Psyche
alle pijlers
Leren omgaan met kritiek
maandag 17 december 2007 om 17:57
Mij is gezegd dat ik niet om kan gaan met kritiek. M.a.w. ik heb dubbele kritiek gehad: 1. vanwege iets in mijn gedrag en daarbovenop 2. dat ik niet tegen kritiek kan. Dan ben ik dus uitgepraat.
Nu heb ik eens op internet opgezocht hoe je met kritiek goed moet leren omgaan. Maar wat mijn verbazing dus schetst: De kritiekgever krijgt altijd gelijk! Ja, daar schiet je verder niets mee op! Dan maar zwijgen dus? Het is niet zo dat ik altijd mijn gelijk wil halen nee. Ik geef juist te veel toe. In dit geval heb ik hier dus niets aan en ben ik hier dus niets mee opgeschoten.
Wat moet je dus doen: luisteren naar de ander. De kritiek nogmaals herhalen. En tenslotte bij jezelf nagaan hoe je dit kunt veranderen. Ben je het niet eens met de kritiek: Dan moet je maar tot een compromis zien te komen. Maar er staat niet bij: wat als je het echt niet eens bent met de ander? Wat je dan moet doen? Ja, ook komen tot een compromis. Maar ik ben het dus in dit geval ECHT NIET eens met de ander. Dus volgens de cursus in dit geval zal ik het tot een compromis laten komen. Hierdoor voel ik mij ontevreden. En dus is bij mij het vervelende gevoel niet weg. Kortom die cursus helpt mij niet. Hoe zouden jullie dit oplossen. Of dan toch maar verdedigen? Ik heb er gewoon geen zin in! Ik geef mijn hele leven lang al toe. er wordt van mij gezegd dat ik meegaand ben. Nou mag ik es een keer en dan kan ik niet tegen kritiek e.d. Slaat gewoon nergens op! O ja, ik ben een prototype borderliner. Dus je hoeft niet perse te reageren. Ik kan me goed voorstellen dat mensen met een borderliner liever geen duscussie aan gaan. dus... pas op!
Nu heb ik eens op internet opgezocht hoe je met kritiek goed moet leren omgaan. Maar wat mijn verbazing dus schetst: De kritiekgever krijgt altijd gelijk! Ja, daar schiet je verder niets mee op! Dan maar zwijgen dus? Het is niet zo dat ik altijd mijn gelijk wil halen nee. Ik geef juist te veel toe. In dit geval heb ik hier dus niets aan en ben ik hier dus niets mee opgeschoten.
Wat moet je dus doen: luisteren naar de ander. De kritiek nogmaals herhalen. En tenslotte bij jezelf nagaan hoe je dit kunt veranderen. Ben je het niet eens met de kritiek: Dan moet je maar tot een compromis zien te komen. Maar er staat niet bij: wat als je het echt niet eens bent met de ander? Wat je dan moet doen? Ja, ook komen tot een compromis. Maar ik ben het dus in dit geval ECHT NIET eens met de ander. Dus volgens de cursus in dit geval zal ik het tot een compromis laten komen. Hierdoor voel ik mij ontevreden. En dus is bij mij het vervelende gevoel niet weg. Kortom die cursus helpt mij niet. Hoe zouden jullie dit oplossen. Of dan toch maar verdedigen? Ik heb er gewoon geen zin in! Ik geef mijn hele leven lang al toe. er wordt van mij gezegd dat ik meegaand ben. Nou mag ik es een keer en dan kan ik niet tegen kritiek e.d. Slaat gewoon nergens op! O ja, ik ben een prototype borderliner. Dus je hoeft niet perse te reageren. Ik kan me goed voorstellen dat mensen met een borderliner liever geen duscussie aan gaan. dus... pas op!
vrijdag 21 december 2007 om 08:32
Beste Poezewoes,
Bedankt voor je berichtje. Het klopt idd. wat jij schrijft. Maar ik zet dit berichtje niet voor niet bij de pijler Psyche neer. Volgens mij is het zo dat op iedere pijler weer andere mensen posten en ik dacht bij psyche wat meer mensen te treffen die ongeveer hetzelfde hebben en dit kunnen herkennen, of niet. Maar op de pijler psyche verwacht ik geen kwetsende reacties.
