niet begrijpt, bang dat ik het verkeerde zeg, bang om niet aardig gevonden te worden.
En dan is het heel makkelijk om 'hop paardje hop' te zingen...
Met mij? Tja..... ik zit nog een beetje in de 'hop paardje hop' modus. Ixsje was hier de afgelopen twee dagen, hij is 5 maanden. Geeft wel heerlijke afleiding en kunnen mijn gedachten maar één kant op, die van Ixsje.
Zoals ik hierboven al aangaf voelt het alsof ik loop te stuntelen met woorden, wil veel zeggen, maar het komt er niet uit zoals ik daar graag zou willen. Dat is mijn onzekerheid en heeft te maken met mijn 'lievemeisjessyndroom'. Ik heb van die momenten dat ik veel wil zeggen, maar bang ben. En bang waarvoor? Dat men mij niet begrijpt, bang dat ik het verkeerde zeg, bang om niet aardig gevonden te worden.
En dan is het heel makkelijk om 'hop paardje hop' te zingen...
donderdag 20 augustus 2009 om 23:10
Jonkie, hahaha! Vind dat ik nu de dertig al wel aardig begin te naderen. En ik voel me nog steeds 18
Dat stuntelen met woorden, die onzekerheid, heb je dat vooral hier op het topic nu of ook nu irl?
Herkenbaar trouwens hoor. Zoveel willen zeggen, maar het er niet uitkrijgen zoals je graag zou willen, onzeker over hoe het/jijzelf overkomt.
Maar weet dat je alles kan zeggen hier. Stuntelig of niet.
Geloof niet dat je hier iets verkeerds kan zeggen.
Dat stuntelen met woorden, die onzekerheid, heb je dat vooral hier op het topic nu of ook nu irl?
Herkenbaar trouwens hoor. Zoveel willen zeggen, maar het er niet uitkrijgen zoals je graag zou willen, onzeker over hoe het/jijzelf overkomt.
Maar weet dat je alles kan zeggen hier. Stuntelig of niet.
Geloof niet dat je hier iets verkeerds kan zeggen.
donderdag 20 augustus 2009 om 23:19
Ik zeg net tegen ML dat jullie zo lief zijn geweest om je verhaal hier neer te zetten en dat ik dat dan niet meer weet. Daar doe ik jullie te kort mee en dat vind ik erg.
*neemt zich voor het vorige deel na te pluizen en er een word documentje van te maken*
Ik heb het irl ook, maar minder dan hier. Het gebeurd me regelmatig dat ik ergens op wil reageren, de tekst uiteindelijk weer delete. Dat is iets waar ik aan wil werken, over de onzekerheid heen dat mijn woorden, mijn mening er toe doen.
Ach en het speelt nu ook mee dat mijn broer vandaag op visite is geweest bij mijn jongste zus (waar ik nog wel contact mee heb) en dat ik nieuwsgierig ben hoe dat is geweest. Maar niet mijn zus wil bellen om dat te vragen. Omdat ik dat eigenlijk helemaal niet wil weten! Maar toch ook weer wel.......
En mijn zus weet niet dat......
Jij bent trouwens net zo oud als mijn oudste
*neemt zich voor het vorige deel na te pluizen en er een word documentje van te maken*
Ik heb het irl ook, maar minder dan hier. Het gebeurd me regelmatig dat ik ergens op wil reageren, de tekst uiteindelijk weer delete. Dat is iets waar ik aan wil werken, over de onzekerheid heen dat mijn woorden, mijn mening er toe doen.
Ach en het speelt nu ook mee dat mijn broer vandaag op visite is geweest bij mijn jongste zus (waar ik nog wel contact mee heb) en dat ik nieuwsgierig ben hoe dat is geweest. Maar niet mijn zus wil bellen om dat te vragen. Omdat ik dat eigenlijk helemaal niet wil weten! Maar toch ook weer wel.......
En mijn zus weet niet dat......
Jij bent trouwens net zo oud als mijn oudste
donderdag 20 augustus 2009 om 23:27
Joh, al die verhalen kan je ook niet in een keer onthouden.
