Psyche
alle pijlers
Levenspsychose!
zondag 27 augustus 2017 om 23:01
Hallo allemaal!
Ik ben 34, vrouwelijk en al jaren heb ik last ervan dat ik gewoon totaal werkelijk nergens zin in heb. Niks, noppes, nada! Ik ben vorige week op vakantie geweest, maar ik merk er nu al niks meer van, het is dat ik de foto's zie..... Ik vondt vroeger pretparken erg leuk, maar ik verheug me nu er totaal niet meer op. Ook als ik in een achtbaan zit, voel ik wel de thrill op dat moment, maar zodra ik uit stap is het net of ik er nooit in heb gezeten. Ik heb ook last van extreme vergeetachtigheid. Mijn vriend vraagt me nu iets, en nu ben ik het vergeten! Verder: ik voel ook totaal geen emoties t.o.v. andere mensen. Mijn vader/moeder of opa/oma bellen? Ach shit wéér vergeten (en een maand verder)! Mijn moeder heeft laatst een bedrijfs ongeval gehad waardoor ze een paar weken pijn had en bijna niet kon bewegen. ik heb in de weken niet eens de moeite genomen om de telefoon te pakken! Ze is nu nog steeds behoorlijk beledigd daardoor (vindt ze). Ook tegen mijn kind heb ik dat gevoel niet! We discussieren alleen de hele dag maar, maar iets leuks met elkaar doen? Dat zit er niet in, en ik denk dat het nu te laat is, ze is nu 11. Er moet genoeg in huis gebeuren, maar ik heb er de puf gewoon niet voor. Ik zit met de telefoon de hele dag op de bank of aan der computer. Ik heb ook geen hobbies, daar heb ik ook de puf niet voor. Ik heb er wel al velen gehad om dit uit te proberen. Ik heb namelijk een camera gekocht omdat ik graag foto's maak. Dat vindt ik erg leuk, maar na 2 maanden ofzo is dat gevoel totaal weer weg. Ik heb ook een tijdje gesport en dat vondt ik ook leuk, maar ook dat gevoel is na 2 maanden alweer helemaal weg. Ik heb geen vrienden of kennissen, want contact met mensen maken kan ik ook al niet. Ik vindt het erg moelijk een gesprek met iemand te starten of op gang te houden. En in een groep met meer dan 3 mensen hoor je mij al helemaal niet. Ik heb het idee dat mijn leven nu "op de automatische piloot" gaat. Ook naar mijn collega's toe kom ik grumpy over (volgens mijn werkgever). Verder is mijn leven een pijnzooi. Mijn vriend gaf al aan dat ik structuur moet krijgen in mijn leven, pfff jaah daaaag, daar moet ik al helemaal niet aan denken. Ik heb het een tijdje geprobeerd, maar val telkens terug in mijn oude situatie, en dan denk ik aan: op tijd en dezelfde tijd naar bed, dezelfde tijd op, neem je pauzes op je werk (deed ik vroeger ook niet), plan je dag, maak een toekomst plan en al dat andere gezever wat daar bij hoort. Mijn ouders zijn toen ik 4 was gescheiden, mijn vader zag ik bijna nooit (dan weer een jaartje wel en dan weer een paar jaar niet). Mijn moeder deed nooit leuke dingen met ons (mijn broer en ik) en emotioneel tegen ons was ze niet. Ja, ze kon heel goed boos worden. Verjaardags cadeau's? bijna altijd kleren van de Zeeman, daar zit een kind van 6 écht op te wachten. Ze was altijd met haar café bezig, ook had ze altijd verkeerde vrienden, die waren nooit kindvriendelijk, soms kwamen ze super bezopen naar boven en maakte ze hevige ruzie, dan was ik altijd bang, en als ik 's morgens op stond zag ik overal bloed liggen, waar dat vandaan kwam wist ik toen als kind niet. Ik moet wel zeggen dat er altijd eten op tafel stond! Ik was vroeger ook al een stil kind, mijn vader zei dat ik als baby nooit huilde en toen ik wat ouder was ging ik altijd stil in een hoekje zitten spelen. Ook ging ik wel naar buiten vroeger en had ik ook vrienden. En weet je wat ik raar vindt? Dat probleem wat ik nu ondervindt heeft mijn broer totaal niet! Dan kan het toch niet aan de opvoeding liggen? Of wel? Ik ging (en ga nu nog steeds niet) bijna nooit tegen mijn ouders in, dat durfde ik niet. Ik dacht altijd het zwarte schaap van de familie te zijn. Ook tegen andere mensen ga ik vrij weinig tegen in. Een eigen mening? Heb ik niet! Het liefste laat ik hier alles vallen en ga ik te voet naar Rusland ergens op een plek waar niemand woont! Ik denk dat er in mijn hoofd iets scheef zit, maar wat... weet ik niet. Ik denk af en toe dat er een mannetje in mijn hoofd zit die op de "panic knop" drukt. Ik heb dit zelf niet in de hand! Ik kan mijn verhaal wel door vertellen zo, maar ik denk dat dit genoeg is, als je nog iets wilt weten: vraag maar....
