Leven is niet wat ik ervan had verwacht of gehoopt

Torn dinsdag 7 januari 2025 om 16:48

De titel zegt al mijn leven is niet wat ik ervan had verwacht of gehoopt. Ik voel, sinds ik me kan herinneren, een soort leegte en ontevredenheid, dat ik niet weet wat ik moet doen, dat ik me nooit echt gelukkig of tevreden voel, dat ik faal.

Om te beginnen mijn (gescheiden) ouders spreek ik al een aantal jaren niet meer. Ik heb geen broers of zussen en geen vrienden of vriendinnen.

Ik heb een partner en 4 kinderen uit 2 relaties. In het begin vind ik een partner en relatie geweldig en na een paar jaar komen de twijfels en weet ik het niet meer.

Qua werkgebied ben ik zoekende. Ik dacht vroeger als ik 40+ ben heb ik vast stabiliteit, maar nee. Ik had vorig jaar 2 leuke banen waar ik met goede moed en vol enthousiasme aan begon en dat is door nare en oneerlijke omstandigheden beëindigd en daar was ik erg verdrietig om. Het voelde als rouw en vooral die laatste kan ik moeilijk een plek geven. Alsof ik zelf geen controle heb en vervloekt ben. Daarom ben ik ook weer bang om aan het werk te gaan dat er weer iets gebeurd. De banen die ik wil doen zijn niet beschikbaar en ik weet ook niet of ik daar ooit tussen kom. Ik ga nu voor een heel laag loon aan het werk en dat voelt als een loon voor tieners. Maar ja het is iets en mss een opstapje naar wat ik wil gaan doen ooit.

We wonen in een klushuis met gaten en kieren en onafgewerkt. Maar ja ik denk dan ook weer ik moet dankbaar zijn dat ik een dak boven mijn hoofd heb. Ik reageer weleens op sociale huurwoningen om dichter bij de school van de kinderen te wonen en een soort toevluchtsoord waar ik me kan terugtrekken als ik het nodig heb maar tot nu toe is dat nog niks geworden. En weet ook niet of ik dit echt moet doen of niet.

Ook sta ik op Tinder om te kijken of ik een klik met iemand heb. Ik weet het het is fout. Mss denk ik dat iemand een soort redding is en mijn leven beter kan maken. Ik heb een paar dates gehad maar dat eindigde in ellende. Dat was wel weer een bewijs dat ik het thuis nog niet zo slecht heb. Dus ergens doet het me goed en opent het mijn ogen dat het gras niet groener is.

Ik hoop hier te kunnen praten met mensen over mijn situatie en mss dat iemand dit herkent en weet hoe je ermee om kan gaan of wat ik kan doen om me niet zo te voelen.

tyche zondag 12 januari 2025 om 11:13

Als je zelf blijft piekeren kom je niet verder denk ik. Dat is waar ggz echt iets kan betekenen.

De meeste mensen hebben geen droombaan. Nog los van de vraag of dat dan inderdaad zo veel zou oplossen, is er ook de kans dat je die baan überhaupt niet krijgt. In die situatie zou je toch ook willen leven zonder die ontevredenheid, of met acceptatie van wat nu eenmaal niet te veranderen is.

What a nuanced anxiety

Torn zondag 12 januari 2025 om 11:16

NomenNesci0 schreef: ↑
11-01-2025 14:26
Echt? Zeggen je kinderen dat tegen je?
Het beeld dat ik me van jou gevormd heb, is eigenlijk het tegengestelde aan vrolijk. Als je eerlijk wilt weten welke indruk je op mij hebt gemaakt met je schrijfsels (en misschien ook op anderen, want er wordt vanuit meerdere kanten allergisch op je gereageerd) dan is dat:
ontevreden, klagerig, initiatief-arm, onrustig, verwijtend, onvolwassen

Het kan zijn dat mijn beeld dus heel anders is dan hoe de mensen jou ervaren in je omgeving, maar dit is wel hoe je met je schrijven op mij overkomt. Kan me daarom ook moeilijk een beeld vormen van een vrolijk iemand die in staat is zelf de slingers in haar leven op te hangen en zich hierin afhankelijk maakt van anderen.