Desnoods vraag je het 100 keer, vind ik geen probleem hoor.
Ik vind echt niet dat je daar iemand tekort mee doet.
Maar goed, dat gevoel van tekort doen, kennen we allemaal wel hier. Vervelend vinden om niet op iedereen te kunnen reageren, bang zijn iemand tekort te doen, vinden dat we teveel egoposts doen.
We kennen het allemaal en hebben met elkaar afgesproken dat het niet meer mag, tekort voelen schieten.
Dus als jij je nu ook aan die afspraak houdt is er niets aan de hand
Ik vind het fijn dat je meeschrijft en jouw mening doet er zeker toe. Dus ik hoop dat het je gaat lukken om je langzamerhand over die onzekerheid heen te zetten.
En ik begrijp dat jij dus gewoon mijn moeder had kunnen zijn? Vooruit, dan mag je mij jonkie blijven noemen
Desnoods vraag je het 100 keer, vind ik geen probleem hoor.
Ik vind echt niet dat je daar iemand tekort mee doet.
Maar goed, dat gevoel van tekort doen, kennen we allemaal wel hier. Vervelend vinden om niet op iedereen te kunnen reageren, bang zijn iemand tekort te doen, vinden dat we teveel egoposts doen.
We kennen het allemaal en hebben met elkaar afgesproken dat het niet meer mag, tekort voelen schieten.
Dus als jij je nu ook aan die afspraak houdt is er niets aan de hand
Ik vind het fijn dat je meeschrijft en jouw mening doet er zeker toe. Dus ik hoop dat het je gaat lukken om je langzamerhand over die onzekerheid heen te zetten.
En ik begrijp dat jij dus gewoon mijn moeder had kunnen zijn? Vooruit, dan mag je mij jonkie blijven noemen
donderdag 20 augustus 2009 om 23:34
*vraagt zich af wie hier de moeder is*
Dank je wel lieve Saar! Maar ik ga morgen toch dat word document maken.
Ik hink ook (nog steeds) op twee gedachten. Ik wil én niet te serieus zijn hier én ik wil ook niet te luchtig doen.(is dat nou wat ze struisvogelen noemen?) Wat ik al eens zei; het voelt zo raar om over koetjes en kalfjes te kletsen hier.
Ik doe mijn best, ik doe mijn best!
Dank je wel lieve Saar! Maar ik ga morgen toch dat word document maken.
Ik hink ook (nog steeds) op twee gedachten. Ik wil én niet te serieus zijn hier én ik wil ook niet te luchtig doen.(is dat nou wat ze struisvogelen noemen?) Wat ik al eens zei; het voelt zo raar om over koetjes en kalfjes te kletsen hier.
Ik doe mijn best, ik doe mijn best!
donderdag 20 augustus 2009 om 23:41
Ik kan mijn werk niet zo goed loslaten. Zelfs in mijn vrije tijd probeer ik iedereen op te voeden
Ik snap dat het raar is. Vooral als je er net zo bij komt op een topic.
Maar schrijf gewoon wat jij wil schrijven. Juist niet teveel over nadenken.
Zoals ik al eerder zei, alles is oke hier.
En serieus zijn heb ik wel graag, geeft mij vaak weer een zetje om dat ook te zijn en wat meer open te zijn.
Ik snap dat het raar is. Vooral als je er net zo bij komt op een topic.
Maar schrijf gewoon wat jij wil schrijven. Juist niet teveel over nadenken.
Zoals ik al eerder zei, alles is oke hier.
En serieus zijn heb ik wel graag, geeft mij vaak weer een zetje om dat ook te zijn en wat meer open te zijn.
vrijdag 21 augustus 2009 om 00:08
Ik denk dat je gewoon juist je eerste teksten moet posten.
Dàt is wat je denkt, wat je vanuit je hart reageert.
Schrijf toch die vragen op, of je mening!
Laat je vingers weergeven wat er in je hoofd omgaat. Dan merk je vanzelf welke toon dat heeft.
