Psyche
alle pijlers
Last van de huidige relatie met mijn ouders
maandag 16 februari 2009 om 19:01
Hallo allemaal,
ik wil het toch even van mij afschrijven en jullie vragen om een reactie:
Mijn ouders zijn altijd erg oppervlakkig geweest tegen mij en hebben mij zo ook opgevoed. Ze waren kil en gaven nooit warmte door een knuffel of door te zeggen dat ze van mij hielden. Er werd nooit over gevoelens gepraat en ik was een erg verlegen meisje. Loste alles zelf op en deed wat de mensen/leraren van mij vroegen. Nu ik zelf ouder ben en een sociale opleiding volg en dus ook met mensen werk kom ik erachter dat ik hier toch wel erg veel last van heb en het mij belemmerd in mijn dagelijkse leven.
De vriendschappen die ik eerder aan ben gegaan waren vaak ook oppervlakkig en ik vond het moeilijk om daarin emotie te tonen. Nu laat ik blijken dat ik blij met ze ben en knuffel ze daarom ook altijd als ik ze zie. Ook mijn relatie is erg warm en van hem heb ik voor het eerst de woorden 'ik hou van jou' gehoord. In het begin was het erg moeilijk om deze warmte en genegenheid terug te geven maar nu voelt het fijn als ik dat wel doe. Ik probeer het nu dus wel te doen bij anderen maar als ik bij mijn ouders ben is het nog altijd hetzelfde als vroeger.
Er wordt gevraagd hoe het met mij gaat en oppervlakkig naar school enzo gevraagd maar daar blijft het bij (ik woon trouwens niet meer thuis), Als ik met iets zit bespreek ik dat nooit met hun maar met mijn vriendinnen en vriend. Het is nu niet zo dat ik dat met mijn ouders wil bespreken maar over de volgende zaken maak ik mij dan druk:
- Er wordt nooit aan mij vriend gevraagd hoe het met hem gaat.
- Als er iets is belt mij moeder nooit maar laat het altijd weten per mail of sms (net zoals laatste toen mijn ook in het ziekenhuis werd opgenomen en nu kanker blijkt te hebben, heel heftig dus maar dan krijg ik per mail te horen dat hij niet meer te redden valt)
- Mijn vader is er vroeger nooit geweest want werkte alleen maar en als ik nu dan thuis kom zit hij er gewoon bij, vraagt niets en kijkt gewoon TV. Laatst werd er aan hem gevraagd door een tante of hij zijn kinderen miste (we zijn beide uit huis) en dan zegt hij gewoon doodleuk 'Ik mis niets' waar ik dan notabene naast zit
Ik heb het er al met verschillende mensen over gehad om misschien een gesprek met ze aan te gaan, maar daar voel ik toch niet zoveel voor. Grote kans dat ze niet eens doorhebben dat ik ermee zit en als mijn vader al van die reacties geeft denk ik als ik zeg dat ik last heb van hoe ik ben opgevoed en hoe de relatie nu is dat hij dan erg gekwetst zal zijn.
Weet dat ik zoiets niet moet laten omdat ze dan gekwetst kunnen worden, maar omdat ik het zelf dan kwijt moet maar aan de ene kant wil ik helemaal niet dat er grote dingen gaan veranderen en ze mij ineens komen knuffelen ofzo. Maar steeds als ik zie hoe het bijvoorbeeld gaat bij mijn schoonfamilie dan heb ik wel het idee dat ik iets gemist heb.
Ik heb mijzelf moeten leren hoe het is om mijzelf kwetsbaar op te stellen, Hoe is het om liefde en geborgenheid te geven en te tonen aan de ander. Mijzelf te ontplooien en omgaan met mijn gevoelens. En als ik dan thuis kom houd ik mij in en stel mij op zoals het altijd is geweest thuis en als ik dan weg ga maak ik mij weer druk over hoe het is gegaan en dat er alleen maar oppervlakkig over zaken is gesproken. Je bent loyaal aan je ouders maar eigenlijk voelt het niet alsof het mijn ouders zijn want ik kan niets met ze bespreken en los alles zelf op met behulp van andere mensen om mij heen.|
Hoop dat het een beetje duidelijk weergegeven is hoe ik mij voel en waar ik mee zit.
ik wil het toch even van mij afschrijven en jullie vragen om een reactie:
Mijn ouders zijn altijd erg oppervlakkig geweest tegen mij en hebben mij zo ook opgevoed. Ze waren kil en gaven nooit warmte door een knuffel of door te zeggen dat ze van mij hielden. Er werd nooit over gevoelens gepraat en ik was een erg verlegen meisje. Loste alles zelf op en deed wat de mensen/leraren van mij vroegen. Nu ik zelf ouder ben en een sociale opleiding volg en dus ook met mensen werk kom ik erachter dat ik hier toch wel erg veel last van heb en het mij belemmerd in mijn dagelijkse leven.