Nog even een vraag over jouw functioneren. Je schrijft dat je piekert en een continue chronisch gevoel van zenuwen hebt. Heb je hier al eens met medicatie naar laten kijken? Heb je een diagnose angststoornis oid? Kan me ook voorstellen dat als je chronisch angstig en piekerend bent, dat dit héél veel energie kost.

Ik merk dat je veel dingen zegt en je jezelf soms voor mijn gevoel ook tegenspreekt. Het is denk ik voor een hulpvraag erg belangrijk om de vinger achter jezelf te krijgen. Je hulpvraag goed duidelijk te hebben. Helaas zijn er niet veel goede therapeuten die in staat zijn om tot de kern vd zaken te komen en dan blijf je maar in circeltjes draaien. Hoe beter jij in staat bent eerlijk te zijn naar jezelf en naar anderen en beter jij bepaalde gevoelens kunt herleiden tot de bron, hoe beter hulp zich kan toespitsen op waar voor jóu de angel zit.
Niet elk gevoel van angst, depressie, onvrede, rusteloosheid of wat dan ook heeft dezelfde bron. Je moet de bron weten om goed te kunnen (be)handelen.

Ja echt, dat zeggen mijn kinderen tegen me, al jaren. Het beeld dat jij van mij hebt is slechts een beeld gevormd vanaf een beeldscherm. Hier bespreek ik mijn problemen, alleen de negatieve kant, de rauwe ongecensureerde kant, dus ja dat kan. Mensen van buitenaf, collega's, etc, die zien die kant van mij niet. Die zien de 'vrolijke' kant. Ik weet niet meer wie het toen zei, maar die persoon zei dat ik de minst depressieve persoon was die hij die dag zag. Terwijl ik me van binnen ellendig voelde. Je kan niet altijd zien hoe iemand zich van binnen werkelijk voelt. Die kant laat je uiteraard ook niet aan iedereen zien.

Uiteraard ben ik niet altijd depressief (geweest) en ben ik tegen mijn kinderen vrolijk, maak ik grapjes en praat veel met ze. Mijn partner daarentegen is meestal gesloten, nors, maakt geen grapjes en is vaak chagrijnig tegen ze. Dus ja daar zit wel degelijk een verschil in en dat merken zij ook.

Klopt, het is niet fijn om iedere dag zenuwen en stress te voelen. Dit gevoel is ontstaan of verergerd na mijn ontslag. Ik maak me veel zorgen over werk. Ook al heb ik nu een baan gevonden waar ik over een tijd start. Maar dan denk ik hoe gaat dat dan allemaal, hoe zal dat zijn. En ik zit al heel veel met mijn hoofd bij de 'droom'baan die ik volgend jaar hoop te krijgen. Dat ik denk ik moet deze keer zorgen dat het lukt, ik wil dit zo graag, wat als ik er nooit tussen kom.

Ook zijn die zenuwen er iedere dag over dat ik denk doe ik goed om in deze relatie te blijven, moet ik wel of niet een plek voor mij en mijn kinderen gaan zoeken. Iets waar ik de laatste jaren al dagelijks over denk en dat breekt me ook op.

Binnenkort is mijn afspraak met de praktijkondersteuner en dan wil ik het gaan hebben over deze piekerstoornis en wat daaraan gedaan kan worden. En of dit ook angst is, ik heb geen duidelijke angststoornis dat ik bang ben om dood te gaan of pleinvrees heb ofzo, dat is niet aan de orde. Ik heb meer angst om te leven lijkt het. Blijkbaar helpen mijn AD hier niet voldoende tegen. Maar ja dat is ook weer zoiets, ik denk dan mss als ik straks mijn droombaan heb en evt een andere woning voel ik me wel totaal anders.

Daar ben ik de laatste dagen alleen maar over aan het denken/piekeren. Ik heb ook een lijst gemaakt, voor hulpverleners, om helder te krijgen wat er aan de hand is en waar ik tegenaan loop. Ik heb er wel een beeld van wat er met mij is alleen niet echt een duidelijke bron of wat ik eraan zou kunnen doen. Slechts ideeën.

Torn zondag 12 januari 2025 om 11:30

Sonne schreef: ↑
11-01-2025 14:59
Klopt, is voor veel mensen lastig te begrijpen. Net zoals depressies. Totdat men zelf 1 krijgt.