Ernstig of juist luchtig hangt bij iedereen hier heel erg van de buien af. Hoewel je er de donder op kan zeggen dat als er 's avonds laat ont-zet-tend veel leven is met veel korte reacties, het niveau hard daalt.
Saar, ik wil toch nog even schrijven hoe 'bijzonder' ik het vind dat je weer 'gezond' verklaard bent. En ja, ik weet heus wel dat het niet betekent dat je nu nergens meer last van hebt!
Maar het is toch een flinke mijlpaal, als je kijkt naar waar je een tijd terug was. Mag je best even bij stilstaan hoor, hoe normaal jij het ook vind!
Je hebt jezelf toch maar weer bij elkaar weten te rapen, je er toe weten te zetten om dit weer te kunnen doen.
Dusse: gefeliciteerd!!! :flowers:
Ik was vandaag voor het eerst bijna in de ik-wil-niet-meer bui sinds deze vakantie. Lang in bed blijven liggen, de dag uitstellen, mezelf niet tot dingen kunnen zetten, huilen.
Ik ga er lekker even vanuit dat het de drukte van afgelopen week is, en het vooruitzicht op een avondje vergaderen en dus dat werk weer gaat beginnen.
Ha. Ik weiger weer een dip te krijgen. Toevallig.
Oeh. werd vandaag gebeld door Peuter.
Ik heb een afspraak op de pop-poli. Doodeng zeg!!! Whaaa.
Dàt is wat je denkt, wat je vanuit je hart reageert.
Schrijf toch die vragen op, of je mening!
Laat je vingers weergeven wat er in je hoofd omgaat. Dan merk je vanzelf welke toon dat heeft.
Ernstig of juist luchtig hangt bij iedereen hier heel erg van de buien af. Hoewel je er de donder op kan zeggen dat als er 's avonds laat ont-zet-tend veel leven is met veel korte reacties, het niveau hard daalt.
Saar, ik wil toch nog even schrijven hoe 'bijzonder' ik het vind dat je weer 'gezond' verklaard bent. En ja, ik weet heus wel dat het niet betekent dat je nu nergens meer last van hebt!
Maar het is toch een flinke mijlpaal, als je kijkt naar waar je een tijd terug was. Mag je best even bij stilstaan hoor, hoe normaal jij het ook vind!
Je hebt jezelf toch maar weer bij elkaar weten te rapen, je er toe weten te zetten om dit weer te kunnen doen.
Dusse: gefeliciteerd!!! :flowers:
Ik was vandaag voor het eerst bijna in de ik-wil-niet-meer bui sinds deze vakantie. Lang in bed blijven liggen, de dag uitstellen, mezelf niet tot dingen kunnen zetten, huilen.
Ik ga er lekker even vanuit dat het de drukte van afgelopen week is, en het vooruitzicht op een avondje vergaderen en dus dat werk weer gaat beginnen.
Ha. Ik weiger weer een dip te krijgen. Toevallig.
Oeh. werd vandaag gebeld door Peuter.
Ik heb een afspraak op de pop-poli. Doodeng zeg!!! Whaaa.
vrijdag 21 augustus 2009 om 00:14
Wurm, mattie van me. Moet me toch iets van het hart...
Zitten we verdorie al een tijdlang op msn vanavond en moet ik hier lezen dat je een afspraak hebt op de pop-poli. Schande!
Maar toch, woehoe!! Goed zeg!
Bedankt voor je lieve reactie Wurm. En ik vind het echt niet zo normaal hoor. Verbaas me er zelf ook over hoe snel het ineens is gegaan.
Zitten we verdorie al een tijdlang op msn vanavond en moet ik hier lezen dat je een afspraak hebt op de pop-poli. Schande!
Maar toch, woehoe!! Goed zeg!