Weet iemand wat er hier aan de hand is?
Ik ben 34, vrouwelijk en al jaren heb ik last ervan dat ik gewoon totaal werkelijk nergens zin in heb. Niks, noppes, nada! Ik ben vorige week op vakantie geweest, maar ik merk er nu al niks meer van, het is dat ik de foto's zie..... Ik vondt vroeger pretparken erg leuk, maar ik verheug me nu er totaal niet meer op. Ook als ik in een achtbaan zit, voel ik wel de thrill op dat moment, maar zodra ik uit stap is het net of ik er nooit in heb gezeten. Ik heb ook last van extreme vergeetachtigheid. Mijn vriend vraagt me nu iets, en nu ben ik het vergeten! Verder: ik voel ook totaal geen emoties t.o.v. andere mensen. Mijn vader/moeder of opa/oma bellen? Ach shit wéér vergeten (en een maand verder)! Mijn moeder heeft laatst een bedrijfs ongeval gehad waardoor ze een paar weken pijn had en bijna niet kon bewegen. ik heb in de weken niet eens de moeite genomen om de telefoon te pakken! Ze is nu nog steeds behoorlijk beledigd daardoor (vindt ze). Ook tegen mijn kind heb ik dat gevoel niet! We discussieren alleen de hele dag maar, maar iets leuks met elkaar doen? Dat zit er niet in, en ik denk dat het nu te laat is, ze is nu 11. Er moet genoeg in huis gebeuren, maar ik heb er de puf gewoon niet voor. Ik zit met de telefoon de hele dag op de bank of aan der computer. Ik heb ook geen hobbies, daar heb ik ook de puf niet voor. Ik heb er wel al velen gehad om dit uit te proberen. Ik heb namelijk een camera gekocht omdat ik graag foto's maak. Dat vindt ik erg leuk, maar na 2 maanden ofzo is dat gevoel totaal weer weg. Ik heb ook een tijdje gesport en dat vondt ik ook leuk, maar ook dat gevoel is na 2 maanden alweer helemaal weg. Ik heb geen vrienden of kennissen, want contact met mensen maken kan ik ook al niet. Ik vindt het erg moelijk een gesprek met iemand te starten of op gang te houden. En in een groep met meer dan 3 mensen hoor je mij al helemaal niet. Ik heb het idee dat mijn leven nu "op de automatische piloot" gaat. Ook naar mijn collega's toe kom ik grumpy over (volgens mijn werkgever). Verder is mijn leven een pijnzooi. Mijn vriend gaf al aan dat ik structuur moet krijgen in mijn leven, pfff jaah daaaag, daar moet ik al helemaal niet aan denken. Ik heb het een tijdje geprobeerd, maar val telkens terug in mijn oude situatie, en dan denk ik aan: op tijd en dezelfde tijd naar bed, dezelfde tijd op, neem je pauzes op je werk (deed ik vroeger ook niet), plan je dag, maak een toekomst plan en al dat andere gezever wat daar bij hoort. Mijn ouders zijn toen ik 4 was gescheiden, mijn vader zag ik bijna nooit (dan weer een jaartje wel en dan weer een paar jaar niet). Mijn moeder deed nooit leuke dingen met ons (mijn broer en ik) en emotioneel tegen ons was ze niet. Ja, ze kon heel goed boos worden. Verjaardags cadeau's? bijna altijd kleren van de Zeeman, daar zit een kind van 6 écht op te wachten. Ze was altijd met haar café bezig, ook had ze altijd verkeerde vrienden, die waren nooit kindvriendelijk, soms kwamen ze super bezopen naar boven en maakte ze hevige ruzie, dan