De vriendschappen die ik eerder aan ben gegaan waren vaak ook oppervlakkig en ik vond het moeilijk om daarin emotie te tonen. Nu laat ik blijken dat ik blij met ze ben en knuffel ze daarom ook altijd als ik ze zie. Ook mijn relatie is erg warm en van hem heb ik voor het eerst de woorden 'ik hou van jou' gehoord. In het begin was het erg moeilijk om deze warmte en genegenheid terug te geven maar nu voelt het fijn als ik dat wel doe. Ik probeer het nu dus wel te doen bij anderen maar als ik bij mijn ouders ben is het nog altijd hetzelfde als vroeger.
Er wordt gevraagd hoe het met mij gaat en oppervlakkig naar school enzo gevraagd maar daar blijft het bij (ik woon trouwens niet meer thuis), Als ik met iets zit bespreek ik dat nooit met hun maar met mijn vriendinnen en vriend. Het is nu niet zo dat ik dat met mijn ouders wil bespreken maar over de volgende zaken maak ik mij dan druk:
- Er wordt nooit aan mij vriend gevraagd hoe het met hem gaat.
- Als er iets is belt mij moeder nooit maar laat het altijd weten per mail of sms (net zoals laatste toen mijn ook in het ziekenhuis werd opgenomen en nu kanker blijkt te hebben, heel heftig dus maar dan krijg ik per mail te horen dat hij niet meer te redden valt)
- Mijn vader is er vroeger nooit geweest want werkte alleen maar en als ik nu dan thuis kom zit hij er gewoon bij, vraagt niets en kijkt gewoon TV. Laatst werd er aan hem gevraagd door een tante of hij zijn kinderen miste (we zijn beide uit huis) en dan zegt hij gewoon doodleuk 'Ik mis niets' waar ik dan notabene naast zit
Ik heb het er al met verschillende mensen over gehad om misschien een gesprek met ze aan te gaan, maar daar voel ik toch niet zoveel voor. Grote kans dat ze niet eens doorhebben dat ik ermee zit en als mijn vader al van die reacties geeft denk ik als ik zeg dat ik last heb van hoe ik ben opgevoed en hoe de relatie nu is dat hij dan erg gekwetst zal zijn.
Weet dat ik zoiets niet moet laten omdat ze dan gekwetst kunnen worden, maar omdat ik het zelf dan kwijt moet maar aan de ene kant wil ik helemaal niet dat er grote dingen gaan veranderen en ze mij ineens komen knuffelen ofzo. Maar steeds als ik zie hoe het bijvoorbeeld gaat bij mijn schoonfamilie dan heb ik wel het idee dat ik iets gemist heb.
Ik heb mijzelf moeten leren hoe het is om mijzelf kwetsbaar op te stellen, Hoe is het om liefde en geborgenheid te geven en te tonen aan de ander. Mijzelf te ontplooien en omgaan met mijn gevoelens. En als ik dan thuis kom houd ik mij in en stel mij op zoals het altijd is geweest thuis en als ik dan weg ga maak ik mij weer druk over hoe het is gegaan en dat er alleen maar oppervlakkig over zaken is gesproken. Je bent loyaal aan je ouders maar eigenlijk voelt het niet alsof het mijn ouders zijn want ik kan niets met ze bespreken en los alles zelf op met behulp van andere mensen om mij heen.|
Hoop dat het een beetje duidelijk weergegeven is hoe ik mij voel en waar ik mee zit.
maandag 16 februari 2009 om 19:29
Misschien kun je het je ouders ook nog een beetje leren ipv ze iets te verwijten waar ze hoogstwaarschijnlijk geen schuld aan hebben . Wat je niet kent dat mis je niet , wat je niet belangrijk vindt zul je je kinderen niet expres onthouden .
Heb je het idee dat je grootouders van beide kanten heel anders waren ?
Heb je het idee dat je grootouders van beide kanten heel anders waren ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 16 februari 2009 om 19:40
Nietjuh...
In de eerste plaats wat goed van je dat je er wel in slaagt om nu je volwassen bent in je eigen leven liefde en geborgenheid te vinden.
Ik weet niet hou oud je bent, maar gezien het feit dat je een opleiding volgt, schat ik in dat je begin 20 bent. Dan hoort het ook dat je je los maakt van je ouders. Inziet hoe het er thuis aan toe ging, wat je daarbij miste en wat je nu anders wilt.
Persoonlijk denk ik dat je je ouders nooit meer kunt veranderen. Een gesprek aangaan waarbij jij aangeeft dat je dat wel verwacht zal dan ook maar beperkt zin hebben. Wat er niet in zit (of 50 jaar verstopt is) komt er niet meer uit. Je kunt dan ook niet verwachten dat je ouders alsnog gevoelens gaan uiten of meer intiem naar je worden. En je geeft zelf al aan dat je je daar ook ongemakkelijk bij zou voelen.
