Psyche
alle pijlers
Liefdesverdriet verwerken
vrijdag 9 oktober 2009 om 13:43
Hallo dames. Even voor de duidelijkheid; ik ben een man. Reden dat ik het op een vrouwen forum post is omdat je hier nog serieuze reacties krijgt. Heb ook altijd beter met vrouwen over dit soort dingen kunnen praten. Mijn mannelijke vrienden zijn meer van het kaliber “gut, hij zit er nog mee in zijn maag dus giet er nog maar een biertje in”.
*Waarschuwing dit is een lang verhaal!*
Ik wil even wat van mij afschrijven en misschien krijg ik nog wat nieuwe inzichten door jullie reacties. Ik heb nu meer dan een jaar geleden nu een nogal nare ervaring in de liefde gehad en dan is “naar” nogal een understatement.
Heb begon allemaal een aantal jaar geleden met een internet spel; “World of Warcraft”. Nu zal er bij sommige wel de haren recht overeind gaan staan. Gebeurd bij veel mensen die er wel van gehoord maar het nooit gezien hebben. Even voor de mensen die er echt nooit van hebben gehoord; Het is een spel dat je met veel mensen tegelijk speelt en waar veel tijd in gaat zitten. De algemene opvatting van de gemiddelde niet speler: Kansloos, triest en alleen voor zielige mensen. Uit eigen ervaring kan je nog beter toegeven dat je elk weekend in vrouwen kleding de lokale kroegen afstruint. Dan daal je minder in sociaal aanzien.
Maar genoeg daarover. Ik ben samen met mijn broer dat spel gaan spelen. Via dat spel hebben ik en mijn broer snel een aantal vrienden gekregen. Eerst was het nog oppervlakkig maar, al snel veranderde het in echte vriendschap. We gingen regelmatig samen uit ondanks dat de meeste aan de andere kant van Nederland woonden. Het ging goed totdat een van die vrienden een vriendin kreeg. Zij kenden elkaar ook via dat spel. Op zich ging dat goed totdat we met zijn allen, dus zij ook, een weekend weg gingen. Want na dat weekend merkte ik dat ik ontzettend verliefd op haar was.
En daar sta je dan met je gevoelens. Hopeloos verliefd op iemand waar je niet verliefd op mag zijn. Ik ben geen binnenvetter en liep tegen de muren op van ellende. Ik heb het een week voor me kunnen houden en toen heb ik het haar verteld via de mail. En directe confrontatie zou ik niet gekund hebben. De volgende dag kreeg ik haar afwijzing. Ze was geschrokken en niet boos o.i.d. maar ze wees me wel af.
Ik wist toen niet meer wat ik met mijzelf aan moest. Zo ellendig als toen had ik me nog nooit gevoeld. Nu gebeuren dit soort dingen wel vaker in een mensen leven en het valt meestal nog wel te overzien. Ik ben mentaal redelijk sterk en dacht dat ik er wel redelijk snel weer overheen zou zijn. Dat zou denk ik ook zijn gebeurd als het hele verhaal niet een smerig staartje had gekregen.
In de drie weken die volgden heb ik geen afstand van haar genomen. Dat kwam door een combinatie van factoren. Ten eerste kon ik niet zomaar weg blijven uit het spel. Het is op zijn minst verdacht te noemen als iemand die bijna iedere avond inlogt zomaar opeens weg blijft. Ten tweede zag ik ook in dat weglopen niet de oplossing zou zijn. Als het aanbleef tussen haar en die vriend zou ik nog vaak en veel geconfronteerd worden met haar. En ten derde natuurlijk valse hoop. Fout ik weet het maar, als je met dit soort dingen zit wint je gezonde verstand het niet vaak.
Tijdens die drie weken gebeurden er uiteraard dingen die mijn valse hoop bleven voeden. Het ging niet goed tussen haar en haar vriend. Ze gedroeg zich vreemd ten opzichte van hem en ik kreeg het gevoel dat ze steeds meer naar mij toe trok. En toen maakte ze het uit met die vriend. Uiteraard raakte ik hier helemaal door in de war. Nadat ze me nogmaals op het hart drukte dat het niet om en door mij kwam en dat ze niet verliefd op me was heb ik toch afstand van haar genomen.