Bedankt voor je lieve reactie Wurm. En ik vind het echt niet zo normaal hoor. Verbaas me er zelf ook over hoe snel het ineens is gegaan.
vrijdag 21 augustus 2009 om 09:52
quote:JonnaX schreef op 20 augustus 2009 @ 22:33:Ook omdat ik wil weten hoe jij in elkaar steekt.Dat vind ik betrokkenheid, en dat raakt me. Op de goede manier dan hé!
(Wat ik nu aan het schrijven ben, wat die bundel gaat worden, zegt overigens heel wat meer over mij dan het boek over de kinderen. Maar dan moet je nog even geduld hebben. )
(Wat ik nu aan het schrijven ben, wat die bundel gaat worden, zegt overigens heel wat meer over mij dan het boek over de kinderen. Maar dan moet je nog even geduld hebben. )
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 21 augustus 2009 om 09:55
Saartje, duidelijk. Bagadingesen (), daar zijn we hier volgens mij allemaal wel goed in (op zijn tijd). Ik denk wel dat je, juist nu je je goed voelt, sterker staat met de traumaverwerking. Beter als op mijn manier: eerst zowat instorten en middenin die tijd alles tegenkomen en aangaan. Doodvermoeiend en niet aan te raden.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 21 augustus 2009 om 11:00
Flinke eye-opener gehad vanmorgen.
Dit is de vierde week vakantie van EM. De vierde! En ik kom mezelf zo tegen. Het terugtrekken, het afstand houden, op allerlei manieren. En het wordt alleen maar erger. De benauwdheid. Terwijl we zo bezig zijn met eigen dingen doen en ik zowat elke dag eigen afspraken heb.
Van de week was er een bejaard koppel op tv, waarvan de vrouw vertelde dat ze eerst een week met hem op vakantie wilde, voordat ze zou beslissen over samenwonen.
'Je weet teveel van mij', heb ik hem van de week gezegd, en dan begint het eng te worden. Dan wil ik weg. Hij ziet mij. Hij ziet mij echt. Ook wat ik wil verbergen. Maar: dan houdt hij nog steeds van mij, echt van mij, van alles van mij. Hoe kan ik dat nou geloven?
Hoe kan ik lastig zijn, of druk zijn, of me niet aanpassen? Ik heb het van zo jongs af aan geleerd. Ze wilden mij niet, dus ik ben mijn best gaan doen. Ik durf niet lastig te zijn, of dwars te liggen, want dat voelt nog steeds gevaarlijk. Zelfs in deze relatie, waar we elkaar al negen jaar kennen, en al zoveel samen hebben meegemaakt. Maar ik vóel nu alles. Het is nu zoveel moeilijker om samen in een huis te wonen, dan het jaren geleden was. Omdat ik meer voel, wil ik blijkbaar ook meer verbergen, omdat ik niet weet hoe ik moet vertrouwen dat hij echt van mij houdt. Omdat ik mijn eigen diepste gevoelens nog steeds afwijs. Het is doodeng om te beseffen dat je komst destijds niet gewenst was. Ik denk dat een kind dat als levensbedreigend ervaart.
Wel verhelderend om dit nu op te schrijven. Ik zie weer dat het angst van dat kind van destijds was. Niet van nu, het heeft niets met nu te maken. Wat is het lastig dat alles zo door elkaar loopt. Dat ik niet gewoon kan ontspannen in het nu, omdat ik nog steeds bang ben. Het lieve meisje speel en niet eens meer weet of ik dat werkelijk ben, of dat het aangeleerd overlevingsgedrag is. Mag iemand mij echt nog steeds, als ik lastig zou zijn? Houden mensen dan nog van me? Zomaar even wat vragen die in me opkomen. Misschien dat iemand hier iets in herkent.. (ik hoop ook dat ik het durf te laten staan, eerlijk gezegd.)
Dit is de vierde week vakantie van EM. De vierde! En ik kom mezelf zo tegen. Het terugtrekken, het afstand houden, op allerlei manieren. En het wordt alleen maar erger. De benauwdheid. Terwijl we zo bezig zijn met eigen dingen doen en ik zowat elke dag eigen afspraken heb.