Je zou je ouders wel voorzichtig kunnen aanspreken over bepaald gedrag. De voorbeelden die je noemt zou je wel eens kunnen aanstippen. Dat je het fijn zou vinden als ze iets meer belangstelling voor je vriend tonen. En dat je familienieuws graag persoonlijk hoort.
Maar verwacht er niet teveel van. Probeer te accepteren dat je ouders zijn zoals ze zijn. Richt je op je eigen leven waarin je dat gelukkig anders kunt gaan doen.....
In de eerste plaats wat goed van je dat je er wel in slaagt om nu je volwassen bent in je eigen leven liefde en geborgenheid te vinden.
Ik weet niet hou oud je bent, maar gezien het feit dat je een opleiding volgt, schat ik in dat je begin 20 bent. Dan hoort het ook dat je je los maakt van je ouders. Inziet hoe het er thuis aan toe ging, wat je daarbij miste en wat je nu anders wilt.
Persoonlijk denk ik dat je je ouders nooit meer kunt veranderen. Een gesprek aangaan waarbij jij aangeeft dat je dat wel verwacht zal dan ook maar beperkt zin hebben. Wat er niet in zit (of 50 jaar verstopt is) komt er niet meer uit. Je kunt dan ook niet verwachten dat je ouders alsnog gevoelens gaan uiten of meer intiem naar je worden. En je geeft zelf al aan dat je je daar ook ongemakkelijk bij zou voelen.
Je zou je ouders wel voorzichtig kunnen aanspreken over bepaald gedrag. De voorbeelden die je noemt zou je wel eens kunnen aanstippen. Dat je het fijn zou vinden als ze iets meer belangstelling voor je vriend tonen. En dat je familienieuws graag persoonlijk hoort.
Maar verwacht er niet teveel van. Probeer te accepteren dat je ouders zijn zoals ze zijn. Richt je op je eigen leven waarin je dat gelukkig anders kunt gaan doen.....
maandag 16 februari 2009 om 20:01
quote:blijfgewoonbianca schreef op 16 februari 2009 @ 19:29:
Heb je het idee dat je grootouders van beide kanten heel anders waren ?
Blijfgewoonbianca,
Ik heb inderdaad echt het idee dat de ouders van mijn vader en die van mijn moeder anders zijn. Wat ik hier beschrijf is echt mijn moeder en haar moeder is net zo (mijn opa heb ik nooit gekend). De ouders van mijn vader zijn warmer en lieten dat ook duidelijk merken (helaas leven ze beide niet meer) en bij mijn vader zie ik dat ook wel enigzins terug maar hij uit dat niet naar mij of mijn zusje. En in de opvoeding zelf heb ik hem echt gemist dat ik niet echt een band heb op kunnen bouwen.
Ik snap verder ook wel dat ik ze iets kan leren i.p.v. te verwijten en indirect probeer ik dat ook wel maar het zijn toch mijn ouders en dan verwacht ik dat ze toch wel wat meer weten door de levenservaring die ze hebben opgedaan.
Heb je het idee dat je grootouders van beide kanten heel anders waren ?
Blijfgewoonbianca,
Ik heb inderdaad echt het idee dat de ouders van mijn vader en die van mijn moeder anders zijn. Wat ik hier beschrijf is echt mijn moeder en haar moeder is net zo (mijn opa heb ik nooit gekend). De ouders van mijn vader zijn warmer en lieten dat ook duidelijk merken (helaas leven ze beide niet meer) en bij mijn vader zie ik dat ook wel enigzins terug maar hij uit dat niet naar mij of mijn zusje. En in de opvoeding zelf heb ik hem echt gemist dat ik niet echt een band heb op kunnen bouwen.
Ik snap verder ook wel dat ik ze iets kan leren i.p.v. te verwijten en indirect probeer ik dat ook wel maar het zijn toch mijn ouders en dan verwacht ik dat ze toch wel wat meer weten door de levenservaring die ze hebben opgedaan.
maandag 16 februari 2009 om 20:14
quote:hiltje schreef op 16 februari 2009 @ 19:40:
Dan hoort het ook dat je je los maakt van je ouders. Inziet hoe het er thuis aan toe ging, wat je daarbij miste en wat je nu anders wilt.
Je zou je ouders wel voorzichtig kunnen aanspreken over bepaald gedrag. De voorbeelden die je noemt zou je wel eens kunnen aanstippen. Dat je het fijn zou vinden als ze iets meer belangstelling voor je vriend tonen. En dat je familienieuws graag persoonlijk hoort.