Na een week radio stilte wilde ik weer met haar praten. Zij was inmiddels aan het daten met een ander. Iemand waar ze al een tijd verliefd op was. En dat bleek wederzijds te zijn. Iets wat ze me nooit verteld heeft voor die tijd. Ze raakte in paniek omdat ze niet wist hoe ze dit aan me moest vertellen. En het moest wel verteld worden aangezien ze nu wat met elkaar hadden. En nu vraag je je natuurlijk af waarom dit speciaal aan mij vermeld moest worden.
Daar kwam ik achter toen ik die ochtend een telefoontje kreeg van een bekende. Die jongen dus. “Hoi W. spreekt met je broer. Uuuuh, K. en ik hebben nu wat met elkaar.” ….stilte… “Uuuh, hallo? Ben je er nog?”. Tja, wat moet je dan zeggen? Gevoelsmatig lig je al bloedend op de grond en vervolgens kom de ambulance ook nog eens over je heen gereden. Ik weet niet hoelang ik voor me uit heb zitten staren. Ik denk dat ze hem bij GTST niet beter hadden kunnen bedenken. Ieder ander oke maar, je eigen broer?
En daar zit je dan. Een broer waar je niet kwaad op kan worden omdat, hij teveel voor je betekend en je begrijpt het van zijn kant. En op haar kan je ook niet kwaad worden. Ze heeft namelijk nooit een woord tegen je gelogen. Het enige wat ze kon verwijten was dat ze het pas zo laat vertelden. Maar dat was vooral omdat ze bang waren voor mijn reactie.
Het hele verwerkingsproces zal ik jullie besparen. Maar het komt er op neer dan ik er nu meer dan een jaar later nog niet mee klaar ben. Ik ben onlangs bij een psycholoog geweest wat me ontzettend heeft geholpen en ik ben ook blij dat ik die stap gezet heb. Het heeft me doen inzien dat ik veel pijn gewoon heb weggestopt en niet heb verwerkt. Maar om het nu echt te verwerken moet je wel de pleister van een etterende wond aftrekken met alle bij horende pijn en emoties.
En er zijn nog wat dingen waarmee ik zit en nu ik daar anders tegen aan kan kijken vind ik daar mijn weg wel mee. Ik ben eigenlijk gewoon benieuwd wat anderen hiervan vinden. Of er misschien mensen zijn die iets soortgelijks hebben mee gemaakt. En hoe gingen zij daarmee om? En tegelijk wil ik het gewoon van mij afschrijven.
*Waarschuwing dit is een lang verhaal!*
Ik wil even wat van mij afschrijven en misschien krijg ik nog wat nieuwe inzichten door jullie reacties. Ik heb nu meer dan een jaar geleden nu een nogal nare ervaring in de liefde gehad en dan is “naar” nogal een understatement.
Heb begon allemaal een aantal jaar geleden met een internet spel; “World of Warcraft”. Nu zal er bij sommige wel de haren recht overeind gaan staan. Gebeurd bij veel mensen die er wel van gehoord maar het nooit gezien hebben. Even voor de mensen die er echt nooit van hebben gehoord; Het is een spel dat je met veel mensen tegelijk speelt en waar veel tijd in gaat zitten. De algemene opvatting van de gemiddelde niet speler: Kansloos, triest en alleen voor zielige mensen. Uit eigen ervaring kan je nog beter toegeven dat je elk weekend in vrouwen kleding de lokale kroegen afstruint. Dan daal je minder in sociaal aanzien.
Maar genoeg daarover. Ik ben samen met mijn broer dat spel gaan spelen. Via dat spel hebben ik en mijn broer snel een aantal vrienden gekregen. Eerst was het nog oppervlakkig maar, al snel veranderde het in echte vriendschap. We gingen regelmatig samen uit ondanks dat de meeste aan de andere kant van Nederland woonden. Het ging goed totdat een van die vrienden een vriendin kreeg. Zij kenden elkaar ook via dat spel. Op zich ging dat goed totdat we met zijn allen, dus zij ook, een weekend weg gingen. Want na dat weekend merkte ik dat ik ontzettend verliefd op haar was.