Ik heb geen hulp. Maar ik ben me er van bewust. Sommige dingen ontloop ik wel. Wil je delen wat voor dingen jij ontloopt?Daar heb ik vrede mee. Het beperkt me soms, maar niet in een zorgwekkende mate. Ik weet wat het triggert wat triggert jou?en ik weet dat ik dan moet "relativeren". Heb in het verleden cognitieve gedragstherapie therapie gehad voor dysthemie en ook voor een "gewone" depressie. Heb een rare achtergrond. Was als kind al zwaarmoedig, bezorgd en angstig. Heb geaccepteerd dat sommige dingen bij mij blijven en probeer daar mijn weg in te vinden. Wat jij ook zegt: omgeving doet veel.
Ik heb een tijdje in een hele warme omgeving gewerkt en ik leefde daar echt van op. De contacten met de collega's, de voldoening van het werk, de waardering en complimenten. Mijn klachten werden daardoor ook minder. Onze situatie/achtergrond heeft wel raakvlakken. Geloof je niet meer zo in hulp? Ik niet heel erg, uit ervaring, om me heen en wat ik erover lees. Maar ja, wat moet je anders? Ja het zelf accepteren en ermee te leren leven, wat jij nu ook doet. Ze hebben mij toen ook gezegd dat ik een dysthyme stoornis zou hebben. Dat zou verklaren dat ik eigenlijk altijd vanaf kind af aan ook altijd al een zwaarmoedig, bezorgd gevoel heb, op een enkele periode in mijn leven na. Ik heb dan soms ook weer een heftige depressieve periode (zoals na ontslag). Ik herken ook wat je zegt over dat je in een fijne omgeving werkte, dat dit uitmaakt op hoe je je voelt en functioneert. Ik zat eerst ook bij een werkgever met hele lieve, warme mensen. En toen kwam ik bij een baan met hele valse, nare personen, waar ik dus door ontslagen ben. Daar heb ik echt een klap van gekregen en daarna ook ingestort. Intern is dus heel belangrijk maar extern doet ook zo veel met je.

Ik las dat je weinig sociale contacten hebt, muv familie. Sociale contacten kunnen jou ook een goed gevoel geven, net zoals werk. Misschien is het een optie om te investeren in wat meer contacten of om die proberen op te doen. Als je elke dag hetzelfde leven leidt en daar zit niets bij voor jezelf of iets aan hobbies en interesses, dan kan ik me voorstellen dat dat leeg aanvoelt. Tel daarbij een partner/huisgenoot op waar geen verbondenheid mee is, dan is dat toch ook heel leeg? Geef je op voor een cursus, kermamiek, breien, meubels maken, whatever. Je bent dan wel even uit je alledaagse sleur. Misschien vind je het niks, misschien ook wel. Gewoon proberen, het kan geen kwaad. (Doe ik ook, ondanks dat het me moeite kost, maar het heeft me veel gebracht.) Klopt, ik heb 0 sociale contacten, alleen met vriend en kinderen. Ik ga wel werk doen met hele dag sociale contacten dus ik denk dat dit goed voor mij zal zijn. Zo spreek je veel andere mensen, hoor je veel verhalen. Ook al vind ik het ergens spannend en denk ik er nu veel over maar soms moet je iets gewoon doen en ervaren. Het gevoel van leegte en onvrede komt ook doordat ik te weinig aansluiting bij partner voel. Dat is ook heel dubbel want ik kan wel met hem praten en hij is er altijd maar ja is het genoeg als je gevoel anders is...

Torn zondag 12 januari 2025 om 11:35

Olea schreef: ↑
11-01-2025 15:55
Hmm, wel lastig. Want maakt jou dat niet heel afhankelijk van wat de ander wil of beslist. Ben jij iemand die zich eigenlijk liever laat leiden dan zelf het initiatief neemt? Gebeuren deze dingen met jou weinig op dit moment te weinig, de weekendjes weg, leuke dingen doen of uit eten gaan?
Ik wil zelf hierin namelijk niet steeds wachten tot mijn partner zin heeft. Mijn frequentie (behoefte) ligt ook een stuk hoger dus ik zoek ook wel naar mogelijkheden waarin ik mijzelf daar toch in kan voorzien. Je zit wel op Tinder dus daar durf je - of wil je - wel de moeite nemen om te kijken of die klik er met een ander is, maar moet het per se op partnerniveau zijn? Je kunt toch ook kijken of een bepaalde hobby (kunstschilderen, een koor, kook- of eetclub) voor gelijkgestemden zorgt?

