Leven met depresieve partner...niet altijd leuk..

ik herken dit zeer zeker wel

ik lees samen met een borderliner met veel depressies

en zelf ben ik genetisch belast met depressies en een angststoornis

jaja best vrolijke boel hiero



sorry als ik t verkeerd lees hoor maaruh jij schrijf dat ze ook geen zin meer heeft in sex en meteen daarna dat je als partner dus ook behoorlijk sterk moet staan



is dit t grootste probleem bij je dat ze even geen zin heeft?

of echt met alles erop en eraan



ik kan namelijk heel goed begrijpen dat t moeilijk is om en te werken en alles van haar over te nemen omdat t haar even niet meer lukt en ondertussen ook nog steun te zijn voor haar



ik zou eerst voor mezelf ook hulp regelen jij hebt ook iemand nodig die jou helpt hiermee om te gaan

en soms even wat tijd voor jezelf dat je wat leuks gaat doen zonder ergens zorgen over te maken

verder zal je wel moeten . dit is nou eenmaal je leven en hou je van je vrouw dan hoort dit er nou eenmaal bij

te is hard maar t is de waarheid

t leven is nooit alleen maar leuk en voor sommige mensen is t leven nou eenmaal zwaarder dan voor een ander



sterkte iig

Erg herkenbaar! Zorg er voor dat jouw leven niet helemaal in het teken komt te staan van je partner. Zorg dat je je grens bepaald en zorg ervoor dat deze voor haar ook duidelijk is. Ik weet dat dit hard klinkt maar jij hebt ook een eigen leven en moet ook gelukkig kunnen zijn. Je moet haar steunen maar niet ten kosten van alles. Als je te veel toegeeft gaat je partner er van uit dat alles om haar draait en ze alles van je gedaan krijgt. Ik weet dat mensen met psychische klachten vaak bepaalde dingen niet aankunnen en zelfs het proberen niet lukt maar er zijn grenzen, ook al is de liefde nog zo groot. Ik weet hoe je je voelt en je juist nu je het moeilijk hebt nog meer behoefte hebt aan aandacht en liefde. Ik heb zelf in zo'n moeilijke periode een affaire gehad, niet omdat ik niet meer van mijn partner hield maar puur omdat ik het anders gewoon niet meer trok. Misschien heel fout (kom maar op met alle reacties) maar ik denk dat mensen het weleens onderschatten hoe het is om de partner van te zijn...... Ik wens je heel veel sterkte!

Wat Christina zegt sluit ik me volledig bij aan, denk aan jezelf!

Het klinkt misschien eigenwijs maar ik spreek uit eigen ervaring. Ik ben bij mijn partner weggegaan omdat ik het zelf niet meer trok. Resultaat was wel dat hij moest worden opgenomen, maar dat zijn dan wel professionele hulpverleners, dat zijn wij niet, wij zijn partners van en dan sta je er heel dicht naast, te dicht om als hulpverlener op te treden. Ik zeg niet dat je haar alleen moet laten maar ik wil er wel meezeggen houd jezelf wel goed in de gaten, want als jij er onder door gaat hebben jullie beiden niks aan. Dus zoek zelf ook hulp bij de professionele hulpverlening. Heeft mij zeer goed gedaan. Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt en leef vanuit je gevoel en doe wat voor jou goed voelt. Liefs.

christina schreef op 04 oktober 2007 @ 13:19:

Als je te veel toegeeft gaat je partner er van uit dat alles om haar draait en ze alles van je gedaan krijgt. Ik weet dat mensen met psychische klachten vaak bepaalde dingen niet aankunnen en zelfs het proberen niet lukt maar er zijn grenzen, ook al is de liefde nog zo groot.

BAM!

Dat klinkt exact als de relatie tussen mij en mijn moeder. Daar sta ik ook al sinds jaar en dag, wat zeg ik: mijn hele leven, veel te dichtbij. Ik heb langzamerhand, ook door professionele hulp, geleerd dat ik uberhaupt iets van een grens moet hebben (wat ikzelf vond en dacht, daar kon ik eerst niet eens bij komen want dat vond ik blijkbaar niet eens meer belangrijk). Bij alles wat ik dacht en wilde, dacht ik eerst 'wat zal mijn moeder er wel niet van vinden'. Ze heeft zelfs een anderhalf jaar bij me in huis gewoond. Maar in haar ogen kan ik niets goed doen, ben ik een liefdeloos rotkind. Ik ben nu bezig om voor mezelf te kiezen, en dat kost me heel veel moeite. Omdat ik het in haar ogen niet goed kan doen, neem ik nu afstand. En, al ben ik er vreselijk bang voor, ik denk dat dat uiteindelijk ertoe gaat leiden dat het contact wegvalt. Omdat ik het gewoon nu echt niet meer trek, ik wil mijn eigen leven nu opbouwen.

