Psyche
alle pijlers
Lotgenoten gezocht: depressieve dochter
zaterdag 11 januari 2025 om 03:15
Het leven is voor onze dochter al jarenlang een strijd.
Op dit moment zit ze al bijna twee jaar thuis met een depressie die steeds erger wordt.
Ze loopt bij een psychiater, slikt medicatie en daarbij heeft ze nog heel veel andere therapieën geprobeerd.
Soms gaat het een tijdje beter, maar niets werkt voor een langere termijn.
Ze woont thuis en we houden zielsveel van haar, maar het is ook slopend voor ons als ouders.
Uiteraard is het het zwaarste voor haarzelf en als ik het kon overnemen, dan deed ik dat direct.
Ik ken geen andere ouders die ook in zo'n situatie zitten.
Misschien herken jij je in dit verhaal en kunnen we elkaar steunen?
Op dit moment zit ze al bijna twee jaar thuis met een depressie die steeds erger wordt.
Ze loopt bij een psychiater, slikt medicatie en daarbij heeft ze nog heel veel andere therapieën geprobeerd.
Soms gaat het een tijdje beter, maar niets werkt voor een langere termijn.
Ze woont thuis en we houden zielsveel van haar, maar het is ook slopend voor ons als ouders.
Uiteraard is het het zwaarste voor haarzelf en als ik het kon overnemen, dan deed ik dat direct.
Ik ken geen andere ouders die ook in zo'n situatie zitten.
Misschien herken jij je in dit verhaal en kunnen we elkaar steunen?
zaterdag 11 januari 2025 om 13:06
Het is inderdaad slopend. Wat bij ons de ommekeer gebracht heeft is een opname van een jaar waarbij heel gericht gewerkt kon worden aan de problemen van kind.
Ik moest daarvoor wel eerst zelf uitvallen, voordat doordrong dat we als gezin niet verder konden op de manier zoals het ging.
Met kind gaat het inmiddels veel beter (en met ons als ouders daardoor ook).
Ik moest daarvoor wel eerst zelf uitvallen, voordat doordrong dat we als gezin niet verder konden op de manier zoals het ging.
Met kind gaat het inmiddels veel beter (en met ons als ouders daardoor ook).
zaterdag 11 januari 2025 om 13:14
Mijn kind heeft al sinds ze 7 is depressieve periodes. Ze is nu ruim volwassen. Ze variëren van milder tot zeer ernstig.
Het gaat nu alweer een jaar goed gelukkig. Ze neemt echter nog steeds medicatie en krijgt therapie. Het blijft een zorg. Iets waar ik denk ik voor de rest van mijn leven alert op zal blijven. En het is slopend. Het heeft mij een burn-out opgeleverd. Alleenstaande ouder en die zorg erbij was uiteindelijk te veel.
Het gaat nu alweer een jaar goed gelukkig. Ze neemt echter nog steeds medicatie en krijgt therapie. Het blijft een zorg. Iets waar ik denk ik voor de rest van mijn leven alert op zal blijven. En het is slopend. Het heeft mij een burn-out opgeleverd. Alleenstaande ouder en die zorg erbij was uiteindelijk te veel.
zaterdag 11 januari 2025 om 14:27
Bedankt voor jullie reacties.
Ze is 22 jaar en de problemen beginnen zo'n 9 jaar geleden, maar zijn de laatste jaren toegenomen.
Wij, als ouders, hebben geen hulp. Gelukkig hebben we wel heel veel steun aan elkaar.
Ik vind het heel zwaar dat ze bijna altijd thuis is en wordt er zelf ook down van.
Mijn man kan dit gelukkig iets beter van zich afzetten.
Een opname zou echt rust geven, maar dat ziet ze niet zitten. En wij eigenlijk ook niet. Ze is snel overprikkeld en ik ben ook bang dat ze zich dan alleen maar slechter gaat voelen.
Haar psychiater verhoogt momenteel telkens haar medicatie en voor mijn gevoel werkt dit averechts.
Ze is 22 jaar en de problemen beginnen zo'n 9 jaar geleden, maar zijn de laatste jaren toegenomen.
Wij, als ouders, hebben geen hulp. Gelukkig hebben we wel heel veel steun aan elkaar.
Ik vind het heel zwaar dat ze bijna altijd thuis is en wordt er zelf ook down van.
Mijn man kan dit gelukkig iets beter van zich afzetten.