Van de week was er een bejaard koppel op tv, waarvan de vrouw vertelde dat ze eerst een week met hem op vakantie wilde, voordat ze zou beslissen over samenwonen.
'Je weet teveel van mij', heb ik hem van de week gezegd, en dan begint het eng te worden. Dan wil ik weg. Hij ziet mij. Hij ziet mij echt. Ook wat ik wil verbergen. Maar: dan houdt hij nog steeds van mij, echt van mij, van alles van mij. Hoe kan ik dat nou geloven?
Hoe kan ik lastig zijn, of druk zijn, of me niet aanpassen? Ik heb het van zo jongs af aan geleerd. Ze wilden mij niet, dus ik ben mijn best gaan doen. Ik durf niet lastig te zijn, of dwars te liggen, want dat voelt nog steeds gevaarlijk. Zelfs in deze relatie, waar we elkaar al negen jaar kennen, en al zoveel samen hebben meegemaakt. Maar ik vóel nu alles. Het is nu zoveel moeilijker om samen in een huis te wonen, dan het jaren geleden was. Omdat ik meer voel, wil ik blijkbaar ook meer verbergen, omdat ik niet weet hoe ik moet vertrouwen dat hij echt van mij houdt. Omdat ik mijn eigen diepste gevoelens nog steeds afwijs. Het is doodeng om te beseffen dat je komst destijds niet gewenst was. Ik denk dat een kind dat als levensbedreigend ervaart.
Wel verhelderend om dit nu op te schrijven. Ik zie weer dat het angst van dat kind van destijds was. Niet van nu, het heeft niets met nu te maken. Wat is het lastig dat alles zo door elkaar loopt. Dat ik niet gewoon kan ontspannen in het nu, omdat ik nog steeds bang ben. Het lieve meisje speel en niet eens meer weet of ik dat werkelijk ben, of dat het aangeleerd overlevingsgedrag is. Mag iemand mij echt nog steeds, als ik lastig zou zijn? Houden mensen dan nog van me? Zomaar even wat vragen die in me opkomen. Misschien dat iemand hier iets in herkent.. (ik hoop ook dat ik het durf te laten staan, eerlijk gezegd.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 21 augustus 2009 om 11:11
quote:Elmervrouw schreef op 21 augustus 2009 @ 09:52:
[...]
Dat vind ik betrokkenheid, en dat raakt me. Op de goede manier dan hé!
(Wat ik nu aan het schrijven ben, wat die bundel gaat worden, zegt overigens heel wat meer over mij dan het boek over de kinderen. Maar dan moet je nog even geduld hebben. )
Ja zeg hallo! Geduld is zooo niet mijn sterkste kant
Je maakt me neiuwsgierig!
[...]
Dat vind ik betrokkenheid, en dat raakt me. Op de goede manier dan hé!
(Wat ik nu aan het schrijven ben, wat die bundel gaat worden, zegt overigens heel wat meer over mij dan het boek over de kinderen. Maar dan moet je nog even geduld hebben. )
Ja zeg hallo! Geduld is zooo niet mijn sterkste kant
Je maakt me neiuwsgierig!
vrijdag 21 augustus 2009 om 11:19
Dat is een mooie eye opener EV. Ik hoop dat je die wetenschap ook bij je kan houden. Dat je angst voortkomt uit een oude boodschap.
Dat het eigenlijk een oude angst is, die hier helemaaaal niet thuis hoort.
Je bent aan het oefenen met voelen, met niet meer het lieve meisje zijn. Met wat volgens jou valt onder 'lastig zijn' (en volgens mij onder 'menselijk zijn').
Blijf dat doen, het geeft niet dat je vlucht-neigingen hebt.
Je voelt je kwetsbaar, en het gaat veel tijd en 'bewijs' kosten om te merken dat kwetsbaar zijn niet betekent dat de ander je nu pijn gaat doen.
Elke keer weer dat je eerlijk bent naar EM, dat jullie er samen uitkomen, is weer een positieve ervaring erbij. En ga er maar vanuit dat je ongeveer evenveel positieve ervaringen nodig hebt als je negatieve hebt. Voor je echt kan geloven in EM.