Mijn moeder heeft nog geen professionele hulp. De GGZ laat op zich wachten, en de psycholoog waar ze wel naar toe is gegaan (ik was echt oprecht retetrots op haar en heb haar dat natuurlijk ook gezegd) vindt dat ze haar niet kan helpen, maar dat ze psychotherapie nodig heeft. Ik denk zelf dat het een zware depressie is, maar omdat ze zo explosief kan zijn verbaal en fysiek (ik heb het aan den lijve ondervonden, maar tegenwoordig richt ze het vooral op dingen) denk ik zelf ook wel eens aan borderline.



Maar goed. Het is nu een ego-document aan het worden. Ik wilde duidelijk maken dat het leven met iemand die depressief is, een hele zware wissel op je trekt. Maakt niet uit of er sprake is van een bloed-, liefdes- of vriedschapsband. Het verdriet is er.

Veel succes allemaal...

Ik zit al een tijd niet lekker in mijn vel. Krijg momenteel therapie. Tijdens deze therapie heb ik ontdekt dat mijn vriend mij juist kan steunen door me door bepaalde situaties heen kan trekken, door mijn verdriet wel serieus te nemen, maar er niet in mee te gaan. Op een gegeven moment zegt hij: 'nou heb je even kunnen huilen, nu gaan we weer verder'. Dit klinkt heel hard, en op zo'n moment vind ik hem ook even niet leuk, maar achteraf gezien kom ik er sneller doorheen en voel ik me sneller weer beter.

Ik wil hiermee aangeven dat het soms lijkt alsof je je partner niet steunt door er even 'niet' te zijn voor hem of haar, maar dat het ook soms goed kan zijn om niet te lang stil te staan bij het depressieve gevoel van een partner.

Mmm,



Ik begrijp dat je vriend je juist geweldig kan steunen, je er door heen kan trekken en door je verdriet serieus te nemen. Als hij tegen je zegt dat je door moet gaan nadat je hebt kunnen uit huilen is dat de manier om tegen je te zeggen dat het voor hem op dat moment genoeg is. Dit is waarschijnlijk niet om jou te helpen maar vooral zichzelf. Ben je hier wel van bewust, niet alles draait om jou. Het is fijn als je partner je steunt op de juiste manier maar het is zeker niet van zelf sprekend en je mag het ook niet van hem verwachten. Dit is en blijft iets wat je vooral zelf moet oplossen.

Sterkte.

Thanks moonlight, heb ik overheen gelezen...

Pas het gelijk even aan...

Waarom haal je dit naar boven? Het is twee jaar oud...

Aangepast dus...

Ik ben depressief en heb ook een angst stoornis. Ik heb heel veel steun aan mijn vriend maar vind het ook heel moeilijk om hem hiermee 'op te zadelen'. Wij praten veel hierover en hij heeft het er zelf ook moeilijk mee, begrijpelijk. Maar we houden van elkaar en willen samen oud worden. Ik ben keihard aan het knokken en soms gaat het goed, soms gaat het slecht. Maar zonder hem zou het veel slechter zijn.

Hij heeft aangegeven dat hij ook wel met iemand zou willen praten, kun jij dat niet? Hij gaat binnenkort naar een psycholoog, zo kan hij ook zijn verhaal kwijt.

Misschien even een zinloos schrijfsel maar wat ik wil zeggen is dat als je van elkaar houdt, dan ga je voor elkaar! Door dik en dun, in goede en zware tijden.



Sterkte!

Choco, er zijn ook groepen voor 'naasten' van mensen met een depressie. En groepstherapieën waar je samen heen kunt. (heb ik destijds met mijn ouders gedaan... ( blech) )



Ik weet even niet meer of jij bij de GGZ loopt of ergens anders, maar GGZ biedt dat soort hulpverlening wel aan, meestal. Dan krijgen jij en je vriend wat meer informatie (de theoretische kant en practische tips)

Oh dankje Moon! Dit hebben de psych en HA nog niet verteld.

Ga het tegen vriend zeggen en ff googlen dit weekend!