Psyche
alle pijlers
Lijkt perfect, maar waarom voelt het dan NIET zo?
dinsdag 18 september 2007 om 10:47
Hallo,
Sinds het nieuwe studiejaar zit ik op kamers, zo´n 2 uur reizen vanaf mijn ouderlijk huis. Begonnen aan een nieuwe studie, waar ik onwijs veel zin in had. Dit moest het worden, eindelijk de studie waar ik van droomde, in een mooie stad, en uit huis. Het leek zo perfect.
Maar ik voel me er niet goed bij. Ik voel me eenzaam in mn kamertje, ik heb huisgenoten maar heb er niet echt contact mee... Ik kan niet wachten tot het weekend is, tot ik de trein naar huis kan pakken. Zondagavond voel ik me weer down. Ik wil niet naar de universiteit en ik wil niet naar mn kamer.
De opleiding... tjah, eigenlijk is het precies wat ik wil, maar toch voelt het niet goed. Ik vind het interessant, maar het is ontzettend moeilijk. Ik weet dat ik hier even doorheen moet en dat het wennen is en dat het vanzelf wel beter wordt (hoop ik) ... maar ik zie het gewoon nu al niet meer zitten...
Het ergste vind ik nog dat ik dit voel, want dit is wat ik na lang zoeken en na lang overwegen heb gekozen en wat me geweldig leek! En nu voel ik me zo!
Daar komt bij dat ik tijdens mijn opleiding erg veel moet praten/presenteren voor de klas... en ik ben erg onzeker, ik zie hier altijd als een berg tegenop.
Ik wil ervoor gaan! Ik wil dit leuk vinden! En ik wil het hier naar mn zin hebben... maar waarom is dat dan niet zo?
Ik voel me lusteloos en ik bedenk steeds vaker... ´wat heeft het allemaal voor zin?´ Het liefst blijf ik de hele dag in bed liggen, maar daar voel ik me dan ook weer rot onder...
Ik wou dit eigenlijk gewoon even van me afschrijven en ik vraag me af of iemand het herkent...
Sinds het nieuwe studiejaar zit ik op kamers, zo´n 2 uur reizen vanaf mijn ouderlijk huis. Begonnen aan een nieuwe studie, waar ik onwijs veel zin in had. Dit moest het worden, eindelijk de studie waar ik van droomde, in een mooie stad, en uit huis. Het leek zo perfect.
Maar ik voel me er niet goed bij. Ik voel me eenzaam in mn kamertje, ik heb huisgenoten maar heb er niet echt contact mee... Ik kan niet wachten tot het weekend is, tot ik de trein naar huis kan pakken. Zondagavond voel ik me weer down. Ik wil niet naar de universiteit en ik wil niet naar mn kamer.
De opleiding... tjah, eigenlijk is het precies wat ik wil, maar toch voelt het niet goed. Ik vind het interessant, maar het is ontzettend moeilijk. Ik weet dat ik hier even doorheen moet en dat het wennen is en dat het vanzelf wel beter wordt (hoop ik) ... maar ik zie het gewoon nu al niet meer zitten...
Het ergste vind ik nog dat ik dit voel, want dit is wat ik na lang zoeken en na lang overwegen heb gekozen en wat me geweldig leek! En nu voel ik me zo!
Daar komt bij dat ik tijdens mijn opleiding erg veel moet praten/presenteren voor de klas... en ik ben erg onzeker, ik zie hier altijd als een berg tegenop.
Ik wil ervoor gaan! Ik wil dit leuk vinden! En ik wil het hier naar mn zin hebben... maar waarom is dat dan niet zo?
Ik voel me lusteloos en ik bedenk steeds vaker... ´wat heeft het allemaal voor zin?´ Het liefst blijf ik de hele dag in bed liggen, maar daar voel ik me dan ook weer rot onder...
Ik wou dit eigenlijk gewoon even van me afschrijven en ik vraag me af of iemand het herkent...
dinsdag 18 september 2007 om 10:55
Volgens mij is dat normaal hoor.. had ik ook toen ik voor het eerst op kamers ging.. Je moet je draai nog zien te vinden. Wennen aan een nieuwe stad/omgeving/mensen/studie.
Probeer in ieder geval wat afleiding te zoeken, sporten, bijbaan of iets dergelijks. Mischien een studentenvereniging?
Dan zit je in ieder geval niet elke avond alleen.
Probeer in ieder geval wat afleiding te zoeken, sporten, bijbaan of iets dergelijks. Mischien een studentenvereniging?
