Leven is niet wat ik ervan had verwacht of gehoopt

Olea schreef: ↑

08-01-2025 16:01

Allereerst voor jou. Er klinkt enorm veel eenzaamheid uit jouw berichten.

Ik herken het wel in enige mate, een soort van vervreemding ofzo, maar jij klinkt wel heel erg geïsoleerd en alleen. Je kunt daar zelf wel enige regie in gaan nemen, maar ik weet niet in hoeverre je de behoefte hebt om daar actief achteraan te gaan. Ik zou het in elk geval niet gaan zoeken in het tinderen en daten en dergelijke maar eerder kijken of je een hobby kunt vinden die je inspiratie geeft en vooral: waarbij je in contact bent met andere mensen.

Zelf weet ik niet of ik verwachtingen had of heb van het leven en of het dan mee of tegenvalt. Soms komt er voorspoed en soms zit het tegen. Het leven is zo kort en kwetsbaar dat ik overal dan maar van probeer te genieten. Maar ik voel me af en toe dus ook wel onverbonden, met het ouderlijk gezin, met mijn siblings, met mijn partner en soms ook met mijn kinderen. We lijken allemaal in hoge mate zéér individualistisch aangelegd te zijn en op de momenten dat er wel verbinding is voelt het contact soms stroef en geforceerd. Het contact tussen mijn broers en zussen is niet echt slecht, er is geen ruzie, niets voorgevallen, maar om hele wisselende reden is het er maar zelden. Ook niet over de app.

Ik probeer het mooie en bijzondere er maar van te zien van hoe uniek en bijzonder de mensen om mij heen zijn (vooral mijn eigen gezin dus) en kan héél erg genieten van de momenten dat we die verbinding samen wel ervaren of te genieten van de momenten waarop dat iets is wat ik alleen moet doen... Hoe jammer ik dat soms ook vind.

oranjetulpen schreef: ↑

08-01-2025 13:45

Torn, je wil graag een fijner leven en bent ontevreden over jouw huidige leven. Je wilt hier graag met gelijkgestemden over praten.
Wat is voor jou de meerwaarde hiervan? Heb je behoefte aan erkenning van jouw shitleven? Wat levert dit jou op?
Dit zijn serieuze vragen want persoonlijk denk ik dat het je niet zo veel gaat opleveren, behalve een bijdrage aan jouw negatieve stemming en focus op waar je ontevreden over bent. Als je jouw gedachten, stemming en gedrag niet gaat veranderen, zul je blijven in een leven waar je niet gelukkig van wordt. Je zult zelf regie moeten nemen, anderen kunnen dit niet voor jou doen.
En als je hier hulp bij nodig hebt, omdat je het zelf niet meer ziet of de energie ervoor mist, kun je wellicht hiervoor terecht bij een praktijkondersteuner bij jouw huisartsenpraktijk. Wetende dat ggz wachtlijsten enorm zijn.

SweetFirefly schreef: ↑

08-01-2025 09:55

Torn, ik hoop oprecht dat je de hulp die je gaat krijgen ook daadwerkelijk aanneemt en er wat mee gaat doen. Steek daar dan je energie in.
En voor nu; besef dat je kinderen echt wel meekrijgen dat hun moeder niet gelukkig is. Dat voelt voor een kind als heel veel onmacht. Strijd je eigen strijd maar zet voor hun bij tijd en wijle (heel vaak gaat misschien niet lukken) een happy face op, maak hun geen slachtoffer van jouw problemen. Dat verdienen ze niet.
In je reacties zit duidelijk een patroon waarin jij je, waarschijnlijk uit zelfbescherming, niet wil herkennen.

FaceofOZ schreef: ↑

08-01-2025 09:55

Hoe zijn je kinderen geholpen met feit dat je op Tinder staat? Iets wat je partner kan zien als verraad, die onveiligheid hangt boven het hoofd van je gezin en dus ook van je kinderen.

Hoe zijn je kinderen geholpen bij het feit dat je een huis zoekt buiten je gezin? Ook die onveiligheid hangt boven hun hoofd.

Hoe zijn je kinderen geholpen met je werkloosheid waar je niets aan doet, omdat je geen zin hebt om laag geschoold werk te doen, maar je bereidt je wel voor op alleenstaand ouderschap via de bovenstaande zaken: hoe gaat dat je kinderen dan helpen? Dat je geen verantwoordelijkheid neemt voor het hebben van een stabiel inkomen?

Waarmee doe je dan je best? Want ik zie vooral veel onveilig vermijdingsgedrag wat gaat leiden tot ruzies met je partner (gezin nummer 2 wat je verkloot).

NomenNesci0 schreef: ↑

09-01-2025 17:55

Ik weet niet of je iets kunt met wat ik schrijf. Eea heeft nl. wel invloed op elkaar.
(chronisch) depressief heeft natuurlijk invloed op het beleven van tevredenheid. Want als je depressief bent, voel je vaak geen (grote) blijdschap bij wat er in je leven aanwezig is. En blijdschap draagt wel bij aan niet ontevreden zijn.

Ik zie depressief meer als een passief gevoel van niet blij zijn (omdat de geluksstofjes ontbreken of niet ervaren worden) en ik zie ontevreden als een acties gevoel van niet blij zijn (waarmee je de situatie dus als slecht beoordeeld). Ik noem het tegenwoordig chronische ontevredenheid met periodes van depressies. Ik denk ook dat er geluksstofjes ontbreken in combinatie met de rest. De AD lijkt dit ook niet goed aan te vullen.