was ik altijd bang, en als ik 's morgens op stond zag ik overal bloed liggen, waar dat vandaan kwam wist ik toen als kind niet. Ik moet wel zeggen dat er altijd eten op tafel stond! Ik was vroeger ook al een stil kind, mijn vader zei dat ik als baby nooit huilde en toen ik wat ouder was ging ik altijd stil in een hoekje zitten spelen. Ook ging ik wel naar buiten vroeger en had ik ook vrienden. En weet je wat ik raar vindt? Dat probleem wat ik nu ondervindt heeft mijn broer totaal niet! Dan kan het toch niet aan de opvoeding liggen? Of wel? Ik ging (en ga nu nog steeds niet) bijna nooit tegen mijn ouders in, dat durfde ik niet. Ik dacht altijd het zwarte schaap van de familie te zijn. Ook tegen andere mensen ga ik vrij weinig tegen in. Een eigen mening? Heb ik niet! Het liefste laat ik hier alles vallen en ga ik te voet naar Rusland ergens op een plek waar niemand woont! Ik denk dat er in mijn hoofd iets scheef zit, maar wat... weet ik niet. Ik denk af en toe dat er een mannetje in mijn hoofd zit die op de "panic knop" drukt. Ik heb dit zelf niet in de hand! Ik kan mijn verhaal wel door vertellen zo, maar ik denk dat dit genoeg is, als je nog iets wilt weten: vraag maar....
Weet iemand wat er hier aan de hand is?
zondag 27 augustus 2017 om 23:08
Ik zou zeggen:
Ga eens naar de huisarts.
Wij kunnen/mogen hier geen diagnoses stellen.
Je weet wel goed te benoemen wat je allemaal wel zou moeten ervaren maar niet doet. Is het zo dat je het dan wel mist om die gevoelens te hebben of constateer je gewoon dat je ze zou "moeten hebben" omdat anderen wel zo zijn?
Ga eens naar de huisarts.
Wij kunnen/mogen hier geen diagnoses stellen.
Je weet wel goed te benoemen wat je allemaal wel zou moeten ervaren maar niet doet. Is het zo dat je het dan wel mist om die gevoelens te hebben of constateer je gewoon dat je ze zou "moeten hebben" omdat anderen wel zo zijn?
zondag 27 augustus 2017 om 23:13
Nee, maar gezien je negatieve insteek in (bijna alles) wat je schrijft, het weinige genieten , het afgevlakte gevoel in een zittend internet bestaan en gezien de feedback van partner en leidinggevende, is het misschien verstandig om jouw leven eens met een psycholoog te gaan bespreken.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 27 augustus 2017 om 23:42
Ik had al die gevoelens ofwel het gebrek eraan toen ik in een depressie zat, hoeft bij jou niet het geval te zijn, maar het is zaak dat je dit laat onderzoeken.
Ga zo snel mogelijk naar de huisarts en bespreek met hem wat je ons nu hebt verteld en laat je doorverwijzen naar een specialist, een psycholoog lijkt me een goed plan en een psychiater voor eventueel medicijnen.
Het leven is butt als je er geen plezier meer in hebt.
Ga zo snel mogelijk naar de huisarts en bespreek met hem wat je ons nu hebt verteld en laat je doorverwijzen naar een specialist, een psycholoog lijkt me een goed plan en een psychiater voor eventueel medicijnen.
Het leven is butt als je er geen plezier meer in hebt.
maandag 28 augustus 2017 om 07:25
Sorry, kon even geen passende titel verzinnen.