Bedankt voor je berichtje. Het klopt idd. wat jij schrijft. Maar ik zet dit berichtje niet voor niet bij de pijler Psyche neer. Volgens mij is het zo dat op iedere pijler weer andere mensen posten en ik dacht bij psyche wat meer mensen te treffen die ongeveer hetzelfde hebben en dit kunnen herkennen, of niet. Maar op de pijler psyche verwacht ik geen kwetsende reacties.
vrijdag 21 december 2007 om 09:37
Kritiek krijgen is heel moeilijk. En extra moeilijk voor mensen die al hun hele leven lang te meegaand zijn en dat willen veranderen.
Als het echt zo is, dat je nu eens je grenzen goed wilt (leren) aangeven, dan kun je er op rekenen dat je de eerste tijd met iedereen ruzie krijgt, maanden misschien wel. Dat komt omdat je het allemaal nog niet zo goed weet te doseren, door gebrek aan oefening. In sommige situaties kan je je ruzie permitteren (thuis, met vrienden, als je aangeeft dat je aan het oefenen bent). In andere niet.
Het werk lijkt me niet zo'n geschikte plaats om te oefenen met ruzie of met je grenzen aangeven. Dus zelfs al heb je alle gelijk van de wereld, laat het gewoon zitten. Als er continue over je heen gelopen wordt, dan verander je dat toch niet door in dit specifieke geval gelijk te krijgen.
Als het echt zo is, dat je nu eens je grenzen goed wilt (leren) aangeven, dan kun je er op rekenen dat je de eerste tijd met iedereen ruzie krijgt, maanden misschien wel. Dat komt omdat je het allemaal nog niet zo goed weet te doseren, door gebrek aan oefening. In sommige situaties kan je je ruzie permitteren (thuis, met vrienden, als je aangeeft dat je aan het oefenen bent). In andere niet.
Het werk lijkt me niet zo'n geschikte plaats om te oefenen met ruzie of met je grenzen aangeven. Dus zelfs al heb je alle gelijk van de wereld, laat het gewoon zitten. Als er continue over je heen gelopen wordt, dan verander je dat toch niet door in dit specifieke geval gelijk te krijgen.
vrijdag 21 december 2007 om 22:45
Kritiek gaat niet om 'gelijk hebben' of 'ongelijk hebben'. Het gaat erom dat iemand dan zijn of haar GEVOEL met jou deelt. En iemand kan nooit fout zitten in zijn gevoel. Dus als jij op iemand OVERKOMT alsof je niet met kritiek om kan gaan, kan dat GEVOEL nooit fout zijn. Je kunt dan vragen waar dat gevoel vandaan komt en kijken of je daar iets mee kan, of je het gevoel bij di epersoon kan wegnemen. En soms, als je je echt ergens niet in herkent, kun je besluiten de kritiek naast je neer te leggen. Maar meestal is kritiek een mooi begin om elkaar beter te leren kennen.
En bedenk wel, als jij boos wordt vanwege kritiek die je krijgt (en dat wordt je) betekent dat bijna altijd dat er toch tenminste een kern van waarheid in zit. Anders leg je het toch een stuk makkelijker naast je neer?
En bedenk wel, als jij boos wordt vanwege kritiek die je krijgt (en dat wordt je) betekent dat bijna altijd dat er toch tenminste een kern van waarheid in zit. Anders leg je het toch een stuk makkelijker naast je neer?
vrijdag 21 december 2007 om 22:47
Trouwens, spreek ook terug vanuit je gevoel. Je kunt rustig aan een collega uitleggen dat de manier waarop hij iets brengt op jou aanvallend overkomt en dat je je daar onprettig bij voelt, dat je liever hebt dat hij het op een andere manier brengt, ik zeg maar iets. Dan ligt de bal weer bij de collega.