Een opname zou echt rust geven, maar dat ziet ze niet zitten. En wij eigenlijk ook niet. Ze is snel overprikkeld en ik ben ook bang dat ze zich dan alleen maar slechter gaat voelen.
Haar psychiater verhoogt momenteel telkens haar medicatie en voor mijn gevoel werkt dit averechts.
rapunzel wijzigde dit bericht op 11-01-2025 14:28
Reden: Typefout
Reden: Typefout
0.16% gewijzigd
maandag 13 januari 2025 om 02:19
Wat ontzettend fijn dat het nu veel beter gaat!OgenvanTijgers schreef: ↑11-01-2025 13:06Het is inderdaad slopend. Wat bij ons de ommekeer gebracht heeft is een opname van een jaar waarbij heel gericht gewerkt kon worden aan de problemen van kind.
Ik moest daarvoor wel eerst zelf uitvallen, voordat doordrong dat we als gezin niet verder konden op de manier zoals het ging.
Met kind gaat het inmiddels veel beter (en met ons als ouders daardoor ook).
Hoe oud was jullie kind tijdens de opname?
En inderdaad, soms komt er een moment dat er geen andere keuze is.
maandag 13 januari 2025 om 02:24
Wauw, jullie hebben dus ook al heel wat zware jaren achter de rug.lonelycat schreef: ↑11-01-2025 13:14Mijn kind heeft al sinds ze 7 is depressieve periodes. Ze is nu ruim volwassen. Ze variëren van milder tot zeer ernstig.
Het gaat nu alweer een jaar goed gelukkig. Ze neemt echter nog steeds medicatie en krijgt therapie. Het blijft een zorg. Iets waar ik denk ik voor de rest van mijn leven alert op zal blijven. En het is slopend. Het heeft mij een burn-out opgeleverd. Alleenstaande ouder en die zorg erbij was uiteindelijk te veel.
Fijn dat het nu al een jaar goed gaat!
Heeft ze een "gewoon" zelfstandig leven?
Petje af hoor, dat je het helemaal alleen hebt gedaan.
En ik kan me heel goed voorstellen dat het teveel was.
Hier kunnen man en ik elkaar nog afwisselen en dan nog is het mij af en toe teveel.
maandag 13 januari 2025 om 02:30
Gelukkig heb ik genoeg tijd voor mijzelf.
Ik werk wel, maar niet zoveel.
Ons oudste kind van 25 woont niet meer thuis en onze jongste is 20 en woont nog thuis en studeert nog.
Hoe oud is jullie dochter en woont zij nog thuis?
Fijn dat het beter gaat dan vorig jaar. Komt dat door medicatie, therapie of is het vanzelf beter gegaan?
maandag 13 januari 2025 om 05:53
Je kan het ook anders bekijken...
Met al jullie goede bedoelingen maken jullie het voor haar ook wel mogelijk om thuis te zitten en niets te doen. Soms zijn ouders wat 'curling'... heb ik zelf ook gehad, hoor. De hele weg willen effenen, zodat het kind geen obstakels op haar weg tegen komt.
Je geeft aan dat het voor jou/ jullie ook erg zwaar wordt...Waarom cijfer je jezelf zo weg? Door dochter te ontslaan van alle verantwoordelijkheden , wordt het leven niet perse fijner. Wat als jullie eens wat meer voor jezelf opkomen? 'Maartje, we vinden het echt heel naar hoe je erbij staat, maar voor ons wordt het zo ook erg zwaar. Zullen we samen eens gaan kijken naar een zinvolle dagbesteding/ behandelingsopname/ meer hulp van buitenaf'...whatever. Door haar maar thuis te laten zitten, geef je ook een signaal dat je niet denkt dat ze wat kan. Onbewust dan, he?
Wat ik zeker zou aanraden is een goede systeemtherapeut. Die met jullie ontrafelt hoe jullie gezinssysteem in elkaar zit. Wat is helpend en wat niet?
Dit is een hele ommeslag, maar vaak werkt het wel! Steeds maar meer medicatie is ook niet perse de oplossing, al kan het zeker helpend zijn om wat medicatie ter ondersteuning te geven.
Met al jullie goede bedoelingen maken jullie het voor haar ook wel mogelijk om thuis te zitten en niets te doen. Soms zijn ouders wat 'curling'... heb ik zelf ook gehad, hoor. De hele weg willen effenen, zodat het kind geen obstakels op haar weg tegen komt.