Maar verwacht er niet teveel van. Probeer te accepteren dat je ouders zijn zoals ze zijn. Richt je op je eigen leven waarin je dat gelukkig anders kunt gaan doen.....
Hiltje,
ik ben nu 25 en bijna klaar met mijn opleiding. Ik ben sowieso altijd een denker geweest, maar nu belemmerd dit mijn leven zodanig dat ik even niet meer weet wat ik hier het beste mee kan gaan doen. Het aangaan van een gesprek is iets waar ik steeds minder naar neig en ik moet het gewoon van mij af leren zetten en het dus accepteren zoals jij ook zegt. Maar het blijft moeilijk want het zijn toch je ouders en dat geeft er zo'n loyaliteitsgevoel aan.
Dat ik het nieuws wat persoonlijker wilde horen heb ik inderdaad laatst gevraagd. Ik was het zo beu dat ik dat soort nieuws steeds onpersoonlijk te horen kreeg dat ik dus vroeg of ze mij voortaan wilde bellen. Ze zou het dan voortaan doen maar ik hoorde dat het niet van harte ging, ze zei dat ze niet zo'n prater is en als ze mij dan belt dat ze mij niet meteen aan de lijn krijgt en het nieuws dan niet kwijt kan. Ik zei bij een gemiste oproep bel ik altijd terug! Gelukkig krijg ik nu dus telefoontjes, maar alsnog is het altijd een zakelijke opsomming van wat er is gebeurt. Verder neemt ze verder alleen maar contact met mij op als ze iets nodig heeft, dus als het functioneel is. Maar ja ben het zo gewend en denk ook niet dat ik het fijn zou vinden als ze mij ineens belt om gezellig te kletsen over vanalles.
Dan hoort het ook dat je je los maakt van je ouders. Inziet hoe het er thuis aan toe ging, wat je daarbij miste en wat je nu anders wilt.
Je zou je ouders wel voorzichtig kunnen aanspreken over bepaald gedrag. De voorbeelden die je noemt zou je wel eens kunnen aanstippen. Dat je het fijn zou vinden als ze iets meer belangstelling voor je vriend tonen. En dat je familienieuws graag persoonlijk hoort.
Maar verwacht er niet teveel van. Probeer te accepteren dat je ouders zijn zoals ze zijn. Richt je op je eigen leven waarin je dat gelukkig anders kunt gaan doen.....
Hiltje,
ik ben nu 25 en bijna klaar met mijn opleiding. Ik ben sowieso altijd een denker geweest, maar nu belemmerd dit mijn leven zodanig dat ik even niet meer weet wat ik hier het beste mee kan gaan doen. Het aangaan van een gesprek is iets waar ik steeds minder naar neig en ik moet het gewoon van mij af leren zetten en het dus accepteren zoals jij ook zegt. Maar het blijft moeilijk want het zijn toch je ouders en dat geeft er zo'n loyaliteitsgevoel aan.
Dat ik het nieuws wat persoonlijker wilde horen heb ik inderdaad laatst gevraagd. Ik was het zo beu dat ik dat soort nieuws steeds onpersoonlijk te horen kreeg dat ik dus vroeg of ze mij voortaan wilde bellen. Ze zou het dan voortaan doen maar ik hoorde dat het niet van harte ging, ze zei dat ze niet zo'n prater is en als ze mij dan belt dat ze mij niet meteen aan de lijn krijgt en het nieuws dan niet kwijt kan. Ik zei bij een gemiste oproep bel ik altijd terug! Gelukkig krijg ik nu dus telefoontjes, maar alsnog is het altijd een zakelijke opsomming van wat er is gebeurt. Verder neemt ze verder alleen maar contact met mij op als ze iets nodig heeft, dus als het functioneel is. Maar ja ben het zo gewend en denk ook niet dat ik het fijn zou vinden als ze mij ineens belt om gezellig te kletsen over vanalles.
maandag 16 februari 2009 om 20:21
Dat accepteren is inderdaad een proces en dat zul je zelf moeten doen.
Probeer het niet altijd te rationaliseren. ' Ach, ze zijn nu eenmaal zo', is 100% waar... maar je mag er soms ook best verdrietig om zijn.
Het is jammer dat je ouders zo stug zijn en jij daardoor een kille opvoeding hebt gehad. En nog steeds geen warm en gezellig ' Libelle" thuisfront hebt. Daar heb je niet voor gekozen en daar kun je niets aan doen... maar het heeft wel degelijk invloed op je gehad.
Rond mijn 24 e , 25 e stond ik daar ook veel bij stil. Nu, 10 jaar later ben ik (nog) meer volwassen en ben ik er minder kwetsbaar in.
Probeer het niet altijd te rationaliseren. ' Ach, ze zijn nu eenmaal zo', is 100% waar... maar je mag er soms ook best verdrietig om zijn.