Ik mis deze gevoelens zelf niet, maar ik zou ze wel willen hebben, via mensen om mij heen krijg ik te horen dat ik ze niet heb. Ik lach ook nooit uitbundig, hoogstens een glimlachje. Ik kán trouwens nergens meer om lachen, een grappig kattenfilmpje bijvoorbeeld vindt ik wel grappig (even), maar de buitenwereld ziet dit niet.
Ik ben al een paar maanden geleden naar de huisarts geweest. Die heeft mij doorverwezen naar de praktijk ondersteuner en ze heeft mij doorverwezen naar stichting Mee, via stichting Mee ga ik nu de goldstein traing volgen. Deze start in september. Ook hebben ze mij aangemeld bij het Mondriaan. Via Mondriaan ga ik dan nu naar Psyq, en daar krijg ik weer een andere training. Maar daar duurt de wachttijd voor de intake 16 weken en daarna duurt het nog eens 11 weken voordat de daadwerkelijke training start.
Ik mis deze gevoelens zelf niet, maar ik zou ze wel willen hebben, via mensen om mij heen krijg ik te horen dat ik ze niet heb. Ik lach ook nooit uitbundig, hoogstens een glimlachje. Ik kán trouwens nergens meer om lachen, een grappig kattenfilmpje bijvoorbeeld vindt ik wel grappig (even), maar de buitenwereld ziet dit niet.
Ik ben al een paar maanden geleden naar de huisarts geweest. Die heeft mij doorverwezen naar de praktijk ondersteuner en ze heeft mij doorverwezen naar stichting Mee, via stichting Mee ga ik nu de goldstein traing volgen. Deze start in september. Ook hebben ze mij aangemeld bij het Mondriaan. Via Mondriaan ga ik dan nu naar Psyq, en daar krijg ik weer een andere training. Maar daar duurt de wachttijd voor de intake 16 weken en daarna duurt het nog eens 11 weken voordat de daadwerkelijke training start.
maandag 28 augustus 2017 om 08:12
Wat wel normaal is volgens mij dat is dat je gewend raakt aan prikkels zodra je beschikt over de bevrediging.
Schaarste en ergens moeite voor moeten doen zijn vaak wel een vereiste. Waarmee ik niet wil zeggen dat je niet af en toe naar je man of hond kan kijken en dan denkt: wat een schat ben jij eigenlijk. Maar toch raak je eraan gewend en wil dan een andere prikkel omdat je je leven nu eenmaal wil vullen met verlangens en doelstellingen.
Maar nooit meer je kopje koffie lekker vinden of je verheugen op je gebakje bij je lievelings-TV-programma is niet in orde.
Sommigen hebben de neiging om zichzelf te terroriseren door alles af te kraken wat leuk zou kunnen zijn. "Is dit nou alles?" is hun antwoord. Om te bepalen of dit door een depressie komt of door woede omdat ze zich misdeeld voelen, daar zijn specialisten voor.
Schaarste en ergens moeite voor moeten doen zijn vaak wel een vereiste. Waarmee ik niet wil zeggen dat je niet af en toe naar je man of hond kan kijken en dan denkt: wat een schat ben jij eigenlijk. Maar toch raak je eraan gewend en wil dan een andere prikkel omdat je je leven nu eenmaal wil vullen met verlangens en doelstellingen.
Maar nooit meer je kopje koffie lekker vinden of je verheugen op je gebakje bij je lievelings-TV-programma is niet in orde.
Sommigen hebben de neiging om zichzelf te terroriseren door alles af te kraken wat leuk zou kunnen zijn. "Is dit nou alles?" is hun antwoord. Om te bepalen of dit door een depressie komt of door woede omdat ze zich misdeeld voelen, daar zijn specialisten voor.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 28 augustus 2017 om 08:26
Schofferende titel.
Ik vind het allemaal veel drama en aandachttrekkerij. In plaats van te janken dat je als 6 jarige geen Zeemankleding (welke 6 jarige zou zoiets nou boeien) wil, zou je jezelf een schop onder je hol moeten geven en je dochter oprechte aandacht moeten geven en interesse in de mensen om je heen kunnen tonen.