Je geeft aan dat het voor jou/ jullie ook erg zwaar wordt...Waarom cijfer je jezelf zo weg? Door dochter te ontslaan van alle verantwoordelijkheden , wordt het leven niet perse fijner. Wat als jullie eens wat meer voor jezelf opkomen? 'Maartje, we vinden het echt heel naar hoe je erbij staat, maar voor ons wordt het zo ook erg zwaar. Zullen we samen eens gaan kijken naar een zinvolle dagbesteding/ behandelingsopname/ meer hulp van buitenaf'...whatever. Door haar maar thuis te laten zitten, geef je ook een signaal dat je niet denkt dat ze wat kan. Onbewust dan, he?
Wat ik zeker zou aanraden is een goede systeemtherapeut. Die met jullie ontrafelt hoe jullie gezinssysteem in elkaar zit. Wat is helpend en wat niet?
Dit is een hele ommeslag, maar vaak werkt het wel! Steeds maar meer medicatie is ook niet perse de oplossing, al kan het zeker helpend zijn om wat medicatie ter ondersteuning te geven.
maandag 13 januari 2025 om 07:23
Onze dochter is 15. Wij hebben nog twee dochters die 17 en 13 zijn.Rapunzel schreef: ↑13-01-2025 02:30Gelukkig heb ik genoeg tijd voor mijzelf.
Ik werk wel, maar niet zoveel.
Ons oudste kind van 25 woont niet meer thuis en onze jongste is 20 en woont nog thuis en studeert nog.
Hoe oud is jullie dochter en woont zij nog thuis?
Fijn dat het beter gaat dan vorig jaar. Komt dat door medicatie, therapie of is het vanzelf beter gegaan?
Dat het beter gaat komt vooral doordat ze hulp wilde. Ze is altijd open geweest naar ons toe. Ze heeft een fijne therapeut.
Dochter is altijd naar school blijven gaan. Al was het minimaal. Ze zat op VWO en is vorig jaar naar de Havo gegaan. Nu doet ze Havo 2 over. Dat geeft heel veel rust. De vraag is of ze de Havo gaat halen maar dat is voor latere zorg. Ze gaat nu zo'n 3 dagen naar school. Meer lukt niet.
maandag 13 januari 2025 om 07:25
Hier kregen wij gezinstherapie voor. Het gezin werd een soort van doorgelicht. Wij kregen hulp met hoe we dingen aan moesten pakken. En ze benadrukte wat er allemaal goed ging! Wij hebben daar veel aan gehad.Sophie schreef: ↑13-01-2025 05:53Je kan het ook anders bekijken...
Met al jullie goede bedoelingen maken jullie het voor haar ook wel mogelijk om thuis te zitten en niets te doen. Soms zijn ouders wat 'curling'... heb ik zelf ook gehad, hoor. De hele weg willen effenen, zodat het kind geen obstakels op haar weg tegen komt.
Je geeft aan dat het voor jou/ jullie ook erg zwaar wordt...Waarom cijfer je jezelf zo weg? Door dochter te ontslaan van alle verantwoordelijkheden , wordt het leven niet perse fijner. Wat als jullie eens wat meer voor jezelf opkomen? 'Maartje, we vinden het echt heel naar hoe je erbij staat, maar voor ons wordt het zo ook erg zwaar. Zullen we samen eens gaan kijken naar een zinvolle dagbesteding/ behandelingsopname/ meer hulp van buitenaf'...whatever. Door haar maar thuis te laten zitten, geef je ook een signaal dat je niet denkt dat ze wat kan. Onbewust dan, he?
Wat ik zeker zou aanraden is een goede systeemtherapeut. Die met jullie ontrafelt hoe jullie gezinssysteem in elkaar zit. Wat is helpend en wat niet?
Dit is een hele ommeslag, maar vaak werkt het wel! Steeds maar meer medicatie is ook niet perse de oplossing, al kan het zeker helpend zijn om wat medicatie ter ondersteuning te geven.
maandag 13 januari 2025 om 07:27
Waarom zou prikkelgevoeligheid een reden zijn om niet te gaan voor een opname? Ze zal de enige niet zijn die daar last van heeft. Bij mijn kind was er voldoende mogelijkheid om zich terug te trekken op kind's eigen kamer zodra dat nodig was. Het is wel belangrijk om eerst een goede diagnose te hebben, zodat opname op een geschikte groep kan plaatsvinden. Hier hebben we daar een jaar op moeten wachten helaas. Kind was destijds jong volwassen.
maandag 13 januari 2025 om 09:34
Ik heb geen kinderen maar ik ben de depressieve dochter geweest, vanaf jongs af aan dus ik snap hoe zwaar het voor je is om haar om je heen te hebben.