Ik denk dat je daar zelfs meer kans hebt om iets constructiefs op te bouwen dan door van koffiedate naar koffiedate te hoppen en af en toe misschien een tweede date, een etentje, een wip, om dan steeds teleurgesteld te worden of zelf het gevoel te krijgen bij je dates van "dit is ook niet wat ik zoek..." Terwijl je er denk ik wel voldoening uit zult halen wanneer je merkt dat je bij een geboekte groepsreis of bij een koor of eetclub mensen ontmoet met wie het gewoon leuk en gezellig is. Gelijkgestemden en activiteiten waar je naar kunt uitkijken. En die je met die anderen dan ook soort van verbinden.

Ergens wil ik mss afhankelijk zijn van iemand die het voortouw neemt en iets leuks plant, van dit gaan we doen vandaag. Zo'n partner heb ik niet. Ik kom met een initiatief en hij gaat erin mee. We doen weleens wat met de kinderen en uiteten doen we weleens. Daarnaast doe ik niets met iemand anders en hij ook niet, hij heeft ook geen vrienden of kennissen waar hij mee afspreekt.

Ik heb geprobeerd om contacten met anderen te krijgen, op vriendschappelijk gebied. Maar na een rare ervaring ben ik hier mee gestopt. Ik merkte dat deze ervaring mij in de war maakte en nog steeds als ik eraan terug denk. En het was een soort bevestiging van zie je wel vriendschap is niets voor mij ook al zou ik best willen.

Zalmsnipers zondag 12 januari 2025 om 11:42

Ik denk dat je piekeren, niet gelukkig zijn en pogingen je leven zinvol te maken (met oa een nieuwe droombaan) te maken kunnen hebben met een negatief zelfbeeld. Nogmaals ga eens luisteren naar de Omdenken podcast, wellicht zet het je op een spoor samen met je therapeut. Er zijn meerdere podcasts over mensen die nooit tevreden/gelukkig zijn, of die een zinvol leven moeten hebben.

NomenNesci0 zondag 12 januari 2025 om 13:21

Torn schreef: ↑
12-01-2025 11:16
ik denk dan mss als ik straks mijn droombaan heb en evt een andere woning voel ik me wel totaal anders.

Kijk, dit vind ik dus erg risicovol dat je dit zegt. Want hoewel ik natuurlijk voor je hoop dat het lukt en dat je zeker moet proberen om die baan die je wil, te krijgen, het zal zeer waarschijnlijk niet DE oplossing zijn. Bovendien maak je je in je gevoel dan heel erg afhankelijk van factoren buiten jezelf.
Die factoren spelen zeker een rol, vooral wanneer de bestaande factoren slecht voor je zijn. Bijv. een slechte partner, slechte levensomstandigheden, een uitputtende baan. Dan zijn dit factoren die van een gelukkig mens een ongelukkig mens kunnen maken.

Maar jij hebt een track record van chronische ontevredenheid en chronische oplossingen buiten jezelf zoeken. Als iemand nu maar mijn slingers ophangt, als ik maar een ander huis, een andere relatie en andere opvoeding en minder moeilijke kinderen zou hebben, dán ben ik misschien wel een keer tevreden. Terwijl je al je hele leven op zoek bent naar dat magische ingredient en niks HET is.

