M'n kinderen ontglippen me... wat nu?

Je bent niet echt heel duidelijk... Je raakt je kinderen kwijt? Aan hun vader? Huh? En waar was 'ie dan in de tijd dat jullie gingen scheiden?

However: jij voelt je klote en da's naar voor je. Wat mij betreft spuw je een eind weg, er is hier altijd wel iemand wakker! (maar ik taai nu wel af...)

Als je door mediation je kinderen dreigt kwijt te raken, is het tijd voor de rechter.

Hoe oud zijn ze?

hey Diependal,



Klinkt alsof er iets goed mis is (geweest hoop ik) met je psychische gezondheid. Een moeder raakt haar kinderen niet zo maar kwijt.

Heb je moeite om voor jezelf te zorgen? Lijkt alsof het je allemaal teveel wordt. Misschien lucht het op een wat dingen op het forum op te schrijven over waar het precies moeilijk gaat.

Mediation is bedoeld om in goed overleg de boedel te verdelen en een regeling af te spreken voor de kinderen. Als jij nu schrijft dat jij bang bent dat jij je kinderen daardoor kwijt raakt, dan is er m.i. geen sprake meer van "goed onderling overleg".



In dat geval is er dus inderdaad maar 1 oplossing en dat is dat je naar de rechter stapt en daar jouw verhaal vertelt, je ex zijn verhaal laat doen, en dan kan de rechter een knoop doorhakken.



Zijn er redenen waarom jouw partner de zorg voor de kinderen toegewezen zou kunnen krijgen als het voor de rechter komt? Zo ja, laat je dan goed adviseren door een advocaat en zorg ervoor dat je bij de rechter aan kunt tonen dat jij alles doet wat binnen jouw vermogen ligt om de kinderen een goed en veilig thuis te kunnen bieden (denk aan begeleiding via maatschappelijk werk, therapie, een goed onderkomen, voldoende inkomsten dmv bijv een baan, enz).

Sjee wat een horrorscenario.

Maar nog wel een beetje warrig. Zijn je kinderen tegen je door 'de verklaringen van je kinderen en de foto's' ?

Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

Laat ik voorop stellen dat het me afschuwelijk lijkt als mijn kinderen niet bij mij zouden wonen, maar.....



Ik ben echt heel benieuwd naar jou echte aandeel in dit verhaal,



En



Waarom denk je zelf meer recht te hebben om je kinderen bij je te laten wonen dan hun vader?



Nu zal ik wel vreselijk tegen het zere been hebben gestoten, sorry daarvoor maar het was het eerste wat in me opkwam bij het lezen van dit verhaal.

Omdat ze al 9 jaar, vanaf de scheiding dus, bij hun moeder wonen neem ik aan.



Ik ben ook benieuwd naar het hele verhaal. Want zo is het nog wat lastig om advies te geven.

Ik krijg de indruk dat we nog niet eens 10% van het verhaal hebben gehoord. Kinderen verhuizen namelijk niet zomaar van de moeder naar de vader als de moeder. Ben dus benieuwd naar het 'incident' dat vooraf ging aan de verhuizing, en natuurlijk naar de rest van het verhaal.

Wuiles: die gedachte had ik ook.

Geloof me, ik ben nooit te beroerd om kritisch te zijn maar hier is gewoon geen touw aan vast te knopen.

Oke, Voor jou gevoel heb je heel erg je best gedaan, dan is het wel heel zuur dat je kinderen je worden 'afgenomen', ik heb zelf ook kinderen en dat gevoel grijpt me bij de gedachte al naar de keel.



Maar waar ging het dan fout? Op basis van dat wat jij nu hier verteld wijst de rechter vast niet de kinderen aan hun vader toe.



Echt Diependal, ik ben/wij zijn er absoluut niet op uit om je nog meer k*t te laten voelen dan je al doet, maar ik blijf/wij blijven het idee houden dat je niet alles vertelt. Ik heb zelf nooit met het bijltje gehakt, maar voor mijn gevoel hebben moeders heeeeel veeeeel rechten als het gaat om het toewijzen van de kinderen na een scheiding, dus als de kids aan pa worden toegewezen moet er wel iets heel bijzonders/heftigs aan de hand zijn.

En is het niet zo dat kinderen vanaf een bepaalde leeftijd het recht hebben om zélf aan te geven waar ze willen wonen? Ik vind het echt super klote voor je, zeker als je er altijd alles aan gedaan hebt om het ze naar de zin te maken, maar dan zij het zo......