maandag 24 december 2007 om 16:45
De kritiek die ik krijg heeft te maken met mijn persoonlijkheid, niet met mijn gedrag. Het is vaak psychologisch getint. Het probleem is dat ik mijn hele leven al aan het vechten ben voor een plekje op deze aarde. Dit letterlijk vanaf mijn peuter zijn al. Ik werd nooit echt geaccepteerd waar ik ook was. Alleen thuis, dat was mijn veilige omgeving. Had weinig vrienden en vriendinnen, was vaak alleen. Ik probeerde wel contacten te leggen maar dit werd vaak niet geaccepteerd. Hierdoor werd ik een heel stil teruggetrokken kind dat alleen maar binnen speelde en solo hobbies had. Het enige wat ik wel deed was paardrijden maar vaak was ik vlak na de les alweer thuis (i.p.v. stallen uitmesten, helpen met de lessen en kinderfeestjes want ook daar werd ik tijdens een ponykamp gepest en buitengesloten). Kortom, vanaf m'n geboorte t/m mijn 19e was ik altijd alleen, had m'n eigen afgeschermde wereldje waar (bijna) niemand anders in kwam. Ik wilde wel heel graag onder de mensen komen maar op een gegeven moment had ik een sociale angst opgebouwd (kreeg paniekaanvallen e.d. als ik onder de mensen kwam). Om aan die behoefte te voldoen deed ik zelfs alsof ik op kamp ging maar dan thuis. Had mijn eigen fantasiewereldje met (fictieve) vriendinnen waarmee ik alles deelde. Ik praatte (als ik alleen was) veel met deze vriendinnen (waardoor ik in mezelf ging praten). Ik zat soms middagen alleen op mijn kamer met de radio aan en de gordijnen dicht (zodat niemand mij kon zien). Letterlijk afgesloten dus. Heel ongezond allemaal maar ik denk dat dit een soort van overlevingsmechanisme was om toch mijn wensen te vervullen. Aan het einde van de middelbare school kreeg ik wat meer vriendinnen, dit was een heel hecht groepje. Toen kwam ik wat meer uit mijn besloten wereldje. Toen begon ik ook wat meer uit te gaan en begon ik mijn sociale angst een beetje te overwinnen. Ik merkte wel dat mensen enorm over mij heenliepen. Dat deed me toen niet zoveel. Vanaf dat moment heb ik een heel scala aan therapieën gevolgd, van assertiviteitstrainingen tot ontspanningtherapieën tot gesprekken bij psychologen. Mijn diagnose is idd. borderline persoonlijkheidsstoornis, maar was het dat alleen maar! Daarnaast heb ik ook nog afhankelijke, ontwijkende, theatrale en obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Mijn vorige psych wist zich totaal geen raad meer met mij! Dus zo erg is het. Zij vond dat ik uitbehandeld was. Er was geen enkele therapie meer mogelijk alleen: jaren lang iedere dag intensieve gedragstherapie en dan is het nog maar de vraag of dat zal helpen. Een ding stelde zij nog voor: medicatie. Maar daar ben ik pertinent op tegen. Ik wil die troep niet in mijn lichaam. Ik heb al eens AD geslikt maar daar werd ik niet goed van. Kreeg enorme last van tremoren. Ik ben nu weer bij een andere psych maar dat contact dreigt ook al niet te klikken. Op naar de vijfde. Ik ben dus m'n hele leven al aan het vechten, weinig mensen accepteren mij zoals ik ben. Ik doe aan de andere kant enorm mijn best me gewenst te gedragen, aan de andere kant krijg ik heel weinig positieve feedback terug. Dan heb ik er op een gegeven moment ook geen zin meer in. Ik blijf m'n best doen, maar wat ik doe druist dan weer tegen mijn gevoel in en dan denk ik, kies toch ook voor jezelf, probeer van jezelf te houden. En dan gaat het weer helemaal verkeerd omdat ik in m'n gedrag dan anderen tekort doe en daar weer reacties op krijg. Ik voel me net alsof ik van een andere planeet kom en ik begrijp deze wereld (van met elkaar omgaan) niet. Ik voel me vaak heel erg buitengesloten. Vaak begrijp ik mannen beter dan vrouwen en begrijpen mannen mij beter (ik ben een vrouw). Alleen de mensen die mij echt goed kennen (zoals mijn vriend en beste vriendin, ouders, zus, familie) houden van mij zoals ik ben.
Ook vaak: of mensen vinden mij heeeel aardig en hebben dan gelijk een zwak voor mij of ze mogen me duidelijk niet. Het is heel tegenstijdig.
Zo, hier heeft iemand even zijn hele levensverhaal verkondigt op een openbaar forum. Een verhaal wat niemand anders zo gauw zal plaatsen (omdat die zich daarvoor schaamt). Maar ik had het gevoel dat ik dit wel moest doen omdat anders niemand mij (kan) begrijpt(en). Bedankt dat jullie dit hebben willen lezen.
Ook vaak: of mensen vinden mij heeeel aardig en hebben dan gelijk een zwak voor mij of ze mogen me duidelijk niet. Het is heel tegenstijdig.