Jouw oplossing zit niet in die baan. Want zoals iemand al schreef, de meeste mensen hebben niet hun droombaan en zijn tóch tevreden en met perioden gelukkig. Ik zeg met nadruk met perioden, omdat gelukkig voelen eigenlijk nogal overdreven wordt. Dat zijn vaker kortere momenten in het leven en meestal hoop je op tevreden met de grootste delen van je leven uit te komen. Wat eigenlijk een heel rustig kabbelend gevoel van een goede plek is.
Als je dan bedenkt dat de kans groot is dat je niet die droombaan krijgt (er zullen vast meer mensen zijn die de baan willen en er geschikt voor zijn), dan moet je een plan B hebben. Want de meeste mensen doen niet hun droombaan. Dan is het veel logischer om te bedenken wat de ingredienten van die baan zijn, die je zo aanspreken. Is het een kennisgebied waar je veel mee hebt? De werkplek of werkomstandigheden? De sfeer?
Die ingredienten probeer je dan in je carriere in te weven, zodat het in de buurt komt van een baan waar je doorgaans plezier uithaalt. Maar ook dat lijk je niet te weten, dus dan vraag ik me af, hoe komt het dan dat je wél weet dat dit je droombaan is, als je nergens passie voor voelt en de interne drive mist (je noemt jezelf niet ondernemend)? De meeste mensen hebben ontzettend veel moeten laten om hun droombaan of droompad te volgen. Die waren bereid om (veel) offers te maken. Die zijn er niet zomaar gekomen dat het op een dag in hun schoot lag. Welke offers ben jij bereid te maken?

Ik denk -als ik heel eerlijk ben en hoe je praat en schrijft over jezelf- dat er echt wel verbetering te boeken is. Maar dat jouw verbeteringen veel meer gaan zitten in leren accepteren dat voor de meeste mensen geen magische staf bestaat die hun leven mooi maakt. Dat is vaak hard werken en trots zijn op je inzet, trots zijn op jezelf. Ook als de resultaten op wereldschaal onbeduidend zijn. Maar de kunst van iets kleins overwinnen of juist jezelf structuur en daginvulling bieden, ook al wil je die droombaan, op dat soort zaken mag je ook een trots gevoel ontwikkelen. Jij moet nl. tegen jezelf vechten. En als jij jezelf meerdere dagen in het jaar wat kunt leren en groeien, dan zijn dát zaken waar jij trots op mag zijn. Dat je jezelf toestaat tot ontwikkelen en groeien. Maak het klein, hou het klein, probeer te leren waarderen in het klein. Want het grote gaat 't 'm echt niet doen.
Ga ook meer stil staan bij kleine onbeduidende dingen. Geef jezelf keuzes. Kleine keuzes. Ik hoop dat die keuzes jouw gevoel van waardering meer gaat activeren. Want ik denk dat je nu amper beseft dat je jezelf dingen kan geven. Ook al kost het niks.

Probeer jezelf een ochtend moment voor te stellen van 10 minuten of 15 minuten. Je weet dat man en kinderen de deur uit zijn en jij bent nog even vóór het moment van werk. Je neemt even een moment om je buitenomgeving vanachter je raam goed in je op te nemen. En op dat te doen, geef je jezelf de keuze. Heb ik zin in koffie, thee, chocomelk of iets anders terwijl ik uit het raam ga kijken? Probeer de smaken vd verschillende drankjes in je mond te voelen en vanuit een mondgevoel een soort zin te krijgen in dat drankje en dan ga je dat maken en met dat drankje waar je de tijd voor neemt, kijk je een kwartiertje uit het raam. Je gaat heel bewust stilstaan bij de smaak, het gevoel in je hand (is het lekker warm? is het koud?) en neemt in je op wat je ziet? Heb je een leuke straat? Woon je in een rommelige straat? Welke mensen wonen er? Wie ken je, wie niet? Kun je iets bedenken over van wie de auto is die daar staat? Ga gewoon tijd maken om jezelf meer en meer bewust te worden van hele kleine dingen. Door ze te gaan leren ervaren.

Klinkt als een stomme insteek, maar ik denk dat als je dit een paar weken hebt gedaan, er mogelijk langzaam wat deurtjes in jezelf open kunnen gaan. Eventjes een moment van stilstaan, realiseren waar je op dat moment waar je bent zin in hebt qua drinken en later wat eten en dan de omgeving in je opnemen. Kijken, luisteren, jezelf dingen proberen voor te stellen. Het is een klein momentje van verbinding maken met waar jij op dat moment bent en verbinding maken met jezelf. Ik hoop dat dit dan op je groeit, dat je zelfs uit kunt gaan kijken naar die momenten.

noa zondag 12 januari 2025 om 14:02

Torn schreef: ↑
12-01-2025 11:35
Ergens wil ik mss afhankelijk zijn van iemand die het voortouw neemt en iets leuks plant, van dit gaan we doen vandaag. Zo'n partner heb ik niet. Ik kom met een initiatief en hij gaat erin mee. We doen weleens wat met de kinderen en uiteten doen we weleens. Daarnaast doe ik niets met iemand anders en hij ook niet, hij heeft ook geen vrienden of kennissen waar hij mee afspreekt.