Sterkte, sterkte, sterkte, en nog een beetje meer, voor het geval je dat ook nog nodig hebt

Dus op aanraden van je nieuwe vriend heb je nieuwe inzichten opgedaan over hoe je de alimentatie wilde regelen. Er is een confrontatie tussen je nieuwe vriend en je ex geweest, die een geweldadig karakter had. Daarna ben je naar je ex gegaan om verhaal te halen.



Klopt?

Pffff, wat een verhaal! Mijn vriend zit nu ook in een mediation traject met zijn ex na 4 jaar geduldig gewacht te hebben en het heel vaak vriendelijk gevraagd te hebben. De mediation is er inderdaad voor bedoeld om in goed overleg bepaalde dingen tot stand te krijgen.Jouw kinderen zijn al pubers, ik denk dat zij inderdaad ook hun mening mogen geven. Als zij voor hun vader kiezen, dan is dat zuur maar hoe zou het zijn om pubers in huis te hebben die daar tegen hun zin zitten? Als ze ouder worden komen ze misschien tot inzicht, hoe rot dat ook voor jou nu zal zijn.

Dat van die alimentatie snap ik niet.

Hij kan het van de belasting aftrekken. Een gedeelte. Dus ik snap de onregelmatigheid van de bedragen niet.

Alles gelezen hebbende, kom ik vooral tot de conclusie dat je erg over de rooie bent en dat de situatie uit de hand is gelopen.



Er is geen tot weinig reden kinderen, die al zo lang bij de moeder wonen, daar weg te halen. Een enkele confrontatie is daar niet genoeg reden voor. Slecht voor de kinderen zorgen, dus echt: fysiek/emotioneel verwaarlozen, mishandelen, je gebruikt drugs, vriend is vuurwapen gevaarlijk, je bent zelf niet in staat voor ze te zorgen, enz. kunnen dat wel zijn. Het klopt dat kinderen vanaf 12 jaar hun eigen mening mogen geven, maar die wordt lang niet altijd gevolgd door de rechter.



Even bij het begin beginnen:

Ik denk dat de alimentatieprocedure erg polariserend gewerkt heeft. Er is absoluut niets mis mee dat je de al bestaande situatie wilde laten vastleggen, zonder beschikking hoef je als ex niet betaalt idd niet bij het LBIO aan te komen. Maar op sommige mensen komt dit zeer bedreigend over. Die beschikking ligt er nu echter en dat is wellicht niet zo verkeerd, terwijl je er tegelijk eem moet dealen dat ex hier nog kwaad over is. (verhalen over honden en 50 ct zijn in wezen niet relevant, ex kan naar de rechter gaan als ie het niet eens is met het belachelijk lage bedrag, weinig kans lijkt me als je 100 euro per kind betaalt). Beter was het echter geweest toen al op je eigen initiatief een vriendelijk voorstel aan ex te doen de zaken samen bij een mediator te regelen.



Ik begrijp, dat er nu een andere procedure loopt. Bij een dergelijke procedure stuurt de rechter je vaak de mediation in, in de hoop dat je er samen uitkomt. Dat kan dan eindigen in een kinderconvenant, dat je laat opnemen in een beschikking van de rechter zodat het rechtskracht heeft. Wat hierbij o.a. van belang kan zijn, is of je samen het gezag hebt of niet (ik vermoed dat dit wel het geval is, kinderen staande huwelijk geboren?) Elkaar toedichten en wensen van enge ziektes is niet zo relevant, valt onder de normale ruzies van ex-partners. Zeuren over al dan geen coolcat is onzin, niet meer dan een uiting van (on)macht en onvrede. Leg het dus naast je neer.

Een goede mediator probeert de angel uit het conflict te halen en zal het ook aangeven als hij/zij denkt dat mediation niet (meer) haalbaar is. Maar zorg er dan voor, dat dit niet aan jou gelegen heeft. Je eigen vriend moet je, als deze nogal kort door de bocht is, er denk ik buiten laten. Laat hem maar een excuusbrief schrijven aan ex voor het uit de hand gelopen voorval. Probeer in te zien wat leeft bij de andere partij en zelf elke verdere polarisatie van het conflict te voorkomen.