En daar sta je dan met je gevoelens. Hopeloos verliefd op iemand waar je niet verliefd op mag zijn. Ik ben geen binnenvetter en liep tegen de muren op van ellende. Ik heb het een week voor me kunnen houden en toen heb ik het haar verteld via de mail. En directe confrontatie zou ik niet gekund hebben. De volgende dag kreeg ik haar afwijzing. Ze was geschrokken en niet boos o.i.d. maar ze wees me wel af.
Ik wist toen niet meer wat ik met mijzelf aan moest. Zo ellendig als toen had ik me nog nooit gevoeld. Nu gebeuren dit soort dingen wel vaker in een mensen leven en het valt meestal nog wel te overzien. Ik ben mentaal redelijk sterk en dacht dat ik er wel redelijk snel weer overheen zou zijn. Dat zou denk ik ook zijn gebeurd als het hele verhaal niet een smerig staartje had gekregen.
In de drie weken die volgden heb ik geen afstand van haar genomen. Dat kwam door een combinatie van factoren. Ten eerste kon ik niet zomaar weg blijven uit het spel. Het is op zijn minst verdacht te noemen als iemand die bijna iedere avond inlogt zomaar opeens weg blijft. Ten tweede zag ik ook in dat weglopen niet de oplossing zou zijn. Als het aanbleef tussen haar en die vriend zou ik nog vaak en veel geconfronteerd worden met haar. En ten derde natuurlijk valse hoop. Fout ik weet het maar, als je met dit soort dingen zit wint je gezonde verstand het niet vaak.
Tijdens die drie weken gebeurden er uiteraard dingen die mijn valse hoop bleven voeden. Het ging niet goed tussen haar en haar vriend. Ze gedroeg zich vreemd ten opzichte van hem en ik kreeg het gevoel dat ze steeds meer naar mij toe trok. En toen maakte ze het uit met die vriend. Uiteraard raakte ik hier helemaal door in de war. Nadat ze me nogmaals op het hart drukte dat het niet om en door mij kwam en dat ze niet verliefd op me was heb ik toch afstand van haar genomen.
Na een week radio stilte wilde ik weer met haar praten. Zij was inmiddels aan het daten met een ander. Iemand waar ze al een tijd verliefd op was. En dat bleek wederzijds te zijn. Iets wat ze me nooit verteld heeft voor die tijd. Ze raakte in paniek omdat ze niet wist hoe ze dit aan me moest vertellen. En het moest wel verteld worden aangezien ze nu wat met elkaar hadden. En nu vraag je je natuurlijk af waarom dit speciaal aan mij vermeld moest worden.
Daar kwam ik achter toen ik die ochtend een telefoontje kreeg van een bekende. Die jongen dus. “Hoi W. spreekt met je broer. Uuuuh, K. en ik hebben nu wat met elkaar.” ….stilte… “Uuuh, hallo? Ben je er nog?”. Tja, wat moet je dan zeggen? Gevoelsmatig lig je al bloedend op de grond en vervolgens kom de ambulance ook nog eens over je heen gereden. Ik weet niet hoelang ik voor me uit heb zitten staren. Ik denk dat ze hem bij GTST niet beter hadden kunnen bedenken. Ieder ander oke maar, je eigen broer?
En daar zit je dan. Een broer waar je niet kwaad op kan worden omdat, hij teveel voor je betekend en je begrijpt het van zijn kant. En op haar kan je ook niet kwaad worden. Ze heeft namelijk nooit een woord tegen je gelogen. Het enige wat ze kon verwijten was dat ze het pas zo laat vertelden. Maar dat was vooral omdat ze bang waren voor mijn reactie.
Het hele verwerkingsproces zal ik jullie besparen. Maar het komt er op neer dan ik er nu meer dan een jaar later nog niet mee klaar ben. Ik ben onlangs bij een psycholoog geweest wat me ontzettend heeft geholpen en ik ben ook blij dat ik die stap gezet heb. Het heeft me doen inzien dat ik veel pijn gewoon heb weggestopt en niet heb verwerkt. Maar om het nu echt te verwerken moet je wel de pleister van een etterende wond aftrekken met alle bij horende pijn en emoties.