Ik heb geprobeerd om contacten met anderen te krijgen, op vriendschappelijk gebied. Maar na een rare ervaring ben ik hier mee gestopt. Ik merkte dat deze ervaring mij in de war maakte en nog steeds als ik eraan terug denk. En het was een soort bevestiging van zie je wel vriendschap is niets voor mij ook al zou ik best willen.

Je toont zelf erg weinig initiatief, maar verwacht dat wel van je partner.
Verder blijf je de oplossing buiten jezelf zoeken, nu weer de droombaan of de ggz. Dat kan allemaal bijdragen aan je geluk, maar uiteindelijk zul je het uit jezelf moeten halen en doen.

Ik vind het trouwens op zijn zachtst gezegd getuigen van weinig empathie dat je zegt dat anderen niet kunnen begrijpen hoe jij je voelt terwijl ik toch duidelijk een aantal posts heb gelezen van forummers die ervaring hebben met depressies.

Cum non tum age

Noah_Bloem zondag 12 januari 2025 om 14:18

noa schreef: ↑
12-01-2025 14:02
Je toont zelf erg weinig initiatief, maar verwacht dat wel van je partner.
Verder blijf je de oplossing buiten jezelf zoeken, nu weer de droombaan of de ggz. Dat kan allemaal bijdragen aan je geluk, maar uiteindelijk zul je het uit jezelf moeten halen en doen.

Ik vind het trouwens op zijn zachtst gezegd getuigen van weinig empathie dat je zegt dat anderen niet kunnen begrijpen hoe jij je voelt terwijl ik toch duidelijk een aantal posts heb gelezen van forummers die ervaring hebben met depressies.

Eens

Ouderdom komt met gebreken en streken.
-Bewoonster verzorgingstehuis-

NomenNesci0 zondag 12 januari 2025 om 14:19

Check, hier ook bekend met depressie (dysthymie) en een zwaardere episode. Ook bekend met (hard) werken aan mezelf dmv groepstherapie. Niet zozeer bekend met een piekerstoornis, maar het gepieker dat er wél was, ging meer naar de achtergrond toen ik handvatten kreeg van therapie.
Het verschil met to is dat ik nooit heb verwacht dat de oplossing buiten mezelf lag en dat droombanen en droomhuizen mijn gevoel zouden oplossen.

Maar nogmaals, ik ben niet to. En zij is zij en zij moet leven met zichzelf. En dat kan best wel betekenen dat ze chronisch ontevreden blijft, als ze niet in staat is om haar denkwijzen om te buigen. En of dat dan haar schuld is? Misschien niet. Als ze het oprecht heeft geprobeerd en het is niet gelukt om naar zichzelf te kijken, je wil niet weten hoeveel mensen niet in staat zijn om naar zichzelf te kijken, laat staan dingen te veranderen.
En het kan best zijn dat to stofjes mist die haar dingen laten voelen. Ik zou het niet weten. Alhoewel ik niet denk dat AD in het algemeen behulpzaam is, dat maakt vlak. Nodig als je ernstig depressief bent, maar als je dat niet meer bent, zou ik altijd proberen om rustig af te bouwen en te kijken welke emoties er weer terug in je leven kunnen.

Maar hoe dan ook, to moet voor zichzelf zien te ontdekken of ze moeite in zichzelf wil steken ipv haar omstandigheden. En doet ze dat niet, prima. Dan zal er uberhaupt niks veranderen. En is de kans aanwezig dat ze onderweg ook haar leven opblaast door de acties die ze doet.
Ik kan niet zeggen of to een goed of slecht huwelijk heeft of het een goed idee is dat ze uit elkaar moet met haar man. Maar ook dan zal het leven niet miraculeus leuk worden. Ook niet met een nieuwe man. To heeft nl. meer dan genoeg werk te verzetten bij zichzelf en een nieuwe man is toch ook weer een grote kans op een foute keuze, gebaseerd op de verkeerde verwachtingen. Dan zit je in een loop. En dat mag, het is haar leven, ze mag zoveel herhalen van zetten die ze wil.