Dan zit je in ieder geval niet elke avond alleen.
dinsdag 18 september 2007 om 11:11
Toen ik op kamers ging heb ik het de eerste weken ook echt niet naar mijn zin gehad. Studie was wel leuk maar ik zat liever op school dan eenzaam op mijn kamertje. Ik begon op maandagochtend alweer af te tellen tot vrijdagmiddag.... Ik had daar ook geen leuke huisgenoten en ben na een maand of 6 op zoek gegaan naar een nieuwe kamer. Dat had ik dus veel eerder moeten doen!
Het is niet gek dat je moet wennen aan de nieuwe situatie, zowel op kamers als je nieuwe studie. Lijkt het op dit moment niet moeilijker dan het is? Laat het eerst even op je af komen en misschien vallen de tentamens best mee. Als je je niet thuis voelt op je kamer dan zou ik gewoon lekker op zoek gaan naar een andere! Dat was in ieder geval voor mij de oplossing.
Het is niet gek dat je moet wennen aan de nieuwe situatie, zowel op kamers als je nieuwe studie. Lijkt het op dit moment niet moeilijker dan het is? Laat het eerst even op je af komen en misschien vallen de tentamens best mee. Als je je niet thuis voelt op je kamer dan zou ik gewoon lekker op zoek gaan naar een andere! Dat was in ieder geval voor mij de oplossing.
dinsdag 18 september 2007 om 12:42
Je kan ook bijvoorbeeld nagaan bij je mentor of je terecht kan bij een speciale cursus georganiseerd voor studenten die graag willen oefenen met presenteren bijvoorbeeld, dit als klein steuntje in de rug wellicht?
Natuurlijk is het wennen, alles is nieuw en kost tijd en energie. Maar geef het nog even een kans!
Natuurlijk is het wennen, alles is nieuw en kost tijd en energie. Maar geef het nog even een kans!
dinsdag 18 september 2007 om 12:47
Veronique, ik heb het ook zo gehad! ik miste zelfs mijn broertje op een gegeven moment waar ik áltijd ruzie mee had!
Ik sluit me helemaal aan bij Kitty: ga de deur uit! In elke studentenstad zijn cursussen, (sport)verenigingen en gezelligheidsclubs! Geeft het nog even, en probeer niet te veel alleen op je kamer te zitten, maar ga bv. koffie drinken met je studiegenoten! Veel succes en ik twijfel er niet aan dat je het naar je zin zult krijgen ;-)!! groetjes, Piba
Ik sluit me helemaal aan bij Kitty: ga de deur uit! In elke studentenstad zijn cursussen, (sport)verenigingen en gezelligheidsclubs! Geeft het nog even, en probeer niet te veel alleen op je kamer te zitten, maar ga bv. koffie drinken met je studiegenoten! Veel succes en ik twijfel er niet aan dat je het naar je zin zult krijgen ;-)!! groetjes, Piba
dinsdag 18 september 2007 om 13:52
in het begin ging ik elk weekend naar huis, meteen vrijdag na het laatste college.. daarna een keer op zaterdag, toen bleef ik een weekend op mijn kamer want ik had plannen gemaakt daar, en uiteindelijk had ik het zo druk met mijn sociale leven dat ik echt moest plannen om een weekend in de 3 maanden naar huis te gaan..
Let maar op, zo vergaat het jou straks ook.. voor je het weet blijf je alle vakanties ook op in je nieuwe stad!
Let maar op, zo vergaat het jou straks ook.. voor je het weet blijf je alle vakanties ook op in je nieuwe stad!
dinsdag 18 september 2007 om 14:32
Bedankt voor de reacties! Voelt toch wel ´fijn´ dat ik niet de enige ben die dit heeft (of gehad heeft)
Ik weet dat het waarschijnlijk wel beter gaat over een tijdje en dat ik dan echt zoiets heb van: waar maakte ik me druk om!
Alle begin is even wennen, maar vooral nu ga ik zo doemdenken... echt zo van: ik vind hier nooit nieuwe vrienden, de mensen van mn opleiding moeten me niet... als ik dat ´vroeger´ had, bij mn eerdere opleidingen, dan dacht ik: boeiend, ik heb mn vrienden hier thuis wonen (toen ik nog thuis woonde dus)
En kwam ik elke avond thuis bij mn ouders en was het gewoon weer vertrouwd.
Ik weet dat ik idd wat meer de deur uit moet gaan, zélf contacten zoeken,dingen doen etc. want een ander gaat het niet voor me doen... maar tegelijkertijd vind ik het doodeng en ben ik liever alleen in mn kamertje dan dat ik probeer ergens bij te horen met de kans op afwijzing of dat ik dichtklap...
Zoals daarnet ook weer. Kwam ik de collegezaal in en ga zitten bij wat meisjes uit mn klas, verder dan ´hoi´ kom ik niet! Ik wist niks te zeggen... met als gevolg dat die meiden dus alleen met elkaar praten en niet met mij... en dat terwijl ik me nog zó had voorgenomen om me te gaan mengen! AAARGH! Ik word gewoon gestoord van mezelf!