Mijn moeder vond dat ook heel moeilijk en ik begrijp dat heel goed. Toen had ik daar niet echt een idee van, maar toen ik met een vrouw om ging die echt zwaar depressief was ( in een fase dat ik weer eens lekker in mijn vel zat ) begreep ik pas hoe slopend dat geweest moest zijn voor haar en mijn broer. Hoeveel energie het zuigt.
Goed dat ze al hulp krijgt, maar ik wilde nog even een ander idee voor hulp opperen. Is een hulphond niet iets voor haar? Je hebt ze in alle vormen en maten tegenwoordig, ook voor mensen met flinke depressies. Ze heeft al therapie en medicatie dus wellicht is het net iets extra's voor haar. Het is maar een idee hoor, wellicht hebben jullie al een hond of niets met honden. Jij moet het ook in huis nemen natuurlijk en dat moet je maar net willen/kunnen. Ik herken van mezelf dat ik flink in de put zat tijdens corona, ik was mijn baan kwijt, ik kreeg long covid klachten en had nergens meer zin in.
Tot mijn oppashond op mijn pad kwam. Die heeft mij echt gered uit die donkere tijd. Ik leefde er helemaal van op om drie keer per week met hem te wandelen, om hem te logeren te hebben. Ik vond het echt heerlijk.
Misschien kan ze zoiets proberen? Het is misschien een suf idee hoor maar hier hielp die hond beter dan jaren therapie bij mij geholpen had. Ik zie mijn hond nu al drie jaar en ik ben nog altijd gek op hem en zie hem als mijn redder in nood.
Mijn moeder vond dat ook heel moeilijk en ik begrijp dat heel goed. Toen had ik daar niet echt een idee van, maar toen ik met een vrouw om ging die echt zwaar depressief was ( in een fase dat ik weer eens lekker in mijn vel zat ) begreep ik pas hoe slopend dat geweest moest zijn voor haar en mijn broer. Hoeveel energie het zuigt.
Goed dat ze al hulp krijgt, maar ik wilde nog even een ander idee voor hulp opperen. Is een hulphond niet iets voor haar? Je hebt ze in alle vormen en maten tegenwoordig, ook voor mensen met flinke depressies. Ze heeft al therapie en medicatie dus wellicht is het net iets extra's voor haar. Het is maar een idee hoor, wellicht hebben jullie al een hond of niets met honden. Jij moet het ook in huis nemen natuurlijk en dat moet je maar net willen/kunnen. Ik herken van mezelf dat ik flink in de put zat tijdens corona, ik was mijn baan kwijt, ik kreeg long covid klachten en had nergens meer zin in.
Tot mijn oppashond op mijn pad kwam. Die heeft mij echt gered uit die donkere tijd. Ik leefde er helemaal van op om drie keer per week met hem te wandelen, om hem te logeren te hebben. Ik vond het echt heerlijk.
Misschien kan ze zoiets proberen? Het is misschien een suf idee hoor maar hier hielp die hond beter dan jaren therapie bij mij geholpen had. Ik zie mijn hond nu al drie jaar en ik ben nog altijd gek op hem en zie hem als mijn redder in nood.
I have a tender spot in my heart for cripples, bastards and broken things.
maandag 13 januari 2025 om 18:56
Ik snap zeker wat je bedoelt Sophie, ik ben ook een enorme "curling" moeder.Sophie schreef: ↑13-01-2025 05:53Je kan het ook anders bekijken...
Met al jullie goede bedoelingen maken jullie het voor haar ook wel mogelijk om thuis te zitten en niets te doen. Soms zijn ouders wat 'curling'... heb ik zelf ook gehad, hoor. De hele weg willen effenen, zodat het kind geen obstakels op haar weg tegen komt.
Je geeft aan dat het voor jou/ jullie ook erg zwaar wordt...Waarom cijfer je jezelf zo weg? Door dochter te ontslaan van alle verantwoordelijkheden , wordt het leven niet perse fijner. Wat als jullie eens wat meer voor jezelf opkomen? 'Maartje, we vinden het echt heel naar hoe je erbij staat, maar voor ons wordt het zo ook erg zwaar. Zullen we samen eens gaan kijken naar een zinvolle dagbesteding/ behandelingsopname/ meer hulp van buitenaf'...whatever. Door haar maar thuis te laten zitten, geef je ook een signaal dat je niet denkt dat ze wat kan. Onbewust dan, he?