Noah_Bloem zondag 12 januari 2025 om 14:22

Depressie, suïcidaal, piekeren is mij allemaal bekend. Maar mijn bijdrages worden hier niet gewaardeerd en TO blijft het buiten zichzelf zoeken.

Ouderdom komt met gebreken en streken.
-Bewoonster verzorgingstehuis-

13th_Star zondag 12 januari 2025 om 14:27

Noah_Bloem schreef: ↑
12-01-2025 14:22
Depressie, suïcidaal, piekeren is mij allemaal bekend. Maar mijn bijdrages worden hier niet gewaardeerd en TO blijft het buiten zichzelf zoeken.

Volgens TO ben je dus niet inhoudelijk genoeg. Ze heeft liever meehuilers denk ik. Alle anderen kunnen een sneer krijgen.

You show me the way. To the 13th star.

noa zondag 12 januari 2025 om 14:36

Noah_Bloem schreef: ↑
12-01-2025 14:22
Depressie, suïcidaal, piekeren is mij allemaal bekend. Maar mijn bijdrages worden hier niet gewaardeerd en TO blijft het buiten zichzelf zoeken.

Natuurlijk wordt het niet gewaardeerd als iemand laat zien dat het ook anders kan.
Daar heb jij nl. zelf aan moeten werken en mijn indruk is dat TO dat helemaal niet wil, maar zich wil blijven wentelen in zelfmedelijden.

Cum non tum age

TheQuickBrownFox zondag 12 januari 2025 om 20:23

TO, je bent dus eigenlijk een toneelstuk aan het opvoeren waarbij je totaal niet jezelf bent en dat voor iedereen verbergt. En vervolgens verbolgen zijn dat niemand jou begrijpt? De ‘schuld’ daarvan altijd bij anderen zoeken……

Sorry, maar dat gaat écht niet werken. Net als Tinder niet werkt, een nieuw huis. Het wordt tijd dat je dat masker afzat en stopt met toneelspelen! Geef jezelf een schop onder je kont en zoek hulp! Jij bent degene die zelf de sleutel tot de oplossing heb, niemand anders. Dat betekent dat je het ook zelf mag doen.

Olea maandag 13 januari 2025 om 14:17

Torn schreef: ↑
12-01-2025 11:16
Ja echt, dat zeggen mijn kinderen tegen me, al jaren. Het beeld dat jij van mij hebt is slechts een beeld gevormd vanaf een beeldscherm. Hier bespreek ik mijn problemen, alleen de negatieve kant, de rauwe ongecensureerde kant, dus ja dat kan. Mensen van buitenaf, collega's, etc, die zien die kant van mij niet. Die zien de 'vrolijke' kant. Ik weet niet meer wie het toen zei, maar die persoon zei dat ik de minst depressieve persoon was die hij die dag zag. Terwijl ik me van binnen ellendig voelde. Je kan niet altijd zien hoe iemand zich van binnen werkelijk voelt. Die kant laat je uiteraard ook niet aan iedereen zien.

Uiteraard ben ik niet altijd depressief (geweest) en ben ik tegen mijn kinderen vrolijk, maak ik grapjes en praat veel met ze. Mijn partner daarentegen is meestal gesloten, nors, maakt geen grapjes en is vaak chagrijnig tegen ze. Dus ja daar zit wel degelijk een verschil in en dat merken zij ook.

Maar bij wie ben jij echt vrolijk, oprecht blij en ontspannen, zonder het masker op? Dat gevoel wat je omschrijft als wat je mist in relatie tot je partner, dat samen heel ontspannen zijn en helemaal slap kunnen lachen van de situaties? Je sociale contacten zijn op dit moment niet zo op orde begreep ik, maar wanneer heb jij voor het laatst dan dit soort momenten gehad en met wie?

En heb je een idee waarom de kinderen jou als zo vrolijk ervaren? Wat zijn de situaties waarin zij dat zien of zouden kunnen denken? Even los van hoe je je echt voelt?