Het is jammer dat je ouders zo stug zijn en jij daardoor een kille opvoeding hebt gehad. En nog steeds geen warm en gezellig ' Libelle" thuisfront hebt. Daar heb je niet voor gekozen en daar kun je niets aan doen... maar het heeft wel degelijk invloed op je gehad.
Rond mijn 24 e , 25 e stond ik daar ook veel bij stil. Nu, 10 jaar later ben ik (nog) meer volwassen en ben ik er minder kwetsbaar in.
maandag 16 februari 2009 om 20:54
Ja, nu ik het zo lees nietjuh komt het allemaal weer terug. Heel herkenbaar. Maar eigenlijk speelt het nu helemaal niet meer voor me. Zij hebben hun leven en hun keuzes gemaakt (al dan niet met de beperkingen die het leven in petto had), ik de mijne.
De gezellie ''Libelle'' verwachting (brr moet er niet aan denken trouwens) is ook een beetje een ideaal plaatje wat misschien toch echt wat minder voor komt dan vaak wordt gedacht. Dat neemt niet weg dat je een gemis voelt.
Goed dat je andere mensen om je heen hebt met wie je je emotionele leven wel kunt delen op een manier die jou bevalt. Jij hebt recht op jouw keus hierin, zij op die van hun. Dat doet niks af aan je loyaliteit. Je zult een steeds groter deel van je leven (ook) met anderen gaan delen, dat hoeft niks af te doen aan wat je -misschien ondanks alles- voor je ouders voelt. Er komt wat bij, er gaat niks af.
Het verschil tussen hoe ik me opstel bij mijn ouders en bij anderen is wel grotendeels verdwenen, gewoon omdat die opener Karinkarina helemaal mij is geworden en ik nu eenmaal zo ben en niet meer beter weet. Dat is voor hun ook een verandering geweest waar ze ws aan hebben moeten wennen. Gaat vanzelf.
De gezellie ''Libelle'' verwachting (brr moet er niet aan denken trouwens) is ook een beetje een ideaal plaatje wat misschien toch echt wat minder voor komt dan vaak wordt gedacht. Dat neemt niet weg dat je een gemis voelt.
Goed dat je andere mensen om je heen hebt met wie je je emotionele leven wel kunt delen op een manier die jou bevalt. Jij hebt recht op jouw keus hierin, zij op die van hun. Dat doet niks af aan je loyaliteit. Je zult een steeds groter deel van je leven (ook) met anderen gaan delen, dat hoeft niks af te doen aan wat je -misschien ondanks alles- voor je ouders voelt. Er komt wat bij, er gaat niks af.
Het verschil tussen hoe ik me opstel bij mijn ouders en bij anderen is wel grotendeels verdwenen, gewoon omdat die opener Karinkarina helemaal mij is geworden en ik nu eenmaal zo ben en niet meer beter weet. Dat is voor hun ook een verandering geweest waar ze ws aan hebben moeten wennen. Gaat vanzelf.
maandag 16 februari 2009 om 21:37
Nietjuuh,
het is net alsof ik een deel van mijn eigen verhaal lees.
Zulke ouders heb ik dus ook. Ik worstel er ook best wel mee. Ben trouwens ook 25. Wat ik precies tegen je wil zeggen weet ik niet helemaal, want oplossingen aandragen kan ik helaas niet. Wat ik wel even wil zeggen is dat ik het echt knap vind dat jij jezelf hebt kunnen leren je kwetsbaar op te stellen, met liefde, geborgenheid en emoties om te gaan en te kunnen tonen.
het is net alsof ik een deel van mijn eigen verhaal lees.
Zulke ouders heb ik dus ook. Ik worstel er ook best wel mee. Ben trouwens ook 25. Wat ik precies tegen je wil zeggen weet ik niet helemaal, want oplossingen aandragen kan ik helaas niet. Wat ik wel even wil zeggen is dat ik het echt knap vind dat jij jezelf hebt kunnen leren je kwetsbaar op te stellen, met liefde, geborgenheid en emoties om te gaan en te kunnen tonen.
maandag 16 februari 2009 om 22:02
quote:hiltje schreef op 16 februari 2009 @ 20:21:
Dat accepteren is inderdaad een proces en dat zul je zelf moeten doen. Probeer het niet altijd te rationaliseren.
Rond mijn 24 e , 25 e stond ik daar ook veel bij stil. Nu, 10 jaar later ben ik (nog) meer volwassen en ben ik er minder kwetsbaar in.
Hiltje,
Dat je er minder kwetsbaar voor bent geworden is dat met de jaren gekomen en ben je het dan idd gaan accepteren? Of heb je wat anders gedaan waardoor het niet meer zo op de voorgrond stond.