En er zijn nog wat dingen waarmee ik zit en nu ik daar anders tegen aan kan kijken vind ik daar mijn weg wel mee. Ik ben eigenlijk gewoon benieuwd wat anderen hiervan vinden. Of er misschien mensen zijn die iets soortgelijks hebben mee gemaakt. En hoe gingen zij daarmee om? En tegelijk wil ik het gewoon van mij afschrijven.
vrijdag 9 oktober 2009 om 13:50
quote:Cereal schreef op 09 oktober 2009 @ 13:43:
Mijn mannelijke vrienden zijn meer van het kaliber “gut, hij zit er nog mee in zijn maag dus giet er nog maar een biertje in”.
Het is op dit forum van tevoren altijd moeilijk in te schatten maar dergelijk kaliber zul je ook hier kunnen treffen. Ik hoop voor jou dat je serieuze reacties krijgt.
* Gaat achterover zitten en vraagt zich af of het al tijd is voor biertje *
Mijn mannelijke vrienden zijn meer van het kaliber “gut, hij zit er nog mee in zijn maag dus giet er nog maar een biertje in”.
Het is op dit forum van tevoren altijd moeilijk in te schatten maar dergelijk kaliber zul je ook hier kunnen treffen. Ik hoop voor jou dat je serieuze reacties krijgt.
* Gaat achterover zitten en vraagt zich af of het al tijd is voor biertje *
vrijdag 9 oktober 2009 om 14:07
quote:Cereal schreef op 09 oktober 2009 @ 13:43:
Het hele verwerkingsproces zal ik jullie besparen. Maar het komt er op neer dan ik er nu meer dan een jaar later nog niet mee klaar ben. Ik ben onlangs bij een psycholoog geweest wat me ontzettend heeft geholpen en ik ben ook blij dat ik die stap gezet heb. Het heeft me doen inzien dat ik veel pijn gewoon heb weggestopt en niet heb verwerkt. Maar om het nu echt te verwerken moet je wel de pleister van een etterende wond aftrekken met alle bij horende pijn en emoties.
En er zijn nog wat dingen waarmee ik zit en nu ik daar anders tegen aan kan kijken vind ik daar mijn weg wel mee. Ik ben eigenlijk gewoon benieuwd wat anderen hiervan vinden. Of er misschien mensen zijn die iets soortgelijks hebben mee gemaakt. En hoe gingen zij daarmee om? En tegelijk wil ik het gewoon van mij afschrijven.
Ik heb je verhaal gelezen en als ik het goed begrijp heb je via een online spel een meisje ontmoet die onderdeel is gaan uitmaken van de vriendengroep waartoe ook jouw broer behoort. Met die groep zijn jullie een weekend weggeweest en na dit weekend realiseerde je dat je verliefd op dit meisje bent. Je hebt het haar verteld maar zij heeft jou direct laten weten deze gevoelens niet te beantwoorden. Dat heeft bij jou bepaalde emoties losgemaakt en vervolgens word je op een goede dag door je broer gebeld die jou vertelt dat hij de nieuwe vriend is van het meisje waar jij verliefd op bent. Dit heeft boven de emoties die je al had, zo een impact op je gehad dat je er na meer dan een jaar nog niet overheen bent en ook al bij een psycholoog bent geweest.
Mijn nuchtere mien boeren fluitjes verstand zegt mij dat jij zaken te verwerken hebt die helemaal niets met dat meisje dan wel jouw broer te maken hebben. Dat meisje en je broer zijn een symptoom van iets wat jij nog niet hebt verwerkt en jij gebruikt dit niet met opzet om er een probleem van te maken maar wel om hetgeen waar het echt om gaat te omzeilen.
Cereal, wat jij -naar mijn mening- moet gaan doen, is eens dit meisje en je broer laten voor wat het is. Het gaat niet (meer) om hun. Jij moet jezelf iets beter gaan leren kennen, door niet alleen te onderzoeken wie je bent maar ook hoe je bent en hoe je reageert onder bepaalde omstandigheden. Soul searching heet dat. Dat is niet alleen eng en een eenzaam proces maar als je vertrouwen blijft hebben in jezelf (en waar je nog meer in gelooft) dan komt het goed.
Het hele verwerkingsproces zal ik jullie besparen. Maar het komt er op neer dan ik er nu meer dan een jaar later nog niet mee klaar ben. Ik ben onlangs bij een psycholoog geweest wat me ontzettend heeft geholpen en ik ben ook blij dat ik die stap gezet heb. Het heeft me doen inzien dat ik veel pijn gewoon heb weggestopt en niet heb verwerkt. Maar om het nu echt te verwerken moet je wel de pleister van een etterende wond aftrekken met alle bij horende pijn en emoties.