Zo, hier heeft iemand even zijn hele levensverhaal verkondigt op een openbaar forum. Een verhaal wat niemand anders zo gauw zal plaatsen (omdat die zich daarvoor schaamt). Maar ik had het gevoel dat ik dit wel moest doen omdat anders niemand mij (kan) begrijpt(en). Bedankt dat jullie dit hebben willen lezen.
maandag 24 december 2007 om 17:01
Jolientje, dapper dat je je hele verhaal zomaar op een openbaar forum zet. Ik kan me voorstellen dat je door je psychische problemen en je eenzame jeugd niet goed hebt geleerd hoe je je 'normaal' moet gedragen. Ik ben blij dat je een vriend, een goede vriendin en familie hebt die je begrijpen en om je geven.
Dat is waardevol!
Je collega's hoeven je vrienden niet te worden, je moet enkel (zo goed mogelijk) samenwerken met je collega's. Weten zij van jou dat jij een borderliner bent? Zo niet, leg het ze uit. Vertel dat je je graag socialer op zou willen stellen, dat je graag met kritiek leert omgaan, maar dat je helaas niet goed weet hoe dat moet. Als mensen weten waar bepaald gedrag vandaan komt reageren ze al minder hard, en als je aangeeft open te staan voor anderen maar gewoon niet zo goed weet hoe je je moet profileren, willen je collega's je daar misschien wel mee helpen.
Je zeult nogal wat problemen mee, dat is 'men' niet gewend. En als jij niks uitlegt, kan 'men' je ook niet begrijpen.
Dat is waardevol!
Je collega's hoeven je vrienden niet te worden, je moet enkel (zo goed mogelijk) samenwerken met je collega's. Weten zij van jou dat jij een borderliner bent? Zo niet, leg het ze uit. Vertel dat je je graag socialer op zou willen stellen, dat je graag met kritiek leert omgaan, maar dat je helaas niet goed weet hoe dat moet. Als mensen weten waar bepaald gedrag vandaan komt reageren ze al minder hard, en als je aangeeft open te staan voor anderen maar gewoon niet zo goed weet hoe je je moet profileren, willen je collega's je daar misschien wel mee helpen.
Je zeult nogal wat problemen mee, dat is 'men' niet gewend. En als jij niks uitlegt, kan 'men' je ook niet begrijpen.
maandag 24 december 2007 om 17:24
Dank je wel voor je tip. Ik denk dat dit al heel wat zal oplossen alleen vind ik het wel erg eng om te vertellen. Het gevaar is dat borderline tegen me kan werken tijdens bijv. een functioneringsgesprek. Als ze weten wat ik heb, en ik maak bijv. bepaalde fouten dan zullen ze eerder het etiket borderline gebruiken als oorzaak. Het risico kan dan zijn dat ze mij minder geschikt vinden voor de functie wat weer ontslag betekent. Omdat we een huis hebben gekocht kan ik het me niet permiteren mijn baan kwijt te raken dus daar ben ik wel voorzichtig mee. Maar misschien moet ik dit risico toch maar nemen. Misschien is het ook goed om me nogmaals te laten testen hierop zodat ik evt. een WAO uitkering kan krijgen mocht ik er helemaal niets van bakken. Moet maandelijks hypotheek betalen. Ik ben al een aantal jaren bezig uit een diep dal te klimmen. Vorige jaren was ik zwaar depressief van alles. Ik had een baan die in eerste opzicht leuk leek maar uiteindelijk een ramp was. Ik had een solo functie en alle rotklussen werden bij mij gedumpt. Ik was een en al stress. Dit is de eerste Kerst sinds 4 jaar dat ik weer goed slaap. Ik ben flink overspannen en depressief geweest. heb een half jaar thuisgezeten. Daarna heb ik de moed bij elkaar geraapt, heb mijn baan opgezegd en ben opnieuw gaan solliciteren. Ook woonde ik in een ghetto buurt. Er waren schietpartijen ruzies lawaai op straat e.d. Daardoor sliep ik ook heel slecht en was ik flink gestressed. We hebben dit jaar een huis gekocht in een rustige buurt. Ik heb een jaarcontract bij een bedrijf. En ben weer aan het opkrabbelen. Nu wil ik graag dat dit gaat lukken, dus dat ik in mei een vast contract kan krijgen zodat we niet weer hoeven te verhuizen naar een (mindere) buurt. het wonen hier doet me al enorm goed en geeft veel rust. Daarom wacht ik toch liever met het zeggen dat ik borderline heb totdat ik mijn vaste aanstelling heb.
maandag 24 december 2007 om 17:31
Ik heb ook nog naast alle persoonlijkheidsstoornissen een Dysthyme stoornis ontwikkeld. Ik houdt in dat je chronisch depressief bent maar niet heel zwaar depressief, je kunt nog wel redelijk functioneren. Vroeger kon ik enorm van dingen genieten, zoals een boswandeling, een bioscoopje een mooi liedje op de radio. Ik kan nu niet meer genieten zoals vroeger. Er hangt altijd een donkere wolk boven die niet verdwijnt, altijd zorgen.