Torvi dinsdag 14 januari 2025 om 14:13

Torn schreef: ↑
09-01-2025 12:23
Mijn kinderen leven heel erg in hun eigen wereld en krijgen weinig tot niks van onze gevoelens mee. Vooral de oudste twee zijn erg druk, een soort ADHD, niet gediagnosticeerd maar het lijkt er wel op. Ze praten heel veel, heel hard en de hele dag door. Wij moeten wel 20x op een dag zeggen schreeuw niet zo, praat eens normaal, doe niet zo druk. Ze praten ook door ons heen als wij wat tegen elkaar zeggen. Luisteren ook niet als wij wat zeggen. Als ik weleens een depri bui had dan schreeuwen en lachen ze gewoon door. Ik heb weleens tegen mijn vriend gezegd al lig je half dood te gaan (bij wijze van) dan gaan ze nog door met gek doen.

Misschien, heel misschien heb je gelijk en krijgen ze niks van jullie gevoelens en gedrag mee. Ik betwijfel het. Het kan zijn dat je kinderen gewoon zo zijn, maar het kan ook heel goed zijn dat je kinderen zich juist overschreeuwen als reactie op wat ze allemaal wél meekrijgen.

Mijn vriend ziet er vaak tegenop om uit zijn werk naar huis te gaan als mijn oudste kinderen er zijn. Hij is een rustig persoon en raakt snel overprikkeld. Hij vind het vaak ook helemaal niet leuk zo. Daarom is de huurwoning ook een idee om hem en iedereen rust te geven want het is soms veel te veel. We vragen ons regelmatig af is dit normaal, is dit bij iedereen met kinderen zo...? We hebben het al vaker gehad over hulp inschakelen voor de oudste 2 maar ja de leerkrachten hebben er nooit wat van gezegd, daar doen ze kennelijk normaal.

Heel heftig, vooral voor je kinderen. Het lijkt mij heel erg verstandig dat jij je kinderen weer een eigen thuis gaat bieden waar ze dan hopelijk wel echt gewenst zijn. Ik denk dat iedereen ervan op gaat knappen als jij en je partner niet meer samenwonen.

NomenNesci0 dinsdag 14 januari 2025 om 16:09

Torvi schreef: ↑
14-01-2025 14:13

Heel heftig, vooral voor je kinderen. Het lijkt mij heel erg verstandig dat jij je kinderen weer een eigen thuis gaat bieden waar ze dan hopelijk wel echt gewenst zijn. Ik denk dat iedereen ervan op gaat knappen als jij en je partner niet meer samenwonen.

Maar dan heb je het over haar oudste twee kinderen. Die zijn van een andere vader en zodoende niet de eigen kinderen van haar vriend.
Maar de jongste twee zijn wel van deze papa. Die ontneem je dan meteen hun vader.

Torvi dinsdag 14 januari 2025 om 16:11

NomenNesci0 schreef: ↑
14-01-2025 16:09
Maar dan heb je het over haar oudste twee kinderen. Die zijn van een andere vader en zodoende niet de eigen kinderen van haar vriend.
Maar de jongste twee zijn wel van deze papa. Die ontneem je dan meteen hun vader.

Ja, dat was ik even vergeten. Sjonge, wat een zooitje dan eigenlijk. Die kinderen zijn zo allemaal verliezers en het is dan kiezen uit het minst van de kwaden.

Pioen00 dinsdag 14 januari 2025 om 16:19

Harderwijk2021 schreef: ↑
07-01-2025 17:08
Het Tinder stukje vind ik wel echt een beetje treurig. Je meldt dat je een ongelukkig leven hebt, kinderen èn een partner en gaat dan kijken of iemand anders je een leuker leven kan geven?
Niet helemaal eerlijk tov je partner.

Zou je denken?

Er staan zoveel mensen op Tinder voor een stukje validatie. Dat je dan ook daadwerkelijk gaat daten om je eigen leegtes op te vullen is wel zeer respectloos. Je hebt nu al 4 kinderen van 2 vaders, ga ajb hulp zoeken voordat er straks nog meer chaos in hun leven ontstaat.

Actieve topics