Psyche
alle pijlers
Levend verlies
vrijdag 25 augustus 2023 om 17:38
Ik weet dat er een rouwtopic is, maar ik wil niemand voor het hoofd stoten/kwetsen.
Ik ervaar dat dit een gevoelig onderwerp is, vooral bij mensen die recent een dierbare zijn verloren.
'Wees blij dat jouw ouders nog in leven zijn..' enz zijn opmerkingen die dit onderwerp bespreken niet makkelijker maken.
De reden dat ik dit topic open is dat ik hoop dat dit een soort steun kan zijn voor 'lotgenoten' die rouwen om mensen die nog in leven zijn.
In mijn zoektocht naar wat handvatten kwam ik bij de term 'levend verlies' terecht.
Is er iemand die dit herkent en mee wil schrijven?
Ik zal in mijn volgende post mijn persoonlijke verhaal delen.
Ik ervaar dat dit een gevoelig onderwerp is, vooral bij mensen die recent een dierbare zijn verloren.
'Wees blij dat jouw ouders nog in leven zijn..' enz zijn opmerkingen die dit onderwerp bespreken niet makkelijker maken.
De reden dat ik dit topic open is dat ik hoop dat dit een soort steun kan zijn voor 'lotgenoten' die rouwen om mensen die nog in leven zijn.
In mijn zoektocht naar wat handvatten kwam ik bij de term 'levend verlies' terecht.
Is er iemand die dit herkent en mee wil schrijven?
Ik zal in mijn volgende post mijn persoonlijke verhaal delen.
vrijdag 25 augustus 2023 om 19:42
Sterkte tinydancer!
@KamilleT:
Beiden. Dat laatste lijkt me ook enorm moeilijk. Iemand is er nog wel maar toch ook niet meer...
In mijn geval gaat het om mijn ouders.
Een behoorlijk aparte jeugd gehad.
Tijdens mijn heftige scheiding kwam ik met hulp van Veilig Thuis tot het besef hoe toxic mijn ouders mijn hele leven zijn geweest. Er is niks in mijn mond gelegd (hebben instanties ook soms een handje van) maar juist een enorme eye opener.
Op een heftige manier is het contact met mijn ouders verbroken, niet zozeer door mij.
Inmiddels nu 3,5 jaar geen contact meer.
Ze wonen vlakbij, ik zie ze regelmatig in het voorbij gaan.
Dat trek ik de ene keer goed, op andere momenten helemaal niet.
Soms maak ik me zorgen, of het wel goed met ze gaat. Dat is dan het pleasende kind in mij wat voor iedereen lief wilde zijn.
Op andere momenten mis ik gewoon heel erg een vader en moeder.
Om leuke en minder leuke dingen mee te delen.
Ik romantiseer het vast, maar dingen als koffie drinken met je moeder of even bellen om de dag door te nemen mis ik zo erg.
Afgelopen week heb ik een hele tijd babyfoto's van mijn zoon zitten bekijken, samen met hem.
Ik zag hoe het hem ontroerde, de liefde die zijn vader en ik op elke foto uitstraalden naar hem.
Op zulke momenten ben ik blij dat ik dit wel kan delen als moeder, maar zou zo graag ook eens ' iemands kind' zijn.
Ik moest laatst heel erg huilen, mijn man schrok zich kapot, puur om het idee dat ik nooit meer iemand papa of mama kan noemen.
Het is niet zo dat ik de hele dag jankend in een hoek lig maar soms overvalt het me.
Tijdens mijn jeugd heb ik emoties altijd vakkundig weggestopt en dat komt er nu bij vlagen uit.
@KamilleT:
Beiden. Dat laatste lijkt me ook enorm moeilijk. Iemand is er nog wel maar toch ook niet meer...
In mijn geval gaat het om mijn ouders.
Een behoorlijk aparte jeugd gehad.
Tijdens mijn heftige scheiding kwam ik met hulp van Veilig Thuis tot het besef hoe toxic mijn ouders mijn hele leven zijn geweest. Er is niks in mijn mond gelegd (hebben instanties ook soms een handje van) maar juist een enorme eye opener.
Op een heftige manier is het contact met mijn ouders verbroken, niet zozeer door mij.
Inmiddels nu 3,5 jaar geen contact meer.
Ze wonen vlakbij, ik zie ze regelmatig in het voorbij gaan.
Dat trek ik de ene keer goed, op andere momenten helemaal niet.
Soms maak ik me zorgen, of het wel goed met ze gaat. Dat is dan het pleasende kind in mij wat voor iedereen lief wilde zijn.
Op andere momenten mis ik gewoon heel erg een vader en moeder.
Om leuke en minder leuke dingen mee te delen.
Ik romantiseer het vast, maar dingen als koffie drinken met je moeder of even bellen om de dag door te nemen mis ik zo erg.