Wat ik zeker zou aanraden is een goede systeemtherapeut. Die met jullie ontrafelt hoe jullie gezinssysteem in elkaar zit. Wat is helpend en wat niet?
Dit is een hele ommeslag, maar vaak werkt het wel! Steeds maar meer medicatie is ook niet perse de oplossing, al kan het zeker helpend zijn om wat medicatie ter ondersteuning te geven.
Gelukkig geeft ze, als ze zich goed voelt, goed haar grenzen aan en regelt ze zoveel mogelijk zelf.
Wij en haar therapeuten hebben heel vaak benadrukt hoe belangrijk een goed dagritme is en zelf wil ze dit ook graag.
Maar als het slecht gaat lukt haar dat gewoon niet.
Ze is een half jaar geleden ook begonnen met een baantje via een jobcoach, maar ook dat heeft ze niet volgehouden.
Ze wil echt heel graag werken en is heel teleurgesteld in zichzelf dat het niet lukt.
Lang geleden heb ik weleens in een wanhopige bui gezegd hoe zwaar dit voor ons, als ouders, is. Dat snapte ze zeker, maar ze is toen ook dagen overstuur geweest omdat ze zich zo schuldig voelde.
Misschien ben ik wel veel te soft, maar ik ben bang dat als ik echt vertel hoe zwaar het ons valt ze rare dingen gaat doen.
Het leven hoeft van haar al niet meer en ik wil haar absoluut niet het laatste zetje geven.
maandag 13 januari 2025 om 19:00
Wat moet dat zwaar voor je zijn geweest Junubee!Jujubee schreef: ↑13-01-2025 09:34Ik heb geen kinderen maar ik ben de depressieve dochter geweest, vanaf jongs af aan dus ik snap hoe zwaar het voor je is om haar om je heen te hebben.
Mijn moeder vond dat ook heel moeilijk en ik begrijp dat heel goed. Toen had ik daar niet echt een idee van, maar toen ik met een vrouw om ging die echt zwaar depressief was ( in een fase dat ik weer eens lekker in mijn vel zat ) begreep ik pas hoe slopend dat geweest moest zijn voor haar en mijn broer. Hoeveel energie het zuigt.
Goed dat ze al hulp krijgt, maar ik wilde nog even een ander idee voor hulp opperen. Is een hulphond niet iets voor haar? Je hebt ze in alle vormen en maten tegenwoordig, ook voor mensen met flinke depressies. Ze heeft al therapie en medicatie dus wellicht is het net iets extra's voor haar. Het is maar een idee hoor, wellicht hebben jullie al een hond of niets met honden. Jij moet het ook in huis nemen natuurlijk en dat moet je maar net willen/kunnen. Ik herken van mezelf dat ik flink in de put zat tijdens corona, ik was mijn baan kwijt, ik kreeg long covid klachten en had nergens meer zin in.
Tot mijn oppashond op mijn pad kwam. Die heeft mij echt gered uit die donkere tijd. Ik leefde er helemaal van op om drie keer per week met hem te wandelen, om hem te logeren te hebben. Ik vond het echt heerlijk.
Misschien kan ze zoiets proberen? Het is misschien een suf idee hoor maar hier hielp die hond beter dan jaren therapie bij mij geholpen had. Ik zie mijn hond nu al drie jaar en ik ben nog altijd gek op hem en zie hem als mijn redder in nood.
Hoe gaat het nu met je?
En helemaal geen suf idee!
Hier geen hond, maar een kat waar ze echt knettergek op is.
We noemen haar ook haar "therapiekat". Want wat jij ook zegt, die liefde van een dier doet zoveel goeds.
Onze kat ligt altijd bij haar en is echt een grote steun voor haar, dus dat zit wel goed.
maandag 13 januari 2025 om 19:07
Zo sneu he, op die leeftijd moet je juist zo genieten.Sabine schreef: ↑13-01-2025 07:23Onze dochter is 15. Wij hebben nog twee dochters die 17 en 13 zijn.
Dat het beter gaat komt vooral doordat ze hulp wilde. Ze is altijd open geweest naar ons toe. Ze heeft een fijne therapeut.