En als je dat allemaal niet kan, omdat het 'te moeilijk' is, ga je naar de huisarts en vraag je om hulp.
Janken en jezelf zielig vinden gaat iig niets oplossen.
maandag 28 augustus 2017 om 08:32
Ik zou eens beginnen om iets aan deze houding te doen, als het niet voor jezelf is dan toch alsjeblieft voor je kind!
Verder eens met de tips die gegeven zijn: zoek hulp!
maandag 28 augustus 2017 om 08:48
Ik heb wel het gevoel dat je geen respect hebt voor je omgeving die wel in jou investeert. Dat zeg ik niet om je op te zadelen met schuldgevoel, hoewel wederkerigheid best wel een groot deel van je leven zou kunnen vullen. Daar zou je dan ook wat zelfwaardering voor in de plaats krijgen. Want je moet door die permanente ontevredenheid toch ook geen fijn gevoel over jezelf hebben.
De meesten blijven gewoon doorgaan met hun taken zonder klagen, ook al levert die moeite niet direct een hallelujagevoel op. Je doet dat nu eenmaal gewoon, en heel af en toe krijg je ineens een kleine beloning, waardoor je weer voorlopig door kan gaan. Waarom jij zoveel kicks wil hebben, daarvoor zal je naar de specialist moeten. Best mogelijk dat er iets is misgegaan in je jeugd. Niet dat dat in te halen valt, maar het zou je kunnen helpen om je leven te accepteren.
De meesten blijven gewoon doorgaan met hun taken zonder klagen, ook al levert die moeite niet direct een hallelujagevoel op. Je doet dat nu eenmaal gewoon, en heel af en toe krijg je ineens een kleine beloning, waardoor je weer voorlopig door kan gaan. Waarom jij zoveel kicks wil hebben, daarvoor zal je naar de specialist moeten. Best mogelijk dat er iets is misgegaan in je jeugd. Niet dat dat in te halen valt, maar het zou je kunnen helpen om je leven te accepteren.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 28 augustus 2017 om 10:45
Je zoekt het erg in "schuld". In feite is het zo dat ook normale volwassen mensen beter met de een dan met de ander kunnen opschieten. De een ligt je beter, kan je je beter in inleven, past beter bij je temperament dan de ander. Zelfs al zijn dat je eigen kinderen. We zijn allemaal mensen en hebben onze zwaktes en beperkingen. Ouders die totaal niet van hun kinderen houden zijn ontzettend zeldzaam. En mocht dat zo zijn, dan is er veel kapot gegaan. Vaak is dat niet de schuld van een van de partijen, maar komt dat door machteloosheid. Als je maar vaak genoeg de zwarte piet krijgt toegespeeld dan ga je die persoon tenslotte vanzelf naar de maan wensen. Niemand wil het gevoel dat hij altijd maar tekort schiet. Tenslotte wil je zelf ook door met je bestaan. Het leven met kinderen duurt maar twintig jaar van je bestaan en daarna wil je je nieuwe levensfase in. Vóór jou hadden ze hun bestaan en na jou ook. Waarom zouden ze daar geen recht op hebben. Door fouten die ze gemaakt hebben? Niemand doet dat opzettelijk. Kinderen grootbrengen blijft altijd een experiment. Of doe jij alles perfect?En weet je wat ik raar vindt? Dat probleem wat ik nu ondervindt heeft mijn broer totaal niet! Dan kan het toch niet aan de opvoeding liggen?
Ik hoop dat je een beetje rust vindt en vrede met je bestaan.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 15 september 2017 om 18:18
vrijdag 15 september 2017 om 19:28
Titel past inderdaad niet bij topic. TO heb je enig idee wat een psychose is?
Heb het zelf bij een naaste meegemaakt, echt geen pretje.
Afijn, je beschrijft inderdaad wel een aantal symptomen. Ik zou dit verhaal eens bij de huisarts voorleggen.
Dat neemt ook de belasting bij je omgeving weg.