Want je zegt zelf dat je er ook bij stilgestaan hebt namelijk!
Dat accepteren is inderdaad een proces en dat zul je zelf moeten doen. Probeer het niet altijd te rationaliseren.
Rond mijn 24 e , 25 e stond ik daar ook veel bij stil. Nu, 10 jaar later ben ik (nog) meer volwassen en ben ik er minder kwetsbaar in.
Hiltje,
Dat je er minder kwetsbaar voor bent geworden is dat met de jaren gekomen en ben je het dan idd gaan accepteren? Of heb je wat anders gedaan waardoor het niet meer zo op de voorgrond stond.
Want je zegt zelf dat je er ook bij stilgestaan hebt namelijk!
maandag 16 februari 2009 om 22:20
quote:KarinKarina schreef op 16 februari 2009 @ 20:54:
Je zult een steeds groter deel van je leven (ook) met anderen gaan delen, dat hoeft niks af te doen aan wat je -misschien ondanks alles- voor je ouders voelt. Er komt wat bij, er gaat niks af.
Het verschil tussen hoe ik me opstel bij mijn ouders en bij anderen is wel grotendeels verdwenen, gewoon omdat die opener Karinkarina helemaal mij is geworden en ik nu eenmaal zo ben en niet meer beter weet. Dat is voor hun ook een verandering geweest waar ze ws aan hebben moeten wennen. Gaat vanzelf.
KarinKarina,
al sinds de puberteit was ik meer elders te vinden dan thuis. Ik kon doen en laten wat ik wilde en had meer aan mijn vrienden dan aan mijn ouders. Niet dat ik bang ben dat ik iets op moet geven maar ik kan nog niet volledig mijn eigen leven leiden omdat ik nog bij mijn ouders ingeschreven sta (terwijl ik wel 24/7 bij mijn vriend zit) en daar dus de post moet halen. Ik wil gewoon samen een huis kopen en ECHT zelfstandig zijn. Weet niet hoe ik het uit moet leggen maar ik heb denk ik nog het gevoel heb dat ik ze voor zaken nodig heb terwijl dat eigenlijk helemaal niet zo is. Ja alleen voor wat praktische zaken dan.
Als ik bij ze op bezoek ben probeer ik ook mijzelf te zijn maar als ik dan over mijn gevoel wil praten houd ik dat toch voor mij. Ook erger ik mij dan aan de oppervlakkigheid die zij tonen dat ik toch weer met teleurstelling weg ga en dus weer te hoge verwachtingen heb gahad. Denk dat die verandering in mijn eigen gedachten mij nog te langzaam gaat en het met de tijd wel zal komen.
Je zult een steeds groter deel van je leven (ook) met anderen gaan delen, dat hoeft niks af te doen aan wat je -misschien ondanks alles- voor je ouders voelt. Er komt wat bij, er gaat niks af.
Het verschil tussen hoe ik me opstel bij mijn ouders en bij anderen is wel grotendeels verdwenen, gewoon omdat die opener Karinkarina helemaal mij is geworden en ik nu eenmaal zo ben en niet meer beter weet. Dat is voor hun ook een verandering geweest waar ze ws aan hebben moeten wennen. Gaat vanzelf.
KarinKarina,
al sinds de puberteit was ik meer elders te vinden dan thuis. Ik kon doen en laten wat ik wilde en had meer aan mijn vrienden dan aan mijn ouders. Niet dat ik bang ben dat ik iets op moet geven maar ik kan nog niet volledig mijn eigen leven leiden omdat ik nog bij mijn ouders ingeschreven sta (terwijl ik wel 24/7 bij mijn vriend zit) en daar dus de post moet halen. Ik wil gewoon samen een huis kopen en ECHT zelfstandig zijn. Weet niet hoe ik het uit moet leggen maar ik heb denk ik nog het gevoel heb dat ik ze voor zaken nodig heb terwijl dat eigenlijk helemaal niet zo is. Ja alleen voor wat praktische zaken dan.
Als ik bij ze op bezoek ben probeer ik ook mijzelf te zijn maar als ik dan over mijn gevoel wil praten houd ik dat toch voor mij. Ook erger ik mij dan aan de oppervlakkigheid die zij tonen dat ik toch weer met teleurstelling weg ga en dus weer te hoge verwachtingen heb gahad. Denk dat die verandering in mijn eigen gedachten mij nog te langzaam gaat en het met de tijd wel zal komen.
maandag 16 februari 2009 om 22:44
quote:weltschmerz schreef op 16 februari 2009 @ 21:37:
Nietjuuh,
het is net alsof ik een deel van mijn eigen verhaal lees.