Dochter is altijd naar school blijven gaan. Al was het minimaal. Ze zat op VWO en is vorig jaar naar de Havo gegaan. Nu doet ze Havo 2 over. Dat geeft heel veel rust. De vraag is of ze de Havo gaat halen maar dat is voor latere zorg. Ze gaat nu zo'n 3 dagen naar school. Meer lukt niet.
Maar heel fijn dat ze al die tijd naar school is blijven gaan.
Onze dochter gelukkig ook, ook al was het minimaal.
Ze zat ook op de havo en gelukkig kan ze goed leren en is daardoor altijd overgegaan. Toen ze over was naar 4 havo is ze naar het MBO gegaan en daar heeft ze ook haar dioloma gehaald.
Toen ze nog naar school ging, had ze voor haar gevoel nog een redelijk gewoon leven. En dat is nu weggevallen en ook een grote reden van haar verslechtering denk ik.
Kunnen je andere dochters er een beetje mee omgaan?
maandag 13 januari 2025 om 19:13
Ik ben zo bang dat ze daar helemaal gek van wordt, van al die mensen en prikkels om haar heen.OgenvanTijgers schreef: ↑13-01-2025 07:27Waarom zou prikkelgevoeligheid een reden zijn om niet te gaan voor een opname? Ze zal de enige niet zijn die daar last van heeft. Bij mijn kind was er voldoende mogelijkheid om zich terug te trekken op kind's eigen kamer zodra dat nodig was. Het is wel belangrijk om eerst een goede diagnose te hebben, zodat opname op een geschikte groep kan plaatsvinden. Hier hebben we daar een jaar op moeten wachten helaas. Kind was destijds jong volwassen.
Ik ben weleens een paar keer bij iemand, die in opname zat, geweest en had echt het gevoel of ik in een "gekkenhuis" op bezoek was.
Dat klinkt heel onaardig, maar de één slaakte alleen maar harde kreten, de andere was aan het schreeuwen, de derde was aan het heen- en weer wiegen.
Maar dat zal ongetwijfeld op iedere afdeling anders zijn.
Het blijft uiteraard wel een optie hoor.
Heel fijn dat het voor jullie kind een goede uitwerking heeft gehad!
zondag 23 februari 2025 om 21:16
Ik wil ook wel meeschrijven. Mijn zoon van 15 is depressief en vorig jaar suïcidaal geweest en afgelopen week ook heel kort weer even suïcidale gedachten. Ik kreeg een afscheidsappje van hem. Hij is op school tegengehouden en er is dus niks gebeurd en die gedachten waren de dag erna ook weer weg gelukkig. Hij slikt nu een jaar antidepressiva en is nu opgehoogd. Hij is nu weer uitgevallen op school. Vorig jaar ook thuisgeweest van school van begin januari tot de meivakantie. Daarna is hij naar een zorgboerderij gegaan. Na de zomervakantie gestart op een nieuwe school en nu valt hij dus weer uit.
Hij is hoogbegaafd en autistisch en het leven is gewoon lastig voor hem. Hij heeft heel veel behoefte aan sociaal contact maar snapt toch ook niet zo goed de sociale omgangsvormen waardoor vriendschappen vaak misgaan. Dat is nu ook de reden voor zijn terugval en uitval op school. Vriendinnen die hem ineens blokkeren zonder dat hij enig idee heeft waarom.
Gelukkig zit hij nu niet zo diep dat hij niks meer kan. Hij sport nog 4x per week waarvan 3x in een teamsport en hij werkt nog als vakkenvuller. Er is nog een heel klein beetje sociaal contact maar dat is helaas veel te weinig voor hem. Vorig jaar kon hij niks meer, maandenlang, behalve in bed liggen.
Ik vind het loeizwaar en het voelt alsof ik leef met een tikkende tijdbom. Wat ik ook zo moeilijk vind is dat mijn ‘basisstemming’ gewoon al gespannen is, en bij het minste of geringste ben ik al volledig in paniek, bang dat het helemaal misgaat. Ik kan niet ontspannen en niet relativeren. Ik leef niet, maar overleef, al heel lang. En de zorgen die zijn zusje heeft over hem vind ik ook heel erg. Zij heeft erg veel last van de situatie en dat gun ik haar niet.
Ons huwelijk is vooral samen zorgen voor de kinderen maar echt tijd voor ons samen is er niet. We zijn op, allebei. We hebben helaas ook geen familie die iets kan betekenen voor ons. Wel lieve vrienden, maar niemand bij wie zoon zich veilig genoeg voelt. Dus het komt volledig op ons aan.