Zet de zaken op een rustig moment voor jezelf op een rijtje. Is er een vorm van co-ouderschap mogelijk als de gemoederen weer wat bedaard zijn? Ben je zelf goed genoeg in staat je gevoelens over je ex los te koppelen t.o.v. het belang van je kinderen? Wat is, volgens jou het belang van je kinderen? Welke emoties/gebeurtenissen zijn relevant en welke niet? Kan/wil ex eigenlijk wel voor de kinderen zorgen of zegt hij het alleen om jou een hak te willen zetten? (negatief machtsspel). Zet een lijn uit in wat je wilt bereiken en probeer de hooflijnen te blijven zien en die ook te volgen. Neem je eigen emoties kritisch onder de loep en houd op met deze indien niet relevant ertussen met zetten. Laat ex jou maar zwart maken, daar kun je niets tegen doen. Zeg tegen de kids dat papa en mama het niet meer goed kunnen vinden met elkaar, maar dat je het geen reden vindt om negatief over elkaar te praten t.o.v. hen. Omdat je het rot voor ze vindt dat ze op die manier het gevoel krijgen te moeten kiezen. Dat jullie elkaar niet meer aardig vinden, betekent namelijk niet dat ZIJ moeten kiezen. Als ex het dan toch blijft doen, zal dit de kids gaan tegenstaan en kun je ze daarin opvangen. Pubers kunnen sneller voor de vader kiezen als die ze laptops etc. geeft, maar is dit ook daadwerkelijk goed voor ze?



Als jullie er niet uitkomen in de mediation, zal de rechter een beslissing nemen. De rechter kan dan het advies van de RvdK volgen, en dat kan in strijd zijn met wat het kind zelf wil. Zorg dus dat je je eigen zaken op orde hebt, koppel de emotie los, blijf je cooperatief opstellen naar alle instanties en volg je intuitie terwijl je tegelijk genoeg uitzoomt om rustig te blijven.



Is het dan nog zo reeel dat je kids vertrekken?



Verstand, niveau en je emoties goed filteren dus.......

Haal es ff adem.



Je zoon mag zelf bepalen waar hij woont, daar heeft hij wettelijk gezien de leeftijd voor. Daar kun je dus niets anders doen dan berusten in zijn keus. Volkomen kut. Verschrikkelijk hartverscheurend. Maar ieder beetje energie dat je opmaakt aan daar emotinoeel tegenin zwemmen had je op een ander vlak effectiever in kun zetten.



De kans dat je dochter wordt 'weggehaald' is naar alle waarschijnlijkheid kleiner dan je zelf op dit moment kunt overzien. Volgens de feiten die je hier neer hebt gezet heeft je ex een strafblad, heeft hij zijn snor e-norm gedrukt als het gaat om de financiële onderhoudsplicht van zijn eigen kinderen (naar draagkracht bekeken) en heeft je dochter bij jou al die jaren een veilig en geborgen nest gehad.



Hij kan niet tegelijkertijd foto's presenteren van jouw huis als 'bewijs' èn zeggen dat hij nooit heeft gezorgd dat hij die foto's in handen heeft gekregen (wat staat er in vredesnaam op dat je zo bang bent?).



Ik denk dat je op dit moment voornamelijk gebaat bent bij honderd keer héél (HEEL) diep in en uit ademen en je kalmte hervinden. Op kalmte kan je winnen, op al deze in het rondstuiterende energie niet.

Eens me sprankelend. En zoon kan idd zelf 'kiezen', maar zie voor de nuances mijn eerdere bericht (dat ook maar gebaseerd is op wat TO schrijft).

Sterkte!

Sprank, dat klopt niet. Zoon mag niet zelf bepalen waar hij woont. Kinderen ouder dan 12, hebben het recht te worden gehoord door de rechter en hun wens wordt meegenomen in de beslissing. Maar uiteindelijk bepalen de volwassenen welke leefsituatie in het beste belang van de kinderen is.



TO, is er geen onderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming aangevraagd door de kinderrechter? Of zitten jullie nog in een mediationtraject? Als de mediation mislukt, zal de kinderrechter dit onderzoek naar de leef- en opvoedsituatie van de kinderen vragen. Voor die tijd wonen de kinderen nog officieel bij jou.



In praktijk kan het wel zo zijn, dat een kind van 14 jaar zijn spullen pakt en bij zijn vader gaat wonen. Daar doe je weinig tegen, want een kind van 14 in huis hebben die daar niet wil zijn, dat is een onhoudbare situatie.

Kan het zijn dat we nog altijd 85% van de relevante informatie tekort komen?