Zulke ouders heb ik dus ook. Ik worstel er ook best wel mee. Ben trouwens ook 25. Wat ik precies tegen je wil zeggen weet ik niet helemaal, want oplossingen aandragen kan ik helaas niet. Wat ik wel even wil zeggen is dat ik het echt knap vind dat jij jezelf hebt kunnen leren je kwetsbaar op te stellen, met liefde, geborgenheid en emoties om te gaan en te kunnen tonen.
Weltschmerz,
nu ik hier zo de reacties lees en zo ook die van jou zijn er toch meer mensen die het mee hebben gemaakt of er nog inzitten. In mijn omgeving hebben de meeste toch een erg goede relatie met hun ouders. Wat is hetgeen waar jij het meeste mee zit?
Fijn om er zo samen over te praten, lucht toch wel wat op!
Nietjuuh,
het is net alsof ik een deel van mijn eigen verhaal lees.
Zulke ouders heb ik dus ook. Ik worstel er ook best wel mee. Ben trouwens ook 25. Wat ik precies tegen je wil zeggen weet ik niet helemaal, want oplossingen aandragen kan ik helaas niet. Wat ik wel even wil zeggen is dat ik het echt knap vind dat jij jezelf hebt kunnen leren je kwetsbaar op te stellen, met liefde, geborgenheid en emoties om te gaan en te kunnen tonen.
Weltschmerz,
nu ik hier zo de reacties lees en zo ook die van jou zijn er toch meer mensen die het mee hebben gemaakt of er nog inzitten. In mijn omgeving hebben de meeste toch een erg goede relatie met hun ouders. Wat is hetgeen waar jij het meeste mee zit?
Fijn om er zo samen over te praten, lucht toch wel wat op!
dinsdag 17 februari 2009 om 09:10
Nietjuuh,
Ik herken veel in je openingspost. Ik besef pas sinds ik in therapie ben (voor andere dingen) hoe de band met mijn ouders is, en vroeger geweest is.
En daar ben ik nu veel mee bezig.
Word er in de therapie op gewezen en het is confronterend. Heb dit nooit zo ervaren, heb het altijd als 'normaal' gezien. Waarschijnlijk omdat ik niet beter wist.
Vind het knap van je hoe je toch jezelf bepaalde dingen hebt aangeleerd.
Ik weet verder niet goed wat te zeggen tegen je...
Nog maar een ...
Ik herken veel in je openingspost. Ik besef pas sinds ik in therapie ben (voor andere dingen) hoe de band met mijn ouders is, en vroeger geweest is.
En daar ben ik nu veel mee bezig.
Word er in de therapie op gewezen en het is confronterend. Heb dit nooit zo ervaren, heb het altijd als 'normaal' gezien. Waarschijnlijk omdat ik niet beter wist.
Vind het knap van je hoe je toch jezelf bepaalde dingen hebt aangeleerd.
Ik weet verder niet goed wat te zeggen tegen je...
Nog maar een ...
dinsdag 17 februari 2009 om 18:15
Ik vind het moeilijk aan te geven waar ik het meeste mee zit.
Het zijn eigenlijk vooral 2 dingen; het gevoel er 'niet te mogen zijn' ( je altijd teveel voelen, verontschuldigen, etc) en het niet kunnen hechten/binden aan mensen is waar het steeds op neer komt.
Op een of andere manier ben ik niet in staat normale (?) relaties aan te gaan. Ik wil/kan me niet hechten of binden aan mensen, omdat het blijkbaar teveel pijn doet ofzo. Ik weet bij voorbaat dat er een eind aan komt, dus ga ik het maar niet aan.
Niet geheel bewust overigens. Maar dat is me ook altijd ingestampt: mensen zijn niet te vertrouwen, je moet alles zelf in je eentje op lossen en vooral anderen niet tot last zijn, zeker niet met je problemen.
Ik wil niet echt zeggen dat mijn ouders kil zijn, want ze hebben wel gevoel, maar vooral mijn vader zal nooit iets tonen of uitspreken. Vroeger sprak hij vrijwel niet tegen me.Nog steeds vraagt en zegt hij vrij weinig tegen me. Hij vraagt al uberhaupt nooit hoe het met me gaat.
In de tijd dat ik opgroeide was ik op mezelf aangewezen: mijn ouders zaten veel te veel met zichzelf en elkaar in de knoop, daarnaast werkte de familie ook niet echt mee. Ik mocht altijd mijn moeder gaan troosten, moest er zijn voor mn zusjes en was bang voor mn vader.
Achteraf, als ik me probeer te verplaatsen begrijp ik hun positie ook wel, maar het heeft mij niet veel goeds gedaan.
Het zijn eigenlijk vooral 2 dingen; het gevoel er 'niet te mogen zijn' ( je altijd teveel voelen, verontschuldigen, etc) en het niet kunnen hechten/binden aan mensen is waar het steeds op neer komt.