En er zijn nog wat dingen waarmee ik zit en nu ik daar anders tegen aan kan kijken vind ik daar mijn weg wel mee. Ik ben eigenlijk gewoon benieuwd wat anderen hiervan vinden. Of er misschien mensen zijn die iets soortgelijks hebben mee gemaakt. En hoe gingen zij daarmee om? En tegelijk wil ik het gewoon van mij afschrijven.
Ik heb je verhaal gelezen en als ik het goed begrijp heb je via een online spel een meisje ontmoet die onderdeel is gaan uitmaken van de vriendengroep waartoe ook jouw broer behoort. Met die groep zijn jullie een weekend weggeweest en na dit weekend realiseerde je dat je verliefd op dit meisje bent. Je hebt het haar verteld maar zij heeft jou direct laten weten deze gevoelens niet te beantwoorden. Dat heeft bij jou bepaalde emoties losgemaakt en vervolgens word je op een goede dag door je broer gebeld die jou vertelt dat hij de nieuwe vriend is van het meisje waar jij verliefd op bent. Dit heeft boven de emoties die je al had, zo een impact op je gehad dat je er na meer dan een jaar nog niet overheen bent en ook al bij een psycholoog bent geweest.
Mijn nuchtere mien boeren fluitjes verstand zegt mij dat jij zaken te verwerken hebt die helemaal niets met dat meisje dan wel jouw broer te maken hebben. Dat meisje en je broer zijn een symptoom van iets wat jij nog niet hebt verwerkt en jij gebruikt dit niet met opzet om er een probleem van te maken maar wel om hetgeen waar het echt om gaat te omzeilen.
Cereal, wat jij -naar mijn mening- moet gaan doen, is eens dit meisje en je broer laten voor wat het is. Het gaat niet (meer) om hun. Jij moet jezelf iets beter gaan leren kennen, door niet alleen te onderzoeken wie je bent maar ook hoe je bent en hoe je reageert onder bepaalde omstandigheden. Soul searching heet dat. Dat is niet alleen eng en een eenzaam proces maar als je vertrouwen blijft hebben in jezelf (en waar je nog meer in gelooft) dan komt het goed.
vrijdag 9 oktober 2009 om 14:10
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:28
Hmm, geloof dat het allemaal een beetje onduidelijk is overgekomen. Ik heb niet al 1 jaar lang last achter elkaar gehad. Ik was er na een maand of twee overheen, dacht ik. Totdat omstandigheden op mijn werk ervoor zorgden dat ik onzettend gestressed raakte. Daardoor merkte ik dat ik het eigenlijk meer verdrongen dan verwerkt heb.
Het is ook niet zo dat ik niet meer functioneer daardoor ofzo. En jij heb gelijk Paloma het gaat daar inderdaad niet meer om hun. Zoals ik al schreef was het meer om van mij af te schrijven. Mijn contact met haar en mijn broer is nog steeds goed. Ik spreek ze bijna dagelijks. De psy heeft nooit geuit dat hij het raar vond ofzo dat ik er nu nog last van had.
In mijn pogingen het verhaal in te korten is de begrijpelijkheid een beetje verloren gegaan.
Het is ook niet zo dat ik niet meer functioneer daardoor ofzo. En jij heb gelijk Paloma het gaat daar inderdaad niet meer om hun. Zoals ik al schreef was het meer om van mij af te schrijven. Mijn contact met haar en mijn broer is nog steeds goed. Ik spreek ze bijna dagelijks. De psy heeft nooit geuit dat hij het raar vond ofzo dat ik er nu nog last van had.
In mijn pogingen het verhaal in te korten is de begrijpelijkheid een beetje verloren gegaan.
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:35
quote:Cereal schreef op 09 oktober 2009 @ 15:28:
Zoals ik al schreef was het meer om van mij af te schrijven.Zou je vandaag de dag nog kunnen zeggen dat je gevoelens voor dit meisje hebt? Of kan het zijn dat je iets mist in je leven, waardoor je nog aan de gevoelens denkt die je voor haar (had) hebt?