Toch nog even een vraag: Ze zeggen dat ik ben uitbehandeld. Volgens mijn psych helpt geen enkele therapie mij bij mijn stoornissen. Ik hoef ook niet van mezelf te genezen. wat ik wel graag zou willen is leren omgaan hiermee zodat ik er minder 'last' van heb en alles wat lichter en soepeler verloopt. Het liefste zonder medicatie maar als het echt niet anders kan dan toch maar met. Weten jullie een instelling of iemand die mij kan helpen? (dit moet iemand zijn die flink wat "ernstige" patiënten gewend is).
Toch nog even een vraag: Ze zeggen dat ik ben uitbehandeld. Volgens mijn psych helpt geen enkele therapie mij bij mijn stoornissen. Ik hoef ook niet van mezelf te genezen. wat ik wel graag zou willen is leren omgaan hiermee zodat ik er minder 'last' van heb en alles wat lichter en soepeler verloopt. Het liefste zonder medicatie maar als het echt niet anders kan dan toch maar met. Weten jullie een instelling of iemand die mij kan helpen? (dit moet iemand zijn die flink wat "ernstige" patiënten gewend is).
maandag 24 december 2007 om 17:33
Ik heb samengewerkt met borderliners en ik moet toegeven dat het inderdaad in één geval min of meer de reden is geweest dat iemand geen contractsverlenging kreeg omdat dit persoon af en toe nogal over de rooie ging. Let wel, de reden om het contract niet te verlengen was níet het 'stempeltje' borderline, maar het gedrag van de persoon: af en toe nogal over de rooie gaan.
Misschien kun je het zo brengen dat je niet direct het 'stempeltje' erbij noemt, al hoeft zo'n stempeltje helemaal niet negatief te zijn. Een directe collega van mij had ook een stempeltje (maar dan weer een andere
) en we wisten ook dat hij medicijnen slikte. Maar zijn contract is gewoon verlengd hoor. Maar goed, ik kan me wel voorstellen dat je het liever niet vertelt.. Aan de andere kant loop je nu misschien ook risico dat ze je contract niet verlengen, omdat je 'niet goed met kritiek om kan gaan' en je wellicht soms gedrag vertoont dat mensen niet kunnen begrijpen.
Is een tussenoplossing mogelijk? Dat je aan je collega's vertelt dat je nog eens hebt nagedacht over hun feedback, dat je je bewust bent dat je het moeilijk vindt om met kritiek om te gaan en dat je merkt dat je soms niet zo goed weet hoe je in bepaalde situaties moet reageren omdat je dit nooit geleerd hebt. Vertel dat je er graag wat aan wilt doen en vraag je collega's je te helpen door jou feedback te geven op het moment dat je iets doet of zegt wat verkeerd overkomt. Bedank op zo'n moment ook voor de feedback, ga er nog níet op in, maar zeg dat je er later op terug komt. Leg ook gerust uit dat je graag wilt leren met kritiek om te gaan, en dat je dat doet door consequent tijd te nemen als je feedback krijgt - zodat je de dingen niet verkeerd zegt.
Zo vertel je wel dat je graag geholpen wilt worden en dat je openstaat voor verandering (en dat vindt iedereen alleen maar positief!) en hoef je (nog) niet uit te leggen wat voor etiketje er op je geplakt is....