Ik weet dat het waarschijnlijk wel beter gaat over een tijdje en dat ik dan echt zoiets heb van: waar maakte ik me druk om!
Alle begin is even wennen, maar vooral nu ga ik zo doemdenken... echt zo van: ik vind hier nooit nieuwe vrienden, de mensen van mn opleiding moeten me niet... als ik dat ´vroeger´ had, bij mn eerdere opleidingen, dan dacht ik: boeiend, ik heb mn vrienden hier thuis wonen (toen ik nog thuis woonde dus)
En kwam ik elke avond thuis bij mn ouders en was het gewoon weer vertrouwd.
Ik weet dat ik idd wat meer de deur uit moet gaan, zélf contacten zoeken,dingen doen etc. want een ander gaat het niet voor me doen... maar tegelijkertijd vind ik het doodeng en ben ik liever alleen in mn kamertje dan dat ik probeer ergens bij te horen met de kans op afwijzing of dat ik dichtklap...
Zoals daarnet ook weer. Kwam ik de collegezaal in en ga zitten bij wat meisjes uit mn klas, verder dan ´hoi´ kom ik niet! Ik wist niks te zeggen... met als gevolg dat die meiden dus alleen met elkaar praten en niet met mij... en dat terwijl ik me nog zó had voorgenomen om me te gaan mengen! AAARGH! Ik word gewoon gestoord van mezelf!
woensdag 19 september 2007 om 09:17
Lieve Veronique
Ik herken dit heel goed! Ik ben inmiddels afgestudeerd, maar toen ik net op kamers woonde, heb ik het gepresteerd om , toen ik na de kerstvakantie weer terug naaar mijn kamer " moest" om de eerstvolgende treinverbinding Maastricht Utrecht weer naar huis te pakken. Ik heb me ziekgemeld en wilde niet meer terug naar het zuiden. Ik voelde me er ontzettend alleen, mijn nieuwe contacten vond ik niet leuk omdat ze niet waren als mijn vrienden thuis, mijn huis voelde niet zo vertrouwd, en ik stond overal alleen ( voor voor mijn gevoel ). Heel langzaam werd dit beter. Ik realiseerde me dat ik ook wel erg ongeduldig was: een nieuw leven opbouwen met zoveel veranderingen en onzekerheden gaat niet van de een op de andere dag en zeker niet zonder slag of stoot.
Het ging beter toen ik beter in mijn studie kwam te zitten, de weg op de universiteit beter kende, de supermarkt uit mijn hoofd kende, en mijn nieuwe stad langzaam van mij werd. Ik sloot me aan bij een sportclubje waar het in het begin totaal niet lukte met de sociale contacten, maar waarbij ik langzaamaan toch opgenomen werd. Ik kreeg vriendinnetjes waarmee ik soms op zaterdagavond in mijn studentenstad leuke avonden organiseerde.Ik voelde me steeds beter en steeds meer thuis. En nu? Nu ben ik aan het werk en heb ik heimwee naar die goede oude tijd aldaar!
Succes
Ik herken dit heel goed! Ik ben inmiddels afgestudeerd, maar toen ik net op kamers woonde, heb ik het gepresteerd om , toen ik na de kerstvakantie weer terug naaar mijn kamer " moest" om de eerstvolgende treinverbinding Maastricht Utrecht weer naar huis te pakken. Ik heb me ziekgemeld en wilde niet meer terug naar het zuiden. Ik voelde me er ontzettend alleen, mijn nieuwe contacten vond ik niet leuk omdat ze niet waren als mijn vrienden thuis, mijn huis voelde niet zo vertrouwd, en ik stond overal alleen ( voor voor mijn gevoel ). Heel langzaam werd dit beter. Ik realiseerde me dat ik ook wel erg ongeduldig was: een nieuw leven opbouwen met zoveel veranderingen en onzekerheden gaat niet van de een op de andere dag en zeker niet zonder slag of stoot.
Het ging beter toen ik beter in mijn studie kwam te zitten, de weg op de universiteit beter kende, de supermarkt uit mijn hoofd kende, en mijn nieuwe stad langzaam van mij werd. Ik sloot me aan bij een sportclubje waar het in het begin totaal niet lukte met de sociale contacten, maar waarbij ik langzaamaan toch opgenomen werd. Ik kreeg vriendinnetjes waarmee ik soms op zaterdagavond in mijn studentenstad leuke avonden organiseerde.Ik voelde me steeds beter en steeds meer thuis. En nu? Nu ben ik aan het werk en heb ik heimwee naar die goede oude tijd aldaar!
Succes