Zoals ik al schreef was het meer om van mij af te schrijven.Zou je vandaag de dag nog kunnen zeggen dat je gevoelens voor dit meisje hebt? Of kan het zijn dat je iets mist in je leven, waardoor je nog aan de gevoelens denkt die je voor haar (had) hebt?
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:48
quote:paloma schreef op 09 oktober 2009 @ 15:35:
[...]
Zou je vandaag de dag nog kunnen zeggen dat je gevoelens voor dit meisje hebt? Of kan het zijn dat je iets mist in je leven, waardoor je nog aan de gevoelens denkt die je voor haar (had) hebt?Het laatste. Mijn gevoelens voor haar zijn vriendschappelijk inmiddels en daar ben ik ook blij om. Maar ik mis inderdaad iets denk ik.
[...]
Zou je vandaag de dag nog kunnen zeggen dat je gevoelens voor dit meisje hebt? Of kan het zijn dat je iets mist in je leven, waardoor je nog aan de gevoelens denkt die je voor haar (had) hebt?Het laatste. Mijn gevoelens voor haar zijn vriendschappelijk inmiddels en daar ben ik ook blij om. Maar ik mis inderdaad iets denk ik.
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:53
quote:Cereal schreef op 09 oktober 2009 @ 15:48:
[...]
Het laatste. Mijn gevoelens voor haar zijn vriendschappelijk inmiddels en daar ben ik ook blij om. Maar ik mis inderdaad iets denk ik.
Ik ben het met kikkerkwaak eens dat de titel van je topic anders zou moeten zijn omdat je nu aangeeft niet meer verliefd op haar te zijn. Maar dat maakt niet uit. Je gevoelens naar haar toe zijn vriendschappelijk en dat is een fijne ontwikkeling voor iedereen en zo kun je ook een goede band blijven houden met je broer.
Cereal, vertel eens -en ik weet dat het niet eenvoudig is om gevoelens onder woorden te brengen- wat is het dat jij denkt te missen in je leven? Het van je afschrijven zou je kunnen helpen om verder te komen met je gevoelens die je ten opzichte van bepaalde zaken hebt.
[...]
Het laatste. Mijn gevoelens voor haar zijn vriendschappelijk inmiddels en daar ben ik ook blij om. Maar ik mis inderdaad iets denk ik.
Ik ben het met kikkerkwaak eens dat de titel van je topic anders zou moeten zijn omdat je nu aangeeft niet meer verliefd op haar te zijn. Maar dat maakt niet uit. Je gevoelens naar haar toe zijn vriendschappelijk en dat is een fijne ontwikkeling voor iedereen en zo kun je ook een goede band blijven houden met je broer.
Cereal, vertel eens -en ik weet dat het niet eenvoudig is om gevoelens onder woorden te brengen- wat is het dat jij denkt te missen in je leven? Het van je afschrijven zou je kunnen helpen om verder te komen met je gevoelens die je ten opzichte van bepaalde zaken hebt.
maandag 12 oktober 2009 om 13:08
quote:paloma schreef op 11 oktober 2009 @ 23:07:
Cereal, ben je daar nog?
Sorry, ik was van het weekend niet bij een computer in de buurt. Had ik even moeten zeggen.
In reactie op je reactie: Ik mis denk ik gewoon richting in mijn leven. Ik moet gewoon dingen gaan ondernemen en dat kan ook. Maar ik voel me verlamd door onzekerheid en angst. Gewoon doen is wat dat betreft makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik heb hoogtevrees en die verlammende angst is ongeveer vergelijkbaar. Totaal niet rationeel maar, het zorgt er wel voor dat ik dingen niet doe of uitstel.
Cereal, ben je daar nog?
Sorry, ik was van het weekend niet bij een computer in de buurt. Had ik even moeten zeggen.