Afgelopen week heb ik een hele tijd babyfoto's van mijn zoon zitten bekijken, samen met hem.
Ik zag hoe het hem ontroerde, de liefde die zijn vader en ik op elke foto uitstraalden naar hem.
Op zulke momenten ben ik blij dat ik dit wel kan delen als moeder, maar zou zo graag ook eens ' iemands kind' zijn.
Ik moest laatst heel erg huilen, mijn man schrok zich kapot, puur om het idee dat ik nooit meer iemand papa of mama kan noemen.
Het is niet zo dat ik de hele dag jankend in een hoek lig maar soms overvalt het me.
Tijdens mijn jeugd heb ik emoties altijd vakkundig weggestopt en dat komt er nu bij vlagen uit.
vrijdag 25 augustus 2023 om 20:00
Mijn ouders leven niet meer, en dus zou je zeggen dat ik zo'n iemand ben die zegt "wees blij dat je ouders nog leven". Maar als er een goede reden is om familieleden uit je leven te schrappen dan zeg ik "absoluut doen". Het gaat erom dat je mensen om je heen verzamelt van wie je houdt en die ook van jou houden. Die jou een goed gevoel geven en je leven glans geven. Het leven is te kort om het te laten vergallen door mensen die niet jouw welzijn in acht nemen. Familie of niet.
Natuurlijk mis ik mijn ouders ook, maar ik kan het prima los zien van anderen die in een andere situatie met hun ouders zitten. Overigens ben ik een heel groot voorstander van 'zelf gekozen familie'.
Natuurlijk mis ik mijn ouders ook, maar ik kan het prima los zien van anderen die in een andere situatie met hun ouders zitten. Overigens ben ik een heel groot voorstander van 'zelf gekozen familie'.
vrijdag 25 augustus 2023 om 20:47
Ik zou graag meepraten en herken veel in je verhaal Kuzu.
Mijn verhaal (liever niet quoten):
Op mijn twaalfde uit huis geplaatst na jaren door beide ouders zwaar psychisch en fysiek mishandeld te zijn. Uiteindelijk bij familieleden terechtgekomen, maar helaas zijn zij de afgelopen vijf jaar overleden. Mijn biologische ouders leven nog maar daar heb ik goddank sinds mijn uithuisplaatsing geen contact meer mee.
Nu ik de dertig aantik verlang ik zo naar dat warme, huiselijke gevoel van ouders. Als ik op mij heen kijk hebben veel vrienden een vangnet bij hun ouders en het doet zo’n pijn dat ik dat niet heb. Ik rouw veel om mijn jeugd en de ouders die ik nooit gehad heb, helemaal nu mijn ouderfiguren overleden zijn.
Als mensen vragen of ik écht niet mijn ouders nog een kans wil geven draait mijn maag om; mensen lijken niet te begrijpen dat ook een kind-ouder band kapot kan gaan. Zulke vragen roepen alleen maar boosheid en verdriet op bij mij om dat wat nooit was en nooit zal zijn.
Mijn verhaal (liever niet quoten):
Op mijn twaalfde uit huis geplaatst na jaren door beide ouders zwaar psychisch en fysiek mishandeld te zijn. Uiteindelijk bij familieleden terechtgekomen, maar helaas zijn zij de afgelopen vijf jaar overleden. Mijn biologische ouders leven nog maar daar heb ik goddank sinds mijn uithuisplaatsing geen contact meer mee.
Nu ik de dertig aantik verlang ik zo naar dat warme, huiselijke gevoel van ouders. Als ik op mij heen kijk hebben veel vrienden een vangnet bij hun ouders en het doet zo’n pijn dat ik dat niet heb. Ik rouw veel om mijn jeugd en de ouders die ik nooit gehad heb, helemaal nu mijn ouderfiguren overleden zijn.
Als mensen vragen of ik écht niet mijn ouders nog een kans wil geven draait mijn maag om; mensen lijken niet te begrijpen dat ook een kind-ouder band kapot kan gaan. Zulke vragen roepen alleen maar boosheid en verdriet op bij mij om dat wat nooit was en nooit zal zijn.
vrijdag 25 augustus 2023 om 21:21
Volgens google heeft levend verlies te maken met rouw om gezondheid, of om een kind met een chronische beperking.
Maar ik vind het eigenlijk ook een mooie term voor rouwen om mensen die nog in leven zijn, zoals hierboven al een paar keer wordt genoemd. Of om het kind dat je nooit hebt mogen zijn.
Ik rouwde toen mijn moeder Alzheimer kreeg. Ze was niet meer de moeder die ik altijd gekend had. Die lieve, sterke vrouw, ze was er gewoon niet meer.
Ik rouw om het feit dat ik een zus heb, maar haar nooit zie. En ik kan haar niet helpen, want haar psychische problematiek is te heftig. Ik hou van haar, maar ze is "toxic" en dat vreet energie.