Man werkt fulltime en ik heel flexibel en heel erg parttime, anders zou ik het niet kunnen volhouden. Ik regel dan ook alles met ggz, ambulante begeleiding, fysio, huisarts, school etc.
Ik gun ons hele gezin zoveel beter. En alle andere kinderen en gezinnen die hiermee te maken hebben ook.
Rapunzel heb je een idee waarom jouw dochter depressief is? Zijn er andere diagnoses?
Hij is hoogbegaafd en autistisch en het leven is gewoon lastig voor hem. Hij heeft heel veel behoefte aan sociaal contact maar snapt toch ook niet zo goed de sociale omgangsvormen waardoor vriendschappen vaak misgaan. Dat is nu ook de reden voor zijn terugval en uitval op school. Vriendinnen die hem ineens blokkeren zonder dat hij enig idee heeft waarom.
Gelukkig zit hij nu niet zo diep dat hij niks meer kan. Hij sport nog 4x per week waarvan 3x in een teamsport en hij werkt nog als vakkenvuller. Er is nog een heel klein beetje sociaal contact maar dat is helaas veel te weinig voor hem. Vorig jaar kon hij niks meer, maandenlang, behalve in bed liggen.
Ik vind het loeizwaar en het voelt alsof ik leef met een tikkende tijdbom. Wat ik ook zo moeilijk vind is dat mijn ‘basisstemming’ gewoon al gespannen is, en bij het minste of geringste ben ik al volledig in paniek, bang dat het helemaal misgaat. Ik kan niet ontspannen en niet relativeren. Ik leef niet, maar overleef, al heel lang. En de zorgen die zijn zusje heeft over hem vind ik ook heel erg. Zij heeft erg veel last van de situatie en dat gun ik haar niet.
Ons huwelijk is vooral samen zorgen voor de kinderen maar echt tijd voor ons samen is er niet. We zijn op, allebei. We hebben helaas ook geen familie die iets kan betekenen voor ons. Wel lieve vrienden, maar niemand bij wie zoon zich veilig genoeg voelt. Dus het komt volledig op ons aan.
Man werkt fulltime en ik heel flexibel en heel erg parttime, anders zou ik het niet kunnen volhouden. Ik regel dan ook alles met ggz, ambulante begeleiding, fysio, huisarts, school etc.
Ik gun ons hele gezin zoveel beter. En alle andere kinderen en gezinnen die hiermee te maken hebben ook.
Rapunzel heb je een idee waarom jouw dochter depressief is? Zijn er andere diagnoses?
zaterdag 8 maart 2025 om 00:20
Hoi Livest,
Hoe oud is je dochter?
Het is ook heel wat om te verwerken, dus ik snap je heel goed.
De laatste tijd gaat het, dankzij een nieuwe therapie, een stuk beter met mijn dochter.
Maar als ze een minder goede dag heeft, dan zit ik meteen weer vol angst.
Het is allemaal zo heftig geweest, dat krijg je niet zomaar uit je systeem.
Kan je wat meer vertellen over de problemen van je dochter?
Hoe oud is je dochter?
Het is ook heel wat om te verwerken, dus ik snap je heel goed.
De laatste tijd gaat het, dankzij een nieuwe therapie, een stuk beter met mijn dochter.
Maar als ze een minder goede dag heeft, dan zit ik meteen weer vol angst.
Het is allemaal zo heftig geweest, dat krijg je niet zomaar uit je systeem.
Kan je wat meer vertellen over de problemen van je dochter?
zaterdag 8 maart 2025 om 00:21
Hoi Livest,
Hoe oud is je dochter?
Het is ook heel wat om te verwerken, dus ik snap je heel goed.
De laatste tijd gaat het, dankzij een nieuwe therapie, een stuk beter met mijn dochter.
Maar als ze een minder goede dag heeft, dan zit ik meteen weer vol angst.
Het is allemaal zo heftig geweest, dat krijg je niet zomaar uit je systeem.
Kan je wat meer vertellen over de problemen van je dochter?
Hoe oud is je dochter?
Het is ook heel wat om te verwerken, dus ik snap je heel goed.
De laatste tijd gaat het, dankzij een nieuwe therapie, een stuk beter met mijn dochter.
Maar als ze een minder goede dag heeft, dan zit ik meteen weer vol angst.