In jezelf.
Dat je er mag zijn zoals je bent.
Je bent verdorie aan het oefenen met zijn wie je bent.
En dat IS ook doodeng!!!!
Dat het eigenlijk een oude angst is, die hier helemaaaal niet thuis hoort.
Je bent aan het oefenen met voelen, met niet meer het lieve meisje zijn. Met wat volgens jou valt onder 'lastig zijn' (en volgens mij onder 'menselijk zijn').
Blijf dat doen, het geeft niet dat je vlucht-neigingen hebt.
Je voelt je kwetsbaar, en het gaat veel tijd en 'bewijs' kosten om te merken dat kwetsbaar zijn niet betekent dat de ander je nu pijn gaat doen.
Elke keer weer dat je eerlijk bent naar EM, dat jullie er samen uitkomen, is weer een positieve ervaring erbij. En ga er maar vanuit dat je ongeveer evenveel positieve ervaringen nodig hebt als je negatieve hebt. Voor je echt kan geloven in EM.
In jezelf.
Dat je er mag zijn zoals je bent.
Je bent verdorie aan het oefenen met zijn wie je bent.
En dat IS ook doodeng!!!!
vrijdag 21 augustus 2009 om 11:19
Ik herken het EV, ik herken het zo!
Ik noem het altijd gekscherend mijn 'lievemeisjes-syndroom'. Heel vaak komt dat gevoel weer even naar boven. En ook ik weet niet zo heel goed hoe ik dat kwijt kan raken.
Maar! Jullie zijn 9 jaar samen, hebben veel samen meegmaakt en het belangrijkste is denk ik dat jij van hem houdt.
Ik weet nog dat ik tegen ML, in het hele begin van onze relatie, vaak heb geroepen; ik zit zeer gecompliceerd in elkaar en als je alles van mij ziet en weet dan gooi je mij waarschijnlijk in de prullenbak. En die angst zit er nog steeds een beetje.
Vertrouwen en veiligheid zijn voor mij de sleutelwoorden. Met beide zit het goed met ML, maar waarom dan toch dat weerhaakje in mijn hoofd? Wacht maar....?
Omdat onze jeugd veel te veel weerhaken heeft gezien en meegemaakt. Omdat we allebei het vertrouwen en de veiligheid hebben gemist. Dat dat heel langzaam hersteld mag worden. Ik zeg bewust niet MOET, omdat het niet moet, omdat het mag! HET MÁG!
Dit is trouwens voor mij ook een eye-opener. Als ik die woorden binnen laat komen bij mezelf..... het mág, het is veilig, het is vertrouwd...... Warm.
Ik noem het altijd gekscherend mijn 'lievemeisjes-syndroom'. Heel vaak komt dat gevoel weer even naar boven. En ook ik weet niet zo heel goed hoe ik dat kwijt kan raken.
Maar! Jullie zijn 9 jaar samen, hebben veel samen meegmaakt en het belangrijkste is denk ik dat jij van hem houdt.
Ik weet nog dat ik tegen ML, in het hele begin van onze relatie, vaak heb geroepen; ik zit zeer gecompliceerd in elkaar en als je alles van mij ziet en weet dan gooi je mij waarschijnlijk in de prullenbak. En die angst zit er nog steeds een beetje.
Vertrouwen en veiligheid zijn voor mij de sleutelwoorden. Met beide zit het goed met ML, maar waarom dan toch dat weerhaakje in mijn hoofd? Wacht maar....?
Omdat onze jeugd veel te veel weerhaken heeft gezien en meegemaakt. Omdat we allebei het vertrouwen en de veiligheid hebben gemist. Dat dat heel langzaam hersteld mag worden. Ik zeg bewust niet MOET, omdat het niet moet, omdat het mag! HET MÁG!
Dit is trouwens voor mij ook een eye-opener. Als ik die woorden binnen laat komen bij mezelf..... het mág, het is veilig, het is vertrouwd...... Warm.