En voel "levend verlies" om een man. Er wordt altijd gezegd, geef het tijd, je komt eroverheen. En ik leef heus mijn leven wel. Maar na zoveel jaar, kan ik wel concluderen dat hij de liefde van mijn leven is. Ik heb hem allang losgelaten, maar ik mis hem nog steeds.
Maar ik vind het eigenlijk ook een mooie term voor rouwen om mensen die nog in leven zijn, zoals hierboven al een paar keer wordt genoemd. Of om het kind dat je nooit hebt mogen zijn.
Ik rouwde toen mijn moeder Alzheimer kreeg. Ze was niet meer de moeder die ik altijd gekend had. Die lieve, sterke vrouw, ze was er gewoon niet meer.
Ik rouw om het feit dat ik een zus heb, maar haar nooit zie. En ik kan haar niet helpen, want haar psychische problematiek is te heftig. Ik hou van haar, maar ze is "toxic" en dat vreet energie.
En voel "levend verlies" om een man. Er wordt altijd gezegd, geef het tijd, je komt eroverheen. En ik leef heus mijn leven wel. Maar na zoveel jaar, kan ik wel concluderen dat hij de liefde van mijn leven is. Ik heb hem allang losgelaten, maar ik mis hem nog steeds.
vrijdag 25 augustus 2023 om 22:02
Als wees kan ik zeggen. Ik ben blij dat ik twee leuke ouders heb verloren. Dat heb ik veel liever dan nooit een ouder gehad hebben en dat bedoel ik niet fysiek. Maar bijvoorbeeld ouders hebben die nooit echt ouders zijn geweest.
Mijn ouders zijn beide langer ziek geweest voor overleiden. Ik heb het fysieke afscheid als vele male minder zwaar ervaren dan hun langzaam zien afglijden en lijden.
Mijn ouders zijn beide langer ziek geweest voor overleiden. Ik heb het fysieke afscheid als vele male minder zwaar ervaren dan hun langzaam zien afglijden en lijden.
vrijdag 25 augustus 2023 om 22:57
Niet quoten, ik wil het weg kunnen halen.
Ik heb al 10 berichten getypt en weer verwijderd.
Ja, ik herken het. Maar vind het heel erg moeilijk om er over te praten, zelfs op een anoniem forum.
Goddank heb ik een vriendin met wie ik kan praten over het rouwen om iemand die nog leeft, en begrijpt hoe dat voelt.
Ik heb al 10 berichten getypt en weer verwijderd.
Ja, ik herken het. Maar vind het heel erg moeilijk om er over te praten, zelfs op een anoniem forum.
Goddank heb ik een vriendin met wie ik kan praten over het rouwen om iemand die nog leeft, en begrijpt hoe dat voelt.
patchouli_ wijzigde dit bericht op 27-08-2023 13:02
35.92% gewijzigd
vrijdag 25 augustus 2023 om 23:52
Knuffel voor jou.Principessa schreef: ↑25-08-2023 23:05Patchouli, wat fijn dat je iemand hebt met wie je kunt praten. Ik doe dat niet (meer), omdat mensen het niet begrijpen. Ik hou alles binnen, en vind het net als jij moeilijk om het hier te schrijven.
Het is nog maar net, dat ik iemand heb gevonden die begrijpt wat ik voel en kan luisteren. Eerder heb ik dat nooit gedaan, omdat ik me bij niemand comfortabel voelde.
Hopelijk vind jij ook een keer iemand die het begrijpt.
zaterdag 26 augustus 2023 om 00:05
Ik heb dit met mijn moeder.
Ken haar amper. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik nog geen een jaar oud was. Toen wel een tijdje bij haar gewoond, maar ze heeft mij uiteindelijk bij mijn vader afgezet met de mededeling dat drugs belangrijker waren. Ik was toen volgens mij twee jaar oud.
Jarenlang geen contact gehad en zonder haar opgegroeid - tot ik drie jaar geleden ineens een Facebook berichtje kreeg dat ze mij (inmiddels volwassen) "terug" wilde en haar kleinkind wilde leren kennen. Hier ben ik toen zo ontzettend kwaad om geworden en heb haar daarna geblokkeerd. Ik had - en heb - zoiets van: "toen niet? Dan ook nu niet".
En ondanks alles mis ik het enorm om een moeder te hebben. Ik kan daar echt heel verdrietig om worden soms.
Ken haar amper. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik nog geen een jaar oud was. Toen wel een tijdje bij haar gewoond, maar ze heeft mij uiteindelijk bij mijn vader afgezet met de mededeling dat drugs belangrijker waren. Ik was toen volgens mij twee jaar oud.