Er zijn genoeg mensen die depressief zijn, die weten en ervaren dat hun levensomstandigheden in de basis prima zijn, alleen halen er niet het minimale beetje plezier uit. Maar tis niet per se dat ze de omstandigheden van hun leven willen veranderen. Ze willen daar alleen neutrale tot fijne dingen bij kunnen voelen. Dit herken ik ook wel. Ik hoef niet per se alles te veranderen als ik tevredenheid zou voelen met mijn leven zo dan zou dat fijn zijn.

Ontevreden zijn, klinkt alsof je de omstandigheden van je leven zou willen veranderen. Andere of geen man, andere of geen of oudere of jongere of minder of meer kinderen. Andere woning, ander werk. Kortom, de ingredienten zijn niet goed. Nee dat zou ik niet eens per se willen. Ik zou willen dat ik me gewoon blij en tevreden kon voelen zonder er iets voor te hoeven veranderen.

Nu kan het best zijn dat jij de ingredienten niet goed vindt, waardoor je ontevreden bent. Ik lees daar alleen op papier en afstand niet zoveel bijzonders in. Wat is er mis met je man, je leven, je kinderen, je huis? Er zijn heel veel mensen die een man en (drukke) kinderen hebben en desondanks niet ontevreden zijn. Tuurlijk, er zitten heus wel eens baaldagen of momenten tussen en het kan best zijn dat ze dingen een beetje anders zouden willen. Maar door de bank genomen kunnen ze tevreden zijn met wat er is.

Wat mist er bij jou, waardoor jij het als een shitleven ervaart? Wat maakt het voor jou anders dan een gewoon druk leven met een moeilijke fase met je (puber)kinderen waar je evt. hulp en ondersteuning bij zoekt en probeer je er verder iets moois van te maken? Ik snap dat depressie het zonnetje weghaalt (waarbij je niet moet denken dat het voor anderen zonder depressie continue zon is) en je hebt wel periodieke momenten van kort plezier nodig om het een beetje leuk te kunnen vinden. Maar dat kan door heel veel mensen uit kleine dingen worden gehaald (de mensen zonder depressie dat is). Het komt denk ik omdat ik bepaalde stofjes mis in combinatie met karakter. Ik ben hier nu zelf ook veel over aan het denken hoe het komt. Ik ervaar mijn leven als shitleven voornamelijk door hoe ik mij voel.

Het rustmomentje in de ochtend voor je gezin ontwaakt en je een vers kopje koffie hebt voor jezelf. Het gekwebbel aan tafel van je peuter en kleuter. Het waterige zonnetje dat doorbreekt en een gouden glans geeft aan het veld waar je langsfietst, de arm om je heen als je naast je partner zit en samen die grappige comedy terugkijkt, het feit dat je experimentele baksel gelukt is en je keuken nog 3 uur nadampt met koekjesgeur.
Het feit dat je na een moeilijk sollicitatiegesprek bent aangenomen. Of dat eerste salaris dat gestort wordt. Of het feit dat je een rommelige lade hebt opgeruimd en nu ineens 2 keer zoveel ruimte hebt.

PLezier, geluk, tevredenheid, zit 'm niet (per se) in grootste en meeslepende gevoelens. Als dat je verwachting is, dan zul je hoe dan ook nooit tevredenheid ervaren. Ja ik denk ergens ook dat ik mss te veel van alles verwacht.

Je bent bekend met AD lees ik. Heeft dat ooit wat voor je gedaan of merkte je toen niks? Heb je verschillende doseringen of types geprobeerd? Heb je -voor jezelf- wel eens dagbehandeling overwogen? Ik slik al jaren AD, het doet nog wel wat want zonder is het nog erger. Het haalt een beetje de scherpe randjes er af maar het blijft alsnog lastig. Ik heb verschillende doseringen geprobeerd. Ik heb jaren geleden al eens een jaar lang 1 op 1 gesprekken met een psycholoog gehad maar dat stelde werkelijk niets voor. Toen ben ik later weer bij een psycholoog terechtgekomen en toen in een groepje beland maar ik zat daar zwaar depressief en een stel jonge meiden waren gek aan het doen en voelde me daar totaal niet goed bij. Ik heb nu weer opnieuw hulp ingeschakeld in de hoop dat ik kan ontdekken hoe ik dingen kan doorbreken en kan leren wel tevreden te zijn. Maar ik weet niet of dit ooit lukt. Ik denk ergens het zit in je of niet.

Noah_Bloem schreef: ↑

10-01-2025 15:10

Wat jij moet doen is met hulp van de ggz hard met jezelf aan de slag gaan. Je hebt geen rust zolang je jezelf niet verandert.

Noah_Bloem schreef: ↑

10-01-2025 15:10

Wat jij moet doen is met hulp van de ggz hard met jezelf aan de slag gaan. Je hebt geen rust zolang je jezelf niet verandert.

NomenNesci0 schreef: ↑

10-01-2025 17:27

En stel nou dat er niks zou veranderen? Jij blijft dezelfde en je blijft in deze relatie, voed je kleine kinderen op tot grote kinderen en helpt je grote kinderen op weg naar volwassenheid. Je doet deze baan, groeit misschien wat of gaat iets doen dat beter bij je past, maar verder is dat het zo'n beetje. JIj verandert niet, je leven verandert niet, hooguit word je ouder en maak je de rest van je leven dingen mee. Zoals de bakker en de slager, de roddels op je werk, een bank of kast die vervangen moet worden, een kleinkind, een spatader. Je weet wel, het leven. Wat gebeurt er dan? Wat voel je dan als je dit als toekomst hebt?