Misschien kun je het zo brengen dat je niet direct het 'stempeltje' erbij noemt, al hoeft zo'n stempeltje helemaal niet negatief te zijn. Een directe collega van mij had ook een stempeltje (maar dan weer een andere
) en we wisten ook dat hij medicijnen slikte. Maar zijn contract is gewoon verlengd hoor. Maar goed, ik kan me wel voorstellen dat je het liever niet vertelt.. Aan de andere kant loop je nu misschien ook risico dat ze je contract niet verlengen, omdat je 'niet goed met kritiek om kan gaan' en je wellicht soms gedrag vertoont dat mensen niet kunnen begrijpen.Is een tussenoplossing mogelijk? Dat je aan je collega's vertelt dat je nog eens hebt nagedacht over hun feedback, dat je je bewust bent dat je het moeilijk vindt om met kritiek om te gaan en dat je merkt dat je soms niet zo goed weet hoe je in bepaalde situaties moet reageren omdat je dit nooit geleerd hebt. Vertel dat je er graag wat aan wilt doen en vraag je collega's je te helpen door jou feedback te geven op het moment dat je iets doet of zegt wat verkeerd overkomt. Bedank op zo'n moment ook voor de feedback, ga er nog níet op in, maar zeg dat je er later op terug komt. Leg ook gerust uit dat je graag wilt leren met kritiek om te gaan, en dat je dat doet door consequent tijd te nemen als je feedback krijgt - zodat je de dingen niet verkeerd zegt.
Zo vertel je wel dat je graag geholpen wilt worden en dat je openstaat voor verandering (en dat vindt iedereen alleen maar positief!) en hoef je (nog) niet uit te leggen wat voor etiketje er op je geplakt is....
maandag 24 december 2007 om 17:45
Mijn huisarts stelde voor me aan te melden bij de GGzE maar ik weet niet of dat iets is. Als een vrijgevestigde psych al helemaal 'gek' van mij wordt dan denk ik dat ik bij een GGz instelling nog minder baat heb en alles van kwaad tot erger wordt. Vaak hoor je ook dat mensen 'kelderen' sinds ze bij het RIAGG in behandeling zijn. Het laatste wat ik wil is een uiteindelijke opname. Ik denk eerder aan natuurgenezers, koffiedikkijkers of kruidengenezers. Daar voel ik mij prettiger bij.
maandag 24 december 2007 om 17:56
Nog even een vraag over kritiek wat ik hiermee moet:
Ik kreeg ook te horen bij een conflict dat ik dit beter niet zelf kon oplossen en dat mijn vriend dit voor mij zou doen. Alles wat op conflict duidt wordt voor mij weggevangen. Zo leer ik nog niet voor mezelf op te komen. Als ik aangeef dat ik dit zelf wil oplossen (want die kracht heb ik inmiddels wel) dan wordt gezegd dat ik hier maar niet aan moet beginnen omdat ik dit gewoon niet kan en nooit zal leren. En als ik voor mezelf opkom, dit averechts zal werken. Maar zo kan ik het toch nooit leren? Moet ik dan altijd maar een muurbloempje blijven? Dit wil ik niet. Ik wil vooruit en niet stil blijven staan. Ik wil uit het dal omhoog, leren, beter worden.
Ik kreeg ook te horen bij een conflict dat ik dit beter niet zelf kon oplossen en dat mijn vriend dit voor mij zou doen. Alles wat op conflict duidt wordt voor mij weggevangen. Zo leer ik nog niet voor mezelf op te komen. Als ik aangeef dat ik dit zelf wil oplossen (want die kracht heb ik inmiddels wel) dan wordt gezegd dat ik hier maar niet aan moet beginnen omdat ik dit gewoon niet kan en nooit zal leren. En als ik voor mezelf opkom, dit averechts zal werken. Maar zo kan ik het toch nooit leren? Moet ik dan altijd maar een muurbloempje blijven? Dit wil ik niet. Ik wil vooruit en niet stil blijven staan. Ik wil uit het dal omhoog, leren, beter worden.
dinsdag 25 december 2007 om 17:26
Hoi Jolietje,
Ik heb je een Persoonlijk berichtje gestuurd over antroposofische psychiatrie, wel erkend en vergoed via de AWBZ.
Ik kan mijn berichtje niet teruglezen, ik weet niet of ik het erbij vermeld heb. Het is in Bilthoven.
Als je wilt kruidengenezers, als je wilt reguliere medicijnen. Afhankelijk van jouw hulpvraag. Ook deze behandeling is een moeilijk proces waar je doorheen moet.
Ik heb je een Persoonlijk berichtje gestuurd over antroposofische psychiatrie, wel erkend en vergoed via de AWBZ.
Ik kan mijn berichtje niet teruglezen, ik weet niet of ik het erbij vermeld heb. Het is in Bilthoven.
Als je wilt kruidengenezers, als je wilt reguliere medicijnen. Afhankelijk van jouw hulpvraag. Ook deze behandeling is een moeilijk proces waar je doorheen moet.