Jarenlang geen contact gehad en zonder haar opgegroeid - tot ik drie jaar geleden ineens een Facebook berichtje kreeg dat ze mij (inmiddels volwassen) "terug" wilde en haar kleinkind wilde leren kennen. Hier ben ik toen zo ontzettend kwaad om geworden en heb haar daarna geblokkeerd. Ik had - en heb - zoiets van: "toen niet? Dan ook nu niet".
En ondanks alles mis ik het enorm om een moeder te hebben. Ik kan daar echt heel verdrietig om worden soms.
zaterdag 26 augustus 2023 om 00:09
Aan iedereen een dikke knuffel
Rouw om ouders die er zijn maar ook weer niet......het kind wat er niet mocht zijn letterlijk en figuurlijk (ongepland & ongewenst) en een jeugd die vreselijk was. En rouw om een zus die zelfs 40 jaar na dato nog niet kan verkroppen dat ik op aarde rondloop.
Uit fatsoen ben ik persoonlijk gaan melden dat er kanker bij mij was geconstateerd, grootste fout van mijn leven.....na 4 dagen werd ik opgebeld waarom ik dat had gedaan, zo'n verrassing te brengen. Nu deed het wel iets met ze, mijn vader had een hartaanval kunnen krijgen dat werd me verweten en mijn moeder eet slecht dus kan haar medicijnen slecht innemen dus als er iets met hun gebeurt komt dat door mij....
Nu ga ik toch volgens hun 3en dood, want ik ben een ongeluk(je) en breng altijd ongeluk met zich mee dus ja, dit overwin ik niet. Misschien voor even maar dan wordt er vast iets bij me geconstateerd wat niet behandeld kan worden dus ik ga zoiezo dood aan mijn verrassing...
Mijn grootst vijand is niet kanker maar is mijn eigen familie.
Rouw om ouders die er zijn maar ook weer niet......het kind wat er niet mocht zijn letterlijk en figuurlijk (ongepland & ongewenst) en een jeugd die vreselijk was. En rouw om een zus die zelfs 40 jaar na dato nog niet kan verkroppen dat ik op aarde rondloop.
Uit fatsoen ben ik persoonlijk gaan melden dat er kanker bij mij was geconstateerd, grootste fout van mijn leven.....na 4 dagen werd ik opgebeld waarom ik dat had gedaan, zo'n verrassing te brengen. Nu deed het wel iets met ze, mijn vader had een hartaanval kunnen krijgen dat werd me verweten en mijn moeder eet slecht dus kan haar medicijnen slecht innemen dus als er iets met hun gebeurt komt dat door mij....
Nu ga ik toch volgens hun 3en dood, want ik ben een ongeluk(je) en breng altijd ongeluk met zich mee dus ja, dit overwin ik niet. Misschien voor even maar dan wordt er vast iets bij me geconstateerd wat niet behandeld kan worden dus ik ga zoiezo dood aan mijn verrassing...
Mijn grootst vijand is niet kanker maar is mijn eigen familie.
Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.
zaterdag 26 augustus 2023 om 00:49
Wat ontzettend verdrietig.hartjeJynx schreef: ↑26-08-2023 00:05Ik heb dit met mijn moeder.
Ken haar amper. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik nog geen een jaar oud was. Toen wel een tijdje bij haar gewoond, maar ze heeft mij uiteindelijk bij mijn vader afgezet met de mededeling dat drugs belangrijker waren. Ik was toen volgens mij twee jaar oud.
Jarenlang geen contact gehad en zonder haar opgegroeid - tot ik drie jaar geleden ineens een Facebook berichtje kreeg dat ze mij (inmiddels volwassen) "terug" wilde en haar kleinkind wilde leren kennen. Hier ben ik toen zo ontzettend kwaad om geworden en heb haar daarna geblokkeerd. Ik had - en heb - zoiets van: "toen niet? Dan ook nu niet".
En ondanks alles mis ik het enorm om een moeder te hebben. Ik kan daar echt heel verdrietig om worden soms.
zaterdag 26 augustus 2023 om 09:04
Met mijn vader is het contact al sinds mijn 18e feitelijk kapot, sporadische herstelpogingen, en sinds een half jaar daarbij zo op mijn ziel getrapt dat ik dat nooit meer doe. Het volgende bericht dat ik wil horen is van de notaris.
Rouw om hem heb ik niet, ik ben niets verloren. Maar verdriet om wat ik nooit gehad heb is er wel. Als ik hoor van leuke ouders (mijn moeder is ook niet bepaald in haar kinderen geïnteresseerd) ben ik blij voor die mensen, maar ik realiseer me wel wat ik mis.
Rouw om hem heb ik niet, ik ben niets verloren. Maar verdriet om wat ik nooit gehad heb is er wel. Als ik hoor van leuke ouders (mijn moeder is ook niet bepaald in haar kinderen geïnteresseerd) ben ik blij voor die mensen, maar ik realiseer me wel wat ik mis.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