In reactie op je reactie: Ik mis denk ik gewoon richting in mijn leven. Ik moet gewoon dingen gaan ondernemen en dat kan ook. Maar ik voel me verlamd door onzekerheid en angst. Gewoon doen is wat dat betreft makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik heb hoogtevrees en die verlammende angst is ongeveer vergelijkbaar. Totaal niet rationeel maar, het zorgt er wel voor dat ik dingen niet doe of uitstel.
maandag 12 oktober 2009 om 14:00
Ik vind het een onduidelijk verhaal. Je haalt er van alles bij dat er helemaal niet toe doet. En dat je broer iets met dat meisje heeft noem jij een 'smerig staartje' aan het hele verhaal, wat bedoel je daar nou mee? Alsof jij je verraden voelt ofzo. Terwijl dat meisje zich niet tegenover jou hoeft te verantwoorden en je broer ook niet. Jij hebt nooit iets met dat meisje gehad en zij heeft altijd duidelijk gezegd dat ze jou niet ziet zitten. Ik snap echt niet waarom je hier zo dramatisch over doet.
maandag 12 oktober 2009 om 14:22
Ik ben geen vrouw, maar ik zal ook niet zeggen dat je maar een extra biertje moet pakken. 
Maar tsja nogal vervelende situatie, en hoe rot het ook is je zult er toch overheen moeten komen.
Als dat niet 123 lukt zoals in jouw geval is de psych idd een goede oplossing.
Nog een tip als je geen binnenvetter bent, praat er dan over met mensen die jhe serieus nemen, en als het een keer nbeit goed gaat, houd het niet voor jezelf maar vertel het dan ook aan de psych, dat zal je helpen er zo snel mogelijk uit te komen.
PS; Wow spelen is niet perse alleen voor losers, net zoals een wijntje / biertje drinken ook niet allen voor alcoholisten. Tis prima zolang je er wat mate in weet te houden
Maar tsja nogal vervelende situatie, en hoe rot het ook is je zult er toch overheen moeten komen.
Als dat niet 123 lukt zoals in jouw geval is de psych idd een goede oplossing.
Nog een tip als je geen binnenvetter bent, praat er dan over met mensen die jhe serieus nemen, en als het een keer nbeit goed gaat, houd het niet voor jezelf maar vertel het dan ook aan de psych, dat zal je helpen er zo snel mogelijk uit te komen.
PS; Wow spelen is niet perse alleen voor losers, net zoals een wijntje / biertje drinken ook niet allen voor alcoholisten. Tis prima zolang je er wat mate in weet te houden
maandag 12 oktober 2009 om 20:56
quote:Cereal schreef op 12 oktober 2009 @ 13:08:
[...]
Sorry, ik was van het weekend niet bij een computer in de buurt. Had ik even moeten zeggen.
In reactie op je reactie: Ik mis denk ik gewoon richting in mijn leven. Ik moet gewoon dingen gaan ondernemen en dat kan ook. Maar ik voel me verlamd door onzekerheid en angst. Gewoon doen is wat dat betreft makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik heb hoogtevrees en die verlammende angst is ongeveer vergelijkbaar. Totaal niet rationeel maar, het zorgt er wel voor dat ik dingen niet doe of uitstel.
Je hoeft natuurlijk geen verantwoording af te leggen maar ik ben blij dat je er nog bent en hopelijk heb je van je weekend genoten.
Heb je over bovenstaande (vetgedrukte) zaken gesproken met de psycholoog? Of ben je misschien nog niet zover omdat je andere dingen hebt die eerst verwerkt moeten worden?
Wat je ook doet, Cereal, geef niet de moed op! Aan jezelf werken is een lang en eenzaam proces maar miljoenen mensen zijn je voorgegaan; dus je bent niet alleen .
[...]
Sorry, ik was van het weekend niet bij een computer in de buurt. Had ik even moeten zeggen.
In reactie op je reactie: Ik mis denk ik gewoon richting in mijn leven. Ik moet gewoon dingen gaan ondernemen en dat kan ook. Maar ik voel me verlamd door onzekerheid en angst. Gewoon doen is wat dat betreft makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik heb hoogtevrees en die verlammende angst is ongeveer vergelijkbaar. Totaal niet rationeel maar, het zorgt er wel voor dat ik dingen niet doe of uitstel.
Je hoeft natuurlijk geen verantwoording af te leggen maar ik ben blij dat je er nog bent en hopelijk heb je van je weekend genoten.
Heb je over bovenstaande (vetgedrukte) zaken gesproken met de psycholoog? Of ben je misschien nog niet zover omdat je andere dingen hebt die eerst verwerkt moeten worden?
Wat je ook doet, Cereal, geef niet de moed op! Aan jezelf werken is een lang en eenzaam proces maar miljoenen mensen zijn je voorgegaan; dus je bent niet alleen .
