Leven met een ptss

Bij mij is het 10 jaar geleden geconstateerd, ik heb toen kort psychologische hulp gehad maar ik vond dat ik dat niet nodig had. Wellicht ook niet de juiste therapeut. Jaren later had ik allerlei vage klachten die door stress bleken te komen en toen heb ik bij een andere psycholoog EMDR gehad. Vond het erg heftig na de eerste sessie, het leek even alsof alles juist erger was geworden. Uiteindelijk heeft het me volgens mij erg veel gebracht, want ik kan nu vrij neutraal op het voorval terugkijken.

Daarmee bedoel ik dat ik vrij neutraal op het traumatiserende voorval kan terugkijken.

Ik heb (c) ptss, ik lees even mee.

Ik lees graag mee.

Mijn partner heeft 4 jaar geleden de diagnose depressie met ptss gekregen.
Hij heeft emdr, therapie/gesprekken en medicatie gehad.
Inmiddels alleen nog medicatie (escitalopram).

Nu heb ik wel een mening en ervaring als partner van.
Maar ik zou graag meelezen om het vanuit de andere kant te horen/lezen.
En wellicht andere inzichten krijgen

silent-witness schreef: ↑

03-09-2019 18:24

Ik lees graag mee.

Mijn partner heeft 4 jaar geleden de diagnose depressie met ptss gekregen.
Hij heeft emdr, therapie/gesprekken en medicatie gehad.
Inmiddels alleen nog medicatie (escitalopram).

Nu heb ik wel een mening en ervaring als partner van.
Maar ik zou graag meelezen om het vanuit de andere kant te horen/lezen.
En wellicht andere inzichten krijgen

Ik wil dit topic absoluut geen andere draai geven, maar moet toegeven dat ik andersom altijd wel benieuwd ben naar hoe de partner het ervaart. Ik weet uiteraard niet hoe jouw partner is, maar ik ben iemand die er erg slecht en ook niet heel duidelijk over kan praten, dus dat heeft het voor mijn exen altijd een heel onaantastbaar iets gemaakt. En dan bedoel ik nog niet eens specifiek mijn trauma’s, maar waar de ptss zich bij mij in uit, etc.

Wolfmeisje schreef: ↑

03-09-2019 18:40

Ik wil dit topic absoluut geen andere draai geven, maar moet toegeven dat ik andersom altijd wel benieuwd ben naar hoe de partner het ervaart. Ik weet uiteraard niet hoe jouw partner is, maar ik ben iemand die er erg slecht en ook niet heel duidelijk over kan praten, dus dat heeft het voor mijn exen altijd een heel onaantastbaar iets gemaakt. En dan bedoel ik nog niet eens specifiek mijn trauma’s, maar waar de ptss zich bij mij in uit, etc.

Ik heb de jaren als erg zwaar ervaren. Hij was mijn beste vriend, mijn steunpilaar, mijn rots in de branding.
We hadden zo'n fijne gelijkwaardige relatie, volop bouwend aan onze toekomst samen.
Hij was in het begin zichzelf niet, down, hij bleef maar de situaties beschrijven die traumatisch voor hem waren.
Hij kreeg eerst via de organisatie zelf hulp, maar ze hadden geen klik en hij vond zichzelf zwak en is dus gestopt met gaan.
Na 2 jaar had ik een totaal ander persoon in huis, iemand die ik niet kende, iemand die mij en de kinderen (we hebben er 2) afsnauwde, nergens meer mee naar toe wilde, niks meer met de kinderen ondernam, in bed of bank bleef liggen en ongeintereseerd naar de tv bleef kijken. Geen interesse meer had in wat dan ook.
Werken deed ie nog wel overigens, hij was inmiddels geswitched naar een kantoorbaan.
Tot ik 5 jaar geleden er niet meer tegen kon. Het was omgeslagen van fantastisch naar een hel waarin ik onze kinderen niet meer bij hem achter durfde te laten, hij het niet eens meer op kon brengen om de hond uit te laten.
De kinderen mochten niet meer eens praten of spelen omdat hij anders overprikkeld werd.
Aangezien ik ook nog eens 32u per week werkte op een uur reisafstand was het gewoon niet meer te doen.
Ik heb hem gesmeekt hulp te zoeken omdat ik anders samen met de kinderen bij hem weg zou gaan.
Ik trok het niet meer, mijn bijna fulltime baan, 2 jonge kinderen (eentje was nog een baby) een heel huishouden, een pup (die hij wilde om zich op te focussen).
Daar is hij erg van geschrokken, heeft hulp gezocht, ze hebben hem diagnosticeert en met EMDR, CGT en medicatie dan weer op weg te helpen.
Ik vind het lastig te bepalen welk gedrag nu precies bij PTSS of juist depressie hoort.
Bepaalde triggers zorgen er nog steeds voor dat hij óf in zijn cocon schiet of juist een ontzettend kort lontje heeft.
Ik kan daar wel beter mee om gaan, maar helemaal over gaat de PTSS niet en ook de depressie blijft als een soort schaduw hangen.
Er zijn ook hele goede periodes hoor!

Het heeft ons leven ontzettend veranderd, ook van de kinderen.
Het zal een leven lang werken blijven denk ik.

Over de oorzaken kan hij met tijden praten, dat hebben we samen altijd al goed gedaan.
Maar de triggers, het ene moment is het een bepaald geluid of beeld op tv, niet iets wat te voorkomen is.

Maar goed, voordat ik het hele topic overneem, wellicht kunnen we anders pb-en mocht je nog meer vragen hebben.

.

Ontzettend bedankt voor je moeite, silent witness. Ik begrijp heel goed hoe levensveranderend dit voor je is geweest, heftig om te lezen. Laat staan hoe het voor je is.

Toevallig was ik net heel actief in een ander topic, waarin het gaat over Ptss en de mensen die er naast staan. Als ik vragen heb, zal ik je zeker een pb sturen. Dank voor het aanbod!