Op een of andere manier ben ik niet in staat normale (?) relaties aan te gaan. Ik wil/kan me niet hechten of binden aan mensen, omdat het blijkbaar teveel pijn doet ofzo. Ik weet bij voorbaat dat er een eind aan komt, dus ga ik het maar niet aan.
Niet geheel bewust overigens. Maar dat is me ook altijd ingestampt: mensen zijn niet te vertrouwen, je moet alles zelf in je eentje op lossen en vooral anderen niet tot last zijn, zeker niet met je problemen.
Ik wil niet echt zeggen dat mijn ouders kil zijn, want ze hebben wel gevoel, maar vooral mijn vader zal nooit iets tonen of uitspreken. Vroeger sprak hij vrijwel niet tegen me.Nog steeds vraagt en zegt hij vrij weinig tegen me. Hij vraagt al uberhaupt nooit hoe het met me gaat.
In de tijd dat ik opgroeide was ik op mezelf aangewezen: mijn ouders zaten veel te veel met zichzelf en elkaar in de knoop, daarnaast werkte de familie ook niet echt mee. Ik mocht altijd mijn moeder gaan troosten, moest er zijn voor mn zusjes en was bang voor mn vader.
Achteraf, als ik me probeer te verplaatsen begrijp ik hun positie ook wel, maar het heeft mij niet veel goeds gedaan.
dinsdag 17 februari 2009 om 19:18
Lastig idd, herken wel het e.e.a. Ik heb een slechte of eigenlijk geen band met m'n vader. Hij heeft vroeger teveel kapot gemaakt door zijn zeer dominante gedrag, iedereen liep op eieren als hij thuis was en als hij weg was voor werk waren we blij dat hij er niet was. Heb een rits van teleurstellende ervaringen met mannen en ben erachter gekomen dat dit mede hier door komt. Ben verantwoordelijk voor mijn eigen leven & geluk en ben hier ook mee bezig middels therapie maar merk dat ik in voorgaande relaties mezelf teveel wegcijferde (wat ik vroeger als klein kind ook al deed), en zo kan ik nog wel wat dingen opnoemen. Hoor vaak hij weet niet beter en hij is waarschijnlijk ook zonder liefde opgegroeid, is ook absoluut waar maar ook hij had bij zichzelf te rade kunnen gaan waardoor z'n kinderen weinig contact met hem zoeken, maar hij erkent dingen niet, of gaat op de zielige toer waardoor een open en eerlijk gesprek hoe ik dingen vroeger heb ervaren niet mogelijk is.Een man van bijn 70 is niet meer te corrigeren en ik heb het opgegeven, met moeite want ik heb nog een hoop boosheid in me maar kan niet anders dan het proberen een plek te geven en het te accepteren.
dinsdag 17 februari 2009 om 19:39
quote:appeltjesgroen25 schreef op 17 februari 2009 @ 09:10:
Nietjuuh,
Word er in de therapie op gewezen en het is confronterend. Heb dit nooit zo ervaren, heb het altijd als 'normaal' gezien. Waarschijnlijk omdat ik niet beter wist.
Ik weet verder niet goed wat te zeggen tegen je...
Nog maar een ...
Allereerst een terug
Als je niets anders kent dan weet je ook niet beter en dat is wat ik eerst ook dacht. Maar op een zeker moment kom je meer en meer in aanraking met andere 'gezinnen' en ga je over je eigen opvoeding nadenken.
Ik heb wel eens iets gezien over familieopstellingen en aan de ene kant denk ik: ik kan het wel een keer proberen misschien kan het mij erg helpen om het een plekje te geven. En aan de andere kant denk ik dat het misschien te confronterend is en ik meer te weten ga komen dan ik nu al weet. Dat er meer naar boven komt van vroeger toen ik nog klein was en weet dus niet of dat wel wil.
Suc6 met je therapie.
Nietjuuh,
Word er in de therapie op gewezen en het is confronterend. Heb dit nooit zo ervaren, heb het altijd als 'normaal' gezien. Waarschijnlijk omdat ik niet beter wist.
Ik weet verder niet goed wat te zeggen tegen je...
Nog maar een ...
Allereerst een terug
Als je niets anders kent dan weet je ook niet beter en dat is wat ik eerst ook dacht. Maar op een zeker moment kom je meer en meer in aanraking met andere 'gezinnen' en ga je over je eigen opvoeding nadenken.
Ik heb wel eens iets gezien over familieopstellingen en aan de ene kant denk ik: ik kan het wel een keer proberen misschien kan het mij erg helpen om het een plekje te geven. En aan de andere kant denk ik dat het misschien te confronterend is en ik meer te weten ga komen dan ik nu al weet. Dat er meer naar boven komt van vroeger toen ik nog klein was en weet dus niet of dat wel wil.
Suc6 met je therapie.