Het is allemaal zo heftig geweest, dat krijg je niet zomaar uit je systeem.
Kan je wat meer vertellen over de problemen van je dochter?
zaterdag 8 maart 2025 om 00:40
Hoi Lente,
Wat ontzettend heftig dat je een afscheidsappje van je zoon kreeg.
Gelukkig dat ze hem op school tegen konden houden.
Maar als ouders ben je die schrik niet zomaar te boven.
Vervelend dat hij weer uitgevallen is op school en dat zijn sociale contacten op dit moment minimaal zijn.
Het is ook last om goede aansluiting te vinden als je autistisch en hoogbegaafd bent kan ik me voorstellen.
En ja, dat je basisstemming al gespannen is, is heel herkenbaar.
Continue die knoop in je maag en de paniek als het weer slechter met je kind gaat.
En voor de brussen valt het ook niet mee.
Wij hebben onze familie wel in de buurt en de band is ook heel goed.
Maar onze dochter is al 22 en heeft geen behoefte om daar heen te gaan als het slecht gaat.
Dan sluit ze zich juist heel erg af en is dan het liefste thuis.
Dus de zorg komt echt op mij en mijn man neer.
Gelukkig kan ik wel mijn hart luchten bij onze ouders en goede vrienden.
En omdat onze kinderen al ouder zijn hebben wij als ouders ook genoeg tijd samen.
In jullie geval is dat anders en ik kan mij heel goed voorstellen dat je dat mist.
Je vraagt hoe mijn dochter depressief is geworden...nou, lang verhaal in het kort.
Eerst kreeg ze pfeiffer, daarna het chronisch vermoeidheidssyndroom. Ook kreeg ze steeds meer last van haar hormonen. Door dit alles is ze niet in staat om te werken...en daardoor is ze weer depressief geworden.
Ze heeft 2 diagnoses: depressief en pmdd (google maar)
Ook is ze hoogsensitief en heel snel overprikkeld.
Ik las ooit een quote en die klopt echt;
" een moeder is zo gelukkig als haar ongelukkigste kind"
Sterkte Lente!
Wat ontzettend heftig dat je een afscheidsappje van je zoon kreeg.
Gelukkig dat ze hem op school tegen konden houden.
Maar als ouders ben je die schrik niet zomaar te boven.
Vervelend dat hij weer uitgevallen is op school en dat zijn sociale contacten op dit moment minimaal zijn.
Het is ook last om goede aansluiting te vinden als je autistisch en hoogbegaafd bent kan ik me voorstellen.
En ja, dat je basisstemming al gespannen is, is heel herkenbaar.
Continue die knoop in je maag en de paniek als het weer slechter met je kind gaat.
En voor de brussen valt het ook niet mee.
Wij hebben onze familie wel in de buurt en de band is ook heel goed.
Maar onze dochter is al 22 en heeft geen behoefte om daar heen te gaan als het slecht gaat.
Dan sluit ze zich juist heel erg af en is dan het liefste thuis.
Dus de zorg komt echt op mij en mijn man neer.
Gelukkig kan ik wel mijn hart luchten bij onze ouders en goede vrienden.
En omdat onze kinderen al ouder zijn hebben wij als ouders ook genoeg tijd samen.
In jullie geval is dat anders en ik kan mij heel goed voorstellen dat je dat mist.
Je vraagt hoe mijn dochter depressief is geworden...nou, lang verhaal in het kort.
Eerst kreeg ze pfeiffer, daarna het chronisch vermoeidheidssyndroom. Ook kreeg ze steeds meer last van haar hormonen. Door dit alles is ze niet in staat om te werken...en daardoor is ze weer depressief geworden.
Ze heeft 2 diagnoses: depressief en pmdd (google maar)
Ook is ze hoogsensitief en heel snel overprikkeld.
Ik las ooit een quote en die klopt echt;
" een moeder is zo gelukkig als haar ongelukkigste kind"
Sterkte Lente!
zaterdag 8 maart 2025 om 03:04
Een kat heeft alleen meer een thuisfunctie dan een hond. Je blijft thuis soezen op de bank met een kat , terwijl een hond uitgelaten moet worden. Hup, naar buiten, bewegen, actief, frisse lucht, andere omgeving. Briljant om op die manier iemand met depressie in beweging te krijgen.
Ik zou dit toch overwegen TO als ze al zo dol is op jullie kat.
Veel sterkte, het is loeizwaar.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
